Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

UZASADNIENIE

Przedmiot i przebieg postępowania

1.  Pozwem z dnia 2 sierpnia 2022 r. powód R. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – Prokuratury Okręgowej w Warszawie kwoty 34 493 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 lipca 2021 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej. Powód domagał się od pozwanego zapłaty za holowanie i przechowanie w okresie od 23 czerwca 2004 r. do 9 grudnia 2020 r na należącym do niego parkingu, wraku pojazdu marki R. (...). ( pozew, k. 3-6)

2.  W sprzeciwie od nakazu zapłaty z 9 września 2022 r. pozwany Skarb Państwa – Prokuratura Okręgowa w Warszawie podniósł zarzut braku swojej legitymacji w sprawie, jak również nieudowodnienie roszczenia co do zasady i co do wysokości. Wskazał, iż powód opiera swoje żądanie na umowie której stroną nie jest prokuratura. Dlatego wniósł ponadto o oddalenie powództwa w całości oraz wezwanie do udziału w sprawie Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji. Podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia. (sprzeciw, k. 36-41)

3.  Postanowieniem z dnia 4 października 2023 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-(...)w W. w sprawie XVI C 30/23 w pkt 1 oznaczył jako stronę pozwaną Skarb Państwa- Prokuratora Okręgowego w Warszawie w miejscu Skarbu Państwa – Prokuratury Okręgowej w Warszawie, a w pkt 2 wezwał do udziału w sprawie Skarb Państwa – Komendanta Stołecznego Policji. ( postanowienie, k. 59)

4.  Pismem z dnia 2 listopada 2022 r. powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Wskazał, że dochodzi zapłaty kwoty 34 493 zł z tytułu bezumownego korzystania przez pozwanego z parkingu w okresie od 23 czerwca 2004 r. do dnia 9 grudnia 2020 r., ewentualnie na podstawie umowy za ten sam okres i w tej samej kwocie. ( pismo, k. 66-67)

5.  W odpowiedzi na pozew z dnia 9 listopada 2023 r. (data stempla pocztowego) pozwany Skarb Państwa – Komendant Stołeczny Policji podniósł w pierwszej kolejności zarzut wadliwego obliczenia przez powoda wartości przedmiotu sporu – i w tym zakresie podniósł zarzut nieudowodnienia roszczenia co do zasady i co do wysokości oraz zarzut niewłaściwości Sądu. Ponadto podniósł zarzut przedawnienia roszczenia w całości oraz zarzut braku swojej legitymacji w sprawie. Wnosił także o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenia od powoda na jego rzecz kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wskazał, że dochodzona kwota została wyliczona przez powoda na podstawie uchwał Rady Powiatu (...), a nie podstawie umowy z 21 grudnia 2003 r. Tym samym powód nie przedstawił wiarygodnego dowodu na to jak wyliczył kwotę, której domaga się w pozwie. (odpowiedź na pozew, k. 69-73)

6.  Postanowieniem z dnia 18 marca 2024 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy – (...) w W. stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę właściwemu wyłącznie Sądowi Rejonowemu dla Warszawy- (...) w Warszawie. ( postanowienie, k. 85-v)

Ustalenia faktyczne

7.  R. S. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w K. zawarł w dniu 31 grudnia 2003 r. z Komendantem Stołecznym Policji w W., reprezentowanym przez Zastępcę Komendanta Stołecznego Policji – mł. insp. R. T. umowę, której przedmiotem było holowanie i parkowanie pojazdów zatrzymanych do postępowań przygotowawczych z terenu powiatu P. zlecanych przez Komendę Powiatową Policji z siedzibą w P. (§ 1). Za świadczenie usług wykonawcy przysługiwało wynagrodzenie wg stawek określonych w cenniku usług holowania i parkingowych stanowiących załącznik nr 1 do umowy (§ 3 ust. 1). Wykonawca wystawiał fakturę każdorazowo za kompletną usługę, tzn. holowanie pojazdu na parking i przechowywanie do momentu odbioru przez osobę upoważnioną przez zamawiającego (§ 3 ust. 3). Umowa niniejsza obowiązywała od dnia 1 stycznia 2004 r. do czasu rozstrzygnięcia nowej procedury przetargowej, jednakże nie dłużej niż do osiągnięcia kwoty 34 493 zł brutto, w tym 22% VAT (§ 4).

