Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24 stycznia 2025 r.

I.  Stanowiska stron

1.  Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanego K. P. (1) kwoty 70 666,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 23 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty. Pozew wniósł w dniu 22 czerwca 2021 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym sąd – postanowieniem z 8 marca 2022 r. – uchylił wydany przez siebie nakaz w EPU i umorzył postępowanie (k. 21-25). Następnie, pozwem z 8 czerwca 2022 r., powód skierował tożsamy pozew do tutejszego sądu. Jednocześnie wskazał, że cofa powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 904,48 zł, wynikającej z nieprawidłowo wskazanej w pozwie kwoty tytułem niespłaconych odsetek za opóźnienie od kwoty niespłaconego kapitału przed dniem cesji (k. 9). Postanowieniem z 26 sierpnia 2022 r. umorzono postępowanie w tej części, tj. co do kwoty 904,48 zł (k. 87).

2.  Powód wskazał, że dochodzona pozwem wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanego i Bank (...) S.A. z siedzibą we W. w dniu 20 grudnia 2016 r. umowy o udzielenie kredytu i wydanie płatniczej karty kredytowej. Pomimo precyzyjnie ustalonych warunków kontraktu pozwany nie zaspokoił wszystkich należności wynikających z stosunku prawnego, a wierzyciel pierwotny pisemnie wypowiedział umowę, wzywając zarazem pozwanego do zapłaty należności głównej wraz z odsetkami. W dniu 22 czerwca 2020 r. wierzyciel pierwotny dokonał przelewu przysługującej mu wobec pozwanego wierzytelności na rzecz powoda. O cesji wierzytelności pozwany został poinformowany pismem z dnia 20 lipca 2020 r. Na roszczenie to składały się: kwota 56 002 zł – tytułem wykorzystanego przez pozwanego, lecz niespłaconego do dnia złożenia pozwu kapitału umownego, kwota 3 104,51 zł – tytułem niespłaconych odsetek kapitałowych, kwota 7 516,60 zł – tytułem niespłaconych odsetek za opóźnienie od kwoty niespłaconego kapitału od dnia następnego po dniu wymagalności do dnia cesji, kwota 3 136,11 zł – tytułem naliczonych przez cesjonariusza odsetek ustawowych za opóźnienie z art. 481 § 2 k.c. od kwoty 56 002 zł od dnia następnego po dniu cesji do dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym (pozew k. 3-8, pismo pełnomocnika powoda k. 9-10).

3.  Postanowieniem z dnia 9 maja 2024 r. ustanowiono kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego K. P. (1) w osobie adwokata S. S. (postanowienie k. 136).

4.  W sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym kurator ustanowiony dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o przyznanie wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji kuratora (k. 145).

5.  Kurator podniósł w sprawie zarzuty (i) nieważności umowy kredytowej oraz (ii) bezskuteczności dokonanego wypowiedzenia umowy, a w konsekwencji przedwczesności zgłoszonego powództwa. Zarzuty podnoszone w tej sprawie przez stronę pozwaną dotyczyły:

a.  nieważności umowy kredytowej, mając wynikać z zastosowania w umowie wskaźnika WIBOR;

b.  braku uprzednich obligatoryjnych działań upominawczych – tj. niewykazania przez powoda, że bank doręczył pozwanemu wezwanie do zapłaty z możliwości restrukturyzacji zadłużenia zgodnie z art. 75c Prawa bankowego;

c.  braku zachowania wymogu formy pisemnej i cech dokumentu jeśli chodzi o wypowiedzenie umowy kredytu;

d.  niewykazania, że osoba, której niewyraźne odbicie podpisu widnieje pod treścią wypowiedzenia była uprawniona do dokonywania tej czynności w imieniu banku;

e.  braku zbadania przez bank zdolności kredytowej pozwanego, mający skutkować nieważnością umowy na podstawie art. 58 k.c.;

f.  niepoinformowania pozwanego o ryzykach kredytu, w tym zmiennej stopy procentowej i ryzyku kursowym, w związku z faktem, że kredytobiorca uzyskiwał dochód w innej walucie niż waluta, w której udzielono mu kredytu.

6.  W replice na sprzeciw od nakazu zapłaty pełnomocnik powoda przedstawił m. in. dowody w postaci Formularza Informacyjnego dotyczącego kredytu konsumenckiego, Regulamin wydawania i używania kart kredytowych (...), ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 2 lipca 2018 r., wypowiedzenie umowy z dnia 10 sierpnia 2018 r. wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru, historię operacji rachunku oraz historię naliczania odsetek. Wskazał, że informacja Banku przekazana pozwanemu o ryzyku kursowym oraz o ryzyku stopy procentowej została zawarta zarówno w postanowieniach Umowy o udzielenie kredytu i wydanie płatniczej karty kredytowej z dnia 20 grudnia 2016 r. jak i Formularzu informacyjnym dotyczącym kredytu konsumenckiego. Podał, że pozwany pomimo naliczanych opłat i prowizji zdecydował się na zaciągnięcie kredytu według przedstawianych mu warunków, nie odstąpił od umowy w określonym ustawą terminie, przez cały okres trwania umowy nie zgłaszał reklamacji. Wskazał, że z żadnych przepisów nie wynika zakaz stosowania klauzuli zmiennego oprocentowania. Podniósł, że nie ma żadnych podstaw do twierdzenia, iż wierzyciel pierwotny nadużył prawa wynikającego z art. 5 k.c., wierzyciel pierwotny wywiązał się z umowy zawartej z pozwanym, a pozwany pomimo ściśle określonych warunków dopuścił się zaniedbania. Podał, że brak jest jakichkolwiek dowodów, aby w przedmiotowej umowie występowały klauzule abuzywne. Wskazał, że korespondencja była kierowana przez wierzyciela pierwotnego na wskazany przez pozwanego w umowie adres korespondencyjny, a wobec jakiejkolwiek zmiany danych adresowych pozwany zobowiązany był do ich aktualizacji (replika k. 186-196).

