Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

UZASADNIENIE

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 30 lipca 2010 r., około godziny 01:30 G. S., znajdujący się w stanie nietrzeźwości, przeszedł na czerwonym świetle przez przejście dla pieszych przy skrzyżowaniu Al. (...) z ul. (...) w W.. Powyższe zachowania G. S. - stanowiące wykroczenie z art. 90 kodeksu wykroczeń - zauważyli funkcjonariusze Policji - T. N. (1) i D. M., pełniący w tym rejonie służbę patrolową oznakowanym radiowozem marki V. (...). W związku z ujawnieniem powyższego wykroczenia, funkcjonariusze postanowili podjąć interwencję wobec G. S. i wezwali go aby się zatrzymał. G. S. nie zareagował na polecenie funkcjonariuszy, nie zatrzymał się i wchodząc w osiedle (...) oddalił się. Policjanci podjęli penetrację osiedla (...), w wyniku której zauważyli G. S. na ul. (...), na wysokości wjazdu do Komendy (...). W tym miejscu G. S. ponownie nie zatrzymał się na wezwanie Policjantów. W toku postępowania nie ustalono czy G. S. celowo zignorował wezwania Policjantów do zatrzymania się, czy też jego zachowanie wynikało z tego, iż nie usłyszał tych wezwań. Policjanci kontynuowali penetrację i podjęli interwencję wobec G. S. na wysokości ul. (...). Podczas interwencji G. S. znieważył podejmujących interwencję T. N. (1) i D. M. używając wobec nich słów powszechnie uważanych za obelżywe oraz naruszył nietykalność cielesną T. N. (1). O godzinie 01:45 w dniu 30 lipca 2010r. T. N. (1) i D. M. dokonali zatrzymania G. S. z uwagi na obawę jego ucieczki i matactwa. G. S. nadal nie chciał wykonywać poleceń Policjantów, w szczególności nie chciał wsiąść do radiowozu. T. N. (1) i D. M. zwrócili się o wsparcie do innych załóg Policji. W konsekwencji, na miejsce przybył patrol zmotoryzowany w składzie L. H. i W. D.. Gdy L. H. parkował radiowóz, W. D. podbiegł do radiowozu, którym poruszali się T. N. (1) i D. M.. Gdy przybył na miejsce, T. N. (1) i D. M. oraz G. S. znajdowali się w środku radiowozu. G. S. miał rozerwaną koszulkę, a jego ubranie tj. koszulka i spodnie były poplamione krwią. Ślady krwi znajdowały się również w radiowozie oraz na ubraniach i twarzach zatrzymujących go Policjantów. W chwili przybycia na miejsce W. D., G. S. znajdujący się w radiowozie, próbował uniemożliwić D. M. i T. N. (1) skucie mu rąk kajdankami z tyłu i zachowywał się agresywnie, wyzywając Policjantów słowami powszechnie używanymi za obelżywe. W. D. zastosowała więc wobec G. S. chwyt obezwładniający, co umożliwiło T. N. (1) założenie kajdanek G. S. i posadzenie go na tylniej kanapie w radiowozie. Gdy na miejsce przybył L. H., G. S. siedział już w radiowozie.

W toku postępowania nie ustalono w sposób kategoryczny w jaki sposób doszło do rozerwania koszulki G. S.. Poza za ogólnym ustaleniem, iż do chwili przybycia na miejsce W. D., wobec G. S. była stosowana siła fizyczna jako środki przymusu bezpośredniego, w toku postępowania nie ustalono również w sposób kategoryczny jak przebiegło zatrzymanie G. S. do tej chwili, ani też dokładnie jakiego rodzaju siła fizyczna i z jakich dokładnie powodów była wobec niego stosowana przez D. M. i T. N. (1).

Kilka minut po przybyciu na miejsce zdarzenia L. H., na miejsce przybył też patrol pieszy w składzie (...). Wobec powyższego L. H. i G. S. oddalili się do dalszej służby, zaś G. R. i M. N. (1) usiedli w radiowozie przy G. S. aby go asekurować w trakcie jazdy. T. N. (1) i D. M. poinformowali G. R. i M. N. (1), iż G. S. podejmował próby samookaleczenia się. Ponieważ G. S. leciała krew z nosa, a ona sam i środek radiowozu był zakrwawiony, G. R. i M. N. (1) zaproponowali mu udzielenie pomocy medycznej, lecz ten oświadczył, iż nie jest mu ona potrzebna. Policjanci udali się radiowozem do (...) Ośrodka dla Osób Nietrzeźwych (S.). W toku postępowania nie ustalono w sposób kategoryczny czy po drodze udano się do Komisariatu Policji przy ul. (...). W trakcie przejazdu do S. G. S. odgrażał się Policjantom, mówił, że ma wybity ząb, pluł krwią na podłogę i siedzenie radiowozu. Po przyjeździe do S., podczas przebywania w poczekalni, G. S. odmawiał wykonania poleceń Policjantów min. wstania gdy Policjanci dokonywali jego przeszukania, usiłował również przełożyć skute kajdankami ręce pod nogami - z tyłu do przodu, zwracał się do osób tam obecnych, w tym Policjantów, w sposób agresywny, napastliwy. Przebywając w poczekalni S., G. S. zarzucił również obecnemu w pomieszczeniu T. N. (1), iż ten go pobił tj. dwa razy uderzył go w twarz. Gdy T. N. (1) odpowiedział mu, iż tego nie zrobił, a G. S. będzie płacił za rozbitą przez siebie głową plekse, G. S. odparł, iż to T. N. (1) uderzył jego głową w radiowóz, czemu T. N. (1) zaprzeczył temu. G. S. informował również G. R. i M. N. (1), gdy ci dokonywali jego przeszukania, iż T. N. (1) pobił go - dwa razy uderzył go w twarz i leci mu krew z ust. G. S. oświadczył również, iż nie podpisze żadnych dokumentów sporządzonych przez funkcjonariuszy. Nadto, w trakcie pobytu w poczekalni S., G. S. kierując ręce w kierunku ust poinformował Policjantów, iż rusza mu się ząb, co go boli, wskazywał, iż związane z tym koszty poniesie T. N. (1). Podczas pobytu w poczekalni, T. N. (1) poinformował pracownika S., iż G. S. twierdzi, że potrzebuje pomocy lekarskiej. Po trwającym około 20 minut pobycie w poczekalni S., G. S. wprowadzony do kolejnego pomieszczenia, gdzie został min. poddany badaniu przez lekarza S. i przyjęty do tego ośrodka jako osoba nietrzeźwa - zatrzymana do dyspozycji KRP (...) W czasie jego przyjmowania, sanitariusze S. stosowali wobec niego chwyty obezwładniające i zwracali się do niego w sposób wulgarny. W czasie gdy G. S. był poddawany badaniu przez lekarza S., T. N. (1) i D. M. zrelacjonowali G. R. i M. N. (1) i obecnym w pomieszczeniu pracownikom S. przebieg wydarzeń związanych z interwencją wobec G. S. i jego zatrzymaniem wskazując min., iż G. S. przeszedł na czerwonym świetle, nie zagregował na ich wołanie i dwukrotnie im uciekł, gdy chcieli podjąć interwencję; kiedy podjechali do niego, zahaczył on koszulką o lusterko; myśleli, że interwencja przebiegnie normalnie, grzecznie, lecz G. S. zaczął ich wyzywać i nagle sam zaczął gwałtownie uderzać głową w metalowy słupek radiowozu. W trakcie tej rozmowy, z ust nieustalonej osoby padało stwierdzenia „żeby nie przekombinowali”.

W dniu 30 lipca 2010r. T. N. (1) sporządził notatkę urzędową, w której wskazał, iż w dniu 30 lipca 2010r. o godzinie 1:55 wraz z D. M. na skrzyżowaniu Al. (...) z ul. (...) podjęli interwencje wobec n/n mężczyzny, który przeszedł na czerwonym świetle przez jezdnię. Pomimo ich wezwania do zatrzymania się, mężczyzna ten oddalił się w kierunku kina M.. Podjęli więc penetracje terenu i zauważyli go ponownie na ul. (...) przy bramie wjazdowej do Komendy Stołecznej Policji. Mężczyzna na ich widok zaczął uciekać. Udali się za nim i zatrzymali go do kontroli na ul. (...). W trakcie próby wylegitymowania mężczyzna próbował zbiec, w wyniku czego doszło do rozerwania prawego rękawa jego koszulki. Mężczyzna ten kierował wobec Policjantów słowa powszechnie używane za obelżywe i pomimo wielokrotnego wzywania go do zachowania zgodnego z prawem, nie wykonywał poleceń, łapał T. N. (1) za klapy munduru krzycząc do niego prowokacyjnie, aby go uderzył. W związku z tym, mężczyzna ten został poinformowany, iż jest zatrzymany za znieważenie i naruszenie nietykalności cielesnej Policjanta wykonującego obowiązki służbowe oraz pouczony o prawach osoby zatrzymanej. Mężczyzna cały czas zachowywał się agresywnie i nie wykonywał poleceń, co skutkowało użyciem wobec niego środków przymusu bezpośredniego w postaci kajdanek. W momencie próby konwoju mężczyzna ten zaczął uderzać głową w słupek drzwi rozsuwanych wewnątrz pojazdu z prawej strony radiowozu. Wobec powyższego, Policjanci zastosowali środki przymusu bezpośredniego w postaci siły fizycznej w celu uniemożliwienie mężczyźnie samookaleczenia się, zaś ten zaczął krzyczeć, że to T. N. (1) go pobił, i że spotkają się w sądzie, po czym zaczął pluć krwią w jego twarz i mundur. Od mężczyzny czuć było wyraźną woń alkoholu lecz odmówił on poddaniu się badaniu na zwartość alkoholu w KRP (...) na ul. (...) i został przekonwojowany do S. w asyście G. R. i M. N. (2). Mężczyzna nie życzył sobie udzielenia pomocy przedmedycznej przez Policjantów ani wezwania karetki pogotowia. W tracie konwoju zachowywał się agresywnie, nie wykonywał poleceń wydawanych przez patrol wspomagający konwój, próbował rozpinać kajdanki, wykrzykiwał do T. N. (1): „to ty mnie pobiłeś”. Po przybyciu do S. odmówił poddania się badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, próbował ręką wyłamać sobie ząb, krzyczał do T. N. (1): „złamałeś mi zęba, wiesz ile to kosztuje”.

T. N. (1) i D. M. w swoich notatnikach służbowych, w sposób analogiczny do treści powyższej notatki, opisali przebieg wydarzeń związanych z interwencją wobec G. S., jego zatrzymaniem i przewiezieniem do S..

W dniu 30 lipca 2010r., wczesnym popołudniem, G. S. został przewieziony z S. do KRP (...)gdzie min. przedłożono mu celem zapoznania się i podpisania protokół jego zatrzymania i przeszukania, a on odmówił złożenia pod nimi podpisów. Następnie G. S. przedstawiono zarzuty z art. 222 § 1 kk (naruszenia nietykalności osobistej T. N. (1)) oraz z art. 226 § 1 kk (znieważenia T. N. (1) i D. M.), przesłuchano go w charakterze podejrzanego i o godzenie 15:10 zwolniono.