( wydruk z CEIDG, k. 10-11, umowa nr (...), k. 16-17, 77-78, zeznania powoda, k. 120v-121)

8.  W ramach realizacji umowy R. S. w dniu 15 maja 2004 r. wykonał usługę holowania spalonego wraku pojazdu marki R. (...) i przewiózł go z miejscowości C. na należący do niego parking depozytowy znajdujący się przy ul. (...) w K..

( bezsporne; dokumentacja fotograficzna spalonego wraku, k. 23, pismo z 08.12.2020 r., k. 13, 76)

9.  Wrak pojazdu marki R. (...) był dowodem rzeczowym w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym przez Policję. Wobec niewykrycia sprawcy postępowanie zostało umorzone, a akta przekazane do Prokuratury Rejonowego w Piasecznie z wnioskiem o zatwierdzenie. Postanowieniem z dnia 18 czerwca 2004 r. Prokuratura Rejonowa w Piasecznie umorzyła postępowanie karne w sprawie wobec niewykrycia sprawców przestępstwa. Następnie postanowieniem z dnia 22 czerwca 2004 r. Prokuratura Rejonowa w Piasecznie uznała przedmiotowy wrak pojazdu jako dowód rzeczowy pozostający do jej dyspozycji. Przez kolejnych 16 lat wrak stał w tym samym miejscu, a R. S. dopominał się co jakiś czas Policję o jego zabranie. Sąd Rejonowy w Piasecznie postanowieniem z dnia 29 września 2019 r. w sprawie II Kp 397/19 orzekł przepadek tego pojazdu stanowiącego dowód rzeczowy w sprawie 4 Ds. 589/04, zarządzając jego zniszczenie.

( postanowienie z 25.09.2019 r., k. 15, 79; przesłuchanie powoda, k. 120v; postanowienie z 22.06.2004 r., k. 80-81)

10.  Pojazd marki R. (...) został odebrany na zlecenie Komendy Powiatowej Policji w P. przez G. K. pracownika spółki (...) sp. z o.o. w dniu 9 grudnia 2020 r. Zgodnie z dyspozycją K. przedstawioną w piśmie z dnia 8 grudnia 2020 r. koszty holowania i przechowywania pojazdu w okresie od 15 maja 2004 r. do 22 czerwca 2004 r. miała pokrywać Policja, a od 23 czerwca 2004 r. do dnia wydania pojazdu – Prokuratura Rejonowa w Piasecznie.

(odbiór pojazdu, k. 14, pismo z 08.12.2020 r., k. 13, 76, zeznania powoda, k. 120v-121)

11.  Pismem z dnia 18 grudnia 2020 r. R. S. za pośrednictwem swojego pełnomocnika, wystosował do Prokuratury Rejonowej w Piasecznie wezwanie do uregulowania należności z tytułu przechowywania pojazdu marki R. (...) o nr rej. (...) w wysokości 168 472 zł za okres od 23 czerwca 2004 r. do 9 grudnia 2020 r.

(pismo z 18.12.2020 r., k. 24-28)

12.  Prokuratura w piśmie z dnia 21 stycznia 2021 r. odmówiła zapłaty, podnosząc, że przedmiotowe roszczenie nie jest zasadne ani pod względem faktycznym ani prawnym. Wskazała przy tym na treść § 4 umowy, którą powód zawarł z Komendantem Stołecznym Policji w dniu 31 grudnia 2003 r., a z której wynikało, że maksymalna kwota jakiej może on domagać się z tytułu przechowania pojazdu wynosi 34 493 zł brutto.

(pismo z 21.01.2021 r., k. 22)

13.  W piśmie z dnia 24 maja 2021 r. R. S. wezwał Prokuraturę Rejonową w Piasecznie do uregulowania kwoty 34 493 zł. Prokuratura kwoty tej nie uiściła.

