Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Paulina Adamska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 16 marca 2018 roku, 26 kwietnia 2018 roku, 21 i 22 czerwca 2018 roku w W.

sprawy przeciwko M. K.

synowi V. i O.

urodzonemu (...) w C. na U.

obwinionemu o to, że:

w dniu 17 sierpnia 2016 r. ok. 15.55 w W. w ruchu lądowym na skrzyżowaniu dróg publicznych Al. (...) naruszył zasady przewidziane w § 90 ust. 5 ZiSD, w ten sposób, że kierując samochodem marki T. (...) o nr. rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności i nie zastosował się do znaku poziomego P-21 (powierzchnia wyłączona), w wyniku czego podczas zjazdu z powierzchni wyłączonej z ruchu doprowadził do zderzenia z samochodem marki H. o nr. rej. (...), powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. za wykroczenie z art. 86 § 1, art. 92 § 1 kw w zw. z § 90 ust. 5 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury i SWiA z dn. 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. z 2002 r., Nr 170, poz. 1393 z późn. zm.),

I.  obwinionego M. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym precyzuje, że czyn miał miejsce na skrzyżowaniu Al. (...) z Pl. (...), który to czyn wyczerpuje znamiona wykroczeń z art. 86 § 1 kw i art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw obwinionego skazuje, zaś na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw, art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 600 (sześćset) zł;

II.  płytę z k. 49 pozostawia w aktach sprawy;

III.  na podstawie art. 119 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),90 (tysiąc dwieście dwadzieścia trzy i 90/100) zł tytułem wydatków postępowania oraz kwotę 60 (sześćdziesiąt) zł tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 3088/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 sierpnia 2016 roku około godziny 15:55 K. P. (1) pod nadzorem (...) jechała oznaczonym jako nauka jazdy samochodem marki H. o numerze rejestracyjnym (...) Al. (...) od Al. (...) (...) w kierunku Pl. (...) w W.. Poruszała się prawym skrajnym pasem ruchu przeznaczonym do skrętu w prawo. Po dojechaniu do skrzyżowania z Pl. (...) zatrzymała się jako pierwszy pojazd przed linią warunkowego zatrzymania w związku z nadawanym przez sygnalizator świetlny dla jej kierunku ruchu sygnałem czerwonym. Bezpośrednio za nią pojazdem marki T. o numerze rejestracyjnym (...) poruszał się obwiniony M. K..

Na początku nadawania przez sygnalizator świetlny dla kierunku ruchu wskazanych wyżej pojazdów sygnału zielonego K. P. (1) zgodnie z poleceniem instruktora rozpoczęła wykonanie manewru skrętu w prawo w Pl. (...). W tym miejscu na skrzyżowaniu bezpośrednio przy pasie ruchu, którym poruszała się K. P. (2), znajdowała się powierzchnia wyłączona z ruchu (znak poziomy P-21). Prowadząca pojazd marki H. skierowała się na pierwszy pas ruchu przeznaczony do jazdy na wprost. W tym czasie kierujący samochodem T. obwiniony M. K. wyprzedził K. P. (1), przejeżdżając przez powierzchnię wyłączoną, a zjeżdżając z niej, doprowadził do zderzenia z pojazdem H..

Zachowaniem swoim obwiniony M. K. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

1.  częściowo wyjaśnienia obwinionego M. K.: k. 160, 161,

2.  zeznania świadka K. P. (1) : k. 31v-32, 160-161,

3.  zeznania świadka K. W.: k. 36, 161,

4.  opinię biegłego ds. rekonstrukcji wypadków drogowych : k. 170-191, 206,

5.  notatkę urzędową: k. 1-2,

6.  szkic: k. 3,

7.  protokoły oględzin: k. 4, 5,

8.  oględziny materiału filmowego na płycie CD: k. 161,

9.  plan z ZDM (k. 124-129).

Obwiniony M. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których w szczególności podnosił, że nie wjechał na powierzchnię wyłączoną z ruchu, ale zmienił pas ruchu w miejscu, w którym prawy pas ruchu od środkowego pasa ruchu wydzielony był linią pojedynczą przerywaną. Po zajęciu środkowego pasa ruchu, zatrzymał się przed przejściem dla pieszych z uwagi na pieszych, którzy znajdowali się na tym przejściu i po zatrzymaniu odczuł zderzenie (k. 160)

Sąd zważył, co następuje:

Odnośnie poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych

Za wiarygodne uznano tylko te wyjaśnienia obwinionego, z których wynikają okoliczności bezsporne, a więc, że skręcał z Al. (...) w Pl. (...) i że doszło do zderzenia przedmiotowych pojazdów. W pozostałym zakresie, w szczególności odnośnie toru jazdy obwinionego, wyjaśnienia obwinionego nie zasługują na wiarę. W zestawieniu z zeznaniami świadków K. P. (1) i K. W. oraz analizą zdarzenia dokonaną w opinii przez biegłego ds. rekonstrukcji wypadków drogowych, wyjaśnienia obwinionego są niewiarygodne. Należało je ocenić jako przyjętą przez obwinionego linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane wykroczenie.

