Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

UZASADNIENIE

C. G. został obwiniony o to, że:

1.  w dniu 26 lipca 2015 r., o godzinie 20:50 w W. na ul. (...) naruszył zasady określone w art. 13 ust. 2 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że pomimo obowiązku nie korzystał z przejścia dla pieszych podczas przechodzenia przez jezdnię,

tj. o wykroczenie z art. 97 kw;

2.  w dniu 26 lipca 2015 r., o godzinie 20:51 w W. na ul. (...) naruszył zasady określone w § 98 ust. 2 pkt. 2 RMIoSWiA, w ten sposób, że wszedł i przeszedł przez oznakowane przejście dla pieszych podczas nadawania czerwonego sygnału świetlnego dla jego kierunku ruchu,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw.

Sąd na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 lipca 2015 roku około godziny 20:50 w W., C. G. szedł przez park od strony Biblioteki (...), znajdujący się przy Skwerze (...).

W tym samym czasie na ul. (...), na odcinku chodnika pomiędzy wiatą przystanku autobusowego, a pasami przejścia dla pieszych, po prawej stronie ulicy, patrząc od strony W., znajdował się patrol zmotoryzowany Policji, w osobach funkcjonariuszy J. O. i R. Z..

C. G., po wyjściu z parku wszedł na chodnik, znajdujący się przy ulicy (...) i doszedł do oznakowanego przejścia dla pieszych z sygnalizacją świetlną, znajdującego się przy skrzyżowaniu z ulicą (...). Chcąc przejść na drugą stronę ulicy (...), będącej drogą dwujezdniową, przeszedł po powyższym, wyznaczonym na jezdni przejściu dla pieszych zgodnie ze zmieniającą się sygnalizacją świetlną, udając się następnie od oznakowanego przejścia dla pieszych z sygnalizacją świetlną, znajdującego się na ulicy (...). W chwili schodzenia obwinionego z pasów przejścia na chodnik, sygnalizacja zmieniała się z zielonej na czerwoną. Następnie C. G. udał się na przejście dla pieszych ul. (...). Przy wysepce rozdzielającej jezdnię, został zatrzymany przez patrol Policji.

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o: wyjaśnienia obwinionego
(k. 50 verte protokołu rozprawy na CD, k. 33-35), pisma obwinionego (k. 37-39) oraz plan organizacji ruchu (k 56-58).

C. G. w chwili zarzucanych mu czynów miał 44 lat. Posiada wyższe wykształcenie. Z zawodu jest psychologiem i psychoterapeutą. Zatrudniony jest w B. (...) na stanowisku głównego specjalisty z czego osiąga miesięczny dochód 4000-5000 złotych brutto. Według oświadczenia, jest osobą niekaraną oraz nie leczoną w PZP, neurologicznie ani odwykowo (dane osobowo-poznawcze z protokołu rozprawy na CD k. 50-50 verte).

W postępowaniu sądowym obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył pisemne wyjaśnienia (k. 33-35).

Wyjaśnił odnośnie pierwszego zarzutu, że doszedł do przejścia dla pieszych, gdzie była sygnalizacja świetlna, idąc ścieżką przez park od strony Biblioteki (...). Ponadto wyjaśnił, iż przechodził przez przejście, przy zielonym świetle, a na czerwone światło zmieniło się dopiero,
gdy schodził z przejścia (k. 50 protokołu rozprawy na CD k. 50).

Obwiniony wyjaśnił także, że zdarzenie miało miejsce pół godziny po zachodzie słońca przy słabym sztucznym oświetleniu. Wyjaśnił także, iż funkcjonariusze Policji stali przy znaku drogowym na ul. (...) (k. 62 protokołu rozprawy na CD k. 62).

Sąd zważył co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego (k. 50 verte protokołu rozprawy na CD, k. 33-35). W ocenie Sądu, jego wyjaśnienia są logiczne, spójne i konsekwentne.

Sąd ustalając stan faktyczny samego zdarzenia częściowo oparł się na zeznaniach świadków: J. O. (k. 61-62 i k. 6) oraz R. Z. (k. 91-92) – jedynie co do ogólnego zarysu zdarzenia, a zatem tego, iż obwiniony w przedmiotowym miejscu, przechodził przez ul. (...), jak również co do przebiegu interwencji, już po pokonaniu przez obwinionego obydwu przejść. Świadek J. O. zeznając na rozprawie, nie pamiętał przedmiotowego zdarzenia, jak również osoby obwinionego. Potwierdził natomiast odczytane zeznania, składane w toku czynności wyjaśniających. Potwierdził je oraz w sposób ogólny bez podawania szczegółów zrelacjonował przedmiotowe zdarzenie. Świadek zeznał, iż „skoro podjął czynności, musiał bardzo dobrze widzieć zaistniałe zdarzenie”.

