Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

V K 608/25

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

B. G.

w dniu 11 listopada 2023 roku w W. na ulicy (...) kierował w ruchu lądowym po drodze publicznej pojazdem mechanicznym marki M. nr rej. (...) w trakcie ciążącego na nim zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obowiązującego od 07.11.2023 r. do 07.09.2024 r. wydanego przez Sąd Rejonowy w Przasnyszu, sygn. akt sprawy (...), to jest o czyn z art. 244 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

B. G. w dniu 11 listopada 2023 roku prowadził pojazd marki M. o nr rej. (...). Oskarżony jechał ulicą (...) w W.. Na wysokości ul. (...) uderzył w znajdujący się na wysepce rozdzielającej pasy jezdni znak drogowy, a następnie odjechał bez zatrzymania się. Kolizję zauważyło dwóch funkcjonariuszy Policji, którzy znajdowali się w zaparkowanym, nieoznakowanym radiowozie. Funkcjonariusze powiadomili o tym zdarzeniu inną załogę (...) celem podjęcia przez nią interwencji.

Wobec B. G. wydany został wyrok nakazowy z dnia 9 czerwca 2023 roku, w którym uznano go za winnego popełnienia wykroczenia z art. 94 § 1 k.w. Wyrokiem nakazowym orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 10 miesięcy, który obowiązywał w okresie od dnia 7 listopada 2023 roku do dnia 7 września 2024 roku.

Oskarżony w dniu 19 czerwca 2023 roku odebrał osobiście nadaną do niego korespondencję zawierającą odpis wyroku nakazowego. Wyrok nakazowy uprawomocnił się w dniu 7 listopada 2023 roku na skutek cofnięcia sprzeciwu od wyroku przez oskarżonego.

zeznania K. K.

9, 31, 194-195

zeznania M. C.

11, 33, 195

zeznania P. G.

21, 196

notatka urzędowa (...)

1-3

odpis wyroku

58-59, 63

wydruk (...)

6

Oskarżony jest osobą karaną.

karta karna

185-188

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

B. G.

j.w.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu zdarzenia kierującym pojazdem M. o nr rej. (...) była jego właścicielka P. G..

zeznania świadka P. G.

21, 196

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zeznania K. K., M. C.

Zeznania świadków są w ocenie Sądu wiarygodne i posiadają wysoki walor dowodowy. Świadkowie byli w dniu zdarzenia operacyjnymi funkcjonariuszami Policji, którzy zauważyli kolizję spowodowaną przez oskarżonego i wezwali inną załogę celem podjęcia interwencji wobec niego. Zeznania obu świadków są w pełni spójne, logiczne oraz szczegółowe. Należy podkreślić, że funkcjonariusze operacyjni, ze względu na rodzaj pełnionych czynności służbowych, posiadają ponadstandardowe zdolności obserwacyjne oraz zdolności do zapamiętywania postrzeżeń. Świadkowie w sposób logiczny przedstawili okoliczności, ze względu na które nie podjęli samodzielnej interwencji wobec kierującego pojazdem. Sąd nie dopatruje się okoliczności, dla których świadkowie mogliby podawać nieprawdę.

Jedyna różnica pomiędzy zeznaniami świadków a wskazaniem właścicielki pojazdu P. G. odnosi się do koloru pojazdu. Świadkowie podali w postępowaniu przygotowawczym, że samochód był biały, natomiast wg P. G. był srebrny. W ocenie Sądu nie istnieje natomiast obiektywny dowód na to, jakiego koloru był przedmiotowy pojazd w dniu zdarzenia, gdyż z wydruku (...) powyższe nie wynika. Zmiana koloru samochodu jest stosunkowo łatwa poprzez chociażby oklejenie go specjalną folią, co od pewnego czasu staje się bardzo popularne. Jednak nawet gdyby w dniu zdarzenia pojazd był faktycznie koloru srebrnego, to ta różnica nie niweczy wiarygodności zeznań świadków, gdyż okoliczność jest mało istotna. Najważniejszymi postrzeżeniami, których powinni byli dokonać i dokonali funkcjonariusze Policji był numer rejestracyjny pojazdu i wizerunek kierującego. Fakt, czy mijający ich jasny pojazd był biały czy srebrny jest drobiazgiem, a jego dostrzeżenie uzależnione jest w dużej mierze od oświetlenia, czasu obserwacji i możliwości skupienia się na tym właśnie szczególe, zamiast na innych ważniejszych okolicznościach.

