Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

Sygn. akt V W 3207/23

UZASADNIENIE WYROKU Z DNIA 25 WRZEŚNIA 2024 ROKU

J. M. został obwiniony o to, że w dniu 5 grudnia 2022 roku na ulicy (...), przed przystankiem autobusowym Most G. 02, kierując samochodem marki T. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do wyznaczonego żółtymi znakami toru jazdy, czym doprowadził do kolizji z pojazdem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowanym przez W. L., wskutek czego doszło do zarysowania drzwi, wgniecenia błotnika oraz uszkodzenia przedniego zderzaka w pojeździe pokrzywdzonego, tj. o wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z § 85 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

J. M. w trakcie postępowania sądowego zaprzeczał popełnieniu zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że jechał środkowym pasem jezdni w stronę Ż. stosując się do jazdy zgodnie z zasadami ruchu drogowego nakreślonymi przez żółte pasy. J. M. podniósł, że w dacie zajścia to nie on uderzył w samochód marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), tylko przedmiotowy samochód kierowany przez W. L. uderzył w tylny zderzak prowadzonego przez niego samochodu marki T. o numerze rejestracyjnym (...), zarysowując mu prawy bok.

(wyjaśnienia J. M. k. 106-108)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 grudnia 2022 roku w W. na ul. (...) obowiązywała tymczasowa zmiana organizacji ruchu wyznaczona liniami koloru żółtego, skręcającymi w lewą stronę.

W dniu 5 grudnia 2022 roku około godziny 22:00, w W., W. L. kierując pojazdem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na ul. (...), jadąc od Centrum w kierunku Ż. poruszał się po drodze prawym skrajnym pasem ruchu.

Pojazd marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) poruszał się zgodnie z przebiegiem tymczasowej organizacji ruchu, wyznaczonej liniami koloru żółtego.

W tym samym czasie, J. M. na ul. (...) w W. kierując pojazdem marki T. o nr rej. (...) poruszał się po drodze środkowym pasem ruchu zgodnie z organizacją ruchu wyznaczoną liniami koloru białego.

Pojazd marki T. (...) o nr rej. (...) poruszał się z większą prędkością, niż pojazd marki O. (...) o nr rej. (...).

Pojazd marki T. o nr rej. (...) nie poruszał się właściwym torem jazdy, ograniczonym żółtymi liniami z uwagi na tymczasową zmianę organizacji ruchu.

W pewnym momencie kierujący pojazdem marki T. o nr rej. (...) wykonał manewr zmiany pasa ruchu ze środkowego, na skrajny prawy, którym poruszał się pojazd marki O. o nr rej. (...), doprowadzając do zarysowania drzwi, wgniecenia błotnika oraz uszkodzenia przedniego zderzaka w pojeździe marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Po zderzeniu W. L., kierujący pojazdem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), razem z J. M., kierującym pojazdem marki T. o nr rej. (...), zjechali na przystanek autobusowy (...) i zadzwonili po patrol Policji.

O powyższym stanowi zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci: wyjaśnień J. M. k. 106-107, 107v-108; zeznań W. L. k. 40-41, 107-108; materiałów prowadzonej przez Wydział Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji sprawy nr RD-w- (...) k. 19-56; opinii biegłego sądowego z zakresu kryminalistycznej rekonstrukcji zdarzeń, ruchu drogowego oraz bezpieczeństwa w ruchu drogowym, kryminalistycznego badania miejsca zdarzenia, pomiarów prędkości, odczytów oraz badania zapisów z tachografów k. 120-131.

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu obwiniony dopuścił się czynu ontologicznego wskazanego przez pokrzywdzonego, który jednakże należało zakwalifikować z innego przepisu prawa, oraz inaczej opisać zachowanie obwinionego.

