Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

UZASADNIENIE

Przedmiot i przebieg postępowania

1.  Wnioskiem z dnia 4 grudnia 2017 r. P. M. wniósł o stwierdzenie, że ustalenie nowej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego oraz nowej stawki procentowej opłaty rocznej, w odniesieniu do lokalu garażowego oznaczonego numerami (...).(...) stanowiącego (...) z (...) części nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka ewidencyjna nr (...) o powierzchni 2 198 m ^{( 2)}, położonego w obrębie 5-04-06 przy ul. (...) w W. dokonane oświadczeniem z dnia 6 listopada 2017 r. jest nieuzasadnione w zakresie stawki procentowej. Wnioskodawca stwierdził, że Prezydent Miasta Stołecznego Warszawa – jako działający w imieniu właściciela przedmiotowej nieruchomości gruntowej, którym jest Skarb Państwa – błędnie uznał, że w wyniku wyodrębnienia lokalu garażowego nastąpiła zmiana sposobu korzystania z nieruchomości. ( wniosek, k. 9-10)

2.  W odpowiedzi na wniosek Prezydent m. st. Warszawy wniósł o jego oddalenie. ( odpowiedź na wniosek, k. 8)

3.  Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. orzeczeniem z dnia 5 maja 2020 uznało wypowiedzenie stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego udziału wynoszącego (...) z (...) części nieruchomości gruntowej położonej w W. przy ul. (...), związanej z miejscem postojowym (...), będącej własnością Skarbu Państwa, stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu 5-04-06 o powierzchni 2 198 m ^{( 2 )}oraz wypowiedzenie dotychczasowej wysokości opłaty rocznej za bezskuteczne i ustaliło, że od 1 stycznia 2018 r. użytkownik wieczysty obowiązany jest wnosić opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego w/w udziału w nieruchomości w wysokości dotychczasowej, tj. jak w 2017 r. SKO stanęło na stanowisku, że wypowiedzenie jest w całości bezskuteczne i użytkownika wieczystego będzie wiązała dotychczasowa stawka procentowa i opłata w wysokości dotychczas wniesionej. Orzeczenie doręczono Prezydentowi m. st. Warszawy dnia 29 czerwca 2020 r. ( orzeczenie SKO, k. 6-7; ZPO, k. 5/13 wg. numeracji SKO)

4.  Pismem z dnia 2 lipca 2020 r., doręczonym SKO dnia 8 lipca 2020 r., Skarb Państwa – (...)wniósł sprzeciw od powyższego orzeczenia SKO. ( sprzeciw, k. 3)

5.  Na etapie postępowania sądowego strony podtrzymały swoje stanowiska co do przedmiotu sporu. Pozwany konsekwentnie wnosił o oddalenie powództwa, a powód – wnosił o uznanie wypowiedzenia stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego oraz wypowiedzenia dotychczasowej wysokości opłaty rocznej za bezskuteczne i ustalanie, że od 1 stycznia 2018 r. ma on ponosić opłatę w dotychczasowej wysokości. ( pismo powoda, k. 61)

Ustalenia faktyczne

6.  P. M. jest współwłaścicielem lokalu użytkowego – garażu wielostanowiskowego – w udziale (...) w budynku położonym przy ul. (...) w W.. Z prawem własności tego lokalu użytkowego związany był udział w prawie własności budynku oraz udział w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej w wysokości (...).

( bezsporne)

7.  Pismem z dnia 13 grudnia 2011 r. P. M. wniósł o ustalenie nowej wysokości opłaty za udział w użytkowaniu wieczystym wymienionego gruntu poprzez przyjęcie stawki procentowej 1% zamiast 3%. Na skutek wniosku Prezydent (...) W. ustalił w oświadczeniach z dnia 7 marca 2012 r. nową wysokość opłaty za udział w użytkowaniu wieczystym związanym z tym lokalem na łączną kwotę 465,42 zł.

