Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Smulewicza

Protokolant: Karolina Kowalczyk

Przy udziale oskarżyciela publicznego Straży Miejskiej I Oddziału Terenowego, w jego imieniu E. W.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 10 października, 9 listopada i 15 listopada 2016 roku oraz 18 stycznia 2017 roku w W.

sprawy W. L.

syna J. i I.

urodzonego dnia (...) w K.

obwinionego o to, że:

w dniu 6 maja 2015 roku około godz. 19:00 przy ul. (...) w W. pojazdem marki A. o numerze rejestracyjnym (...) dokonał postoju w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd innym pojazdom,

tj. o czyn z art. 90 kw;

orzeka

I.  obwinionego W. L. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  na podstawie art. 118 § 2 kpw, określa, iż koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 2056/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 maja 2015 r. ok. godziny 18:30 W. L. przyjechał wraz z ojcem J. L. pojazdem marki A. o numerze rej. (...) na ul. (...), celem odbycia ćwiczeń rehabilitacyjnych po odbytej operacji więzadła krzyżowego przedniego stawu kolanowego lewego. Kierowcą pojazdu był J. L.. Pojazd został zaparkowany przy bramie wjazdowej na posesję przy ul. (...), w ten sposób, że tył pojazdu wystawał poza linię wyznaczającą miejsce postojowe. Tylnie koła pojazdu, również wystawały częściowo poza tę linię, przez co pojazd zasłaniał w części wjazd do w/w bramy. Chwilę później, po drugiej stronie bramy został zaparkowany pojazd marki M., którego tył pojazdu również wystawał poza linię wyznaczającą miejsce postojowe, wskutek czego również znajdował się częściowo w świetle w/w bramy, koła tego pojazdu znajdowały w obrębie linii wyznaczających miejsce postojowe.

Około godziny 19:00 patrol zmotoryzowany funkcjonariuszy Straży Miejskiej, w osobach G. D. i E. F., otrzymał zlecenie od dyżurnego, aby udać się na kontrolę na ul. (...) pod kątem nieprawidłowego postoju pojazdów. Po dotarciu na miejsce, funkcjonariusze zastali kierowcę innego pojazdu, który twierdził, że jest mieszkańcem posesji przy ul. (...), a pojazd marki A. o numerze rej. (...) uniemożliwia mu wjazd na posesję. Wspomniany kierowca w obecności funkcjonariuszy spróbował wjechać na posesję, jednak okazało się to niemożliwe. W ocenie funkcjonariuszy jak i zgłaszającego, wjazd na posesję w znacznej mierze utrudniał nieprawidłowo zaparkowany pojazd marki A..

Funkcjonariusze Straży Miejskiej (...) W. G. D. i E. F. odczekali chwilę, po czym podjęli interwencję w stosunku do pojazdu marki A. w trakcie której G. D. wydał dyspozycję usunięcia pojazdu w skutek czego na miejsce przybył pracownik firmy holowniczej i odholował w/w pojazd na parking depozytowy przy ul. (...) w W..

W dniu 06.05.2015 r. ok. godz. 22:35 do Referatu Oskarżycieli Publicznych do siedziby Straży Miejskiej stawił się W. L., który oświadczył, iż jest właścicielem pojazdu oraz to on dokonał postoju pojazdu marki A. o numerze rejestracyjnym (...) przy ul. (...), skąd samochód został odholowany. Mężczyzna miał stabilizator na lewej nodze. Na w/w mężczyznę za popełnione wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 49ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym została nałożona grzywna w kwocie 100 zł w drodze mandatu karnego kredytowanego. Obwiniony pouczony o prawie do odmowy przyjęcia mandatu skorzystał z tego uprawnienia, w związku z czym poinformowano go o skierowaniu do sądu wniosku o ukaranie. Po chwili namysłu W. L. chciał przyjąć mandat, jednak funkcjonariusz Straży Miejskiej poinformowała go, że w przypadku, gdy kierowany jest przeciwko niemu wniosek o ukaranie do Sądu nie może nałożyć na niego mandatu karnego kredytowanego, którego wcześniej odmówił przyjęcia, a tym bardziej jeżeli miał wątpliwości i nie był przekonany o swojej winie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: częściowo wyjaśnienia obwinionego (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 10 października 2016 roku, k. 45-46), zeznania świadka G. D. (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 10 października 2016 roku, k. 45) częściowo zeznania świadka J. L. (k. 51-52), zeznania świadka J. W. (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 18 stycznia 2017 roku, k. 76) notatki urzędowe (k. 1, 4 i 12), pismo obwinionego do Straży Miejskiej wraz z załącznikami (k. 5-11), oświadczenie obwinionego (k. 13), dyspozycję usunięcia pojazdu oraz zezwolenie na odbiór pojazdu (k. 16), zdjęcia (k. 17-19).

