Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 01 kwietnia 2025 r.

I.  Stanowiska stron i przebieg postępowania

1.  Powódka K. S. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego Ł. Ł. (1) kwoty 15.451,61 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od daty wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wraz z odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

2.  W uzasadnieniu powódka wskazała, że wynajęła pozwanemu lokal mieszkalny nr (...) przy ul. (...) w W. na okres od dnia 18 września 2013 r. do dnia 30 września 2014 r. w zamian za zapłatę czynszu w kwocie 1.700,00 zł miesięcznie. W chwili wydania lokalu pozwanemu znajdował się on w dobrym stanie.

3.  Pozwany wypowiedział umowę najmu pismem doręczonym powódce w dniu 16 grudnia 2013 r. z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia, wskutek czego umowa najmu wygasła z końcem stycznia 2014 r. Pomimo rozwiązania umowy najmu pozwany nie wydał powódce lokalu do końca stycznia 2014 r. Powódka wskazała, że lokal po rozwiązaniu umowy najmu znajdował się w stanie pogorszonym ponad normalne zużycie w stosunku do jego stanu w chwili wydania lokalu.

4.  Pozwany odebrał rzeczy pozostawione w lokalu w dniu 06 marca 2023 r. Wydanie nastąpiło w wykonaniu wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 07 października 2021 r. wydanego w sprawie I C 1547/15.

5.  Powódka podniosła, że wskutek pozostawienia przez powoda rzeczy w lokalu oraz spowodowania uszkodzeń w lokalu w okresie najmu, a także niezwrócenia wszystkich kluczy przez pozwanego po zakończeniu okresu wypowiedzenia nie mogła wynająć lokalu innemu najemcy. W celu zminimalizowania strat powódka od dnia 22 maja 2014 r. wynajęła mniejsze mieszkanie nr (...), w którym wcześniej mieszkała, otrzymując za nie mniejszy czynsz niż za lokal (...) – 1.200,00 zł w okresie od dnia 22 maja do dnia 22 września 2014 r. i 1.220,00 zł w okresie od dnia 23 września 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. Powódka wskazała, że pozwany wyrządził powódce szkodę obejmującą utracone pożytki (czynsz najmu lokalu nr (...)) od daty wygaśnięcia umowy najmu: 1) w okresie od dnia 01 lutego do dnia 21 maja 2014 r. kwotę 6.251,61 zł (3 x 1.700,00 zł + 1151,61 zł), 2) w okresie od dnia 22 maja do grudnia 2015 r. kwotę 9.200,00 zł (500,00 x miesiące od czerwca do września 2014 r. + 480,00 zł x 15 miesięcy od października 2014 r. do grudnia 2015 r.) ( pozew – k. 4–12).

6.  W odpowiedzi na pozew pozwany Ł. Ł. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na rzecz pozwanego od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia i wskazał, że przedstawiony przez powódkę stan faktyczny w pozwie odbiega od ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie w sprawie o sygn. akt I C 1547/15. Wbrew twierdzeniom powódki nie przekazała ona najemcom wszystkich kluczy do lokalu nr (...) przy ul (...) w W., bezprawnie zablokowała najemcom dostęp do lokalu w dniu 06 stycznia 2014 r., uniemożliwiając im odbiór swoich rzeczy. Pozwany podniósł, że powódka nie przechowywała jego rzeczy wbrew swej woli, lecz dokonała ich bezprawnego zajęcia, domagając się zapłaty czynszu za miesiąc styczeń 2014 r., o czym poinformował pozwanego ówczesny pełnomocnik powódki w piśmie z dnia 17 marca 2014 r., wskazując, że ruchomości będą przechowywane przez powódkę do czasu otrzymania zapłaty. W ocenie pozwanego nie dopuścił się on żadnego bezprawnego działania lub zaniechania, natomiast wina i bezprawność działania powódki zostały przez sądy potwierdzone i podkreślone wielokrotnie ( odpowiedź na pozew – k. 61–67v).

7.  Na rozprawie w dniu 06 sierpnia 2024 r. pełnomocnik powódki oświadczył, że roszczenie wynika w całości z utraconych korzyści z tytułu czynszu za dwa lokale, a podstawą prawną roszczenia jest art. 471 k.c. ( protokół z rozprawy – k. 122–123).

