Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

V K 457/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

N. T.

w dniu 6 stycznia 2023 roku w W. na odcinku od ul. (...), na wysokości(...), do ul. (...) na wysokości (...) nie zastosował się do decyzji właściwego organu administracji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami wydanej przez Prezydenta Miasta P. za nr 5430.3.25.466.17.18 z dnia 10 marca 2018 roku w ten sposób, że prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny tj. samochód marki R. o nr rej. (...), czym wypełnił dyspozycję art. 180a k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Wobec N. T. w dniu 10 marca 2018 roku wydana została przez Prezydenta Miasta P. decyzja numer (...).3.25.466.17.18 o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kategorii AM, B1, B.

Decyzja wydana została w związku z przekroczeniem przez oskarżonego dopuszczalnej liczby punktów karnych oraz następnie niepoddaniu się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji w zakresie, w jakim skierował go organ. Przedmiotową decyzję odebrała matka oskarżonego, J. T., dnia 13 marca 2018 roku. Oskarżony wiedział jednak o tym, że jego uprawnienia do kierowania pojazdami zostały cofnięte, chociażby dowiadując się o tym podczas przesłuchania w charakterze podejrzanego w postępowaniu przygotowawczym w sprawie III K 676/22, gdzie zresztą przyznał, że wie o cofnięciu uprawnień. Oskarżony nie podchodził ponownie do egzaminu.

Pomimo powyższego, oskarżony w dniu 6 stycznia 2023 roku prowadził samochód marki R. o numerze rejestracyjnym (...) i został zatrzymany do kontroli przez patrol Policji.

wyjaśnienia oskarżonego

113-114

zeznania M. L.

5

decyzja Prezydenta Miasta P.

kopia akt sprawy III K 676/22

20-22

214-224

Oskarżony był uprzednio karany.

karta karna

97-98

1.1.2.

N. T.

w dniu 6 stycznia 2023 roku w W. na odcinku od ul. (...), na wysokości (...), do ul. (...) na wysokości (...) nie zastosował się do ciążącego na nim zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego przez Sąd Rejonowy dla (...) wyrokiem o sygnaturze III K 676/22, obowiązującym od dnia 27.10.2022 roku przez okres trzydziestu sześciu miesięcy w ten sposób, że prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny tj. samochód marki R. o nr rej. (...), tj. o czyn z art. 244 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Wobec oskarżonego toczyło się postępowanie karne o czyn z art. 180a k.k., które zakończyło się wydaniem wyroku nakazowego z dnia 26 września 2022 roku. W wyroku nakazowym, obok kary ograniczenia wolności, orzeczono m.in. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres trzech lat. Wyrok nakazowy uprawomocnił się dnia 27 października 2022 roku.

Oskarżony nie odebrał odpisu wyroku nakazowego przesłanego mu pocztą, ani zawiadomienia o wykonaniu środka karnego. Korespondencja w tym zakresie była podwójnie awizowana i następnie zwrócona nadawcy.

wyjaśnienia oskarżonego

113-114

kopia akt sprawy III K 676/22

214-224

63

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne w nieznacznej części. Jako wiarygodne uznać należy depozycje oskarżonego w zakresie wydawanych wobec niego decyzji administracyjnych oraz powtórnie uzyskiwanych przez niego uprawnień do kierowania pojazdami. W pozostałym zakresie wyjaśnienia oskarżonego stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony. Szerzej w części 2.2.

zeznania M. L.

Zeznania świadka są w ocenie Sądu w pełni wiarygodne. Świadek był funkcjonariuszem Policji podejmującym interwencję wobec oskarżonego w dniu 6 stycznia 2023 roku. Brak zastrzeżeń co do wiarygodności.

kopia akt sprawy III K 676/22

Dokumentacja sporządzona w związku z innym toczącym się postępowaniem sądowym w sprawie oskarżonego. Brak zastrzeżeń co do wiarygodności. Wynika z niej, że na etapie postępowania sądowego N. T. nie odebrał żadnej korespondencji.

decyzja Prezydenta Miasta P., wyrok nakazowy

Odpisy orzeczeń w innych sprawach oskarżonego. Brak wątpliwości co do wiarygodności.

