Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Aleksandra Smyk

Protokolant Karolina Kowalczyk

w obecności oskarżyciela – nie stawił się zawiadomiony wokandą

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2018 roku

sprawy P. E.

urodzonego (...) w W.

syna A. i D. z domu K.

obwinionego o to, że:

w dniu 24 marca 2017 r. ok. godziny 20:50 na Placu (...) w W. pojazdem marki S. o numerze rej. (...) dokonał postoju w miejscu zastrzeżonym dla pojazdów osób niepełnosprawnych oznaczonym znakami drogowymi D-18a z tabliczką T-29 oraz P-20 z P-24 nie posiadając uprawnień,

tj. za wykroczenie z art. 92§1 kw.

I. Obwinionego P. E. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie i za to na podstawie art. 92§1 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 600 (sześciuset) złotych.

II. Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 160 (sto sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych.

Sygn. akt XI W 1800/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 marca 2017 roku w W. P. E. kierował pojazdem marki S. oznaczonym jako (...) o numerze rejestracyjnym (...). Około godziny 20:50 dokonał postoju na Placu (...) w miejscu zastrzeżonym dla osoby niepełnosprawnej oznakowanymi znakami drogowymi pionowymi i poziomymi. P. E. nie posiadał uprawnień do zaparkowania samochodu w tym miejscu.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie:

- zeznań świadka R. G. (k. 8, 38v-39),

- notatki urzędowej (k. 1)

oraz innych dowodów zawnioskowanych wnioskiem o ukaranie do przeprowadzenia na rozprawie.

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

Na podstawie postępowania dowodowego przeprowadzonego w toku przewodu sądowego oraz po dokonaniu jego analizy wina obwinionego oraz okoliczności popełnienia zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie czynu nie budzą wątpliwości.

W ocenie sądu bezspornym jest, że P. E. w dniu 24 marca 2017 roku około godziny 20:50 na Placu (...) w W. dokonał postoju pojazdu marki S. nr rej. (...) na miejscu dla osoby niepełnosprawnej, nie posiadając do tego uprawnień. Wykroczenie zostało ujawnione przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej R. G. i P. D.. R. G. w swoich zeznaniach wskazał, iż zauważyli pojazd obwinionego zaparkowany na kopercie wcześniej, jednak nie interweniowali natychmiast, gdyż zakładali, że obwiniony mógł po prostu zostawiać pasażera. Po kolejnych 3-4 minutach wrócili w to samo miejsce, a pojazd obwinionego nadal był zaparkowany na miejscu dla osoby niepełnosprawnej. Podjęli wobec tego interwencję. Podczas czynności obwiniony przyznał, że stanął w tym miejscu, gdyż wysadzał klienta do pobliskiej restauracji nie twierdząc jednocześnie, że przywoził niepełnosprawnego pasażera. Należy zaznaczyć, iż świadek dwukrotnie widział za kierownicą nieprawidłowo zaparkowanego pojazdu postać obwinionego, jak również obwiniony nie zaprzeczał, iż dokonał postoju na miejscu dla osoby niepełnosprawnej, lecz potwierdzał tenże fakt. Z zeznań świadka wynika także, że obwiniony dokonał postoju nie stosując się do znaków drogowych D – 18a, P – 20, P – 24, T – 29, zaś w pojeździe nie posiadał karty parkingowej osoby niepełnosprawnej.

Sąd w pełni dał wiarę zeznaniom świadka R. G., ponieważ są one spójne, logiczne i konsekwentne, ponadto znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie. Podkreślenia wymaga, iż świadek składał zeznania w związku z pełnioną funkcją, nie znał osoby obwinionego, w związku z czym oczywistym jest, iż nie miał żadnych powodów, aby przedstawiać przebieg zdarzenia inaczej niż faktycznie miało on miejsce.

Wobec powyższego brak jest jakichkolwiek wątpliwości, iż to obwiniony zatrzymał pojazd w przedmiotowym miejscu. Stwierdzili ten fakt strażnicy miejscy podejmujący interwencję, zaś w trakcie czynności na miejscu zdarzenia sam obwiniony przyznał, że wysadzał klienta do pobliskiej restauracji. Choć obwiniony odmówił składania wyjaśnień, to po ogłoszeniu wyroku, będąc niezadowolonym z rozstrzygnięcia, złożył oświadczenie, z którego wprost wynikało, że to on kierował pojazdem (k.49). Ustalenia faktyczne oparto zatem na bezspornych dowodach, brak w sprawie jakichkolwiek domniemań.