8.  W piśmie procesowym z dnia 20 sierpnia 2024 r. powódka doprecyzowała podstawę prawną dochodzonego roszczenia, powołując się na dwie niezależne od siebie podstawy prawne – art. 471 k.c. i art. 415 k.c. Pozwany nie wydając powódce lokalu w stanie niepogorszonym i nie wydając go w ogóle, naruszył § 9 zawartej przez strony umowy. Jednocześnie zachowanie pozwanego naruszyło normę z art. 675 § 1 k.c., gdyż pozwany nie zwrócił lokalu w stanie niepogorszonym, a jako zachowanie bezprawne daje podstawę do dochodzenia roszczenia na podstawie art. 415 k.c. Powódka podniosła, że gdyby pozwany do czasu upływu okresu wypowiedzenia umowy najmu, tj. do końca stycznia 2014 r., wydał powódce wszystkie otrzymane klucze do lokalu oraz usunął z lokalu wszystkie swoje ruchomości, a także nie zużył ani nie uszkodził lokalu, wówczas powódka mogłaby lokalem swobodnie dysponować i wynająć go już od dnia 01 lutego 2014 r. ( pismo procesowe – 130–132).

II.  Fakty ustalone w sprawie – istotne dla rozstrzygnięcia

9.  W dniu 12 września 2013 r. w W. pomiędzy K. S. jako wynajmującym a Ł. Ł. (1) jako najemcą została zawarta umowa najmu lokalu mieszkalnego, na podstawie której wynajmujący oddał w najem od dnia 18 września 2013 r. na czas oznaczony do dnia 30 września 2014 r. lokal mieszkalny położony w W. przy ul. (...), o powierzchni 38 m ², składający się z dwóch pokoi, aneksu kuchennego, łazienki oraz 7 m ² tarasu przylegającego do wymienionego lokalu, usytuowany w kamienicy na piątym piętrze (§ 1 i 2 umowy).

10.  Najemca zobowiązał się wykorzystywać lokal na cele mieszkalne dla dwóch osób. Wykorzystanie lokalu do innych celów niż uzgodniono powyżej wymagało pisemnej zgody wynajmującego. Przede wszystkim najemca bez pisemnej zgody wynajmującego nie miał prawa oddać przedmiotu najmu ani jego części w podnajem lub bezpłatne użytkowanie (§ 3 umowy).

11.  Wysokość czynszu najmu strony ustaliły na 1.700 zł miesięcznie. Ponadto najemca miał pokrywać koszty eksploatacyjne lokalu wyliczane przez Spółdzielnię Budowlano-Mieszkaniową Zjednoczenie (woda ciepła i zimna, CO, winda, wywóz śmieci) oraz opłaty licznikowe zużywanych mediów (gaz, prąd). Za pozostałe dni września 2013 r. strony ustaliły czynsz najmu w kwocie 700,00 zł. Kwota czynszu najmu była płatna z góry do 5. dnia każdego miesiąca. Czynsz należny administracji i media po przedstawieniu rachunków będzie przekazywał wynajmujący (§ 5, § 6 i § 7 umowy).

12.  Zgodnie z § 9 umowy wynajmujący miał prawo rozwiązać umowę bez wypowiedzenia, jeżeli najemca nie dotrzyma postanowień zawartych w § 3 i § 5 umowy. Najemca miał prawo wypowiedzieć umowę wynajmującemu w formie pisemnej na koniec miesiąca kalendarzowego, nie później niż na miesiąc naprzód. Po zakończeniu najmu najemca zobowiązany jest wydać przedmiot najmu wynajmującemu w stanie niepogorszonym niż wynikający z normalnej eksploatacji. Wszelkie uszkodzenia wynikła z jego winy najemca zobowiązuje się naprawić na własny koszt.

13.  Zgodnie z § 11 umowy jako zabezpieczenie ewentualnych roszczeń wynajmującemu strony uzgodniły kaucję w wysokości 1.700,00 zł. Kwota kaucji podlegała zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia lokalu, po zaspokojeniu wszelkich roszczeń.

dowód: umowa najmu lokalu mieszkalnego, k. 15–16

14.  Lokal mieszkalny przy ul. (...) w W. został przekazany Ł. Ł. (1) w dniu 18 września 2013 r. Jego stan był bardzo dobry, mieszkanie było po remoncie, odmalowane; w wyposażeniu były lodówka z zamrażalnikiem, pralka, kuchenka gazowa z piekarnikiem, szafki kuchenne, 3 karnisze, lustro w złotej ramie, 2 regały, 2 stoliki, 4 krzesła, odkurzacz, mozaika z kogutem, młynek WC. Wynajmujący przekazał najemcy dwie pary kluczy – po dwa klucze: jeden do zamka pod klamką, a drugi do drzwi wejściowych do klatki schodowej. K. S. nie przekazała Ł. Ł. (1) klucza do górnego zamka w drzwiach do mieszkania.

dowód: protokół zdawczo-odbiorczy, k. 17v; dokumentacja fotograficzna, k. 16v–17; zeznania świadka S. S., k. 173v; zeznania świadka A. P. (1), k. 200v, akta sprawy I C 1547/15, k. 176-188; ; uzasadnienie wyroku z dnia 7 października 2021 r., I C 1547/15, k. 76-88v

