Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

UZASADNIENIE

do wyroku z dnia 01 października 2024 r.

Pozwem z daty 09 listopada 2023 r. Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od Pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 5.245,77 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 27 lipca 2023 r. do dnia zapłaty, na którą kwotę składają się:

- kwota 3.542,40 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczego,

- kwota 882,96 zł z tytułu kosztu parkowania pojazdu,

- kwota 389,91 zł z tytułu dojazdu, holowania pojazdu, załadunku i rozładunku,

- kwota 430,50 zł z tytułu kosztów przygotowania pojazdu do oględzin.

Powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Pozwanego kosztów postepowania wg norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazano na kolizje drogową z dnia 15 marca 2023 r., której sprawca posiadał zawartą z Pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Samochód Poszkodowanego uległ uszkodzeniu, a zdarzenie nastąpiło z wyłącznej winy sprawcy kolizji. Szkoda została zgłoszona do Pozwanego jako Ubezpieczyciela sprawcy kolizji i została przez niego rozliczona jako szkoda całkowita. W okresie niezbędnym do likwidacji szkody na pojeździe H. (...) nr (...) Poszkodowany został pozbawiony nie z własnej winy Pojazdu zawarł z Powodem umowę najmu pojazdu zastępczego. Najemca zaakceptował warunki umowy w tym stawkę czynszu na wynajem samochodu, ponadto Powód świadczył usługę parkowania, holowania oraz przygotowania pojazdu do oględzin na jego rzecz. Kolejno wskazano na umowę cesji wierzytelności. Podano że koszt najmu pojazdu zastępczego w okresie 26 dni po 180 zł netto (od 15.03.2023 r. do 10.04.2023 r.) wyniósł 5.756,40 zł brutto, koszt parkowania w okresie 26 dni po 52 zł netto (15.03.2023 r. -10.04.2023 r.) wyniósł 1.662,96 zł brutto, koszt holowania wyniósł 660,51 zł brutto a oględzin 430,50 zł brutto. Pozwany uznał roszczenie do kwoty 2.21400 zł brutto tj. 20 dni po 90 zł netto, parkowania do 780 zł brutto tj. 26 dni po 24,39 zł netto, holowania 270,60 zł brutto a w zakresie oględzin nie uznał roszczenia. Podano, że Strony postępowania nie są w sporze co do czasu parkowania. W zakresie prawa powołano się na art. 426 § 2 k.c., 415 k.c., 509 § 1 k.c. Uzasadniono stanowisko co do stawki najmu i parkowania, czasu najmu, kosztu holowania i przygotowania pojazdu do oględzin. Uzasadniono właściwość miejscową sądu, zaś w zakresie roszczenia odsetkowego wskazano, iż datą wymagalności roszczenia jest data 27 lipca 2023 r., tj. następny dzień po wydaniu najpóźniejszej decyzji przez Pozwanego.

W dniu 25 marca 2024 r. Referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Nakaz zapłaty został zaskarżony w całości sprzeciwem z daty 29 kwietnia 2024 r. przez (...) spółkę akcyjną z siedzibą w W. . Pozwany reprezentowany przez Pełnomocnika procesowego wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz od Powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłat skarbowej od złożonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Wskazano, że Pozwany:

a)  przyznaje, iż udzielił pokrycia ubezpieczeniowego sprawcy szkody w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych;

b)  wskazuje, iż spór stron dotyczy kosztów najmu zastępczego pojazdu, holowania i parkowania oraz przygotowania pojazdu do oględzin po szkodzi likwidowanej z ubezpieczenia OC;

c)  oświadcza, iż kwestionuje tak zasadność, jak i wysokość roszczeń dochodzonych w niniejszej sprawie;

d)  wyjaśnia, że ograniczył odszkodowanie do wysokości kosztów najmu pojazdu, dokonując weryfikacji wysokości stawki dobowej najmu oraz okresu najmu, które to koszty w ocenie Pozwanego - pozostają niezasadnie zawyżone przez Powoda, zwłaszcza iż Pozwany proponował poszkodowanemu zorganizowanie bezkosztowego najmu pojazdu za pośrednictwem ubezpieczyciela, a także informował poszkodowanego o akceptowalnych stawkach dobowych w przypadku najmu organizowanego w we własnym zakresie;

e)  twierdzi, że prawidłowo ustalił wysokość należnego odszkodowania z tytułu holowania oraz parkowania uszkodzonego pojazdu;

f)  twierdzi, że brak jest podstaw do zwrotu w oparciu o umowę OC ppm kosztów przygotowania pojazdu do oględzin;

g)  twierdzi, że wysokość odszkodowania nie może przekroczyć wysokości szkody, ustalonej według reguł wskazanych w art. 361 § 1 k.c. oraz art. 363 k.c., a jednocześnie szkoda nie powinna być źródłem wzbogacenia poszkodowanego.

Pozwany zarzucił, że cel umowy cesji sprzeciwia się właściwości (naturze) stosunku, jaki powstał w wyniku wyrządzenia szkody w pojeździe, pomiędzy poszkodowanym a sprawcą szkody w pojeździe oraz jego ubezpieczycielem. Wskazano, że umowa cesji narusza zasady określone w art. 353 ¹ k.c. i w związku z art. 58 § 1 k.c. jest nieważna. Pozwany przedstawił swoje stanowisko co do kosztu najmu pojazdu zastępczego, kosztów dodatkowych – holowania, parkowania, przygotowania pojazdu do oględzin. Pozwany wnosił o oddalenie powództwa również w zakresie żądania odsetkowego, bowiem powód w żaden sposób nie wykazał, że dochodzona przez niego kwota wyraża faktyczną wartość odszkodowania istniejącą w dniu kierowania roszczenia w tej sprawie. Pozwany wskazywał, że postępowanie likwidacyjne Ubezpieczyciel przeprowadził prawidłowo, a stawka najmu samochodu zastępczego oraz cena pozostałych usług przyjęte przez Powoda są rażąco zawyżone. Wskazał też, że Poszkodowany korzystał z najmu pojazdu zastępczego oraz parkingu powypadkowego dłużej niż było to konieczne, czym naruszył obowiązek minimalizacji szkody.