( wniosek, k. 70; pisma, k. 64, 66, 68)

8.  Pismem z dnia 6 listopada 2017 r. Skarb Państwa reprezentowany przez Prezydenta (...) W. oświadczył P. M., że wypowiada ze skutkiem na dzień 31.12.2017 r. dotychczasową wysokość stawki procentowej i opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego ułamkowej (...) z (...) części nieruchomości gruntowej stanowiącej własność Skarbu Państwa, oznaczonej jako działka ewidencyjna nr (...) z obrębu (...).5-04-06 o powierzchni 2 198 m ² przynależnej do odrębnej nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) mp. M2.34, 2.35 i 2.36., a także ustalił z dniem 1 stycznia 2018 r. nową wysokość stawki procentowej opłaty rocznej (3%) oraz nową wysokość opłaty rocznej przy zastosowaniu 3% stawki opłaty rocznej wobec zmiany wartości przedmiotowego gruntu na kwotę 4 461,53 zł. W piśmie wskazano, że z racji różnicy pomiędzy opłatą dotychczasową a zaktualizowaną opłata będzie wynosić za 2018 r. – 2 794,52 zł, za 2019 r. – 3 628,03 zł i od 2020 r. – 4 461,53 zł. Zmianę stawki procentowej uzasadniono wyodrębnieniem niemieszkalnego lokalu garażowego, a zmianę wysokości opłaty rocznej – zmianą wartości nieruchomości. Pismo zawierało pouczenie o trybie i sposobie odwołania od nowo ustalonej wysokości opłaty i wskazywało gdzie i w jakich godzinach można zapoznać się z operatem szacunkowym, na którym oparto aktualną stawkę opłaty rocznej. Oświadczenie podpisał umocowany do tej czynności zastępca dyrektora Zarządu Mienia Skarbu Państwa. Oświadczenie doręczono P. M. 13 listopada 2017 r.

( wypowiedzenie, k. 11,12; (...), k. 12v; pełnomocnictwo, k. 20)

9.  Nowa wartość nieruchomości gruntowej stanowiącej przedmiot użytkowania wieczystego została ustalona w operacie szacunkowym sporządzonym przez rzeczoznawcę majątkowego z dnia 16 października 2017 r. na kwotę 10 006 065 zł, a wartość 1 m ² powierzchni – 4 552,35 zł. Nieruchomość gruntowa jest zabudowana budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym o sześciu kondygnacjach nadziemnych i garażem podziemnym posadowionym w pierzei ulicy (...).

( operat szacunkowy, k. 13-19)

Omówienie dowodów

10.  Stan faktyczny niniejszej sprawy był bezsporny, w szczególności powód nie kwestionował zmiany wartości nieruchomości i wartości nieruchomości ustalonej w operacie szacunkowym z dnia 16 października 2017 r. Z uwagi na to, a także na fakt, że na etapie sądowym pozwany nie wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego (taki wniosek pojawił się tylko w sprzeciwie od orzeczenia SKO, które nie stanowi jednak pisma procesowego w ramach postępowania sądowego), Sąd nie dopuścił dowodu z opinii biegłego w celu ustalenia wartości nieruchomości nie wydając postanowienia w tym zakresie (skoro żadna ze stron nie zgłosiła wniosku o przeprowadzenie tego dowodu na etapie sądowym, to bezprzedmiotowe było orzekanie o nim i wydawanie postanowienia). Nie było także pomiędzy stronami sporne to, że nieruchomość gruntowa, na której położony jest lokal, jest wykorzystywana na cele mieszkaniowe.

11.  Spór pomiędzy stronami miał wyłącznie prawny charakter.

Podstawa prawna rozpoznania na posiedzeniu niejawnym

12.  Zgodnie z art. 148 ¹ § 1 k.p.c., Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W myśl § 3 tego przepisu rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w pierwszym piśmie procesowym złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, chyba że pozwany uznał powództwo.

13.  W tej sprawie żadna ze stron nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy. Sąd był w stanie ustalić stan faktyczny sprawy na podstawie przedstawionych przez strony dokumentów, a argumenty prawne stron zostały przedstawione wyczerpująco w złożonych pismach procesowych, w związku z czym Sąd był też uprawniony do wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym.

Ocena prawna

14.  Powództwo poskutkowało ustaleniem opłaty w innej wysokości niż ustalona w piśmie, którym Prezydent (...) W. dokonał aktualizacji opłaty rocznej na 2018 r. i kolejne lata, ale z odmiennych przyczyn niż wskazane we wniosku oraz pismach powoda.