karta karna

Dokument o charakterze urzędowym,. sporządzony przez uprawniony organ w przewidzianej prawem formie. Potwierdza okoliczność uprzedniej karalności oskarżonego. Brak wątpliwości co do wiarygodności.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony w swoich wyjaśnieniach podkreślał, że nie miał wiedzy o wydanej decyzji, gdyż odebrała ją jego matka. Takie wyjaśnienia w ocenie Sądu stanowią wyłącznie przyjętą przez oskarżonego linię obrony i stoją w sprzeczności z ustalonym stanem faktycznym w sprawie. Wskazać należy, że podczas rozprawy oskarżony jednoznacznie wyjaśnił, że w 2022 roku nie miał uprawnień do kierowania pojazdami. Co więcej, wskazał, że uprawnienia do kierowania pojazdami zostały wobec niego cofnięte trzy razy. Po pierwszym razie oskarżony podszedł do egzaminu i uzyskał uprawnienia, tak samo jak po kolejnym ich cofnięciu. Po wydaniu trzeciej decyzji oskarżony nie podchodził już do egzaminu. Wobec tego nie sposób uznać, jakoby oskarżony nie miał świadomości, że nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami, szczególnie, że podczas przesłuchania w innej sprawie oskarżony wyjaśnił, że przyszło do niego pismo z urzędu i wiedział o wydanej decyzji (k. 216). Co więcej, Sąd miał również na względzie okoliczność, że decyzje o cofnięciu uprawnień były już w przeszłości wydawane wobec oskarżonego. Wiedział on zatem, że cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami wiąże się z koniecznością podejścia do egzaminu, celem ich odzyskania, co zresztą oskarżony w przeszłości uczynił dwukrotnie. Oskarżony wyjaśnił, że nie podchodził już kolejny raz do egzaminu, a tym samym nie ulega wątpliwości, że miał świadomość, że decydując się w którymkolwiek momencie na prowadzenie samochodu nie posiadałby do tego uprawnień i byłoby to działaniem niezgodnym z wydaną decyzją i w związku z tym bezprawnym.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1

N. T.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwo o znamionach opisanych w art. 180a k.k ma charakter formalny (bezskutkowy). Jest popełniane przez działanie. Podmiotem czynu sankcjonowanego w art. 180a k.k. może być osoba, wobec której właściwy organ wydał decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami. Jest to przestępstwo indywidualne. Strona podmiotowa czynu opisanego w art. 180a k.k. polega na umyślności w postaci zamiaru bezpośredniego lub ewentualnego.

W art. 244 k.k. ustawodawca penalizuje zachowania polegające na niepodporządkowaniu się orzeczeniom wydanym przez sąd - zakazom. Wymieniony przepis ma na celu wymuszenie obowiązku respektowania orzeczeń sądowych. Chodzi tu o orzeczenie każdego sądu (cywilnego, administracyjnego lub karnego), które zawiera zakaz określonej w nim działalności, de facto niezależnie od podstawy prawnej, na której został wydany. Jak wskazuje się w judykaturze, redakcja art. 244 k.k. sugeruje, że chodzi o każdy obowiązek o treści określonej w hipotezie tego przepisu, o ile wynika on z orzeczenia sądu - niezależnie od tego, czy jest orzeczony jako środek karny z art. 39 i n. k.k., czy też na innej podstawie prawnej, w tym jako środek probacyjny z art. 72 § 1 k.k. (por. wyrok SN z dnia 21 listopada 2012 r., III KK 42/12, LEX nr 1252719). Dla bytu przestępstwa wystarczające jest jednorazowe zachowanie sprzeczne z orzeczeniem sądu. Występek z art. 244 k.k. można popełnić wyłącznie umyślnie, działając z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym (postanowienie SN z dnia 5 lutego 2009 r., II KK 254/08, LEX nr 486550). Znamiona komentowanego przestępstwa są spełnione, jeśli zakaz, do którego sprawca się nie stosuje, został orzeczony przez sąd prawomocnie. Wymaga to w konsekwencji ustalenia świadomości sprawcy co do uprawomocnienia się orzeczonego zakazu (tak wyrok SN z dnia 17 stycznia 2003 r., WA 75/02, OSNKW 2003, nr 5-6, poz. 44).

