Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

sygn. akt VI C 2221/23

Uzasadnienie wyroku z dnia 17 października 2024 r.

ograniczone do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku (art. 505 ⁸ § 4 k.p.c.)

1.  Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej K. K. kwoty 2 166,98 zł, na którą to kwotę składały się: należność główna w wysokości 1 719,74 zł oraz skapitalizowane odsetki liczone od dnia 05 lipca 2023 r. w kwocie 447,24 zł wraz z dalszymi odsetkami maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 1 719,74 zł od dnia 06 lipca 2023 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu. Powód wskazał, że pozwana nie dotrzymała warunków spłaty pożyczki, następnie nie wywiązała się również z umowy ugody dotyczącej nowych warunków spłaty zadłużenia. Wobec tego powód wypowiedział jej umowę pożyczki i wezwał do dobrowolnej spłaty zadłużenia (pozew, k. 2-4). W piśmie procesowym datowanym na 1 października 2024 r. powód opisał sposób wyliczenia dochodzonych odsetek skapitalizowanych (k. 118). Powód nie był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika.

2.  Pozwana K. K., w odpowiedzi na pozew wniosła w imieniu własnym o oddalenie powództwa w całości. Pozwana zakwestionowała roszczenie co do zasady i co do wysokości (k.64). Kolejno, ustanowiony w sprawie pełnomocnik procesowy pozwanej, w piśmie (k. 106) podniósł zarzuty: abuzywności postanowienia dotyczącego prowizji zawartych w umowie pierwotnej w zakresie w jakim brak jest informacji o sposobie je ustalenia, oraz za co de facto jest ona naliczana oraz zarzut niezgodnego z prawem naliczania odsetek od kredytowanych kosztów kredytu.

3.  Sprawa rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym, z udziałem konsumentów.

4.  Powód wykazał roszczenie tak co do zasady, jak i co wysokości, zaś zarzuty podnoszone w tej sprawie przez pozwaną – odnoszące się do abuzywności postanowień umownych – były bezzasadne.

5.  Powód dochodził od pozwanej zapłaty kwoty 2 166,98 zł z tytułu niespłaconej pożyczki, a także skapitalizowanych odsetek. Nie budziło wątpliwości, że przedmiotowa umowa pożyczki jest umową o kredyt konsumencki i stosuje się do niej ustawę o kredycie konsumenckim (u.k.k.).

6.  Powód wykazał, że zawarł z pozwaną umowę pożyczki. Nie było także podstaw do przyjęcia, aby umowa – w istotnym w tej sprawie zakresie – zawierała postanowienia rażąco naruszające interes konsumenta. Powód wykazał swoje roszczenie co do wysokości, szczegółowo przedstawiając sposób wyliczenia odsetek skapitalizowanych oraz przedstawiając zestawienie operacji z umowy pożyczki z 18 czerwca 2018 r. (k. 83-87; historia operacji, k. 121-123). Pozwana nie podnosiła zresztą, w zakresie dotyczącym wysokości dochodzonego przez powoda roszczenia, żadnych merytorycznych zarzutów. W piśmie procesowym wniesionym przez jej pełnomocnika odnosiła się jedynie do abuzywności postanowień umownych.

7.  Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. Nr 126, poz. 715 ze zm.; dalej jako: u.k.k.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi.

8.  Przechodząc do kwestii abuzywności postanowień umownych zawartych w umowach pożyczki, należy w pierwszej kolejności przywołać art. 385 ¹ § 1 k.c., zgodnie z którym postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Zgodnie natomiast z § 3 art. 385 ¹ k.c., nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przyjętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Zgodnie z § 4 art. 385 ¹ k.c., ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje.

9.  Odnosząc się do powyższych przesłanek, należy po pierwsze wskazać, że pozwana K. K., jako strona umowy pożyczki niewątpliwie występowała w charakterze konsumenta w rozumieniu art. 22 ¹ k.c., zaś ocena ta – jako oczywista – nie wymaga szerszej argumentacji. Nie zachodzą bowiem przesłanki, że K. K. zawarła wyżej wymienione umowy pożyczek w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

10.  Nie ulega wątpliwości, a wynika to z doświadczenia życiowego i jednolitych w tym względzie praktyk pożyczkodawców, w tym powoda, że analizowane postanowienia umowne zawarte w spornej umowie pożyczki z 18 czerwca 2018 r. nie były indywidualnie uzgadniane z pozwaną.

