Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 16 czerwca 2025 r.

I.  Stanowiska stron i przebieg postępowania

1.  Pozwem z 10 czerwca 2019 r. powód (...), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zobowiązanie pozwanych do złożenia oświadczenia woli tej treści, że pozwani przenoszą na rzecz powoda zarząd nieruchomością zabudowaną położoną w W. w D. Ś. przy ul. (...), na działce ewidencyjnej nr (...) z obrębu (...) o powierzchni 534 m ^{( 2)}, będącej własnością (...) W., dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa prowadzi księgę wieczystą nr (...), polegający na uprawnieniu do podejmowania decyzji i dokonywania wszelkich czynności prawnych mających na celu zapewnienie racjonalnej gospodarki nieruchomością, a w szczególności właściwej gospodarki ekonomiczno-finansowej nieruchomości, bezpieczeństwa użytkowania i właściwej eksploatacji nieruchomości, właściwej gospodarki energetycznej w rozumieniu przepisów prawa energetycznego, bieżącego administrowania nieruchomością, utrzymania nieruchomości w stanie niepogorszonym zgodnie z jej przeznaczeniem, uzasadnionego inwestowania w nieruchomość. Powód wniósł o zasądzenie od pozwanych solidarnie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

2.  Żądane przez powoda oświadczenie woli dotyczyło nieruchomości przy ul. (...) w W. (działki nr (...)). Powód opierał swoje roszczenie na wydaniu przez Komisję ds. reprywatyzacji nieruchomości (...) (dalej: Komisja reprywatyzacyjna, Komisja) decyzji nr KR (...) z dnia 19 lutego 2019 r., która to decyzja Komisji uchylała decyzję Prezydenta (...) W. z dnia 21 lutego 2000 r. W decyzji tej Komisja nakazała ponadto (...) przejęcie zarządu nad nieruchomością na zasadach określonych w art. 184a-186a ustawy o gospodarce nieruchomościami.

3.  Pozwani W. G., Z. D., A. W. (1), I. K., M. S., reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, wnieśli o oddalenie powództwa i o zasądzenie na rzecz każdego z pozwanych kosztów procesu, „w tym kosztów postępowania zabezpieczającego” i kosztów zastępstwa procesowego.

4.  Pozwany (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (dawniej: (...) S.A. z siedzibą w W..), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

5.  Początkowo pozwani wskazywali m.in., że roszczenie jest przedwczesne, ponieważ decyzja Komisji z dnia 19 lutego 2019 r. została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W..

6.  Postanowieniem z dnia 4 lutego 2020 r. sąd zawiesił postępowanie do czasu zakończenia postępowań toczących się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w W. w sprawach I SA/WA 992/19, I SA/WA 924/19 i I SA/WA 923/19 i I SA/WA 916/19 (k. 217).

7.  Po podjęciu zawieszonego postępowania pełnomocnik powoda wskazał, że stanowisko powoda w niniejszej sprawie pozostaje bez zmian (k. 342-343). Pozwani wnosili o oddalenie powództwa, wskazując, że decyzja Komisji, uchylająca decyzję Prezydenta (...) W., została uchylona prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W..

8.  Pełnomocnik powoda wnosił o zawieszenie tego postępowania do czasu zakończenia postępowania toczącego się przed Komisją. Sąd wniosek ten oddalił.

II.  Fakty ustalone w sprawie – w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia

9.  Fakty, ustalone przez sąd w tej sprawie, w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia, nie były sporne pomiędzy stronami i przedstawiały się następująco.

10.  Nieruchomości gruntowe położone przy ul. (...) w W. obejmują dwie działki ewidencyjne – (...) i (...) w obrębie (...).

11.  Dla nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...). Na nieruchomości położony jest wielokondygnacyjny budynek mieszkalny. Właścicielem tej nieruchomości gruntowej jest (...).

12.  Nieruchomość ta objęta była działaniem tzw. dekretu B. i z dniem 21 listopada 1945 r. przeszła na własność Gminy M. W., a następnie z dniem 13 kwietnia 1950 r. – Skarbu Państwa. W 1954 r. Prezydium Rady Narodowej Miasta S. W. odmówiło K. Ż. prawa własności czasowej do nieruchomości.

