Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

V K 270/25

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

U. P.

I. W dniu 21 grudnia 2024 roku w W. przy ul. (...), naruszyła nietykalność cielesną interweniujących funkcjonariuszy Policji st. post. J. K. oraz st. post. P. J., podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych w ten sposób, że st. post. J. K. kopnęła w lewe kolano oraz w okolice lewego uda, a st. post. P. J. kopnęła w lewe i prawe kolano oraz w brzuch, tj. o czyn z art. 222 § 1 k.k.

II. W dniu 21 grudnia 2024 roku w W. w trakcie interwencji przy ul. (...), znieważyła funkcjonariuszy Policji st. post. J. K. oraz st. post. P. J. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych w ten sposób, że używała wobec nich słów wulgarnych powszechnie uznanych za obelżywe, tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Dnia 21 grudnia 2024 roku oskarżona wracała z imprezy świątecznej razem ze swoim partnerem. Oskarżona była pod wpływem alkoholu. Para w drodze powrotnej pokłóciła się, doszło do szarpaniny. Sytuację zaobserwowała przechodząca nieopodal kobieta, która zaniepokojona kłótnią oskarżonej z partnerem, wchodzących do klatki schodowej, zawiadomiła Policję. Po przybyciu patrolu oskarżona oświadczyła, że nic się nie stało i nie potrzebuje pomocy, jednak zgubiła telefon i nie może go znaleźć.

Celem asekuracji znajdujący się na miejscu patrol wezwał kolejną załogę. Po pojawieniu się kolejnej załogi funkcjonariuszy, oskarżona przybiegła do obecnych na klatce schodowej policjantów i zaczęła kierować do nich obraźliwe słowa, m.in. (...). W związku z zachowaniem oskarżonej, funkcjonariusze zdecydowali o doprowadzeniu oskarżonej do (...), bowiem znajdowała się pod wpływem alkoholu i obrażała policjantów. Podczas zakładania kajdanek oskarżona kopała funkcjonariuszy. J. K. został uderzony w kolano i udo, a P. J. w kolana i brzuch, jednak mężczyźni nie odnieśli uszczerbku na zdrowiu. Następnie oskarżoną przewieziono do (...).

wyjaśnienia oskarżonej

23-24

zeznania J. K.

6-7

zeznania P. J.

10-11

protokół badania stanu trzeźwości

4

Oskarżona nie była dotychczas karana.

karta karna

54

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonej

Wyjaśnienia oskarżonej Sąd uznał za wiarygodne. Oskarżona przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów wskazując, że jej zachowanie wynikało z nadmiaru emocji w związku z kłótnią z partnerem, która miała miejsce w krytycznym czasie. Taki obraz wydarzeń w ocenie Sądu koresponduje z ustalonymi okolicznościami w sprawie i nie budzi wątpliwości co do wiarygodności.

zeznania J. K.

Sąd uznał zeznania świadka jako wiarygodne. Świadek złożył spójne zeznania korespondujące z ustalonym stanem faktycznym w sprawie. Brak wątpliwości co do wiarygodności.

zeznania P. J.

Sąd uznał zeznania świadka jako wiarygodne. Świadek złożył spójne zeznania korespondujące z ustalonym stanem faktycznym w sprawie. Brak wątpliwości co do wiarygodności.

protokół badania stanu trzeźwości

Dokument sporządzony przez uprawniony organ w przewidzianej formie na potrzeby niniejszej sprawy. Brak wątpliwości co do wiarygodności. Dokument potwierdza okoliczność pozostawania oskarżonej pod wpływem alkoholu podczas zdarzenia.

karta karna

Dokument o charakterze urzędowym, niebudzący wątpliwości co do jego wiarygodności. Potwierdza okoliczność dotychczasowej niekaralności oskarżonej.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

1

U. P.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

Przestępstwo określone w art. 222 § 1 k.k. polega na naruszeniu nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Przedmiotem ochrony omawianego przepisu jest nietykalność cielesna funkcjonariusza publicznego oraz powaga reprezentowanego przez niego urzędu i niezakłócona realizacja zadań związanych z pełnioną funkcją. Do znamion strony przedmiotowej omawianego występku należy naruszenie nietykalności funkcjonariusza w jakikolwiek sposób. Należy zauważyć iż naruszeniem nietykalności cielesnej zdaje się być każde bezprawne dotknięcie innej osoby czy inny krzywdzący kontakt. Wchodzą tu w grę wszelkie kontakty fizyczne, które są obraźliwe, kłopotliwe, czy po prostu niepożądane. Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z wywołaniem bólu, jednakże musi być ono fizyczne, tzn. atak musi napotkać ciało pokrzywdzonego. Z naruszeniem nietykalności cielesnej funkcjonariusza mamy zatem do czynienia w sytuacji przytrzymania, popychania bądź szarpania.

Naruszenie nietykalności funkcjonariusza jest przestępstwem umyślnym, które może być popełnione w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym, co oznacza, że sprawca co najmniej przewiduje, że jego działanie nakierowane jest na funkcjonariusza publicznego i na to się godzi. Dla bytu omawianego przestępstwa nie jest natomiast istotny rodzaj motywu kierującego sprawcą, np. zemsta za podjętą niekorzystną dla sprawcy czynność, dążenie do przeszkodzenia funkcjonariuszowi w wykonaniu czynności służbowej. Wskazać należy, że naruszenie nietykalności funkcjonariusza musi nastąpić podczas i w związku z wykonywaniem jego obowiązków służbowych. Czynność służbowa będzie zaś z reguły tą czynnością, do której przeprowadzenia kompetentny jest funkcjonariusz publiczny. Podkreślenia wymaga, że bez znaczenia jest też charakter prawnych czynności służbowych.