(pismo z 24.05.2021 r., k. 29-v)

14.  R. S. wystawił Prokuraturze Okręgowej w Warszawie datowaną na 15 lipca 2021 r. fakturę nr (...) na kwotę 34 493 zł z tytułu parkowania pojazdu R. (...) o nr rej. (...) za okres od 23 czerwca 2004 r. do 9 grudnia 2020 r., z terminem płatności 25 lipca 2021 r. Kierował się bezpośrednią rozmową z pracownikiem prokuratury oraz tym, że zdarzało się w przeszłości, że prokuratura uiszczała zapłatę za przechowywanie pojazdu na podstawie wystawianych przez niego faktur (na znacznie niższe kwoty).

(faktura nr (...), k. 12; faktury z 2002 i 2011 r., k. 107, 108)

Omówienie dowodów

15.  Powyższy stan faktyczny ustalono głównie na podstawie wyżej wymienionych dokumentów, które uznano za wiarygodne w pełni. Autentyczność wymienionych dokumentów, nie była kwestionowana przez strony, ani nie budziła wątpliwości Sądu.

16.  Sąd w stanie faktycznym sprawy nie uwzględnił dowodów w postaci uchwał Rady Powiatu (...) za okres od 2003 r. do 2019 r.(k. 18-21), na podstawie których powód miał ustalać stawki świadczonej usługi przechowywania pojazdu marki R. (...) ww. okresie. Jak zostanie to wyjaśnione w dalszej części uzasadnienia, powodowi nie przysługiwało roszczenie o zapłatę za bezumowne korzystanie albo nienależne świadczenie, a zawarta przez niego umowa w ogóle nie odwoływała się do stawek ustalanych przez powiat. Zatem w ocenie Sądu nie miały one waloru dowodu istotnego dla sprawy.

17.  Zeznania powoda pozostawały zdaniem Sądu w większości wiarygodne, aczkolwiek nie miały one zasadniczego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Depozycje powoda były bardzo ogólne, nie odnosiły się one w konkretny sposób do innych faktów niż te już stwierdzone dokumentami. Jest to w dużym stopniu zrozumiałe, zważywszy na upływ lat od czasu zawarcia umowy z Komendą Policji i przestrzeń czasu, w której przechowywał samochód na swoim parkingu. Tym niemniej, pomimo tego zrozumienia sytuacji powoda, Sąd nie może przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy posługiwać się ogólnikami lub hipotezami, dlatego też dowód z zeznań powoda jako strony nie mógł zastąpić dowodów, których w sprawie zabrakło, to jest załącznika cenowego do umowy z Komendą Policji lub dokumentu potwierdzającego wygaśnięcie tej umowy.

18.  Powód w większości powtarzał w swoich zeznaniach to, co twierdził w składanych do sprawy pismach procesowych. Poza tym – i co do tego jego zeznania nie były wiarygodne – wskazał, że do umowy z Komendantem Policji z 2013 r. nie były zawarty żaden załącznik, a jeżeli nawet takie załączniki do umów podpisywał to miały one dotyczyć tylko kwestii podwyższenia stawki, np. kosztów paliwa. Stoi to jednak w sprzeczności z samą treścią umowy, a w szczególności jej § 3 ust. 1, gdzie fakt odrębnego uregulowania cennika świadczonych usług został wyraźnie wyodrębniony. Powód wskazywał jednak – co znajduje potwierdzenie w dowodach – że otrzymał od Policji informację, że za okres od 23 czerwca 2004 r. to już nie ona a Prokuratura Rejonowa w Piasecznie (dalej: Prokuratura) powinna pokryć koszty przechowania wraku pojazdu. Z tego zapewne powód mógł wywodzić, że to nie umowa z Policją ma w tej sprawie istotne znaczenie, a fakt, że takiej umowy nie zawierał podmiotem, który te koszty miał wedle Policji miał pokryć, a zatem z Prokuraturą i to wielokrotnie w swoich zeznaniach podkreślał. Fakt, iż mimo wielokrotnych wezwań przez Sąd nie przedłożył do akt załącznika do umowy z 2013 r., to przeświadczenie Sądu jeszcze potwierdza.