13.  Decyzją z 30 grudnia 1999 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. uchyliło powyższe orzeczenie.

bezsporne; decyzja Komisji – k. 35-66; wypis z księgi wieczystej – k. 67-69

14.  Decyzją z 21 lutego 2000 r. nr (...) Prezydent (...) W., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 8 czerwca 1948 r. złożonego przez K. Ż. o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu, ustanowił na lat 99 użytkowanie wieczyste do udziału wynoszącego (...) części gruntu o pow. 534m2, oznaczonego jako działka ewidencyjna nr (...), z obrębu (...), uregulowanego w KW nr (...), położonego w W. przy ul. (...), na rzecz W. C., Z. D., A. W. (2), P. R., S. R. (1), T. F., S. R. (2), S. R. (2), J. R. (1), S. R. (2), E. Z., Z. P., B. J., H. Z., M. T., J. R. (2) i M. R..

15.  W decyzji tej wskazano ponadto, że budynek znajdujący się na gruncie pozostaje własnością dotychczasowych właścicieli z wyłączeniem sprzedanych najemcom lokali mieszkalnych.

bezsporne, decyzja Prezydenta – k. 19; protokół przekazania-przejęcia, k. 32-34

16.  Umowami z 7 i 18 lipca 2006 r. P. R., S. R. (1), M. R., J. R. (2), B. J., H. P., K. J., M. P., M. T., S. R. (2), T. F., E. Z., S. R. (2), J. R. (1) i S. R. (2) zbyli na rzecz spółki (...) S.A. w W. (obecnie: (...) sp. z o.o.) swoje udziały we własności budynku położonego na działce nr (...) przy ul. (...) w W. wraz z roszczeniem o ustanowienie użytkowania wieczystego gruntów.

17.  Następnie w dniu 26 lipca 2016 r. (...) zawarło z W. G., Z. D., A. W. (1), I. K., M. W.- (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o oddaniu w użytkowanie wieczyste gruntów przy ul. (...).

18.  Zarząd nieruchomością został oddany C. Ś. (1).

bezsporne; umowa o oddaniu w użytkowanie wieczyste – k. 20-31; pismo z 13 kwietnia 2019 r. – k. 70; umowa o przekazanie nieruchomości w administrację – k. 71-73;

19.  Decyzją z 19 lutego 2019 r. o numerze KR (...) Komisja reprywatyzacyjna uchyliła decyzję Prezydenta (...) W. z dnia 21 lutego 2000 r., nr (...) i przekazała sprawę do ponownego rozpatrzenia Prezydentowi (...), jak również nakazała m. st. Warszawa przejęcie zarządu nieruchomością przy ul. (...).

20.  W uzasadnieniu Komisja wskazała m. in., że w toku postępowania przed Prezydentem (...) W. nie została zbadana przesłanka w postaci posiadania gruntu wynikająca z art. 7 ust. 1 dekretu, rozumianego zgodnie z ówczesnymi przepisami prawa rzeczowego, ignorowana w dotychczasowej praktyce reprywatyzacyjnej.

21.  Ponadto Komisja wskazała, że zasadnym jest podjęcie wszelkich czynności w celu realnego zabezpieczenia praw lokatorów oraz zapewnienia prawidłowego gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy. Sytuacja lokatorów budynku uległa radykalnemu pogorszeniu w następstwie wydania decyzji reprywatyzacyjnej i niewłaściwego zarządu nieruchomością, skutkującego m. in. brakiem większego remontu budynku, wzrostem ilości grzyba, pęknięciem ścian i drzwi, przeciekającymi rurami kanalizacyjnymi i instalacją grzewczą, przeciekaniem dachu i strychu, który ma dziurawe podłogi. W wyniku przejęcia zarządu nieruchomością (...) będzie władne ponadto uregulować kwestię czynszów lokali oraz statusu lokali komunalnych.