7.  Kurator pozwanego w piśmie procesowym z dnia 11 grudnia 2024 r. wskazał, że powód nie przedstawił: umocowania dla J. T. (1), dowodu na skuteczne doręczenie wezwania do zapłaty, umocowania dla M. S. oraz poświadczeń dokumentów za zgodność z oryginałem (pismo k. 295)

II.  Fakty, które sąd ustalił w sprawie

8.  W dniu 20 grudnia 2016 r. K. P. (1) zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą we W. umowę o udzielenie kredytu i wydanie płatniczej karty kredytowej nr (...).

9.  Na podstawie tej umowy bank udzielił K. P. (1) limitu kredytowego w rachunku karty w całkowitej kwocie 44 000,00 zł (rdz. I ust. 1 umowy). Kredyt udzielany był na czas określony, który upływał po okresie dwóch lat, liczonych począwszy od ostatniego dnia miesiąca, w którym umowa zostaje zawarta (rdz. I ust. 2 umowy). Całkowita kwota do zapłaty na dzień zawarcia umowy wynosiła 50 459,81 zł przy założeniu, że uruchomienie kredytu nastąpiło w dniu zawarcia umowy.

10.  Zgodnie z formularzem informacyjnym dotyczącym kredytu konsumenckiego, stanowiącym integralną część umowy, kredyt miał zostać postawiony do dyspozycji kredytobiorcy na rachunku karty kredytowej do dwóch dni roboczych od wejścia w życie umowy i wydanie płatniczej karty kredytowej. Wykorzystanie kredytu było możliwe poprzez dokonywanie transakcji bezgotówkowych i gotówkowych przy użyciu karty lub przez wykorzystanie przelewu, w tym przelewu elektronicznego z rachunku karty (rozdział I ust. 4 umowy). Minimalna miesięczne kwota do zapłaty miała stanowić 3% wykorzystanego limitu kredytowego, jednak nie mniej niż 50,00 zł z zastrzeżeniem, że jeżeli kwota wykorzystanego limitu kredytowego jest niższa lub równa 50,00 zł minimalna miesięczna kwota do zapłaty równa jest kwocie zadłużenia. Do minimalnej kwoty do zapłaty miała być wliczana kwota ewentualnego przekroczenia limitu kredytowego. W formularzy wskazano, że kredytobiorca będzie zobowiązany do dokonywania spłaty kwoty nie niższej niż minimalna kwota do zapłaty każdego miesiąca, w ciągu 24 dni od daty wygenerowania zestawienia operacji.

11.  Wszelkie operacje dokonywane przy użyciu karty i kart dodatkowych oraz operacje z wykorzystaniem przelewu z rachunku karty miał być zaliczane w ciężar limitu kredytowego (Rozdział I ust. 5 Umowy).

12.  Dokonywane spłaty miały być zaliczane na poczet spłaty zadłużenia w kolejności: odsetki, prowizje i opłaty, kwota zadłużenia rozłożona na raty w ramach spłaty ratalnej Radio, transakcje gotówkowe chronologicznie wg daty księgowania, transakcje bezgotówkowego (w tym przelewy z rachunku karty kredytowej) chronologicznie wg daty księgowania (Rozdział I ust. 15 Umowy).

13.  Strony uzgodniły, że bank będzie naliczał odsetki od zadłużenia przeterminowanego na rachunku karty jedynie w przypadku wszczęcia postępowania windykacyjnego po zakończeniu okresu obowiązywania umowy. Odsetki te miały być naliczane wg rocznej stopy oprocentowania zadłużenia przeterminowanego, równej stopie odsetek maksymalnych za opóźnienie wskazanych w art. 481 § 2 ¹ kodeksu cywilnego (Rozdział I ust. 20 Umowy).

14.  Bank miał sporządzać i udostępniać K. P. (1) zestawienie operacji dokonywanych przy użyciu karty, w formie dokumentowej lub elektronicznej, w cyklach miesięcznych (Rozdział III ust. 1 i 2 Umowy).

15.  Rozdział V ust. 4 Umowy brzmiał: „Kredytobiorca oświadcza, że w związku z tym, że uzyskuje dochód w walucie innej niż waluta, w której został udzielony kredyt, bank poinformował kredytobiorcę o ryzyku kursowym oraz wpływie spreadu walutowego na obciążenia z tytułu spłaty kredytu (niniejszy zapis dotyczy tylko tych kredytobiorców, którzy uzyskują dochód w walucie innej, niż złoty polski).

16.  Umowa wchodziła w życie pod warunkiem wydania pozytywnej decyzji kredytowej ustalającej wysokość limitu kredytowego zgodną z kwotą wskazaną w Rozdziale I ust. 1 Umowy, po dokonaniu weryfikacji danych dotyczących Kredytobiorcy zawartych w dokumentach doręczonych bankowi, w tym dokumentów potwierdzających źródło i wysokość dochodu kredytobiorcy (Rozdział VI ust. 1 Umowy). Okres obowiązywania umowy mógł zostać przedłużony na warunkach określonych w Regulaminie. Przedłużenie okresu obowiązywania umowy na kolejny okres skutkowało wznowieniem karty, w przypadku gdy upłynął okres jej ważności (Rozdział VI ust. 3 Umowy).

17.  Bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 62-dniowego okresu wypowiedzenia, które miało być sporządzone w formie pisemnej i przesłane K. P. (2) na wskazany przez niego adres do korespondencji (Rozdział VI ust. 5 Umowy).