19.  Jednocześnie powód nie wytłumaczył przekonująco dlaczego to stawki określone w uchwałach Rady Powiatu (...) miałyby być właściwymi dla ustalenia kwoty należnej mu z tytułu świadczone usługi, skoro zawarta przez niego umowa odwoływała się do stawek zamieszczonych w załączniku do umowy. Ani załączone teksty uchwał, ani inne załączone tytułem przykładu faktury nie mogły przyczynić się do udowodnienia stawek cenowych określonych w tym załączniku. Owszem powód załączył do akt faktury, gdzie przy świadczeniu podobnych usług została określona stawka za 1 dzień przechowania pojazdu (k. 107, 108), niemniej nie sposób przyjąć, że w tej sprawie stawka ta kształtowała się podobnie, skoro nie wynikała ona ani z treści uchwał, na które się powód powoływał, ani z żadnego innego dokumentu, który powód załączył do sprawy. Sam fakt, iż nie pamiętał on czy wynosiła ona 10 zł czy 15 zł, czy zastosowano jakieś rabaty obniżające ostatecznie wycenę usług, wskazuje na to, że twierdzenie powoda pozostają w tym przedmiocie dość ogólne, bez pokrycia w dokumentach, a przez to mało wiarygodne i miarodajne. Sytuacji nie ułatwiał zapewne fakt, iż przechowanie pojazdu marki R. (...) na parkingu powoda trwało 16 lat, a zatem znacząco dłużej niż statystycznie dany pojazd powinien był się tam znajdować, niemniej nie zmienia to faktu, że to powód jest tą stroną na której spoczywa ciężar wykazania zasadności i wysokości zastosowanej stawki za przechowanie pojazdu.

20.  Sąd zwraca także uwagę, że jego w ocenie powód błędnie zinterpretował treść pisma Prokuratury Rejonowej z 21 stycznia 2021 r., która odmówiła zapłaty kwoty 168 472 zł z wezwania z 18 grudnia 2020 r., podnosząc, iż treść umowy z 2013 r. obligowała do zapłaty maksymalnie kwoty 34 493 zł (w przypadku gdy jeszcze nie rozstrzygnięto procedury przetargowej) ale nie Prokuraturę, która nie była stroną umowy a Komendanta Stołecznego Policji. Dlatego też późniejsze twierdzenia powoda, że Prokuratura uznała w ten sposób swój dług, są błędną interpretacją złożonego pisma.

Ocena prawna

21.  Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

22.  Zgodnie z art. 67 § 2 k.p.c., za Skarb Państwa podejmuje czynności procesowe organ państwowej jednostki organizacyjnej, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie, lub organ jednostki nadrzędnej. Zatem wszelkie czynności procesowe za Skarb Państwa dokonywane są przez organy właściwej jednostki organizacyjnej lub organy jednostki nadrzędnej (tzw. stationes fisci). Należy przy tym zauważyć, że jeżeli dochodzone roszczenie wiąże się z działalnością dwóch lub więcej jednostek organizacyjnych Skarbu Państwa, wszystkie te jednostki są powołane do reprezentowania Skarbu Państwa i powinny brać udział w postępowaniu, którego przedmiotem jest dochodzone roszczenie.

23.  W tej sprawie Skarb Państwa jest reprezentowany przez dwie jednostki organizacyjne: Komendanta Stołecznego Policji oraz Prokuratora Okręgowego w Warszawie. Niemniej pozostaje on jedną i tą samą osobą prawną, o której mowa w art. 33 k.c. Jest to istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, gdyż co prawda w procesie może on reprezentowany przez różne jednostki jak w sprawie niniejszej, niemniej w relacjach z osobami fizycznymi czy prawnymi obie te jednostki działają jako jedna strona – Skarb Państwa.