11.  W świetle przepisu z art. 385 ¹ § 1 k.c. należy także zaznaczyć, że postanowienia umowy pożyczki, dotyczące wysokości prowizji należnej pożyczkodawcy oraz składki ubezpieczeniowej, nie dotyczą świadczenia głównego w rozumieniu powyższego przepisu (por. uchwała SN z 27 października 2021 r., III CZP 43/20; uchwała SN z 26 października 2021 r., III CZP 42/20). Jak stwierdził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały wydanej w sprawie III CZP 43/20, głównym świadczeniem po stronie pożyczkobiorcy są należności odsetkowe, przy czym z uwagi na to, że w ramach definicji pozaodsetkowych kosztów kredytu ustawodawca na różnicuje rodzaju odsetek (lege non distinguente nec nostrum est distinguere), obejmują one odsetki kapitałowe oraz odsetki naliczane od kwoty pożyczki przeterminowanej. Jest to typowe świadczenie pożyczkobiorcy, do którego spełnienia jest obowiązany w przypadku każdej umowy podlegającej przepisom ustawy o kredycie konsumenckim. Tak określone ustawowo świadczenie, w powiązaniu z obowiązkiem spłaty kapitału podstawowego na zasadach i w terminach przewidzianych w umowie, koreluje z typowym w tego rodzaju umowie świadczeniem pożyczkodawcy, którym jest przeniesienie na rzecz pożyczkobiorcy określonej ilości pieniędzy na określony umową czas. W konsekwencji związek świadczenia pożyczkodawcy pod postacią odsetek z istotą tej umowy jest bezpośredni. Pozostałe koszty związane z udzieleniem pożyczki stanowią świadczenia uzupełniające. Prowizja jako taka może być świadczeniem głównym (typowym) w umowach o pośrednictwo kredytowe, ale już nie w ramach samej umowy pożyczki.

12.  Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego i sądów powszechnych „rażące naruszenie interesów konsumenta” w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez kontrahenta konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Pojęcia te mają charakter niedookreślony i ocenny; wymagają dokonania ich wykładni w każdej sprawie indywidualnie, z uwzględnieniem celu umowy, charakteru stosunku zobowiązaniowego, jak również zwyczajów i norm przyjętych w konkretnej dziedzinie aktywności gospodarczej. Podstawowym elementem przyjętych w obrocie gospodarczym dobrych obyczajów jest zasada lojalności, uczciwości i szacunku wobec kontrahenta. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą więc takie działania, które zmierzają do niedoinformowania, dezinformacji, wykorzystania naiwności lub niewiedzy klienta, wprowadzenia go w błąd co do realnych obciążeń i ryzyka związanego z umową oraz co do tego, jakie świadczenia na swoją rzecz zastrzegł przedsiębiorca. Jeśli chodzi o pojęcie „interesu konsumenta”, to obejmuje ono elementy ekonomiczne (przede wszystkim związane z zachowaniem ekwiwalentności świadczeń stron oraz proporcjonalności obciążeń nałożonych na konsumenta do realnych kosztów związanych z umową i wartości świadczeń uzyskanych przez konsumenta), ale również pozaekonomiczne, takie jak pewność obrotu, zaufanie, czas poświęcony na realizację swoich uprawnień, przekonanie o rzetelnym potraktowaniu przez drugą stronę umowy.

13.  Co istotne, ustawodawca wymaga, by naruszenie interesów konsumenta przez klauzulę niedozwoloną nastąpiło w stopniu „rażącym”, a zatem musi być to naruszenie znaczne, polegające na drastycznym odejściu od zasad uczciwego obrotu, lojalności, szacunku dla drugiej strony umowy. Działanie wbrew „dobrym obyczajom” w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Rażące naruszenie interesów konsumentów polega w tym kontekście na nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta (por. wyrok SN z dnia 13.07.2005 r., I CK 832/04, Legalis 71468; wyrok SA w Warszawie z dnia 13.09.2012 r., VI ACa 461/12, Legalis 741007).