W ocenie Sądu materiał dowodowy wskazany powyżej w pełni uzasadnia możliwość przypisania N. T. popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 180a k.k. Decyzję wydaną przez Prezydenta Miasta P. o numerze 5430.3.25.466.17.18 odebrała wprawdzie J. T., matka oskarżonego, w dniu 13 marca 2018 roku, co pokwitowała swoim podpisem, jednak oskarżony w swoich wyjaśnieniach podał, że w 2022 roku nie miał uprawnień do kierowania pojazdami. Nadto w innym postępowaniu o sygn. II K 676/22 podał podczas składania wyjaśnień w dniu 4 sierpnia 2022 roku, że wie o wydanej decyzji, a przynajmniej w toku tego przesłuchania dowiedział się o jej treści. Wiedział on zatem, że cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami wiąże się z koniecznością podejścia do egzaminu, celem ich odzyskania, co zresztą oskarżony w przeszłości uczynił dwukrotnie. Tym samym nie ulega wątpliwości, że oskarżony miał świadomość, że prowadząc w dniu 6 stycznia 2023 roku samochód nie posiada do tego uprawnień. Na marginesie wskazać należy, że przesłuchanie J. T. na okoliczności związane z odebraniem i przekazaniem synowi decyzji w toku postępowania nie było możliwe z uwagi na brak możliwości ustalenia jej adresu, jednak mając na uwadze wyjaśnienia oskarżonego dotyczące toczących się wobec niego postępowań i wydanych decyzji, zeznania świadka nie były niezbędne dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie.

Sąd wobec powyższego ustalił, iż N. T. prowadził w dniu 6 stycznia 2023 roku pojazd mechaniczny wiedząc, że nie posiada do tego uprawnień, które zostały mu cofnięte decyzją właściwego organu. Tym samym wypełnił wszelkie przesłanki zarzucanego mu czynu z art. 180a k.k.

W zakresie podstawy skazania niezgodnej z zarzutem Sąd wskazuje, że przede wszystkim nie jest możliwe przypisanie oskarżonemu popełnienia dwóch czynów z uwagi na treść art. 11 § 1 k.k., który stanowi, że ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo. Jak bowiem jednoznacznie wskazuje się w orzecznictwie, „o jedności czynu (przestępstwa) świadczy jedność miejsca, czasu i osób uczestniczących w zajściu oraz jedność zamiaru sprawców przestępstwa, choćby rozwój zdarzeń w trakcie zajścia, nie zawsze zależny od sprawców, dzielił zdarzenie na kilka zajść, z pozoru odrębnych. Nie ma istotnego znaczenia ilość skutków czy pokrzywdzonych osób, ale ilość działań podjętych z tym samym zamiarem” (Wyrok SN z 27.06.2022 r., I (...) 12/21, LEX nr 3361834). Oskarżony dopuścił się działania, które polegało na prowadzeniu pojazdu mechanicznego wbrew wydanej decyzji administracyjnej oraz orzeczonemu sądownie zakazowi prowadzenia pojazdów. Owe działanie stanowiło jedno zachowanie, w związku z czym nie byłoby możliwe przypisanie oskarżonemu popełnienia dwóch czynów zabronionych. Zarówno miejsce, czas, jak i sposób działania były w niniejszej sprawie tożsame. Gdyby oskarżony wypełnił przesłanki obu zarzucanych mu czynów, koniecznym byłoby zastosowanie instytucji zbiegu określonej w art. 11 § 2 k.k.

Ponadto, w ocenie Sądu powstały wątpliwości co do możliwości przypisania oskarżonemu popełnienia czynu z art. 244 k.k. Postępowanie w sprawie, w której orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych toczyło się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Mokotowa pod sygn. akt III K 676/22 i zostało prawomocnie zakończone wyrokiem nakazowym z dnia 26 września 2022 roku. Wskazać należy, że powyższa sprawa toczyła się w trybie postępowania nakazowego, tj. bez udziału stron. Oskarżony nie odebrał korespondencji zawierającej odpis orzeczenia. Nie odebrał również zawiadomienia o wykonaniu środka karnego. Przesyłki były podwójnie awizowane i nie zostały podjęte w terminie, co skutkowało zwrotem do nadawcy. Przestępstwo z art. 244 k.k. cechuje się zaś od strony podmiotowej umyślnością. W ocenie Sądu oskarżony wypełnił wszelkie przesłanki czynu po stronie przedmiotowej, tj. posiadał aktywny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych i prowadził pojazd. Nie można jednak uznać, aby jego zachowanie w tym zakresie było zawinione. Oskarżony, jak wskazano powyżej, nie odebrał żadnej korespondencji w związku z toczącym się postępowaniem, a posiedzenie w przedmiocie wydania wyroku nakazowego odbyło się bez jego udziału. Tym samym Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie nie jest możliwe uznanie, że oskarżony wiedział lub co najmniej przewidywał, że toczące się postępowanie zostało już prawomocnie zakończone, a orzeczony w związku z tym środek karny był wykonywany.