Tym samym J. M. uznano za winnego tego, że w dniu 5 grudnia 2022 roku na ulicy (...), przed przystankiem autobusowym Most G. 02, kierując samochodem marki T. o numerze rejestracyjnym (...) nie zachował należytej ostrożności w trakcie kierowania w/w pojazdu w ten sposób, że wbrew normie wynikającej z art. 16 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym w zw. z § 85 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych, zajmował na jezdni dwa pasy ruchu, nie stosując się tym samym do wyznaczonego żółtymi znakami poziomymi na jezdni toru jazdy, a także nie zastosował się do normy wynikającej z art. 19 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym przez to, że nie dostosował prędkości swojego pojazdu do panujących wówczas warunków na drodze, wynikających ze zmiany organizacji ruchu w tym miejscu i czasie, czym doprowadził do kolizji z pojazdem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowanym przez W. L., wskutek czego doszło do zarysowania drzwi, wgniecenia błotnika oraz uszkodzenia przedniego zderzaka w pojeździe O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), czym wypełnił znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.

Przepis art. 86 § 1 kodeksu wykroczeń stanowi, że odpowiedzialności karnej podlega ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Artykuł 86 k.w. chroni bezpieczeństwo w ruchu drogowym na drogach publicznych, w strefach zamieszkania i strefach ruchu, które może być zagrożone przez niezachowanie należytej ostrożności przez uczestników ruchu drogowego i inne osoby, które swoim zachowaniem mogą oddziaływać na ten ruch. Przedmiotowy przepis pośrednio obejmuje ochroną płynność ruchu drogowego, która jest często zakłócana przez stworzenie zagrożenia bezpieczeństwa w tym ruchu (np. kolizja drogowa, konieczność gwałtownego hamowania).

Zachowanie sprawcze z art. 86 § 1 k.w. polegające na niezachowaniu należytej ostrożności, może przybrać postać:

1) działania – niepodporządkowanie się regule zakazującej określonego zachowania, np. złamanie zakazu: przebiegania przez jezdnię (art. 14 pkt 4 prawa o ruchu drogowym), wyprzedzania pojazdu na przejściu dla pieszych i bezpośrednio przed nim (art. 26 ust. 3 pkt 1 prawa o ruchu drogowym) lub korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku (art. 45 ust. 2 pkt 1 prawa o ruchu drogowym),

2) zaniechania – niewykonanie nałożonego obowiązku, np. niesygnalizowanie zawczasu i wyraźnie kierunkowskazem zamiaru zmiany kierunku jazdy lub pasa ruchu (art. 22 ust. 5 prawa o ruchu drogowym) lub niezapewnienie sobie przy cofaniu pomocy innej osoby w razie trudności w osobistym upewnieniu się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda (art. 23 ust. 1 pkt 3 lit. b prawa o ruchu drogowym), albo

3) kombinacji działania i zaniechania – np. nieustąpienie pierwszeństwa innemu pojazdowi przy włączaniu się do ruchu (art. 17 ust. 2 prawa o ruchu drogowym), jazda z prędkością niezapewniającą panowania nad pojazdem (art. 19 ust. 1 prawa o ruchu drogowym) lub niezachowanie bezpiecznego odstępu od wyprzedzanego pojazdu lub uczestnika ruchu (art. 24 ust. 2 prawa o ruchu drogowym).

Jak stwierdził SN w wyr. z 29.4.2003 r. (III KK 61/03, L.), dla odpowiedzialności z art. 86 kw konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował "należytej ostrożności", a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. Należytą ostrożnością jest ostrożność pozwalająca wyłączyć albo przynajmniej zminimalizować ryzyko spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym w konkretnych okolicznościach. Stopień ostrożności musi być dostosowany do sytuacji, w której odbywa się ruch drogowy (w szczególności stanu jezdni, warunków atmosferycznych, prędkości pojazdów uczestniczących w ruchu, natężenia ruchu, pory dnia, miejsca odbywania się ruchu, a także do właściwości sprawcy i pojazdu, którym się ewentualnie porusza. Rodzajem należytej ostrożności jest szczególna ostrożność, czyli ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (art. 2 pkt 22 prawa o ruchu drogowym). Na należytą ostrożność składa się również przestrzeganie zasady ograniczonego zaufania. Oznacza to, że uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze nie mają prawa liczyć, że inni uczestnicy tego ruchu przestrzegają przepisów ruchu drogowego, jeśli okoliczności wskazują na możliwość odmiennego ich zachowania (art. 4 prawa o ruchu drogowym a contrario). W takim przypadku należy dostosować swoje zachowanie do sytuacji zwiększonego ryzyka wystąpienia zagrożenia bezpieczeństwa ruchu. W literaturze podkreśla się, że są sytuacje, w których kierowca, nawet mimo braku konkretnego sygnału, zawsze powinien zachować nieufność co do prawidłowości poruszania się innych osób ze względu na to, że nieprawidłowości praktycznie występują tak często, iż stają się niemal regułą (P. Daniluk (red.), Kodeks wykroczeń. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2023).