14.  Zgodnie z art. 36a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, w brzmieniu obowiązującym w dniu, w którym doszło do zawarcia umowy pożyczki, której dotyczy ta sprawa (tj. 18 czerwca 2018 r.), maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu dla kredytów o okresie spłaty nie krótszym niż 30 dni oblicza się według wzoru:

MPKK = (K x 25%) + (K x n/R x 30%)

w którym poszczególne symbole oznaczają:

MPKK - maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku (§ 1).

15.  Przepis z art. 36a ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim stanowił, że pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogły być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. Obecnie przepis ten stanowi, że pozaodsetkowe koszty kredytu nie mogą być wyższe od 45% całkowitej kwoty kredytu.

16.  W umowie pożyczki z dnia 18 czerwca 2018 r. całkowita kwota kredytu wynosiła 5 000,00 zł, całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę wynosiła 11 204,16 zł, a całkowity koszt pożyczki wyniósł 6 204,16 zł, RRSO wynosiło 26,29%. Pożyczka została udzielona na 96 miesięcy (2 880 dni). Koszty pozaodsetkowe obejmowały prowizję w wysokości 746,47 zł (14% wypłaconej pozwanej pożyczki) oraz składki ubezpieczeniowe w wysokości 1 930,82 zł (§ 1 i 2 umowy) – 38,6% wypłaconej pozwanej pożyczki. Maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, w świetle art. 36a ust. 1 i 2 ukk, w brzmieniu obowiązującym 18 czerwca 2018 r., wynosiła 5 000,00 zł.

17.  W orzecznictwie Sądu Najwyższego za ukształtowany należy uznać pogląd stwierdzający, że okoliczność, iż pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone (art. 385 ¹ § 1 k.c.) (por. przykładowo postanowienie SN z 23 listopada 2022 r., I CSK 1306/22; uchwała SN z 27 października 2021 r., III CZP 43/20; uchwała SN z 26 października 2021 r., III CZP 42/20; por. także wyrok TSUE z dnia 26 marca 2020 r., C-779/18). Pogląd ten sąd w składzie rozpatrującym niniejszą sprawę w całości podziela – także na gruncie przepisu z art. 36a ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim w obecnym brzmieniu, przewidującym znacznie niższą od pierwotnej maksymalną wysokość (45%, nie 100%) pozaodsetkowych kosztów kredytu.

18.  Rozstrzygając kwestię abuzywności postanowień umownych dotyczących wynagrodzenia prowizyjnego dla pożyczkodawcy oraz innych kosztów kredytu (m. in., jak w tej sprawie, składek ubezpieczeniowych), nie sposób nie zauważyć stałych kosztów udzielenia pożyczki, ciążących na pożyczkodawcy, w każdej sprawie. Koszty te związane są z oceną zdolności kredytowej klienta, przygotowaniem umowy, wyceną ryzyka klienta na dzień zawarcia umowy, wynagrodzeniem pracowników, kosztami ryzyka – niespłacenia pożyczki (por. uzasadnienie uchwały SN z 26 października 2021 r., III CZP 42/20).

19.  W ocenie sądu postanowienia spornej umowy pożyczki z dnia 18 czerwca 2018 r. nie zawierają klauzul abuzywnych. Postanowieniami takimi nie są w szczególności te postanowienia umowne, które przewidują obowiązek pożyczkobiorcy zapłaty na rzecz pożyczkodawcy prowizji w wysokości 746,47 zł oraz składek ubezpieczeniowych w łącznej wysokości 1930,82 zł. Po pierwsze, wysokość prowizji oraz składki ubezpieczeniowej nie przekracza limitu maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu, obowiązującego na dzień zawierania umowy pożyczki – tj. całkowitej kwoty kredytu (5 000,00 zł). Po drugie, w ocenie sądu postanowienia w tym przedmiocie nie są sprzeczne z dobrymi obyczajami, zasadami współżycia społecznego i nie naruszają rażąco interesów konsumenta.

