Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Aleksandra Smyk

Protokolant Karolina Kowalczyk

w obecności oskarżyciela – nie stawił się, zawiadomiony wokandą

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2019 roku

sprawy B. K.

urodzonego (...) w W.

syna S. i Z. z domu K.

obwinionego o to, że:

w dniu 19 grudnia 2017 r. około godz. 10:55 w W. na ul. (...) przy ul. (...) kierując samochodem marki M. o numerze rejestracyjnym (...) dokonał postoju pojazdu na trawniku na terenie przeznaczonym do użytku publicznego, niszcząc roślinność,

tj. za wykroczenie z art. 144§1 kw.

I. B. K. uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie.

II. Kosztami procesu obciąża (...) W..

Sygn. akt XI W 6015/18

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 grudnia 2017 roku około godz. 10:55 w W. na ul. (...) przy ul. (...) funkcjonariusze Straży Miejskiej (...) W. S. S. (2) i J. D. ujawnili pojazd marki M. nr rej. (...) zaparkowany na trawniku na terenie przeznaczonym do użytku publicznego, niszczącego tym samym rosnącą tam roślinność. Funkcjonariusze nie widzieli jadącego samochodu, ani momentu parkowania, nie widzieli zatem także kierowcy. Sporządzili dokumentację fotograficzną i notatkę urzędową dokumentującą wykroczenie.

Straż Miejska (...) W. I Oddział (...) złożyła wniosek o ukaranie B. K. o to, że w dniu 19 grudnia 2017 r. około godz. 10:55 w W. na ul. (...) przy ul. (...) kierując samochodem marki M. o numerze rejestracyjnym (...) dokonał postoju pojazdu na trawniku na terenie przeznaczonym do użytku publicznego, niszcząc roślinność, to jest za wykroczenie z art. 144§1 kw.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie:

- zeznań świadka J. D. (k. 43v)

- notatki urzędowej (k. 1)

- dokumentacji fotograficznej (k. 2-3)

- planu organizacji ruchu (k. 40)

- fotografii wydrukowanej z serwisu (...) (k. 42)

oraz innych dowodów zawnioskowanych wnioskiem o ukaranie do przeprowadzenia na rozprawie.

Obwiniony B. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie czynu. Wyjaśnił, że to nie on jechał pojazdem w dniu objętym zarzutem. Nie kwestionował tego, że pojazd był zaparkowany w tym miejscu, ale według niego nie przedstawiono żadnego dowodu, iż tak zaparkowany samochód miał niszczyć trawnik czy zieleń miejską. W piśmie złożonym w toku czynności wyjaśniających wyjaśnił, że żaden z przepisów nie wprowadza zakazu parkowania na trawniku, zaś aby postawić kierującemu zarzut niszczenia zieleni należy wykazać związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy zniszczeniem zieleni z zaparkowaniem pojazdu. Podał w nim również, że jeśli zostanie mu przedstawiony dowód świadczący o zniszczeniu trawnika niezwłocznie uiści mandat. Na rozprawie wyjaśnił, że powyższe stwierdzenie dotyczyło uiszczenia mandatu za to, że jako właściciel auta nie chciał wskazać kierującego pojazdem i przez to chciał wziąć odpowiedzialność na siebie.

Za prawdziwą uznano tę część wyjaśnień obwinionego, w której podaje on okoliczność, że jego samochód był zaparkowany w przedmiotowym miejscu. W tym zakresie jego wyjaśnienia są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, to jest zeznaniami świadka J. D. (k.43v.), notatką urzędową (k.1), dokumentacją fotograficzną (k. 2, 3).

Sąd nie podzielił jednak argumentacji obwinionego, iż jego pojazd był zaparkowany w sposób, który nie powodował niszczenia zieleni, albowiem w tym zakresie wyjaśnienia oparte są na błędnej analizie prawnej stanu faktycznego.