Jak wynika z tych stanowisk istniał między stronami spór w zakresie dotyczącym wszystkich kosztów, w tym przygotowania pojazdu do oględzin. Zatem uwaga Pełnomocnika Powoda, iż fakt zlecenia usługi „kwestionuje Sąd” jest co najmniej nietrafna. Zobowiązania Sądu przy wymianie pism z art. 205 ³ k.p.c. wynikają z zakresu sporu między Stronami, albowiem Sąd nie jest w tej sprawie w relacjach prywatnych dotyczących uszkodzonego pojazdu i nie jest stroną sporu między Powodem a Pozwanym. Skoro jedna strona podnosi zarzuty, to strona przeciwna winna się do tego odnieść. Sąd oczywiście nie musi zarządzać wymiany pism z art. 205 ³ k.p.c. między Pełnomocnikami, ta wymiana jednak służy stworzeniu Stronom możliwości jak najszerszego odniesienia się do kwestii poruszanych w sprawie i wyjaśnienia okoliczności podnoszonych w pismach, albowiem wyjaśnienia te winny być składane bez zatajania czegokolwiek – art. 3 k.p.c. Zatem celem zarządzanej wymiany jest zapewnienie Stronom prawa do sądu, w szczególności w aspekcie art. 505 ⁷ i 148 ¹ k.p.c. O obu tych przepisach sąd pouczał właśnie w aspekcie wymienionych pism. Co więcej w sprawie nie chodziło o samą sprawę „zlecenia” danej usługi, Pozwany zakwestionował koszty z tym związane, albowiem Powód nie przedstawił faktu o takim zleceniu w pozwie, zatem nie w pełnym zakresie wypełniono dyspozycję art. 3 k.p.c., skoro Powód dochodzi zapłaty m.in. z tytułu tegoż zlecenia właśnie. Trzeba też zaznaczyć, iż tzw. postępowanie likwidacyjne nie zastępuje zasad opisanych Kodeksem postępowania cywilnego. Likwidacja szkody to nie proces sądowy. Poza tym, w trakcie tej likwidacji roszczenie m.in. z tytułu przygotowania pojazdu do oględzin nie zostało uznano za zasadne – nie doszło do żadnej wypłaty, a kierowane do Powoda pytania pozostałym w tym aspekcie bez odpowiedzi. W każdym razie w procesie cywilnym mają być przedstawione wszystkie fakty, a nie tylko wybrane przez strony zgodnie z art. 3 k.p.c. Nawet w przypadku dokumentu, art. 248 k.p.c., Ustawodawca wskazał, iż strona mnie ma prawa odmowy przedstawienia dokumenty dla tej przyczyny iż narazi się na przegranie procesu. Ani powód, ani pozwany w procesie cywilnym nie mają prawa do domowy składania wyjaśnień jak to jest w przypadku oskarżonego czy podejrzanego.

W każdym razie po uzyskaniu pism i wyjaśnień skądinąd co do zasady przygotowanych, bez braków i wniesionych w terminach w zakresie stanowisk i danych dotyczących sprawy Sąd miał podstawy do podtrzymania oceny co do zastosowania art. 505 ⁵ i 148 ¹ k.p.c. i pozostałe wnioski dowodowe - poza dowodem z dokumentacji, w formie dokumentowej, w tym z akt szkody – pozostałe wnioski oddalił i nadto odpis postanowienia doręczył (o przyczynach oddalenia także uwagi poniżej).

FAKTY. DOWODY.

1.  Dnia 15 marca 2023 r. w W. doszło do zdarzenia drogowego (dalej także Zdarzenie), w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki H. (...) nr rej. (...) (dalej także Pojazd) należący do P. F. (1) (dalej także Poszkodowany). Sprawcą kolizji i w efekcie uszkodzenia Pojazdu był kierujący drugim pojazdem, który w chwili Zdarzenia był objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej OC w (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. (dalej także Ubezpieczyciel).

{Dokumentacja przy pismach, w tym z akt szkody, fakt Zdarzenia i sprawstwo – niesporne – art. 243 ¹, 245 k.p.c., art. 229 i 230 k.p.c.}.

2.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. to przedsiębiorca trudniący się m.in.

konserwacją i naprawą pojazdów, wynajmem i dzierżawą, działalnością związaną z administracją, wspomagającą działalność gospodarczą a także inna działalność usługowa (dalej także Przedsiębiorca). Przy wykonywaniu swojej działalności gospodarczej Przedsiębiorca posługuje się takimi wzorcami jak umowy najmu pojazdu zastępczego, umowa umową przelewu wierzytelności czy umowa zlecenia usług. Przedsiębiorca zatrudnia w związku ze zwoją działalnością gospodarczą pracowników, którzy m.in. są gotowi do demontażu pojazdów uszkodzonych i pojawiają się przy okazji oględzin tych pojazdów przez przedstawicieli ubezpieczycieli

{Dokumentacja przy pozwie, w tym kopie umów – art. 243 ¹, 245 k.p.c., twierdzenia o czynnościach pracowników wyraźnie niezakwestionowane k. 69 – art. 229 i 230 k.p.c., dane jawne w KRS Powoda – art. 228 § 1 k.p.c.}.

3.  Powstało szereg dokumentów noszących datę 15.03.2023 r. i noszących podpisy reprezentantów Przedsiębiorcy i Poszkodowanego. P. F. (1) udzielił pełnomocnictwa do rodzajowo określonych czynności dla M. Z. (dalej także Pełnomocnik) do dokonywania w jego imieniu wszystkich czynności prawnych i faktycznych związanych z likwidacją szkody komunikacyjnej z dnia 15.03.2023 r. likwidowanej przez (...) oraz zawierania w jego imieniu wszelkich umów, których przedmiotem są wierzytelności powstające w związku z przedmiotową szkodą (dalej także Pełnomocnictwo). Pełnomocnik Poszkodowanego w imieniu Poszkodowanego oraz reprezentant Przedsiębiorcy podpisali umowę najmu pojazdu zastępczego O. (...) (dalej także Najem lub Umowa N) dla Poszkodowanego (Segment C pojazdów). Jako czas najmu wskazano: okres niezbędny do rzeczywistej naprawy uszkodzonego pojazdu najemcy, a w przypadku szkody całkowitej to okres od dnia zgłoszenia szkody do dnia wypłaty odszkodowania powiększonego o czas niezbędny na zagospodarowanie pozostałości pojazdu i zakupu nowego. w zakresie czynszu wskazano na cennik Przedsiębiorcy i wynosił on 180 zł netto dla pojazdów z segmentu C przy czasie 26 dni. Ta stawka była podana na pierwszej stronie Umowy w punkcie 23. W.w. podpisali także umowę przelewu wierzytelności 15.03.2023 r. (dalej także Umowa P lub Przelew), gdzie Poszkodowany przelał na rzecz Przedsiębiorcy wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów opisanych enumeratywnie: naprawy, wartości szkody całkowitej, wynajmu auta zastępczego, pomocy drogowej, w tym holowania, załadunku, rozładunku, parkowania, ubytku wartości handlowej, usługi podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego. Zarazem te koszty miały powstać w związku ze Zdarzeniem dotyczącym Pojazdu i względem Ubezpieczyciela. Nie było mowy w § 1 opisującym wierzytelność o kosztach „obsługi szkody, w tym przygotowania pojazdu do oględzin” (k. 22). O tych kosztach była natomiast mowa w innym dokumencie umowie zlecenia naprawy z upoważnieniem do odbioru odszkodowania (dalej także Umowa Z). W tej Umowie Z oświadczył, iż zleca likwidację szkody, naprawę Pojazdu oraz kompleksową usługę pomocy drogowej, usługę parkowania i obsługę dokumentacji szkody. Poszkodowany zobowiązał się w tej Umowie względem Przedsiębiorcy do m.in. zapłaty wynagrodzenia za zlecone usługi (tu - § 3 -opisano je szerzej niż na pierwszej stronie Umowy Z mowa także o „wszelkich innych kosztach związanych z likwidacją szkody” k. 75,76) i te płatności opatrzono szeregiem dość zawiłych warunków (pochodzących ze wzorca stosowanego przez Przedsiębiorcę w tej relacji dwustronnej jak m.in. odmowa zapłaty odszkodowania przez Ubezpieczyciela we wskazanych tam sytuacjach czy w przypadku stwierdzenia szkody całkowitej i odstąpienie przez Zleceniodawcę od Umowy i jej rozwiązania z tej przyczyny będzie on zobowiązany do zapłaty kwot szkody całkowitej i odstąpienie przez Zleceniodawcę od Umowy lub jej rozwiązania z tej przyczyny będzie on zobowiązany do zapłaty kwoty wynikających z: najmu pojazdu zastępczego w wysokości 180 zł netto (bez podania że jest to stawka jednostkowa), usługi pomocy drogowej 1000 zł netto, przechowania pojazdu - 52 zł netto i kosztów obsługi szkody, w tym przygotowania pojazdu do oględzin w wysokości 350 zł netto. Opisano też stawkę 1rbh za naprawę 160 zł netto. Zawarte było też oświadczenie co do naprawy jak i co do VAT. Ponadto został sporządzony odrębny dokument o tytule „Upoważnienie /Cesja wierzytelności, gdzie oświadczenia składał Pełnomocnik Poszkodowanego i co do upoważnienia do odbioru odszkodowania za holowanie, koszty parkingu, auto zastępcze części zamienne i naprawę, odszkodowanie szkodę całkowitą i za obsługę szkody, dokonywania wszelkich czynności zmierzających do uzyskania odszkodowania oraz pozyskiwania wszelkich informacji, dokumentacji, łącznie z kalkulacją naprawy Pojazdu. Nie było oświadczeń co do cesji, zbycia wierzytelności mimo „podwójnego” tytułu dokumentu; upoważnienie zostało udzielone Przedsiębiorcy (dalej także Upoważnienie). W.w. dokumenty nosiły datę 15.03.2023 r., przy czym Umowa P nosząca datę 15.03.2023 r. wskazywała sygnaturę szkody u Ubezpieczyciela zgłoszoną dnia następnego 16.03.2023 r.

