Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Paulina Adamska

przy udziale oskarżyciela publicznego: M. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2018 roku w W.

sprawy przeciwko M. N. (1)

synowi K. i M.

urodzonemu (...) w N.

obwinionemu o to, że:

w dniu 8 maja 2017 r. około godziny 13:40 na drodze publicznej w W. na ul. (...) przy skrzyżowaniu z ul. (...) naruszył zasady przewidziane w § 28 ust. 2 ZSD, w ten sposób, że kierując samochodem marki J. o nr. rej. (...) nie zastosował się do znaku B-36 „zakaz zatrzymywania się”,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. z § 28 ust. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. nr 170, poz. 1393),

I.  obwinionego M. N. (1) - w granicach zarzutu - uznaje za winnego tego, że w dniu 8 maja 2017 roku około godziny 13:40 w W. na skrzyżowaniu ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 49 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem marki J. o nr. rej. (...), dokonał postoju pojazdu na skrzyżowaniu oraz w odległości mniejszej niż 10 metrów przed przejściem dla pieszych, który to czyn wyczerpuje znamiona wykroczeń z art. 97 kw i za to na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 9 § 1 kw skazuje go i wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych;

II.  płytę CD-R z k. 2 pozostawia w aktach sprawy;

III.  na podstawie art. 119 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 5412/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 maja 2017 roku około godziny 13:40 w W. M. N. (1) kierował samochodem osobowym marki J. o numerze rejestracyjnym (...). Jechał ulicą (...) w stronę północną, skręcił w lewo w ulicę (...) i zaparkował pojazd na skrzyżowaniu ulicy (...) w odległości mniejszej niż 10 metrów przed przejściem dla pieszych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego w postaci:

⚫

częściowo wyjaśnień obwinionego M. N. (1) (k. 62-63);

⚫

częściowo zeznań świadka M. S. (k. 10);

⚫

zdjęć złożonych przez obwinionego na rozprawie (k. 59-61);

⚫

oględzin materiału filmowego (k. 63).

Obwiniony M. N. (1) nie przyznał się, do popełnienia zarzucanego mu czynu – niestosowania się do znaku B-36. Wskazał, że przyjechał od ulicy (...), skręcił w lewo w ulicę (...) i dokonał zatrzymania pojazdu w miejscu, w którym nie obowiązuje znak B-36. Nie kwestionował zatrzymania pojazdu na skrzyżowaniu i w odległości mniejszej niż 10 metrów przed przejściem dla pieszych

Sąd zważył, co następuje:

Odnośnie poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych

Stan faktyczny ustalony na podstawie wskazanego wyżej materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie niniejszej nie budzi żadnych wątpliwości. Sam fakt zaparkowania przez obwinionego przedmiotowym w miejscu nie jest między stronami sporny.

Wiarygodne są wyjaśnienia obwinionego, z których wynika, że był on kierowcą przedmiotowego pojazdu oraz zaparkował go w miejscu i czasie wskazanym w zarzucie wniosku o ukaranie. Nie zasługuje na uwzględnienie jedynie ocena prawna zachowania obwinionego prezentowana przez niego samego w toku wyjaśnień.

Sąd uznał za wiarygodne w znacznej części zeznania świadka M. S. (k. 10) – osoby, która ujawniła wykroczenia obwinionego. Zeznania tego świadka są jasne, zgodne z doświadczeniem życiowym i logiczne. Okoliczności faktyczne przedstawione przez świadka korelują z wyjaśnieniami obwinionego oraz nagraniem, którego dokonał sam świadek. Nie zasługuje na uwzględnienie jedynie ocena prawna zachowania obwinionego prezentowana przez świadka, który błędnie przyjął, iż obwiniony nie zastosował się do znaku drogowego B-36.

Sąd obdarzył wiarą protokoły, dokumenty, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione oraz materiał filmowy poddany oględzinom na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2018 roku. Nie zachodzą bowiem żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność, a podczas rozprawy żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Odnośnie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego obwinionemu

Sąd w granicach zarzutu postawionego obwinionemu uznał go za winnego tego, że w dniu 8 maja 2017 roku około godziny 13:40 w W. na skrzyżowaniu ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 49 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem marki J. o nr. rej. (...), dokonał postoju pojazdu na skrzyżowaniu oraz w odległości mniejszej niż 10 metrów przed przejściem dla pieszych. Czyn ten – tożsamy w swoich ramach faktycznych z zachowaniem opisanym w zarzucie wniosku o ukaranie - wyczerpuje znamiona dwóch wykroczeń z art. 97 kw.

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 97 kw jest, aby uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, wykroczył przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Wykroczenie to ma charakter formalny. Do jego znamion nie należy skutek w postaci spowodowania wypadku drogowego czy stworzenia sytuacji zagrożenia w ruchu. Przedmiotem ochrony przepisu art. 97 kw jest bezpieczeństwo i porządek ruchu na drogach publicznych. Dyspozycja normy z art. 97 kw ma charakter blankietowy. Odsyła do przepisów spoza kodeksu wykroczeń. Owe inne przepisy o bezpieczeństwie lub porządku ruchu na drogach publicznych to wszelkie akty prawne, zarówno ustawy, jak i wydawane na ich podstawie rozporządzenia zawierające uregulowania dotyczące bezpieczeństwa i porządku na drodze publicznej. Podstawowym aktem prawnym zawierającym takie przepisy jest ustawa Prawo o ruchu drogowym. W przedmiotowej sprawie obwiniony nie zastosował się do przepisów art. 49 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, które zabraniają kierującemu pojazdem zatrzymania się na – odpowiednio: skrzyżowaniu oraz w odległości mniejszej niż 10 metrów przed przejściem dla pieszych.

Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona wykroczeń określonych w dwóch lub więcej przepisach ustawy, stosuje się przepis przewidujący najsurowszą karę (art. 9 § 1 kw) – w przedmiotowej sytuacji jest to oczywiście ten sam przepis art. 97 kw.

Odnośnie wymiaru kary i pozostałych rozstrzygnięć

Wymierzając karę obwinionemu M. N. (1), Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw.

W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionego, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy. Stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego był stosunkowo znaczny. Czyn obwinionego godzi w bezpieczeństwo ruchu pojazdów jak i pieszych. Samochód stojący na skrzyżowaniu zasłania widoczność innym kierującym, a pozostawienie pojazdu w niewielkiej odległości od przejścia dla pieszych może zasłaniać innym kierowcom pieszych, którzy potencjalnie mogą przechodzić przez przejście. Wymierzając karę obwinionemu, Sąd miał równocześnie na uwadze właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, ustabilizowany sposób życia przed popełnieniem wykroczenia. Okolicznością obciążającą jest uprzednia karalność obwinionego za wykroczenie drogowe (k. 49).

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 300 złotych – przy uwzględnieniu wysokości dochodów obwinionego jest sprawiedliwa. Sąd, wymierzając obwinionemu karę, miał na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec obwinionego, a także miał na względzie, aby kara była sprawiedliwa w odbiorze społecznym i zrealizowała cele prewencji ogólnej.

Na podstawie przepisów art. 119 § 1 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 złotych, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz koszty postępowania, tj. zryczałtowane wydatki postępowania – 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.