Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 marca 2022 r.

W pozwie z dnia 2 lipca 2021 r. skierowanym przeciwko (...) sp. o.o. w likwidacji z siedzibą w (...) (dalej: „pozwany 1”) i (...) z siedzibą w (...) (dalej: „pozwany 2”) powód (...) wniósł o kontynuację sporu na zasadach art. 505 ^{( 37)} § 2 k.p.c. z uwzględnieniem poniesionych przez powoda kosztów w elektronicznym postepowaniu upominawczym oraz o zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 37.800 zł stanowiącej równowartość trzymiesięcznego wynagrodzenia za pracę powoda na podstawie art. 57 § 1 k.p. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wezwania do zapłaty z dnia 4 lutego 2021 r. do dnia zapłaty. Powód domagał się też zwrotu kosztów postepowania według norm prawem przepisanych solidarnie od obu pozwanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 29 stycznia 2021 r. zapadł wyrok przywracający go do pracy u pozwanego 1 i powód w dniu 4 lutego 2021 r. zgłosił się do pracy w siedzibie pracodawcy. Powód wezwał pracodawcę do zapłaty wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w kwocie 37.800 zł, jednak ten odmówił dobrowolnego spełnienia świadczenia. Powód w związku z tym skierował pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zapłatę tej kwoty i w sprawie tej został wydany w dniu 10 marca 2021 r. nakaz zapłaty, od którego pozwany wniósł sprzeciw. Pozwany 2 był natomiast jedynym wspólnikiem pozwanego 1, który podjął decyzję o likwidacji spółki (...) sp. z o.o. a następnie dokonał przejęcia zorganizowanej części przedsiębiorstwa stanowiącego kluczowy obszar jej działalności w postaci tytułu prasowego (...) wraz z wszelkimi prawami związanymi z wydawnictwem. (pozew k. 4-10)

W odpowiedzi na pozew (...) w (...) wniósł o oddalenie powództwa w całości ze względu na brak legitymacji procesowej biernej oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazano, że pozwany nigdy nie był pracodawcą powoda, w związku z czym skierowanie żądania zapłaty powinno być skierowane tylko i wyłącznie do pracodawcy, tj. (...) Sp. z o.o. Pozwany zaprzeczył, by doszło do przejścia zakładu pracy w świetle art. 23 ^{( 1)} k.p. (odpowiedź na pozew pozwanego 2- k. 149-150v)

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w likwidacji z siedzibą w (...) również wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Tytułem uzasadnienia wskazano, że przywrócenie powoda do pracy było niemożliwe, bowiem spółka była już postawiona w stan likwidacji i nie prowadziła działalności. (pismo - k. 207-208). Brak było podstaw do uwzględnienia wniosku pełnomocnika (...)spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w likwidacji o odroczenie rozprawy zaplanowanej na dzień 28 lutego 2022r. Pełnomocnik w żaden sposób nie wykazał zachodzącej kolizji terminów a pełnomocnictwo nie zawierało ograniczeń w zakresie udzielenia substytucji.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności (...) Sp. z o.o. z siedzibą w (...) było wydawanie i sprzedaż detaliczna książek, gazet i periodyków, działalność turystyczna i łowiectwo. Jedynym wspólnikiem tej spółki był (...) z siedzibą w (...). ( kopia aktu notarialnego k. 168-170v, wydruk z KRS k. 197-200)

(...) był zatrudniony w(...)Sp. z o.o. w (...) na podstawie umowy o pracę na okres próbny od dnia 4 lipca 2005 r., zaś od dnia 30 września 2005 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku redaktora. Aneksem z dnia 2 listopada 2006 r. zmieniono stanowisko pracy (...) na stanowisko redaktora, sekretarza redakcji. Na podstawie porozumienia z dnia 30 czerwca 2014 r. został on ponownie zatrudniony na stanowisku redaktora. W dniu 29 grudnia 2015 r. zawarto porozumienie zmieniające warunki pracy i płacy, zgodnie z którym (...) pracował jako sekretarz redakcji, redaktor i doradca zarządu za wynagrodzeniem w wysokości 9000 zł. Ostatnio, zgodnie z aneksem z dnia 1 lutego 2018 r., (...) był zatrudniony na stanowisku zastępcy redaktora naczelnego, dyrektora wydawnictwa i doradcy zarządu. Wysokość wynagrodzenia ustalono na kwotę 12.600 zł. (dokumentacja pracownicza - k. 212-305, k. 308-311)