Na podstawie postępowania dowodowego przeprowadzonego w toku przewodu sądowego oraz po dokonaniu jego analizy brak jest podstaw by przypisać B. K. winę oraz popełnienie zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie czynu.

Bezspornym jest, że w dniu 19 grudnia 2017 roku około godz. 10:55 w W. na ul. (...) przy ul. (...) funkcjonariusze Straży Miejskiej (...) W. ujawnili wykroczenie z art. 144§1 kw polegające na dokonaniu postoju pojazdu marki M. o nr rej. (...) na trawniku, na terenie przeznaczonym do użytku publicznego. Powyższe w sposób jednoznaczny wynika z zeznań funkcjonariusza Straży Miejskiej J. D., który ujawnił przedmiotowe wykroczenie oraz znajduje potwierdzenie w notatce urzędowej sporządzonej podczas interwencji, a także koreluje z dokumentacją fotograficzną. Faktu zatrzymania pojazdu w danym dniu i miejscu obwiniony także nie kwestionował. Niemniej jednak brak jest dowodów pozwalających na uznanie, że to właśnie obwiniony był tego dnia kierowcą pojazdu i to on zaparkował w pojazd w danym miejscu. Obwiniony zaprzeczył bowiem, iż kierował wówczas samochodem, świadek J. D. także nie widział kierującego pojazdem. Podczas interwencji strażnicy miejscy ujawnili jedynie zaparkowany już pojazd, nie widząc i nie wiedząc kto go tam zaparkował. Wniosek o ukaranie oparto, jak należy się domyślać, jedynie na piśmie przesłanym przez obwinionego do oskarżyciela publicznego, w którym jednak także nie podawał kierującego pojazdem, a jedynie wyrażał wolę uiszczenia mandatu (k.7). W tym zakresie obwiniony podał, że jego wola uiszczenia mandatu dotyczyła ukarania za niewskazanie kierowcy (k.43v., 45). W związku z powyższym stwierdzić należy, iż brak jest dowodów potwierdzających zarzut stawiany obwinionemu we wniosku o ukaranie, a zatem brak jest dowodów na przypisanie mu winy oraz dokonanie czynu zabronionego. Stwierdzenia obwinionego odnośnie przedmiotu mandatu karnego, co do którego wyrażał wolę uiszczenia, przy braku innych dowodów, jako niedające się usunąć wątpliwości należało rozstrzygnąć na korzyść obwinionego zgodnie z art. 5§2 kpk w zw. z art. 8 kpw.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka J. D., jak również pozostałym dokumentom ujawnionym w sprawie, albowiem dowody te są logiczne, spójne oraz uzupełniają się wzajemnie pozwalając na odtworzenie faktycznego przebiegu wydarzeń.

Mając na uwadze powyższe, z uwagi na brak bezpośrednich jak i pośrednich dowodów wskazujących, że B. K. zaparkował samochód w sposób niewłaściwy, uniewinniono go od popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie.