Zachowanie należytej ostrożności wymaga przede wszystkim:

1 )przestrzegania przepisów ruchu drogowego zawartych w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (dalej PrDrog), które mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa uczestników tego ruchu, w szczególności stosowania się do znaków i sygnałów drogowych lub do sygnałów i poleceń osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego (zob. art. 5 prawa o ruchu drogowym);

2 )przestrzegania reguł dotyczących ruchu pieszych oraz osób poruszających się przy użyciu urządzenia wspomagającego ruch (zob. art. 11–15a prawa o ruchu drogowym);

3) przestrzegania reguł dotyczących ruchu pojazdów, odnoszących się do włączania się do ruchu, prędkości i hamowania, zmiany kierunku jazdy lub pasa ruchu, wymijania, omijania, cofania, wyprzedzania, przecinania się kierunków ruchu, ostrzegania oraz jazdy w warunkach zmniejszonej przejrzystości powietrza, holowania, ruchu pojazdów w kolumnie, ruchu rowerów, hulajnóg elektrycznych, urządzeń transportu osobistego, motorowerów oraz pojazdów zaprzęgowych (zob. art. 16–34 prawa o ruchu drogowym);

4) przestrzegania zasad dotyczących ruchu zwierząt (zob. art. 35–37 prawa o ruchu drogowym);

5) stosowania się do przepisów porządkowych (zob. art. 39–45 prawa o ruchu drogowym);

6) stosowania się do przepisów dotyczących: zatrzymania i postoju (zob. art. 46–50 prawa o ruchu drogowym), używania świateł zewnętrznych (zob. art. 51–52 prawa o ruchu drogowym), warunków używania pojazdów w ruchu drogowym (zob. art. 53–64 prawa o ruchu drogowym) oraz warunków technicznych pojazdów (zob. art. 66 prawa o ruchu drogowym).

Wskazane w art. 86 k.w. zachowanie sprawcy lub skutek tego zachowania powinny nastąpić na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu. Bez wątpienia ulica (...) w W. jest drogą publiczną.

Wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. ma charakter materialny. Skutkiem stanowiącym jego znamię jest zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a więc sytuacja, w której zachodzi niebezpieczeństwo dla zdrowia lub życia uczestników ruchu albo innych osób znajdujących się na drodze bądź niebezpieczeństwo wystąpienia szkody rzeczowej u tych osób. Przy czym niebezpieczeństwo to musi grozić innej osobie niż sprawca, który nie zachował należytej ostrożności. Zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym musi być również realne i konkretne, a nie abstrakcyjne, co oznacza, że do przypisania omawianego wykroczenia nie wystarczy przekonanie, że zachowanie, którego dopuściła się dana osoba, zwykle stwarza zagrożenie w ruchu. Niezbędne jest ustalenie, że w konkretnej sytuacji zagrożenie bezpieczeństwa nastąpiło . O realności i konkretności zagrożenia musi świadczyć jakieś zdarzenie, którym może być np. zderzenie się pojazdu z innym pojazdem.