Oświadczeniem z dnia 29 kwietnia 2019 r., działając na podstawie art. 52 § 1 punkt 1 Kodeksu pracy, pracodawca rozwiązał z (...) umowę o pracę zarzucając mu ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, od którego pracownik odwołał się do tutejszego sądu, który po rozpoznaniu sprawy, w dniu 25 lutego 2020 r. przywrócił (...) do pracy w spółce (...) sp. z o.o. na poprzednie warunki pracy i płacy. Apelacja pracodawcy od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie, XXI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 stycznia 2021 r. (oświadczenie – k. 11-11v, wyrok Sądu Rejonowego w sprawie VIII P 288/19 z uzasadnieniem - k. 12-16, wyrok Sądu Okręgowego w sprawie XXI Pa 159/20 - k. 17-17v)

W dniu 2 września 2020 r. Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników (...) Sp. z o.o. podjęło uchwalę w sprawie rozwiązania spółki i otwarcia jej likwidacji. Likwidatorem został (...) uprawniony do jednoosobowej reprezentacji. W dniu 2 października 2020 r. w Monitorze Sądowym i Gospodarczym ukazało się wezwanie wierzycieli (...) Sp. z o.o. w likwidacji d zgłaszania swoich wierzytelności w terminie trzech miesięcy od dnia ukazania się ogłoszenia. (...) zgłosił 21 grudnia 2020 r. likwidatorowi spółki swoją wierzytelność m.in. w kwocie 37.800 zł stanowiącą wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. (protokół - k. 91-92v, ogłoszenie - k. 96, zgłoszenie wierzytelności – k. 93-95)

Na początku września 2020 r. (...)Sp. z o.o. rozwiązała za porozumieniem stron umowy o pracę z czterema pracownikami. Osoby te następnie zawarły umowy o pracę z (...) – (...) i zostały zatrudnione w Wydziale (...) na stanowiskach: specjalista – sekretarz redakcji, specjalista – redaktor naczelny, specjalista i dyrektor Wydziału (...). W dniu 15 września 2020 r. (...) podjął uchwałę nr 227/2020, na podstawie której postanowił zatrzymać prawo ochronne do znaku słowno-graficznego (...) i znaku słowno-graficznego (...), które to znaki towarowe stanowiły przedmiot umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie zawartej w dniu 4 lipca 2019 r. pomiędzy (...) a(...) Sp. z o.o. Następnie, w dniu 18 września 2020 r., (...) (...) złożył wniosek o zmianę w rejestrze dzienników i czasopism dotyczącym czasopisma p.t.: (...) w zakresie zmiany wydawcy na (...) (...). Z kolei w dniu 21 września 2020 r. (...) (...)wypowiedział (...) Sp. z o.o. umowę pożyczki zawartą w dniu 4 lipca 2019 r. ze względu na brak spłaty pożyczki od kwietnia 2020 r., a następnie strony umowy pożyczki zawarły porozumienie w sprawie spłaty zadłużenia, zgodnie z którym (...) sp. z o.o. na poczet spłaty wierzytelności przeniosła na (...) ogół praw przysługujących jej do czasopisma (...) jako wydawcy tego czasopisma, wraz z prawami wynikającymi z umów zawartych przez dłużnika, w tym w szczególności umów o prenumeratę czasopisma i umów o prowadzenie działań marketingowych na łamach czasopisma (...). (uchwała – k. 171, wniosek o zmianę w rejestrze dzienników i czasopism – k. 172, porozumienie – k. 174, uchwała – k. 173, umowy o pracę z przejętymi pracownikami: k. 190-193v, porozumienia w sprawie rozwiązania umów o pracę – k. 308-311)