20.  Jeśli chodzi o składki ubezpieczeniowe, w łącznej wysokości 1 930,82 zł, to pozwana była zobowiązana do ich uiszczenia, jak stanowi § 2 umowy pożyczki z 18 czerwca 2018 r., z tytułu zawarcia dwóch umów ubezpieczenia – umowy ubezpieczenia na życie zawartej na podstawie Warunków Ubezpieczenia dla Pożyczkobiorców (...) oraz umowy ubezpieczenia na wypadek utraty źródła dochodu, poważnego zachorowania i pobytu w szpitalu w następstwie nieszczęśliwego wypadku. W umowie zostało zatem jasno zawarte, z jakiego tytułu pożyczkodawca pobiera od pożyczkobiorcy powyższe składki ubezpieczeniowe. Wysokość tych składek nie przekraczała 40% całkowitej kwoty pożyczki (5 000,00 zł) i jako taka nie może być uznana za wygórowaną, nieadekwatną do świadczenia wzajemnego pożyczkodawcy, a w konsekwencji sprzeczną z dobrymi obyczajami czy zasadami współżycia społecznego. Sumą ubezpieczenia, zgodnie z polisą (k. 12 oraz warunkami ubezpieczenia dla pożyczkobiorców (...) S.A., k. 90-92), była kwota równa saldu zadłużenia wynikającego z harmonogramu pożyczki. Zdarzeniem ubezpieczeniowym był zgon ubezpieczonego, utrata źródła dochodu, poważne zachorowanie i pobyt w szpitalu w następstwie nieszczęśliwego wypadku. Konsument został zatem objęty realną ochroną ubezpieczeniową na wypadek w/w zdarzeń, która zabezpieczała jego interesy związane z trudnościami w spłacie rat pożyczki. Nie sposób zatem uznać, że świadczenie pieniężne, którymi pożyczkodawca obciążył z tego tytułu konsumenta (pozwaną), było nieekwiwalentne wobec udzielonych konsumentowi świadczeń wzajemnych.

21.  Jeśli zaś chodzi o wynagrodzenie prowizyjne należne stronie powodowej z tytułu umowy pożyczki z dnia 18 czerwca 2018 r., to w pierwszej kolejności zauważenia wymaga, że jego wysokość nie przekracza 15% wypłaconej pozwanej pożyczki, co świadczy o tym, że świadczenie to nie jest wygórowane, mieści się w dopuszczalnych w świetle dobrych obyczajów i zasad współżycia społecznego granicach. Nie można także uznać, aby wynagrodzenie to nie było ekwiwalentne, biorąc pod uwagę opisane w puncie 18 tego uzasadnienia koszty udzielenia pożyczki, dotyczące każdej pożyczki, takie jak ryzyko związane z pożyczką, wynagrodzenie dla pracowników instytucji pożyczkowej, stałe koszty związane z wynajęciem biura, koszty weryfikacji zdolności kredytowej pożyczkobiorcy. W ocenie sądu pożyczkodawca nie ma obowiązku szczegółowego wymieniania w umowie pożyczki, z jakiego tytułu pobiera od pożyczkobiorcy prowizję, tj. wymieniania w/w kosztów udzielenia pożyczki. Tym bardziej, że prawo do pobierania wynagrodzenia prowizyjnego wynika z samych przepisów ustawy o kredycie konsumenckim (art. 5 pkt 6 lit. a ukk). W każdym razie, z samego faktu, iż w umowie pożyczki nie określono szczegółowo, w jaki sposób i za jakie konkretnie czynności pożyczkodawcy, zostało pobrane wynagrodzenie prowizyjne, nie można wywodzić, aby postanowienia umowne w przedmiocie tegoż wynagrodzenia były abuzywne, o ile nie naruszają one w sposób rażący interesów konsumenta.

22.  Kolejno, pozwana podnosiła zarzut niezgodnego z prawem naliczania odsetek od kredytowanych kosztów kredytu. Pozwana wskazywała, że niedopuszczalne jest naliczanie odsetek kapitałowych od arbitralnie wyliczonej prowizji i składek ubezpieczeniowych.

23.  Istota argumentacji powoda sprowadza się do tezy, że nie można naliczać odsetek od kredytowanych kosztów kredytu, co powodowało, że powód naliczył sobie odsetki od prowizji i składek ubezpieczeniowych, w taki sposób jakby był to udostępniony kapitał. Sąd stoi na przeciwnym stanowisku, uznając, że aktualne przepisy – tak ustawy o kredycie konsumenckim, jak i dyrektywy konsumenckiej – nie zakazują pobierania odsetek umownych od kredytowanych kosztów kredytu. W umowie pożyczki wyraźnie wskazano, że prowizja i składki ubezpieczeniowe są kredytowane przez bank, wchodzą w skład wypłaconej kwoty pożyczki oraz całkowitego kosztu pożyczki, zaś oprocentowanie pożyczki naliczane będzie od całkowitej kwoty pożyczki udostępnionej pożyczkobiorcy.

24.  Należy zauważyć, że aktualnie żaden przepis prawa nie zabrania pobierania odsetek od kredytowanych kosztów kredytu (por. wyrok SO w Warszawie z dnia 31 marca 2023 r., V Ca 3217/22; wyrok SO w Warszawie z dnia 31 lipca 2023 r., V Ca 2068/23). Prowizja za udzielenie pożyczki wchodziła w skład wypłaconej kwoty pożyczki i była kredytowana przez bank. Z art. 5 pkt. 10 u.k.k. nie wynika natomiast zakaz naliczania odsetek od kredytowanych kosztów kredytu. W wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2016 r. (C-377/14) podkreślono, iż nie można prezentować tej samej kwoty w całkowitych kosztach kredytu jak i w całkowitej kwocie kredytu. Powyższe stanowisko zostało podzielone również w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 lutego 2017 r., w sprawie VI ACa 560/16 oraz wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2019 r., I NSK 9/18. W okolicznościach sprawy jako całkowita kwota kredytu została wyłącznie wskazana kwota wypłacona cedentowi ,,na rękę’’, a zatem nie zostały w niej ujęte kredytowane koszty kredytu. W konsekwencji nie doszło do nieprawidłowego zawyżenia całkowitej kwoty kredytu poprzez ujęcie kosztu kredytu w całkowitej kwocie kredytu, co powodowałoby zaniżenie RRSO.

25.  W orzecznictwie Prezesa UOKiK jednoznacznie przyjęto, że całkowita kwota kredytu (w rozumieniu art. 5 pkt 7 u.k.k.) nie obejmuje kosztów, które mają być pokryte z kapitału kredytu. Wniosek taki wynika z porównania art. 5 pkt 6 oraz art. 5 pkt 7 u.k.. Pozwala to na uniknięcie dwukrotnego uwzględniania kosztów w całkowitej kwocie do zapłaty przez konsumenta (decyzja Prezesa UOKiK nr (...) z 10.05.2013 r.; decyzja Prezesa UOKiK nr (...) z 21.06.2013 r.; decyzja Prezesa UOKiK nr (...) z 9.10.2013 r.; decyzja Prezesa UOKiK nr (...) z 30.12.2015 r.; decyzja Prezesa UOKiK nr (...) z 8.08.2016 r.; wyrok (...) z 6.05.2015 r., XVII AmA 5/14, LEX nr 2155798; wyrok (...) z 3.12.2015 r., XVII AmA 124/14, LEX nr 2155537; wyrok (...) z 11.12.2015 r., XVII AmA 125/14, LEX nr 1973757; wyrok (...) z 26.01.2016 r., XVII AmA 165/13, LEX nr 1997815; wyrok (...) z 20.12.2016 r., XVII AmA 53/16, LEX nr 2206139). Do tego poglądu przychylił się także Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który orzekł, że: „Artykuł 3 lit. l) i art. 10 ust. 2 dyrektywy (...), a także pkt I załącznika I do rzeczonej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że całkowita kwota kredytu i kwota wypłat określają całość kwot udostępnianych konsumentowi, co wyklucza kwoty powiązane przez kredytodawcę z pokryciem kosztów związanych przez kredytodawcę z udzieleniem odnośnego kredytu, które to kwoty nie są w rzeczywistości wypłacane konsumentowi” (wyrok TSUE z 21.04.2016 r., C-377/14, R., pkt 91).