Drugi z funkcjonariuszy R. Z. natomiast zeznał, że nie widział wykroczeń zarzucanych obwinionemu. Potwierdził jedynie fakt, iż J. O. w przedmiotowym miejscu i czasie podjął interwencję, dotyczącą przejścia na czerwonym świetle.

Należy zatem ocenić, iż okoliczności, odnoszące się w sposób bezpośredni do zasadności zarzutów stawianych obwinionemu nie zostały w toku postępowania dowodowego w sposób nie budzący wątpliwości potwierdzone.

Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie oparł się także, na dowodach w postaci notatki urzędowej (k. 1) oraz kserokopii notatnika służbowego (k. 81-82) w takim samym zakresie w jakim uznał za wiarygodne zeznania świadka O..

Sąd uznał natomiast w całości za wiarygodne dowody w postaci innych dokumentów: pism obwinionego (k. 20-22, 24-25), załączników (k. 36-43) oraz planu organizacji ruchu (k. 56-58).

W ocenie Sądu, brak było podstaw do podważania wiarygodności tych dowodów. Strony w toku postępowania również nie podważały ich autentyczności oraz prawdziwości.

Sąd po dokonaniu analizy materiału dowodowego, uznał że C. G.
nie można przypisać popełnienia zarzucanych mu czynów, polegających odpowiednio na niekorzystaniu z przejścia dla pieszych podczas przechodzenia przez jezdnię oraz przejściu przez oznakowane przejście dla pieszych podczas nadawania czerwonego sygnału świetlnego dla jego kierunku ruchu.

Ocena materiału dowodowego w niniejszej sprawie sprowadzała się, do oceny wyjaśnień obwinionego oraz zeznań świadka, prezentujących co do istoty dwie odmienne wersje zdarzenia. Decydujące, zatem znaczenie miała wartość każdego z tych dowodów. Sąd oceniając te dwa kluczowe dowody, skonstatował, iż wyjaśnienia obwinionego są znacznie bardziej szczegółowe, konsekwentne i wewnętrznie spójne, wobec czego ten dowód należało uznać za pełnowartościowy i pozwalający na dokonanie ustaleń faktycznych.

W opozycji do nich, natomiast znajdują się zeznania świadka, które aczkolwiek sprzeczności nie zawierają, nie są tak szczegółowe i konsekwentne, jak wyjaśnienia obwinionego. Przy tym nie zostały potwierdzone, bądź w jakikolwiek sposób uzupełnione przez drugiego ze świadków.

Należy tutaj podkreślić, iż na ocenę dowodu z zeznań świadka J. O. nie wpłynęły okoliczności podnoszone przez obwinionego, dotyczące sposobu przeprowadzenia interwencji, a które w ocenie obwinionego miały znaczenie przy ocenie wartości dowodowej.

Przede wszystkim podnoszone okoliczności, miały miejsce po samym zdarzeniu, a po wtóre wynikały one w dużej mierze z odmiennej interpretacji – odmiennego zrozumienia czynności wykonywanych przez policjanta w trakcie interwencji i odbywającej się wówczas wymiany zdań. Obwiniony np. w istocie utożsamił nałożenie mandatu z jego fizycznym wypisaniem i wręczeniem. Podobnie dokonanie wezwania do stawiennictwa celem przesłuchania. Nadmienić trzeba, iż w trakcie interwencji obwiniony odmówił przyjmowania jakichkolwiek dokumentów, a zatem funkcjonariusz nie podejmował próby ich wręczania, odnotowując odmowę ich przyjęcia przez obwinionego.

Mając, zatem na uwadze zasadę prawdy materialnej oraz zasadę in dubio pro reo – wszelkie niedające się usunąć wątpliwości, należy rozstrzygać na korzyść obwinionego, Sąd stwierdził, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie zezwala na zgodne z powołanymi zasadami przypisanie obwinionemu zarzucanych mu czynów.

Mając to na względzie, Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sąd ustalił, iż zgodnie z art. 118 § 2 kpw koszty postępowania w całości poniesie Skarb Państwa.