W dniu 30 lipca 2010 r. G. S. udał się do lekarza sądowego - W. C., który przeprowadził o godzinie 18:30 jego obdukcję lekarska. Zgodnie ze sporządzonym w wyniku tego badania dokumentem zatytułowanym „Obdukcja lekarska”, G. S. poinformowała W. C., iż w dniu 30 lipca 2010r. około godziny 2:00 w nocy został pobity przez dwóch funkcjonariusz Policji tj. został przewrócony na podłogę auta, upadając doznał urazu nosa, po czym został uderzony przez Policjanta dłonią w twarz. Następnie został przewieziony do Izby wytrzeźwień gdzie doznał uraz palców dłoni prawej, nadto skarży się na ból uda prawego gdzie był wykonywany zastrzyk; przytomności nie stracił. W wyniku obdukcji, W. C. stwierdził u G. S.: obrzęk i bolesność samoistną i uciskową nosa, skrzywienie osi nosa w lewo, bolesność uciskową i samoistną mięśnia czworogłowego prawego, ślad po ukłuciu na stronie zewnętrznej uda, kilka drobnych wybroczyn krwawych podskórnych i zasinień na powierzchni wewnętrznej ramienia lewego. Liczne drobne i rozległe zasinienia skóry obu ud, otarcia skóry na obu nadgarstkach.

W toku postępowania ustalono, iż najprawdopodobniejszą przyczyną obrażeń nosa stwierdzonych u G. S. przez W. C. było uderzenie lub uderzenia nosem o wewnętrzną cześć słupka drzwiowego radiowozu. Jednocześnie w toku postępowania nie ustalono czy obrażenia te były wynikiem działania G. S. czy też zostały one spowodowane przez działania lub zaniechania D. M. i/lub T. N. (1). W toku postępowania ustalono zaś, iż uraz powyższego typu powoduje natychmiastowe obfite krwawienie z nosa, w przypadku wystąpienia którego, celem uniknięcia zachłyśnięcia się krwią, należy pochylić głowę do przodu. W przypadku obfitego krwawienie z nosa odchylenie głowy do tyłu rodzi ryzyko zachłyśnięcia.

W dniu 2 sierpnia 2010 r. G. S. złożył zażalenie na zatrzymanie go w dniu 30 lipca 2010r. przez T. N. (1) i D. M., w którym wskazał min. iż jego koszulka została rozdarta przez T. N. (1), który złapał go za nią przez okno jadącego radiowozu. Nadto w zażaleniu tym G. S. wskazał, iż w wyniku nieudolnego wprowadzania go do radiowozu upadł twarzą na podłogę, w wyniku czego doznał obrażeń nosa i zaczął obficie krwawić i próbował przekręcić się na placy. Policjanci potraktowali jego zachowanie jako próbę stawiania oporu, i mimo informacji, iż leci mu krew z nosa, starali się go utrzymać w pozycji, w której się znajdował. Kiedy poczuł, że krwawi chciał się natychmiast odwrócić, tak aby zatamować krwotok. W trakcie szamotaniny, kiedy usiłował odwrócić się na plecy, został uderzony w twarz przez Policjanta, następnie został zakuty w kajdanki i posadzony na siedzeniu, a Policjant zmusił go by trzymał swoją głowę między jego nogami. W zażaleniu tym G. S. wskazał też min. iż po przybyciu do S., w reakcji na jego prośbę o udzielenie pomocy medycznej i poinformowanie żony o jego zatrzymaniu, ususzał wulgaryzmy i wyzwiska.

Postanowieniem z dnia 19 listopada 2010r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia nie uwzględnił zażalenie G. S. na zatrzymanie go w dniu 30 lipca 2010r. i uznał, iż zatrzymanie to było zasadne, legalne i prawidłowe.

Wyrokiem z dnia 28 lutego 2013r. (sygn. akt X K 2269/10) Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia warunkowo umorzył postępowanie karne wobec G. S. oskarżonego o to, że w dniu 30 lipca 2010r. w W. przy ul. (...) dokonał naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza Policji mł. asp. T. N. (1) podczas pełnienia obowiązków służbowych, w ten sposób, że szarpał go za mundur i pluł mu w twarz tj. o czyn z art. 222 § 1 kk oraz o to, że w dniu 30 lipca 2010r. w W. przy ul. (...) dokonał znieważenia funkcjonariuszy Policji mł. asp. T. N. (1) i mł asp. D. M. podczas i w zw. z pełnieniem obowiązków służbowych, w ten sposób, że używał wobec nich słów wulgarnych powszechnie uznanych za obelżywe tj. o czyn z art. 226 § 1 kk. Wyrok ten został utrzymany w moc wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13 września 2013r. sygn. akt X Ka 685/13.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

Zeznań świadków G. R. (k. 81-82 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 575-576 oraz k. 312-314 akt sprawy X K 2269/10), M. N. (1) (k. 89-90 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 593-594 oraz k. 278-279 akt sprawy X K 2269/10), L. H. (k. 84 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 528 oraz k. 314 akt sprawy X K 2269/10), W. D. (k. 86-87 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 575 oraz k. 312-314 akt sprawy X K 2269/10), W. C. (k. 350-351 akt sprawy X K 2269/10), P. P. (k. 138 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 540), M. A. (k. 60-61 i k. 179- 180 akt sprawy X K 2269/10), obdukcji lekarskiej (k. 6 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), zdjęć (k. 7-10 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), notatki urzędowej (k. 13-14 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 2-3 akt sprawy X K 2269/10), protokołu zatrzymania osoby (k. 15 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 4 akt sprawy X K 2269/10), protokołu przeszukania osoby (k. 16-19 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 5-6 akt sprawy X K 2269/10), postanowienia o przedstawieniu zarzutów (k. 37- akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 20 akt sprawy X K 2269/10), wydruków z G. M. (51-54 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 153 akt sprawy X K 2269/10), pism S. z załącznikami (k. 68-74 i k. 109-132 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 65-70 akt sprawy X K 2269/10), notatki urzędowej (k. 91 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), wydruków z monitoringu S. (k. 92-96 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), protokołów oględzin rzeczy wraz z załącznikami (k. 97-103 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 82-83 i k. 86-89 akt sprawy X K 2269/10), uchwały Rady (...) (k. 104-106 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), pisma (...) wraz z załącznikiem (k. 146-147 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), odpisów postanowień o umorzeniu śledztwa (k. 154-159, k. 177-189 akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), odpisu postanowienia (k. 169 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), k. 28-30 zażalenia na zatrzymanie przez Policje (k. 28-30 akt sprawy X K 2269/10), pism (...) Centrum Pomocy Rodzinie (k. 73, k. 76, k. 109, i k. 111 akt sprawy X K 2269/10), pisma Wydziału Prewencji (...) (k. 80 akt sprawy X K 2269/10), odpisu postanowienia Sądu (k. 114-115 akt sprawy X K 2269/10), kserokopii notatników służbowych (k. 197-205 akt sprawy X K 2269/10), pisma wydziału transportu (...) wraz z załącznikami (k. 297-300 akt sprawy X K 2269/10), opinii biegłego z zakresu chirurgii (k. 326-330 i k. 351-359 akt sprawy X K 2269/10), opinii biegłego z zakresu fonoskopii (k. 229 -258 akt sprawy X K 2269/10), wyroków zapadłych w sprawie p-ko G. S. (k. 356-357 i k. 423 akt sprawy X K 2269/10), zapisów zawartych na płycie z zapisem monitoringu z S. odtworzonych na rozprawie (k. 74 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 594, k. 597-598) oraz częściowo na podstawie zeznań G. S. (k. 49-50 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 500-504) i wyjaśnień złożonych przez niego w charakterze podejrzanego i oskarżonego (k. 4547 i k. 158-163 akt sprawy X K 2269/10).

Oskarżeni T. N. (1) oraz D. M. na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2016 r. nie przyznali się do zarzucanych im czynów i odmówili składania wyjaśnień, a także odpowiedzi na zadawane im pytania (k. 461, tom III X K 631/11).

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków G. R. (k. 81-82 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 575-576 oraz k. 312-314 akt sprawy X K 2269/10), M. N. (1) (k. 89-90 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 593-594 oraz k. 278-279 akt sprawy X K 2269/10), L. H. (k. 84 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 528 oraz k. 314 akt sprawy X K 2269/10) i W. D. (k. 86-87 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 575 oraz k. 312-314 akt sprawy X K 2269/10). Zeznania te są bowiem spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Jednocześnie zeznania te co do zasady korespondują ze sobą i z pozostałym uznanym przez Sąd za wiarygodny materiałem dowodowym w szczególności z zeznaniami P. P. (k. 138 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 540) i W. C. (k. 350-351 akt sprawy X K 2269/10) oraz z uznaną za wiarygodną częścią zeznań i wyjaśnień G. S. (k. 49-50 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 500-504 oraz k. 45-47 i k. 158-163 akt sprawy X K 2269/10), a także z dowodami w postaci obdukcji lekarskiej (k. 6 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), zdjęć odzieży G. S. (k. 7-10 - akta prokuratorskie 1Ds 269/11), protokołu zatrzymania osoby (k. 15 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy i k. 4 akt sprawy X K 2269/10), pisma S. z załącznikami (k. 68-74 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 65-70 akt sprawy X K 2269/10), wydruków z monitoringu S. (k. 92-96 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), protokołów oględzin rzeczy wraz z załącznikami (k. 97-103 akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy i k. 86-89 akt sprawy X K 2269/10), opinii biegłego z zakresu fonoskopii (k. 229-258 akt sprawy X K 2269/10), pisma wydziału transportu (...) wraz z załącznikami (k. 297-300 akt sprawy X K 2269/10) oraz zapisów zawartych na płycie z zapisem monitoringu z S. odtworzonymi na rozprawie (k. 74 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 594, k. 597-598). W zeznaniach w/wym świadków występują co prawda pewne rozbieżności, lecz są one w ocenie Sądu wynikiem z jednej strony upływu czasu, z drugiej zaś faktu, iż świadkowie ci jako Policjanci wielokrotnie podejmują podobne czynności, co powoduje zacieranie się w ich pamięci szczegółów wydarzeń. W oparciu o zeznania tych świadków Sąd ustalił, zaś przede wszystkim, iż G. S. nie podporządkowywał się poleceniom funkcjonariuszy i koniecznym było stosowanie wobec niego środków przymusu bezpośredniego jak i fakt, iż on sam, zatrzymujący go funkcjonariusze oraz radiowóz były poplamione krwią, a G. S. leciała krew z nosa. Na podstawie tych zeznań Sąd ustalił również, iż G. S. został skuty kajdankami już po wprowadzeniu do radiowozu i po przybyciu na miejsce W. D. (świetle zeznań pozostałych świadków, okoliczność, iż świadek M. N. (2) nie był pewien czy w chwili jego przybycia G. S., który miał już założone kajdanki, znajdował się w radiowozie czy na zewnątrz nie wyklucza poczynienia takich ustaleń) oraz że oskarżał on T. N. (1), że go pobili i złamali mu ząb. Zeznania te były również podstawą ustalenia, iż T. N. (1) i D. M. informowali przybyłych im z pomocą funkcjonariuszy, iż G. S. dokonał samookaleczenia. Sąd także na podstawie powyższych zeznań ustalił, iż G. R. i M. N. (1), asekurujący G. S. podczas transportu oferowali mu pomoc medyczną, której odmawiał, jednocześnie plując krwią i wycierając ją o tapicerkę radiowozu. Zeznania tych świadków (mimo pewnych rozbieżności pomiędzy nimi w tym zakresie) stanowiły też podstawę ustalenia, iż w czasie jazdy do S., jak i podczas pobytu w poczekalni w tym ośrodku, G. S. zachowywał się niespokojnie, awanturował się i wygrażał Policjantom.