Odnośnie natomiast oklejenia szyb bocznych przednich przyciemnianą folią twierdzenie świadków jest jasne, iż szyby boczne przednie nie były przyciemnione, a przynajmniej nie w stopniu uniemożliwiającym obserwację wnętrza. Sąd chciałby też zauważyć, że obserwacją wnętrza przedmiotowego samochodu, w tym w szczególności kierowcy, możliwa była także przez szybę przednią w momencie, gdy świadkowie odwrócili się w stronę nadjeżdżającego pojazdu.

Z bazy (...) wynika, iż pojazd był sprowadzany z zagranicy, musiał zatem przejść badania techniczne w Polsce. Gdyby szyby boczne przednie były przyciemnione w znacznym stopniu, co sugeruje obrona, najprawdopodobniej samochód nie zostałby dopuszczony do ruchu podczas obowiązkowych badań technicznych.

zeznania P. G.

Sąd uwzględnił zeznania świadka wyłącznie w zakresie, w jakim wskazała, że użyczała samochodu oskarżonemu. W pozostałym zakresie zeznania świadka są zdaniem Sądu niezgodne z prawdą, o czyn szerzej w części 2.2.

notatka urzędowa (...)

Notatka sporządzona przez uprawniony organ na potrzeby niniejszego postępowania. Brak zastrzeżeń co do wiarygodności.

wydruk (...)

Wydruk z bazy (...) na okoliczność ustalenia danych właściciela pojazdu, który spowodował kolizję. Brak zastrzeżeń co do wiarygodności.

odpis wyroku

Odpis orzeczenia sądowego w innej sprawie karnej prowadzonej przeciwko oskarżonemu przez Sąd Rejonowy w Przasnyszu pod sygn. akt (...). Brak wątpliwości co do wiarygodności.

Jak wynika z kopii elektronicznego potwierdzenia odbioru, oskarżony odebrał odpis orzeczenia osobiście w dniu 19 czerwca 2023 roku.

karta karna

Dokument o charakterze urzędowym, sporządzony przez uprawniony organ w przewidzianej prawem formie. Potwierdza okoliczność uprzedniej karalności oskarżonego.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia szerszych wyjaśnień, co w ocenie Sądu stanowi przyjętą przez niego linię obrony. Należy jednak podkreślić, że oskarżony co do zasady nigdy nie zaprzeczył prowadzeniu pojazdu w dniu 11 listopada 2023 roku. Jego zwięzłe wyjaśnienia odnoszą się wyłącznie do braku pewności co do otrzymania przez niego odpisu wyroku, w którym orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów. W ocenie Sądu powyższe świadczy o tym, że oskarżony nie był pewien, czy w dniu prowadzenia pojazdu odebrał już odpis wyroku, bowiem w takim przypadku mógłby kwestionować umyślność działania, co mogłoby stanowić przyjętą linię obrony.

zeznania P. G.

Sąd doszedł do przekonania, iż zeznania świadka w nieuwzględnionym zakresie są niezgodne z prawdą i stanowią fałszywe zeznania mające na celu ochronę oskarżonego przed poniesieniem odpowiedzialności za popełniony przez niego czyn. Przede wszystkim zeznania świadka nie znajdują potwierdzenia w pozostałym, ocenionym jako wiarygodny, materiale dowodowym, w tym między innymi zeznaniami świadków K. K. oraz M. C., którzy spójnie i logicznie zeznali, że z pewnością widzieli kierującego pojazdem mężczyznę. Ponadto świadkowie spójnie wskazali, że kierujący pojazdem nie zatrzymał się po uderzeniu w znak drogowy, zaś P. G. zeznała, iż po uderzeniu w znak zatrzymała się na około 30 sekund, a następnie cofnęła pojazdem i dopiero odjechała, co pozostaje w sprzeczności z ustalonym stanem faktycznym w sprawie. Ponadto świadek zeznała odmiennie w stosunku do niekwestionowanych okoliczności faktycznych, po której stronie ulicy znajdował się znak, w który uderzył jej pojazd wskazując, iż była to prawa strona ulicy. Dla osoby, która nie zna okoliczności zdarzenia, naturalną odpowiedzią na pytanie, po której stronie ulicy znajdował się znak drogowy jest odpowiedź, że po prawej, gdyż przeważająca większość znaków drogowych ustawiana jest z prawej strony jezdni. W tym jednak przypadku znak znajdował się po lewej stronie jezdni, na wysepce rozdzielającej pasy. Jest to miejsce tak charakterystyczne, że w świetle doświadczenia życiowego nie jest możliwym, aby kierujący, który uderzył w wysepkę i znak po lewej stronie jezdni, nie zapamiętał tej okoliczności i nie był w stanie jej odtworzyć nawet po upływie znacznego czasu. Kolejnym argumentem przemawiąjącym za uznaniem, że P. G. nie była podczas zdarzenia kierującym przedmiotowym pojazdem, jest okoliczność, iż na pytanie o skutki uderzenia w znak wskazała, że znak się przechylił po uderzeniu. Z wiarygodnych i spójnych zeznań funkcjonariuszy Policji wynika coś odmiennego, gdyż widzieli oni lecący w powietrzu znak co oznacza, że znak się urwał, a nie tylko przechylił. Nie sposób, aby kierujący nie dostrzegł powyższego.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