decyzja Komisji – k. 35-66

22.  (...) zawiadomiło A. W. (1) i Z. D. o terminie spotkania dotychczasowego zarządcy nieruchomością z przedstawicielami miasta w celu protokolarnego przejęcia-przekazania zarządu nieruchomością. Pismem z dnia 28 lutego 2019 r. C. Ś. (1) zwrócił się do ZGN o zaniechania przejmowania zarządu, wskazując, że działania te są próbą anarchizowania sytuacji w mieście i wykraczają poza decyzję Komisji. W odpowiedzi na to pismo pełnomocnik ZGN wskazał, że działania miasta dotyczą jedynie przysługującego miastu udziału we współwłasności gruntu. W dniu 1 marca 2019 r. komornik sporządził protokołu stanu faktycznego w budynku przy ul. (...). C. Ś. (2) nie przekazał ZGN dokumentacji umożliwiającej przeanalizowanie aktualnej sytuacji Wspólnoty Mieszkaniowej (...).

23.  Właściciele lokalu wyodrębnionego lokalu zwracali się do ZGN o podjęcie uchwał wspólnoty mieszkaniowej o odwołaniu C. Ś. (1) z funkcji jedynego członka zarządu wspólnoty mieszkaniowej i powołanie nowego zarządu.

pismo z 27 lutego 2019 r. – k. 74-77; 78-79; pismo z 28 lutego 2019 r. – k. 80; e-mail – k. 81, protokół stanu faktycznego – k. 82-86; notatka – k. 87-88; notatka – k. 89; pismo ZGN z 8 kwietnia 2019 r. – k. 90; e-mail – k. 91; pismo do Stowarzyszenia (...) – k. 92-93; pismo z 4 kwietnia 2019 r. – k. 94; pismo z 15 kwietnia 2019 r. – k. 95-96; e-mail – k. 97; interpelacja – k. 98; odpowiedź na interpelacje – k. 99

24.  W piśmie z 16 stycznia 2019 r. kierowanym do (...) W. Przewodniczący Komisji wskazał, że Komisja nie została uprawniona do wystawiania tytułów wykonawczych inicjujących postępowanie egzekucyjne w administracji do dotychczasowych zarządców nieruchomości. Wskazano, że decyzje Komisji uchylające decyzje reprywatyzacyjne rodzą skutki w sferze cywilnoprawnej. Beneficjenci uchylonych decyzji utracili wszelkie prawa do nieruchomości, w tym także uprawnienia do sprawowania nad nimi zarządu.

pismo Przewodniczącego Komisji kierowane do zastępcy Prezydenta (...) W. z dnia 16 stycznia 2019 r., k. 9-13

25.  Wyrokiem z dnia 29 października 2019 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w W., sygn. akt I SA/Wa 922/19 uchylił decyzję Komisji KR (...).

26.  Wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2024 r., wydanym w sprawie o sygn. akt I OSK 466/22, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę Komisji na wyrok WSA w sprawie I SA/Wa 922/19.

wyrok NSA – k. 351-366;

27.  Przed Komisją do sprawy reprywatyzacji nieruchomości (...) toczy się postępowanie w sprawie nieruchomości przy ul. (...) w W. – w szczególności pod sygnaturą akt KR VI 8/24. Postępowanie to zostało zawieszone na mocy postanowienia Komisji z dnia 11 grudnia 2024 r.

pismo – k. 468; postanowienie – k. 469

III.  Ocena dowodów

28.  Jak już nadmieniono, większość faktów istotnych dla rozstrzygnięcia była bezsporna. Sąd opierał się na dokumentach prywatnych i urzędowych – ich wiarygodność nie była kwestionowana przez strony postępowania, nie było także podstaw, aby czynić to z urzędu.

IV.  Ocena prawna roszczenia

29.  Powództwo podlegało oddaleniu. Należało bowiem podzielić stanowisko pozwanych, że na skutek uchylenia decyzji Komisji prawomocnym wyrokiem sądu administracyjnego, powództwo stało się bezprzedmiotowe.

30.  Przed przystąpieniem do omówienia oceny prawnej roszczenia, należy wyjaśnić powody, dla których sąd oddalił wniosek strony powodowej o zawieszenie postępowania. Na rozprawie 20 lutego 2025 r. pełnomocnik powoda wniósł bowiem o zawieszenie postępowania na podstawie 26 ust. 1 ustawy z 9 marca 2017 r. o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości (...) wydanych z naruszeniem prawa w zw. z art. 177 § 1 pkt 3 k.p.c. Wskazał, że z informacji publicznie dostępnych wynika, że cały czas toczą się postępowania dotyczące nieruchomości przy ul. (...) w W. (k. 464).