W dniu 4 lutego 2021 r. (...) zgłosił się w siedzibie pracodawcy i potwierdził gotowość i wolę niezwłocznego podjęcia pracy. Oświadczenie o gotowości do podjęcia pracy przyjął od niego likwidator spółki(...), który skierował go do pracy zdalnej. Od tej chwili pracownik codziennie powiadamiał pracodawcę o swojej gotowości do świadczenia pracy w formie zdalnej. W tym samym dniu (...) wezwał pracodawcę do zapłaty kwoty 7.860 zł, stanowiącej koszty procesu przed sądem rejonowym i okręgowym oraz kwoty 37.800 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy na podstawie art. 57 § 1 kodeksu pracy. W dniu 10 lutego 2021 r. (...) został zgłoszony do ubezpieczeń społecznych od dnia 4 lutego 2021 r. a w dniu 23 lutego 2021 r. przekazał pracodawcy oryginał orzeczenia lekarskiego z 22 lutego 2021 r. potwierdzającego jego zdolność do wykonywania pracy na stanowisku Zastępca Redaktora Naczelnego, Dyrektora Wydawnictwa i Doradcy Zarządu. ( zgłoszenie podjęcia pracy – k. 18, wezwanie do zapłaty – k. 19, formularz ZUS P ZUA k. 38-38v, pismo k. 39, orzeczenie k. 39v, skierowanie k. 40, korespondencja e-mail k. 41-58v, wezwanie k. 90, zeznania powoda - k. 313v-314, nagranie - k. 315)

(...) kontaktował się z (...) w sprawie jego roszczeń i zwłokę w spełnieniu świadczeń tłumaczył oczekiwaniem na opinię prawną, potwierdzenie odbioru korespondencji czy weryfikacją zasadności zgłoszonych mu roszczeń. Ostatecznie nie dotrzymał żadnego ze wskazanych przez siebie terminów, w związku z czym (...) wystąpił w dniu 19 lutego 2021 r. do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z pozwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zapłatę kwoty 37.800 zł. W dniu 10 marca 2021 r. został wydany nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, od którego (...) Sp. z o.o. w likwidacji wniosła sprzeciw. Postanowieniem z dnia 14 czerwca 2021 r. postępowanie w sprawie zostało umorzone w całości wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty. (korespondencja e-mail – k. 21-24, akta sprawy Nc-e 219100/21 – k. 25-37, zeznania powoda k. 313v-314, nagranie k. 315)

W dniu 1 marca 2021 r. (...) poinformował (...) o tym, że kilka dni wcześniej zwrócił się do niego (...) – wcześniej pracownik spółki (...) a obecnie pracownik (...)z prośbą o odnalezienie i przekazanie loginów i haseł do kont profilów w mediach społecznościowych spółki (...). W jego ocenie profile te stanowiły własność spółki i nabycie przez (...) miesięcznika (...) nie stanowiło wystarczającej podstawy do ich przekazania odrębnemu podmiotowi. (e-mail – k. 61)

W dniu 3 marca 2021 r. pracodawca wręczył (...) oświadczenie o rozwiązaniu z nim umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 30 czerwca 2021 r. z powodu likwidacji zakładu pracy, tj. (...) sp. z o.o. w likwidacji. W okresie wypowiedzenia pracownikowi udzielono 11 dni urlopu wypoczynkowego, po zakończeniu którego zwolniono go z obowiązku świadczenia pracy. (oświadczenie - k. 59, wydruk - e-mail k. 62)

W okresie od 4 lutego 2021 r. do zakończenia okresu wypowiedzenia, tj. 30 czerwca 2021 r., (...) otrzymywał co miesiąc wynagrodzenie. (wydruk historii rachunku bankowego k. 60)

Ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie sąd poczynił w oparciu o wskazane wyżej dokumenty, a także o zeznania powoda (k. 313v-314, nagranie k. 315)

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a ich treść nie budziła wątpliwości w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