Zachowanie obwinionego P. E. polegające na tym,
że w dniu 24 marca 2017 r. ok. godziny 20:50 na Placu (...) w W., pojazdem marki S. o numerze rejestracyjnym (...), dokonał postoju na miejscu dla osoby niepełnosprawnej bez uprawnień w pełni wyczerpuje dyspozycję art. 92§1 kw. Przepis kodeksu wykroczeń penalizuje zachowanie polegające na niestosowaniu się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Przepis ten ma charakter formalny, więc nie wymaga skutku w postaci spowodowania jakiegokolwiek zagrożenia, chodzi natomiast o sam fakt niezastosowania się do znaku drogowego. Znaki drogowe i sygnały drogowe oraz ich znaczenie określa Rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych
(Dz. U. z 2002 r., Nr 170, poz. 1393 ze zm.). W niniejszej sprawie wykroczenie popełnione przez obwinionego P. E. polegało na niezastosowaniu się do znaku drogowego D-18a „parking-miejsce zastrzeżone”, z tabliczką T-29 (wraz z tabliczką uzupełniającą) informującego o tym, że trzy miejsca przeznaczone są dla pojazdów samochodowych uprawnionych osób niepełnosprawnych o obniżonej sprawności ruchowej
oraz znaku drogowego poziomego P-20 „koperta”. Zgodnie z §52 ust. 4 powyższego Rozporządzenia znak D-18a „parking - miejsce zastrzeżone” oznacza miejsce przeznaczone na postój pojazdu uprawnionej osoby. Umieszczona pod znakiem D-18, D-18a lub D-18b tabliczka T-29 informuje o miejscu przeznaczonym dla pojazdu samochodowego osoby,
o której mowa w art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.). Zatem w świetle tych regulacji osoba niepełnosprawna legitymująca się kartą parkingową, kierująca pojazdem samochodowym oznaczonym tą kartą, może nie stosować się do niektórych znaków drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju, w zakresie określonym przepisami o których mowa w art. 7 ust. 2 w/w ustawy. Przytoczony przepis, zgodnie z art. 8 ust. 2 w/w ustawy, stosuje się również m.in. do kierującego pojazdem, który przewozi osobę niepełnosprawną legitymującą się kartą parkingową. Z kolei w myśl art. 8 ust. 3 w/w ustawy, kartę parkingową umieszcza się za przednią szybą pojazdu samochodowego, w sposób eksponujący widoczne zabezpieczenia karty oraz umożliwiający odczytanie jej numeru i daty ważności. Obwiniony nie legitymował się kartą parkingową, a co oczywiste, nie umieścił w pojeździe tejże karty. Błędnym jest zarzut obwinionego, iż strażnicy miejscy nie podjęli żadnych czynności, aby ustalić pasażera z niepełnosprawnością, którego miał przywieźć, gdyż w trakcie interwencji obwiniony w ogóle nie podnosił tejże okoliczności, a zatem strażnicy miejscy nie mieli powodów, aby dokonywać w tym zakresie ustaleń. Ponadto, nawet przy przyjęciu, że takowego pasażera obwiniony przywoził, to zgodnie z powyżej przytoczonymi przepisami, na czas postoju w oznaczonym miejscu obwiniony winien posiadać w pojeździe kartę parkingową tejże osoby, co dopiero zezwalałoby na postój w tym miejscu, zaś takiej karty w pojeździe nie było. W przedmiotowym miejscu były usytuowane znaki drogowe pionowe (D-18a z tabliczką T-29 i dodatkową informacją o trzech takich miejscach parkingowych) oraz poziome (P-20 z P-24), do których obwiniony winien się zastosować, a tego nie uczynił. Mając na uwadze powyższe, bezspornym jest, że obwiniony swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu i popełnił wykroczenie z art. 92§1 kw.

Przy wymiarze kary sąd uwzględnił stopień społecznej szkodliwości czynu, który uznał za wysoki, miał także na uwadze cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd uwzględnił także rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem – zajęcie uprzywilejowanego miejsca parkingowego, stopień winy, pobudki działania, jak również właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem wykroczenia i zachowanie się po jego popełnieniu. P. E. jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, z zawodu jest kierowcą taksówki, obecnie przebywa na zwolnieniu lekarskim, jego dochody wynoszą ok. 1300 złotych miesięcznie, nie był uprzednio karany za przestępstwa (k.33), zaś był karany za wykroczenia (k.34) Mając zatem na uwadze charakter i okoliczności czynu, w tym szczególną charakterystykę natężenia ruchu w Ś. oraz możliwości parkowania tam pojazdów samochodowych, konieczność zapewnienia miejsc dla osób niepełnosprawnych, stopień naruszenia przepisów ruchu drogowego, jak również warunki osobiste sprawcy na podstawie art. 92§1 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw wymierzono obwinionemu karę grzywny w wysokości 600 złotych. Zdaniem sądu orzeczona kara będzie odpowiednią sankcją karną za czyn przez obwinionego popełniony oraz sprawi, iż będzie w przyszłości przestrzegał porządku prawnego i więcej wykroczeń nie popełni. Sąd uznał, iż kara ta w ustalonych okolicznościach przypisanego czynu będzie stanowiła dla obwinionego wystarczającą dolegliwość, która w przyszłości przypominać będzie mu o spoczywającym na nim obowiązku należytego i uważnego obserwowania oznakowania drogowego obowiązującego go jako kierującego pojazdem. Podkreślić bowiem należy, iż warunki osobiste obwinionego wskazują, iż tym bardziej winien zdawać sobie sprawę z naganności swojego postępowania. Orzeczona kara będzie sprawiedliwa w odbiorze społecznym i odniesie pożądane skutki w zakresie prewencji ogólnej, a także spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma w stosunku do obwinionego osiągnąć.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 119§1 kpw i określono ich wysokość na kwotę 160 zł zasądzając je od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa. Zryczałtowane wydatki w niniejszej sprawie zgodnie z §3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z dnia 29 grudnia 2047 r., poz. 2467) wyniosły bowiem 100 złotych, zaś opłata – na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 j.t. ze zmianami) – 60 złotych. Powyższe rozstrzygnięcie oparto na treści art. 5 ustawy z dnia 09 listopada 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 21grudnia 2017 r., poz. 2400) – czynności wyjaśniające zakończone przez dniem wejścia w życie ustawy.