Jako wszech miar wiarygodne Sąd ocenił również zeznania świadka W. C. (k. 350-351 akt sprawy X K 2269/10) - lekarza chirurga, który wykonał oględziny i obdukcję lekarską G. S. w dniu 30 lipca 2010 r. Zeznania te uzupełniają się bowiem i tworzą spójną oraz logiczną całość ze sporządzoną przez tego lekarza obdukcją (k. 6 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), zeznaniami świadków G. R. (k. 81-82 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 575-576 oraz k. 312-314 akt sprawy X K 2269/10), M. N. (1) (k. 89-90 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 593-594 oraz k. 278-279 akt sprawy X K 2269/10) i W. D. (k. 86-87 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 575 oraz k. 312-314 akt sprawy X K 2269/10), zdjęciami (k. 7-10 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), pismem S.z załącznikami (k. 68-74 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 65-70 akt sprawy X K 2269/10), wydrukami z monitoringu S. (k. 92-96 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), protokołami oględzin rzeczy wraz z załącznikami (k. 97-103 akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy i k. 86-89 akt sprawy X K 2269/10), opinią biegłego z zakresu fonoskopii (k. 229 -258 akt sprawy X K 2269/10), opiniami biegłego z zakresu chirurgii (k. 326-330 i k. 351-359 akt sprawy X K 2269/10) oraz zapisami zawartymi na płycie z zapisem monitoringu z S. odtworzonymi na rozprawie (k. 74 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 594, k. 597-598) jak i uznaną za wiarygodną częścią zeznań i wyjaśnień G. S. (k. 49-50 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy i k. 500-504 oraz k. 45-47 i k. 158-163 akt sprawy X K 2269/10). Na podstawie powyższych zeznań Sądu ustalił jednak jedynie okoliczność, iż w trakcie podjętej wobec niego przez D. M. i T. N. (1) interwencji, G. S. doznał urazu nosa. Zeznania te nie przyczyniły się zaś do ustalenie mechanizmu i okoliczności powstania przedmiotowych obrażeń albowiem świadek wskazał, iż obrażenia G. S. mogły powstać w różnych okolicznościach, w tym od upadku na podłogę radiowozu czy od uderzenia w ścianę, a siła potrzebna do spowodowania obrażeń występujących u pokrzywdzonego nie musiała być duża.

Zeznaniom (k. 49-50 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy i k. 500-504) i wyjaśnieniom (k. 45-47 i k. 158-163 akt sprawy X K 2269/10) G. S. Sąd dał wiarę jedynie częściowo. Pomiędzy zeznaniami i wyjaśnieniami składanymi przez niego na różnych etapach postępowania prowadzonego p-ko niemu jako podejrzanemu i oskarżonemu o naruszenie nietykalności cielesnej T. N. (1) oraz znieważenie T. N. (1) i D. M., jak i postępowania prowadzonego z jego zawiadomienia, w którym zarzucił on w/wym przekroczenie uprawnień w zw. z jego zatrzymaniem, występują istotne różnice i nieścisłości w zakresie przebiegu zdarzeń z dnia 30 lipca 2010 r. Nadto powyższe zeznania i wyjaśnienia nie korespondują w pełni z nagraniami z monitoringu z S., treściami zawartymi przez niego w zażaleniu na zatrzymanie, jak i informacjami przekazanymi przez niego W. C. podczas wykonywania obdukcji, a częściowo są też sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Przesłuchiwany po raz pierwszy na te okoliczności w dniu 20 sierpnia 2010r. (k. 45-47 akt sprawy X K 2260/10) G. S. wyjaśnił min. iż jeden z Policjantów (nie wskazując jego danych) złapał go za koszulkę, z tyłu po środku, tak że cała się ona rozerwała. Nadto wskazał on, iż po jego zatrzymaniu, Policjanci wykrzywili mu ręce bokiem i wprowadzali go do radiowozu tak, że się potknął i uderzył w nos na tle silnie, że zaczęła mu lecieć krew. Mimo, że Policjanci musieli to widzieć, trzymali go głową w dół na podłodze i założyli mu kajdanki. W pewnej chwili udało mu się odwrócić na plecy, kiedy się uspokoił, funkcjonariusze posadzili go na siedzisku. Funkcjonariusze nie pozwolili mu odchylić głowy do tyłu, a jeden z nich przycisnął mu ją do swoich kolan. Nadto G. S. wyjaśnił, iż na K. nikt nie zareagował na jego prośby o lekarza. W wyjaśnieniach tych G. S. wskazał, nadto iż był zakrwawiony z uwagi na nieudolne wprowadzanie go do samochodu przez funkcjonariuszy. W toku kolejnego przesłuchania - tym razem w charakterze pokrzywdzonego - w dniu 14 września 2010r. (k. 48-50 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy) - G. S. zeznała zaś, iż w chwili interwencji został złapany za kołnierz koszulki przez T. N. (1), tak, że koszulka ta rozdarła się na całej długości. Nadto wskazał, iż będąc prowadzony do samochodu potknął się i przewrócił w taki sposób, że uderzył twarzą w podłogę samochodu - uderzył nosem w podłogę i zaczęła mu lecieć krew z nosa. Wówczas próbował oswobodzić ręce i się podnieść. Wtedy jeden z policjantów wskoczył mu na plecy i założył mu kajdanki z tyłu, po czym T. N. (1) uderzył go z otwartej reki w twarz, a następnie trzymał go tak, że miał głowę na jego kolanach i w tej pozycji pojechali do Komisariatu na ul. (...), a następnie do S.. Podczas przesłuchania na rozprawie w sprawie p-ko niemu (k. 158-163 akt sprawy X K 2269/10) w dniu 14 lutego 2012r. G. S. wyjaśnił zaś min. iż po zatrzymaniu, Policjanci chwycili go za ramiona, tak żeby nie mógł się ruszyć, opierał się, więc wykręcili mu ręce i chcieli wsadzić do samochodu; ponieważ nadal się opierał, Policjanci pchnęli go, on się przewrócił i uderzył nosem w podłogę. Chciał się podnieść lecz jeden z Policjantów siedział mu na plecach po czym uderzył go ręką w twarz; G. S. wyjaśnił, iż cały czas mówił, że potrzebuje lekarza, gdyż leci mu krew z nosa, lecz było to ignorowane. Został zawiedziony na komisariat przy ul. (...) gdzie pojawiło się kilku innych funkcjonariuszy, po czym został przewieziony na K., gdzie w poczekalni poprosił o poluzowanie mu kajdanek, lecz jego prośba nie została spełniona, słyszał jak Policjanci mówili do pracownika S., iż potrzebuje on lekarza, lecz w czasie pobytu w Izbie nie przyszedł do niego lekarz. Przesłuchiwany na rozprawie w toku niniejszego postępowania, G. S. zeznał zaś (k. 500-504), iż podczas wprowadzania go do radiowozu, gdy był zakuty w kajdanki, potknął się, upadł i zaczęła mu lecieć krew z nosa, wówczas T. N. (1) odwrócił go na plecy i uderzył ręką w twarz siedząc na nim. Po jakimś czasie w tym miejscu pojawili się inni Policjanci. Nadto podczas tego przesłuchania G. S. wskazał, iż to D. M. rozdarł mu koszulkę, łapiąc go za nią. Jak już zaś wskazano powyżej, w zażaleniu na zatrzymanie (k. 28-30 akt sprawy X K 2269/10) G. S. wskazał zaś min., iż urazu nosa doznał upadając na podłogę, zaś jego zachowanie zmierzające do odwrócenia się na plecy celem zatamowania krwotoku zostało zinterpretowane jako stawianie przez niego oporu, w związku z czym doszło do szamotaniny, gdyż on za wszelką cenę chciał się przekręcić na plecy, a Policjanci usiłowali mu to uniemożliwić, w toku tej szamotaniny został uderzony ręką w twarz. W zażaleniu tym G. S. wskazał również, iż podczas pobytu w S. zwracał się min. o udzielenie mu pomocy lekarskiej i poinformowanie żony o zatrzymaniu w odpowiedzi na co pod jego adresem padły wyzwiska i wulgaryzmy. Na monitoringu z pobytu G. S. w S. (k. 97-103 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 82-83 i k. 86-89 akt sprawy X K 2269/10; k. 229 -258 akt sprawy X K 2269/10; k. 74 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 594, k. 597-598) zarejestrowano zaś min., jak G. S. stwierdza kilkukrotnie, iż został pobity tj. uderzony dwukrotnie w twarz przez T. N. (1), w czasie wymiany zdań z T. N. (2) stwierdza, zaś iż T. N. (1) uderzył jego głową w radiowóz, stwierdza również, iż rusza mu się ząb, co go boli. Na nagraniu tym zarejestrowano również fakt poluzowania kajdanek G. S. na jego prośbę, jak i fakt, iż został on poddany badaniu lekarskiemu. Z nagrania tego wynika też, iż w czasie pobytu w poczekalni S. G. S. zachowywał się agresywnie, napastliwie wobec Policjantów, ci zaś zwracali się do niego w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego, nie kierowali pod jego adresem wyzwisk ani wulgaryzmów (słowa takie padają zaś w jego stronę ze ust pracowników S.). Jak wynika zaś z dokumentu sporządzonego przez W. C. (k. 6 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), w trakcie przeprowadzanej przez niego obdukcji G. S. poinformował go, iż obrażeń nosa doznał w wyniku pobicia go przez dwóch funkcjonariuszy Policji tj. był przewrócony na podłogę auta, upadając doznał urazu nosa, następnie został uderzony dłonią w twarz. Jednocześnie w trakcie przesłuchania na rozprawie w niniejszej sprawie (k. 50-504), G. S. nie był w stawie w sposób przekonujący wyjaśnić rozbieżności zachodzących pomiędzy jego wcześniejszymi zeznaniami i wyjaśnieniami, w tym w zakresie tego kto rozerwał jego koszulkę i jak i tego jak doszło do doznania przez niego urazu nosa, wskazując min., iż to czy upadł bo się potknął czy dlatego, że został popchnięty „to kwestia semantyki”. W konsekwencji, Sąd dał wiarę zeznaniom i wyjaśnieniom G. S. tylko w tej części, która dotyczy daty, miejsca i uczestników i ogólnego przebiegu zdarzenia polegającego na podjęciu wobec niego interwencji przez T. N. (1) i D. M., jego zatrzymania i osadzenia w S., a więc w zakresie w jaki znajdują one wprost potwierdzenie w pozostałym uznanym za wiarygodny materiale dowodowym w postaci zeznań świadków G. R. (k. 81-82 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 575-576 oraz k. 312-314 akt sprawy X K 2269/10), M. N. (1) (k. 89-90 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 593-594 oraz k. 278-279 akt sprawy X K 2269/10), L. H. (k. 84 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 528 oraz k. 314 akt sprawy X K 2269/10), W. D. (k. 86-87 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 575 oraz k. 312-314 akt sprawy X K 2269/10), W. C. (k. 350-351 akt sprawy X K 2269/10), P. P. (k. 138 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 540), M. A. (k. 60-61 i k. 179- 180 akt sprawy X K 2269/10), obdukcji lekarskiej (k. 6 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), zdjęć (k. 7-10 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), protokołu zatrzymania osoby (k. 15 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy i k. 4 akt sprawy X K 2269/10), pisma S. z załącznikami (k. 68-74 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 65-70 akt sprawy X K 2269/10), wydruków z monitoringu (k. 92-96 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), protokołów oględzin rzeczy wraz z załącznikami (k. 97-103 akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, i k. 86-89 akt sprawy X K 2269/10), opinii biegłego z zakresu chirurgii (k. 326-330 i k. 351-359 akt sprawy X K 2269/10), opinii biegłego z zakresu fonoskopii (k. 229 -258 akt sprawy X K 2269/10), zapisów zawartych na płycie z zapisem monitoringu z S. odtworzonymi na rozprawie (k. 74 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 594, k. 597-598), pisma wydziału transportu (...) wraz z załącznikami (k. 297-300 akt sprawy X K 2269/10). W pozostałej części tj. w zakresie szczegółowego przebiegu zdarzenia, w tym okoliczności w jakich doszło do uszkodzenia jego koszulki, powstania u niego obrażeń nosa, postępowania funkcjonariuszy w trakcie zatrzymania, w tym zadania mu uderzenia w twarz, jego zachowania wobec interweniujących Policjantów, zachowania Policjantów wobec niego po tym jak wystąpił u niego krwotok z nosa, zeznania i wyjaśnienia te nie mogą w ocenie Sądu stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Wskazać bowiem w szczególności należy, iż zgodnie z uznanymi przez Sąd za wiarygodne zeznaniami świadka W. D., to on - a nie T. N. (1) bądź D. M., użył chwytów obezwładniających wobec G. S. (znajdującego się już w radiowozie) w celu umożliwienia T. N. (1) założenia mu kajdanek. Jednocześnie zaś wyjaśnienia i zeznania G. S., w których wskazuje on, iż T. N. (1) uderzył go w twarz, nie tylko nie znajdują potwierdzenia w zeznaniach W. D. (który musiałby być świadkiem tego zdarzenia, skoro miało ono wedle G. S. mieć miejsce w trakcie umieszczania go w radiowozie) ale też - te z nich, w których wskazuje, iż do uderzenia go w twarz przez T. N. (1) doszył gdy ten siedział na jego plecach - są sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Dokonując oceny zeznań i wyjaśnień G. S., Sąd miał również na uwadze to, iż jego pierwsze oświadczenia procesowe odnośnie niewłaściwego zachowania T. N. (1) i D. M. wobec niego w dniu 30 lipca 2010r, w których nota bene nie wspinał o tym, iż miał zostać uderzony w twarz przez T. N. (1), padły w toku składania przez niego wyjaśnień w sprawie, w której był on wówczas podejrzany o naruszenie nietykalności cielesnej T. N. (1) i znieważenie go oraz D. M.. Przy czym wyjaśnienia te, złożone nie spełnia trzy tygodnie po dacie zdarzenia i złożenia przez niego zażalenia na zatrzymanie, w sposób istotny różnią się w zakresie opisu zachowania Policjantów od treści zawartych w tym zażaleniu. Powyższe wyjaśnienia nie korespondują też, ze stwierdzeniami G. S. zarejestrowanymi na nagraniu z S. (wskazać bowiem należy, iż na nagraniu tym G. S. wielokrotnie stwierdza, iż w wyniku działania T. N. (1) odczuwa ból zęba, który się rusza, zaś okoliczność ta nie była przez niego wskazywana ani w toku żadnego z przesłuchań, ani podczas obdukcji, ani w treści zażalenia na zatrzymanie). Jednocześnie jak wynika z zeznań G. S. złożonych na rozprawie w niniejszej sprawie, G. S., mimo, iż jego wina w zakresie zarzucanych mu w postępowania X K 2269/10 czynów polegających na naruszeniu nietykalności cielesnej T. N. (1) i znieważeniu go i D. M., została prawomocnie stwierdzona przez Sąd, nadal neguje fakt, iż dopuścił się tych przestępstw. Powyższe, jak i okoliczność, iż G. S. jako oskarżyciel subsydiarny w niniejszym postępowaniu jest osobą zainteresowaną w rozstrzygnięciu sprawy, w ocenie Sądu również powoduje, iż jego oświadczenia procesowe muszą być oceniane z wyjątkową ostrożnością i mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych jedynie w zakresie w jakim znajdują one potwierdzenie w pozostałym, uznanym przez Sąd za wiarygodny materiale dowodowym. W konsekwencji, wobec braku jakichkolwiek innych w pełni wiarygodnych dowodów na tę okoliczności i zmienność wyjaśnień i zeznania G. S. w tym zakresie, powyższe zeznania i wyjaśnienia nie mogą min. stanowić podstaw ustaleń faktycznych w zakresie tego kto i w jakich okolicznościach dokonał uszkodzenia koszulki G. S.. Z uwagi zaś na ich zmienność, sprzeczność z nagraniami z monitoringu i informacjami zawartymi w zażaleniu na zatrzymanie i obdukcji lekarskiej, jak i sprzeczność z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz z uznanymi przez Sąd za wiarygodne dowodami w postaci zeznań świadków W. D., G. R., M. N. (3) i opinią biegłego z zakresu chirurgii, powyższe wyjaśnienia i zeznania nie mogą stanowić min. podstawy ustaleń faktycznych w zakresie szczegółowego przebiegu interwencji podjętej wobec G. S. przez T. N. (1) i D. M., przebiegu jego zatrzymania, w tym okoliczności i rodzaju stosowane wobec niego przez D. M. i T. N. (1) siły fizycznej oraz tego, w jakich okolicznościach doszło do powstania u G. S. obrażeń nosa.