W ocenie sądu zeznania powoda były logiczne, spójne i rzeczowe i zawierały okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy w zakresie faktycznego powrotu do pracy i realizacji przez niego zadań.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 § 1 k.p., pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Jeżeli sąd orzeka o wynagrodzeniu za czas pozostawania bez pracy po prawomocnym przywróceniu do pracy, to przesłanką uwzględnienia powództwa o takie wynagrodzenie jest stwierdzenie podjęcia pracy w wyniku prawomocnego przywrócenia do pracy, a ściślej mówiąc, zgłoszenia gotowości niezwłocznego podjęcia pracy w terminie 7 dni od przywrócenia do pracy. W rozpoznawanej sprawie prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie przywracający (...) do pracy u pozwanego (...) Sp. z o.o. w likwidacji z siedzibą w (...) zapadł w dniu 29 stycznia 2021 r., powód zaś zgłosił gotowość podjęcia pracy w dniu 4 lutego 2021 r., co uprawniało go do żądania wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Pozwana spółka podnosiła, iż powód nie miał zamiaru reaktywacji stosunku pracy, wiedział bowiem o tym, że jego przywrócenie do pracy było niemożliwe ze względu na trwającą od 2 września 2020 r. likwidację pracodawcy. Stanowisko to nie zasługuje na uwzględnienie jako sprzeczne z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. W dniu 4 lutego 2021 r. (...) zgłosił bowiem pracodawcy, którego, zgodnie z uchwałą o rozwiązaniu spółki, reprezentował jednoosobowo likwidator (...), gotowość i wolę podjęcia pracy. Oświadczenie to zostało przyjęte i pracodawca skierował (...) do pracy zdalnej. (...) do końca zatrudnienia codziennie ponawiał swoje oświadczenie o gotowości do podjęcia pracy, rozpoczynając e-maile kierowane do (...) słowami: „meldując się na zdalnym stanowisku pracy (…)”. Powód na początku marca 2021 r. opisał (...) sytuację związaną z prośbą o udostępnienie loginów i haseł do kont profilów w mediach społecznościowych spółki (...), co wiązało się z wykonywaniem obowiązków pracowniczych. (...) został zgłoszony do ubezpieczeń społecznych od dnia zgłoszenia gotowości do podjęcia pracy. Pracodawca skierował (...) na badania lekarskie, które ten wykonał. W okresie od 4 lutego 2021 r. do 30 czerwca 2021 r.(...) Sp. z o.o. w likwidacji wypłacała mu wynagrodzenie. Wreszcie pracodawca wypowiedział mu 3 marca 2021 r. umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia z powodu likwidacji zakładu pracy, w okresie wypowiedzenia (...) udzielił (...) urlopu wypoczynkowego oraz zwolnił z obowiązku świadczenia pracy po 23 czerwca 2021 r.(k. 62).

Powyższe okoliczności niewątpliwie wskazują na reaktywację stosunku pracy (...) od 4 lutego 2021 r., a więc przed upływem terminu określonego w art. 48 § 1 k.p. Twierdzenie strony pozwanej, iż przywrócenie powoda do pracy było niemożliwe ze względu na otwarcie likwidacji spółki, w związku z czym powód nie podjął pracy, w kontekście powyższych działań pracodawcy jest niezasadne, sprzeczne z zasadami logicznego myślenia i opisanymi wyżej dowodami. W okresie zatrudnienia powoda po wyroku przywracającym go do pracy pracodawca nie podnosił okoliczności niemożności przywrócenia go do pracy. Wręcz przeciwnie, podjął formalne kroki umożliwiające wykonywanie pracy, w tym zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych i skierowanie do lekarza medycyny pracy, wypłacał powodowi wynagrodzenie, udzielał urlopu wypoczynkowego, który stanowi przecież zwolnienie od pracy i wreszcie zwolnił powoda z obowiązku jej świadczenia. Skoro zatem powód został z tego obowiązku zwolniony, to musiał on wcześniej istnieć. Samo wypowiedzenie powodowi umowy o pracę świadczyło zaś o tym, że pracodawca uznawał stosunek pracy za istniejący, nie ma bowiem możliwości wypowiedzenia nieistniejącej umowy o pracę.

Wskazać należy również, iż podjęcie 2 września 2020 r. uchwały o rozwiązaniu pozwanej spółki nie oznaczało zakończeniu jej bytu prawnego ani niemożności dalszej działalności. Z racji tego, iż pracodawcą była spółka prawa handlowego, decydujące znaczenie mają przepisy ustawy z dnia z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (dalej jako „k.s.h.”), a przede wszystkim Rozdział 6 - Rozwiązanie i likwidacja spółki. Zgodnie z art. 274 § 1 k.s.h., początkiem procesu likwidacyjnego jest m.in. data powzięcia przez wspólników uchwały o rozwiązaniu spółki. Przepis ten odnosić należy jednak tylko do wszczęcia postępowania likwidacyjnego, jako następstwo zaistnienia przyczyn rozwiązania spółki (art. 270 k.s.h.). Kodeks spółek handlowych odróżnia bowiem pojęcie rozwiązania spółki od jej likwidacji, które polega na zakończeniu jej bytu prawnego po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego. W okresie po otwarciu likwidacji, stosownie do treści art. 279, 281 i 282 k.s.h., likwidator zobowiązany jest m.in. do wezwania wierzycieli do zgłoszenia wierzytelności, sporządzenia bilansu otwarcia likwidacji, zakończenia bieżących interesów spółki, ściągnięcia wierzytelności, wypełnienia zobowiązań i upłynnienia majątku spółki. Art. 282 § 1 zd. 2 k.s.h. nie wyklucza nawet wszczęcia nowych interesów. Tym samym otwarcie likwidacji nie jest równoznaczne z zakończeniem działalności spółki. Nadto okoliczność braku możliwości przywrócenia powoda do pracy mogła być badana w postępowaniu przed sądem pracy o przywrócenie do pracy (art. 56 § 1 i 2 k.p. w zw. z art. 45 § 2 k.p.), zapadły w dniu 29 stycznia 2021 r. wyrok przywracający (...) do pracy wiąże natomiast Sąd w niniejszym postępowaniu (art. 365 § 1 k.p.c.).