B. G.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W art. 244 k.k. ustawodawca penalizuje zachowania polegające na niepodporządkowaniu się orzeczeniom wydanym przez sąd - zakazom. Wymieniony przepis ma na celu wymuszenie obowiązku respektowania orzeczeń sądowych. Chodzi tu o orzeczenie każdego sądu (cywilnego, administracyjnego lub karnego), które zawiera zakaz określonej w nim działalności, de facto niezależnie od podstawy prawnej, na której został wydany. Jak wskazuje się w judykaturze, redakcja art. 244 k.k. sugeruje, że chodzi o każdy obowiązek o treści określonej w hipotezie tego przepisu, o ile wynika on z orzeczenia sądu - niezależnie od tego, czy jest orzeczony jako środek karny z art. 39 i n. k.k., czy też na innej podstawie prawnej, w tym jako środek probacyjny z art. 72 § 1 k.k. (por. wyrok SN z dnia 21 listopada 2012 r., III KK 42/12, LEX nr 1252719). Dla bytu przestępstwa wystarczające jest jednorazowe zachowanie sprzeczne z orzeczeniem sądu. Występek z art. 244 k.k. można popełnić wyłącznie umyślnie, działając z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym (postanowienie SN z dnia 5 lutego 2009 r., II KK 254/08, LEX nr 486550). Znamiona komentowanego przestępstwa są spełnione, jeśli zakaz, do którego sprawca się nie stosuje, został orzeczony przez sąd prawomocnie. Wymaga to w konsekwencji ustalenia świadomości sprawcy co do uprawomocnienia się orzeczonego zakazu (tak wyrok SN z dnia 17 stycznia 2003 r., WA 75/02, OSNKW 2003, nr 5-6, poz. 44).

