Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Małgorzata Gardocka

przy udziale oskarżyciela publicznego: R. C.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2016 roku w W.

sprawy przeciwko D. M.

synowi W. i I.

urodzonemu (...) w L.

obwinionemu o to, że:

w dniu 18 sierpnia 2014 roku ok. godz.: 13:50 w W. przy ul. (...) w CH A. w sklepie (...) dokonał kradzieży mienia o łącznej wartości 143,11 zł na szkodę w/w sklepu,

tj. o wykroczenie z art. 119 § 1 kw,

I.  obwinionego D. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym ustala, że czyn miał miejsce w dniu 18 września 2014 roku i czyn ten kwalifikuje z art. 119 § 1 kw i za to na podstawie tego przepisu skazuje go, a na podstawie art. 119 § 1 kw, art. 20 kw i art. 21 § 1 kw wymierza mu karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego w całości od zapłaty kosztów postępowania i określa, że ponosi je Skarb Państwa;

III.  na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) zł + VAT tytułem zwrotu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu obwinionemu.

Sygn. akt XI W 8302/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 września 2014 roku obwiniony D. M. przyszedł do sklepu (...), mieszczącego się
w Centrum Handlowym (...) przy Al.(...)
w W..

Około godziny 13.40 obwiniony z koszyka sklepowego, z którym poruszał się po sklepie, przepakował do plecaka, który miał ze sobą - artykuły spożywcze oraz inne towary o łącznej wartości 143,11 zł.
W koszyku pozostawił sobie tylko jedno piwo. Powyższe zaobserwował pracownik monitoringu sklepu – (...) i poinformował o tym fakcie innych pracowników ochrony, którzy znajdowali się na linii kas.

Z tak zapakowanym plecakiem i koszykiem w ręku obwiniony udał się do kasy i zapłacił jedynie za piwo. Nie zapłacił za towary, które schował do plecaka i około godziny 13.50 przekroczył linię kas,
nie uaktywniając przy tym bramek antykradzieżowych. Po ich przekroczeniu został jednak natychmiast ujęty przez pracowników ochrony. Na miejsce została wezwana Policja.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

1.  zeznania świadka: A. B. - k. 3v-4 i k. 119;

2.  notatkę urzędową - k. 1;

3.  protokół zdarzenia – k. 6.

Obwiniony D. M. w postępowaniu sądowym
nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień (k. 119).

W toku czynności wyjaśniających obwiniony przyznał się do kradzieży i odmówił składania wyjaśnień (k. 9).

Sąd zważył, co następuje:

W kwestii poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych:

Nieprzyznanie się obwinionego w toku rozprawy głównej stanowi jedynie linię obrony przyjętą przez obwinionego. Fakt popełnienia przez obwinionego przedmiotowej kradzieży nie budzi żadnych wątpliwości Sądu – obwiniony przyznał się do tego czynu w toku czynności wyjaśniających, ujęty na gorącym uczynku wykroczenia.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka A. B. (k. 3v-4 i k. 119). Zeznania świadka są jasne, logiczne
i spójne. Znajdują nadto potwierdzenie w treści notatki urzędowej
(k. 1) oraz w treści protokołu zdarzenia (k. 6), które to dokumenty zostały sporządzone bezpośrednio po ujawnieniu przedmiotowej kradzieży. Świadek ten jest osobą zupełnie obcą dla obwinionego i obiektywną. Nie ma zatem żadnego interesu, żeby bezpodstawnie obciążać obwinionego. Zeznania tego świadka nie budzą żadnych wątpliwości.

Sąd obdarzył również wiarą notatkę urzędową i protokół zdarzenia, bowiem korespondują one z uznanymi za wiarygodne zeznaniami świadka. Sąd uznał nadto za wiarygodną informację
z KRK (k. 111), która nie była kwestionowana i nie budzi żadnych wątpliwości Sądu.

Za w całości wiarygodną Sąd uznał opinię sądowo-psychiatryczną odnośnie obwinionego jako jasną, pełną i niezawierającą sprzeczności (k. 97-99). Została ona sporządzona w sposób wyczerpujący przez osobę posiadająca odpowiednią wiedzę – biegłego z zakresu psychiatrii. Z opinii tej wynika w szczególności, że w czasie zdarzenia obwiniony miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem; może uczestniczyć w czynnościach procesowych – przy pomocy adwokata.

Sąd w opisie czynu przypisanego wskazał, że czyn ten został popełniony w dniu 18 września 2014 roku, a nie 18 sierpnia 2014 roku, jak omyłkowo wskazano w zarzucie. Okoliczność ta nie budzi żadnych wątpliwości Sądu – data wynika w szczególności z ujawnionych przez Sąd dokumentów i zeznań świadka.

