XI W 4209/16 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z 2017-02-09
Sygn. akt XI W 4209/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 lutego 2017 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Michał Kowalski
Protokolant: Małgorzata Gardocka
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 13 grudnia 2016 roku, 9 lutego 2017 roku w W.
sprawy przeciwko W. J.
synowi Z. i M.
urodzonemu (...) w R.
obwinionemu o to, że:
w dniu 24.04.2016 r. ok. godz. 11:00 w W. na drodze publicznej w ruchu lądowym na parkingu przy ul. (...) naruszył zasady określone w art. 23 ust. 1 pkt 2 Pord, w ten sposób, że kierując samochodem marki T. nr rej. (...), nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu marki T. o nr rej. (...), w wyniku, czego doprowadził do zderzenia z nim, powodując uszkodzenia obu pojazdów,
tj. o wykroczenie z art. 97 kw w związku z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym z dn. 20.06.1997 r. (Dz. U. z 2012 roku, poz. 1137 ze zmianami),
I. obwinionego W. J. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;
II. na podstawie art. 118 § 2 kpw określa, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.
Sygn. akt XI W 4209/16
UZASADNIENIE
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 24 kwietnia 2016 roku około godziny 11:00 obwiniony
W. J. prowadził pojazd marki T. (...) o
numerze rejestracyjnym (...).
Po przyjechaniu na parking znajdujący się przy ul. (...)
wykonał manewr skrętu w prawo i zaparkował na wyznaczonym
miejscu postojowym. W chwili wykonywania tego manewru po prawej
stronie pojazdu obwinionego na wyznaczonym miejscu postojowym
znajdował się pojazd marki T. (...) o numerze rejestracyjnym
(...).
W chwili wjeżdżania przez obwinionego na miejsce parkowania
pojazdem marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...)
nie doszło do kolizji z pojazdem marki T. (...) o numerze
rejestracyjnym (...).
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:
1. wyjaśnienia obwinionego W. J.:
k. 68-69, 29,
2. zeznania świadka K. B.: k. 69, 4,
3. zdjęcia: k. 6-13,
4. protokoły oględzin pojazdów: k. 18, 26,
5. opinię biegłego w zakresie ruchu drogowego i techniki
samochodowej, rekonstrukcji wypadków drogowych i kolizji
drogowych: k. 75-81, 91.
Obwiniony w toku rozprawy głównej nie przyznał się do
popełnienia zarzucanego mu czynu, a fakt przyznania się w trakcie
czynności wyjaśniających wytłumaczył awersją do stawania przed
Sądem i procedur (k. 68-69). Przy czym wskazać należy, że choć
obwiniony w toku czynności wyjaśniających oświadczył, że przyznaje
się do popełnienia zarzucanego mu czynu, to jednocześnie wyjaśnił, że
nie poczuł żadnego uderzenia, a gdyby coś poczuł, to zostawiłby kartkę
z danymi kontaktowymi (k. 29). Wyjaśniając na rozprawie, obwiniony
w szczególności potwierdził, że nie odczuł żadnego kontaktu między
pojazdami.
Sąd zważył, co następuje:
Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do
przypisania obwinionemu popełnienia zarzucanego mu czynu.
Sąd dał wiarę wyjaśnieniom W. J., gdyż
były one konsekwentne, spójne i logiczne, a nadto zgodne z zasadami
doświadczenia życiowego. Przede wszystkim znalazły jednak
potwierdzenie we wnioskach opinii biegłego w zakresie ruchu
drogowego i techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków
drogowych i kolizji drogowych. Obwiniony konsekwentnie w toku
całego postępowania twierdził, że nie poczuł, że nastąpił kontakt
między pojazdami. W toku czynności wyjaśniających przyznał się co
prawda do zarzucanego mu czynu, ale jednocześnie złożył wyjaśnienia,
które temu przeczyły. Na rozprawie logicznie powyższe wyjaśnił.
Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka (pokrzywdzonego)
K. B., tj. w zakresie, w jakim potwierdził on, iż w
przedmiotowym miejscu i czasie dokonał postoju przedmiotowego
pojazdu i doszło do jego uszkodzenia. Te zeznania są zgodne z
pozostałym, wiarygodnym materiałem dowodowym i nie są sporne.