{Dokumentacja przy pozwie, jak i przy piśmie z 12.06.2024 r., zgłoszenie szkody z akt szkody – art. 243 ¹, 245 k.p.c., art. 231 i 233 k.p.c.}

4.  Szkoda z dnia 15 marca 2023 r. została zgłoszona do Ubezpieczyciela w dniu 16 marca 2023 r. i została zarejestrowana za numerem (...). Szkodę zgłosił Przedsiębiorca oraz Pełnomocnik Poszkodowanego. Przy zgłoszeniu szkody zostały załączone skany w.w. dokumentów z datą 15.03.2024 r, w tym Upoważnienie, Pełnomocnictwo, Umowa P. W dniu 17.03.2023 r. Ubezpieczyciel udzielił odpowiedzi co do zgłoszenia, rejestracji szkody i załączył pouczenia, w tym co do najmu pojazdu zastępczego. Oględziny Pojazdu miały miejsce 22.03.2023 r. Pismem z dnia 30 marca 2023 r. Ubezpieczyciel poinformował o przyznaniu odszkodowania w kwocie 12.950,00 zł ustalona na zasadzie szkody całkowitej w Pojeździe. Kwota została zaksięgowana na rachunku Spółki (...) w dniu 03.04.2023 r.

{Dokumentacja z akt szkody, okoliczności i czas zgłoszenia szkody niesporny – art. 243 ¹, 245 k.p.c., art. 230 k.p.c.}

5.  Powstały kolejne dokumenty podpisane przez Pełnomocnika Poszkodowanego noszące datę 10.04.2024 r. M.in. oświadczenie o wyborze oferty najmu ze wskazaniem na zwrot pojazdu zastępczego 10.04.2023 r. oraz co do przyczyn najmu pojazdu zastępczego. Podano dane o stawce 180 zł netto. Drugi dokument to oświadczenie Pełnomocnika Poszkodowanego co do usługi holowania i parkingu, załadunku, rozładunku i przechowania z informacją o Umowie P (dalej także Oświadczenia). W dniu 25.04.2023 r. doszło do sprzedaży pozostałości Pojazdu, zaś w dniu 09.05.2023 r. Ubezpieczyciel za szkodę całkowitą dopłacił kwotę 900 zł.

{Dokumentacja przy pozwie, przy kolejnych pismach - twierdzenia co do powstania dokumentacji dat zdarzeń niesporne, materiały z akt szkody – art. 243 ¹ i 245 k.p.c., 230 k.p.c.}

6.  W dniu 12 lipca 2023 r. (termin płatności 19.07.2023 r.) Przedsiębiorca wystawił następujące faktury VAT, gdzie jako nabywca był wskazany Poszkodowany Faktury te nie zostały opłacone przez Poszkodowanego, którego Pełnomocnik uprzednio podpisał Umowę P. Były to następujące faktury (dalej także Faktury)

a)  nr (...) na kwotę 5.756,40 zł brutto (4.680,00 zł netto) z tytułu najmu pojazdu zastępczego segment C, za 26 dni w stawce 180 zł netto;

b)  nr (...) na kwotę 1.662,92 zł brutto (1.352,00 zł neto) z tytułu usługi parkingowej za okres 26 dni w stawce 52,00 zł netto;

c)  nr (...) w łącznej kwocie 660,51 zł brutto (537,00 zł netto), z tytułu:

- dojazdu pomocy drogowej (25 km x 4 zł netto=100 zł) brutto 123,00 zł

- załadunek auta (100 zł netto); brutto 123,00 zł

- holowanie pojazdu (25 km x 5 zł netto =125 zł netto) 153,75 zł brutto

- rozładunek auta (100 zł neto), 123 zł brutto

- powrót pomocy drogowej (28 km x 4 zł neto =112 zł netto) 137,76 zł brutto.

{Dokumentacja przy pozwie – faktury – art. 243 ¹, 245 k.p.c.}

7.  Dokumentacja ta wraz z Oświadczeniami i Umową N (w kopii, skanach) została przekazana następnie Ubezpieczycielowi. Zapytanie w sprawie wypłat Przedsiębiorca skierował 26.07.2023 r. Pismem z daty 27 lipca 2023 r. Ubezpieczyciel poinformował o przekazaniu do wypłaty kwoty 3.264,60 zł:

- szkoda całkowita 13.850 zł,

- koszty pojazdu zastępczego lub wynajęcie pojazdu zastępczego 2.214 zł,

- koszty parkingu 780 zł,

- koszty holowania 270,60 zł. Poinformowano, ze Ubezpieczyciel rozpatrzył fakturę za wynajem pojazdu zastępczego i uznał kwotę 2.214 zł brutto, na podstawie posiadanych dokumentów Ubezpieczyciel zaakceptował 20 dni okres przestoju pojazdu: oczekiwanie na oględziny: 8 (15.03 - 23.03), oczekiwanie na wydanie decyzji: 12 (23.03 - 4.04). Podano że czasu, który przekracza zestawienie, Ubezpieczyciel nie może uznać za normalne następstwo wypadku, za które ponosi odpowiedzialność. Podano, że w przypadku dostarczenia dodatkowych dokumentów lub wyjaśnień, z których wynikać będzie, że uznany przez Ubezpieczyciela czas okazał się niewystarczający na zakup nowego pojazdu sprawa zostanie ponownie przeanalizowana. Wskazano, że Ubezpieczyciel zweryfikował stawkę za wynajem pojazdu do 90.00 zł (netto) za dzień najmu, z wyjaśnieniem że, za taką stawkę Ubezpieczyciel proponował zorganizowanie wynajmu pojazdu z segmentu C. Ubezpieczyciel rozpoznał fakturę za holowanie i uznał: 220,00 zł netto, ze wskazaniem że powyższa kwota zawiera stawkę 220,00 zł netto za holowanie na dystansie do 30 km (uwzględnia kompletny zakres usługi - m.in. załadunek, rozładunek, dojazd, powrót oraz inne niezbędne czynności). Podano, że ceny te stosowane są przez podmioty, które świadczą tego typu usługi na lokalnym rynku. Ubezpieczyciel koszt parkowania uznał za okres 26 dni przyjmując dzienną stawkę za parkowanie w wysokości 30 zł brutto. Poinformowano, że brak jest podstaw do uznania kosztów przygotowania do oględzin, bowiem zdjęcia z oględzin nie potwierdzają wykonania dodatkowych czynności związanych np. z demontażem elementów. Ubezpieczyciel zwrócił się o uzasadnienie na czym polegało przygotowanie auta do oględzin.

