Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Paulina Adamska

przy udziale oskarżyciela publicznego E. W.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 marca 2018 roku w W.

sprawy przeciwko I. K.

córce T. i A.

urodzonej (...) w G.

obwinionej o to, że:

w dniu 5 marca 2017 roku około godz. 13:00 przy ul. (...) w W. pojazdem marki K. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosowała się do znaku B-36 z tabliczką T-24,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw,

I.  obwinioną I. K. uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu;

II.  na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw określa, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 1341/17

UZASADNIENIE

I. K. została obwiniona o to, że w dniu 5 marca 2017 roku około godziny 13:00 przy ul. (...) w W. pojazdem marki K. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosowała się do znaku B-36 z tabliczką T-24, tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 marca 2017 roku około godziny 13:00 przy ul. (...) w W. funkcjonariusze Straży Miejskiej ujawnili zaparkowany pojazd marki K. o numerze rejestracyjnym (...). Bezpośrednio przed miejscem zaparkowania pojazdu znajdował się znak drogowy pionowy D-18 „parking”. Około kilkanaście metrów przed tym znakiem znajdował się natomiast znak drogowy pionowy B-36 „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką T-24 „tabliczka wskazująca, że pozostawiony pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela”.

Samochód w przedmiotowym miejscu, w rzędzie innych pojazdów, zaparkowała obwiniona I. K..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego w postaci:



wyjaśnień obwinionej I. K. (k. 54, 42);



zeznań świadków: W. P. (k. 43), J. C. (k. 43-44),



notatki urzędowej (k. 1),



zdjęć (k. 6-12, 38-40).

Obwiniona I. K. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła w szczególności, że faktycznie zaparkowała w przedmiotowym miejscu, ale zaparkowała za znakiem, który oznaczał miejsca parkingowe. Na początku ulicy był znak „zakaz zatrzymywania się”, ale ostatnim był znak „parking”. Przedstawiła nadto zdjęcia obrazujące zmiany dokonane w następnych tygodniach w przedmiotowym miejscu, które to zmiany precyzowały istniejącą organizację ruchu, w szczególności wzajemną relację znaków „zakaz zatrzymywania się” i „parking”.

Sąd zważył, co następuje:

Sam fakt zatrzymania przez obwinioną pojazdu w przedmiotowym miejscu jest niewątpliwy i niesporny między stronami. Nie są sporne także okoliczności faktyczne odnośnie pionowych znaków drogowych istniejących w miejscu zdarzenia w dacie zarzutu. Z uwagi na powyższe zarówno wyjaśnienia obwinionej, jak i zeznania świadków Sąd uznaje za wiarygodne. Z twierdzeniami tymi korelują pozostałe dowody, które stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w sprawie niniejszej. Zdjęcia i dokumenty nie budzą żadnych wątpliwości Sądu odnośnie ich wiarygodności.

Przepis art. 92 § 1 kw stanowi, że odpowiedzialności podlega ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego.

Z uwagi na obowiązującą de facto w miejscu zaparkowania pojazdu nieprecyzyjną organizację ruchu – czego wyrazem było istnienie zaraz za zakazem zatrzymywania się znaku oznaczającego parking, nie można obwinionej przypisać wykroczenia polegającego na niezastosowaniu się do znaku drogowego B-36. Okoliczność obowiązywania nieprecyzyjnej organizacji ruchu w dniu zdarzenia, potwierdzają zmiany dokonane w następnych tygodniach, a zobrazowane na zdjęciach złożonych przez obwinioną – w szczególności znak „parking”, za którym zaparkowała obwiniona, opatrzony został tabliczką oznaczająca jego koniec. Wyraźnie wydzielone zostały dwa miejsca, w których można zaparkować prostopadle do osi jezdni.

W tej sytuacji nie można obwinionej przypisać niezastosowania się do znaku drogowego „zakaz zatrzymywania się”, czego konsekwencją musiało być uniewinnienie obwinionej od popełnienia zarzucanego jej we wniosku o ukaranie wykroczenia z art. 92 § 1 kw.

Kosztami postępowania Sąd obciążył Skarb Państwa (art. 119 § 2 pkt 1 kpw).