Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Łukasz Biliński Protokolant: Karolina Kowalczyk, Paulina Adamska bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 21 sierpnia 2018 roku i 21 września 2018 roku w W.

sprawy M. M.

syna W. i F. z domu W.

urodzonego dnia (...) w S.

obwinionego o to, że:

w dniu 06 kwietnia 2017 r. około godz. 12:50 w W. na drodze publicznej na ul. (...) na wysokości posesji nr (...) naruszył zasady przewidziane w art. 23 ust. 1 pkt 2 Pord, w ten sposób, że kierując w ruchu lądowym samochodem marki B. nr rej. (...), nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu marki A. nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w związku z art. 23 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 128, z późniejszymi zmianami),

I.  obwinionego M. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazuje go, zaś na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i § 3 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 150 (sto pięćdziesiąt) złotych;

II.  na podstawie art. 119 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 769,06 złotych (siedemset sześćdziesiąt dziewięć i sześć groszy) tytułem wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 5826/17

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 kwietnia 2017 roku około godz. 12:50 w W. M. M. kierował pojazdem marki B. nr rej. (...). Jechał od strony ul. (...) w kierunku ul. (...) II. Znajdując się na ul. (...), na wysokości posesji nr (...), omijał stojący na wydzielonym i prawidłowo oznakowanym znakami pionowymi i poziomymi miejscu postojowym dla taksówek - samochód marki A., w którym znajdował się M. S.. W momencie przejeżdżania obok samochodu A. obwiniony, nie zachowując należytego odstępu od omijanego pojazdu doprowadził do kontaktu między pojazdami, uderzając prawym lusterkiem kierowanego przez niego auta w lewe lusterko samochodu A., powodując jego uszkodzenie i zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Wskutek zdarzenia w pojeździe A. powstały następujące uszkodzenia: lewe zewnętrzne lusterko – zerwana obudowa i rozbity wkład zwierciadła. W samochodzie B. stwierdzono uszkodzenia elementów takich jak: prawe zewnętrzne lusterko-zarysowana powłoka lakiernicza obudowy lusterka.

W chwili zdarzenia obydwaj kierujący byli trzeźwi.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 18, zapis audiowizualny rozprawy z dnia 21 sierpnia 2018 roku znajdujący się na płycie CD k. 54), zeznań świadka M. S. (k. 13, zapis audiowizualny rozprawy z dnia 21 sierpnia 2018 roku znajdujący się na płycie CD k. 54), notatki urzędowej (k. 2-3v, 10), szkicu miejsca zdarzenia (k. 4), protokołu oględzin (k. 5-6v), protokołu z przebiegu stanu trzeźwości (k 7-8v), wydruku zdjęć (k. 48-49), rysunku technicznego (k. 50), opinii biegłego wraz z załącznikami (k. 63-77).

Obwiniony tak w toku czynności wyjaśniających, jak i przed Sądem nie przyznał się do popełniania zarzucanego mu czynu, twierdząc, iż to on jest pokrzywdzonym w niniejszej spawie. Wyjaśnił, że podczas przejeżdżania obok pojazdu A. otrzymał uderzenie na skutek otwarcia drzwi tego samochodu, zaparkowanego nieprawidłowo – tak, że przekraczał linię rozgraniczającą przestrzeń do postoju taksówek i jezdni, na co mają wskazywać załączone przez obwinionego zdjęcia w postaci dwóch wydruków fotografii. Nadto obwiniony twierdził, że na miejscu tego zdarzenia funkcjonariusze wykonali eksperyment polegający na odwzorowaniu toru jazdy kierującego samochodem B. względem samochodu A. i podczas otwarcia lewych przednich drzwi samochodu A., co w rezultacie miało powodować powstanie zbliżonych uszkodzeń ujawnionych na samochodzie B. i potwierdzać wersję zdarzenia prezentowaną przez obwinionego. Obwiniony złożył do akt również schemat mechanizmu zdarzenia przedstawiający wzajemne położenie otwartych lewych przednich drzwi w samochodzie A. względem prawego boku samochodu A.. Obwiniony potwierdził, że w czasie wystąpienia zdarzenia doszło do kontaktu prawego zewnętrznego lusterka w prowadzonym przez niego samochodzie B. z lewym zewnętrznym lusterkiem samochodu A.. Na skutek tego kontaktu doszło do oddzielenia się obudowy lewego zewnętrznego lusterka w samochodzie A. i jej upadku na jezdnię, co miało dowodzić, że drzwi w samochodzie A. były uchylone w czasie wystąpienia tego zdarzenia. Gdyby lewe przednie drzwi w samochodzie A. byłyby zamknięte, to wtedy do większych uszkodzeń doszłoby w kierowanym przez niego samochodzie.