Sąd dał zaś w całości wiarę zeznaniom świadków P. P. (k. 138 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 540) oraz M. A. (k. 60-61 oraz k. 179-180 akt sprawy X K 2269/10). Zeznania te są bowiem spójne i logiczne oraz korespondują z uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym w szczególności z zeznaniami G. R. (k. 81-82 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 575-576 oraz k. 312-314 akt sprawy X K 2269/10), M. N. (1) (k. 89-90 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 593-594 oraz k. 278-279 akt sprawy X K 2269/10), jak również z obiektywnymi dowodami w postaci pisma S. z załącznikami (k. 68-74 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 65-70 akt sprawy X K 2269/10), wydruków z monitoringu (k. 92-96 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), protokołów oględzin rzeczy wraz z załącznikami (k. 97-103 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 82-83 i k. 86-89 akt sprawy X K 2269/10), protokołu zatrzymania osoby (k. 15 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 4 akt sprawy X K 2269/10), protokołu przeszukania osoby (k. 16-19 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 5-6 akt sprawy X K 2269/10), a także opinią biegłego z zakresu fonoskopii (k. 229 -258 X K 2269/10) jak i z wiarygodną częścią zeznań i wyjaśnień G. S. (k. 49-50 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 500-504 oraz k. 45-47 i k. 158-163 akt sprawy X K 2269/10). Jednakże zeznania tych świadków nie przyczyniły się w sposób istotny do ustalenia przebiegu zdarzenia i zachowania oskarżonych wobec G. S. jak również istnienia podstaw do jego zatrzymania. Świadkowie ci uczestniczyli bowiem w czynnościach z udziałem G. S. dopiero po przewiezieniu do S.. W oparciu o te zeznania Sąd ustalił jednak, iż G. S. zachowywał się agresywnie i odmawiał współpracy podczas przyjęcia w S., a nadto to kiedy G. S. przedstawiono do podpisania protokoły jego zatrzymania i przeszukania i okoliczności odmowy ich podpisania przez niego.

Zeznania świadków U. S. (k. 175-176 akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 504 X oraz J. S. (k. 143-144 akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), jakkolwiek w ocenie Sądu wiarygodne, również nie przyczyniły się w sposób istotny do ustalenia stanu faktycznego w sprawie, albowiem świadkowie ci nie posiadają wiedzy na temat okoliczności zatrzymania G. S., użycia wobec niego środków przymusu bezpośredniego i przewiezienia do S..

Sąd dał również wiarę opiniom biegłego z zakresu chirurgii (k. 326-330 i k. 351-359 akt sprawy X K 2269/10), w których biegły w sposób zrozumiały oraz logiczny wskazał, iż najbardziej prawdopodobną przyczyną doznanego przez G. S. urazu nosa było uderzenie lub wielokrotne uderzenia o wewnętrzną część słupka drzwiowego radiowozu policyjnego oraz, że w przeciwieństwie do uderzenia w słupek radiowozu, które może spowodować tylko stłuczeniem nosa, upadek twarzą na podłoże kabiny tylnej radiowozu, oprócz stłuczenia nosa, spowodowałby inne obrażenia, w tym obtarcia naskórka. Biegły wskazał również, iż uwzględniając wzrost G. S. i wymiary radiowozu, nie jest możliwe aby G. S. upadając na podłogę radiowozu nie doznał dodatkowych urazów, poza urazem nosa. Nadto, z opinii biegłego wynika, iż w przypadku krwawienie z nosa, prawidłową reakcją jest pochylenie głowy do przodu, co powoduje uniknięcie ryzyka zachłyśnięcia się krwią. W przypadku odgięcia głowy do tyłu w trakcie krwotoku z nosa istnieje zaś możliwość zachłystnięcia się, z powodu spływania krwi do noso-gardzieli. Przedmiotowe opinie zostały sporządzone na polecenie Sądu, przez osobę kompetentną, doświadczoną, w odpowiedniej formie. Oceniane łącznie, obie opinie tj. pisemne i ustna, są dla Sądu przekonujące, jasne, pełne, logiczne i nie zawierają wewnętrznych sprzeczności. Wnioski w nich zawarte są należycie uzasadnione i nie budzą żadnych zastrzeżeń w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Nadto żadna ze stron nie wniosła o powołanie w sprawie innego biegłego, a Sąd nie widział powodów by podjąć taką czynność z urzędu. Z tego względu, w ocenie Sądu, opinie biegłego stanowią obiektywny i rzetelny dowód w sprawie.