18.  Adres korespondencyjny wskazany w umowie przez K. P. (1) to: ul. (...), (...)-(...) W..

19.  Na całkowitą kwotę do zapłaty składały się: 1) całkowita kwota kredytu, o której mowa w ust. 1; 2) całkowity koszt kredytu 6 459,81 zł, w tym: a) odsetki od kredytu w wysokości 6 21481 zł, b) koszty ustanowienia zabezpieczeń w wysokości 0,00 zł, c) opłaty za kartę w łącznej wysokości 245,00 zł za pierwszy dwuletni okres obowiązywania umowy (kwota ta jest sumą standardowych opłat naliczanych przez okres dwuletni, nie uwzględnia ewentualnych promocji bądź zwolnień z tych opłat, które mogą być zaoferowane Posiadaczowi przez Bank) (rdz. I ust. 9 umowy). W formularzu informacyjnym wskazano, że całkowita kwota do zapłaty wynosi 50 459,81 zł i jest to suma wszystkich środków pieniężnych, które kredytodawca udostępnia oraz wszelkie koszty, które kredytobiorca będzie musiał ponieść w związku z umową o kredyt.

20.  W Rozdziale I ust. 6 Umowy o udzielenie kredytu i wydanie płatniczej karty kredytowej wskazano, że od wykorzystanej kwoty limitu kredytowego bank pobiera odsetki według zmiennej stopy procentowej, równej stopie odsetek maksymalnych określonych w art. 359 § 2 ¹ kodeksu cywilnego. Na dzień zawarcia umowy wysokość odsetek maksymalnych jest równa dwukrotności sumy wysokości stopy referencyjnej NBP i 3,5 p.p. i wynosi 10% w stosunku rocznym. Zgodnie z ust. 7 Rozdziału I Umowy, aktualna wysokość stopy procentowej kredytu miała być podana w każdym zestawieniu operacji, zaś zgodnie z ust. 8 zmiana wysokości oprocentowania nie stanowi zmiany warunków umowy i nie wymaga zawarcia aneksu do umowy.

umowa – k. 72-76; formularz informacyjny – k. 197; regulamin wydawania i używania kart kredytowych, obowiązujący od 1 sierpnia 2016 r. wraz z załącznikami – k. 202-239; regulamin wydawania i używania kart kredytowych, obowiązujący od 1 sierpnia 2017 r. wraz z załącznikami – k. 240-275

21.  Od 29 grudnia 2016 r. do 27 marca 2018 r. K. P. (1) wykonywał szereg transakcji na karcie kredytowej, dla której prowadzony był rachunek o numerze (...) – m. in. dniu 26 marca 2018 r. dokonał przelewu na kwotę 4 000,00 zł, zaś w dniu 27 marca 2018 r., na kwotę 49 800 zł.

historia operacji – k. 279-280

22.  Pismem datowanym na 2 lipca 2018 r., sporządzonym przez J. T. (2), w stopce którego widniało logo Banku (...), nadanym pod adres ul. (...), (...)-(...) W., bank wezwał K. P. (1) do zapłaty zaległej należności minimalnej na rachunku karty kredytowej. Wskazano w nim, iż wymagalną kwotę zadłużenia minimalnego w wysokości 7 745,28 zł należy uregulować w nieprzekraczalnym terminie do dnia 23 lipca 2018 r. Podniesiono, że zadłużenie na rachunku pozwanego na rachunku karty kredytowej na dzień 02 lipca 2018 r. wynosi 57 029,62 zł i wzrasta każdego dnia o odsetki naliczane zgodnie z Regulaminem wydawania i używania kart kredytowych (...). Do wezwania dołączona była broszura informacyjna, w której wskazano, że w sytuacji problemów ze spłatą zobowiązań istnieje możliwość wniosku o zmianę terminu płatności raty, wniosku o wydłużenie okresu kredytowania lub wniosku o dopisanie zaległego kapitału do rat, które będą płacone w przyszłości.

wezwanie - k. 276, broszura informacyjna k. 276

23.  Pismem datowanym na 10 sierpnia 2018 r., podpisanym przez M. S. – menadżera zespołu mikroprzedsiębiorstw, w stopce którego widniało logo Bank (...), nadanym w dniu 13 sierpnia 2018 r., pod adres ul. (...), (...)-(...) W., bank wypowiedział K. P. (1) umowę o udzielenie kredytu i wydanie płatniczej karty kredytowej, (...). W piśmie tym bank wezwał K. P. (1) do spłaty całości zadłużenia wobec banku w ciągu 62 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, wskazując, że na rachunku karty kredytowej na dzień 10 sierpnia 2018 r. widnieje zadłużenie, które wynosi 58 022,44 zł.

wypowiedzenie (kserokopia) – k. 77; książka nadawcza (kserokopia) – k. 78-79; potwierdzenie odbioru (z adnotacją „nie mieszka”) – k. 278

24.  W dniu 22 czerwca 2020 r. pomiędzy (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. (następcą prawnym Banku (...) S.A.) a (...) Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym Niestandaryzowanym Funduszem Sekurytyzacyjnym z siedzibą w W. (dalej również jako(...) została zawarta umowa przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji na podstawie której S. Bank (...) przeniósł na (...) wierzytelność przysługującą mu z tytułu umowy opisanej w punkcie 8 tego uzasadnienia, przysługującą mu wobec K. P. (2).