{Dokumentacja z akt szkody – art. 243 ¹, 245 k.p.c.}

8.  W dniu 26.07.2023 r. Przedsiębiorca powołał się na Obwieszczenie Ministra Finansów co do opłat za przechowanie pojazdu, co do najmu wskazano na orzecznictwo Sądu Najwyższego. Nie było odpowiedzi na pytanie czego dotyczą koszty przygotowania Pojazdu do oględzin. Ubezpieczyciel udzielił odpowiedzi 28.08.2023 r. – nie znalazł podstaw do dopłaty.

{Dokumentacja z akt szkody – art. 243 ¹, 245 k.p.c.}.

9.  Z tytułu najmu sumą odpowiednią w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego jest kwota 4320 zł (26 dni najmu przy rynkowej stawce dla pojazdów z segmentu C ok. 135 zł netto), za holowanie, rozładunek/załadunek kwota 660,61 zł, zaś za parkowanie 882,96 zł (ceny rynkowe i wpisujące się w należności o analogicznym charakterze opisane w Obwieszczeniach Ministra Finansów w związku z przepisami Prawa o ruchu drogowym..

{Dokumentacja z akt, akt szkody, rynek i własne ocena Sądu – art. 243 ¹, k.c., art. 228 § 1 k.c., art. 245 k.c., art. 505 ⁷ k.p.c.}

Powyższe fakty Sąd Rejonowy ustalił w granicach faktów istotnych mając na uwadze szczególne zasady postępowania uproszczonego (art. 505 ⁶ k.p.c. i 505 ⁷ k.p.c.) rozszerzające w sposób szczególny uprawnienie Sądu z art. 322 k.p.c. oraz zakres udzielonych odpowiedzi na zobowiązania wystosowane do Stron odpowiednio do ich pozycji procesowych przy pismach z dnia 03.07.2024 r. obu Stron (art. 3 k.p.c., 210 § 2 k.p.c., 505 ⁷ k.p.c., art. 231 i 233). Jak wskazano wyżej wymiana pism wynikała z zakresu sporu między Stronami, gdyż Sąd nie jest stroną ani uczestnikiem tego sporu. Zgodnie zaś z powoływanymi w piśmie procesowym Strony Powodowej zasadami logiki Sąd nie jest uprawniony zakładać przed rozstrzygnięciem, iż Strona składająca pozew o zapłatę nie ma wiedzy o faktach, które mogą mieć wpływ na wynik rozstrzygnięcia w jej sprawie. Skoro Powód dochodzi należności za czas najmu pojazdu zastępczego, to kwestia zbycia pojazdu czy zakupu nowego (opis szkody całkowitej i zapis § 3 Umowy N złożonej do pozwu) ma, a co najmniej może mieć znaczenia z punktu widzenia oceny, w jakim czasie pojazd zastępczy był Poszkodowanemu potrzebny, co przekłada się na należności z tytułu czynszu najmu. Stąd zobowiązanie w tym przedmiocie. Sąd Rejonowy dokonując ustaleń i oceny, w tym z art. 505 ⁷ k.p.c. miał w szczególności na uwadze poniższe kwestie.

1.  Powołanie biegłego z zakresu techniki samochodowej (wniosek pozwu) jest niezasadne z uwagi na podstawę faktyczną powództwa jak i wskazaną specjalność biegłego. Sprawa niniejsza nie dotyczy ani rekonstrukcji zdarzenia, oceny manewrów w czasie zdarzenia czy ewentualnego przyczynienia się z art. 362 k.c. Technik samochodowy nie ma w swej specjalności stawek najmu, parkowania, a w szczególności usług przygotowania pojazdu do oględzin. Poza tym sprawa niniejsza dotyczy drobnych roszczeń w postępowaniu uproszczonym (art. 505 ⁶ i art. 505 ⁷ k.p.c.), gdzie dowód z opinii biegłego może dotyczyć tylko bardzo wyjątkowych sytuacji, gdyż ocenę Ustawodawca pozostawił sądom i słusznie bo to sądy sprawują wymiar sprawiedliwości wydając wyroki, wyroku zaś nie stanowi wydana opinia jako jeden z dowodów podlegających ocenie sądów. Z tych przyczyn w postępowaniu uproszczonym należy oczekiwać od wszystkich stron jak i ich pełnomocników większego pochylenia się nad zebraniem i prezentacją faktów (wszystkich, a nie wybranych) i przedstawienia dowodów takich jak dokumentacja prywatna, cenniki, oferty z Internetu i taki materiał w zupełności wystarcza, a proces przebiega szybciej, w szczególności z wykorzystaniem art. 148 ¹ k.p.c. W tej sprawie Strony przedstawiały szczegółowe pisma z pewnymi wyjątkami wymagającymi uzasadnienia co umożliwiło w miarę sprawne czynności po wpływie sprawy do repertorium C upr (13.05.2024 r.). Stąd decyzja o oddaleniu – art. 235 ² § 2 i 5 k.p.c. (tym rodzajem dowodu nie można byłoby ustalić spornych i istotnych okoliczności w tej sprawie, przedłużyłby proces).