Sąd dał również wiarę opinii biegłego z zakresu fonoskopii (k. 229-258 akt sprawy X K 2269/10), w której biegły sporządził stenopis rozmów nagranych w plikach oznaczonych nazwami „G. S. 30.07.2010 r. cz. 2” i „G. S. cz.3” zawierających nagrania z kamer monitoringu zainstalowanych w S. i rejestrujących przebieg zdarzeń w tym ośrodku w dniu 30 lipca 2010 r. w godz. 02:20:59-02:40:33 oraz w godz. 02:40:32-02:55:41. Zdaniem Sądu, powyższa opinia jest jasna, pełna i rzetelna i została sporządzona przez osobę o niekwestionowanym poziomie wiedzy specjalistycznej, nie była on też przedmiotem zarzutów stron. Nadto jej treść koresponduje z pozostałym uznanym przez Sąd za wiarygodnym materiałem dowodowym w postaci zeznań świadków G. R. (k. 81-82 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 575-576 oraz k. 312-314 akt sprawy X K 2269/10), M. N. (1) (k. 89-90 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 593-594 oraz k. 278-279 akt sprawy X K 2269/10) i P. P. (k. 138 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 540), pisma S. z załącznikami (k. 68-74 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 65-70 akt sprawy X K 2269/10), wydruków z monitoringu (k. 92-96 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), protokołów oględzin rzeczy wraz z załącznikami (k. 97-103 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 86-89 akt sprawy X K 2269/10) oraz z zapisów zawartych na płycie z zapisem monitoringu z S. odtworzonych na rozprawie (k. 74 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 594, k. 597-598) oraz uznaną za wiarygodną częścią zeznań i wyjaśnień G. S.. Z tego względu, w ocenie Sądu, opinia ta stanowi obiektywny i rzetelny dowód w zakresie tego jak przebiegał pobyt G. S. w S. w dniu 30 lipca 2010r. w godzinach 02:20:59-02:40:33 oraz w godz. 02:40:32-02:55:41.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność dowodu w postaci obdukcji lekarskiej (k. 6 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy) nie wzbudziła wątpliwości Sądu. Jednakże, w szczególności w świetle zeznań W. C. (k. 350-351 akt sprawy X K 2269/10) oraz opinii biegłego z zakresu chirurgii (k. 326-330 i k. 351-359 akt sprawy X K 2269/10), powyższy dokument może w ocenie Sądu stanowić jedynie podstawę ustalenia tego jakie obrażenia miał G. S. w dniu 30 lipca 2010r. o godzinie 18:30 oraz tego jakie okoliczności ich doznania podał on W. C. w trakcie badania, nie zaś ustalenia mechanizmu i okoliczności ich powstania.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się również o protokoły oględzin rzeczy - płyty z zapisem z monitoringu z S. wraz z załącznikami (k. 97-103 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 86-89 akt sprawy X K 2269/10), notatkę urzędową (k. 91 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), wydruki z monitoringu (k. 92-96 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy) oraz zapisy zawarte na płycie z monitoringu z S. (k. 74 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), które zostały odtworzone na rozprawie (k. 594, k. 597-598). W ocenie Sądu, dowody te stanowią obiektywy dowód tego jak przebiegał pobyt G. S. w S.. Dowody te wzajemnie się uzupełniają i korespondują z opinią biegłego z zakresu fonoskopii (k. 229 -258 akt sprawy X K 2269/10), a rozpatrywane łącznie z tą opinią pozwalają na odtworzenie przebiegu wydarzeń w S., istotnych z punktu widzenia niniejszego postępowania. Wskazać bowiem należy, iż nagrania fonii na płycie z zapisem monitoringu z S. są słabej jakości, co utrudnia zrozumienie padających na nich słów. Tym samym w odniesieniu do części tych wypowiedzi, ich treść ustalono w oparciu o wymienione powyżej protokoły, a cześć w oparciu o opinię biegłego z zakresu fonoskopii. Sąd zauważył co prawda, iż protokół oględzin płyty z monitoringu z S. przeprowadzonych przez prokuratora (k. 97-103 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy) zawiera pewne nieścisłości, w szczególności jeśli chodzi o nazwę pliku, o którym mowa jest na k. 98 akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, jednakże powyższe w ocenie Sądu ma charakter oczywistej omyłki pisarskiej i w ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż zawarty na tej karcie opis dotyczy pliku o nazwie „(...)” a nie „(...)” (k. 576, k. 597-598). Również okoliczność, iż pliki o nazwach „(...)” do „(...)”, wbrew zapisom znajdującym się w tym protokole na k. 99 akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, zawierają widok z kamer umieszczonych w S. w pomieszczeniach innych niż sale, jest bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy (k. 576, k. 597-598). Jednocześnie zaś, jak Sąd ustalił dokonując odtworzenia nagrań na rozprawie, zapis tego protokołu w zakresie w jakim dotyczy on plików zawierających nagrania mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (a więc plików o nazwach „(...)”, „(...)” i „(...)”) koresponduje z zapisami na tej płycie, jak i z protokołem oględzin z k. 86-89 akt sprawy X K 2269/10 oraz opinią biegłego z zakresu fonoskopii. Tym samym, w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, protokół ten może stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Jednocześnie w ocenie Sądu, omawiane dowody mogą stanowić jedynie podstawę ustalenia tego jak poszczególne osoby zachowywały się w czasie pobytu w S. i co w tym czasie mówiły (w tym tego co T. N. (1) i D. M. mówili na temat zatrzymania G. S.), nie zaś tego jak przebiegło samo zatrzymanie G. S. i jak zachowywali się wobec niego T. N. (1) i D. M. do chwili przybycia na miejsce zdarzenia W. D. ani tego jak doszło do doznania przez G. S. obrażeń nosa. Powyższe dowody stanowią jednak (łącznie z dokumentami nadesłanymi z (...) k. 68-74 i k. 109-132 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 65-70 akt sprawy X K 2269/10), dowód na to, iż G. S., wbrew swoim twierdzeniom, został poddany badaniom lekarskim, jak również na to, że zostały mu na jego prośbę poluzowane kajdanki oraz dowód tego, iż w czasie pobytu w S. był on niespokojny i zdenerwowany, nie wykonywał poleceń funkcjonariuszy i pracowników S., odmówił podpisania jakichkolwiek dokumentów, w sposób agresywny, napastliwy zwracał się do T. N. (1), zarzucając mu, iż go pobił, jak również, że twierdził, iż doznał urazu zęba. Na podstawie tych nagrań Sąd ustalił również, iż T. N. (1) jak i pozostali funkcjonariusze Policji, zachowywali się w czasie pobytu w S. w sposób spokojny i zwracali do G. S. w sposób zgodny z normami społecznymi. Wskazać przy tym należy, iż w ocenie Sądu, choć na przedmiotowym nagraniu z monitoringu co najmniej dwukrotnie z ust G. S. pada stwierdzenie, iż został uderzony w twarz przez T. N. (1), nagranie to nie może stanowić podstawy kategorycznych ustaleń faktycznych, iż takie uderzenia rzeczywiście miał miejsce. Jak już bowiem wskazano, zeznania i wyjaśnienia G. S. w tym zakresie nie są w ocenie Sądu wiarygodne, jednocześnie zaś G. S. wypowiadając słowa na nagraniu był nietrzeźwy, a nadto kontestował zasadność podejmowanych wobec niego przez funkcjonariuszy Policji czynności, co w ocenie Sądu mogło skutkować kierowaniem przez niego wtedy pod adresem funkcjonariuszy szeregu nie prawdziwych zarzutów. Przypomnieć przy tym należy, iż na nagraniu tym, G. S. zarzuca T. N. (1) również uszkodzenie mu zęba, stwierdzając, iż poniesie on koszty z tym związane, zaś ani z wykonanej przez W. C. obdukcji, ani z późniejszych oświadczeń procesowych G. S. nie wynika, aby doznał takich obrażeń. W ocenie Sądu, również fakt, iż na przedmiotowym nagraniu, pada stwierdzenie „żeby nie przekombinowali” gdy T. N. (1) i D. M. relacjonowali przebieg zatrzymania G. S. nie może stanowić podstawy kategorycznych ustaleń, iż przedstawiona przez nich na tym nagraniu wersja jest niezgodna z prawdą.