25.  W punkcie 2.1. umowy cesji (k. 28) wskazano, że z zastrzeżeniem punktu 17.6 Umowy oraz bezwzględnie obowiązujących przepisów dotyczących przenoszenia wierzytelności zabezpieczonych hipoteką oraz zastawem rejestrowym, Bank przelewa na rzecz Nabywcy wymagalne Wierzytelności opisane w Załączniku nr 2a w stosunku do wszystkich Dłużników zobowiązanych do spłaty roszczenia Banku (choćby nie wszyscy z nich z przyczyn technicznych zostali wskazani imiennie w Załączniku nr 2a), a Nabywca nabywa te Wierzytelności od Banku na zasadach i warunkach określonych w Umowie oraz przepisach Kodeksu cywilnego, a w szczególności art. 509 Kodeksu cywilnego. W punkcie 3 umowy (k. 29) wskazano zapisy o wysokości Ceny (Ceny Kupna), które zostały w znacznej części zanimizowane w sposób uniemożliwiający ustalenie wysokości tej ceny. W punkcie 17.6 umowy (k. 40) wskazano, że strony postanawiają, że skutek rozporządzający niniejszej Umowy w postaci przejścia przez Nabywcę Portfeli wraz z ewentualnymi Zabezpieczeniami następuje, z zastrzeżeniem bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa, pod warunkiem uiszczenia w całości Ceny Kupna, o której mowa w Punkcie 3.1 Umowy, w sposób określony w powołanym postanowieniu. W razie ziszczenia się warunku wskazanego w zdaniu pierwszym (zapłata Ceny Kupna), przejście na Nabywcę Wierzytelności wraz z ewentualnymi Zabezpieczeniami ma moc od dnia zawarcia Umowy. Przejście Portfeli na Nabywcę następuje według stanu Wierzytelności na Datę Graniczną.

umowa cesji z załącznikami, k. 26-67; oświadczenie o zapłacie ceny, k. 68

26.  (...) Sp. z o. o. sporządził w dniu 20 lipca 2020 r. pismo zatytułowane przedsądowe wezwanie do zapłaty, adresowane do K. P. (1). Wskazano w nim iż na dzień 20 lipca 2020 r. zadłużenie K. P. (1) wynosi 68 507,17 zł oraz wskazano, że należność należy uregulować w nieprzekraczalnym terminie do 30 lipca 2020 r.

przedsądowe wezwanie do zapłaty, k. 80-81

27.  W dniu 20 lipca 2020 r. (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wystosował do K. P. (1) zawiadomienie o dokonaniu przelewu przysługującej mu wierzytelności z tytułu umowy (...) zawartej w dniu 20 grudnia 2016 r. wraz ze wszelkimi prawami związanymi z tą wierzytelnością oraz przypisanymi jej zabezpieczeniami na rzecz (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W..

zawiadomienie, k. 82-84

28.  W załączonym do pozwu wyciągu z rejestru funduszy inwestycyjnych prowadzonych przez Sąd Okręgowy w Warszawie, VII Wydział Cywilny Rodzinny i Rejestrowy Sekcja ds. rejestrowych z dnia 21 grudnia 2020 r. dot. (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny, numer rejestru funduszu inwestycyjnego (...) (...) w rubryce trzeciej – cel inwestycyjny i czas trwania funduszu, a w przypadku funduszu z wydzielonymi subfunduszami cel inwestycyjny odrębnie dla każdego subfunduszu wskazano, że celami inwestycyjnymi funduszu są: osiąganie przychodów z lokat netto funduszu oraz wzrost wartości aktywów funduszu w wyniku wzrostu wartości lokat. Wskazano również, że fundusz został utworzony na czas nieokreślony

wyciąg k. 12-14

III. Ocena dowodów

29.  Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów załączonych do sprawy, bez wydawania odrębnego postanowienia w tym zakresie (art. 243 ² k.p.c.). Kserokopie dołączone do pozwu oraz pism procesowych strony powodowej, stanowiące podstawę możliwych do ustalenia faktów w tej sprawie, w zakresie, w jakich fakty z nich wynikające zostały potwierdzone przesłuchaniem samej pozwanej, nie budziły wątpliwości sądu.

30.  Należy mieć na uwadze, że znaczna część kserokopii dołączonych do pozwu nie została potwierdzona za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika występującego w sprawie. Jednocześnie pozwana od początku procesu kwestionowała fakt wypowiedzenia umowy i przedstawienia pozwanemu propozycji restrukturyzacji zadłużenia (nie kwestionując jednocześnie ani faktu zawarcia umowy cesji, ani zawarcia samej umowy kredytu – który to dokument również nie został poświadczony za zgodność z oryginałem). Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z 19 marca 2021 r., II CSKP 25/21, powołane przez stronę dowody z określonych dokumentów załączonych do pozwu lub innego pisma procesowego w formie niepoświadczonych kserokopii nie stanowią dowodów z dokumentów, o których mowa w art. 244 i art. 245 k.p.c. , - i to niezależnie od brzmienia przepisu z art. 243 ¹ k.p.c., który wszedł w życie 8 września 2016 r. ( przyp. tutejszego Sądu) – nie są jednak pozbawione mocy dowodowej w rozumieniu art. 232 w zw. z art. 308 k.p.c. Dopóki sąd ani strona przeciwna nie zakwestionuje ich i nie zażąda złożenia oryginałów dokumentów , stanowią one jeden ze środków dowodowych, przy pomocy których strona może udowodnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek złożenia oryginałów dokumentów powstaje, gdy zażąda tego sąd albo strona przeciwna (art. 248 i 129 § 1 k.p.c.). Kserokopia niepotwierdzona za zgodność z oryginałem co do zasady nie jest dokumentem, jednak stanowi część materiału dowodowego i może stanowić środek przydatny do ustalenia treści pisemnego dokumentu, w sytuacji, gdy z przyczyn faktycznych uzyskanie dostępu do oryginału, odpisu lub wypisu, zrównanego w skutkach z oryginałem, nie jest możliwe dla strony, a także dla sądu. W niniejszej sprawie strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, na żadnym etapie postępowania nie wskazywała, aby z przyczyn faktycznych niemożliwe było dla niej przedstawienie oryginału dołączonych do pozwu kserokopii lub poświadczenie ich za zgodność z oryginałem. Stanowisko takie utrzymywała aż do zamknięcia rozprawy, pomimo iż pozwana konsekwentnie kwestionowała wartość dowodową omawianych kserokopii. Jednocześnie jednak należy mieć na uwadze, że strona pozwana nie żądała – w trybie art. 248 k.p.c. – aby sądu zwrócił się do strony powodowej o przedstawienie oryginałów (poświadczonych za zgodność z oryginałem) kserokopii dokumentów, na których opierane były twierdzenia powoda (co do faktu zawarcia umowy linii kredytowej, umowy cesji, wypowiedzenia umowy linii kredytowej), a po drugie – strona powodowa dołączyła do pozwu inne dokumenty, które potwierdzały sam fakt zawarcia umowy linii kredytowej, wysokości zadłużenia, umowy cesji (historia operacji na rachunku K. P. (2), zawiadomienie o cesji skierowane do pozwanego K. P. (2) przez S. Bank), które – oceniane całościowo – wystarczająco wykazywały fakt tak zawarcia umowy cesji, jak i umowy z której dochodzone było roszczenia, jak i wreszcie wypowiedzenia umowy, a wcześniej przedstawienia pozwanemu propozycji restrukturyzacji zadłużenia (te dwie kwestie jednak nie miały w sprawie zasadniczego znaczenia, skoro umowa została zawarta na dwa lata, nie została przedłużona, zatem powód mógł dochodzić roszczenia w tej sprawie niezależnie od tego, czy umowa ta została skutecznie wypowiedziana czy nie, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia).

31.  Kwestionowana przez kuratora moc dowodowa i wiarygodność dokumentów w postaci pisma o wypowiedzenie umowy i pisma o ostatecznym wezwaniu do spłaty zadłużenia również nie znajdowała uzasadnienia. Nie mogło budzić wątpliwości, że pisma te zostały sporządzone i skierowane w imieniu banku, który udzielił pozwanemu limitu kredytowego. Pisma te sporządził pracownik banku, na papierze firmowym banku, zostały one sporządzone na skutek powstałego zadłużenia K. P. (2) (które wykazuje historia spłat, z której wynika, że w marcu 2018 r. K. P. (2) wykorzystał limit karty kredytowej na 4 tys. zł, a następnie ponad 45 tys. zł). Kurator nie podniósł żadnych uzasadnionych doświadczeniem życiowym zarzutów w kierunku omawianych pism, a samo gołosłowne kwestionowanie umocowania osób je podpisujących do działania w imieniu banku, nieuzasadnione żadnymi racjonalnymi okolicznościami sprawy, nie mogło odnieść skutku, w szczególności mając na uwadze przepis z art. 97 k.c.

IV.  Ocena prawna

32.  Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości, jako wykazane tak co do zasady, jak i co do wysokości. Podnoszone przez kuratora zarzuty – dotyczące nieważności umowy, jak i przedwczesności skierowanego powództwa – nie były uzasadnione. Zawarta umowa była ważna w świetle art. 58 k.c. i nie zawierała klauzul abuzywnych – w tym tego rodzaju klauzul, które powodowałyby nieważność całej umowy (nie zawierała także zastrzeżenia o oprocentowaniu kwoty kredytu, którego wysokość uzależniona byłaby od wskaźnika WIBOR). Jednocześnie powód wykazał, że dokonał skutecznego wypowiedzenia spornej umowy pozwanemu. Zresztą, nawet gdyby uznać, że fakt ten nie został przez powoda dostatecznie wykazany, to i tak powództwo zasługiwałoby na uwzględnienie – umowa bowiem została zawarta na okres 2 lat, który upłynął dawno przez wytoczeniem pozwu w tej sprawie, nie została przedłużona, zaś powód wykazał wysokość zadłużenia pozwanego (strona pozwana nie stawiała zresztą żadnych zarzutów co do wysokości dochodzonego roszczenia). Końcowo, sąd z urzędu badał roszczenie pod kątem ewentualnego przedawnienia i nie stwierdził, aby roszczenie to uległo w jakimkolwiek zakresie przedawnieniu.

33.  Jednocześnie brak było podstaw do kwestionowania z urzędu takich – niezaprzeczonych przez kuratora dla pozwanego – okoliczności jak ważność i skuteczność umowy cesji wierzytelności, stanowiącej podstawę legitymacji procesowej czynnej powoda w tej sprawie, wysokość zadłużenia pozwanego wynikającego z umowy linii kredytowej czy samego faktu zawarcia spornej umowy.

34.  Wyrok w tej sprawie wydano na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. – przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne (sprawa opierała się na dowodach z dokumentów), zaś żadna ze stron nie wniosła o jej wysłuchanie na rozprawie.

Legitymacja czynna powoda

35.  Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania legitymacji procesowej powoda. Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 1 i 2 k.c.).

36.  Umowa przelewu wierzytelności z dnia 22 czerwca 2020 r., na podstawie której (...) Bank S.A. przeniósł na rzecz powoda wierzytelność z tytułu opisanej w punkcie 8 tego uzasadnienia umowy przysługującą mu wobec pozwanego, była w ocenie sądu ważna i skuteczna. Wierzytelność mogła zostać zbyta, brak jest bowiem wyłączenia ustawowego lub umownego w tym zakresie. Wierzytelność istniała w dacie zawierania umowy i została w niej (w załączniku) określona w sposób umożliwiający jej zidentyfikowanie i ustalenie jej podstawy i wysokości, a zbycie miało charakter odpłatny, na co wskazuje dokonanie przelewu przez powoda na rzecz pierwotnego wierzyciela. Nadto powód wykazał wszelkie konieczne pełnomocnictwa. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ważności i skuteczności umowy przelewu wierzytelności, tym bardziej, że kwestia ta nie była podnoszona przez drugą stronę (kuratora). Z postanowień tej umowy wyraźnie wynika, że nastąpiło przeniesienie wierzytelności ze zbywcy na nabywcę, z kolei w Załączniku nr 2a została ujawniona umowa nr (...). Zatem bezsprzecznie zostało wykazane, że doszło do skutecznego przelewu wierzytelności z umowy kredytu zawartej pomiędzy pozwanym K. P. (1), a(...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W..