15.  W lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w W. zamieszkali we wrześniu 2013 r. Ł. Ł. (1) i A. Z. (obecnie Z.–P.). Para rozstała się po 3 miesiącach. Ł. Ł. (1) w dniu 12 grudnia 2013 r. złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy najmu ze skutkiem na koniec stycznia 2014 r., które zostało doręczone K. S. w dniu 16 grudnia 2013 r.

dowód: powiadomienie, k. 21v; zeznania świadka A. P. (1), k. 200v

16.  A. Z. opuściła lokal po opróżnieniu swoich rzeczy na początku stycznia 2014 r., zostawiła w nim jedynie swój rower, który miała odebrać później. Ł. Ł. (1) wyjechał na święta do domu rodzinnego, po powrocie nie mógł się dostać do mieszkania. Po 05 stycznia 2014 r., kiedy mijał termin płatności czynszu, K. S. zamknęła drzwi do mieszkania na dodatkowy zamek, do którego nie przekazała klucza najemcy. W lokalu przy ul. (...) w W. zostały rzeczy osobiste Ł. Ł. (1), jego ubrania, książki, dokumenty, laptop. A. Z. i Ł. Ł. (1) bezskutecznie próbowali się skontaktować z K. S. oraz z jej ojcem, także ze wsparciem policji, którą wezwali na miejsce zdarzenia.

dowód: zeznania świadka A. P. (1), k. 200v–201

17.  Opuszczając lokal nr (...) przy ul. (...) w W., Ł. Ł. (1) i A. Z. pozostawili go w dobrym stanie, w takim, w jakim lokal im wydano. A. Z. wyprowadziła się w dniu 04 stycznia 2014 r., w przeprowadzce pomagali jej rodzice. A. Z. z matką posprzątały mieszkanie, umyły podłogi, lodówkę. Swój komplet kluczy A. Z. przekazała Ł. Ł. (1).

dowód: zeznania świadka A. P. (1), k. 200v–201, akta sprawy I C 1547/15 – k. 178-181v ; uzasadnienie wyroku z dnia 7 października 2021 r., I C 1547/15, k. 76-88v

18.  Pismem z dnia 17 marca 2014 r. pełnomocnik K. S. wezwał Ł. Ł. (1) do dobrowolnej zapłaty kwoty 4.920,00 zł w terminie 3 dni od daty otrzymania wezwania pod rygorem wystąpienia na drogę sądową oraz zwrotu w tym terminie dwóch kompletów kluczy. Wyjaśnił, że K. S. przysługują następujące roszczenia: 1) 1.700,00 zł tytułem czynszu najmu za styczeń 2014 r. plus ustawowe odsetki od tej kwoty od dnia 06 stycznia do dnia zapłaty, 2) 3.220,00 zł (4.920,00 zł minus kaucja 1.700,00 zł) tytułem zwrotu kosztów uszkodzeń i zużycia lokalu ponad poziom wynikający z normalnej eksploatacji zgodnie z rozliczeniem. Według rozliczenia szkody obejmowały: 1) w łazience: uszkodzony rozdrabniacz do WC (1.400,00 zł + montaż hydraulik – 200,00 zł), rozbite drzwi harmonijkowe do łazienki – 600,00 zł, zniszczone dywaniki łazienkowe i brak ręczników – 80,00 zł, 2) w sypialni: wyniesiona pościel, kołdry i poduszki – 200,00 zł, brak dywaników na podłodze (3 sztuki) i zniszczona narzuta na kanapie – 150,00 zł, brak poduszek na dwóch taboretach i dwóch krzesłach – 60,00 zł, malowanie ściany (około 15 m ²) zasmarowanej smarem z rowerów i śladami po oponach – 250,00 zł, 3) w jadalni z aneksem kuchennym: rozbita szuflada na warzywa w lodówce – 80,00 zł, spalony piekarnik i fornir przyległej szafki z szufladami – 300,00 zł, zniszczone i wyniesione wyposażenie kuchni (obrus, deski, naczynia, podstawki pod talerze) – 200,00 zł, uszkodzona rama lustra, które zostało przewieszone z pokoju do korytarza – 200,00 zł, zbite szklane abażury żyrandola – 200,00 zł. Ponadto doprowadzenie lokalu do stanu sprzed wynajmu (sprzątanie, mycie okien, pranie firanek) – 300,00 zł, wymiana zamków gerda z montażem – 150,00 zł (górny zamek), 550,00 zł (zamek podklamkowy). Jednocześnie pełnomocnik poinformował Ł. Ł. (2), że jego klienta skorzystała z przysługującego jej na podstawie art. 670 § 1 k.c. prawa zastawu na jego ruchomościach pozostawionych w lokalu, które będą przechowywane przez K. S. do czasu otrzymania zapłaty. Wezwanie doręczono Ł. Ł. (1) w dniu 28 marca 2014 r.