W świetle pozostałych uznanych przez Sąd za wiarygodne dowodów, w szczególności zeznań świadków G. R. (k. 81-82 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 575-576 oraz k. 312-314 akt sprawy X K 2269/10), M. N. (1) (k. 89-90 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 593-594 oraz k. 278-279 akt sprawy X K 2269/10), L. H. (k. 84 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 528 oraz k. 314 akt sprawy X K 2269/10), W. D. (k. 86-87 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 575 oraz k. 312-314 akt sprawy X K 2269/10), W. C. (k. 350-351 akt sprawy X K 2269/10), P. P. (k. 138 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy; k. 540), obdukcji lekarskiej (k. 6 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), protokołu zatrzymania osoby (k. 15 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 4 akt sprawy X K 2269/10), protokołów oględzin rzeczy wraz z załącznikami (k. 97-103 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz i k. 86-89 akt sprawy X K 2269/10), pisma wydziału transportu (...) wraz z załącznikami (k. 297-300 akt sprawy X K 2269/10), opinii biegłego z zakresu chirurgii (k. 326-330 i k. 351-359 akt sprawy X K 2269/10), opinii biegłego z zakresu fonoskopii (k. 229 -258 akt sprawy X K 2269/10), zapisów zawartych na płycie z zapisem monitoringu z S. odtworzonych na rozprawie (k. 74 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy, k. 594, k. 597-598), odpisu postanowienia Sądu (k. 114-115 akt sprawy X K 2269/10) o nieuwzględnieniu zażalenie G. S. na zatrzymanie oraz wyroków zapadłych w sprawie p-ko G. S. (k. 356-357 i k. 423 akt sprawy X K 2269/10) jak i omówionych powyżej powodów, dla których zeznania i wyjaśnienia G. S. nie mogą w ocenie Sądu stanowić podstawy ustaleń faktycznych w zakresie istnienia lub nie podstaw do jego zatrzymania oraz szczegółowego przebiegu jego zatrzymania, w tym okoliczności doznania przez niego urazu nosa i rozerwania jego koszulki, w ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia w sposób kategoryczny, iż zawarty w notatce urzędowej sporządzone przez T. N. (1) (k. 13-14 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 2-3 akt sprawy X K 2269/10) oraz notatnikach służbowych T. N. (1) i D. M. opis przebiegu wydarzeń (k. 197-205 akt sprawy X K 2269/10) nie odzwierciedla rzeczywistego przebiegu zdarzeń z dnia 30 lipca 2010r. Podkreślić bowiem należy, iż zgodnie z opinią biegłego z zakresu chirurgii, obrażenia stwierdzone przez W. C. u G. S. w dniu 30 lipca 2010r. najprawdopodobniej powstały w okolicznościach takie jak opisane w tych dokumentach. Z zakresie w jakim zawarty w tych dokumentach opis wydarzeń obejmuje okres, w którym w zdarzeniach uczestniczyli G. R., M. N. (1), W. D. i P. P. jest on zaś zasadniczo zbieżny z ich zeznaniami (pewne rozbieżności dotyczą jedynie tego kiedy wobec G. S. zastosowano środki przymusu bezpośredniego w postaci kajdanek). Również zawarty tam opis zachowania G. S. po przyjeździe do S. odpowiada nagraniom z monitoringu. Opis wydarzeń zawarty w tej notatce i notatnikach jest również w zasadniczej części zbieżny z tym jak wydarzenia te T. N. (1) i D. M. zrelacjonowali G. R. i M. N. (2) oraz pracownikom S. podczas pobytu tam, co zostało zarejestrowane przez monitoring S.. Opis ten zasadniczo różni się od tej relacji jedynie w zakresie okoliczności w jakich doszło do uszkodzenia koszulki G. S.. Jednocześnie mając na uwadze fakt, iż jak wynika z zeznań świadków G. R. i M. N. (2) oraz nagrań z monitoringu S., G. S. od samego początku kwestionował zasadność podejmowanych wobec niego przez D. M. i T. N. (1) czynności, powyższe dokumenty, w zakresie w jakim dotyczą okoliczności uszkodzenia koszulki G. S., doznania przez G. S. urazu nosa i przebiegu czynności z jego udziałem od chwili podjęcia interwencji przy ul. (...) do czasu przybycia na to miejsce W. D. nie mogą w ocenie Sądu samodzielnie stanowić podstawy kategorycznych ustaleń faktycznych. Jednocześnie z uwagi, na to iż brak jest źródeł dowodowych, które umożliwiłyby zweryfikowanie tych dowodów w tym zakresie i kategoryczne ustalenie jak przebiegały czynności podejmowane przez T. N. (1) i D. M. od chwili podjęcia interwencji przy ul. (...) do czasu przybycia na to miejsce W. D., w tym zwłaszcza jak doszło do rozdarcia koszulki G. S. oraz do doznania przez niego uszkodzeń nosa, zgodnie z art. 5 § 2 kpk Sąd rozstrzygnął wątpliwości w tym zakresie na korzyść oskarżonych, przyjmując tym samym, iż zdarzenia te mogły przebiegać tak jak opisano to w notatce urzędowej T. N. (1) i notatnikach służbowych obu oskarżonych.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność dowodów w postaci zdjęć (k. 7-10 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), wydruków z G. M. (51-54 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 153 akt sprawy X K 2269/10), protokołu zatrzymania osoby (k. 15 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 4 akt sprawy X K 2269/10), protokołu przeszukania osoby (k. 16-19 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 5-6 akt sprawy X K 2269/10), postanowienia o przedstawieniu zarzutów (k. 37- akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 20 akt sprawy X K 2269/10), pism S. z załącznikami (k. 68-74 i k. 109-132 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy oraz k. 65-70 akt sprawy X K 2269/10), notatki urzędowej (k. 91 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), protokołu oględzin rzeczy (k. 82-83 akt sprawy X K 2269/10), uchwały Rady (...) W. (k. 104-106 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), pisma z (...)wraz z załącznikiem (k. 146-147 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), odpisu postanowienia (k. 169 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), odpisów postanowień o umorzeniu śledztwa (k. 154-159, k. 177-189 akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy), zażalenia na zatrzymanie przez Policje (k. 28-30 akt sprawy X K 2269/10), pism (...) Centrum Pomocy Rodzinie (k. 73, k. 76, k. 109, i k. 111 akt sprawy X K 2269/10), pisma Wydziału Prewencji (...) (k. 80 akt sprawy X K 2269/10), odpisu postanowienia Sądu (k. 114-115 akt sprawy X K 2269/10), pisma wydziału transportu (...) wraz z załącznikami (k. 297-300 akt sprawy X K 2260/10) oraz wyroków zapadłych w sprawie p-ko G. S. (k. 356-357 i k. 423 akt sprawy X K 2269/10) nie wzbudziły wątpliwości Sądu. Sąd, nie dopatrzył się bowiem żadnych przyczyn, by podważyć moc dowodową tych dokumentów, uznając iż w świetle pozostałych uznanych za wiarygodne dowodów, wynikające z nich fakty nie budzą wątpliwości, a jednocześnie dokumenty te tworzą ze sobą i pozostałymi uznanymi za wiarygodne dowodami spójną całość. Przy czym z powodów tożsamych z tymi co wskazane przy omawianiu wyjaśnień i zeznań G. S., zażalenie na zatrzymanie przez Policję (k. 28-30 akt sprawy X K 2269/10) stanowiło podstawę ustalenia przez Sąd, iż zażalenie tej treści zostało złożone, nie zaś tego, iż opisane w nim zdarzenia przebiegały w sposób tam opisany. Odpisy postanowień o umorzeniu śledztwa (k. 154-159, k. 177-189 akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy) i odpis postanowienia Sądu (k. 169 - akt prokuratorskich 1Ds. 269/11 umieszczonych w tomie I akt sprawy) stanowił zaś podstawę ustalenia, iż w sprawie niniejszej zostały spełnione określone w art. 55 kpk przestanki uprawniające G. S. do wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia, a tym samym ustalenia, iż inicjująca postępowania skarga pochodzi od uprawnionego oskarżyciela.

Biorąc pod uwagę ustalony stan faktyczny, na podstawie dowodów przedstawionych i omówionych powyżej, Sąd uniewinnił T. N. (1) i D. M. od stawianych im zarzutów. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie pozwala bowiem w ocenie Sądu na ustalenie w sposób niebudzący wątpliwości, iż T. N. (1) w dniu 30 lipca 2010 r., w W., przy ul. (...), jako policjant pełniący obowiązki służbowe na patrolu zmotoryzowanym z D. M., przekroczył swoje uprawnienia i nie dopełnił ciążących na nim obowiązków na szkodę G. S. oraz interesu publicznego w ten sposób, że dokonał wraz z D. M. bezzasadnego zatrzymania G. S. w trakcie którego poprzez nieuzasadnione i nieprawidłowe użycie środków przymusu bezpośredniego spowodował uszkodzenie nosa pokrzywdzonego i uderzył go w twarz otwartą ręką oraz nie udzielił pokrzywdzonemu niezbędnej pomocy medycznej w wyniku doznanych przez niego obrażeń, to jest że dopuścił się czyn z art. 231 § 1 kk ani że D. M. w dniu 30 lipca 2010 r., w W., przy ul. (...), jako policjant pełniący obowiązki służbowe na patrolu zmotoryzowanym z T. N. (1), przekroczył swoje uprawnienia i nie dopełnił ciążących na nim obowiązków na szkodę G. S. oraz interesu publicznego w ten sposób, że dokonał wraz z T. N. (1) bezzasadnego zatrzymania G. S. w trakcie którego poprzez nieuzasadnione i nieprawidłowe użycie środków przymusu bezpośredniego zniszczył jego ubranie przez rozdarcie podkoszulka, spowodował uszkodzenie nosa pokrzywdzonego oraz nie udzielił pokrzywdzonemu niezbędnej pomocy medycznej w wyniku doznanych przez niego obrażeń, to jest że dopuścił się czynu z art. 231 § 1 kk.