Wobec powyższego, oskarżonemu należało przypisać popełnienie czynu z art. 180a k.k.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

N. T.

1

I-II

Wymierzając oskarżonemu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności Sąd uwzględnił stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, jak również brał pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego.

Zarówno wina sprawcy, jak i społeczna szkodliwość czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania charakteryzowały się znacznym stopniem.

Wobec oskarżonego zachodzą w niniejszej sprawie okoliczności obciążające. Oskarżony wiedział, że nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami, znał konsekwencje wydanej wobec niego decyzji, bowiem była to kolejna już decyzja o takiej treści wydana wobec niego. Oskarżony zlekceważył jednak doniosłość tejże decyzji. Nieprzystąpienie do egzaminu celem ponownego uzyskania uprawnień nie było podyktowane żadnymi okolicznościami, które mogłyby choćby w niewielkim stopniu uzasadniać pobudki i motywacje oskarżonego co do prowadzenia przez niego pojazdu. Jego postawę w odniesieniu do respektowania rozstrzygnięcia organu administracji Sąd ocenia jako lekceważącą. Oskarżony był ponadto uprzednio karany, w tym również orzekano wobec niego kary pozbawienia wolności.

Przy ustalaniu wymiaru kary Sąd nie dopatrzył się natomiast wyraźnych okoliczności łagodzących, niemniej oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, choć jego wyjaśnienia były w znacznej części przyjętą linią obrony.

Kara winna spełniać cele wychowawcze i prewencyjne. Cele te zostaną zaś osiągnięte dopiero wówczas, gdy kara będzie też odpowiednio dolegliwa. Należy bowiem zwrócić uwagę na to, iż oskarżony jest osobą dorosłą i wydawać by się mogło na tyle dojrzałą, że zdążył już albo przynajmniej powinien był już na tyle poznać reguły życia społecznego, normy prawne oraz skutki ich naruszeń, aby znać konsekwencje swojego czynu. Skoro jednak dopuścił się naruszenia tych norm, to konieczny jest odpowiednio długi okres oddziaływania wychowawczego, aby nie tylko zrozumiał naganność swojego czynu, ale także aby wypracować u niego na tyle krytyczny stosunek do popełnionego czynu, aby w przyszłości zapobiec popełnieniu przez niego przestępstwa. Wymierzona kara winna również kształtować u niego świadomość, że sprawcy tego rodzaju przestępstw nie mogą liczyć na pobłażanie, a ciążące na nich zakazy i decyzje mają doniosły charakter. Tym samym Sąd doszedł do przekonania, że kara pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy będzie wystarczająco dolegliwą i jednocześnie proporcjonalną reakcją na szkodliwe zachowanie oskarżonego. W ocenie Sądu kara o charakterze nieizolacyjnym nie byłaby proporcjonalna ze względu na stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, a także okoliczność, że oskarżony nie wykonał orzeczonej uprzednio kary o charakterze nieizolacyjnym, w związku z czym był co więcej poszukiwany celem odbycia kary zastępczej pozbawienia wolności.

N. T.

2

I-II

Sąd na podstawie art. 42 § 1a pkt 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 lat, który zdaniem Sądu będzie dostateczną przestrogą dla oskarżonego i pozwoli mu uzmysłowić konieczność dostosowania swojego życia do obowiązującego porządku prawnego.

N. T.

3

I-II

Sąd na podstawie art. 43b k.k. orzekł wobec oskarżonego podanie wyroku do publicznej wiadomości przez okres 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku. Wskazany środek karny w ocenie Sądu będzie odpowiednią przestrogą dla oskarżonego przed dopuszczaniem się kolejnych zachowań o charakterze bezprawnym. Orzekając wskazany środek karny Sąd miał na względzie lekceważącą dotychczas postawę oskarżonego względem ciążących na nim zakazów oraz wydawanych decyzji. Tak orzeczony środek karny będzie dodatkową gwarancją postępowania zgodnie z prawem przez oskarżonego, a nadto spełni cel wychowawczy wobec społeczeństwa przekonując o nieuchronności kary w razie prowadzenia pojazdu mechanicznego pomimo wydania decyzji administracyjnej o cofnięciu uprawnień.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, ustalając, że wydatki w tym zakresie ponosi Skarb Państwa, uznając, że ich uiszczenie byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

5.  Podpis