W świetle zgormadzonego w sprawie materiału dowodowego, zdaniem Sądu oskarżony wypełnił wszelkie przesłanki czynu z art. 244 k.k. Nie ulega żadnej wątpliwości, iż oskarżony wiedział o orzeczonym wobec niego zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych lub co najmniej przewidywał, iż ten obowiązuje. Powyższy zakaz został bowiem orzeczony wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Przasnyszu z dnia 9 czerwca 2023 roku w sprawie o sygn. akt (...). Odpis tego orzeczenia oskarżony odebrał osobiście w dniu 19 czerwca 2023 roku, co potwierdził swoim popisem na elektronicznym potwierdzeniu odbioru. Oskarżony złożył co prawda sprzeciw od powyższego wyroku nakazowego, jednak skutecznie go cofnął w dniu 7 listopada 2023 roku, w związku z czym wyrok uprawomocnił się tego dnia. W związku z powyższym uznać należy, że oskarżony wiedział lub co najmniej przewidywał, że w dniu 11 listopada 2023 roku ciążący na nim zakaz prowadzenia pojazdów uprawomocnił się. Wątpliwości Sądu nie budzi również okoliczność prowadzenia przez oskarżonego pojazdu M. o nr rej. (...). Oskarżony jeździł uprzednio tym autem, co potwierdzają zeznania P. G. w uwzględnionej części, a co więcej poruszanie się przez oskarżonego tym pojazdem było przedmiotem postępowania w sprawie o sygn. akt (...) prowadzonej przed Sądem Rejonowym w Przasnyszu. Pojazd był ponadto wielokrotnie legitymowany, gdy kierował nim oskarżony (k. 15). Przede wszystkim jednak fakt prowadzenia pojazdu w dniu 11 listopada 2023 roku potwierdzają m.in. wiarygodne zeznania funkcjonariuszy Policji, będących naocznymi świadkami uderzenia przez oskarżonego w znak drogowy. Świadkowie w sposób wiarygodny i spójny wskazali przebieg zdarzenia od momentu zauważenia kolizji, a ponadto bez wątpliwości rozpoznali oskarżonego na okazanych im w dniu 27 lutego 2024 roku zdjęciach. Niemal w całości niewiarygodne były zaś zeznania P. G., będącej byłą partnerką oskarżonego. P. G. usiłowała przejąć odpowiedzialność za kolizję z dnia 11 listopada 2023 roku na siebie, jednak wskazany przez nią przebieg wydarzeń pozostawał w sprzeczności z ustalonym w sprawie stanem faktycznym, choćby w zakresie braku zatrzymania się przez kierującego pojazdem po uderzeniu, czy umiejscowieniu znaku drogowego na wysepce po lewej stronie jezdni. Świadek wskazała, że zatrzymała się po uderzeniu w znak znajdujący się z prawej strony jezdni, a co więcej wycofała pojazd i dopiero wówczas odjechała. Taka wersja wydarzeń stoi w sprzeczności z wersją pozostałych świadków, których zeznania Sąd uznał za w pełni wiarygodne oraz notatką urzędową z miejsca zdarzenia.

Co więcej, choć uprzednia karalność oskarżonego oczywiście nie przesądza o możliwości przypisania mu czynu będącego przedmiotem tego postępowania, to jednak poważne zastanowienie może budzić zbieżność, że oskarżonemu przypisano popełnienie innych wykroczeń w okresie zbliżonym do zarzucanego w niniejszej sprawie, w związku z czym zapadły wobec niego cztery inne wyroki niż wskazany powyżej, którymi orzeczono zakazy prowadzenia pojazdów mechanicznych (k. 50). Takie okoliczności, w zestawieniu z faktem wielokrotnego prowadzenia przez oskarżonego pojazdów pomimo braku uprawnień oraz z wiarygodnymi zeznaniami świadków w sprawie kształtują jasne intencje co do linii obrony oskarżonego.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu oskarżony swoim zachowaniem wypełnił przesłanki czynu z art. 244 k.k. Stopień zawinienia Sąd określa jako wysoki, zaś społeczną szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu ocenia jako znaczną. Oskarżony nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami. Pomimo tego nie respektował zasad porządku prawnego, wielokrotnie prowadząc samochód, co potwierdza zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Postawę oskarżonego Sąd ocenia jako wysoce lekceważącą. Nie ulega ona poprawie. Pomimo prowadzonych przeciwko B. G. postępowań w sprawach o wykroczenia, wskazać należy, że oskarżony nadal użytkował pojazdy, za co był karany po popełnieniu czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. G.

1

1

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd uwzględnił stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, jak również brał pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego.

Stopień winy Sąd ocenił jako wysoki, zaś społeczna szkodliwość czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania charakteryzowała się znacznym stopniem.

Wobec oskarżonego zachodzą w niniejszej sprawie liczne okoliczności obciążające. Oskarżony wiedział, że ciąży na nim zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Odpis orzeczenia odebrał osobiście. Oskarżony zlekceważył zatem doniosłość orzeczenia sądowego w swojej sprawie. Co więcej, oskarżony w dniu 11 listopada 2023 roku nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami i z pewnością znał konsekwencje naruszenia zasad porządku prawnego w tym zakresie. W sprawie nie zachodzą żadne okoliczności, które mogłyby choćby w niewielkim stopniu uzasadniać pobudki i motywacje oskarżonego co do prowadzenia przez niego pojazdu. Jego postawę w odniesieniu do respektowania rozstrzygnięcia Sądu ocenia się jako lekceważącą. Oskarżony jest osobą karaną, w tym również orzekano wobec niego kary pozbawienia wolności. Co więcej, oskarżony był karany za czyny z art. 244 k.k. w okresie po popełnieniu czynu będącego przedmiotem niniejszej sprawy, co prowadzi co wniosku, że nie wyciąga on wniosków ze swojego dotychczasowego zachowania, a prowadzone przeciwko niemu postępowania karne nie są dla niego wystarczającą przestrogą przed popełnianiem kolejnych przestępstw.