Tym samym, mając na uwadze okres pozostawania powoda bez pracy w związku z wadliwym rozwiązaniem umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, Sąd zasądził od pracodawcy, tj.(...) Sp. z o.o. w (...) kwotę 37.800 zł jako wynagrodzenie w maksymalnej wysokości określonej w art. 57 § 1 k.p. tj. za 3 miesiące pozostawania bez pracy, o czym orzeczono w punkcie 1 wyroku.

Drugi z pozwanych, tj. (...) z siedzibą w (...), podnosił natomiast zarzut braku legitymacji biernej. Także to stanowisko nie zasługiwało na aprobatę. (...) odpowiada bowiem solidarnie z (...) Sp. z o.o. w likwidacji za zobowiązania wobec powoda na podstawie art. 23 ^{( 1)} § 2 k.p. jako podmiot, który przejął część zakładu pracy pozwanego 1. Unormowana w przepisie art. 23 ^{( 1)} k.p. instytucja przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę oznacza sytuację, gdy w wyniku różnego rodzaju zdarzeń prawnych lub tylko faktycznych, zakład pracy bądź jego część przechodzi z posiadania jednego podmiotu (dotychczasowego pracodawcy) w posiadanie kolejnego. Przejęcie zakładu pracy lub jego części nie musi polegać na formalnym nabyciu przedsiębiorstwa na mocy art. 55 ^{( 1)} k.c., wystarczającym jest fizyczne i faktyczne przejęcie władztwa nad zakładem pracy lub jego częścią przez nowy podmiot, co powoduje, że pracownicy świadczą pracę na rzecz kogo innego niż dotychczas. Jeśli nowy pracodawca objął faktyczne władztwo nad pomieszczeniami, sprzętem i narzędziami pracy dotychczas posiadanymi przez poprzedniego pracodawcę, to mamy do czynienia z przejęciem zakładu pracy (lub jego części) na mocy art. 23 ^{( 1)} k.p. Chodzi bowiem o ustalenie faktycznej możliwości wykorzystywania praw tworzących zakład pracy w ramach działalności związanej z zatrudnianiem pracowników oraz realnej możliwości zarządzania tym zakładem, tj. korzystania z jego majątku i kierowania zespołem pracowniczym. Ponadto przejęcia zakładu pracy nie można utożsamiać wyłącznie z przejęciem składników majątkowych, ale świadczy o tym również przejęcie zadań pracodawcy (vide: wyrok SN z 08.06.2010r., I PK 214/09, Lex nr 602051 z uzasadnieniem, wyrok SN z 18.02.2010r., III UK 75/09, Lex nr 585849, wyrok SN z 20.10.2009r., I PK 96/09, OSNP 2011/7-8/103).

W rozpoznawanej sprawie(...)Sp. z o.o. w likwidacji, pracodawca powoda, otworzyła likwidację w dniu 2 września 2020 r. W tym miesiącu rozwiązano za porozumieniem stron umowy o pracę z osobami, które następnie nawiązały stosunki pracy z (...) w Wydziale (...), co wskazuje na to, że ich zadania miały dotyczyć tworzenia czasopisma. Także we wrześniu 2020 r. (...) przejął prawa ochronne do znaku słowno-graficznego (...), zaś zgodnie z umową z dnia 21 września 2020 r., przejął następnie ogół praw przysługujących spółce do czasopisma (...), łącznie z prawami wynikającymi z umów związanych z wydawaniem czasopisma. Potwierdzeniem przejęcia praw do wydawania tego czasopisma jest wniosek o zmianę wydawcy w rejestrze dzienników i czasopism. Wreszcie (...), co wynika z informacji na stronie internetowej pzlow.pl, wprowadził od 10 grudnia 2020 r. regulamin zakupu prenumeraty miesięcznika (...), którego był wydawcą.