Wskazać należy, że pokrzywdzony nie był naocznym świadkiem
zdarzenia. Ze wzmiankowanej wyżej opinii biegłego w zakresie ruchu
drogowego i techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków
drogowych i kolizji drogowych wynika natomiast, że uszkodzenia obu
pojazdów (obwinionego i pokrzywdzonego) nie przystają do siebie pod
względem charakteru i lokalizacji. W przypadku ewentualnej kolizji
podczas wjeżdżania na miejsce parkowania, w skręcającym w prawo
pojeździe obwinionego powinny powstać uszkodzenia elementów
zlokalizowanych w obszarze tylnej części prawego boku – na wysokości
tylnego koła, które to elementy poruszałyby się po łuku o
najmniejszym promieniu. W miejscu tym nie stwierdzono jednak
uszkodzeń. Biegły stwierdził jednoznacznie, że uszkodzenia prawej
części zderzaka przedniego samochodu T. (...), którego
właścicielem jest pokrzywdzony, musiały powstać w kolizji z innym
pojazdem niż samochód T. (...) obwinionego, którego
uszkodzenia znajdowały się w środkowej części prawego boku.
Sąd podzielił wyżej przytoczone wnioski zawarte w opinii biegłego
T. D.. Opinia ta została wydana na podstawie materiałów
znajdujących się w aktach sprawy, dowodów pochodzących
z osobowych źródeł, po przeprowadzeniu profesjonalnych symulacji
komputerowych i wyliczeń. Została ona sporządzona przez biegłego
z listy biegłych Sądu Okręgowego w Warszawie, osobę kompetentną i
obcą dla stron oraz niezainteresowaną kwestią rozstrzygnięcia sprawy.
W ocenie Sądu opinia biegłego jest rzeczowa, jasna i precyzyjna.
Pozbawiona jest wewnętrznych sprzeczności, a płynące z niej wnioski
są logiczne i spójne.
Zeznania świadka A. W. (k. 69-70) -
funkcjonariuszki Policji nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych,
albowiem świadek ta nie obserwowała bezpośrednio zdarzenia.
Świadek potwierdziła fakt sporządzenia przez siebie protokołów
oględzin pojazdów, jednak nie pamiętała okoliczności ich sporządzenia.
Sąd obdarzył walorem wiarygodności pozostałe dokumenty
zgromadzone w aktach sprawy - nie zachodzą bowiem żadne
okoliczności mogące podważyć ich wiarygodność, a podczas rozprawy
żadna ze stron ich nie zakwestionowała.
Czyn zarzucany obwinionemu – wykroczenie z art. 97 kw polega
na wykroczeniu przeciwko innym niż wcześniej wskazane w Kodeksie
wykroczeń przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o
ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie.
Artykuł 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku
Prawo o ruchu drogowym stanowi, iż kierujący pojazdem jest
obowiązany przy omijaniu zachować bezpieczny odstęp od omijanego
pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody, a w razie potrzeby
zmniejszyć prędkość.
W ocenie Sądu analiza całokształtu materiału dowodowego
zgromadzonego w sprawie niniejszej nie wskazuje na to, że obwiniony -
wjeżdżając pojazdem marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...)
(...) na miejsce postojowe na parkingu przy ul. (...) - nie
zachował bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu marki T.
Corolla o numerze rejestracyjnym (...).
Nie jest wykluczone, że do uszkodzenia pojazdu pokrzywdzonego
doszło w wyniku manewru innego pojazdu, który znalazł się w
przedmiotowym miejscu w międzyczasie. Na pewno uszkodzenie nie
nastąpiło w wyniku manewru obwinionego, co bez żadnych wątpliwości
wynika z jego wyjaśnień oraz opinii biegłego, przy czym żaden dowód
nie wskazuje, że to właśnie obwiniony był sprawcą zarzucanego mu
wykroczenia.
Dlatego Sąd W. J. uniewinnił.
O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 2
kpw.
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie
Osoba, która wytworzyła informację: Michał Kowalski
Data wytworzenia informacji: