Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

sygn. akt VI C 1925/23 upr

Uzasadnienie wyroku z dnia 15 maja 2025 r.

ograniczone do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku (art. 505 ⁸ § 4 k.p.c.)

1.  Powód (...) spółka komandytowa z siedzibą w W. (KRS (...)), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, pozwem wniesionym w dniu 14 lipca 2023 r., wniósł o zasądzenie od pozwanej P. C. kwoty 3 871,05 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 11 lutego 2023 r. oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu.

2.  Powód wskazał, że żądana od pozwanej kwota 3 871,05 zł wraz z odsetkami jest należna z tytułu umowy o kartę kredytową zawartą w dniu „5 lipca 2022 r.”,. na którą składają się: a) należność główna 1 943,35 zł tytułem wykorzystanego limitu oraz kwota 1 927,70 zł tytułem opłat. Umowa o kartę kredytową została zawarta z (...) Sp. z o.o. w W., która wydała pozwanej kartę kredytową i udzieliła limitu w kwocie 2 000 zł. Powód natomiast dochodzi ww. roszczenia na podstawie umowy cesji zawartej z (...) Sp. z o.o. z dnia „5 października 2022 r.”.

3.  Pozwana P. C., w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa w całości (k. 77 i nast.). Pozwana zakwestionowała m.in. sposób reprezentacji spółki przez radcę prawnego reprezentującego powoda, wskazała, że dołączona umowa pożyczki jest nieczytelna, zakwestionowała moc dowodową przedstawionych przez powoda dokumentów, zarzucając iż są to jedynie kopie. Pozwana zakwestionowała również sposób w jaki powód wyliczył dochodzone roszczenie, wskazała, że nie doszło do próby polubownego rozwiązania sporu, nie doręczono jej skutecznie wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy, ani propozycji restrukturyzacji zadłużenia. Pozwana zarzuciła ponadto brak dowodów na prawidłowe wyliczenie kwoty odsetek i całkowitego zadłużenia, w szczególności należności odsetkowej oraz niejasną procedurę zmiany oprocentowania pożyczki.

4.  Sprawa rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym, z udziałem konsumentów.

5.  W toku postępowania, w marcu 2024 r., powodowa spółka komandytowa została przekształcona w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością (KRS: (...), k. 182-186, k. 187-191) – w związku z czym, mając na uwadze wyrażoną w art. 553 k.s.h. zasadę kontynuacji spółki przekształcanej, zarządzono odnotowanie zmiany firmy powodowej spółki na spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 30 czerwca 2020 r., I CZ 15/20).

6.  Powództwo podlegało oddaleniu w całości. Powód nie wykazał swojego roszczenia ani co do zasady ani co do wysokości. Powód nie wykazał także swojej legitymacji procesowej czynnej, co sąd stwierdził z urzędu. Jedynie część zarzutów podnoszonych przez pozwaną w tej sprawie okazała się zasadna i to do tej części odnosić się będzie niniejsze uzasadnienie.

7.  Dochodzone roszczenie – wywodzone z umowy o kartę kredytową z dnia 5 lipca 2022 r. (k. 14 i nast.) – zgodnie z twierdzeniami strony powodowej miało być przedmiotem cesji wierzytelności (zawartej – jak wskazano w pozwie – w dniu 5 października 2022 r.), na mocy której powód miał nabyć wierzytelność od pierwotnego wierzyciela, tj. spółki (...) Sp. z o.o. w W.. Sąd zbadał zatem z urzędu, czy powodowi przysługuje legitymacji czynna do dochodzenia niniejszego roszczenia.

8.  Zgodnie z art. 509 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności odsetki i poręczenie. Jak stanowi art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

9.  Powód nie wykazał, aby do zawarcia jakiejkolwiek umowy cesji w tej sprawie doszło. Powód przedstawił bowiem w tym zakresie jedynie dokument zatytułowany: „Załącznik A.A. do Umowy Ramowej Cesji z dnia 25.10.2021 Akt Cesji nr.3”, który miał zostać podpisany w dniu 26 września 2022 r. (k. 54-57). Powód nie załączył natomiast do sprawy samej umowy ramowej cesji, na podstawie której sąd mógłby zbadać m. in. czy do zawarcia takowej umowy w ogóle doszło, jakie były jej postanowienia, czy umowa ta zawierała tzw. cauzę, czy była to umowa zawarta pod warunkiem, a do ziszczenia się tego warunku doszło. Już z tego powodu powództwo podlegało oddaleniu w całości. W aktach sprawy brak jest także umowy cesji, która miała zostać zawarta – zgodnie z twierdzeniami pozwu – w dniu 5 października 2022 r.

10.  Dalej należy podnieść, że powód nie wykazał swojego roszczenia ani co do zasady ani co do wysokości.

11.  Roszczenie wywodzone było z umowy o kartę kredytową, do której zawarcia miało dojść w dniu 4 lipca 2022 r. Umowa taka stanowi umowę o kredyt konsumencki w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2 pkt 2 tejże ustawy).

12.  Nie było sporne pomiędzy stronami, że w sprawie doszło do zawarcia umowy o kartę kredytową z dnia 04 lipca 2022 r. Faktu tego nie kwestionowała strona pozwana, nie było także podstaw, aby czynić to z urzędu.

13.  Powód nie wykazał jednak swojego roszczenia co do zasady i co do wysokości z innych przyczyn.

14.  Zgodnie z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Stosownie natomiast do art. 232 zd. pierwsze k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W niniejszej sprawie ciężar wykazania, że umowa ta była skuteczna, spoczywał na powodzie. Na powodzie spoczywał ciężar wykazania, że dochodzone roszczenie jest wymagalne, nieprzedawnione oraz ciężar wykazania roszczenia co do wysokości. W sytuacji gdy pozwana kwestionuje okoliczności faktyczne, z których powód wywodzi swoje roszczenia, strona powodowa winna była wykazać w niniejszym postępowaniu, że pozwana posiada nieuregulowane zobowiązania wobec powoda i czego konkretnie one dotyczą. W tej sprawie kluczowe znaczenie miało wykazanie, że pozwana wykorzystała postawiony do jej dyspozycji limit kredytowy, z jaką datą, w jakiej wysokości, czy chodziło do jakiejkolwiek spłaty zadłużenia, a jeśli tak – w jakiej części, jak również, z których postanowień umownych wynikały dochodzone w tej sprawie „opłaty” i ich szczegółowe wyliczenie.

15.  Powód powyższemu ciężarowi dowodu nie sprostał. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że powód nie wykazał, aby limit w wysokości 2 000 zł w istocie został udostępniony do korzystania pozwanej, a następnie, że pozwana z tego limitu skorzystała w całości lub w części oraz aby limitu tego nie spłaciła. Powód – reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika – nie przedłożył na tę okoliczność żadnego dowodu. Powód nie odniósł się również w żaden sposób do zarzutów podniesionych przez stronę pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty, nie powołał żadnych dalszych twierdzeń ani dowodów w sprawie – mimo iż pozwana roszczenie co do wysokości. Powód nie odniósł się w żaden sposób do zarzutu o braku wskazania sposobu wyliczeń należności dochodzonych pozwem.

16.  Pozwana wskazywała, że na podstawie dowodów przedstawionych przez powoda nie sposób stwierdzić, czy roszczenie dochodzone jest w prawidłowej wysokości. W takiej sytuacji powód winien wykazać w oparciu o stosowne dokumenty oraz inne środki dowodowe, iż należności we wskazanej w pozwie wysokości mu się należą z zaznaczeniem, że tylko dokument urzędowy ma walor domniemania, że zawarte w nim dane są prawdziwe, dokument prywatny takiego domniema nie posiada. Powód w niniejszym postępowaniu nie posłużył się nawet dokumentem prywatnym, takim jak np. wyciąg z ksiąg rachunkowych poprzednika prawnego powoda – spółki (...) Sp. z o.o. w W.. Powód nie przedstawił żadnego dowodu na fakt, że pozwana w ogóle skorzystała z limitu kredytowego, aby jakakolwiek kwota została jej wypłacona.

