Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Łukasz Biliński

Protokolant: Katarzyna Zielińska – Kupczyk

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 sierpnia 2016 roku i 30 sierpnia 2016 roku w W.

sprawy Ł. H.

syna S. i L.

urodzonego dnia (...) w S.

obwinionego o to, że:

w dniu 14 stycznia 2016r. około godz. 08:30 w W. na Moście Ś. przy zjeździe w ulicę (...), kierując pojazdem samochodowym marki V. o nr rej. (...), nie zastosował się do znaku drogowego B-1 „zakaz ruchu w obu kierunkach” i wjechał w miejsce objęte tym znakiem,

to jest za wykroczenie z art. 92 § 1 KW w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dn. 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) w związku z § 16 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 poz. 1393 z późn. zm.),

orzeka

I.  obwinionego Ł. H. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 36 § 1 kw wymierza obwinionemu karę nagany;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w sprawie, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 2777/16

UZASADNIENIE

Ł. H. obwiniony został o to, że: w dniu 14 stycznia 2016 r. około godz. 8:30 w W. na Moście Ś. przy zjeździe w ulicę (...), kierując pojazdem samochodowym marki V. o nr rej. (...), nie zastosował się do znaku drogowego B – 1 „zakaz ruchu w obu kierunkach” i wjechał w miejsce objęte tym znakiem, tj. o czyn z art. 92 § 1 kw w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dn. 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) w zw. z § 16 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1393 z późn. zm.).

Na podstawie całokształtu okoliczności faktycznych ujawnionych w toku rozprawy, Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 14 stycznia 2016 roku w godzinach porannych Ł. H., kierując pojazdem marki V. o nr. rej. (...) jechał z Centrum (...) przy Al. (...) w W. do (...) D. Ś. m.st. W., celem zameldowania swojej córeczki M. H., która przebywała wówczas
w w/w szpitalu. U dziewczynki urodzonej dnia (...) rozpoznano: wrodzone zwężenie ujścia tętniczego lewego i wrodzone zwężenie zastawki mitralnej i dlatego oczekiwała córka obwinionego musiała przejść skomplikowaną operację serca. Przejęty bardzo złym stanem zdrowia swojego dziecka, obwiniony chciał tylko jak najszybciej załatwić sprawę w urzędzie i zaraz po tym wrócić do przebywających w szpitalu – córki i żony. Ł. H., po przejechaniu Mostu Ś., zjechał około godziny 08:30 w ulicę (...), czym nie zastosował się do znaku drogowego B-1 „zakaz ruchu w obu kierunkach”. Z uwagi na powyższe wykroczenie, Ł. H. został zatrzymany przez pełniącego wtedy służbę – strażnika miejskiego A. W., któremu towarzyszyła wówczas w patrolu - strażnik miejska M. C..

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o: wyjaśnienia obwinionego Ł. H. (protokół rozprawy na CD z k.29), zeznania świadków: M. C. i A. W. (protokół rozprawy na CD z k.29), notatkę urzędową (k.1-2v) oraz karty informacyjne leczenia szpitalnego (k.24-27).

W postępowaniu sądowym obwiniony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, w żaden sposób tego nie kwestionując. Na swoje usprawiedliwienie wyjaśnił, iż tamtego dnia jego córeczka była w ciężkim stanie i oczekiwała na operację serca
w Centrum (...). On z kolei jechał wtedy ze szpitala do (...) D. Ś. m.st. W. żeby zameldować swoje dziecko, co wymagane było w związku z przedłużającym się pobytem córki w szpitalu. (protokół rozprawy na CD z k.29).

Sąd zważył, co następuje.

Sąd w całości dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, w których nie kwestionuje dopuszczenia się zarzucanego mu czynu i które w świetle całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego nie budzą wątpliwości. Poza tym okoliczności na jakiej w swych wyjaśnieniach powołuje się obwiniony, chcąc usprawiedliwić swoje zachowanie zostały potwierdzone w uznanej za wiarygodną dokumentacji z leczenia szpitalnego.

Sąd dał również wiarę zeznaniom świadków: M. C. i A. W. (protokół rozprawy na CD z k.29) A. S. (k. 35), którzy zeznając przed Sądem na okoliczności wskazane we wniosku, w całości potwierdzili treść notatki urzędowej sporządzonej przez A. W. bezpośrednio po ujawnieniu popełnienia wykroczenia przez obwinionego, stwierdzającej istotne dla sprawy okoliczności faktyczne. Jednocześnie, Sąd podkreśla, iż obwiniony, w żaden sposób nie podważał w trakcie przewodu sądowego wiarygodności zeznań obu świadków. Ponadto, Sąd zaznacza, iż świadkowie są osobami zupełnie obcymi dla obwinionego, a wykonując jedynie swoje czynności służbowe nie mieli, w ocenie Sądu powodów, aby swoimi zeznaniami bezpodstawnie obciążać obwinionego. Z powyższych zatem względów zeznania świadków należało uznać za w pełni wiarygodne.

Ze względu na niezakwestionowanie przez żadną ze stron dowodów ujawnionych na rozprawie w trybie art. 76 § 1 kpw, Sąd uznał za wiarygodny materiał dowodowy. Brak jest bowiem podstaw do kwestionowania ich prawdziwości i autentyczności.

Sąd na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy uznał,
że Ł. H. dopuścił się zarzucanego mu czynu, w sposób wskazany we wniosku
o ukaranie, tj. kierując pojazdem marki V., nie zastosował się do znaku drogowego B-1 „zakaz ruchu w obu kierunkach”.

Art. 92 § 1 kw stanowi bowiem, iż kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego (…) podlega karze grzywny albo karze nagany. A zatem w świetle powyższego przepisu, Sąd przychylając się do zarzutu zawartego we wniosku o ukaranie uznał, iż obwiniony swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu
i popełnił wykroczenie z art. 92 § 1 kw.

Wymierzając karę obwinionemu Ł. H., Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 § 1 i 2 kw. W przekonaniu Sądu, orzeczona kara nagany ze względu na charakter i okoliczności czynu, a zwłaszcza trudną sytuację w jakiej znajdował się obwiniony po urodzeniu ciężko chorej córki jest wystarczająca w zakresie osiągnięcia w stosunku do obwinionego jej celów zapobiegawczych i wychowawczych oraz nie przekracza stopnia jego winy. Biorąc pod uwagę powyższe w ocenie Sądu, stopień społecznej szkodliwości czyn nie był znaczny.

Wymierzając karę obwinionemu, Sąd uwzględnił, że obwiniony spieszył się załatwić ważną, urzędową sprawę, związaną z jego chorą córeczką i myślał tylko jak najszybciej wrócić do szpitala.

Sąd, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinionego
w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych z uwagi na jego sytuację rodzinną, majątkową oraz wysokość dochodów, mając także na uwadze, iż leczenie córki obwinionego także wymaga poważnych nakładów rodziny.

ZARZĄDZENIE

- wyrok z uzasadnieniem i pouczeniem o zaskarżalności doręczyć oskarżycielowi publicznemu

19.09.2016 r.