dowód: pismo z dnia 17 marca 2014 r., k. 26–26v i k. 70–71; potwierdzenie odbioru – k. 29

19.  Pismem z dnia 28 kwietnia 2014 r. pełnomocnik Ł. Ł. (1), odnosząc się do żądań K. S., wskazał, że zablokowała ona jego klientowi dostęp do najmowanego lokalu, zamykając go na zamek, do którego kluczem tylko ona dysponowała. Ł. Ł. (1) był pozbawiony możliwości korzystania z lokalu przez 25 dni z 31 dni stycznia, w związku z czym czynsz należy się za 6 dni, tj. w kwocie 330,00 zł. Pełnomocnik poinformował pełnomocnika K. S., że Ł. Ł. (1) akceptuje swoje zobowiązania z tytułu czynszu najmu za 6 dnia stycznia 2013 r. w kwocie 330,00 zł, pozostałe roszczenia uznaje za nieuzasadnione, podtrzymuje żądanie zwrotu rzeczy osobistych wyszczególnionych w pkt4 pisma. W piśmie zastrzeżono, że w razie braku wydania jego rzeczy w terminie do dnia 06 maja 2014 r. Ł. Ł. (1) zastrzega sobie prawo do wystąpienia na drogę sądową. Zaproponowano polubowne rozwiązanie sporu: w zamian niezwłoczne wydanie rzeczy ruchomych, Ł. Ł. (1) był gotów zrezygnować z żądania zwrotu kaucji w kwocie 1.700,00 zł, co stanowiłoby całkowite zaspokojenie roszczeń K. S..

dowód: pismo z dnia 28 kwietnia 2014 r., k. 27–28 i k. 72–74

20.  W dniu 23 marca 2015 r. Ł. Ł. (1) wniósł do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia pozew przeciwko K. S. o zasądzenie kwoty 7.299,00 zł tytułem odszkodowania za bezprawne zatrzymanie rzeczy ruchomych, nakazanie K. S. wydanie rzeczy ruchomych i dokumentów stanowiących jego własność oraz zasądzenie kwoty 10.000,00 zł tytułem odszkodowania i odstąpił od obciążania powoda kosztami procesu.

21.  Wyrokiem z dnia 07 października 2021 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie wydanym w sprawie o sygn. akt I C 1547/15 uchylił wyrok zaoczny z dnia 30 października 2015 r. wydany w sprawie o sygn. akt I C 1547/15, nakazał K. S. wydanie Ł. Ł. (1) wydanie dokumentów wymienionych w tym wyroku, w pozostałym zakresie powództwo oddalił. Powyższy wyrok został zaskarżony przez Ł. Ł. (1). Wyrokiem z dnia 03 lutego 2023 r. wydanym w sprawie V Ca 269/22 Sąd Okręgowy w Warszawie zmienił zaskarżony wyrok w pkt 3 w ten sposób, że nadał mu treści: „zasądza od K. S. na rzecz Ł. Ł. (1) kwotę 17.299,00 zł oraz kwotę 3.522,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i oddalił powództwo w pozostałym zakresie” oraz zasądził od K. S. na rzecz Ł. Ł. (1) kwotę 2.905,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

dowód: wyrok z dnia 07 października 2021 r. z uzasadnieniem, k. 30–43 i k. 75–88v; wyrok z dnia 03 lutego 2023 r. z uzasadnieniem, 44–48 i k. 90–94

22.  K. S. wynajęła lokal mieszkalny nr (...) przy ul. (...) w W. nowemu najemcy w dniu 22 maja 2014 r. Umowa została rozwiązana za porozumieniem stron w dniu 13 września 2014 r.

dowód: umowa najmu lokalu mieszkalnego, k. 49–50v i k. 51–52v

III.  Ocena dowodów

23.  Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, przede wszystkich dokumentów i kopii dokumentów załączonych przez stronę powodową, które potraktował jako dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., w granicach podniesionych przez strony i ich pełnomocników twierdzeń i faktów istotnych dla rozstrzygnięcia (art. 227 k.p.c.), z uwzględnieniem okoliczności bezspornych i niezaprzeczonych oraz przyznanych w rozumieniu art. 229 i 230 k.p.c.. Prawdziwość i autentyczność tych dokumentów nie była kwestionowana przez stronę pozwaną i nie budziła wątpliwości Sądu. Przedłożone dokumenty stanowiły dowód w myśl art. 243 ² k.p.c. bez konieczności wydawania odrębnego postanowienia.

