Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Łukasz Biliński

Protokolant: Katarzyna Zielińska – Kupczyk

przy udziale oskarżyciela publicznego J. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu: 9 sierpnia 2016 roku, 20 września 2016 roku, 13 października 2016 roku w W.

sprawy M. G.

syna A. i M. z domuM.

urodzonego dnia (...) w L.

obwinionego o to, że:

1.  w dniu 25 maja 2015 r. około godziny 02:25 w W. na drodze publicznej w Al. (...) przed skrzyżowaniem z ulicą (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 Pord w ten sposób, że kierując samochodem m-ki N. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki M. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu na który zamierzał wjechać w wyniku czego doprowadził do zderzenia powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. „Prawo o ruchu drogowym” (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.)

2.  w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym naruszył zasady przewidziane w § 86 ust. 3 ZSD w ten sposób, że kierując samochodem marki N. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku P-2 „linia pojedyncza ciągła”, przejeżdżając przez tą linię,

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. z § 86 ust. 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1393),

I.  obwinionego M. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów: w pkt 1, w granicach zarzutu, czynu polegającego na tym, że w dniu 25 maja 2015 r. około godziny 02:25 w W. na drodze publicznej Al. (...), przed skrzyżowaniem z ulicą (...), naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem m-ki N. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności, podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki M. o nr rej. (...), jadącemu po pasie ruchu na który zamierzał wjechać, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na tej podstawie skazuje go, w pkt 2 stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 kw i za to na tej podstawie skazuje go, a na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw, art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu łącznie karę grzywny w wysokości 700 (siedemset) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza
od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 140 (sto czterdzieści) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 1785/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 25 maja 2015 roku około godziny 02:25 na skrzyżowaniu ulic (...). J. i E. P. doszło do zdarzenia drogowego pomiędzy pojazdem marki M. o numerze rejestracyjnym (...) a pojazdem marki N. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pojazdem marki M. kierował I. F., natomiast pojazdem marki N. kierował M. G..

Kierujący pojazdem marki M. jechał ulicą (...). J. od ulicy (...) w stronę ul. (...). Zbliżając się do skrzyżowania w/w ulic, kierujący M. zajął skrajny prawy pas ruchu przeznaczony do skrętu w prawo, poruszając się wolno z uwagi na czerwony sygnał świetlny na sygnalizatorze dla jego kierunku ruchu, po czym zatrzymał się.

Za kierującym M. tym samym pasem i w tym samym kierunku poruszał się kierujący pojazdem marki N., tj. M. G.. M. G., dojeżdżając do skrzyżowania z ul. (...) za kierującym M., zmienił pas ze skrajnego prawego na pas drugi od prawej, ominął pojazd marki M., kierowany przez I. F., po czym po wykonaniu manewru omijania, wykonał manewr zmiany pasa ruchu na skrajny prawy, przekraczając pojedynczą linię ciągłą, po czym dokonał manewru skrętu w prawo. W chwili wykonywania przez M. G. manewru zmiany pasa ruchu na skrajny prawy, kierowca m. ruszył. M. G., wykonując manewr zmiany pasa ruchu nie zachował ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki M., jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, czym doprowadził do zderzenia z M.. W pojeździe marki M. doszło do uszkodzenia i zarysowania powłoki lakierniczej przedniego zderzaka z lewej strony pojazdu oraz wgięcia i uszkodzenia lewego przedniego błotnika. W pojeździe marki N. (...) doszło do uszkodzenia i zarysowania powłoki lakierniczej tylnego prawego nadkola, zarysowania i uszkodzenia powłoki lakierniczej prawej części tylnego zderzaka, zarysowania powłoki lakierniczej kołpaka prawego tylnego koła, otarcia prawej tylnej opony.