Umorzenie postępowania w części dotyczącej stawki procentowej opłaty

15.  Zarzuty powoda co do dokonanej aktualizacji dotyczyły przede wszystkim zmiany stawki procentowej przyjmowanej na potrzeby ustalenia wysokości opłaty. Pozwany twierdził natomiast, że przyjęcie innej stawki procentowej opłaty dla lokalu garażowego znajdowało oparcie w art. 73 ust. 2a ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zgodnie z art. 73 ust. 1 tej ustawy jeżeli nieruchomość gruntowa została oddana w użytkowanie wieczyste na więcej niż jeden cel, stawkę procentową opłaty rocznej przyjmuje się dla celu podstawowego, na który nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste. Natomiast ust. 2a tego przepisu wskazuje, że przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, w przypadku ustanowienia odrębnej własności lokalu, którego przeznaczenie jest inne, niż cel podstawowy, użytkowania wieczystego, lub zmiany sposobu korzystania z lokalu. Przyjęta przez pozwanego stawka procentowa w wysokości 3% wynikała natomiast z art. 72 ust. 3 pkt 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami (lokale garażowe lub korzystanie z nieruchomości na cele garażowe nie miały swojej indywidualnie określonej stawki procentowej w art. 72 ust. 3 pkt 1-4 ustawy).

16.  Znaczące zmiany w tym zakresie wprowadziła ustawa z dnia 31 stycznia 2019 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów (Dz.U. z 2019 r., poz. 270), która weszła w życie 13 lutego 2019 r. Otóż w swoim art. 1 wprowadziła do art. 72 ust. 3 nowy punkt, nr 3b, zgodnie z którym [stawka procentowa opłaty za użytkowanie wieczyste] za nieruchomości gruntowe, na których położone są garaże lub stanowiska postojowe niewykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej albo nieruchomości przeznaczone na te cele [wynosi] - 1% ceny. Co więcej, ustawa z dnia 31 stycznia 2019 r. zawiera przepis odnoszący się do trwających w chwili jej wejścia w życie postępowań dotyczących wysokości opłaty. Mianowicie w myśl art. 3 ust. 2 tej ustawy z dniem wejścia w życie tej ustawy umarza się postępowania w sprawach ustalenia lub aktualizacji stawek procentowych opłat, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 2, jeżeli dotyczą nieruchomości, o których mowa w art. 72 ust. 3 pkt 3b ustawy zmienianej w art. 1. Art. 21 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 2 to art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów, w myśl którego postępowania w sprawach aktualizacji opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego oraz aktualizacji lub ustalenia stawek procentowych tych opłat, wszczęte i niezakończone przed dniem przekształcenia, toczą się nadal po tym dniu na podstawie przepisów dotychczasowych.

17.  Zestawiając ze sobą art. 3 ust. 2 ustawy z 31 stycznia 2019 r., art. 72 ust. 3 pkt 3b ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz art. 21 ust. 1 ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego dochodzi się do wniosku, że art. 3 ust. 2 nakazuje umorzenie wszelkich postępowań w sprawie ustalenia lub aktualizacji stawek procentowych opłat, jeśli równocześnie:

a.  dotyczą nieruchomości gruntowych, na których położone są garaże lub stanowiska postojowe niewykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej albo nieruchomości przeznaczone na te cele;

b.  dotyczą nieruchomości, które w myśl ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego stały się z dniem 1 stycznia 2019 r. stały się własnością dotychczasowych użytkowników wieczystych (m. in. nieruchomości zabudowane wyłącznie budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi, w których co najmniej połowę liczby lokali stanowią lokale mieszkalne).

18.  Art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 2019 r. jest w swoim brzmieniu kategoryczny i, w przeciwieństwie do art. 4 ust. 1 tej ustawy, nie wskazuje aby jego zastosowane było ograniczone do wypowiedzeń dokonanych tylko w pewnym okresie. Brak sprecyzowania tego okresu prowadzi do wniosku, że umorzenie dotyczy wszystkich postępowań aktualizacyjnych spełniających warunki z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 2019 r. – niezależnie od tego, kiedy oświadczenie o wypowiedzeniu zostało złożone albo na jakim etapie jest postępowanie w sprawie ustalenia lub aktualizacji stawek procentowych (SKO, sądowym I instancji lub sądowym II instancji).

19.  Powyższe wnioskowanie jest podzielane także w (dostępnym) orzecznictwie sądowym – por. wyrok SO Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 8 września 2021 r., sygn. IV Ca 2062/20, Legalis, wyrok SR dla Warszawy-M. w W. z dnia 30 czerwca 2021 r., sygn. I C 2969/19, Legalis.