24.  Sąd przeprowadził dowód z dokumentów z załączonej do akt sprawy o sygnaturze I C 1547/15, wykonując poświadczone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów. Należy wskazać, że Sąd w niniejszej sprawie poczynił własne ustalenia faktyczne. Wynikająca bowiem z art. 365 § 1 k.p.c. moc wiążąca wyroku dotyczy tylko związania sentencją, a nie uzasadnieniem wyroku innego sądu, tj. przesłankami faktycznymi i prawnymi przyjętymi za jego podstawę, gdyż zakresem prawomocności materialnej jest objęty tylko ostateczny wynik rozstrzygnięcia, a nie jego przesłanki (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 03 grudnia 2024 r., sygn. akt III USK 358/23, LEX nr 3791556). Niemniej, ustalenia faktyczne są zbieżne z ustaleniami poczynionymi przez Sąd orzekający w sprawie I C 1547/15.

25.  Rekonstruując stan faktyczny, Sąd oparł się na zeznaniach świadków S. S. i A. P. (1). Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom A. P. (1), gdyż zeznania były logiczne, konkretne, spójne i korelowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Zeznaniom S. S. Sąd dał wiarę tylko w części, w zakresie, w jakim odnosiły się do stanu mieszkania w momencie podpisywania umowy najmu i wydania lokalu pozwanemu Ł. Ł. (1). Za niewiarygodną Sąd uznał tę część zeznań, w której świadek opisywała stan mieszkania po opuszczeniu lokalu przez wynajmujących jako mocno zniszczonego i zdemolowanego. Zeznania świadka nie znajdowały oparcia w pozostałym materiale dowodowym, w tym dokumentacji zdjęciowej załączonej do akt sprawy oraz pozostają w sprzeczności z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd w sprawie I C 1547/15. Ponadto sąd uznał powyższe zeznania za nielogiczne i niezgodne z doświadczeniem życiowym.

26.  Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 17 marca 2025 r. Sąd pominął dowód z przesłuchania stron na podstawie art. 302 § 1 k.p.c. w związku z art. 299 k.p.c., mając na uwadze nieusprawiedliwioną nieobecność powódki na ww. terminie rozprawy oraz fakt, że przeprowadzone do tej pory postępowanie dowodowe nie pozostawiło niewyjaśnionych faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Należy mieć przy tym na uwadze, że dowód z przesłuchania stron ma charakter fakultatywny, warunkiem jest przeprowadzenia jest konieczność wyjaśnienia faktów, których nie można było wyjaśnić przy pomocy innych środków dowodowych. „Dowód z przesłuchania stron ma charakter subsydiarny, posiłkowy, zaś przeprowadzenie takiego dowodu dopuszczalne jest wyjątkowo, gdy w świetle oceny sądu, opartej na całokształcie okoliczności sprawy, brak jest w ogóle innych środków dowodowych albo gdy istniejące okazały się niewystarczające do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 22 czerwca 2017 r., sygn. akt I ACa 584/16, LEX nr 2391899). W tej sprawie jednak okoliczność ta nie zachodziła, stan faktyczny ustalony bowiem został z pomocą dokumentów załączonych do akt sprawy przez obie strony postępowania oraz dowodu z przesłuchania świadków.

27.  W niniejszej sprawie Sąd dwukrotnie odraczał terminy rozpraw z uwagi na niemożność uczestniczenia w rozprawie pełnomocników stron. Sąd usprawiedliwił nieobecność pełnomocnika pozwanego na rozprawie w dniu 08 października 2024 r. z powodu nagłej hospitalizacji i zmienił termin rozprawy na dzień 03 grudnia 2024 r. (zarządzenie, k. 146). Wskazać przy tym należy, że pełnomocnik pozwanego powiadomiła Sąd z wyprzedzeniem drogą e-mailową, wskazując w tytule, że sprawa ma charakter pilny, wysyłając e-maila (ze szpitala) już w dniu 2 października 2024 r. (rozprawa wyznaczona na 8 października 2024 r.) informując, że po opuszczeniu szpitala przedłoży wszelkie dokumenty w należyty sposób (e-mail, k. 14–140v, k. 141; zaświadczenie lekarskie, k. 144; (...), k. 145) oraz wskazując na charakter choroby, która usprawiedliwia nieobecność. Sąd usprawiedliwił również nieobecność pełnomocnika powódki i zmienił termin rozprawy na dzień 23 stycznia 2025 r. z uwagi na kolizję z terminem rozprawy przed Sądem Okręgowym w Warszawie w sprawie o sygn. akt III C 1537/22 (pismo z zawiadomieniem, k. 155–156; zarządzenie, k. 158).

