Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Paulina Adamska, Monika Filaber

przy udziale oskarżyciela publicznego M. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 13 kwietnia 2018 roku, 25 maja 2018 roku, 5 października 2018 roku, 15 listopada 2018 roku w W.

sprawy przeciwko K. W.

synowi J. i R.

urodzonemu (...)w M.

obwinionemu o to, że:

w dniu 21 kwietnia 2017 r. ok. godz. 19:20 w W. na drodze publicznej – (...)naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 Pord, w ten sposób, że kierując samochodem marki S. o nr. rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki T. o nr. rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 roku, poz. 128 z późniejszymi zmianami),

I.  obwinionego K. W. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw określa, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 4124/17

UZASADNIENIE

K. W. został obwiniony o to, że w dniu 21 kwietnia 2017 r. ok. godz. 19:20 w W. na drodze publicznej – (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 Pord, w ten sposób, że kierując samochodem marki S. o nr. rej. (...), nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki T. o nr. rej. (...), jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 128, z późniejszymi zmianami).

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 kwietnia 2017 roku około godziny 19:20 obwiniony K. W. wraz z pasażerem D. F. poruszał się samochodem marki S. o nr. rej. (...) środkowym pasem ruchu ul. (...) od strony Ż. w stronę skrzyżowania z ul. (...). W tym samym czasie w tym samym kierunku prawym skrajnym pasem ruchu, który przylegał do pasa ruchu, którym poruszał się obwiniony, poruszał się kierujący pojazdem marki T. o nr. rej. (...) P. P. (1).

Na wysokości Multimedialnego (...), kierując pojazdem marki T. zbliżył się do pojazdu marki S., w wyniku czego doszło do kontaktu między pojazdami. Następnie kierujący pojazdem marki T. bez uprzedniego zasygnalizowania zamiaru zmiany pasa ruchu z prawego na środkowy, zajechał drogę kierującemu S. i doprowadził do drugiego zderzenia między pojazdami.

Obwiniony nie spowodował swoim zachowaniem stanu zagrożenia. bezpieczeństwa w ruchu drogowym

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

1.  wyjaśnienia obwinionego K. W.: k. 71 – 72,

2.  częściowo zeznania świadka P. P. (1): k. 16, 88 – 89,

3.  zeznania świadka D. F.: k. 89,

4.  zdjęcia: k. 85,

5.  akta szkody: k. 61 – 62,

6.  opinię biegłego: k. 133 – 179,

7.  protokół oględzin zapisu rozmowy: k. 124 – 126,

8.  notatkę urzędową: k. 1-2,

9.  szkic: k. 3,

10.  protokoły oględzin pojazdów: k. 8, 9.

Obwiniony K. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że cały czas poruszał się pasem środkowym ulicy (...)i nie zmieniał na żadnym etapie tej jazdy pasa ruchu. W trakcie jazdy na wysokości fontann kierujący pojazdem T. dwukrotnie w krótkich odstępach czasu uderzył go w jego prawy bok, powodując tym samym uszkodzenia jego pojazdu i próbował zepchnąć go z jego pasa ruchu, prowadził agresywną jazdę. Pomimo zetknięcia się pojazdów, kierujący T. kontynuował jazdę, bardzo szybko oddalając się z miejsca zdarzenia. Obwiniony ruszył za nim w pościg. Jednocześnie zadzwonił na numer alarmowy, gdzie zgłosił zdarzenie. Po wjeździe w ulicę (...), kierowca T. zatrzymał się na miejscu parkingowym, gdzie również podjechał obwiniony i gdzie na miejscu zjawił się i podjął interwencję patrol Policji.

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do przypisania obwinionemu popełnienia zarzucanego mu czynu.

Na wstępie wskazać należy, iż w toku przewodu sądowego wyłoniły się dwie różne wersje przebiegu przedmiotowego zdarzenia. Pokrzywdzony P. P. (1) twierdził, że obwiniony z niewiadomego powodu zaczął go gonić, wyprzedzać, hamować przed jego pojazdem. Wraz z obwinionym „tasowali” się. Zdaniem świadka obwiniony dojeżdżał swoim autem do niego i pomimo tego, że auta znajdowały się na swoich pasach, za którymś razem zetknęły się, obwiniony wjechał w niego.

Obwiniony wyjaśniał odmiennie, wskazując że poruszał się cały czas swoim, środkowym pasem ruchu i w żaden sposób nie próbował go zmieniać. Zdaniem obwinionego, to świadek zachowywał się na drodze agresywnie i dwukrotnie w krótkich odstępach czasu uderzył swoim autem w prawy bok auta obwinionego oraz próbował zepchnąć go z jego pasa ruchu.