Ważność umowy o udzielenie kredytu i wydanie płatniczej karty kredytowej nr (...) – wskaźnik WIBOR, klauzule abuzywne, zdolność kredytowa pozwanego

37.  Kurator wskazał, że kredyt pozwanego konsumenta był kredytem z zastosowaniem wadliwej i wyrugowanej stopy procentowej WIBOR. Podnosił, że bank nie poinformował konsumenta o ryzyko oprocentowania powiązanego ze wskaźnikiem WIBOR. Wskazywał, że bank zachowywał bezpośredni i jednostronny wpływ na kształtowanie tegoż wskaźnika. W ocenie kuratora wskaźnik ten obarczony jest wadą konstrukcyjną, bowiem oparty był on jedynie o informacje z rynku międzybankowego i ustalany był jedynie między bankami. W ocenie Sądu zarzuty kuratora dotyczące WIBOR były bezpodstawne. Ponadto, zdaniem strony pozwanej, umowa o udzielenie kredytu była nieważna z uwagi na fakt, że bank nie zbadał zdolności kredytowej K. P. (2), a ponadto nie wyjaśnił K. P. (2) ryzyka związanego ze zmiennymi kursami walut.

38.  Nieważna jest czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, że na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy (art. 58 § 1 k.c.). Nieważna jest również czynność sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.). Jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana (art. 58 § 3 k.c.). Czynność prawna jest sprzeczna z ustawą, gdy jej treść jest formalnie i materialnie niezgodna z bezwzględnie obowiązującym przepisem prawa. Nieważność czynności prawnej może wynikać nie tylko z wyraźnej dyspozycji przepisu, ale także z natury zobowiązania. W takim przypadku czynność prawna jest nieważna od początku (ab initio) i z mocy prawa (ipso iure) - bez konieczności powoływania się na ten fakt, a orzeczenie sądu stwierdzające nieważność czynności prawnej ma charakter deklaratywny. Ponadto, nieważna czynność prawna nie wywołuje żadnych skutków prawnych, które miały się z nią wiązać.

39.  WIBOR to wskaźnik oprocentowania pożyczek na krajowym rynku międzybankowym. Banki biorąc pod uwagę to, po jakiej stopie są w stanie sobie nawzajem pożyczać pieniądze, ustalają oprocentowanie kredytów dla klientów. Faktycznie WIBOR nie musi być oparty na rzeczywistych transakcjach pomiędzy bankami, ale na przybliżeniach, które wynikają z modeli matematycznych, a które pozwalają na złożenie oferty założenia depozytu. Te modele matematyczne nie mają bowiem abstrakcyjnego charakteru. Stawka ta wyznaczana jest każdego dnia roboczego o godzinie 11:00 podczas tzw. Fixingu, jako średnia arytmetyczna wielkości oprocentowania (w ujęciu rocznym) podawanych przez 10 największych banków działających w Polsce, które są uczestnikami panelu WIBOR, gdzie odrzucane są dwie najniższe i dwie najwyższe oferty. W wyniku takiej kalkulacji ustalana jest wysokość stawki WIBOR. W sytuacji, gdy w fixingu bierze udział mniejsza liczba banków (od 8 do 9), to odrzucane są dwie skrajne oferty - najwyższa i najniższa. W wariancie, kiedy banków jest mniej niż 8 w obliczaniu średniej biorą udział wszystkie zgłoszone oferty. WIBOR 3M nie uwzględnia tego, co dzieje się aktualnie na rynku, ale przewiduje, co wydarzy się na rynku w ciągu najbliższych trzech miesięcy, uwzględniając zachodzące procesy ekonomiczne. Co jednak najistotniejsze, stawka WIBOR zależy w istocie od stóp procentowych NBP. Banki lokują bowiem własne środki nabywając od NBP bony pieniężne, dzięki czemu zyskują odsetki w wysokości równej stopie referencyjnej NBP. Nabycie takiego bonu to odpowiednik założenia depozytu w NBP. Z uwagi na charakter oferenta tego bonu (NBP), jest to w istocie dla banku transakcja bez ryzyka. W rezultacie, aby bankowi opłacało się założyć taki depozyt w innym banku celem uzyskania odsetek, a zatem liczyć się z większym ryzykiem inwestycyjnym, kwota odsetek musi być odpowiednio wyższa od stopy referencyjnej NBP. Ponadto okres inwestycji w ww. bony pieniężne wynosi 7 dni, podczas gdy depozyt międzybankowy 1, 3 lub 6 miesięcy, a zatem ryzyko inwestycyjne jest także wydłużone w czasie. Stąd WIBOR jest zawsze powiązany ze stopą referencyjną NBP i zawsze jest notowany nieco wyższy od niej. Stopa referencyjna NBP jest zatem ekonomicznym fundamentem dla określenia stopy wskaźnika WIBOR. Celem wyznaczenia ceny, po której bankowi warto zainwestować środki w innym banku niż NBP, bank musi oszacować również, jak przez czas inwestycji może zmieniać się stopa referencyjna. W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do przyjęcia, że WIBOR jest wskaźnikiem arbitralnie ustalanym przez banki, bez związku z realiami ekonomicznymi na rynku (uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 8.02.2024 r., IV C 1300/23, LEX nr 3691078).