Do zdarzenia doszło w obszarze zabudowanym, na prostym odcinku drogi o dwóch jezdniach o twardej i suchej nawierzchni, oświetlonej, przed skrzyżowaniem z drogą z pierwszeństwem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego złożonych w toku postępowania Sądem (k. 100), zeznań świadka K. M. złożonych w toku czynności wyjaśniających (k. 18) i przed Sądem (k. 166-167), częściowo zeznań świadka I. F. złożonych w toku postępowania przed Sądem (k. 183-183v), notatki urzędowej (k. 2-3v, 34), szkicu miejsca kolizji (k. 4), protokołów oględzin (k. 5-6), fotografii (k. 95-98), kopii notatników służbowych (k. 20-27 akt postępowania dyscyplinarnego prowadzonego w Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa nr BP.WKS-131-4/15), orzeczenia Komisji Dyscyplinarnej wraz z uzasadnieniem (k. 38-47 akt postępowania dyscyplinarnego prowadzonego w Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa nr BP.WKS-131-4/15), orzeczenia Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej (k. 58-64 akt postępowania dyscyplinarnego prowadzonego w Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa nr BP.WKS-131-4/15).

Obwiniony w toku postępowania przed Sądem przyznał się do popełnienia czynu, który polegał na naruszeniu bezpieczeństwa w ruchu drogowym, natomiast nie przyznał się do czynu polegającego na przekroczeniu linii pojedynczej ciągłej. W trakcie przesłuchania złożył do akt fotografie miejsca zdarzenia (k. 95-98), wyjaśniając, iż zgodnie z fotografią nr 3 (k. 97), kierowca taksówki, jadąc prawym pasem, zatrzymał się przed światłami na linii podwójnej, bowiem sygnalizator wskazywał światło czerwone, jednakże pozwalał na warunkowy skręt w prawo. Obwiniony wyjaśnił, iż taksówkarz zatrzymał się przed podwójną linią, stał i nie włączył kierunkowskazu. W związku z tym, że taksówkarz zatrzymał pojazd, obwiniony, jak wyjaśnił, zmienił pas ruchu na pas z lewej strony, zbliżył się do samochodu, zatrzymując się na chwilę przed tym pasem ze skrętu, po czym zmienił pas przed nim, zamierzając skręcić w prawo. Jak wyjaśnił obwiniony był zdenerwowany i chciał zmienić pas na skrajny prawy i skręcić w ul. (...). Wydawało mu się, że nie zachował należytej ostrożności i musiał przytrzeć pojazd. W ocenie obwinionego, taksówkarz nie znajdował się w ruchu i nie miał włączonego kierunkowskazu. Wyjaśnił, że nastąpiło obtarcie, a po zdarzeniu zatrzymał się kilka metrów dalej. Wskazał, że poruszał się z minimalną prędkością między 5-10 km/h, zaś prędkość taksówkarza była zerowa. Obwiniony wyjaśnił, że obwiniony uniemożliwił mu skręt w prawo zgodnie z przepisami i zasadami współżycia społecznego. Nie przeczył, że mogło być tak, że taksówkarz ruszył, jednakże według obwinionego taksówkarz stał. Obwiniony był pewien, że zmienił pas na linii przerywanej oraz przyznał się do spowodowania zagrożenia w ruchu.

Sad zważył co następuje:

Za prawdziwą uznano tę część wyjaśnień obwinionego, z której wynika, iż w dniu 25 maja 2015 roku ok. godz. 2:50 kierował on pojazdem marki N. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i poruszał się nim w tym czasie Al. (...) od ul. (...) w kierunku ul. (...). Nie ulega również wątpliwości, iż obwiniony poruszając się prawym skrajnym pasem ruchu do skrętu w prawo, zmienił pas na drugi od prawej, ominął M., który poruszał się w tym samym kierunku, po czym wracał na prawy skrajny pas, aby skręcić z niego w ul. (...). W tej części wyjaśnienia obwinionego są logiczne, spójne i znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, uznanym za wiarygodny, w tym zeznaniach świadka I. F. (k. 183-183v), notatce urzędowej (k. 2-3) oraz szkicu miejsca zdarzenia (k. 4). Ponadto obwiniony nie negował, że doszło do kontaktu między pojazdami oraz, że doszło do ich uszkodzeń. Wyjaśnienia te znajdują potwierdzenie w innych uznanych za wiarygodne dowodach, w tym protokołach oględzin pojazdów (k. 5-6). Należy zauważyć, iż obwiniony nie negował swojej odpowiedzialności za niezachowania należytej ostrożności.