Omawiane wykroczenie można popełnić umyślnie (w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym) albo nieumyślnie (w formie świadomej lub nieświadomej nieumyślności), zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 5 k.w.. Umyślnością lub nieumyślnością muszą być objęte wszystkie znamiona poszczególnych typów wykroczeń (w przypadku art. 86§1 k.w. będzie to niezachowanie należytej ostrożności oraz spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym na drodze publicznej)

Przepis art. 16 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym stanowi, że kierujący pojazdem jest obowiązany jechać możliwie blisko prawej krawędzi jezdni, natomiast jeżeli pasy ruchu na jezdni są wyznaczone, nie może zajmować więcej niż jednego pasa. Nadto zgodnie z § 85 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych - jeżeli na drodze są umieszczone znaki barwy białej i żółtej wskazujące różny sposób zachowania, to kierujący jest obowiązany stosować się do znaków barwy żółtej.

W przedmiotowej sprawie w dniu 5 grudnia 2022 roku ok. godz. 22:00, na ul. (...), kierując pojazdem marki T. o nr rej. (...), pomimo tymczasowej zmiany organizacji ruchu wyznaczonej liniami koloru żółtego, poruszał się zgodnie z tymczasowo nieobowiązującą organizacją ruchu wyznaczoną liniami koloru białego.

Z uwagi na niedostosowanie się do właściwego toru jazdy J. M., kierując pojazdem marki T. o nr rej. (...), zajmował częściowo dwa pasy wyznaczone żółtymi liniami z uwagi na tymczasową zmianę organizacji ruchu. Z uwagi na okoliczność, że J. M. w momencie obowiązywania tymczasowej zmiany organizacji ruchu wyznaczonej liniami koloru żółtego w dalszym ciągu poruszając się organizacją ruchu wyznaczoną liniami koloru białego, wykonując manewr zmiany pasa ruchu ze środkowego, na skrajny prawy, którym poruszał się pojazd marki O. o nr rej. (...) (według tymczasowej zmiany organizacji ruchu wyznaczonej liniami koloru żółtego), doprowadził do zdarzenia drogowego.

Na gruncie niniejszej sprawy biegły z zakresu kryminalistycznej rekonstrukcji zdarzeń ruchu drogowego ustalił, że ujawnione i udokumentowane ślady na lewych, tylnych drzwiach pojazdu marki T. o promienistym przebiegu powstały w wyniku kontaktu z lewym, przednim kołem pojazdu marki O., podczas zmiany toru jazdy przez pojazd marki O., zgodnie z przebiegiem tymczasowej organizacji ruchu, wyznaczonej liniami koloru żółtego.

W związku z powyższym w ocenie Sądu należy podzielić wnioski z opinii biegłego, że kierujący pojazdem marki T. o nr rej. (...) w dniu 5 grudnia 2022 roku ok. godz. 22:00, na ul. (...) od ul. (...) w kierunku ul. (...), w momencie zderzenia się z pojazdem marki O. nr rej. (...) nie poruszał się właściwym torem jazdy, ograniczonym żółtymi liniami z uwagi na tymczasową zmianę organizacji ruchu. Sąd przyjął, że pojazd marki T. poruszał się zgodnie z organizacją ruchu wyznaczoną liniami koloru białego, natomiast pojazd marki O. poruszał się zgodnie z przebiegiem tymczasowej organizacji ruchu, wyznaczonej liniami koloru żółtego. W związku z powyższym Sąd uznał, że kierujący pojazdem marki T., w momencie zaistnienia zdarzenia, wykonał manewr zmiany pasa ruchu ze środkowego, na skrajny prawy, którym poruszał się pojazd marki O. o nr rej. (...). Nadto Sąd dał wiarę opinii biegłego w zakresie w jakim wskazał, że udostępniony mu materiał dowodowy, pozwala na uznanie, że pojazd marki T. (...) o nr rej. (...) poruszał się z większą prędkością, niż pojazd marki O. (...) o nr rej. (...).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym - kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu.

Komentowany przepis reguluje kwestię bezpiecznej prędkości oraz ściśle z nią związanej drogi zatrzymania. Prędkością bezpieczną jest każda prędkość dostosowana do istniejących warunków i sytuacji na drodze, która gwarantuje pełne panowanie nad pojazdem, a równocześnie mieści się w granicach prędkości administracyjnie dopuszczalnej. W tym kontekście wiąże się ona ściśle z pojęciem "ostrożności", a zatem obowiązuje zawsze i wszędzie na drodze. Prędkość bezpieczna, to prędkość pozwalająca kierującemu na prawidłowe wykonanie manewrów, których potrzebę w konkretnej sytuacji kierujący ma możliwość i obowiązek przewidzieć.