Wersja obwinionego zasługuje zdaniem Sądu na obdarzenie jej walorem wiarygodności. W szczególności znajduje potwierdzenie we wnioskach opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych. Obwiniony jasno i logicznie wyjaśniał przebieg zdarzenia, przy czym treść jego wyjaśnień zgodna jest z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym.

Zeznania P. P. (2) są wiarygodne jedynie w zakresie w jakim potwierdzają one jego udział w przedmiotowej kolizji drogowej w miejscu i czasie wskazanym w zarzucie wniosku o ukaranie. Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom świadka odnośnie przebiegu zdarzenia - odpowiedzialności obwinionego za zaistniałą kolizję, gdyż nie znajdują one potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym - w postaci wyjaśnień obwinionego i zeznań świadka D. F. oraz są sprzeczne z wnioskami opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych.

W zakresie istotnym z punktu widzenia odpowiedzialności obwinionego za zarzucane mu wykroczenie Sąd uznał za wiarygodne zeznania D. F., bezpośredniego świadka zdarzenia - pasażera pojazdu, którym poruszał się obwiniony. Znajdują one bowiem w tym zakresie potwierdzenie w wyjaśnieniach obwinionego i wnioskach opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych.

Zeznania świadka A. S. nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, bowiem świadek nie obserwowała bezpośrednio zdarzenia, a wiedzę o jego przebiegu zaczerpnęła jedynie z wypowiedzi uczestników zdarzenia.

Jak wynika z opinii biegłego, bardziej prawdopodobną wersją przebiegu analizowanego zdarzenia jest wersja obwinionego. Zgodnie z wnioskami opinii - obwiniony, kierując samochodem marki S., poruszał się oznaczonym środowym pasem ruchu jezdni drogi dwujezdniowej ul. (...), prowadzącej w stronę ul. (...) i miał prawo liczyć na zasadzie ograniczonego zaufania do innych uczestników ruchu drogowego, że kierujący pojazdem marki T. zachowa się zgodnie z zasadami zachowania bezpieczeństwa w ruchu drogowym i nie będzie podejmował działań, mogących stworzyć zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym lub umniejszyć to bezpieczeństwo. Tymczasem, jak wynika z ustaleń biegłego, kierujący samochodem T., zbliżając się na niebezpieczną odległość do toru jazdy samochodu marki S., stworzył stan zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego, doprowadzając do kontaktu między ich pojazdami. Także do zaistnienia drugiego zetknięcia się pojazdów doprowadziło zachowanie kierującego T.. Podejmując bowiem manewr zmiany pasa ruchu z prawego na środkowy, bez zachowania szczególnej ostrożności, uprzedniego zasygnalizowania tego manewru poprzez włączenie lewego kierunkowskazu i upewnienia się o możliwości bezpiecznego wykonania tego manewru, nie ustąpił pierwszeństwa obwinionemu, kierującemu pojazdem marki S., jadącemu pasem, na który zamierzał wjechać i zajechał drogę kierującemu S.. Stworzył w ten sposób stan zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym i doprowadził do drugiego zderzenia między pojazdami. Z przeprowadzonych przez biegłego badań nie wynika, aby technika i taktyka jazdy obwinionego, kierującego pojazdem marki S., były nieprawidłowe.

Sąd podzielił wyżej przytoczone wnioski zawarte w opinii biegłego A. A.. Opinia ta została wydana na podstawie materiałów znajdujących się w aktach sprawy. Została sporządzona przez biegłego z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie, osobę kompetentną i obcą dla stron oraz niezainteresowaną rozstrzygnięciem sprawy, obiektywną. W ocenie Sądu opinia biegłego jest jasna i precyzyjna. Pozbawiona jest wewnętrznych sprzeczności, a płynące z niej wnioski są logiczne i spójne.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności ujawnione protokoły i dokumenty zgromadzone w aktach sprawy - nie zachodzą bowiem żadne okoliczności mogące podważyć ich wiarygodność, a podczas rozprawy żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 kw jest, aby uczestnik ruchu nie zachował należytej ostrożności i tym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W opisie zarzucanego wnioskiem o ukaranie czynu wskazano, że obwiniony nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki T. jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z tym samochodem, powodując jego uszkodzenie.

W ocenie Sądu analiza całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie niniejszej, nie pozwala na ustalenie, że obwiniony spowodował zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w sposób opisany w zarzucie wniosku o ukaranie, w szczególności że nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu. Jak wynika z opinii biegłego do powstania przedmiotowej kolizji przyczynił się kierujący samochodem T., którego taktyka i technika jazdy były nieprawidłowe. Ponieważ w świetle poczynionych ustaleń faktycznych nie można przypisać obwinionemu popełnienia czynu opisanego we wniosku o ukaranie, należało go uniewinnić.

Kosztami postępowania Sąd obciążył Skarb Państwa (art. 119 § 2 pkt 1 kpw).