W pozostałym zaś zakresie wyjaśnienia obwinionego nie zasługują na obdarzenie wiarą. Nie znajdują potwierdzenia w uznanym za wiarygodny materiale dowodowym, w szczególności w postaci zeznań świadka I. F. (k. 183-183v) oraz świadka K. M. (k. 167). Zdaniem Sądu stanowią linią obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Linia obrony obwinionego sprowadzała się bowiem do twierdzenia, iż obwiniony zmieniając pas ruchu na prawy skrajny nie przekroczył linii pojedynczej ciągłej, zaś taksówkarz swoim zachowaniem na drodze uniemożliwił mu wykonanie manewru skrętu w prawo zgodnie z przepisami.

Sąd, w zasadniczej części dał wiarę zeznaniom świadka I. F., złożonym na rozprawie w dniu 13 października 2016 roku, w znacznej części. Świadek przedstawił przebieg zdarzenia w sposób logiczny i spójny, podając jego szczegóły. Zeznania co do faktów istotnych dla określenia odpowiedzialności obwinionego w zakresie zarzutów, znajdują potwierdzenie w ujawnionym w sprawie materiale dowodowym, w tym zeznaniach świadka K. M. (k. 18, 166-167), jak też w notatce urzędowej (k. 2-3), szkicu miejsca kolizji (k. 4), a także częściowo w samych wyjaśnieniach obwinionego (k. 100). Jedyne w kwestii umieszczenia na sygnalizatorze, przed którym świadek się zatrzymał, strzałki umożliwiającej warunkowy skręt w prawo zeznania świadka pozostają w sprzeczności z dowodami z dokumentów (fotografii k. 95, 96), gdzie widać sygnalizację, z strzałką do skrętu w prawo. Zgodnie z § 96 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1393), nadawany przez sygnalizator S-2 sygnał czerwony wraz z sygnałem w kształcie zielonej strzałki oznacza, że dozwolone jest skręcanie w kierunku wskazanym strzałką w najbliższą jezdnię na skrzyżowaniu, pod warunkiem, że kierujący zatrzyma się przed sygnalizatorem i nie spowoduje utrudnienia ruchu innym jego uczestnikom. Wobec powyższego nie można odmiennie oceniać zachowania obwinionego, który nie był uprawniony do wymijania pokrzywdzonego, z przekroczeniem linii ciągłej i zajeżdżania mu drogi, gdy pokrzywdzony nie skorzystał z możliwości warunkowego skrętu w prawo.

Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadka K. M.. Świadek jest funkcjonariuszem Policji, który przeprowadził interwencję w sprawie niniejszej. Zdaniem Sądu zeznania świadka zasługują na wiarę w całości. Świadek przedstawił przebieg zdarzenia, podając jedynie okoliczności, które pamiętał. W pozostałym zakresie, z uwagi na upływ czasu od zdarzenia, zostały mu odczytane zeznania złożone w toku czynności wyjaśniających, które potwierdził. Świadek jest osobą obcą dla obwinionego, całkowicie bezstronną i nie zainteresowaną wynikiem sprawy. Świadek przedstawił przebieg zdarzenia, jaki znał z relacji jego uczestników oraz po dokonaniu oględzin miejsca zdarzenia oraz pojazdów biorących w nim udział. Z relacji świadka bezsprzecznie wynika, że nie było wątpliwości, że kierowca pojazdu o nr rej. (...), wykonując manewr zmiany pasa ruchu, nie zachował należytej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki M. o nr rej. (...), jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać oraz, że przekroczył pojedynczą linię ciągłą. W ocenie Sądu zeznania świadka były spójne i logiczne.