40.  Wszystkie powyższe rozważania odnoszące się do wskaźnika WIBOR nie mają znaczenia w tej sprawie, skoro w postanowieniu umownym opisanym w punkcie 20 tego uzasadnienia ma mowy o uzależnieniu oprocentowania wykorzystanego limitu kredytowego od wskaźnika WIBOR. W Rozdziale I ust. 6 Umowy o udzielenie kredytu i wydanie płatniczej karty kredytowej wskazano, że od wykorzystanej kwoty limitu kredytowego bank pobiera odsetki według zmiennej stopy procentowej, równej stopie odsetek maksymalnych określonych w art. 359 § 2 ¹ kodeksu cywilnego. Na dzień zawarcia umowy wysokość odsetek maksymalnych jest równa dwukrotności sumy wysokości stopy referencyjnej NBP i 3,5 p.p. i wynosi 10% w stosunku rocznym. Strony umówiły się zatem na to, że wykorzystana kwota limitu kredytowego będzie oprocentowana wedle zmiennej stopy procentowej, jednak zmienność ta uzależniona będzie od aktualnej stopy referencyjnej NBP, nie wskaźnika WIBOR. Nie ma żadnego przepisu prawa, który zakazywałby postanowienie umowne przewidujące zmienną stopę oprocentowania – co więcej, zmienna stopa odsetek wynika z samych przepisów kodeksu cywilnego (art. 359, art. 481 k.c.). W konsekwencji brak jest jakichkolwiek podstaw do tego, aby takie postanowienia umowne uważać za sprzeczne z naturą stosunku zobowiązaniowego czy abuzywne i okoliczność ta, z uwagi na swą oczywistość, nie wymaga dalszego uzasadnienia.

41.  Sąd dokonał z urzędu analizy wszystkich postanowień umownych zawartych w spornej umowie o udzielenie kredytu i uznał, że umowa ta nie zawiera postanowień abuzywnych. Postanowienia dotyczące zmiennej stopy oprocentowania były jasne, czytelne i zrozumiałe dla konsumenta (rozdział I ust. 6 Umowy – „od wykorzystanej kwoty limitu kredytowego bank pobiera odsetki według zmiennej stopy procentowej”). W umowie została jednoznacznie wskazana wysokość odsetek – 10% - na moment jej zawierania. W ocenie sądu po stronie banku nie istnieje obowiązek dokładnego wyjaśniania konsumentowi, czym jest stopa referencyjna NBP, ponieważ jest to pojęcie powszechnie używane, jego definicja jest łatwo dostępna dla każdego przeciętnie zorientowanego konsumenta. Do wiedzy powszechnej należy, że stopa referencyjna NBP się zmienia i wpływa na wysokość m. in. odsetek.

42.  Kurator wskazywał, że bank nie poinformował pozwanego o ryzyku kursowym oraz nie zbadał zdolności kredytowej pozwanego. I te zarzuty były bezzasadne. Po pierwsze, okoliczności te nie zostały w żaden sposób wykazane. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie wynika, aby pozwany otrzymywał dochody w walucie obcej. Po drugie, Rozdział V ust. 4 Umowy brzmiał: „Kredytobiorca oświadcza, że w związku z tym, że uzyskuje dochód w walucie innej niż waluta, w której został udzielony kredyt, bank poinformował kredytobiorcę o ryzyku kursowym oraz wpływie spreadu walutowego na obciążenia z tytułu spłaty kredytu (niniejszy zapis dotyczy tylko tych kredytobiorców, którzy uzyskują dochód w walucie innej, niż złoty polski). Brak zatem podstaw do przyjmowania, aby bank nie poinformował pozwanego o ryzyku kursowym oraz aby udzielanie kredytobiorcy takich informacji było w niniejszej sprawie konieczne.

43.  Jak stanowi przepis z art. 70 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, bank uzależnia przyznanie kredytu od zdolności kredytowej kredytobiorcy. Przez zdolność kredytową rozumie się zdolność do spłaty zaciągniętego kredytu wraz z odsetkami w terminach określonych w umowie. Kredytobiorca jest obowiązany przedłożyć na żądanie banku dokumenty i informacje niezbędne do dokonania oceny tej zdolności. Sąd podziela pogląd, że obowiązek zbadania zdolności kredytowej kredytobiorcy ma charakter publicznoprawny, a przez bank kredytu osobie niemającej zdolności kredytowej nie wywołuje żadnych konsekwencji w aspekcie prywatnoprawnym tej umowy, w szczególności zaś nie ma wpływu na jej ważność (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2019 r., VII AGa 1643/18).

44.  Nawet gdyby zaś przyjąć pogląd przeciwny (szeroko opisany w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 26 marca 2024 r., II Ca 1391/23), należałoby uznać, że w sprawie nie zostało wykazane, aby bank nie zbadał zdolności kredytowej pozwanego oraz aby w chwili zawierania umowy pozwany tej zdolności nie posiadał. Przeciwnie – jak wynika z historii operacji dla rachunku (k. 279) – pozwany spłacał kartę kredytową płatnościami opiewającymi na kwoty rzędu 3, 5 czy nawet 9 tys. zł, regularnie w pierwszej połowie 2017 r. Z powyższego wynika domniemanie faktyczne (art. 231 k.p.c.), które nie zostało obalone przez stronę pozwaną, że pozwany w chwili zawierania umowy kredytu posiadał zdolność kredytową.