W orzecznictwie przedstawiono pogląd, że proces likwidacji zakładu pracy, który zmierza do wykorzystania majątku w celu wykonywania tych samych zadań przez nowego pracodawcę i któremu towarzyszy przejęcie części pracowników mieści się w formule przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę, który z mocy art. 23 ^{( 1)} k.p. staje się stroną stosunków pracy z przejętymi pracownikami (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2001 r. (I PKN 573/00, OSNP 2003, nr 5, poz. 124). Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Z ustalonych okoliczności faktycznych wynika, że pozwany 2 przejął część przedsiębiorstwa pozwanego 1 obejmującą co najmniej zespół składników niematerialnych (prawa majątkowe do znaków towarowych, prawa wynikające z umów), zadań i pracowników związanych z wydawaniem czasopisma (...). Forma nabycia tych praw czy okoliczność, iż pracownicy najpierw rozwiązali umowy z dotychczasowym pracodawcą i następnie zawarli nowe umowy o pracę z (...) nie mają przy tym znaczenia, bowiem bez względu na rodzaj i tryb zawarcia umów osiągnięty został skutek w postaci przejęcia działalności(...)Sp. z o.o. w zakresie wydawania czasopisma. Należy bowiem pamiętać, że mimo iż przejęcie może być skutkiem czynności prawnych (sprzedaż, dzierżawa itp.), innych zdarzeń prawnych (dziedziczenie) lub wynikiem działania przepisów prawnych i decyzji administracyjnych, to istotna jest nie tyle sama jego prawna podstawa, ile faktyczne objęcie części zakładu pracy w posiadanie przez nowy podmiot.

Zgodnie z ugruntowanym już w orzecznictwie poglądem (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 r., I PK 75/06), ocena, że doszło do przejęcia części zakładu pracy na nowego pracodawcę, zależy od ustalenia, iż przejął on w faktyczne władanie część zadania lub zadań, stanowiących właśnie placówkę zatrudnienia, a więc w zakresie pozwalającym na wykonywanie obowiązków pracowniczych. Pogląd ten reprezentowany jest w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2005 r., zgodnie z którym częścią zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ^{( 1)} k.p. jest taka jego część, która może być potraktowana jako placówka zatrudnienia pracownika, a więc zespół składników umożliwiający wykonywanie w niej pracy (II PK 391/04, OSNP 2006, nr 19-20, poz. 297). Tym samym należy uznać, że (...) przejął część zakładu pracy(...)Sp. z o.o. a zatem odpowiada solidarnie z dotychczasowym pracodawcą za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, w tym zobowiązania względem powoda. W konsekwencji wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy (...) zostało zasądzone solidarnie od obojga pozwanych, o czym orzeczono w punkcie 1 wyroku.

O wnioskowanych odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonej sumy w punkcie 1 wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.p.c. w zw. z art. 300 k.p. i zasądził je od dnia 5 lutego 2021r., tj. od dnia następującego po dniu doręczenia pozwanemu pisma wzywającego pracodawcę do zapłaty wynagrodzenia do dnia zapłaty, zaś co do jednego dnia odsetkowego sąd powództwo oddalił, o czym orzekł w punkcie 2 wyroku.

O kosztach postępowania sąd orzekł w pkt 3 wyroku, na podstawie zasady odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażonej w art. 98 k.p.c. i art. 100 k.p.c. uznając, że oddalenie powództwa w niewielkim stopniu uzasadnia obciążenie pozwanych całością kosztów postępowania. Na koszty procesu po stronie powoda składały się koszty elektronicznego postępowania upominawczego, zgodnie z art. 505 ³⁷ § 2 k.p.c.

Na podstawie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. Sąd w punkcie 4 wyroku nakazał pobrać solidarnie od pozwanych, jako przegrywających sprawę praktycznie w całości, na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, opłatę od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy ustawy.

Zgodnie z treścią art. 477 ² § 1 k.p.c., Sąd Rejonowy – Sąd Pracy wyrokowi punkcie 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności, mając na względzie treść znajdującego się w aktach sprawy zaświadczenia o wynagrodzeniu powoda (punkt 5 wyroku).

(...)