2.  Obie Strony wnosiły o dowód z przesłuchania świadka P. F. – tymczasem z załączonej dokumentacji wynikał jego bardzo ograniczony udział w całej sprawie z uwagi na udzielone Pełnomocnictwo,, Upoważnienie, gdyż to Pełnomocnik, a nie świadek podpisywał powołane Umowy. Nadto tezy dowodowe są bardzo ogólne (art. 3, 232 k.p.c. i 227 k.p.c.) i nie sposób uznać, aby dotyczyły kwestii spornych np.: zaoferowanie pojazdu zastępczego przez Pozwanego i elementów tej oferty, poinformowania o ofercie przez Pozwanego, odmowy skorzystania z usług Pozwanego, zawarcia umowy najmu, parkowania, holowania czy przygotowania do oględzin i ich warunków (tu dodatkowo wynikało to z dokumentów, których autentyczność nie była sporna). Obie strony wskazywały na tezę „przyczyny odrzucenia oferty Pozwanego”. Sprawa dotyczy art. 822 k.c. – odpowiedzialność z OC sprawcy, zatem nie mamy ogólnych warunków jak przy AC gdzie czasami warunki najmu są określone umownie między stronami. Przepis art. 822 k.c. czy 363, 362 k.c. nie wprowadza obowiązku poszkodowanego do zawarcia umowy najmu z Ubezpieczycielem sprawcy. Przypomnijmy: to sprawca odpowiada za zdarzenie i takie zdarzenie po stronie sprawcy z pewnością Ubezpieczyciel skalkuluje przy kolejnej umowie z tymże sprawcą (tzw. historia szkód). Z kolei zaś w aspekcie zasadności najmu i kosztów sprawa należy to oceny sądu poprzez zestawienia ofert, umów rynku, czasu wypłaty odszkodowania, naprawy, a przy szkodzie tzw. całkowitej w aspekcie sprzedaży uszkodzonego pojazdu czy zakupu nowego (m.in. art. 361, 363, 824 ¹ k.c. i 505 ⁵ k.p.c.). Trzeba też dodać, iż skoro Powód dochodzi roszczeń w wyniku cesji, to Powodowi winny być znane konkretne przyczyny o pilnej konieczności najmu w dniu 15.03.2024 r., gdyż, aby wnioskować o dowód najpierw musi być zgłoszony konkretny fakt, a następnie powołany świadek dla stwierdzenia tego faktu. Jeśli ta czy inna strona chce prowadzić dowód na konkretny fakt, ten fakt musi być wskazany jako element podstawy faktycznej powództwa. Ma to być fakt konkretny, nie zaś ogólny np. poszkodowany musiał jeszcze tego dnia jechać do szpitala, na spotkanie zawodowe czy załatwiać inne sprawunki (zakupy, szkoła, odbiór dzieci itd.), jakie towarzyszą nam każdego dnia. Poza tym jest oczywistym (art. 228 § 1 k.c.), iż po to kupujemy pojazd, aby z niego korzystać, a o takich prawach przesądza prawo – art. 140 k.c., zatem także w tym aspekcie zgłoszony dowód nie był uzasadniony i sąd był uprawniony dokonać oceny na podstawie już zebranych dowodów. Stąd też decyzja o oddaleniu – art. 235 ² § 2 i 5 k.p.c. (tym dowodem nie można byłoby ustalić spornych i istotnych okoliczności w tej sprawie, przedłużyłby proces, a pewne wnioski i kwestie wynikały z prawa).

3.  W znacznej mierze fakty w sprawie nie były sporne: sprawstwo, istnienie odpowiedzialności OC, powstanie dokumentów, w tym w czasie likwidacji szkody. Spór dotyczył elementów związanych z poszczególnym rodzajem roszczeń i np. sprawy opisywanego przygotowania do oględzin (Pozwany poruszał tę kwestię już na etapie likwidacji szkody nie uznając tego roszczenia w jakimkolwiek zakresie). Nikt też nie kwestionował samego faktu złożenie oferty najmu przez Pozwanego ani faktu podpisania Pełnomocnictwa, Upoważnienia, Oświadczeń, Najmu, Przelewu. Tu były więc wystarczające zebrane materiały w postaci dokumentacji, a przede wszystkim ocena prawna na gruncie m.in. art. 361 k.c., przedstawionych przez Powoda dokumentów. Stąd decyzja o oddaleniu pozostałych wniosków– art. 235 ² § 2 i 5 k.p.c. (tym rodzajem dowodu nie można byłoby ustalić spornych i istotnych okoliczności w tej sprawie, przedłużyłby proces).

4.  Sąd szczegółowo przeanalizował dokumentację prywatną m.in.: Pełnomocnictwo, Upoważnienie, Oświadczenia, podawane daty, Przelew, Najem i stąd zakres ustaleń i zwrócenie uwagi na kwestie, które pozostają w bezpośrednim związku ze zgłaszanymi roszczeniami i stawianymi im zarzutami. Sąd zapoznał się – jak w każdej sprawie – także z materiałami na płycie – akta szkody. Sąd ocenił, iż zebrany materiał jest wystarczający w zestawieniu z zakresem twierdzeń o faktach, które Strony mają prezentować bez zatajania czegokolwiek i zgodnie z prawdą (art. 3 k.p.c.).

5.  Mając na uwadze te uwagi co do pozostałych wniosków dowodowych o dalszych wnioskach dowodowych (osobowy i z biegłego) pozostałe wnioski dowodowe należało oddalić na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. w zw. z art. 505 ⁷ k.p.c. (zakres sporu w aspekcie tez dowodowych także art. 229 k.p.c., zakres podstawy faktycznych powództwa i zarzutów ze strony pozwanej tu także art. 232 i 227 k.p.c. w zw. z art. 3 k.p.c., zebrany już materiał dowodowy i ocena prawna pewnych kwestii a także podstawy do wniosków i analiz z art. 231, 233 k.p.c., 505 ⁷ k.p.c.)

Reasumując powyższe w tej uproszczonej sprawie – pozostałe wnioski dowodowe (biegły, dowody osobowe) oddalono na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. w zw. art. 505 ⁷ k.p.c. Strony miały możliwość uzupełnienia, faktów, zarzutów i dowodów. Nie było potrzeby uzyskania w tak drobnej sprawie aż opinii biegłego przy relatywnie niewielkiej wartości przedmiotu sporu. Dalsze dowody niezasadnie przedłużyłyby czas trwania procesu w sprawie i narażałyby Strony na dodatkowe koszty. Sąd też zauważa, iż sposób działania i sprawna wymiana pism między Pełnomocnikami również przyczyniła się do sprawnego procesu w tej sprawie. Przede wszystkim Pełnomocnicy w sposób przejrzysty prezentowali wnioski dowodowe, niezależnie od tego iż niektóre z nich zostały uznane za niezasadne, to jednak odrębna sprawa.

PRAWO

1.  Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. W obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym odpowiedzialności cywilnej ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c., a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 k.c.). Suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela nie może być zarazem wyższa od poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.) na gruncie art. 822 k.c. Zarazem nie mamy tu innych zasad ustalenia odszkodowania często przyjmowanych w umowach ubezpieczenia AC, z art. 805 k.c., w szczególności w ogólnych warunkach umownych towarzyszących takim umowom. Pojęcie szkody, sposób jej naprawienia wynika z przepisów generalnych tj. art. 361 i 363 k.c., a ciężar dowodu tych okoliczności spoczywa na stronie żądającej zapłaty art. 6 k.c. Zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Ponadto powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Ponadto zgodnie z art. 363 k.c. wybór sposobu naprawienia szkody należy do poszkodowanego co do zasady, a nie zobowiązanego. W § 1 tego przepisu Ustawodawca wskazał, iż naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Zgodnie z § 2 jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