Skuteczność i wykazanie wypowiedzenia umowy kredytu; propozycja restrukturyzacji zadłużenia – art. 75c Prawa bankowego

45.  Roszczenie w tej sprawie wywodzone było z umowy kredytu, regulowanej przepisami art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, zgodnie z którymi przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

46.  Zgodnie z art. 75c § 1 i 2 Prawa bankowego, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

47.  Na uwzględnienie nie zasługiwały zarzuty strony pozwanej odnoszące się do bezskuteczności dokonanego wypowiedzenia umowy kredytowej, a w konsekwencji – przedwczesności powództwa. Rozważania w tym przedmiocie rozpocząć należy od zauważenia, że sporna umowa o udzielenie kredytu i wydanie płatniczej karty kredytowej zawarta została w dniu 20 grudnia 2016 r. na okres dwóch lat (Rozdział I ust. 2 Umowy, k. 72). Umowa obowiązywałaby zatem – w przypadku nieskuteczności jej wypowiedzenia – do 20 grudnia 2018 r. Niewątpliwie więc całość dochodzonego w tej sprawie roszczenia, wywodzonego z tytułu zadłużenia wynikającego z umowy z 20 grudnia 2016 r,, była wymagalna w dniu wytoczenia powództwa – a tym bardziej w dniu zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 k.p.c.).

48.  Pozwany kwestionował prawidłowość wypowiedzenia umowy o kredyt nr (...). Stosowanie do treści rozdziału VI ust. 5 ww. umowy Bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 62-dniowego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie sporządzane było w formie pisemnej i przesyłane Posiadaczowi na wskazany przez niego adres do korespondencji.

49.  Pismem datowanym na 2 lipca 2018 r., sporządzonym przez J. T. (2), w stopce którego widniało logo Banku (...), nadanym pod adres ul. (...), (...)-(...) W., bank wezwał K. P. (1) do zapłaty zaległej należności minimalnej na rachunku karty kredytowej. Wskazano w nim, iż wymagalną kwotę zadłużenia minimalnego w wysokości 7 745,28 zł należy uregulować w nieprzekraczalnym terminie do dnia 23 lipca 2018 r. Podniesiono, że zadłużenie na rachunku pozwanego na rachunku karty kredytowej na dzień 02 lipca 2018 r. wynosi 57 029,62 zł i wzrasta każdego dnia o odsetki naliczane zgodnie z Regulaminem wydawania i używania kart kredytowych (...). Do wezwania dołączona była broszura informacyjna, w której wskazano, że w sytuacji problemów ze spłatą zobowiązań istnieje możliwość wniosku o zmianę terminu płatności raty, wniosku o wydłużenie okresu kredytowania lub wniosku o dopisanie zaległego kapitału do rat, które będą płacone w przyszłości. Następnie pismem datowanym na 10 sierpnia 2018 r., podpisanym przez M. S. – menadżera zespołu mikroprzedsiębiorstw, w stopce którego widniało logo Bank (...), nadanym w dniu 13 sierpnia 2018 r., pod adres ul. (...), (...)-(...) W., bank wypowiedział K. P. (1) umowę o udzielenie kredytu i wydanie płatniczej karty kredytowej, (...). W piśmie tym bank wezwał K. P. (1) do spłaty całości zadłużenia wobec banku w ciągu 62 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, wskazując, że na rachunku karty kredytowej na dzień 10 sierpnia 2018 r. widnieje zadłużenie, które wynosi 58 022,44 zł.

50.  Obydwa pisma skierowane zostały pod adres korespondencyjny pozwanego podany przez niego w umowie o udzielenie kredytu (k. 72). Fakt, iż nie zostały przez pozwanego odebrane (np. wskutek zmiany miejsca zamieszkania) nie wpływa na skuteczność złożonych oświadczeń w świetle art. 61 § 1 k.c. Nie ulega też wątpliwości sądu, że pisma te zostały sporządzone przez pracowników banku, umocowanych do dokonywania tychże czynności w imieniu kredytodawcy (art. 97 k.c.).

51.  Niezależnie od powyższego raz jeszcze podkreślić należy, że do uwzględnienia powództwa w tej sprawie nie było wymagane dowiedzenie wypowiedzenia umowy (a w konsekwencji i przedstawienia propozycji restrukturyzacji zadłużenia), skoro umowa wygasła w dniu 20 grudnia 2018 r.

52.  Kurator nie kwestionował roszczenia co do wysokości. Nie stawiał w tym zakresie żadnych zarzutów. Sąd uznał, że roszczenie powoda jest wykazane w całości również co do wysokości, tak w zakresie należności głównej (56 002 zł), jak i w zakresie roszczeń odsetkowych.

V.  Koszty procesu

53.  Sąd przyznał ustanowionemu dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego kuratorowi w osobie adw. S. S. wynagrodzenie w wysokości 2 656,80 zł zgodnie z § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej.

54.  Zgodnie powołanym przepisem wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej jest ściśle określona i wynosi maksymalnie 40 % stawek minimalnych za czynności adwokackie określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze. W niniejszym wypadku stawka wydana na podstawie powyższego przepisu wynosiła 5 400 zł (§ 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie), toteż 40% z tej kwoty wynosiło 2 160 zł. Nadto kwotę należnego wynagrodzenia powiększono o należny podatek VAT w kwocie 496,80 zł, mając na uwadze że kurator jest adwokatem obowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług oraz jednolite i ukształtowane w tym zakresie orzecznictwo Sądu Najwyższego.

55.  O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., a zatem zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził od pozwanego K. P. (1) na rzecz powoda kwotę 11 590,80 zł.

56.  Na koszty procesu złożyły się opłata od pozwu w wysokości 3 488,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora zastępującego nieznanego z miejsca pobytu pozwanego w wysokości 2 656,80 zł, koszty zastępstwa prawnego powoda w wysokości 5 400 zł, ustalone według stawek wynikających z 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz koszty doręczenia komorniczego – 142,58 zł (k. 117).

ASR Agnieszka Pikała

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...).

ASR Agnieszka Pikała

W., 21 lutego 2025 r.