28.  Sąd nie uwzględnił drugiego wniosku pełnomocnika powódki o odroczenie terminu rozprawy wyznaczonej na dzień 17 marca 2025 r., uznając, że nie usprawiedliwił on w sposób należyty swej nieobecności. Pełnomocnik powódki wniósł o odroczenie rozprawy wyznaczonej na godzinę 11:00, wysyłając e-maila o godzinie 09:46 i załączając zaświadczenie o niezdolności do pracy od dnia 17 do dnia 21 marca 2025 r. Dokument (...) załączony przez pełnomocnika powódki wystawiony został w dniu 14 marca 2025 r. (e-mail, k. 197–198, (...), k. 199). Pełnomocnik powódki nie przedstawił zaświadczenia o niezdolności udziału w sprawie, które byłoby wystawione przez lekarza sądowego zgodnie z aktualnie obowiązującym przepisem z art. 214 ¹ § 1 k.p.c. Pełnomocnik powódki nie wskazał na żadne okoliczności, które uniemożliwiałyby mu uzyskanie zaświadczenia od lekarza sądowego. Należy ponadto zauważyć, że pełnomocnik nie powołał się w swojej wiadomości e-mailowej na żadne okoliczności, które usprawiedliwiałby tak późne zgłoszenie wniosku (o ile w ogóle uznać wniesienie pisma za pośrednictwem wiadomości e-mail za skuteczne – zauważyć należy, że pełnomocnik powódki nie złożył tożsamego wniosku na piśmie; jak natomiast wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego, wniesienie pisma drogą e-mailową nie wywołuje żadnych skutków prawnych – por. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 29 marca 2023 r., III CZ 427/22) o wyznaczenie rozprawy, nie wskazał na żadne okoliczności, które tłumaczyłyby, z jakiego powodu nie wyznaczył pełnomocnika substytucyjnego (mimo iż sąd pouczył pełnomocników, że w przypadku kolejnego wniosku o zmianę terminu rozprawy, sąd będzie wymagał od pełnomocników ustanowienia w sprawie pełnomocnika substytycyjnego – zarządzenie z 15 listopada 2024 r., k. 158). W treści tytułu e-maila z dnia 17 marca 2025 r. – wysłanego, jak już wspomniano, na godzinę przed rozpoczęciem rozprawy, na adres e-mailowy BOI tut. sądu – nie wskazano nawet, aby sprawa miała charakter pilny.

29.  W ocenie Sądu działanie pełnomocnika powódki należało ocenić ponadto jako nadużycie prawa procesowego, które nie może korzystać z ochrony, a ponadto zmierzające do przedłużenia postępowania, co narażałoby drugą stronę na wyznaczania kolejnego terminu rozprawy i dalsze oczekiwanie na rozstrzygnięcie w tej sprawie. Tym bardziej mając na uwadze oczywistą bezzasadność powództwa złożonego w tej sprawie oraz sposób, w jaki profesjonalny pełnomocnik wnioskuje o odroczenie rozprawy.

IV.  Ocena prawna

30.  Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na niewykazanie podstawy faktycznej roszczenia, niewykazanie szkody oraz brak związku przyczynowego między działaniem powoda a ewentualną szkodą poniesioną przez powódkę.

31.  Powódka oparła swoje powództwo na twierdzeniu, że pozwany nie wydał jej lokalu, pomimo rozwiązania umowy najmu z końcem stycznia 2014 r., że pozostawił lokal w stanie pogorszonym ponad normalne zużycie w stosunku do jego stanu w chwili wydania pozwanemu oraz że rzeczy pozostawione w lokalu odebrał dopiero w dniu 06 marca 2023 r., wskutek czego nie mogła ona wynająć lokalu innemu najemcy, musiała w nim zamieszkać, a wynająć lokal mniejszy (nr 91 przy ul. (...) w W.), w związku z czym uzyskała niższy czynsz najmu.

32.  Powódka wyliczyła swoją szkodę z tego tytułu jako utracone pożytki, tj. czynsz najmu lokalu nr (...), od daty wygaśnięcia umowy najmu: 1) w okresie od dnia 01 lutego do dnia 21 maja 2014 r. kwotę 6.251,61 zł (3 x 1.700,00 zł + 1151,61 zł), 2) w okresie od dnia 22 maja do grudnia 2015 r. kwotę 9.200,00 zł (500,00 x miesiące od czerwca do września 2014 r. + 480,00 zł x 15 miesięcy od października 2014 r. do grudnia 2015 r.).