Obwiniony, tak w toku postępowania wyjaśniającego, jak i przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Obwiniony na rozprawie wyjaśnił, że to nie on kierował pojazdem w dniu 6 maja 2015r. Został przywieziony przez ojca na rehabilitację. W momencie parkowania pojazdu, po drugiej stronie wjazdu nie był zaparkowany żaden inny pojazd. Po zaparkowaniu pojazdu, w ocenie obwinionego wjazd na posesję był przejezdny, a tylne koło znajdowało się na linii wyznaczającej miejsce postojowe. Obwiniony wskazał, iż stawił się w siedzibie Straży Miejskiej, z uwagi na fakt, iż jest właścicielem samochodu. Ponadto, przychodząc do siedziby Straży Miejskiej miał nogę w szynie, po operacji więzadła krzyżowego. Dalej wskazał, iż w odholowanym aucie zostały jego kule i telefon, przez co dotarcie do siedziby Straży Miejskiej było dla niego bardzo uciążliwe. Obwiniony wskazał, iż próbując wyjaśnić dlaczego jego auto zostało odholowane, otrzymał informację, że jego pojazd stał w świetle bramy. Funkcjonariusz Straży Miejskiej poinformował obwinionego, że po drugiej stronie bramy stał biały M., który w o wiele większym stopniu zasłaniał bramę wjazdową na posesję przy ul. (...), ale w momencie gdy funkcjonariusze Straży Miejskiej przybyli na interwencję, to kierowca M. miał się pojawić i przeparkować pojazd. W ocenie obwinionego zdjęcie wykonane przez Straż Miejską z wnętrza bramy zrobione zostało pod kątem, tzn. widać wewnętrzną ścianę prześwitu i powstaje wrażenie optyczne, że samochód zasłania w dużej mierze prześwit. Zdaniem obwinionego samochód wystawał za ten prześwit, ale nie zasłaniał przejazdu. Obwiniony wskazał także, że co innego usłyszał od Strażnika Miejskiego w siedzibie Straży Miejskie, a co innego w piśmie przesłanym do niego przez Straż Miejską. Obwiniony twierdził również, że nie miał możliwości przyjęcia mandatu. W siedzibie Straży Miejskiej miał otrzymać informację, że postępowanie mandatowe wobec niego toczy się, co zdaniem obwinionego powinno doprowadzić do nałożenia grzywny w stosunku do osoby obwinionej i wtedy osoba taka powinna zdecydować o przyjęciu mandatu. Obwiniony twierdził natomiast, że funkcjonariusz nie złożył wobec niego oświadczenia, iż ma możliwość przyjęcia mandatu. Obwiniony podkreślił, że będąc w siedzibie Straży Miejskiej był bardzo wzburzony i napisał oświadczenie, którym chciał dać do zrozumienia, że nie zostały dochowane procedury postępowania mandatowego. Obwiniony wyjaśnił, że został zapytany w siedzibie Straży Miejskiej, czy był sprawcą wykroczenia. Ponadto wskazał, że gdyby zaproponowano mu mandat, to by go nie przyjął. Obwiniony nie pamiętał, jak namierzył swój pojazd w momencie gdy zreflektował się, że nie ma samochodu przy ul. (...). Podkreślił również, że jego ojciec nie mógł uczestniczyć w czynnościach wyjaśniających, gdyż miał wieczorem autobus powrotny do domu.

Ustalając stan faktyczny w sprawie, Sąd oparł się w dużej mierze na wyjaśnieniach obwinionego, albowiem tworzą one spójną i konsekwentną całość. Ponadto wyjaśnienie jego zostały potwierdzone przez zeznania świadka J. L., a także częściowo przez zeznania świadka J. W..

Za niewiarygodne Sąd uznał natomiast wyjaśnienia obwinionego w części, w której twierdził, iż pojazd, którego był właścicielem zaparkowany był sposób prawidłowy i nie utrudniał wjazdu na posesję przy ul. (...). Wyjaśnienia te są sprzeczne ze zdjęciami wykonanymi przez interweniujących funkcjonariuszy Straży Miejskiej oraz z zeznaniami funkcjonariusza Straży Miejskiej G. D., podejmującego interwencję przy ul. (...) w W..

Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie oparł się również na zeznaniach świadka J. L., które należało uznać za wiarygodne. Zeznania świadka są spójne i logiczne, jak również zgodne z wyjaśnieniami obwinionego. Świadek przedstawił konkretne fakty dotyczące prowadzenia przez niego pojazdu marki A. o numerze rej. (...) oraz wskazał jednoznacznie, że to on kierował pojazdem z uwagi na problemy z nogą jego syna – obwinionego W. L.. Świadek potwierdził również, iż jedno koło pojazdu, który zaparkował stało za linią wyznaczającą miejsce postojowe. Zeznania świadka znajdują swoje odzwierciedlenie w pozostałym ujawnionym materiale dowodowym, szczególnie w wyjaśnieniach obwinionego oraz zeznaniach świadka J. W..