Sąd zważył, co następuje:

Za zgodną z prawdą uznano tę część wyjaśnień obwinionego, z której wynika, że w dniu zdarzenia kierował on pojazdem marki B. nr rej. (...). Nadto na wiarę zasługuje wskazanie trasy, jaką obwiniony się poruszał oraz fakt, iż doszło do kontaktu obu pojazdów a także miejsca zaistnienia zdarzenia. W tej części wyjaśnienia obwinionego korespondują z uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym w postaci zeznań świadka M. S..

W pozostałym zakresie wyjaśnienia obwinionego, w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i twierdził że to działania pokrzywdzonego doprowadziły do uszkodzenia aut, nie zasługują na obdarzenie wiarą. W ocenie Sądu, stanowią one przyjętą linię obrony sprzeczną z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym, w szczególności zeznaniami świadka M. S. oraz opinią biegłego A. A. (1) i zmierzają do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie.

Rozbieżności w relacji obwinionego i świadka M. S. dotyczyły przyczyn zaistnienia zdarzenia oraz tego, który z kierujących był odpowiedzialny za jego spowodowanie. Obaj wzajemnie obwiniali się, twierdząc, że ich zachowania były prawidłowe. Obwiniony twierdził, że podczas przejeżdżania obok pojazdu A. otrzymał uderzenie na skutek otwarcia drzwi tego samochodu. W jego ocenie do zajścia przyczyniło się wyłącznie zachowanie drugiego kierującego, który poprzez złe zaparkowanie i uchylenie drzwi spowodował kontakt obu pojazdów. Świadek całkowicie temu przeczył, stojąc na stanowisku, iż cały czas znajdował się w pojeździe i nie otwierał drzwi, siedział w aucie, czytając gazetę i oczekiwał na klienta. Świadek potwierdził, że jego pojazd stał zaparkowany na postoju taxi w sposób jaki obrazują to fotografię z k. 48 i 49. Nie przestawiał on samochodu do czasu przyjazdu Policji.

Sąd po analizie materiału dowodowego, obdarzył walorem wiarygodności zeznania świadka M. S., bowiem korespondują one z innymi wiarygodnymi dowodami w sprawie, w tym opinią biegłego A. A. (1). Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności poddających w wątpliwość zeznania M. S. albowiem świadek, co do zaistnienia samego zdarzenia i jego skutków opisał sekwencję zdarzeń z dnia 6 kwietnia 2017 roku w sposób jasny, logiczny i konsekwentny nadto zgodny z zasadami doświadczenia życiowego.

Z uwagi na to, że do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy niezbędne były wiadomości specjalne, Sąd w toku postępowania dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych.

Biegły mgr. inż. A. A. (1) w swojej opinii pisemnej (k. 63) dokonał rekonstrukcji zdarzenia drogowego z dnia 6 kwietnia 2017 r. Biegły przeanalizował obydwie wersje zdarzenia wynikające z wyjaśnień obwinionego i zeznań świadka M. S. a także dokonał obserwacji miejsca zdarzenia na podstawie bazy programu google.maps i analizy uszkodzeń obu pojazdów. Dokonując analizy zdarzenia opisanego przez jego uczestników, uwzględniając miejsce analizowanego zdarzenia oraz lokalizację stref uszkodzeń ujawnionych w obu samochodach w swoich końcowych wnioskach stwierdził, że taktyka i technika jazdy obwinionego kierującego samochodem B. nie były prawidłowe, nadto zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego w miejscu analizowanego zdarzenia zostało stworzone przez obwinionego i to jego zachowanie w konsekwencji doprowadziło do zderzenia aut. Biegły wskazał również gdyby obwiniony zachował ostrożność i bezpieczny odstęp od omijanego przez niego pojazdu A. oznaczonego, jako taxi to uniknąłby on nastąpienia zdarzenia.