Prędkość bezpieczna nie może być utożsamiana z prędkością dozwoloną, jednak musi mieścić się w jej granicach. Jeżeli zatem na danym odcinku obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h, a istniejące warunki dyktują prędkość 40 km/h, wówczas ta ostatnia będzie prędkością bezpieczną. Kierowca powinien prowadzić pojazd z taką prędkością, aby miał możliwość rozpoznania ewentualnych zagrożeń i dość czasu, aby sobie z nimi poradzić. To kierujący jest podstawowym ośrodkiem decydującym, jak się ma zachować w układzie: samochód–droga–człowiek. Podejmując decyzję wykonania manewru korzysta z informacji dostarczonych mu przez czynniki zewnętrzne, jak również przez sprzężenie zwrotne układu, w którym się znajduje. Informacje te podlegają procesowi przetwarzania dla umożliwienia podjęcia decyzji, a następnie fizycznego ich wykonania. Jest to układ sterowania nieautomatycznego. Wydaje się, że dla określenia nadmiernej prędkości nie da się ustalić konkretnych norm. Niebezpieczną prędkością nie jest prędkość duża, lecz nadmierna w konkretnych warunkach.

Na gruncie niniejszej sprawy pokrzywdzony jadący 40 km/h wskazał, że obwiniony J. M. jechał zdecydowanie szybciej od niego. J. M. wskazał, że najprawdopodobniej jechał z prędkością 50 km/h. Okoliczność, że J. M. jechał z prędkością wyższą niż pokrzywdzony została potwierdzona przez biegłego z zakresu kryminalistycznej rekonstrukcji zdarzeń ruchu drogowego, jednakże brak dowodów na to, by prędkość ta była znacząco wyższa. Z uwagi na okoliczność, że J. M. podczas składania wyjaśnień wskazał, że był świadomy obowiązującej na ul. (...) tymczasowej zmiany ruchu drogowego, to obowiązany był jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków w jakich ruch się wówczas odbywał tj. pory nocnej, wzmożonego ruchu pojazdów, a przede wszystkim tymczasowej zmiany organizacji ruchu drogowego, czyli dużo niższej, niż poruszałby się normalnie na tym odcinku drogi.

Mając na uwadze powyższe, wątpliwości Sądu nie budził fakt popełnienia przez J. M. przypisanego mu wykroczenia.

Odnosząc się do wyjaśnień obwinionego, w których zaprzeczał popełnieniu zarzucanego mu czynu, i podał że jechał zgodnie z tymczasową zmianą ruchu drogowego wyznaczoną liniami koloru żółtego, to w ocenie Sądu stanowiły one jedynie jego wersję wydarzeń prezentowaną na potrzeby postępowania, mając na celu uniknięcie odpowiedzialności wykroczeniowej. Jego depozycje stały w sprzeczności z zeznaniami W. L. oraz opinią biegłego z zakresu kryminalistycznej rekonstrukcji zdarzeń ruchu drogowego, które to dowody Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Opinia została sporządzona przez osobę kompetentną, fachowca w danej dziedzinie, opinia była spójna, logiczna, o wysokim poziomie merytoryki. Z kolei zeznania pokrzywdzonego w pełni znalazły pokrycie we wnioskach biegłego.

Wykroczenie z art. 86 § 1 kodeksu wykroczeń zagrożone jest karą grzywny. Zgodnie z art. 24 § 1a k.w. karę grzywny wymierza się w wysokości od 20 do 30 000 złotych.