33.  Powódka wskazała, że w niniejszej sprawie zachodzi zbieg roszczeń: z jednej strony z tytułu nienależytego wykonania umowy (art. 471 k.c.), a z drugiej z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 k.c.), decydując się dochodzić swego roszczenia na podstawie art. 415 k.c.

34.  Zgodnie z art. 443 k.c. okoliczność, że działanie lub zaniechanie, z którego szkoda wynikła, stanowiło niewykonanie lub nienależyte wykonanie istniejącego uprzednio zobowiązania, nie wyłącza roszczenia o naprawienie szkody z tytułu czynu niedozwolonego, chyba że z treści istniejącego uprzednio zobowiązania wynika co innego. Z treści tego przepisu wynika, że w konkretnym stanie faktycznym muszą być spełnione przesłanki charakterystyczne dla roszczenia odszkodowawczego kontraktowego, jak i roszczenia odszkodowawczego deliktowego, żeby można było mówić o zbiegu podstaw odpowiedzialności odszkodowawczej. Przyjmuje się, że odpowiedzialność ex delicto może wchodzić w grę także w przypadku, gdy pomiędzy stronami istnieje już stosunek obligacyjny, a wyrządzenie szkody nastąpiło w wyniku niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, będącego jednocześnie naruszeniem obowiązku ciążącego na podmiocie prawa. Jednak samo naruszenie przez strony więzi obligacyjnej (niewykonanie zobowiązania) nie może być uznane automatycznie za działanie bezprawne w rozumieniu art. 415 k.c. Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 listopada 2020 r. (sygn. akt VI ACa 72/20, Lex nr 3227920), bezprawność inaczej jest rozumiana w świetle art. 471 k.c., a inaczej w świetle art. 415 k.c. Bezprawność w rozumieniu art. 471 k.c. polega bowiem na naruszeniu przez dłużnika wynikającego z treści zobowiązania obowiązku zachowania się w określony sposób, co przekłada się na niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. Niewykonanie zobowiązania może być zatem uznane za działanie bezprawne w rozumieniu art. 415 k.c. wtedy, gdy wraz z naruszeniem obowiązków wynikających ze stosunku obligacyjnego jednocześnie następuje naruszenie nakazów i zakazów, ciążących na każdym podmiocie prawa, które wynikają z powszechnie obowiązujących norm prawnych oraz z zasad współżycia społecznego – dobrych obyczajów. Przesłanka bezprawności jest zatem elementem najbardziej odróżniającym odpowiedzialność deliktową od kontraktowej, w której naruszenie prawa rozumiane jest jako naruszenie prawa między stronami, wynikającego z konkretnego stosunku obligacyjnego (K. Osajda, w: Prawo cywilne. Komentarz, red. K. Osajda, W. Borysiak, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa, art. 443, dostęp: Legalis, nb. 10–15).

35.  Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami odpowiedzialności w świetle tego przepisu są: zachowanie człowieka, szkoda oraz wina człowieka, który swoim zachowaniem doprowadził do wyrządzenia szkody, oraz adekwatny związek przyczynowy między zachowaniem człowieka a naruszeniem dobra, z którego szkoda wynikła.

36.  Z kolei stosownie do treści art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z treści tego przepisu wynika, że warunkiem zaktualizowania się odpowiedzialności odszkodowawczej jest łączne spełnienie następujących przesłanek: 1) niewykonywanie bądź nienależyte wykonanie zobowiązania, 2) fakt poniesienia szkody, 3) związek przyczynowy pomiędzy niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem zobowiązania. Przy czym to dłużnik powinien wykazać, że niewykonanie bądź nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło z przyczyn, z które nie może ponosić odpowiedzialności.

37.  Jak już Sąd zauważył wcześniej, powódka, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zdecydowała się dochodzić roszczenia na podstawie art. 415 k.c., gdyż taką podstawę prawną wskazała. W związku z tym na niej ciążyło – zgodnie z regułą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c. – wykazanie, że działanie powoda było bezprawne, doprowadziło do powstania szkody, a między jego działaniem a szkodą powódki zachodzi adekwatny związek przyczynowy. W ocenie Sądu żadna z tych przesłanek nie została spełniona, a zachowania powoda żadną miarą nie można uznać za bezprawne działanie.

38.  Powódka twierdziła, że pozwany naruszył § 9 łączącej strony umowy najmu, zgodnie z którym wynajmujący miał prawo rozwiązać umowę bez wypowiedzenia, jeżeli najemca nie dotrzyma postanowień zawartych w § 3 i § 5 umowy. Najemca miał prawo wypowiedzieć umowę wynajmującemu w formie pisemnej na koniec miesiąca kalendarzowego, nie później niż na miesiąc naprzód. Po zakończeniu najmu najemca zobowiązany jest wydać przedmiot najmu wynajmującemu w stanie niepogorszonym niż wynikający z normalnej eksploatacji. Wszelkie uszkodzenia wynikła z jego winy najemca zobowiązuje się naprawić na własny koszt.