31.  Zgodnie z art. 26 ust. 1 przywołanej ustawy, w razie wszczęcia postępowania rozpoznawczego toczące się przed organem administracji, sądem administracyjnym, sądem powszechnym lub Sądem Najwyższym postępowanie dotyczące decyzji reprywatyzacyjnej albo postępowanie o zapłatę odszkodowania lub wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości, albo inne postępowanie przed tymi organami lub sądami toczące się na skutek wydania decyzji reprywatyzacyjnej podlegają zawieszeniu.

32.  Definicję terminu „decyzja reprywatyzacyjna” zawiera art. 2 pkt 3 ustawy, zgodnie z którym to przepisem przez decyzję reprywatyzacyjną należy rozumieć ostateczną albo nieostateczną decyzję właściwego organu w przedmiocie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości (...) albo w przedmiocie odmowy uwzględnienia wniosku, o którym mowa w art. 7 ust. 1 dekretu, w przedmiocie wznowienia postępowania, uchylenia, zmiany lub stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej prawa użytkowania wieczystego nieruchomości (...) albo odmowy uwzględnienia wniosku, o którym mowa w art. 7 ust. 1 dekretu, stanowiącą podstawę wypłaty odszkodowania lub przyznania odszkodowania w związku z nieruchomością (...).

33.  W niniejszej sprawie przywołany wyżej przepis z art. 26 ust. 1 ustawy o obligatoryjnym zawieszeniu postępowania nie mógł znaleźć zastosowania, ponieważ postępowanie to nie dotyczy decyzji reprywatyzacyjnej, ale decyzji wydanej przez Komisję do spraw reprywatyzacji nieruchomości (...) , która uchylała decyzję reprywatyzacyjną Prezydenta (...) W..

34.  Nie było również podstaw do tego, aby zawiesić postępowanie w oparciu o art. 177 § 1 pkt 3 k.p.c. do czasu zakończenia postępowania toczącego się przed Komisją w sprawie nieruchomości przy ul. (...) w W.. Powództwo w niniejszej sprawie zostało bowiem złożone jako następstwo wydania przez Komisję określonej decyzji KR (...) (nakazującej (...) przejęcie zarządu nad nieruchomością) – uchylonej następnie, prawomocnie, wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W.. W konsekwencji zawieszenie niniejszego postępowania zgodnie z wnioskiem powoda mogłoby mieć na celu jedynie oczekiwanie na wydanie ewentualnej kolejnej decyzji Komisji, mogącej stanowić podstawę dochodzonego roszczenia, co uznać należy za niedopuszczalne – tym bardziej, iż samo postępowanie toczące się przed Komisją zostało zawieszone na mocy postanowienia tejże Komisji z dnia 11 grudnia 2024 r. Nie jest natomiast celem instytucji zawieszenia postępowania oczekiwanie na przyszłą decyzję quasi-administracyjną, mogącą stanowić uzasadnienie roszczenia dochodzonego w sprawie, a zatem de facto podstawę do modyfikacji powództwa w zakresie jego podstawy faktycznej.

35.  Przechodząc do omówienia oceny prawnej roszczenia, należy w pierwszej kolejności przywołać brzmienie art. 64 k.c. – podstawy prawnej dochodzonego roszczenia. Zgodnie z art. 64 k.c. prawomocne orzeczenie sądu stwierdzające obowiązek danej osoby do złożenia oznaczonego oświadczenia woli zastępuje to oświadczenie. Zasadą jest, że jeśli ustawa nakłada na podmiot obowiązek złożenia oświadczenia woli, to obowiązek ten może być realizowany przed sądem na podstawie art. 64 k.c. jeśli tylko regulacja ustawowa pozwala na ustalenie podmiotu zobowiązanego, uprawnionego oraz treści roszczenia (treści oświadczenia woli, które ma złożyć zobowiązany).