20.  W tej sprawie spełnione są oba warunki przewidziane w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 2019 r. Niniejsze postępowania dotyczy aktualizacji stawki procentowej opłaty za lokal o przeznaczeniu garażowym, który zgodnie z art. 1 tej ustawy objęty powinien być stawką opłaty w wysokości 1%. Nieruchomość, w której powód posiadał udział w prawie użytkowania wieczystego, jest ponadto zabudowana na cele mieszkaniowe i podlega działaniu ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności (nic przeciwnego nie wynika z dowodów przedstawionych przez strony – brak przedstawienia zaświadczenia, o którym mowa w ustawie, nie uniemożliwia dokonania takiego ustalenia w procesie sądowym w oparciu o bezsporne twierdzenia i udowodnione fakty, gdyż zaświadczenie o przekształceniu nie ma charakteru konstytutywnego, tylko potwierdza zajście pewnego skutku z mocy prawa). Tym samym postępowanie w sprawie zmiany wysokości opłaty rocznej w zakresie stawki procentowej wywołane wypowiedzeniem z dnia 6 listopada 2017 r. podlegało od dnia 13 lutego 2019 r. umorzeniu. Stąd też w pkt 1 wyroku Sąd zawarł postanowienie o umorzeniu postępowania w zakresie zmiany stawki procentowej związanej z udziałem powoda w wielostanowiskowym lokalu garażowym.

Zarzuty powoda co do oświadczenia o wypowiedzeniu

21.  Umorzenie postępowania w zakresie zmiany wysokości stawki procentowej nie spowodowało, aby postępowanie w sprawie podlegało umorzeniu w całości. Choć zarzuty powoda dotyczyły przede wszystkim stawki procentowej opłaty, to należało uwzględnić, że w oświadczeniu o wypowiedzeniu zawarto jednoczesne wypowiedzenie stawki procentowej oraz wysokości opłaty z uwagi na zmianę wartości nieruchomości. Powód zarzucał, że jednooczne wypowiedzenie obu tych składowych opłaty jest niedopuszczalne i powoduje bezskuteczność wypowiedzenia w całości. Wyraźnie z treści wniosku do SKO wynikało, że kwestionuje on zarówno ustaloną wysokość opłaty, jak i zmianę stawki procentowej. Ponadto, zgodnie z powszechnie przyjmowanym w orzecznictwie stanowiskiem wyrok w sprawie dotyczącej wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste ma kształtujący charakter – musi więc on wskazywać wysokość opłaty za użytkowanie wieczyste, którą Sąd uznaje za uzasadnioną (o ile powództwo nie jest oddalone w całości i stronę wiąże wysokość opłaty wskazana w wypowiedzeniu).

22.  W związku z tym, że zarzut powoda dotyczący braku zmiany sposobu użytkowania lokalu garażowego dotyczył wyłącznie bezzasadności przyjęcia innej od dotychczasowej stawki procentowej, z racji umorzenia postępowania w tym zakresie należało go uznać za bezprzedmiotowy i niewpływający na treść rozstrzygnięcia. Tylko na marginesie można wskazać, że pozwany słusznie powołuje się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2012 r., sygn. III CZP 62/12, w której potwierdzono, że wyodrębnienie samodzielnego lokalu garażowego w budynku uzasadnia przyjęcie dla niego nowej, odmiennej stawki procentowej niż tej ustalonej dla nieruchomości przeznaczonej na cele mieszkalne.

23.  Z racji tego, że umorzenie postępowania skutkowało modyfikacją opłaty za użytkowanie wieczyste (w stosunku do tej w oświadczeniu o wypowiedzeniu), ale nie wyczerpywało w całości zarzutów, jakie powód czynił w stosunku do oświadczenia (jednocześnie z wyższą stawką procentową podwyższono opłatę z tytułu zmiany wartości nieruchomości, w tej części powód również uznawał wypowiedzenie za bezskuteczne), niedopuszczalne byłoby poprzestanie przez Sąd na wydaniu postanowienia o umorzeniu postępowania. Konieczne było rozstrzygnięcie o zarzucie powoda dotyczącym możliwości jednoczesnego wypowiedzenia opłaty za użytkowanie wieczyste i stawki opłaty procentowej za nieruchomość. Gdyby bowiem ten zarzut okazał się zasadny, wypowiedzenie dokonane przez powoda w listopadzie 2017 r. należałoby uznać w całości za bezskuteczne, także w części wykraczającej poza zmianę wywołaną modyfikacją stawki procentowej opłaty za użytkowanie wieczyste.