Sąd uznał natomiast za niewiarygodne zeznania świadka J. L. w części, w której ocenił, iż prawidłowo zaparkował pojazd marki A. przy bramie wjazdowej na posesję przy ul. (...). Subiektywna ocena świadka nie znajduje potwierdzenia w uznanych za wiarygodne zeznaniach świadka G. D. oraz materiale zdjęciowym wykonanym przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej w trakcie interwencji.

Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadków G. D. oraz J. W.. Świadkowie są funkcjonariuszami Straży Miejskiej. G. D. przeprowadził interwencję w sprawie niniejszej na miejscu zdarzenia. Świadek przedstawił okoliczności przeprowadzonej interwencji, jej przebieg oraz przyczyny podjęcia decyzji o odholowaniu pojazdu marki A. o numerze rej. (...). Jego zeznania znajdują potwierdzenie w materiale zdjęciowym wykonanym na miejscu zdarzenia przez interweniujących funkcjonariuszy. J. W. przedstawiła natomiast okoliczności stawiennictwa obwinionego w oddziale terenowym Straży Miejskiej celem odebrania pojazdu. Świadek poinstruowała obwinionego odnośnie formalności związanych z odbiorem pojazdu oraz przedstawiła przebieg rozmowy ze świadkiem na temat okoliczności zarzucanego mu wykroczenia. Wskazała również na rozgoryczenie obwinionego zaistniałą sytuacją oraz jego niezdecydowanie odnośnie przyjęcia mandatu. Świadek potwierdziła problemy z nogą obwinionego oraz fakt, iż w trakcie przesłuchania obwiniony wspominał o swoim ojcu. Świadkowie są osobami obcymi dla obwinionego, całkowicie bezstronnymi i nie zainteresowanymi wynikiem sprawy.

Sąd dał wiarę pozostałym dowodom ujawnionym na rozprawie bez odczytywania w postaci: notatek urzędowych (k. 1, 4 i 12), pisma obwinionego do Straży Miejskiej wraz z załącznikami (k. 5-11), oświadczenia obwinionego (k. 13), dyspozycji usunięcia pojazdu, zezwolenia na odbiór pojazdu (k. 16), zdjęć (k. 17-19). Dokumenty te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby i instytucje. Sąd z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na stwierdzenie, iż obwiniony W. L. w dniu 6 maja 2015 roku około godz. 19:00 przy ul. (...) w W. pojazdem marki A. o numerze rej. (...) dokonał postoju w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd innym pojazdom.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż interwencja podjęta przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej wobec pojazdu marki A. o numerze rej. (...), zaparkowanego przy ul (...) była uzasadniona. Wskazują na to zeznania świadka G. D. oraz zdjęcia wykonane przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej w trakcie interwencji. Pojazd ten rzeczywiście uniemożliwiał wjazd na posesję przy ul. (...). Sąd nie kwestionuje, więc prawidłowości podjętej interwencji wobec w/w pojazdu przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej.

Na podstawie uznanego za wiarygodny materiału dowodowego Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za wiarygodne odnośnie tego, iż to nie on dokonał postoju pojazdu w miejscu i czasie wskazanym we wniosku o ukaranie. Potwierdziły to zeznania ojca obwinionego J. L., a także zeznania świadka J. W.. Świadek potwierdziła problemy z nogą obwinionego. Zeznania te potwierdzają problem z poruszaniem się obwinionego, a więc w ocenie Sądu istniała przesłanka uniemożliwiająca obwinionemu normalne poruszanie się, co mogło prowadzić również do dużych trudności związanych z prowadzeniem pojazdu. Ponadto, obwiniony przedstawił kartę informacyjną z Kliniki Chirurgii Endoskopowej, potwierdzającą fakt leczenia wskutek całkowitego zerwania więzadła krzyżowego przedniego stawu kolanowego lewego (k. 9). Świadek J. W. wskazała także, że obwiniony wspominał o swoim ojcu, jednak z uwagi na upływ czasu nie potrafiła sobie dokładnie przypomnieć w jakim kontekście był on wspominany.

Konkludując zatem, na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, należy stwierdzić, że pojazdem marki A. o numerze rejestracyjnym (...) kierował ojciec obwinionego J. L. i to on a nie obwiniony W. L. dokonał postoju w dniu 6 maja 2015 roku około godz. 19:00 przy ul. (...) w W. w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd innym pojazdom.

Tym samym obwinionemu nie można było przypisać odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie, albowiem obwiniony nie popełnił zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 90 kw, co skutkowało uniewinnieniem obwinionego (punkt I wyroku).

Sąd, na podstawie art. 118 § 2 kpw, w związku z wydaniem wyroku uniewinniającego, określił, że koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.