24.  Powód wywodził swoje roszczenie z faktu zawarcia z Komendantem Powiatowym Policji umowy o świadczenie usług przechowania pojazdu z 2003 r. Zgodnie z informacji uzyskanymi od Policji od 23 czerwca 2004 r. koszty przechowania pojazdu marki R. (...) miały być pokryte przez Prokuraturę Rejonową w Piasecznie. Powód domagał się zatem zapłaty od Prokuratury wynagrodzenia, którego wysokość obliczył na podstawie uchwał Rady powiatu.

25.  Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z art. 3 k.p.c., obowiązek przedstawiana dowodów spoczywa na stronach. W myśl art. 232 zd. 1 k.p.c. natomiast strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Przepisy te wprowadzają więc zasadę, że powód dochodzący roszczenia od pozwanego ma obowiązek zgłosić twierdzenia o faktach, które uzasadniają roszczenie, oraz dowody wykazujące prawdziwość tych twierdzeń.

26.  W ocenie Sądu powód nie wykazał zasadności swojego roszczenia.

27.  Powód przedstawił wprawdzie umowę ze Komendantem Stołecznym Policji z 2003 r. Nie przedstawił jednak ani załącznika cenowego, na podstawie którego zgodnie z umową miało być ustalone wynagrodzenie (§ 3 ust. 1) ani nie dowiódł, czy w ogóle i kiedy konkretnie ta umowa wygasła. Umowa ta dość nieprecyzyjnie wskazuje bowiem na przesłankę okresu jej obowiązywania, jako że jej zakończenie miało nastąpić wraz z „rozstrzygnięciem nowej procedury przetargowej, jednakże nie dłużej niż do osiągnięcia kwoty 34 493 zł brutto, w tym 22% VAT”. Brak jednak w sprawie konkretnych dowodów na tę okoliczność, a dochodzenie przez powoda w niniejszej sprawie właśnie takiej kwoty konsekwentnie musi oznaczać, że zdaniem powoda umowa co najmniej do chwili wystawienia faktury na tę kwotę nie wygasła (bo gdyby jakieś kwoty z tytułu umowy już uzyskał, to kwotę 34 493 powinien był obniżyć o już uzyskane wynagrodzenia np. za inne przechowane samochody). Sąd musiałby w tej kwestii opierać tylko na zeznaniach powoda, które jak już wskazano uprzednio były bardzo ogólne, bez konkretów, oparte ma tym, co powód przypuszczał, że mogło się wydarzyć. Jest to o tyle zrozumiałe, że od sprawy minęło kilkanaście lat, zatem można było od tego czasu wiele istotnych szczegółów zapomnieć. Jest jednak utartą praktyką, że w tym celu sporządza się jakiś dokumenty na piśmie, umowy, aby te istotne elementy w nich utrwalić i zachować, i aby później móc się na nie powołać. Powód tych czynności zaniechał, o czym świadczy brak przedłożenia załącznika do umowy, co mogło wynikać z tego, że nie pamiętał, aby go podpisywał (mając na uwadze, że umów o podobnej treści z racji prowadzonej działalności gospodarczej podpisywał zapewne wiele), bo w czasie podpisywania umowy nie spodziewał się, że będzie musiał z jej powodu wytaczać proces sądowy 20 lat później.

28.  Sąd musiał więc – w braku przekonujących, konkretnych dowodów – uznać, że umowa ta wiązała strony przez cały czas przechowywania wraku pojazdu marki R. (...), o którym mowa w pozwie. Powód mógł więc dochodzić wynagrodzenia za przechowywanie wraku, ale na zasadach określonych w zawartej umowie. Na ważność i czas trwania umowy nie ma wpływu to, że zgodnie z przepisami kodeksu postępowania karnego odpowiedzialnym za koszty przechowania depozytu jest prokuratura. Przepisy kodeksu postępowania karnego dotyczą bowiem wewnętrznych rozliczeń pomiędzy jednostkami Skarbu Państwa, a nie relacji pomiędzy Skarbem Państwa a osobami prywatnymi – por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29 czerwca 2017 r., sygn. I ACa 126/17,: „(…) na gruncie prawa cywilnego kwestia odnosząca się do tego, który z organów ostatecznie prowadził postępowanie karne w danej sprawie w żadnej mierze nie rzutowała na odpowiedzialność obligacyjną pozwanego. Do przyjęcia, że to pozwany pozostawał stroną stosunku zobowiązaniowego nawiązanego z powodem konieczny, a zarazem wystarczający było ten już tylko fakt, że to on działając w imieniu i na rachunek Skarbu Państwa zlecił przechowanie aut.”