W ocenie Sądu opinia biegłego A. A. została sporządzona w sposób fachowy, w zgodzie z obowiązującymi zasadami i regulacjami prawnymi dotyczącymi sporządzania opinii. Została sporządzona przez biegłego z listy biegłych Sądu Okręgowego w Warszawie, osobę kompetentną i obcą dla stron oraz niezainteresowaną kwestią rozstrzygnięcia sprawy. Sąd podzielił płynące z opinii wnioski, jako logicznie wynikające z przedstawionego toku rozumowania popartego wiedzą specjalną i przepisami prawa o ruchu drogowym. Uzasadnienie stawianych twierdzeń zostało sformułowane w sposób przystępny i zrozumiały także dla osób nieposiadających wiadomości specjalnych, a biegły nie nadużywał terminologii fachowej. Powyższe uzasadnia stwierdzenie, że opinia została sporządzona w sposób rzetelny, zgodnie ze stanem wiedzy i stanowi przydatny i istotny dowód w niniejszej sprawie.

Podnoszone przez obwinionego wątpliwości, co do treści opinii są zdaniem Sądu nieuzasadnione i nie podważają jej rzetelności. W ocenie Sądu biegły starannie i rzeczowo tłumaczył zasady, jakie doprowadziły go do wyciągnięcia końcowych wniosków opinii. Wywód biegłego jest zdaniem Sądu wyczerpujący oraz przekonujący i Sąd w pełni podziela płynące z niej wnioski.

Sąd dał wiarę dowodom ujawnionym na rozprawie w postaci: notatki urzędowej (k. 2-3v, 10), szkicu miejsca zdarzenia (k. 4), protokołu oględzin (k. 5-6v), protokołu z przebiegu stanu trzeźwości (k. 7-8v), sprzeciwu od wyroku nakazowego, informacji z KRK (k. 45), informacji z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k. 46), wydruku zdjęć (k. 48-49), rysunku technicznego (k. 50). Sąd z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej. Obok osobowych źródeł dowodowych i opinii biegłego A. A. służyły one Sądowi jedynie pomocniczo dla dokonanie ustaleń faktycznych w sprawie.

Biorąc pod uwagę materiały zgromadzone w niniejszej sprawie, nie można mieć jakichkolwiek wątpliwości co do zaistnienia zdarzenia, jak również co do udziału w nim i winy M. M.. Brak jest w niniejszej sprawie dowodów, które mogłyby skutecznie podważyć wartość dowodową materiałów, na których Sąd opierał swoje stanowisko w przedmiotowej sprawie.

Czyn z art. 86 § 1 kw popełnia ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Karą przewidzianą w treści w/w przepisu za popełnienie tego wykroczenia jest kara grzywny.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 86 § 1 kw polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3 ust. 1) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo, gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Przepis art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym przewiduje, że kierujący pojazdem jest zobowiązany przy omijaniu zachować bezpieczny odstęp od omijanego pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody, a w razie potrzeby zmniejszyć prędkość; omijanie pojazdu sygnalizującego zamiar skręcania w lewo może odbywać się tylko z jego prawej strony. Obowiązek zachowania szczególnej ostrożności konkretyzuje się zawsze w określonych warunkach czasowo-przestrzennych. Należy odnieść go do konkretnej sytuacji na drodze, mając na uwadze obowiązujące na danym odcinku drogi znaki drogowe oraz przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Zdaniem Sądu materiał dowodowy zebrany w niniejszym postępowaniu, w sposób jednoznaczny wskazuje na to, że M. M. w dniu 6 kwietnia 2017 roku kierował pojazdem marki B. nr rej. (...) i znajdując się na ul. (...) na wysokości posesji nr (...) omijał stojący na miejscu postojowym dla taksówek samochód A. nr rej. (...). Obwiniony tej okoliczności nie kwestionował na żadnym etapie postępowania. Negował jednak swoje sprawstwo, obarczając winą za zajście do przedmiotowego zdarzenia drugiego uczestnika ruchu-pokrzywdzonego, twierdząc, że to jego zachowanie doprowadziło do kontaktu między pojazdami. W ocenie Sądu nie sposób się zgodzić z twierdzeniami obwinionego w powyższym zakresie, bowiem przeczą temu zeznania świadka M. S.. Powstanie zdarzenia w sposób deklarowany przez obwinionego wyklucza również wszechstronna analiza biegłego jaką zawarł w swojej opinii rekonstruującej przebieg zajścia. Z powyższych dowodów wynika niewątpliwie, że do kontaktu doszło wskutek omijania pojazdu pokrzywdzonego przez obwinionego, który nie zachowując bezpiecznego odstępu uderzył swoim prawym lusterkiem w lewe lusterko pojazdu pokrzywdzonego a nie na skutek otwarcia drzwi przez pokrzywdzonego – wbrew twierdzeniom obwinionego.