24.  Wspomniany zarzut powoda nie zasługiwał jednak na uwzględnienie. Argument o niedopuszczalności jednoczesnego wypowiedzenia opłaty rocznej i stawki procentowej opłaty wywodzi z mylnego odczytania tezy wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2008 r., sygn. V CSK 569/07 (zresztą tak samo błędnie tezę tę odczytało SKO wydając orzeczenie w niniejszej sprawie). Sąd Najwyższy odnosił się bowiem do sytuacji, w której pomimo zmiany wysokości stawki procentowej opłaty w ustawie właściciel decyduje się najpierw na dokonanie aktualizacji wysokości opłaty w zależności od wartości nieruchomości ustalając opłatę z wykorzystaniem dotychczasowej, nieaktualnej (w porównaniu z ustawową) stawki procentowej, a dopiero później wypowiada wysokość stawki procentowej opłaty. Takie działanie powodowałoby, że opłata ustalana było w oparciu o nieobowiązującą, nieprawidłową (bo sprzeczną z ustawą) stawkę procentową. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu tego wyroku poparł natomiast wykładnię przedstawioną przez sądy obu instancji w tej sprawie, a mianowicie, że w razie zbiegu zmiany wysokości wartości nieruchomości oraz zmiany ustawowej stawki procentowej opłaty należy ustalić nową wysokość opłaty z użyciem nowej ustawowej stawki procentowej. Nie można więc odmówić właścicielowi prawa do jednoczesnego wypowiedzenia zarówno wysokości opłaty z powodu wzrostu wartości nieruchomości, jak i stawki procentowej nieruchomości w celu dostosowania jej do wysokości zgodnej z przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami. Takie stanowisko jest przyjmowane również w orzecznictwie sądów powszechnych (por. wyroki SA w Warszawie z dnia 24 października 2018 r., sygn. VI ACa 605/17, oraz z dnia 19 lipca 2016 r., sygn. VI ACa 437/15).

25.  Z racji powyższego zarzut powoda, zmierzający do zniweczenia w całości wypowiedzenia dokonanego dnia 6 listopada 2017 r., nie zasługiwał na uwzględnienie.

Kwestie formalne oświadczenia o wypowiedzeniu

26.  Sąd dokonał również oceny oświadczenia o wypowiedzeniu dotychczasowej opłaty pod kątem spełniania wymogów z art. 78 ust. 1 zd. 2 i 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Nie wzbudziło wątpliwości, że oświadczenie to zawierało niezbędne ustawowe elementy (wskazywało sposób ustalenia opłaty rocznej, zawierało pouczenie o sposobie zakwestionowania wypowiedzenia, wskazywało wartość nieruchomości i miejsce, w którym można zapoznać się z operatem szacunkowym) i zostało podpisane przez umocowanego przedstawiciela Prezydenta (...) W., reprezentującego w sprawie Skarb Państwa. Powód złożył wniosek do SKO, a pozwany sprzeciw od orzeczenia SKO, w przewidzianych prawem terminach.

Wysokość opłaty należna od powoda

27.  Z uwagi na to, że postępowanie w zakresie stawki procentowej podlegało umorzeniu, a kwestionowanie wypowiedzenia przez powoda w szerszym zakresie nie było uzasadnione, Sąd musiał obliczyć nową wysokość opłaty samodzielnie, przy zastosowaniu stawki procentowej w wysokości 1% oraz przyjęciu, że wartość całej nieruchomości gruntowej jest taka jak w wypowiedzeniu.

28.  Wysokość rocznej opłaty obowiązującej powoda należało ustalić poprzez pomnożenie liczb 2 198,00 m ², 4 552,35 zł/m ², 1% oraz (...) i (...), czyli powierzchni nieruchomości, ceny 1 m ² nieruchomości, właściwej stawki procentowej oraz wysokości udziałów: lokalu w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz powoda we własności lokalu. Otrzymaną liczbę (...), (...) należy zaokrąglić do części setnych i w ten sposób otrzymuje się 1 487,18 zł – wysokość nowej opłaty za użytkowanie wieczyste przypadającej na powoda z tytułu udziału w prawie własności lokalu garażowego.