Jako wiarygodną i niewątpliwą Sąd ocenił opinię biegłego sądowego ds. rekonstrukcji wypadków drogowych A. A.. Wnioski wyprowadzone w opinii przez biegłego są jasne oraz zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego . Swoje wnioski biegły wywiódł z analizy nagrania z wideorejestratora samochodu H., szkicu stałej organizacji ruchu, protokołów oględzin pojazdów, jak również z przeprowadzonych symulacji komputerowych. Analizę w/w dowodów w sprawie biegły zestawił z wersjami podanymi przez obwinionego i świadków. Biegły jest osobą obcą dla stron, niezainteresowaną rozstrzygnięciem, a przez to obiektywną; jest nadto fachowcem w swojej dziedzinie.

Biegły uznał, że bardziej prawdopodobna jest wersja zdarzenia przedstawiona przez kierującą pojazdem marki H.. Biegły wskazał, że obwiniony kierujący samochodem T. obowiązany był do utrzymywania toru ruchu w granicach prawego skrajnego oznaczonego pasa ruchu jezdni Al. (...) przeznaczonego dla skręcających w prawo na prawy oznaczony pas ruchu Pl. (...), który z lewej strony był ograniczony poziomym znakiem drogowym P-21 „powierzchnia wyłączona”. Zatem na oznaczonym pasie ruchu przeznaczonym do ruchu tylko jednego rzędu pojazdów wielośladowych zabronione było wykonywanie manewru wyprzedzania w granicach tego pasa ruchu samochodu H. przez obwinionego kierującego samochodem T.. Z uwagi na to, że nie było wystarczającego miejsca na tym pasie ruchu, obwiniony wjechał na powierzchnię wyłączoną z ruchu, co było mu zabronione i po wyprzedzeniu samochodu H. zajął środkowy pas ruchu, na który zamierzała wjechać kierująca pojazdem H., po wcześniejszym ominięciu poziomego znaku drogowego P-21 „powierzchnia wyłączona”, zachowując tor jazdy zgodnie z przebiegiem powierzchni wyłączonej z ruchu. Ponadto biegły wskazał, że obwiniony nie zachował się również zgodnie z regułą ograniczonego zaufania podczas wykonywanego przez niego zabronionego manewru wyprzedzania jadącego obok niego pojazdu oznaczonego jako nauka jazdy, gdyż nie upewnił się po podjęciu manewru wyprzedzania tego samochodu i przed zatrzymaniem się przed nim, czy kursantka jadąca pod nadzorem instruktora nauki jazdy, z uwagi na jej nieznaczne doświadczenie w podejmowaniu skutecznych manewrów obronnych w takich sytuacjach, będzie miała wystarczające warunki czasowo-przestrzenne na uniknięcie nastąpienia analizowanego zdarzenia.

Podsumowując, podjęcie w tych okolicznościach przez obwinionego manewru wyprzedzania samochodu H. oznaczonego jako nauka jazdy było powodem stworzenia przez niego stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego i przedmiotowej kolizji pojazdów. Na podstawie wykonanych badań biegły stwierdził, iż technika i taktyka jazdy obwinionego kierującego samochodem marki T. nie były prawidłowe.

Biegły nie stwierdził natomiast, aby technika i taktyka jazdy kierującej pojazdem H. pod nadzorem instruktora nauki jazdy były nieprawidłowe. Biegły stwierdził jednak, że gdyby instruktor jazdy w chwili, w której spostrzegł niedozwolony manewr wyprzedzania wykonywany przez obwinionego i mając przesłankę do utraty zaufania do obwinionego, podjął decyzję o uruchomieniu układu hamowania, to uniknąłby nastąpienia analizowanego zdarzenia. Nie wpływa to jednakże na odpowiedzialność obwinionego za przypisane mu wykroczenie.

Biegły wnioski płynące z opinii w sposób niebudzący wątpliwości Sądu uzasadnił, odnosząc się także wyczerpująco w toku rozprawy do zgłoszonych przez obronę zastrzeżeń.

Zeznania świadków K. P. (1) i K. W. Sąd ocenił jako logiczne, jasne, zgodne z doświadczeniem życiowym i korelujące z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym, w szczególności z wnioskami opinii biegłego. Świadkowie tak w toku czynności wyjaśniających, jak i na etapie postępowania sądowego zeznawali konsekwentnie z możliwą dokładnością. Wobec powyższego, Sąd nie znalazł podstaw, aby wersji zdarzenia tychże świadków nie uwzględnić jako odpowiadającej rzeczywistemu przebiegowi zdarzenia. Wersję tę potwierdził obiektywny biegły sądowy w swojej opinii.