39.  Twierdzenia powódki nie znajdują potwierdzenia w ustalonym przez Sąd stanie faktycznym. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że przed upływem okresu wypowiedzenia umowy, który przypadał na koniec stycznia 2014 r. powódka zablokowała pozwanemu dostęp do lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w W., zamykając drzwi kluczem na górny zamek, do którego nie miał on klucza. Co więcej, bezpodstawnie dokonała zastawu na jego ruchomościach, obejmujących również rzeczy osobistego użytku i potrzebne do wykonywania pracy zawodowej, gdyż termin zapłaty czynszu z uwagi na dzień wolny od pracy jeszcze nie upłynął i przypadał na koniec dnia 07 stycznia 2014 r. Tymczasem powódka uniemożliwiła pozwanemu dostęp do mieszkania w dniu 06 stycznia 2014 r. Bezsprzecznie zachowanie powódki należy ocenić jako bezprawne zarówno w świetle umowy łączącej strony – okres wypowiedzenia jeszcze nie upłynął i pozwany miał prawo korzystać z wynajętego mieszkania, jak i sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Z pisma pełnomocnika pozwanej z dnia 17 marca 2014 r. załączonego do pozwu (k. 26–26v) wynika, że powódka skorzystała z przysługującego w jej mniemaniu prawa zastawu na ruchomościach pozostawionych w lokalu, które miały być przechowywane do czasu otrzymania zapłaty. Wskazać należy, że w styczniu 2014 r. kwestią sporną pomiędzy stronami był jedynie czynsz za miesiąc styczeń, którego zapłaty powódka się domagała, mimo że uniemożliwiła pozwanemu korzystanie z lokalu. Kwestia rzekomych uszkodzeń w lokalu, jakich miał się dopuścić pozwany pojawiła się dopiero w marcu 2014 r., gdy spór pomiędzy stronami się zaognił. Postępowanie dowodowe nie wykazało, aby w lokalu doszło do jakichkolwiek uszkodzeń, nie potwierdza twierdzeń powódki również załączona do pozwu dokumentacja fotograficzna, która po pierwsze, nie przedstawia uszkodzeń ponad normalne zużycie, a po drugie nie wiadomo, kiedy została wykonana. Zeznania świadków – A. P. (2) złożone na rozprawie w dniu 17 marca 2025 r., jak i załączone do akt sprawy protokoły z zeznań świadków H. Z. i A. P. (1) złożone na rozprawie w sprawie I C 1547/15 – potwierdzają jednoznacznie, że lokal został pozostawiony w dobrym stanie, w takim, w jakim został najemcom wydany, a dodatkowo A. Z. z matką go posprzątały.

40.  Główny zarzut powódki opierał się na twierdzeniu, że lokal nie został jej wydany, a swoje rzeczy pozwany odebrał dopiero w dniu 06 marca 2023 r. w wykonaniu wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 07 października 2021 r. wydanego w sprawie I C 1547/15. Wskazać należy, że w związku z tym, że to powódka przejęła lokal, odmawiając pozwanemu dostępu do niego i uniemożliwiając odbiór swych rzeczy, trudno uznać, że to pozwany jej nie wydał lokalu, skoro już nim nie dysponował. Po drugie, odbiór rzeczy nastąpił faktycznie w wykonaniu ww. wyroku, ale to nie pozwany został wyrokiem tym przymuszony do odbioru swoich ruchomości, tylko powódka do ich wydania. Wskazać należy, że powódka nie chciała ich wydać nawet po wydaniu wyroku przez Sąd pierwszej instancji, ale dopiero po wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie, który rozpoznawał apelację powoda.

41.  W świetle powyższego należy uznać, że powództwo nie znajduje oparcia w jakiejkolwiek części okoliczności faktycznych przywołanych przez powódkę. Powódka nie sprostała ciążącemu na niej obowiązkowi wykazania, że pozwany swoim zachowaniem doprowadził do powstania szkody, w związku z czym Sąd powództwo oddalił.

V.  Koszty procesu

42.  O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 1 ¹ k.p.c. Zgodnie z tymi przepisami strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, zaś od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty. Pozwany jest niewątpliwie stroną wygrywającą postępowanie w całości, zatem to powódka obowiązana jest zwrócić pozwanemu poniesione koszty procesu. Na zasądzoną kwotę 3.617,00 zł składają się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3.600 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. 2023, poz. 1935).

ZARZĄDZENIE

(...)

ASR Agnieszka Pikała

W., 23 kwietnia 2025 r.