36.  Przepis art. 64 k.c. nie jest samoistną podstawą dla kreowania obowiązku złożenia oznaczonego oświadczenia woli. Stanowi on jedynie podstawę do stwierdzenia przez sąd, że zobowiązany ma obowiązek złożenia oświadczenia woli. Innymi słowy, przepis art. 64 k.c. określa jedynie skutki prawne wynikające ze stwierdzenia istnienia takiego obowiązku, którego źródłem muszą być jednak określone, istniejące stosunki prawne, a których zbadanie i ocena jest obowiązkiem sądu uwzględniającego powództwo na podstawie tego przepisu. Zobowiązanie do złożenia stosownego oświadczenia woli może wynikać ze źródeł o różnym charakterze, a więc zarówno z ustawy, jak i z ważnej czynności prawnej, czy decyzji administracyjnej. Art. 64 k.c. odnosi się wyłącznie do obowiązku złożenia oświadczenia woli w rozumieniu prawa materialnego, nie zaś do innych oświadczeń jak na przykład czynności procesowych, a tym bardziej czynności faktycznych. Oświadczeniem woli jest bowiem w myśl art. 60 k.c. zachowanie się osoby dokonującej czynności prawnej, ujawniające jej wolę w sposób dostateczny. Oświadczeniem woli jest wyłącznie zachowanie zmierzające do wywołania skutku w postaci powstania, zmiany lub ustania stosunku prawnego. Charakter prawny takiego orzeczenia pozwala na osiągnięcie skutków prawnych związanych z oświadczeniem woli, którego złożenia odmawia podmiot do tego zobowiązany. Na podstawie przepisów postępowania cywilnego odpowiednikiem rozwiązania materialnoprawnego jest art. 1047 § 1 k.p.c. Skutki prawne następują z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia, a jeżeli złożenie oświadczenia woli jest uzależnione od świadczenia wzajemnego wierzyciela - z chwilą prawomocnego nadania orzeczeniu klauzuli wykonalności (art. 1047 § 2 k.p.c.). Orzeczenie stwierdzające obowiązek złożenia oświadczenia woli ma charakter konstytutywny. Prawomocne orzeczenie sądu stwierdzające obowiązek strony do złożenia oznaczonego oświadczenia woli zastępuje tylko to oświadczenie (art. 64 k.c. i 1047 k.p.c.). Jeżeli więc oświadczenie to ma stanowić składnik umowy, która ma być zawarta pomiędzy stronami do jej zawarcia konieczne jest złożenie odpowiedniego oświadczenia woli przez drugą stronę z zachowaniem wymaganej formy.

37.  Zgodnie z art. 5 Dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze (...) (dalej: Dekret, Dekret B.), budynki oraz inne przedmioty, znajdujące się na gruntach, przechodzących na własność gminy (...) W., pozostają własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Zgodnie zaś z art. 7 ust. 1 Dekretu, dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, a jeżeli chodzi o grunty oddane na podstawie obowiązujących przepisów w zarząd i użytkowanie - użytkownicy gruntu mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną. Gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne - ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej (art. 7 ust. 2 Dekretu). W razie nieprzyznania dotychczasowemu właścicielowi gruntu wieczystej dzierżawy lub prawa zabudowy wszystkie budynki, położone na gruncie, przechodzą na własność gminy, która obowiązana jest wypłacić właścicielowi ustalone w myśl art. 9 odszkodowanie za budynki, nadające się do użytkowania lub naprawy (art. 8 Dekretu).

38.  Zarządca nieruchomości to przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą z zakresu zarządzania nieruchomościami (art. 184a ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami). Zarządzanie nieruchomością polega na podejmowaniu decyzji i dokonywaniu czynności mających na celu zapewnienie racjonalnej gospodarki nieruchomością, a w szczególności właściwej gospodarki ekonomiczno-finansowej nieruchomości, bezpieczeństwa użytkowania i właściwej eksploatacji nieruchomości, właściwej gospodarki energetycznej w rozumieniu przepisów prawa energetycznego, bieżące administrowanie nieruchomością, utrzymanie nieruchomości w stanie niepogorszonym zgodnie z jej przeznaczeniem, uzasadnione inwestowanie w nieruchomość (art. 184b u.g.n.). Zakres zarządzania nieruchomością określa umowa o zarządzanie nieruchomością, zawarta z jej właścicielem, wspólnotą mieszkaniową albo inną osobą lub jednostką organizacyjną, której przysługuje prawo do nieruchomości, ze skutkiem prawnym bezpośrednio dla tej osoby lub jednostki organizacyjnej. Umowa wymaga formy pisemnej lub elektronicznej pod rygorem nieważności (art. 185 ust. 2 u.g.n.).