Sąd obdarzył wiarą pozostałe protokoły i dokumenty, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. Nie zachodzą bowiem żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność, a podczas rozprawy żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Odnośnie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego obwinionemu

Biorąc pod uwagę materiał zgromadzony w niniejszej sprawie, Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do zaistnienia przedmiotowego zdarzenia, jak również co do udziału w nim i winy obwinionego M. K.. Jego zachowanie polegało na niezachowaniu szczególnej ostrożności i niezastosowaniu się do znaku poziomego P-21 „powierzchnia wyłączona”, w wyniku czego podczas zjazdu z powierzchni wyłączonej doprowadził do zderzenia z innym pojazdem i stworzeniu w ten sposób stanu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Swoim działaniem obwiniony wyczerpał więc znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw, jak również z art. 92 § 1 kw. W takiej sytuacji stosuje się przepis przewidujący najsurowszą karę (art. 9 § 1 kw).

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 kw jest, aby uczestnik ruchu nie zachował należytej ostrożności i tym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Dla bytu wykroczenia z art. 86 § 1 kw - ze względu na skutek - znaczenie ma tylko takie zachowanie, które może zagrozić bezpieczeństwu ruchu. Zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego polega na stworzeniu takiej sytuacji, która grozi nastąpieniem ujemnych skutków dla ruchu drogowego. Takie skutki wystąpiły w niniejszej sprawie. Zachowanie obwinionego doprowadziło bowiem do zderzenia pojazdów, jak też zagroziło zdrowiu osób uczestniczących w przedmiotowym zdarzeniu.

W przedmiotowej sprawie do kolizji doszło w wyniku niezachowania przez obwinionego należytej ostrożności i niezastosowanie się przez niego do znaku drogowego poziomego P-21 „Powierzchnia wyłączona”. Przepis § 90 ust. 5 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych stanowi, że znak P-21 oznacza powierzchnię drogi, na którą wjazd i zatrzymanie są zabronione. Niezastosowanie się do znaku drogowego wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 92 § 1 kw.

Zasadnym jest twierdzenie, iż M. K. jest sprawcą wykroczenia, a nie jedynie czynu zabronionego. Jego czyn jest bezprawny (narusza normę sankcjonowaną i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających bezprawność), karalny (realizuje wszystkie znamiona czynu zabronionego i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających karalność), karygodny (jest czynem społecznie szkodliwym), jest to również czyn zawiniony przez obwinionego (popełniony w sytuacji, w której sprawca mógł postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej, nie zachodzi w stosunku do niego żadna z ustawowych lub pozaustawowych okoliczności wyłączających winę). Stopień zawinienia wyznaczają: rozpoznawalność sytuacji – zarówno w sferze faktycznej, jak i w płaszczyźnie jej prawnego wartościowania, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcie decyzji o postąpieniu zgodnie z nakazem prawa oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Ocena tych okoliczności prowadzi do wniosku, iż obwinionemu można postawić zarzut, że w czasie swojego bezprawnego, karalnego i społecznie szkodliwego czynu nie dał posłuchu normie prawnej.

Odnośnie wymiaru kary i pozostałych rozstrzygnięć

Wymierzając karę obwinionemu M. K., Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw.

W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionego, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy. Stopień społecznej szkodliwości czynu był znaczny. Mieć należy na uwadze, że skutkiem zachowania obwinionego było stworzenie realnego zagrożenia dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wymierzając karę obwinionemu, Sąd miał równocześnie na uwadze właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, ustabilizowany tryb życia przed popełnieniem wykroczenia. Obwiniony jest osobą niekaraną za przestępstwa i karaną za wykroczenia drogowe (k. 201, 202).

Mając na uwadze powyższe - Sąd uznał, iż orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 600 zł – przy uwzględnieniu wysokości dochodów obwinionego jest sprawiedliwa. Sąd, wymierzając obwinionemu karę, miał na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec obwinionego, a także miał na względzie, aby kara była sprawiedliwa w odbiorze społecznym i zrealizowała cele prewencji ogólnej.

Na podstawie przepisu art. 119 § 1 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę od kary w wysokości 60 zł, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz wydatki postępowania, obejmujące zryczałtowane wydatki postępowania, których wysokość (100 zł) ustalono na podstawie § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia w związku z treścią art. 5 ustawy z dnia 9 listopada 2017 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 21 grudnia 2017 r., poz. 2400) – czynności wyjaśniające zakończone przez dniem wejścia w życie ustawy, a nadto koszty opinii biegłego (1123,90 zł – k. 192, 211) – art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 118 § 1 pkt 1 kpw).