W opinii Sądu kara grzywny w wysokości 300 zł wymierzona obwinionemu jest adekwatna do stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu, właściwości i warunków osobistych sprawcy oraz możliwości zarobkowych. Uznać należy, że czyn obwinionego był społecznie szkodliwy, lecz jego szkodliwość społeczna nie była wysoka, gdyż jego zachowanie doprowadziło jedynie do stłuczki pojazdów. Wina obwinionego w ocenie Sądu nie była nadmiernie wysoka. Faktem jest, że J. M. nie zastosował się do obowiązującej w danym miejscu tymczasowej organizacji ruchu i poruszał się wzdłuż linii białych, a nie żółtych, jednakże w ocenie Sądu nie było to przez niego zamierzone, a wynikało jedynie z jego przyzwyczajenia do obowiązujących tam standardowo oznaczeń poziomych na jezdni. Obwiniony jest starszą osobą, zdarzenie miało miejsce z godzinach nocnych, co ponadto mogło wpływać na to, iż jego percepcja do zmian na drodze mogła nie być na tak dobrym poziomie jak u osób młodszych – co oczywiście nie zwalniało go do wyostrzonej uważności i jazdy samochodem zgodnie z przepisami ruchu drogowego.

Odnosząc się do właściwości i warunków osobistych obwinionego wskazać należy, że J. M. jest rozwiedzionym emerytem, posiadającym dwójkę dorosłych dzieci, nie mającym nikogo na utrzymaniu, posiadającym majątek w postaci samochodu z 2016 roku T. (...) o wartości 35.000 zł. Tym samym wymierzona mu grzywna z pewnością nie przekracza jego możliwości finansowych.

Sąd uznał ponadto, że grzywna w wysokości 300 zł jest wystarczająca do osiągnięcia wobec obwinionego celów zapobiegawczych i wychowawczych, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, w tym aby zwrócić uwagę na zachowanie szczególnej ostrożności prowadząc pojazdy mechaniczne. Wyższa kara grzywny, mając na uwadze zasądzenie od obwinionego kosztów postępowania w całości, byłaby dla niego, jako dla emeryta, zbyt surową karą.

Kierując się dyspozycją art. 119 § 1 kodeksu postepowania w sprawach o wykroczenia, Sąd zasądził od obwinionego J. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.254 zł (tysiąca dwustu pięćdziesięciu czterech złotych) tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 zł (trzydziestu złotych) tytułem opłaty w sprawach karnych. Na wydatki złożyły się zryczałtowane koszty doręczeń oraz wynagrodzenie biegłego (§ 2 i § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia), a opłata stanowi 10% wymierzonej kary grzywny (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych).

Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia obwinionego od kosztów sądowych w całości lub w części. Jednocześnie uznać należy, że skumulowane kwoty grzywny i kosztów postępowania będą dotkliwą nauczką dla J. M., by w przyszłości być bardziej uważnym na drodze, nie jeździć nigdy „ na pamięć” i jechać z dużo mniejszą prędkością w sytuacji potencjalnie niebezpiecznych na drodze.

Sąd wskazuje na koniec, że niemożliwym było uznanie, że J. M. dopuścil się wykroczenia z art. 97 k.w., gdyż w orzecznictwie i doktrynie jednolicie przyjmuje się, że art. 97 k.w. nie może pozostawać w zbiegu z żadnym innym przepisem Kodeksu wykroczeń zawierającym znamiona czynów godzących w bezpieczeństwo i porządek w komunikacji ( zob. W. Radecki [w:] M. Bojarski, W. Radecki, Kodeks wykroczeń..., 2019, s. 845, oraz R.A. Stefański, Wykroczenia..., s. 585). Tym samym, jeśli zachowanie sprawcy narusza jeden z przepisów rozdziału XI kodeksu wykroczeń i jednocześnie stanowi wykroczenie przeciwko innym regulacjom dotyczącym bezpieczeństwa i porządku w ruchu, zastosowanie powinien mieć tylko naruszony przepis Kodeksu wykroczeń, już bez wskazywania art. 97 k.w. (zob. A. Michalska-Warias [w:] T. Bojarski, J. Piórkowska-Flieger, A. Michalska-Warias, Kodeks wykroczeń. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024, art. 97.)

Dlatego orzeczono jak w sentencji.