26.  U.k.k. nie wyłącza możliwości ani kredytowania pozaodsetkowych kosztów kredytu (domagania się spłaty ich równowartości), ani pobierania od tych skredytowanych kosztów odsetek. Kredytobiorca korzysta w takiej sytuacji z kapitału kredytodawcy, który jednoznacznie uzależnił udzielenie pożyczki od pokrycia dodatkowych kosztów, a skoro kredytobiorca ich nie poniósł od razu, to dzięki ich skredytowaniu mógł w ogóle zawrzeć umowę pożyczki. Jeśli kredytobiorca wolał pokryć pozaodsetkowe koszty kredytu od razu, bez obowiązku zapłaty odsetek na rzecz kredytodawcy, miał zresztą taką możliwość.

27.  Sąd dokonując wykładni językowej dyrektywy (...)/WE uwzględnił również brzmienie dyrektywy w innych językach niż język polski i uznał, że wykładnia taka skłania się w stronę pojęcia „zaciągnięcia i „wykorzystania” kredytu, a niekoniecznie jego wypłaty. W celu osiągnięcia efektu odwrotnego w ocenie Sądu, posłużono by się zwrotem jednoznacznie odwołującym się do rzeczywiście otrzymanej albo rozdysponowanej lub wypłaconej kwoty i byłoby to widoczne w wielu różnych wersjach językowych. W wersji dyrektywy w języku angielskim użyto sformułowania ” total amount of credit”-means the ceiling or the total sums made avalaible under a credit agreement”. W wersji zaś niemieckiej „Gesamtkreditbetrag”-die Obergrenze oder die Summe aller Beträge, die aufgrund eines Kreditvertrags zur Verfügung gestellt warden”.

28.  Obecnie brzmienie tłumaczenia dyrektywy w ujęciu języka polskiego oraz innych języków na które dyrektywa została przetłumaczona, wskazuje, iż celem definicji stopy procentowej nie było ograniczenie możliwości naliczania odsetek wyłącznie do całkowitej kwoty kredytu, bez pozaodsetkowych kosztów kredytu, którymi w niniejszej sprawie okazały się prowizja oraz składka ubezpieczeniowa. Jak wskazano w Wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 marca 2024 r., C-714/22 w punkcie 40 w Dyrektywie przyjęto szeroką definicję pojęcia całkowitego kosztu kredytu ponoszonego przez konsumenta (podobnie C 686-19, C 377-14). W konsekwencji nie są uprawnione oczekiwania pomijania odsetek w całkowitym koszcie kredytu, a zatem i w RRSO, które to odsetki pożyczkobiorca nalicza od kredytu, choćby przeznaczonego na spłatę zobowiązania pożyczkobiorcy dotyczącego np. kosztów zawarcia umowy pożyczki. Sąd nie zgodził się zatem z twierdzeniami pozwanej, że kwota prowizji i składki nie była wypłacona do swobodnego użytku, toteż nie mogą być od niej naliczone odsetki. Sąd, biorąc pod uwagę wszystko powyższe, nie doszedł do przekonania, że przepisy o kredytowaniu prowizji i składki ubezpieczeniowej naruszają dobre obyczaje i należało w związku z tym uznać je za abuzywne.

29.  W związku z powyższym, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 166,98 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych (§ 8 ust 3 umowy pożyczki z 18 czerwca 2018 r. – k. 7) liczonych od kwoty 1 719,74 zł od dnia 06 lipca 2023 r. do dnia zapłaty.

30.  O kosztach procesu sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 200,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Na zasądzoną kwotę składała się kwota 200,00 zł tytułem uiszczonej opłaty od pozwu (150 zł + 50 zł w EPU).

31.  W pkt III wyrok sąd polecił Skarbowi Państwa zwrócić na rzecz powoda kwotę 50 zł tytułem nadpłaconej opłaty sądowej od pozwu (k. 48). Powód bowiem uiścił, na etapie elektronicznego postępowania upominawczego, kwotę 50,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu (którą to kwotę – na wniosek powoda, k. 3v – zaliczono na poczet opłaty sądowej od pozwu w tej sprawie na podstawie art. 19 ust. 2 pkt 2 uksc), a następnie uiścił ponownie pełną opłatę sądowa od pozwu w niniejszym postępowaniu (200,00 zł).