W kwestii kwalifikacji prawnej czynu przypisanego obwinionemu:

Kwalifikacja prawna czynu przypisanego obwinionemu jako wykroczenie z art. 119 § 1 kw nie budzi żadnych wątpliwości. Wskazany przepis penalizuje zachowanie polegające na zaborze cudzej rzeczy ruchomej, jeżeli jej wartość nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia. Przez zabór rozumie się uzyskanie władztwa nad daną rzeczą w sposób bezprawny, tj. pozbawiony ważnej podstawy prawnej. Zabór mienia musi nastąpić wbrew woli właściciela (posiadacza),
a z reguły dochodzi do niego też bez wiedzy uprawnionego, zaś jeżeli już ma to miejsce za jego wiedzą, to zazwyczaj wszakże bez użycia wobec jego osoby jakichkolwiek oddziaływań ze strony sprawcy. Bezsprzecznie wyżej wymienione znamiona nosi zachowanie obwinionego, który wbrew woli właściciela sklepu zabrał należące do niego towary o wartości, która nie przekroczyła 462,50 złotych.

Zachowanie obwinionego wypełniło również znamiona strony podmiotowej powołanego przepisu. Obwiniony dokonał przy­pisanego mu czynu umyślnie, działając z zamiarem bezpośrednim zaboru rzeczy (art. 6 § 1 kw). Nie może budzić wątpliwości, że miał on „chęć” (tzw. element wolitywny) dokonania opisanego czynu, przy równoczesnej świadomości realizacji wszystkich jego znamion (element intelektualny).

Zasadnym jest zatem twierdzenie, iż obwiniony jest sprawcą wykroczenia, a nie jedynie czynu zabronionego. Jego czyn jest bezprawny (narusza normę sankcjonowaną i nie został popełniony
w okolicznościach wyłączających bezprawność), karalny (realizuje wszystkie znamiona czynu zabronionego i nie został popełniony
w okolicznościach wyłączających bezprawność), karygodny
(jest czynem społecznie szkodliwym), jest to również czyn zawiniony przez obwinionego (popełniony w sytuacji, w której sprawca mógł postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej, nie zachodzi
w stosunku do niego żadna z ustawowych lub pozaustawowych okoliczności wyłączających winę). Stopień zawinienia wyznaczają: rozpoznawalność sytuacji – zarówno w sferze faktycznej, jak
i w płaszczyźnie jej prawnego wartościowania, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcie decyzji o postąpieniu zgodnie z nakazem prawa oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Ocena tych okoliczności prowadzi do wniosku, iż obwinionemu można postawić zarzut,
że w czasie swojego bezprawnego, karalnego i społecznie szkodliwego czynu nie dał posłuchu normom prawnym, nawet jeżeli - jak to zostało ustalone - jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona.

Odnośnie wymiaru kary i pozostałych rozstrzygnięć.

Wymierzając karę obwinionemu D. M., Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 § 1 i 2 kw.

W przekonaniu Sądu dolegliwość orzeczonej wobec obwinionego kary nie przekracza stopnia jego winy i jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy. Stopień społecznej szkodliwości czynu był znaczny. Obwiniony dokonał kradzieży w miejscu publicznym, jawnie lekceważąc normy prawne, działając przy tym w zamiarze bezpośrednim, w sposób przemyślany.

Wymierzając karę obwinionemu, Sąd uwzględnił także okoliczności wymienione przykładowo w art. 33 § 2 kw, tj. właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, jak również sposób życia przed popełnieniem wykroczenia. Obwiniony jest osobą bezrobotną, na utrzymaniu matki
i opieki społecznej. Nie był karany (informacja z KRK - k. 111).

Orzekanie kary w postaci grzywny byłoby z powyżej wskazanych względów niecelowe. Sąd uznał, iż orzeczona wobec obwinionego kara miesiąca ograniczenia wolności, polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin, spełni w pełniejszym zakresie funkcję wychowawczą wobec obwinionego. Sąd miał na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec obwinionego, ale także miał na względzie, aby kara była sprawiedliwa w odbiorze społecznym i zrealizowała cele prewencji ogólnej.

Orzeczenie o kosztach oparto na przepisie art. 624 § 1 kpk, który to na mocy art. 119 kpw znajduje odpowiednie zastosowanie
w postępowaniu w sprawach o wykroczenia. Sąd kierował się w tym zakresie ustaleniem, że uiszczenie kosztów postępowania byłoby dla obwinionego zbyt uciążliwe, z uwagi na jego sytuację majątkową.

Sąd na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 119 kpw, § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. B. kwotę 180 złotych plus VAT, tytułem zwrotu nieopłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej przez adwokata wyznaczonego z urzędu. Powołane rozporządzenie z dnia 28 września 2002 roku zostało zastosowane w niniejszej sprawie ze względu na treść § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, który do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie tegoż rozporządzenia nakazuje stosować przepisy dotychczasowe do zakończenia sprawy w danej instancji. Zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 roku, stawki minimalne za obronę wynoszą przed sądem rejonowym w postępowaniu w sprawach o wykroczenia – 180 zł.