17.  Powód nie wykazał także roszczenia co do wysokości. Nie przedstawił żadnych dowodów, które wykazywałyby, że pozwana wykorzystała limit kredytowy do wskazanej w pozwie kwoty 3 871,05 zł, na którą składała się kwota 1 943,35 zł tytułem kapitału oraz kwota 1 927,70 zł tytułem opłat. Należy zauważyć, ze pełnomocnik powoda w złożonym piśmie przygotowawczym nie odniósł się do tego, że pozwana zakwestionowała dochodzone roszczenie co do wysokości. Powód nie wskazał nawet w pozwie, co ma się składać na kwotę 1 927,70 zł tytułem „opłat”. Nie wskazał, w jaki sposób dokonał wyliczenia tychże opłat, w szczególności, czy wynikają one z § 1 ust. 11 umowy o kartę kredytową (k. 15), czy też z innego tytułu. Nawet gdyby uznać dochodzone opłaty za opłaty, o których mowa w § 1 ust. 11 umowy, to nie sposób uznać, aby ich wysokość została w tej sprawie przez powoda wykazana – nie zostało bowiem w żaden sposób wykazane to, w jakiej wysokości, z jaką datą, pozwana wykorzystała udzielony jej limit kredytowy.

18.  Zarzuty pozwanej odnoszące się do braku wypowiedzenia umowy o kartę kredytową i naruszenia przez powoda (czy wierzyciela pierwotnego) procedury, o której mowa w art. 75c Prawa bankowego – jakkolwiek zasadne – same w sobie nie mogłyby przesądzać o oddaleniu powództwa z uwagi na niewymagalność roszczenia. Umowa została bowiem zawarta na czas określony – 12 miesięcy (liczonych od dnia, w którym limit kredytowy został postawiony do dyspozycji klienta - § 1 ust. 3 umowy, k. 14). Umowa została zawarta 4 lipca 2022 r., do jej wypowiedzenia miało natomiast dojść w grudniu 2022 r. (data 9 grudnia 2022 r. widnieje na piśmie znajdującym się na karcie 52 akt sprawy). Niezależnie od tego, że powód nie wykazał, z jaką datą limit kredytowy został postawiony do dyspozycji klienta, należy zauważyć, że powód nie wykazał, że umowa w ogóle została skutecznie wypowiedziana. Powód – reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika – przedłożył na tę okoliczność jedynie niepoświadczony za zgodność z oryginałem dokument zatytułowany „wypowiedzenie umowy kredytu płatniczego wraz z wezwaniem do zapłaty”, datowany na 9 grudnia 2022 r., który miał zostać podpisany przez K. K. jako członka zarząd oraz P. B. jako prezesa zarządu spółki będącej poprzednikiem prawnym powoda i skierowany do P. C. (k. 52). Powód nie przedłożył natomiast żadnego dokumentu, który choćby uprawdopodobniałby, że dokument taki został w ogóle do pozwanej P. C. skierowany drogą pocztową, pod adres wskazany w tymże dokumencie, a tym bardziej odebrany (lub aby podjęto próbę jego podwójnej awizacji). W konsekwencji powód nie wykazał, że złożono pozwanej oświadczenie w przedmiocie wypowiedzenia umowy w takiej formie, aby mogła się z nim zapoznać (art. 61 § 1 k.c.). Nie zostało zatem w tej sprawie wykazane, aby umowa, z której wywodzone jest roszczenie, została wypowiedziana.

19.  Brak było w ocenie sądu w niniejszej sprawie podstaw do przyjęcia, że powyższe fakty zostały przez pozwaną przyznane w rozumieniu art. 230 k.p.c., tym bardziej, że pozwana nie była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, a pośrednio kwestionowała fakt wypowiedzenia jej omawianej umowy.

20.  Powód również nie wykazał, aby należycie wezwał pozwaną do spłaty zadłużenia poprzez skierowanie na jej adres wezwania do zapłaty poprzedzającego wypowiedzenie oraz aby zaproponował pozwanej możliwość restrukturyzacji zadłużenia. Podobnie zatem jak wyżej, powód dołączył jedynie dokument o nazwie „wezwanie do zapłaty” datowany na 16 lutego 2023 r.

21.  Podsumowując, powództwo podlegało oddaleniu w związku z nieudowodnieniem przez powoda legitymacji procesowej czynności, jak również z niewykazaniem roszczenia co do zasady i co do wysokości. Powód nie udowodnił, że doszło do skutecznego i ważnego zawarcia umowy cesji wierzytelności, która obejmowałaby wierzytelność (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wobec pozwanej z tytułu umowy o kartę kredytową z dnia 4 lipca 2022 r., nie wykazał, że pozwana skorzystała z udzielonego jej limitu kredytowego, nie wykazał także roszczenia co do wysokości.