Przy ustalaniu wymiaru kary Sąd nie dopatrzył się natomiast żadnych okoliczności łagodzących.

Kara winna spełniać cele wychowawcze i prewencyjne. Cele te zostaną zaś osiągnięte dopiero wówczas, gdy kara będzie też odpowiednio dolegliwa. Należy bowiem zwrócić uwagę na to, iż oskarżony jest osobą dorosłą i wydawać by się mogło na tyle dojrzałą, że zdążył już albo przynajmniej powinien był już na tyle poznać reguły życia społecznego, normy prawne oraz skutki ich naruszeń, aby znać konsekwencje swojego czynu. Skoro jednak dopuścił się naruszenia tych norm, to konieczny jest odpowiednio długi okres oddziaływania wychowawczego, aby nie tylko zrozumiał naganność swojego czynu, ale także aby wypracować u niego krytyczny stosunek do popełnionego czynu, po to by w przyszłości zapobiec popełnieniu przez niego przestępstwa. Wymierzona kara winna również kształtować u niego świadomość, że sprawcy tego rodzaju przestępstw nie mogą liczyć na pobłażanie, a ciążące na nich zakazy mają doniosły charakter. Tym samym Sąd doszedł do przekonania, że kara pozbawienia wolności w wymiarze 8 miesięcy będzie wystarczająco dolegliwą i jednocześnie proporcjonalną reakcją na szkodliwe zachowanie oskarżonego. W ocenie Sądu kara o charakterze nieizolacyjnym nie byłaby proporcjonalna ze względu na stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, a także okoliczność, że oskarżony nie respektuje orzeczonych wobec niego środków karnych, co stanowi o braku poprawy nagannej postawy oskarżonego.

B. G.

2

1

Sąd na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, który zdaniem Sądu będzie dostateczną przestrogą dla oskarżonego i pozwoli mu uzmysłowić konieczność dostosowania swojego życia do obowiązującego porządku prawnego.

B. G.

3

1

Sąd zgodnie z treścią art. 43a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 5000 złotych, co stanowi minimalną wysokość wskazaną w tymże przepisie.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

---

---

---

---

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd oddalił wniosek dowodowy złożony przez obrońcę oskarżonego na rozprawie w dniu 20 listopada 2025 roku w postaci 3 zdjęć pojazdu, który zgodnie z oświadczeniem miał uczestniczyć w zdarzeniu objętym niniejszym postępowaniem, na okoliczność przyciemnienia wszystkich czterech szyb bocznych. Wniosek ten Sąd oddalił m.in. z powodu niewidocznej tablicy z numerem rejestracyjnym pojazdu. Wskazać jednak należy, iż na jednym ze zdjęć, znajdującym się na k. 193 akt sprawy, widoczny jest fragment tablicy. Bezsporną okolicznością jest, że w zdarzeniu uczestniczył pojazd o numerze rejestracyjnym (...), zaś na fotografii widoczny jest początek numeru rejestracyjnego w postaci liter (...), zaś kolejny znak wygląda na cyfrę "5", co budzi dalsze wątpliwości Sądu w zakresie uznania, iż jest to ten sam pojazd. Co więcej, podkreślenia wymaga, że zgodnie z oświadczeniem obrońcy, załączone zdjęcia miały zostać wykonane nie wcześniej niż 2 tygodnie przed terminem rozprawy. Wskazać należy, że przedmiotowe postępowanie dotyczy zdarzenia z 11 listopada 2023 roku, a zatem mającego miejsce ponad dwa lata wcześniej. W tym okresie pojazd, o ile znajduje się na załączonych zdjęciach, mógł diametralnie się zmienić – co do koloru i przyciemnienia szyb (chociażby na potrzeby wykonania zdjęcia), co nie pozwala na przyjęcie, że pojazd uwidoczniony na zdjęciach z pewnością wyglądał tak samo jak w listopadzie 2023 roku.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Wobec treści art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. J. kwotę 840 złotych powiększoną o podatek od towarów i usług tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

5

Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, ustalając, że wydatki w tym zakresie ponosi Skarb Państwa, uznając, że ich uiszczenie byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

7.  Podpis