Aby dane zachowanie można było zakwalifikować jako czyn zabroniony z art. 231 § 1 kk koniecznym jest bowiem ustalenie, iż funkcjonariusz publiczny niedopełniał swojego obowiązków lub przekroczył uprawnienia, a dodatkowo działanie takie co najmniej naraziło na bezpośrednie niebezpieczeństwo interes publiczny lub prywatny. Strona przedmiotowa przestępstwa z art. 231 § 1 kk nie wyczerpuje się zaś w przekroczeniu uprawnień lub niedopełnieniu obowiązków. Do jego znamion należy również "działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego". Jednocześnie zaś szkoda dla interesu publicznego czy prywatnego nie może być iluzoryczna (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2011r. sygn. akt III KK 160/11 w lex nr 1119506; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2008r. sygn. akt WA 24/08 w OSNwSK 2008/1/1510). Co więcej, sprawca przestępstwa z art. 231 § 1 musi obejmować świadomością zarówno to, że przekracza uprawnienia lub niedopełnia obowiązków, jak i to, że działa swoim czynem na szkodę interesu publicznego lub prywatnego (postanowienie SN z dnia 10 października 2012 r., V KK 27/12, LEX nr 1226786). Przekroczenie przez funkcjonariusza publicznego uprawnień to zaś podjęcie przez niego działania, które nie wchodziło w zakres jego kompetencji lub było podjęte w ramach uprawnień, ale niezgodnie z przepisami prawa, statutem, czy ciążącymi na funkcjonariuszu publicznym obowiązkami ( Wyrok SN z dnia 17 lipca 2008 r., WA 24/08, OSNwSK 2008, poz. 1510). Nie dopełnienie obowiązków to zaś nie podjęcie działania, do którego funkcjonariusz publiczny jest zobowiązany, bądź też wykonanie go w sposób nienależyty, sprzecznym z istotą lub charakterem danego obowiązku.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym w dacie czynów objętych aktem oskarżenia, w granicach swoich zadań, w celu rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw i wykroczeń Policja wykonywała czynności: operacyjno-rozpoznawcze, dochodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe. W celu realizacji zadań Policji, jej funkcjonariusze mieli min. prawo legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości i zatrzymywania osób w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego i innych ustaw (art. 15 ust. 1 pkt. 1-2 ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 lipca 2010r.), przy czym zatrzymanie osoby mogło być zastosowane tylko wówczas, gdy inne środki okazały się bezcelowe lub nieskuteczne (art. 15 ust. 3 cyt. ustawy). Zgodnie zaś z art. 15 ust. 5 ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 lipca 2010r., osobę zatrzymaną należało niezwłocznie poddać - w razie uzasadnionej potrzeby - badaniu lekarskiemu lub udzielić jej pierwszej pomocy medycznej. W dacie czynów będących przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie, szczegółowy sposób wykonywania przez funkcjonariuszy Policji uprawień określonych w art. 15 ustawy o Policji regulowało rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie sposobu postępowania przy wykonywaniu niektórych uprawnień policjantów z dnia 26 lipca 2005 r. (Dz. U. Nr 141, poz. 1186). Zgodnie z paragrafem 9 tego rozporządzenie, Policjant był obowiązany udzielić, w granicach dostępnych środków, pierwszej pomocy medycznej osobie zatrzymanej, która ma widoczne obrażenia ciała lub utraciła przytomność, jak również zapewnić takiej osobie badanie lekarskie. Badanie lekarskie Policjant był zobowiązany zapewnić osobie zatrzymanej, również w sytuacji żądania przez osobę nią niezwłocznego zbadania przez lekarza; oświadczenia osoby zatrzymanej, że cierpi ona na schorzenia wymagające stałego lub okresowego leczenia, którego przerwanie zagrażałoby życiu lub zdrowiu; gdy z posiadanych przez Policję informacji lub z okoliczności zatrzymania wynika, że osoba zatrzymana jest chora zakaźnie oraz zatrzymania kobiety ciężarnej. Zgodnie zaś z art. 16 ustawy o Policji w brzemieniu obowiązującym w dacie czynów objętych niniejszym postępowaniem, w razie niepodporządkowania się wydanym na podstawie prawa poleceniom organów Policji lub jej funkcjonariuszy, Policjanci mogli stosować środki przymusu bezpośredniego odpowiadające potrzebom wynikającym z istniejącej sytuacji i niezbędne do osiągnięcia podporządkowania się wydanym poleceniom w postaci min. fizycznych, technicznych i chemicznych środków służące do obezwładniania bądź konwojowania osób, pałek służbowych (art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym 30 lipca 2010r.). Szczegółowe zasady użycia środków przymusu bezpośredniego przez Policjantów, w lipcu 2010r. regulowało rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie określenia przypadków oraz warunków i sposobów użycia przez policjantów środków przymusu bezpośredniego dnia 17 września 1990 r. (Dz.U. Nr 70, poz. 410). Zgodnie z tym rozporządzeniem, środki przymusu bezpośredniego mogły być stosowane po uprzednim bezskutecznym wezwaniu osoby do zachowania się zgodnego z prawem oraz uprzedzeniu o użyciu środków przymusu bezpośredniego (§ 1 ust. 2 cyt rozporządzenia). Przy czym Policjant winien był stosować środki przymusu bezpośredniego w taki sposób, aby osiągnięcie podporządkowania się wydanym na podstawie prawa poleceniom powodowało możliwie najmniejszą dolegliwość dla osoby, wobec której zastosowano środki przymusu bezpośredniego (§ 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia), możliwe jednak było jednoczesne stosowanie różnych środków przymusu bezpośredniego, o ile było to konieczne do osiągnięcia podporządkowania się wydanym poleceniom (§ 2 ust. 3 cytowanego rozporządzenia). Zgodnie z § 3 cytowanego rozporządzenia, Policjant był uprawniony do stosowania środków przymusu bezpośredniego w postaci min. siły fizycznej w postaci chwytów obezwładniających oraz podobnych technik obrony lub ataku oraz urządzeń technicznych w postaci kajdanek, prowadnic, kaftanów bezpieczeństwa, pasów i siatek obezwładniających czy paralizatorów elektrycznych. Zgodnie z § 5 cytowanego rozporządzenia, Policjanci byli uprawnieni do stosowania siły fizycznej w celu obezwładnienia osoby, odparcia czynnej napaści albo zmuszenia do wykonania polecenia. Policjanci używając siły fizycznej nie byli uprawnieni do zadawania uderzeń, chyba że Policjant działał w obronie koniecznej albo w celu odparcia zamachu na życie, zdrowie ludzkie lub mienie. Zgodnie z § 6 Policjanci byli zaś uprawnieni do stosowania kajdanek wobec osób zatrzymanych w celu udaremnienia ucieczki albo zapobieżenia czynnej napaści lub czynnemu oporowi. Kajdanki zakładało się na ręce trzymane z przodu, chyba, że osoba była agresywna lub niebezpieczna, kiedy to można było założyć kajdanki na ręce trzymane z tyłu. Paragraf 16 cytowanego rozporządzenia stanowił zaś, że jeżeli wskutek zastosowania środka przymusu bezpośredniego nastąpiło zranienie osoby, Policjant był obowiązany natychmiast udzielić tej osobie pierwszej pomocy, a w razie potrzeby - spowodować podjęcie wobec niej medycznych działań ratowniczych - w rozumieniu przepisów o Państwowym Ratownictwie Medycznym. Zgodnie zaś z art. 244 kpk w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 lipca 2016r. Policja miało prawo zatrzymać osobę podejrzaną, jeżeli istniało uzasadnione przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo, a zachodzi obawa ucieczki lub ukrycia się tej osoby albo zatarcia śladów przestępstwa bądź też nie można ustalić jej tożsamości albo istniały przesłanki do przeprowadzenia przeciwko tej osobie postępowania w trybie przyspieszonym. Zatrzymanego należało natychmiast poinformować o przyczynach zatrzymania i o przysługujących mu prawach, w tym o prawie do skorzystania z pomocy adwokata, oraz wysłuchać go. Z zatrzymania należało sporządzić protokół, w którym należało podać imię, nazwisko i funkcję dokonującego tej czynności, imię i nazwisko osoby zatrzymanej, a w razie niemożności ustalenia tożsamości - jej rysopis oraz dzień, godzinę, miejsce i przyczynę zatrzymania z podaniem, o jakie przestępstwo się ją podejrzewa, do protokołu należało wciągnąć złożone przez zatrzymanego oświadczenia oraz zaznaczyć udzielenie mu informacji o przysługujących prawach, doręczając mu odpis. Zgodnie zaś z art. 517 b kpk w brzemieniu obowiązującym w dniu 30 lipca 2010r., w postępowaniu przyspieszonym mogły być rozpoznawane sprawy o przestępstwa podlegające rozpoznaniu w trybie uproszczonym, jeżeli sprawca został ujęty na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa lub bezpośrednio potem, zatrzymany oraz w ciągu 48 godzin doprowadzony przez Policję i przekazany do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o rozpoznanie sprawy w postępowaniu przyspieszonym. W dniu 30 lipca 2010r. w trybie uproszczonym podlegały zaś rozpoznaniu sprawy, w których było prowadzone dochodzenie (art. 468 kpk w brzemieniu obowiązującym w dniu 30 lipca 2010r.), zaś zgodnie z art. 325b kpk w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 lipca 2010r., dochodzenie prowadziło się min. w sprawach o przestępstwa należące do właściwości sądu rejonowego zagrożone karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności (a więc min. w sprawach o czyny z art. 222 § 1 kk oraz z art. 226 § 1 kk).

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż przeprowadzone w toku postępowania dowody pozwoliły na bezsprzeczne ustalenie, iż wobec stwierdzenia przez D. M. i T. N. (1), iż G. S. dopuścił się wykroczenia (przeszedł na czerwonym świetle), byli oni upoważnieni do podjęcia w stosunku do niego czynności, w szczególności zaś wylegitymowania go i podjęcia działań przewidzianych w kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia. Jednocześnie w czasie wykonywania przez nich tych czynności, G. S. był zobowiązany do stosowania się do poleceń funkcjonariuszy, zaś znieważanie wykonujących takie czynności funkcjonariuszy i naruszenie ich nietykalności osobistej stanowi przestępstwa (odpowiednio z art. 222 § 1 kk i art. 226 § 1 kk). W świetle powyższego, dokonując zatrzymania G. S., T. N. (1) i D. M. działali w granicach swoich praw i obowiązków. W chwili dokonywania zatrzymania G. S. zachodziło bowiem uzasadnione podjedzenie, iż popełnił on czyny z art. 222 § 1 kk i z art. 226 § 1 kk (wskazać bowiem należy, iż okoliczność, że G. S. dopuścił się tych czynów została bowiem stwierdzona prawomocnym wyrokiem), a jednocześnie zachodził przesłanki do przeprowadzenia p-ko niemu postępowania w trybie przyśpieszonym (został on bowiem zatrzymany na gorącym uczynku w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstw, w przypadku których prowadziło się dochodzenie). Tym samym stwierdzić należy, iż w chwili zatrzymania G. S. spełnione zostały przesłanki zastosowania instytucji zatrzymania przez Policję przewidziane w art. 244§ 1 kpk w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 lipca 2010r. oraz w art. 15 ust. 1 pkt. 2 ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 lipca 2010r.. Wskazać przy tym należy, iż zachowanie G. S. polegające na dwukrotnym nie zatrzymaniu się na wezwania Policjantów, uprawniało ich do dokonania oceny, iż zachodzi uzasadniona obawa ucieczki lub matactwa ze strony G. S., co zostało podane w protokole jego zatrzymania jako podstawa tej czynności. Jednocześnie zaś, jak już wskazano powyżej, wobec braku możliwości kategorycznego ustalenia przebiegu tej interwencji do czasu przybycia na miejsce W. D., w ocenie Sądu brak jest podstaw do kategorycznego ustalenia, iż w chwili zatrzymania G. S. nie zachodziła obawa jego ucieczki bądź matactwa z jego strony. Z tych samych powodów, w ocenie Sądu brak jest podstaw do kategorycznego ustalenia, iż T. N. (1) i D. M. nie poinformowali G. S. o przyczynach zatrzymania i przysługujących mu prawach oraz do ustalenia w sposób jednoznaczny czy przedmiotowe zatrzymanie było wynikiem tego, że inne środki okazały się bezcelowe lub nieskuteczne. Tym samym w ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala na stwierdzenie, iż dokonując zatrzymania G. S. T. N. (1) i D. M. przekroczyli swoje uprawnienia przewidziane w art. 244 § 1, 2 i 3 kpk w brzmieniu obowiązujący w dniu 30 lipca 2010r. i w art. 15 ust. 1 pkt. 2 i 3 ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 lipca 2010r. Podobnie postępowanie dowodowe nie pozwoliło na jednoznaczne ustalenie w jakich sposób doszło do uszkodzenia koszulki G. S. (tj. czy było to wynikiem złapania za koszulkę, przez jednego z oskarżonych, czy też wynikiem zahaczenia o lusterko radiowozu) oraz czy przed przybyciem na miejsce W. D. oskarżeni w sposób nieuzasadniony i nieprawidłowy użyli wobec G. S. środków przymusu bezpośredniego w postaci siły fizycznej powodując u niego obrażenia nosa oraz czy przed przebyciem W. D. T. N. (1) uderzył G. S. ręką w twarz (Sąd ustalił przy tym ponda wszelką wątpliwość, iż po przybyciu na miejsce W. D. zachowanie T. N. (1) polegające na uderzeniu G. S. w twarz nie miało miejsca). Tym samym postępowanie dowodowe nie doprowadziło do ustalenia, iż T. N. (1) i D. M. przekroczyli swoje uprawnienia określone w art. 16 ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 lipca 2010r. oraz w paragrafach 1, 2, 3, 5 lub 6 rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie określenia przypadków oraz warunków i sposobów użycia przez policjantów środków przymusu bezpośredniego dnia 17 września 1990 r. (Dz.U. Nr 70, poz. 410), bądź też niedopełniali określonych w tych przepisach obowiązków.