29.  Niezależnie bowiem od zakwalifikowania umowy z dnia 31.12.2003 r. jako umowy przechowania lub umowy o świadczenie usług, do której stosuje się przepisy o zleceniu, powód może domagać się wynagrodzenia takiego, jakie zostało przez strony określone w umowie. W myśl art. 836 k.c. jeżeli wysokość wynagrodzenia za przechowanie nie jest określona w umowie albo w taryfie, przechowawcy należy się wynagrodzenie w danych stosunkach przyjęte, chyba że z umowy lub z okoliczności wynika, iż zobowiązał się przechować rzecz bez wynagrodzenia. A zatem dopiero nieokreślenie tego wynagrodzenia w umowie łączącej strony mogłoby uzasadniać posłużenie się np. stawkami przyjętymi przez radę powiatu w drodze uchwały. Podobnie w art. 735 § 2 k.c. określono, że jeżeli nie ma obowiązującej taryfy, a nie umówiono się o wysokość wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające wykonanej pracy. Nie można przy tym zrównywać sytuacji nieumówienia się na konkretne wynagrodzenie z sytuacją, w której co prawda takie wynagrodzenie zostało w umowie określone, ale powód przed sądem nie jest w stanie przedstawić dowodu na jego wysokość.

30.  Z tego też powodu Sąd nie mógł zasądzić kwoty dochodzonej pozwem od Prokuratora Okręgowego. Skoro pomiędzy powodem a Skarbem Państwa reprezentowanym przez Komendanta Stołecznego Policji istnieje stosunek umowny na podstawie którego wrak pojazdu marki R. (...) był przechowywany, to jednocześnie powód nie mógł mieć roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z jego parkingu wobec tego samego podmiotu, tylko reprezentowanego przez inną jednostkę, jak również wywodzić swoje żądanie z przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu się Skarbu Państwa jego kosztem. Roszczenie o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia jest wyłączone w sytuacji, w której dana kwestia jest regulowana w ramach stosunku umownego (por. R. Trzaskowski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna, wyd. II, red. J. Gudowski, Warszawa 2018, art. 405, pkt 43).

31.  W tej sprawie powód domagał się zapłaty z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia od Prokuratora, a ubocznie również z tytułu zawartej umowy od Policji. W istocie więc powód domagał się od jednego podmiotu – Skarbu Państwa – zapłaty tej samej kwoty z dwóch różnych, sprzecznych ze sobą podstaw prawnych. Nie można mieć bowiem względem jednej i tej samej osoby jednocześnie roszczenia o zapłatę z umowy i z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia wynikających z tej samej sytuacji faktycznej. Dlatego też Sąd przyjął, że Skarb Państwa – Prokurator Okręgowy nie jest obowiązany do świadczenia na rzecz powoda z tytułu jakiegoś pozaumownego zobowiązania.

32.  W świetle powyższego powództwo zostało oddalone w całości.

Koszty postępowania

33.  Sąd orzekł o kosztach pomiędzy powodem a pozwanym na podstawie art. 98 § 1 k.c., uznając powoda za przegrywającego sprawę w całości. W takiej sytuacji pozwany Skarb Państwa może domagać się od niego całości poniesionych kosztów procesu, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3 600 zł – na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Z uwagi na to, że pozwany był reprezentowany przed dwie odrębne jednostki organizacyjne, które zajmowały w sprawie stanowisko – wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o których mowa w art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)