W ocenie Sądu również chybiona jest argumentacja obwinionego podnoszącego, iż pokrzywdzony nieprawidłowo zaparkował swój pojazd, stojąc częściowo na jezdni a częściowo w strefie postojowej dla taksówek. Twierdzenie obwinionego nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym. Z załączonych przez obwinionego wydruków fotografii nie wynika w żaden sposób, aby pojazd pokrzywdzonego wystawał na jezdnię, na zdjęciu na k. 48 widać jedynie tylne prawe koło zahaczające lekko o krawężnik, lecz okoliczność ta jest w tej sytuacji dla przejeżdżającego pojazdem obojętna dla utrzymania niezbędnego odstępu. Pokrzywdzony od strony jaką poruszał się obwiniony stał na wyznaczonych liniach odgraniczających strefę postoju taxi a jezdnię. Sąd w jego zachowaniu nie dopatrzył żadnych nieprawidłowości. Przede wszystkim wskazać należy, iż obwiniony omijając pojazd A. zobowiązany był do zachowania odpowiedniego odstępu od tego samochodu w czasie, kiedy obok niego przejeżdżał. Obowiązek ten nie jest warunkowany jakimikolwiek okolicznościami (bez względu na prawidłowy postój innego pojazdu – w każdych okolicznościach kierujący omijający inny pojazd musi zachować bezpieczną odległość, która uchroni go od kontaktu między pojazdami). Zatem w sytuacji gdy pokrzywdzony stał lewymi kołami na linii krawędziowej-przerywanej szerokiej wyznaczającej krawędź jezdni, gdzie dopuszcza się postój to znajdował się w strefie prawidłowego oznaczenia miejsca postojowego dla taksówek a obwiniony winien w tej sytuacji utrzymać taki tor aby zapewnić bezpieczną odległość od omijanego pojazdu a nie bezpieczną odległość od linii krawędzi-przerywanej.

Jednocześnie zgodnie z treścią art. 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, kierujący samochodem A., stojący swoim pojazdem na miejscu postojowym dla taksówek miał prawo zakładać, że działanie kierowcy B. będzie prawidłowe i zgodne z przepisami ruchu drogowego tj. wykonując manewr omijania jego pojazdu obwiniony zachowa ostrożność i bezpieczny odstęp od pojazdu pokrzywdzonego. W świetle zgromadzonych w sprawie dowodów Sąd nie miał najmniejszych wątpliwości, iż to obwiniony nie zachowując należytej ostrożności podczas omijania pojazdu, naruszył w sposób zawiniony zasady ostrożności, co przejawiało się tym, iż nie zachował on należytego odstępu, co pozostało w związku przyczynowym ze spowodowaniem zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym a konsekwencji doprowadziło do uszkodzenia pojazdu marki A.. Gdyby zachowanie obwinionego było prawidłowe miałby możliwość uniknięcia zajścia tego zdarzenia.

Wymierzając obwinionemu karę grzywny w wysokości 150 zł, Sąd miał na uwadze okoliczności wymienione w art. 33 § 2 kw, tj. właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem wykroczenia. W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionego, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem, w odniesieniu do okoliczności tej konkretnej sprawy. Sąd zważył w pierwszej kolejności, że czyn którego dopuścił się obwiniony jest społecznie szkodliwy, albowiem zostały naruszone zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a skutkiem było uszkodzenie pojazdu innego uczestnika ruchu i w konsekwencji powstanie szkód materialnych w pojeździe. Sąd zważył także na potrzebę zdecydowanej reakcji wymiaru sprawiedliwości wobec osób dopuszczających się takiego typu wykroczeń. Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę cele zapobiegawcze, w tym także wychowawcze jakie kara ma w stosunku do sprawcy osiągnąć. W ocenie Sądu wymierzona kara spowoduje, że obwiniony, karany już za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji będzie w przyszłości z większą ostrożnością i rozwagą podejmował manewry podczas kierowania pojazdem. Sąd uznał, że orzeczona kara grzywny należycie wyważa wszystkie okoliczności sprawy i sytuację majątkową obwinionego.

Na podstawie przepisu art. 119 § 1 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 złotych, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz koszty postępowania, tj. zryczałtowane wydatki postępowania – 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia oraz, wobec możliwości finansowych i zarobkowych obwinionego, Sąd obciążył go kosztami opinii w wysokości 669,06 złotych, uznając, iż jest w stanie zadośćuczynić temu obowiązkowi.