Sąd dał wiarę pozostałym dowodom ujawnionym na rozprawie w postaci: notatki urzędowej (k. 2-3v, 34), szkicu miejsca kolizji (k. 4), protokołu oględzin (k. 5-6), protokołu badań trzeźwości (k. 7-8), informacji z rejestru wykroczeń drogowych (k. 64), dane z KRK (k. 65), fotografii (k. 95-98), pisma Prokuratorii Generalnej (k. 173), protokołu przesłuchania świadka (k. 181-182), z akt postępowania dyscyplinarnego prowadzonego w Prokuratorii Generalnej nr BP.WKS-131-4/15 (kopie notatników służbowych A. W. i K. M. (k. 20-27), orzeczenie Komisji Dyscyplinarnej wraz z uzasadnieniem (k. 38-47), orzeczenie Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej (k. 58-64). Dokumenty te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby i instytucje. Sąd z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej.

Biorąc pod uwagę materiały zgromadzone w niniejszej sprawie, Sąd nie miał wątpliwości co do zaistnienia zdarzenia, jak również co do udziału w nim i winy M. G.. Brak jest w niniejszej sprawie dowodów, które mogłyby podważyć wartość dowodową materiałów, na których Sąd oparł swoje stanowisko w przedmiotowej sprawie.

Sąd uznał obwinionego M. G. za winnego tego, że w dniu 25 maja 2015 roku około godziny 02:25 w W. na drodze publicznej Al. (...), przed skrzyżowaniem z ulicą (...), naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawa o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem marki N. o numerze rejestracyjnym (...), nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki M. o numerze rejestracyjnym (...), jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw, a także tego, że w miejscu i czasie jak wyżej naruszył zasady przewidziane w § 86 ust. 3 ZSD, w ten sposób, że kierując samochodem marki N. o numerze rejestracyjnym (...), nie zastosował się do znaku P-2 „linia pojedyncza ciągła”, przejeżdżając przez tą linię, stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. z § 86 ust. 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1393).

Czyn z art. 86 § 1 kw popełnia ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Karą przewidzianą w treści w/w przepisu za popełnienie tego wykroczenia jest kara grzywny. Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 kw jest, aby uczestnik ruchu nie zachował należytej ostrożności i tym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W niniejszej sprawie kluczową kwestią było zatem ustalenie, czy materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie pozwala zarzucić obwinionemu czyn, będący wykroczeniem z art. 86 § 1 kw.

Zachowanie obwinionego wyczerpało znamiona czynu z art. 86 § 1 kw. Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie stypizowane w art. 86 § 1 kw jest, aby uczestnik ruchu nie zachował należytej ostrożności i tym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym uczestnik ruchu jest obowiązany zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga, szczególną ostrożność i unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy z dn. 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Ponadto zgodnie z art. 22 ust. 2 w/w ustawy, kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony. Obowiązek zachowania szczególnej ostrożności konkretyzuje się zawsze w określonych warunkach czasowo- przestrzennych. Należy odnieść go do konkretnej sytuacji na drodze, mając na uwadze obowiązujące na danym odcinku drogi znaki drogowe oraz przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Czyn z art. 92 § 1 kw popełnia ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Karą przewidzianą za popełnienie tego wykroczenia jest kara grzywny alternatywnie z karą nagany. Jest to zatem czyn o charakterze formalnym, wobec czego sprawca dopuszcza się go, gdy postępuje wbrew dyspozycji wynikającej z umieszczonego przy lub na drodze obowiązującego znaku lub sygnału drogowego, a także wbrew dyspozycji wydanej w postaci sygnału lub polecenia przez osobę kierującą ruchem.