39.  W sprawie niniejszej nie ma żadnych podstaw do uwzględnienia roszczenia powoda w oparciu o art. 64 k.c. ani w oparciu o żaden inny przepis prawa. Decyzja Komisji, która mogłaby stanowić podstawę żądania, nakazująca (...) przejęcie zarządu nad nieruchomością budynkową położoną przy ul. (...) w W. została bowiem uchylona prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2019 r., I SA/Wa 922/19.

40.  Na skutek uchylenia powyższej Decyzji Komisji, decyzja Prezydenta (...) W. z dnia 21 lutego 2000 r. nr 123/200 – wydana po rozpatrzeniu wniosku z 1948 r., złożonego przez K. Ż. o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu – pozostaje w mocy. Uchylenie Decyzji Komisji spowodowało, że brak jest jakichkolwiek podstaw do żądania przez (...) przejęcia zarządu nad nieruchomością przy ul. (...) w W., czy to w trybie powództwa o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli (art. 64 k.c.) czy też w innym trybie.

V.  Koszty procesu

41.  O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie zasady odpowiedzialności za wynik sprawy (art. 98 § 1 k.p.c.). Na koszty te, po stronie pozwanej, składały się koszty zastępstwa procesowego – 3 600,00 zł, uwzględniając WPS – 28 907 zł (§ 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłaty za czynności adwokackie). Pozwani byli w tej sprawie, na etapie zamknięcia rozprawy, reprezentowani przez pełnomocników, przy czym pozwanego (...) sp. z o.o. reprezentował jeden pełnomocnik, zaś pozostałych pięciu pozwanych (A. W. (1), I. K., Z. D., M. S. i W. G.) drugi (inny) pełnomocnik. Po stronie pozwanej zachodziło współuczestnictwo materialne.

42.  Sąd podziela stanowisko – wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2023 r., III CZP 54/23 – iż w razie współuczestnictwa materialnego (art. 72 § 1 pkt 1 k.p.c.) do niezbędnych kosztów procesu poniesionych przez współuczestników reprezentowanych przez jednego pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym zalicza się jego wynagrodzenie ustalone niezależnie od liczby reprezentowanych przez niego uczestników. Sąd może jednak podwyższyć to wynagrodzenie, jeżeli przemawiają za tym okoliczności, o których mowa w art. 109 § 2 k.p.c. Koszty procesu należne współuczestnikom materialnym podlegają zasądzeniu na ich rzecz w częściach równych, chyba że współuczestnicy zgodnie wniosą o inny podział zasądzonych kosztów albo o zasądzenie ich jedynie na rzecz jednego lub niektórych ze współuczestników.

43.  Należało zatem przyznać pozwanemu (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. – reprezentowanemu przez innego pełnomocnika, niż pozostali pozwani – kwotę 3 617,00 zł tytułem kosztów procesu, zaś pozostałym pozwanym, reprezentowanym przez jednego pełnomocnika – kwotę po 723,40 zł na rzecz każdego (3 600 zł : 5 = 723,40 zł). W sprawie nie zaszły żadne okoliczności, o których mowa w art. 109 § 2 k.p.c., które przemawiałyby za zasadnością podwyższenia tego wynagrodzenia.

44.  W wyroku (pkt III) zawarto oczywistą omyłkę w rozumieniu art. 350 § 1 k.p.c., w zakresie, w jakim przyznano pozwanemu A. W. (1) kwotę 3 617,00 zł tytułem kosztów procesu w miejsce prawidłowej kwoty 723,40 zł. Jest to oczywista omyłka polegająca sprostowaniu w trybie art. 350 § 1 k.p.c., mając na uwadze, iż na rzecz pozostałych pozwanych reprezentowanych przez jednego pełnomocnika zasądzono kwotę 723,40 zł.

ZARZĄDZENIE

(...)

ASR Agnieszka Pikała

Warszawa, 21 lipca 2025 r.