Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

3 października 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Michał Kowalski

Protokolant: Monika Filaber, Karolina Kowalczyk

przy udziale oskarżyciela posiłkowego E. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 14 grudnia 2018 roku, 7 marca 2019 roku, 11 kwietnia 2019 roku, 10 lipca 2019 roku i 3 października 2019 roku w W.

sprawy przeciwko W. C.

synowi R. i G.

urodzonemu (...)roku w S.

obwinionemu o to, że:

w dniu 05.08.2017 r. ok. godz. 20:00 w W. przy ul. (...) skrzyżowanie z ul. (...) dokonał umyślnego uszkodzenia kierunkowskazu w lewym bocznym lusterku w samochodzie marki M. o nr. rej. (...), czym uczynił straty o wartości 300 zł na szkodę E. K.,

tj. za wykroczenie z art. 124 § 1 kw,

I.  obwinionego W. C. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw określa, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 59/19

(poprzednia sygn. akt XI W 5218/17)

UZASADNIENIE

W. C. został obwiniony o to, że w dniu 5 sierpnia 2017 roku około godziny 20:00 w W. przy ul. (...) skrzyżowanie z ulicą (...) dokonał umyślnego uszkodzenia kierunkowskazu w lewym bocznym lusterku w samochodzie marki M. o numerze rejestracyjnym (...), czym uczynił straty o wartości 300 zł na szkodę E. K.,

tj. o wykroczenie z art. 124 § 1 kw.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 sierpnia 2017 roku około godziny 20:00 w W. na skrzyżowaniu ulicy (...) i ulicy (...) pomiędzy kierującym samochodem marki M. o numerze rejestracyjnym (...) E. K. a kierującym motocyklem o numerze rejestracyjnym (...) W. C. doszło do incydentu drogowego.

W konsekwencji tego zdarzenia mężczyźni zatrzymali swoje pojazdy i doszło pomiędzy nimi do szarpaniny.

Znajdujący się w lewym lusterku pojazdu E. K. kierunkowskaz jest uszkodzony, a wartość szkody wynosi 295 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego w postaci:

- wyjaśnień obwinionego W. C. (k. 12, k. 51 - 52),

- częściowo zeznań świadka E. K. (k. 4, k. 51),

- zeznań świadka D. A. (k. 116 - 117),

- zeznań świadka M. J. (k. 7, k. 51 - 52),

- zeznań świadka K. S. (k. 145 - 146),

- zeznań świadka M. B. (k. 166 - 167),

- zdjęcia (k. 5),

- opinii biegłego ds. wyceny ruchomości (k. 69-72).

O. C. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że pomiędzy nim a oskarżycielem posiłkowym jako kierującymi pojazdami doszło do zdarzenia drogowego. Opisał cały przebieg tego zdarzenia. Wyjaśnił, że po zdarzeniu zatrzymał swój pojazd i podszedł do E. K., aby z nim porozmawiać. Zaczęli się szarpać. Wyjaśnił, że gdy podszedł do samochodu M. od strony kierowcy, został mocno uderzony drzwiami pojazdu. Pokłócili się. Wyjaśnił, że został zaatakowany przez pokrzywdzonego, w wyniku tego ataku został uszkodzony kask, który miał na głowie. Nie uderzał w samochód marki M., nie uszkodził w nim lusterka.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania, iż obwiniony W. C. swoim zachowaniem dopuścił się popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 124 § 1 kw.

Przede wszystkim stwierdzić należy, że sam fakt, że doszło pomiędzy obwinionym a oskarżycielem posiłkowym do zdarzenia drogowego oraz szarpaniny nie jest między stronami sporny. Fakt ten wynika z wyjaśnień obwinionego oraz zeznań świadków, w tym także oskarżyciela posiłkowego E. K.. Nie ulega również wątpliwości, że znajdujący się w lewym lusterku pojazdu E. K. kierunkowskaz jest uszkodzony.

Świadek E. K. zeznał, iż obwiniony W. C. umyślnie zniszczył kierunkowskaz w lewym lusterku samochodu M. o numerze rejestracyjnym (...). Nie znajduje to jednak potwierdzenia w zeznaniach pozostałych świadków. Żaden z nich nie widział, aby obwiniony w jakikolwiek sposób uderzył bądź kopnął w tę część pojazdu E. K., pokrzywdzony sam też zmieniał swoją wersję wydarzeń w tej kwestii, raz twierdząc, że uderzenie w lusterko nastąpiło nogą, a innym razem, że ręką. Zeznania oskarżyciela posiłkowego nie mogą zatem stanowić jedynej podstawy ustalenia, że obwiniony dokonał zarzucanego mu czynu. Zeznania pozostałych świadków Sąd uznaje za wiarygodne. Zauważyć należy, że nie obserwowali oni zdarzenia w ogóle, jak interweniująca funkcjonariuszka Policji M. J. lub też nie obserwowali całego zdarzenia (szarpaniny), jak pozostali przesłuchani świadkowie. Podkreślić w tym miejscu należy, że także z zeznań jadącej z oskarżycielem posiłkowym siostry – K. S. nie wynika bezpośrednio i w sposób niebudzący wątpliwości, że uszkodzenie lusterka nastąpiło w wyniku uderzenia przez obwinionego.

Za wiarygodne uznano pozostałe wskazane dowody, nie zachodzą bowiem żadne okoliczności mogące podważyć ich wiarygodność, a strony w toku przewodu sądowego nie kwestionowały ich prawdziwości.

Przepis art. 124 § 1 kw penalizuje zachowanie polegające na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy.

Po dokonaniu oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że nie daje on podstaw do tego, aby przypisać obwinionemu W. C. odpowiedzialności za zarzucany mu wnioskiem o ukaranie czyn. Zauważyć należy, że poza samym faktem istnienia uszkodzenia kierunkowskazu w lewym lusterku samochodu M. oraz niekonsekwentnymi i częściowo sprzecznymi ze sobą zeznaniami E. K., żaden dowód nie wskazuje na to, że do uszkodzenia tej części pojazdu doszło w okolicznościach wskazanych przez oskarżyciela posiłkowego.

Sąd nie jest w stanie w sposób niebudzący wątpliwości ustalić, że przedmiotowe uszkodzenie nastąpiło w wyniku umyślnego działania obwinionego, czy też np. nie było wynikiem uderzenia w niego drzwiami samochodu przez oskarżyciela posiłkowego, czy też wreszcie nie istniało już przed dniem zdarzenia.

Mając powyższe na uwadze, wobec niedających się usunąć wątpliwości oraz wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienie wykroczenia przez obwinionego, Sąd uniewinnił W. C. od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 124 § 1 kw, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.