Postępowanie dowodowe nie pozwoliło również na ustalenie, iż oskarżeni nie udzielili pokrzywdzonemu G. S. niezbędnej pomocy medycznej. Jak już bowiem wskazano powyżej omawiając dowody, w ocenie Sądu - z uwagi na dużą zmienność i niespójność z innymi dowodami, w tym obiektywnym dowodem w postaci nagrania z monitoringu z S. i opinią biegłego z zakresu chirurgii, zeznania i wyjaśnienia G. S. nie mogą być podstawą ustalenia przebiegu wydarzeń związanych z jego zatrzymaniem do chwili przybycia na miejsce W. D.. Powyższe oświadczenia procesowe G. S. są zaś jedynym dowodem na to, że nie poinformowano o przyczynach i powodach zatrzymania ani jego prawach, że urazu nosa doznał w wyniku działania oskarżonych, że mimo jego żądań nie udzielono mu pomocy medycznej i nie pozwolono mu odchylić głowy do tyłu w celu powstrzymania krwotoku lecz przytrzymano go głową w dół. Wyjaśnienia i zeznania G. S. oraz jego oświadczenia zarejestrowane na monitoringu z S. są zaś jedynymi dowodami na to, iż został on uderzony w twarz przez T. N. (1). Odnosząc się do powyższego wskazać przy tym należy, iż zgodnie z opinią biegłego z zakresu chirurgii, ewentualne zachowanie funkcjonariuszy Policji polegające na przytrzymywaniu głowy G. S. w dole, w trakcie krwotoku z nosa i uniemożliwienie mu odchylenie jej do tyłu byłoby prawidłowym sposobem udzielenia mu w tej sytuacji pierwszej pomocy, a tym samym nawet jeśli T. N. (1) i D. M. zachowali się w ten sposób, zachowania te stanowiłby by realizację ich obowiązku udzielenia pierwszej pomocy, a tym samym nie stanowiło by niedopełnienia obowiązków służbowych. W świetle zaś faktu, iż G. S. został po zatrzymaniu przewieziony do S., gdzie zgodnie z obowiązującą procedurą został przed przyjęciem min. oddany badaniu lekarskiemu (co dokumentuje nagranie z monitoringu i dokumentacja sporządzona w S.) jak i okoliczności, iż w trakcie zatrzymania nie doznał on obrażeń, które zrażały jego życiu lub zdrowiu (z obdukcji lekarskiej nie wynika bowiem, aby G. S. doznał złamania zęba, a okoliczność tę podnosił jedynie w trakcie pobytu w poczekalni S., nie doznał on też tego dnia złamania nosa, zaś jego skrzywienie opisane w obdukcji jest - w świetle oświadczeń samego G. S. - wynikiem wcześniejszego urazu) brak jest podstaw do przyjęcia, iż nawet jeśli T. N. (1) i D. M. niedopełniali obowiązków służbowych określonych w art. 15 ust. 5 ustaw o Policji, w paragrafie 9 rozporządzenia w sprawie sposobu postępowania przy wykonywaniu niektórych uprawnień policjantów z dnia 26 lipca 2005 r. (Dz. U. Nr 141, poz. 1186) bądź w paragrafie 16 rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie określenia przypadków oraz warunków i sposobów użycia przez policjantów środków przymusu bezpośredniego dnia 17 września 1990 r. (Dz.U. Nr 70, poz. 410) w zakresie obowiązku udzielenia pierwszej pomocy oraz zapewnienia udzielenia pomocy medycznej G. S. działali na jego szkodę bądź szkodę interesu publicznego.

W światłe zaś zeznań świadków W. D., G. R., M. N. (2) i P. P. odnośnie zachowania G. S. już po jego zatrzymaniu przez T. N. (1) i D. M. jak i jego zachowania w poczekali S. zarejestrowanego na monitoringu, w ocenie Sądu brak jest też podstaw do przyjęcia, iż stosując wobec G. S. środki przymusu bezpośredniego T. N. (1) i D. M. przekroczyli uprawnienia bądź niedopełniali swoich obowiązków określonych w art. 16 ustawy o Policji czy też w § 1, 2, 3, 5 czy 6 rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie określenia przypadków oraz warunków i sposobów użycia przez policjantów środków przymusu bezpośredniego dnia 17 września 1990 r. (Dz.U. Nr 70, poz. 410). Jak bowiem wynika z nagrań monitoringu oraz zeznań W. R., G. S. nie podporządkowywał się poleceniom wydawanym mu przez Policjantów i zachowywał się agresywnie. Tym samym brak jest podstaw do przyjęcia, iż nie zachodziły przesłanki do użycia środków przymusu bezpośredniego w postaci użycia siły fizycznej w celu wprowadzenia go do radiowozu, a następnie - w związku z jego agresywnym zachowaniem i odmową wykonywania poleceń - do zastosowania wobec niego chwytów obezwładniających i założenia mu kajdanków z tyłu. Wskazać przy tym należy, iż G. S. w swoich zeznaniach i wyjaśnieniach nie neguje tego, iż nie chciał wykonywać poleceń Policjantów, w tym min. nie chciał wejść do radiowozu. Jednocześnie w świetle opinii biegłego z zakresu chirurgii oraz zeznań świadka W. C. odnośnie okoliczności doznania przez G. S. urazu nosa, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala na wykluczenie, iż do urazu tego doszło w takich okolicznościach jak zrelacjonowali to T. N. (1) i D. M. osobom obecnym w S. jak i notatce służbowej sporządzonej z dnia 30 lipca 2010r. i notatnikach służbowych, a więc, że G. S. sam spowodował u siebie uraz uderzając celowo głową w słupek radiowozu. Na marginesie zaś wskazać należy, iż ustalenia, że G. S. doznał urazu nosa w wyniku upadku będącego skutkiem, tego, iż potknął się podczas wprowadzania go do radiowozu, bowiem było w nim ciemno, a on nie chciał wykonać polecenia Policjantów, aby do niego wsiać, również wykluczało by przyjecie, iż uraz ten był wynikiem popełnienia przez T. N. (1) bądź D. M. czynu z art. 231 § 1 kk. Brak jest bowiem podstaw do przyjęcia, iż potkniecie się osoby zatrzymanej wprowadzanej do radiowozu, która nie chce wykonać polecenia aby do niego wejść, nawet jeśli poprzedzone było popchnięciem przez funkcjonariuszy Policji, stanowi przekroczenie uprawień lub naruszenie obowiązków. W ocenie Sądu, popchnięcie osoby zatrzymanej w celu wyegzekwowania od niej wykonania polecenia wejścia do radiowozu, gdy nie chce ona tego polecenia wykonać, jest bowiem użyciem siły fizycznej w sposób zgodny z art. 16 ustawy o Policji i § 2, 3 i 5 rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie określenia przypadków oraz warunków i sposobów użycia przez policjantów środków przymusu bezpośredniego dnia 17 września 1990 r. (Dz.U. Nr 70, poz. 410).

Reasumując, w ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisanie oskarżonym zarzucanych im czynów, w szczególności mimo wyczerpania inicjatywy dowodowej, zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do ustalenia w sposób kategoryczny przebiegu zdarzeń związanych z podjęciem interwencji wobec G. S., jego zatrzymaniem, rozdarciem jego koszulki, doznaniem przez niego urazu nosa do czasu przybycia na miejsce W. D.. Tym samym nie jest możliwym wykluczenie, iż zdarzenia te przebiegały tak jak T. N. (1) i D. M. zrelacjonowali to w rozmowie nagranej na monitoringu z S., bądź też tak jak T. N. (1) opisał to w notatce służbowej z dnia 30 lipca 2010r. oraz tak jak oskarżeni opisali to w notatnikach służbowych i w protokole zatrzymania G. S.. Tym samym stwierdzić należy, iż w sprawie niniejszej występują nie dające się usunąć wątpliwości, które zgodnie z art. 5 § 2 kpk Sąd rozstrzygnął na korzyść oskarżonych. Możliwości przyjęcia w niniejszej sprawie wielu sprzecznych wersji wydarzeń mających miejsce w nocy 30 lipca 2010 r. przy braku możliwości rozstrzygnięcia między nimi przy użyciu zasad oceny dowodów oraz wobec wyczerpania inicjatywy dowodowej, nie mogła skutkować niczym innym jak tylko uniewinnieniem oskarżonych T. N. (1) i D. M.. W przeciwnym bowiem wypadku Sąd naraziłby się na zarzut wydania orzeczenia z naruszeniem normy art. 5 § 2 kpk. Jak stwierdził bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 01.10.2002 r. (V KKN 238/01, Lex 56826) obraza tego przepisu następuje zawsze wtedy, gdy orzekający w sprawie Sąd poweźmie wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych i mimo braków możliwości dowodowych prowadzących do jej usunięcia rozstrzygnie ją na niekorzyść oskarżonego. Tym samym jeżeli prawidłowo dokonana ocena dowodów nie pozwala na wykluczenie jednej z dwóch lub więcej równorzędnych wersji przebiegu zdarzeń istotnych dla określenia winy i kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego oskarżonemu, to sąd orzekający ma obowiązek przyjąć za podstawę ustaleń faktycznych tę wersję, która dla oskarżonego jest najkorzystniejsza.

Sąd na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 kpk przyznał adw. M. C. (1) ze Skarbu Państwa wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu D. M. z urzędu w kwocie 840 złotych powiększonych o należny podatek od towarów i usług. Ustalając kwotę wynagrodzenia dla adw. M. C. (2), z uwagi na omyłkę pisarską w protokole, Sąd omyłkowo nie uwzględnienie udziału obrońcy w rozprawie w dniu 15 lipca 2016 r. W konsekwencji, określona w wyroku kwota wynagrodzenia dla adw. M. C. (1) jest błędna, prawidłowa kwota należnego mu wynagrodzenia, przy uwzględnieniu wszystkich rozpraw ,w których w.wym uczestniczył wynosi bowiem 924 złotych powiększonych o należny podatek od towarów i usług.

Z uwagi na uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów, Sąd na podstawie art. 632 pkt 1 kpk w zw. z art. 640 kpk w zw. z art. 621 § 1 kpk zasądził od oskarżyciela subsydiarnego G. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1953,12 złotych tytułem kosztów sądowych, na które składa się kwota 300 złotych tytułem zryczałtowanej wysokości wydatków oraz kwota 1033,20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu D. M. i kwotę 619,92 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu T. N. (1). Z uwagi na wskazaną powyżej omyłkę w ustaleniu wynagrodzenia należnego obrońcy z urzędu D. M., również kwota kosztów sądowych zasadzonych od G. S. jest nie prawidłowa. Z tytułu zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd winien był zasadzić od G. S. kwotę 1 136,52 zł, a tym samym łączna kwota kosztów sądowych zasądzonych od G. S. na rzecz Skarbu Państwa winna wynosić 2056,44 zł. Zgodnie bowiem z art. 632 pkt. 1 kpk w zw. z art. 640 kpk, w sprawach w których akt oskarżenia wniósł oskarżyciel subsydiarny, w razie uniewinnienia koszty procesu ponosi oskarżyciel subsydiarny. Zgodnie zaś z art. 621 § 1 kpk, zryczałtowana równowartość wydatków, którą składa oskarżyciel subsydiarny nie obejmuje kosztów wskazanych w art. 618 § 1 pkt 11 kpk, a więc nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów lub radców prawnych, a tym samym w razie uniewinnia, oskarżyciel subsydiarny ponosi te koszty w całości. Jednocześnie rozstrzygając o kosztach Sąd doszedł do przekonania, iż w niniejszej sprawie nie zachodzą podstawy do uznania, iż uiszczenie tych kosztów byłoby dla G. S. zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację majątkową, czy rodzinną, a tym brak jest podstaw do zwolnienie go od ich ponoszenia w całości lub części.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.