2.  W związku z ustalonym wyżej Zdarzeniem, na takich zasadach opisanych wyżej Poszkodowany miał prawo dochodzić zapłaty od Ubezpieczyciela sprawcy czyli od Pozwanego i zasady swej odpowiedzialności z art. 822 k.c. Pozwany nie kwestionował, a uprzednio dokonał wypłat z tego tytułu w danej wysokości, choć nie w całości co do zgłaszanych roszczeń. Jeśli jednak taka osoba poszkodowana zawarła umowę przelewu tych wierzytelności z art. 509 k.c. to w graniach tej cesji legitymowanym do dochodzenia wierzytelności objętych przelewem jest cesjonariusz. Co do tych roszczeń ani Kodeks cywilny, ani ustawa z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (dalej także Ustawa) nie wprowadza zakazu przelewu tych wierzytelności. Co więcej z uwagi na inne sprawy np. zawodowe czy rodzinne wiele osób decyduje się na taki przelew, gdyż nie mają czasu aby zając się sprawą. Przypomnijmy bowiem, iż to nie jest tak, iż po zdarzeniu sprawca wypłaca poszkodowanemu odszkodowanie, naprawia samochód, a poszkodowany o sprawie zapomina. Dochodzeniem odszkodowania zajmuje się poszkodowany, który zdarzenia nie wywołał. Nie w każdym wypadku osoby poszkodowane mają na to czas i siły. Choć proces likwidacji szkody w wielu aspektach uległ znacznej poprawie w przeciągu wielu lat, co też należy zauważyć w aspekcie liczby przeprowadzonych spraw, to jednak towarzyszą nadal im spory, a czasem zdarzają się istotne opóźnienia w tym co do zaspokojenia całości roszczeń. M.in. w wytycznych Komisji Nadzoru Finansowego z 16.12.2014 r. kierowanych do ubezpieczeniowych spółek akcyjnych (z zastrzeżeniem że wytyczne te nie są dla sądów powszechnych źródłem prawa – art. 87 Konstytucji RP jest to odrębna kwestia regulacja rynków finansowych) komunikat z 246 posiedzenia Komisja wskazała: Konieczność zajęcia przez KNF stanowiska w sprawie likwidacji szkód z ubezpieczeń komunikacyjnych wynika z nieprawidłowości stwierdzonych w toku nadzoru nad zakładami ubezpieczeń dotyczących w szczególności: • uchybień w zakresie terminowego wypłacania świadczeń, • wypłacania świadczeń z uchybieniem zasady pełnego odszkodowania, • uchybień w wypełnianiu obowiązków informacyjnych w toku likwidacji szkód, • wadliwej organizacji procesu likwidacji szkód, w szczególności jego niedostatecznej transparentności, • niejasnych, niepełnych, nieaktualnych procedur wewnętrznych zakładów ubezpieczeń regulujących postępowanie likwidacyjne, • niedostatecznej kontroli wewnętrznej w procesie likwidacji szkód, wykonującymi na rzecz tych zakładów czynności z zakresu likwidacji szkód, • niedostatecznego nadzoru i kontroli ze strony organów zakładu ubezpieczeń nad procesem likwidacji szkód. Nieprawidłowości w procesie likwidacji szkód z ubezpieczeń komunikacyjnych narażają zakład ubezpieczeń na konkretne straty finansowe, związane z koniecznością poniesienia 2 kosztów obsługi prawnej sporu oraz, w razie przegranej, koniecznością zapłaty kosztów sądowych i zastępstwa procesowego, jak również odsetek za opóźnienie.” Zatem w tym aspekcie co do zasady w aspekcie doświadczeń kilkunastu lat rozstrzygania spraw tego rodzaju, proces likwidacji szkody uległ także poprawie, co nie zmienia obserwowanej tendencji do zbywania roszczeń z art. 822 k.c.

3.  Zgodnie z treścią art. 509 § 1 i 2 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Forma pisemna z art. 511 k.c. dotyczy wierzytelności stwierdzonej pismem, a zarazem nawet tu nie jest opatrzona rygorem nieważności, zatem jedynie dla celów dowodowych. W wielu sprawach przelew ma także charakter powierniczy, związany z rozliczeniami zleconych czynności. Taka formuła jest również dopuszczalna na gruncie swobody umów i z odpowiednim zastosowaniem art. 509 k.p.c. (analogia w stosunkach prawa prywatnego w prawie materialnym jest uzasadniona). W tej sprawie doszło do wymiany oświadczeń woli między Poszkodowanym a Powodem co do przelewu wierzytelności z art. 509 k.c. opisanych w tejże Umowie P. Opis Pojazdu, Zdarzenia i Ubezpieczyciela i numeru szkody zgłoszonej 16.03.2023 r. nie poddają w wątpliwość czego dotyczy Umowa P. Choć Umowa P ma datę 15.03.2023 r., jednak sama ta data najwyraźniej błędna nie podważa wymienionych oświadczeń i czego dotyczyły. Co istotne w tej sprawie, w Umowie P wyraźnie i enumeratywnie zaznaczono jakie wierzytelności Poszkodowany przeniósł na Powoda wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów: naprawy, wartości szkody całkowitej, wynajmu auta zastępczego, pomocy drogowej, w tym holowania, załadunku i rozładunku, parkowania, ubytku wartości handlowej, usługi podstawienia/odbioru/podstawie i odbioru pojazdu zastępczego. Zatem co do tych wierzytelności a nie innych nieopisanych w Umowie Powód ma legitymację poprzez art. 509 k.c. względem Pozwanego mającego legitymację bierną. Jak ustalono wyżej Umowa P nie wskazuje jako przedmiot przelewu kosztów przygotowania pojazdu do oględzin. Zatem z tej Umowy P Powód nie był uprawniony do dochodzenia zapłaty kwoty z tego tytułu (430,50 zł). Ten rodzaj kosztów został opisany w Umowie Z regulującej stosunek między Poszkodowanym a Powodem, w tym w zakresie płatności wynagrodzenia z tego tytułu. Jak wskazano wyżej warunki tej płatności są doprawdy zawiłe i można byłoby – przy innym zakresie sporu zastanowić się czy taki zapis względem konsumenta jest skuteczny (art. 385 ^{( 1)} k.c.). Nie zmienia to jednak rozstrzygnięcia w tej sprawie między Powodem a Pozwanym. Jeśli idzie o ustalone wyżej Upoważnienie, to mimo swego równie niejasnego tytułu pozostaje to jedynie upoważnieniem do obioru świadczeń i nie zawiera oświadczenia o przelewie wierzytelności w ramach tego Upoważnienia. W każdym razie w świetle Umowy P Powód był legitymowany do dochodzenia wierzytelności tam opisanych co w tej sprawie dotyczyło: zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, parkowania, dojazdu-holowania, załadunku/rozładunku. Z Umowy P nie wynika legitymacja Powoda w zakresie kosztów przygotowania pojazdu do oględzin; o innych aspektach oceny tych kosztów poniżej (punkt 7 poniżej uzasadnienia prawnego). Ta część powództwa oddalona jak w punkcie 2 wyroku.

4.  W tej sprawie Powód nie żądał poprzez art. 363 § 1 k.c. przywrócenia stanu poprzedniego – naprawy pojazdu przez Pozwanego (w tej sprawie przyjęto bezspornie szkodę całkowitą). Powód żądał zapłaty odszkodowana, a zatem winna to być zapłata sumy odpowiedniej odpowiadająca pojęciu szkody z art. 361 k.c. i wynikająca z normalnych następstw Zdarzenia. Zarazem w aspekcie pojazdu zastępczego, parkowania, holowania trudno byłoby tu mówić o przywrócenie stanu poprzedniego z uwagi na naturę tych następstw, kosztów. Na okoliczność tych kosztów (objętych Umową P) Powód przedstawił Faktury dotyczące tych kosztów. Zostały one wprawdzie wystawione ze wskazaniem Poszkodowanego jako nabywcy, przy czym nie ma podstaw do przyjęcia, iż zostały ona opłacone przez Poszkodowanego, gdyż Poszkodowany zbył swe wierzytelności na rzecz Powoda (prowadzącego działalność gospodarczą w tym zakresie).