Obwinionemu zarzucono niezastosowanie się do znaku P-2 „linia pojedyncza ciągła”. Zgodnie z § 86 ust. 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1393) znak P-2 „linia pojedyncza ciągła” oddziela pasy ruchu o tym samym kierunku i oznacza ponadto zakaz przejeżdżania przez tą linię i najeżdżania na nią.

W ocenie Sądu analiza całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie pozwala na stwierdzenie, że obwiniony M. G., nie zachowując należytej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu, naruszył w sposób zawiniony zasady ostrożności, co pozostało w związku przyczynowym ze spowodowaniem zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a w konsekwencji doprowadziło do zderzenia z pojazdem marki M.. Nie ulega również wątpliwości, że obwiniony nie zastosował się do poziomego znaku P-2 „linia pojedyncza ciągła” i przekroczył ją.

Dodać ponadto należy, iż obwiniony wypełnił także ustawowe znamię winy, rozumiane jako możliwość przypisania mu popełnienia wykroczenia. Ma ku temu wymagany prawem wiek. Jednocześnie brak jest negatywnych przesłanek, których zaistnienie wykluczałoby możliwość przypisania A. S. winy, takich jak na przykład niemożliwość rozpoznania znaczenia swojego czynu lub pokierowania swoim postępowaniem wskutek choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych.

Art. 1 § 1 kw stanowi, iż odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę pod groźbą określonej kary. W art. 47 § 6 kw ustawodawca precyzuje, iż przy ocenie społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Czyn obwinionego godzi w dobro jakim jest porządek i bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Obwiniony naruszył podstawowe zasady ruchu drogowego, które znał, co w sposób bezsporny wynika z jego wyjaśnień. Wobec powyższych rozważań bez wątpienia należy stwierdzić, iż czyn obwinionego był społecznie szkodliwy.

W sytuacji gdy w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, popełniony przez sprawcę czyn wypełnia znamiona określone w stosownym przepisie ustawy, przy czym jednocześnie istnieje możliwość określenia społecznej szkodliwości tego czynu i przypisanie jego popełnienia sprawcy działającemu z pełnym rozeznaniem swoich poczynań, należy stwierdzić, iż zachodzą wszystkie przesłanki odpowiedzialności za wykroczenie. M. G. ponosi wobec powyższego odpowiedzialność za popełnienie wykroczeń stypizowanych w art. 86 § 1 i art. 92 § 1 Kodeksu wykroczeń.

Wymierzając obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 700 zł, Sąd miał na uwadze okoliczności wymienione w art. 33 § 2 kw, tj. właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem wykroczenia. W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionego, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem, w odniesieniu do okoliczności tej konkretnej sprawy. Sąd zważył w pierwszej kolejności, że czyn którego dopuścił się obwiniony jest społecznie szkodliwy, albowiem zostały naruszone zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a skutkiem było uszkodzenie pojazdu innego uczestnika ruchu i w konsekwencji powstanie szkód materialnych w dwóch pojazdach. Sąd zważył także na potrzebę zdecydowanej reakcji wymiaru sprawiedliwości wobec osób dopuszczających się takiego typu wykroczeń. Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę stopień winy obwinionego, jak również cele zapobiegawcze, w tym także wychowawcze jakie kara ma w stosunku do sprawcy osiągnąć. W ocenie Sądu wymierzona kara spowoduje, że obwiniony będzie w przyszłości z większą ostrożnością i rozwagą podejmował manewry podczas kierowania pojazdem.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że orzeczona kara grzywny należycie wyważa okoliczności obciążające i łagodzące oraz będzie stanowiła odpowiednie ostrzeżenie dla obwinionego na przyszłość oraz spowoduje, że obwiniony będzie zwracał większą uwagę na innych uczestników ruchu i szanował cudzą własność oraz przestrzegał porządku prawnego.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw, Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 140 (sto czterdzieści) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 i § 2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r. Nr 118, poz. 1269) oraz opłatę w wysokości 70 (osiemdziesiąt) złotych, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).