29.  Zgodnie z art. 77 ust. 2a ustawy o gospodarce nieruchomościami, w przypadku gdy zaktualizowana wysokość opłaty rocznej przewyższa co najmniej dwukrotnie wysokość dotychczasowej opłaty rocznej, użytkownik wieczysty wnosi opłatę roczną w wysokości odpowiadającej dwukrotności dotychczasowej opłaty rocznej. Pozostałą kwotę ponad dwukrotność dotychczasowej opłaty (nadwyżka) rozkłada się na dwie równe części, które powiększają opłatę roczną w następnych dwóch latach. Opłata roczna w trzecim roku od aktualizacji jest równa kwocie wynikającej z tej aktualizacji. Z racji kształtującego charakteru wyroku w sprawie o ustalenie wysokości opłaty rocznej za prawo użytkowania wieczystego to Sąd powinien, ustalając wysokość tej opłaty na inną kwotę niż wskazana w wypowiedzeniu, wskazać także wysokość opłaty w tym „okresie przejściowym” wprowadzonym w art. 77 ust. 2a ustawy (por. wyroki SA w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2021 r., sygn. V ACa 615/2, oraz z dnia 30 października 2018 r., sygn. VI ACa 655/17, i wyrok SA w Łodzi z dnia 13 czerwca 2016 r., sygn. I ACa 193/15).

30.  Skoro dotychczasowa opłata z tytułu udziału we współwłasności lokalu garażowego wynosiła 465,42 zł, to w pierwszym roku po wykonaniu aktualizacji, czyli 2018 r., powoda może obciążać opłata stanowiąca dwukrotność tej kwoty, czyli 930,84 zł. Różnica pomiędzy ustaloną wysokością opłaty (1 487,18 zł) a wysokością opłaty w 2018 r. (930,84 zł) wynosi 556,34 zł i należy ją rozdzielić na dwie równe części, które powiększą opłatę w kolejnych latach. A zatem za 2019 r. powoda powinna obciążać opłata w kwocie 930,84 + 556,34 x ½, czyli 1 209,01 zł. Dopiero od 2020 r. powoda mogła obciążać opłata w pełnej ustalonej wysokości, czyli 1 487,18 zł.

31.  Z tych powodów Sąd ustalił nową wysokość opłaty za użytkowanie wieczyste na wyżej oznaczone kwoty, a dalej idące żądanie oddalił.

32.  Wskazać należy, że wyrok w niniejszej sprawie nie uchybia przepisom ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego. Rolą właściwego organu będzie ocena zasadności oraz wydanie właściwego zaświadczenia oraz ustalenie rocznej opłaty przekształceniowej zgodnej z art. 7 ust. 2 ustawy.

Koszty postępowania

33.  Zgodnie z art. 100 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

34.  W tej sprawie Sąd uznał za właściwe wzajemne zniesienie kosztów między stronami procesu. Z jednej strony bowiem wniesienie pozwu (wniosku do SKO) przez powoda okazało się istotne dla ochrony jego praw i dzięki niemu uniknął on podwyżki opłaty w zakresie stawki czynszowej. Co prawda przyczyną umorzenia postępowania w tym zakresie był art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 2019 r., a nie argumenty podniesione w pozwie i dalszych pismach procesowych, ale niewątpliwie gdyby powód wniosku do SKO nie złożył, to art. 3 ust. 2 wskazanej ustawy by go nie dotyczył i byłby zmuszony ponosić taką opłatę, jaka została wskazana w wypowiedzeniu, z uwzględnieniem 3% stawki opłaty (bez zaskarżenia wypowiedzenia do SKO postępowanie aktualizacyjne byłoby zakończone i nie podlegałoby umorzeniu). Z drugiej strony argument powoda o niedopuszczalności łącznego wypowiedzenia stawki procentowej opłaty oraz wysokości opłaty, zmierzający do zniweczenia oświadczenia z listopada 2017 r. w całości, okazał się niezasadny w tej części należało uznać pozwanego za stronę wygrywającą sprawę. Można zatem stwierdzić, że powód wygrał sprawę połowicznie (co do stawki procentowej, ale nie co do wysokości opłaty jako całości) i z tego względu uznać, że najsłuszniejszym rozwiązaniem będzie pozostawienie stron przy dotychczas poniesionych kosztach, bez obciążania ich obowiązkiem wzajemnego zwrotu kosztów.

Z:

1.  (...)