5.  Skoro Poszkodowany utracił możliwość korzystania ze swego Pojazdu (art. 140 k.c.), to ma prawo korzystać z pojazdu zastępczego, zatem czynsz najmu takiego pojazdu jest co do zasady normalnym następstwem. Sąd prowadził postepowanie dowodowe i dokonał oceny m.in. z art. 505 ⁷ k.p.c. Sama różnica między Stronami dotyczyła: czasu 26 dni do 20 dni oraz stawki 180 zł netto do 90 zł netto. Segment pojazdów C nie był sporny (H. (...)). Stawka 90 zł netto występuje na runku w pojazdach klasy C, jednak jest jedną najniższych, a w przypadku Pozwanego wynikała z odrębnych kontraktów miedzy przedsiębiorcami, jakie zawiera Pozwany współpracując z tymi zakładami. Poszkodowany co do zasady nie ma obowiązku najmu pojazdu na zasadach opisanych przez Ubezpieczyciela Sprawcy; nie umawiał się w tym zakresie z Pozwanym i nie miał obowiązku takiej umowy zawierać. Nie wynika to też z art. 362 k.c. Po pierwsze przepis ten jest zamieszczony przed art. 363 k.c. i to ten drugi przepis dotyczy ustalenia odszkodowania. Przepis zaś art. 362 k.c. dotyczy przyczynienia się do powstania szkody, zwiększenia jej rozmiarów. Prawa do korzystania z własnego Pojazdu Poszkodowanego pozbawił sprawca, a nie Poszkodowany, który do kolizji nie doprowadził. Ustalenie odszkodowania nie odbywa się tu na umownych zasadach z art. 805 k.c. Poszkodowany miał prawo oczekiwać – choćby jechał na zakupy, wycieczkę, czy do pracy czy po dziecko do przedszkola – iż będzie mógł kontynuować jazdę. Zaś naprawienia szkody czy odszkodowanie powinno przyjąć formę jak najbardziej zbliżoną do tego, jakby do kolizji nie doszło poprzez wypłatę sumy odpowiedniej i zarazem, która nie naruszy normy z art. 824 ¹ k.c. Zatem, o ile na gruncie najmu pojazdu istnieją zasady swobody kontraktowania z art. 659 k.c. co do ustalenia stawki czynszu, to jednak nie oznacza, iż w przypadku każdej takiej umowy dana stawka będzie oznaczała sumę odpowiednią w rozumieniu art. 363 k.c. Jak wynika z podpisanej Umowy N określono stawkę 180 zł netto za dobę. Jest to stawka w przypadku klasy C w zdecydowanie górnej granicy, w szczególności przy przekroczeniu 20 dni najmu jak w tej sprawie. Ze stanowisk Stron w tej sprawie wynika, iż zostały zajęte pozycje skrajne w zakresie prezentacji stanowisk co do majątkowych należności i zobowiązań, jak należy przyjąć podyktowane interesami majątkowymi każdej z Nich w tym procesie o prawa majątkowe. W konsekwencji, aby ustalić sumę odpowiednią i aby odpowiedzialność z art. 822 k.c. nie była okazją do zysków ponad poniesioną szkodę, należało przyjąć stawkę rynkowo uśrednioną na poziomie ok. 135 zł netto w Segmencie C. Jeśli idzie o czas najmu to 26 dni, był to czas uzasadniony, albowiem uwzględnia zgłoszenie szkody 16.03.2023 r., oględziny 22.03.2023 r., decyzję co do rodzaju szkody 30.03.2023 r., wypłata 03.04.2024 r., 900 zł dopłata z 09.05.2023 r., a sprzedaż pozostałości nastąpiła już wcześniej, bo 25.04.2023 r., przy czym najem zakończył się jeszcze wcześniej, gdyż trwał de facto t 26 dni. Co więcej w sprawie odszkodowania miał miejsce jeszcze proces sądowy w odrębnej sprawie zakończony dopłatą w 2021 r. Zatem przed upływem 26 dni Poszkodowany nie dysponował pełnym, a należnym odszkodowaniem, a i tak starania o sprzedaż podjął wcześniej, skoro do sprzedaży doszło 25.04.2023 r. W konsekwencji także zapisy Umowy N co do czasu najmu pozostają wyważone. Stąd należności z tytułu kosztów najmu odpowiadałyby arytmetycznie kwocie o 4.317,30 zł, zatem sumą odpowiednią za najem będzie kwota w zaokrągleniu 4320 zł. Ponieważ Pozwany wypłacił kwotę 2.214,00 zł, to należny jest Powodowi zwrot 2106 złotych. W szerszym zakresie roszczenie Powoda nie było zasadne w aspekcie art. 363 jak i 824 ¹ k.c.

6.  Sąd uwzględnił koszty dojazd – holowanie, w tym rozładunek załadunek oraz koszty parkowania w całości. Nie wynikało to tylko z faktur czy umów, ale z tego, iż stosowane stawki przez Powoda w żadnym razie nie są w górnych granicach i nie mogą prowadzić w tych kwotach do wzbogacenia ani nie wykraczają poza granice terminu: suma odpowiednia. Są wyważone rynkowo (na rynku często występują w większym zakresie, co wynika także z doświadczenia w innych sprawach tego rodzaju), a nawet powiązane z regulacjami prawnymi. Powód trafnie posiłkował się tu dodatkowo i porównawczo argumentacją wywodzoną z Obwieszczeń Ministra Finansów (w tym wypadku z 26.07.2022 r. w sprawie ogłoszenia obowiązujących w 2023 r. maksymalnych stawek opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym, dalej także Obwieszczenie). Gdzie w aspekcie art. 130a ust. 6c ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym ogłoszono maksymalne stawki opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym, obowiązujące w 2023 r.: pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t: a) za usunięcie – 606 zł, b) za każdą dobę przechowywania – 52 zł. Zarazem na rynku mogą wystąpić stawki wyższe niż te z obwieszczenia i zasadnie winny uwzględniać VAT jako element ceny. Co więcej z Obwieszczenia kwota 606 zł dotyczy tylko tzw. ryczałtu za usunięcie. W wielu zaś wypadkach odrębnie liczone są też km w zakresie przejechanej drogi czy utrudnienia w załadunku. To samo dotyczy analogicznie sprawy parkowania. Parkowanie pojazdu oznacza zabezpieczenie uszkodzonego pojazdu, aby nie uległ zniszczeniu pod kątem sprzedaży, zatem leży to w interesie także Ubezpieczyciela. Czas parkowania 26 dni był uzasadniony – z przyczyn opisanych wyżej związanych z czasem podejmowanych decyzji i dopłatą w maju 2023 r. Trzeba przypomnieć, iż sprzedaż Pojazdu to nie kwestia godzin, ale co najmniej kilku do kilkunastu dni. Zatem koszt 660,51 zł z Faktury Powoda jest jak najbardziej uzasadniony. Skoro Pozwany wypłacił kwotę 270,60 zł, to Powodowi należna jest dopłata 389,91 zł. Zasady jest też koszt parkowania 1.662,96 zł, a skoro Pozwany wypłacił 780 zł, to należna jest dopłata 882,96 zł (punkt 1 wyroku).