W związku z uniewinnieniem B. K. na podstawie art. 119§2 pkt 1 kpw kosztami procesu obciążono (...) W.. Przepis ten (w brzmieniu od 01 stycznia 2018 roku) stanowi bowiem, że w razie uniewinnienia w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny koszty postępowania ponosi – odpowiednio Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego, z wyjątkiem należności z tytułu udziału adwokata lub radcy prawnego w charakterze pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Wniosek o ukaranie został złożony przez Straż Miejską (...) W. I Oddział (...), która jest organem podległym władzom jednostki samorządu terytorialnego jaką jest (...) W.. Straż Miejska jest jednostką organizacyjną gminy, gmina zaś posiada osobowość prawną w związku z czym jej budżet jest odrębny od budżetu Skarbu Państwa. Literalne brzmienie powołanego przepisu prowadzi do uznania, że w razie uniewinnienia lub umorzenia postępowania koszty postępowania ponosi odpowiednio albo Skarb Państwa, albo jednostka samorządu terytorialnego, w zależności od podmiotu składającego wniosek o ukaranie. Sądowi znane jest uzasadnienie projektu wprowadzonych zmian, w którym zapisano, że w razie uniewinnienia obwinionego lub umorzenia postępowania koszty postępowania ponosi w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny – odpowiednio Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego – Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego w zakresie kosztów powstałych w toku czynności wyjaśniających w zależności, który organ prowadził czynności wyjaśniające, oraz Skarb Państwa w zakresie kosztów powstałych w toku postępowania przed sądem (str. 6 uzasadnienia projektu ustawy o zmianie ustawy – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia oraz niektórych innych ustaw). Z treści przepisu nie wynika jednak, że ma on odmienne zastosowanie do kosztów czynności wyjaśniających i kosztów postępowania przed sądem, gdyż określa po prostu kto w jakiej sprawie ponosi koszty postępowania nie rozgraniczając jego etapów. Gdyby taki był zamysł ustawodawcy, to zostałby wyrażony w treści przepisu, jak ma to miejsce np. w paragrafie 1 art. 119 kpw. W tymże przepisie wprost rozgraniczono te koszty stanowiąc, iż w razie skazania sąd zasądza opłatę na rzecz Skarbu Państwa, zryczałtowane wydatki i należności, o których mowa w art. 118 pkt 1 i 2, na rzecz odpowiednio Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. W związku takim zapisem brak jest wątpliwości zarówno do co przedmiotu jak i podmiotu rozstrzygnięcia. Wątpliwość natomiast pojawia się w sytuacji gdy sąd skazuje sprawcę, lecz jednocześnie znajduje podstawy do zastosowania art. 624§1 kpk w zw. z art. 121§1 kpw. Przepis kodeksu postępowania karnego pozwala bowiem na zwolnienie od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa, zaś koszty sądowe obejmują opłaty i wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania. Wydatki poniesione przez jednostkę samorządu terytorialnego w toku czynności wyjaśniających nie są zatem – zgodnie z powyższymi przepisami oraz treścią art. 117§3 kpw – składnikiem kosztów sądowych, co oznaczałoby, że sąd zwalniając od kosztów sądowych nie może zwolnić od wydatków na rzecz jednostki samorządu terytorialnego. Podobnie sytuacja kształtowałaby się na etapie postępowania wykonawczego – sąd może rozłożyć na raty lub umorzyć jedynie koszty, należności sądowe (art. 206§1 i 2 kkw), a nie mógłby orzekać co do wydatków czynności wyjaśniających zasądzonych na rzecz jednostki samorządu terytorialnego. Pojawiające się w trakcie stosowania zmienionych przepisów wątpliwości skłoniły sąd do zawarcia rzeczonego rozstrzygnięcia w wyroku oraz przedstawienie ich w tym miejscu.

Reasumując, zdaniem sądu, w obecnym brzmieniu przepisu art. 119§2 pkt 1 kpw uznać należy, iż w zależności od oskarżyciela publicznego składającego wniosek o ukaranie, w przypadku uniewinnienia lub umorzenia postępowania, koszty postępowania są właśnie przez tego oskarżyciela pokrywane w całości. W związku z tym rozważano także zasądzenie od (...) W. na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowanych wydatków poniesionych przed sądem pierwszej instancji w postępowaniu zwyczajnym, lecz z uwagi na wątpliwość odnośnie prawidłowości takiego rozstrzygnięcia ostatecznie takiej decyzji nie podjęto.

Dodatkowo podnieść należy, iż sąd orzekł o kosztach procesu, gdyż zgodnie z art. 626§1 kpk w zw. z art. 121§1 kpw w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd określa, kto, w jakiej części i zakresie ponosi koszty procesu. Składowe kosztów procesu zawarte są w treści art. 616§1 kpk także stosowanym w sprawach o wykroczenia na podstawie art. 121§1 kpw. W dziale kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia jest natomiast mowa o kosztach postępowania, których żaden przepis nie definiuje, a kodeks postępowania karnego takim pojęciem się nie posługuje.