7.  Poza kwestią braku legitymacji czynnej Powoda w zakresie kosztów opisanych jako „koszty przygotowania pojazdu do oględzin” (zakres Umowy P), roszczenie to pozostaje niezasadne także na gruncie art. 822 k.c., art. 363 k.c., 361 k.c. i także 824 ¹ k.c. Już w czasie likwidacji szkody Pozwany dopytywał czego dotyczą koszty i nie uzyskał odpowiedniej informacji. Także w tym zakresie Sąd zarządził wymianę pism, albowiem opisany koszt był co najmniej niejasny. Powód przedstawił Umowę Z, z której taki koszt wynikał (choć nie był objęty Umową P), ale zarazem opis warunków zapłaty wynagrodzenia – jak wskazano wyżej – jest dalece niejasny. W procesie Powód wskazał, iż Powód musiał zapewnić pracownika na terenie parkingu celem oględzin i ewentualnego demontażu, do czego ostatecznie nie doszło. Nadto Powód opisał , iż jego pracownik sam musiał dokonać oględzin pojazdu i sporządzać kalkulację celem weryfikacji decyzji Powoda. i potwierdziły one zasadność kwalifikacji Ubezpieczyciela co do szkody całkowitej. Dalej mowa o kompleksowej obsłudze. Opisana kwestie zapewnienia po stronie Powoda – Przedsiębiorcy pracownika na terenie parkingu i ewentualna gotowość do demontażu i czy własne kalkulacje oraz oględziny własne po pierwsze nie są elementami przygotowania pojazdu do oględzin gdyż nie dotyczą żadnego „przygotowania” pojazdu i nie są – co ważniejsze normalnym następstwem kolizji drogowej, która spowodowała szkodę w rozumieniu art. 361 k.c. Takie czynności Powoda – jeśli mają miejsce są elementem prowadzonej działalności gospodarczej i standardu takiej działalności, która ma być świadczona zawodowo – art. 355 § 2 k.c. Oczekiwanie, iż koszt zatrudnienia przez Przedsiębiorcę pracownika na parkingu (gdzie koszty parkowania już uznano za zasadne jak wyżej) przez Ubezpieczyciela czy przez Poszkodowanego konsumenta na podstawie Umowy Z narusza opisane normy prawne i wykracza poza zakres odpowiedzialności Pozwanego oraz prowadziłoby do bezpodstawnego wzbogacenia się i to nie Poszkodowanego, ale Przedsiębiorcy, który trudni się tego rodzaju działalnością. Ponoszenie kosztów takiej działalności jest normalnym elementem tej działalności i spoczywa na przedsiębiorcy, który tę działalność prowadzi i który takie koszty rozlicza podatkowo. Koszty działalności gospodarczej Powoda – wystawcy faktury - to nie element sumy odpowiedniej z art. 363 k.c. Koszty takiej działalności ponosi przedsiębiorca, tak jak koszty ponosi pracownik w ramach stosunku pracy. Przedsiębiorca nie jest uprawniony, aby poprzez wystawiania faktur ze wskazaniem na konsumenta jako nabywcę przerzucać na konsumenta koszty takiej działalności (tu Poszkodowanego). Suma odpowiednia przy zakładanej profesjonalnej usłudze w 21 w. nie powinna odrębnie traktować w ramach czynności parkowania czy dochodzenia odszkodowania: pojawienia się na parkingu pracownika celem np. otworzenia bramy wjazdowej czy wpuszczenia na parking czy dodatkowych oględzin o których decyduje sam Powód. To tak jakby zakład fryzjerski wystawił odrębną fakturę za wskazanie krzesła, pokazanie wzoru fryzur, czy malarz za przyjęcie klienta w siedzibie jego firmy malarskiej. Zresztą opis w Fakturze dotyczy przygotowania Pojazdu do oględzin, a nie o kalkulacjach, dodatkowych oględzinach czy o obecności pracownika. Żadne czynności przygotowawcze co do pojazdu nie miały więc miejsca. Zresztą jak mówić o przygotowaniu Pojazdu, skoro Pojazd winien być obejrzany w stanie uszkodzonym w miejscu parkowania, gdzie za parkowanie uznano zasadność roszczenia. Ubezpieczyciel nie zlecał Poszkodowanemu oględzin. Zaś zapisy Umowy Z stworzone przez Przedsiębiorcę, a podpisane przez Pełnomocnika Poszkodowanego są dalece niejasne już co do zasad wypłaty wynagrodzenia przez Poszkodowanego i budzą poważne wątpliwości co do ich skuteczności względem Poszkodowanego jako konsumenta z art. 385 ¹ k.c. Co więcej nawet ich ewentualna skuteczność nie rodziłaby podstaw do odpowiedzialności z przyczyn opisanych wyżej na gruncie art. 361 k.c., 363 i 822 k.c. w szczególności w sytuacji pozycji Powoda jako cesjonariusza i przedsiębiorcy, które te koszty kreuje. Powództwo w tym zakresie pozostawało więc także z tej przyczyny niezasadne (punkt 2 wyroku).

8.  W konsekwencji w punkcie 1 wyroku zasądzono kwotę 3.378,87 zł (2106 zł najem + 389,91 zł holowanie/rozładunek/załadunek + 882,96 zł parkowanie) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27.07.2023 r. do dnia zapłaty. Po pierwsze termin do zapłaty to 30 dni z art. 817 k.p.c. (szkoda zgłoszona 16.03.2023 r.). Po drugie Pozwany otrzymał Faktury na początku lipca 2020 r.. Termin 14 dni jeśli zaczerpnąć go z art. 817 k.c. mijał 26.07.2023 r., choć nie ma wyraźnych podstaw prawnych, aby ponawiać stosowanie art. 817 k.c., albowiem Ubezpieczyciel znajduje się wówczas w innej sytuacji, gdyż zna już sprawę. Zatem termin 14 dni byłby tu terminem niezwłocznym, w rozumieniu art. 455 k.c. W każdym razie należało przyjąć, iż w zakresie uzasadnionych roszczeń znalazł się w opóźnieniu z pewnością już w dniu 27.07.2023 r. w rozumieniu art. 481, 60-61 k.c. i 455 k.c. w zw. z art. 817 k.c. W pozostałym zakresie z przyczyn opisanych wyżej powództwo podlegało oddaleniu.

9.  O kosztach procesu w punkcie 3 orzeczono na podstawie 100 k.p.c. Powód przegrywał sprawę w 36 %, zaś Pozwany w 64% w takim stosunku winni ponieść koszty procesu. Łączny koszt procesu odpowiadał kwocie: 4.034,00 zł tj. po stronie Powoda 2.217,00 złotych, zaś Pozwany 1.817,00 złotych. Pozwany winien ponieść z kwoty 4034 zł 36 % tj. 1.452,24 zł, a ponieważ poniósł koszt wyższy – 2217,00 zł, to należny jest mu zwrot różnicy 764,76 zł. Od tych kosztów należało przyznać odsetki – art. 98 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

(...)

30.10.2024 R.