Zgodnie zaś z treścią art. 226 § 1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi ten, kto znieważa funkcjonariusza publicznego podczas i w związku z wykonywaniem przez niego czynności służbowych. Istotą znieważenia jest takie zachowanie się, które według zdeterminowanych kulturowo i społecznie aprobowanych ocen stanowi wyraz pogardy, uwłaczania czci drugiego człowieka (por. W. Kulesza, Zniesławienie i zniewaga: ochrona czci i godności osobistej człowieka w polskim prawie karnym – zagadnienia podstawowe, Warszawa 1984, s. 169). Chodzi o ubliżenie komuś, ośmieszenie, użycie obelżywego epitetu w odniesieniu do opisu danej osoby. Zniewaga obejmuje zatem rozmaitego rodzaju zachowania, których wspólną cechą jest to, że wyrażają pogardę dla godności drugiego człowieka. Charakter zachowania należy oceniać w oparciu o obiektywne kryteria, przede wszystkim generalnie akceptowane normy obyczajowe, a także zachowania uznawane za obraźliwe w środowisku, w którym obraca się tak obrażający, jak i obrażony (B. Kunicka-Michalska, Przestępstwa przeciwko ochronie informacji i wymiarowi sprawiedliwości. Rozdział XXX i XXXIII Kodeksu karnego, Warszawa 2000, s. 316). Środki wyrazu, jakie zostały przez sprawcę do tego użyte, są obojętne. Znieważające zachowanie może zatem przybrać postać słowną (posłużenie się wulgarnym słownictwem), ale także obraźliwe, pogardliwe zachowanie (np. oplucie).

Definicję funkcjonariusza publicznego zawiera art. 115 § 13 pkt 7 k.k. Do tej grupy zaliczyć należy funkcjonariusza organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego. Funkcjonariuszami powołanymi do ochrony bezpieczeństwa publicznego są zaś m. in. funkcjonariusze Policji.

W świetle niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, że oskarżona popełniła zarzucane jej czyny, bowiem wynika to bezsprzecznie z zebranego materiału dowodowego, jak również oskarżone przyznała się do tego w swoich wyjaśnieniach. W ocenie Sądu w przypadku U. P. ziściły się jednak przesłanki wymagane dla zastosowania środka probacyjnego z art. 66 k.k. W pierwszej kolejności dostrzec należy, że społeczna szkodliwość czynów przypisanych oskarżonej, jak i stopień jej winy nie są znaczne. Oskarżona jest osobą niekarną, a sposób jej dotychczasowego życia pozwala przypuszczać, że niniejsze zdarzenie było jedynie incydentalne, szczególnie, że w czasie popełnienia czynu oskarżona pozostawała w dużym napięciu emocjonalnym w uwagi na kłótnię i rozstanie z partnerem oraz zgubienie telefonu, a ponadto odczuwała stres z uwagi na obecność kilku policjantów. Podobna sytuacja nie powtórzyła się, w związku z czym za wystarczającą reakcję prawnokarną w niniejszej sprawie uznać należało warunkowe umorzenie postępowania. Choć oskarżona pozostawała pod wpływem alkoholu wskazać należy, że jego stężenie nie było znaczne i wynikało z faktu przebywania oskarżonej na imprezie, gdzie obecność alkoholu nie jest okolicznością nietypową. Oskarżona jest osobą młodą, dotychczas niekaraną. Ponadto pracuje i uczy się, co świadczy o tym, że prowadzi ustabilizowany tryb życia, a popełnione przez nią czyny miały charakter wyłącznie incydentalny.

W ocenie Sądu w świetle przytoczonych okoliczności stwierdzić należało, iż w stosunku do oskarżonej zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna. Co równie istotne przypisane jej czyny są zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą lat 5, tym samym spełniona jest także przesłanka opisana w art. 66 § 2 k.k. Zważywszy na wyżej wskazane okoliczności, wystarczającą reakcją prawno – karną na zachowanie U. P. było zastosowanie instytucji probacyjnej i określenie okresu próby wynoszącego 1 rok. W ocenie Sądu ten czas będzie wystarczający by zweryfikować trafność przyjętej w stosunku do oskarżonej prognozy kryminologicznej.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

U. P.

1

I-II

Sąd mając na uwadze powyższe rozważania, uznał, iż zasadnym jest na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk zastosowanie wobec oskarżonej U. P. warunkowego umorzenia postępowania na okres jednego roku próby. W ocenie Sądu oskarżona zasługuje bowiem na danie jej szansy poprzez zastosowanie względem niej w/w instytucji. Sąd miał przy tym na uwadze incydentalny charakter czynu popełnionego przez oskarżoną, ustabilizowany tryb życia oraz dotychczasową niekaralność oskarżonej. Wymiar okresu próby w wysokości roku Sąd orzekł ponadto z uwagi na nieznaczną ilość naruszonych dóbr prawnych przez oskarżoną w związku z popełnieniem przez nią czynów, a także pozostawanie przez oskarżoną w silnym napięciu emocjonalnym. Podkreślenia również wymaga, że w ocenie Sądu pozostawanie przez oskarżoną pod wpływem alkoholu miało charakter incydentalny, bowiem było uzasadnione okolicznością przebywania na imprezie i nie stanowi w niniejszym stanie faktycznym przesłanki znacznie obciążającej oskarżoną.

Zdaniem Sądu, wskazany okres próby pozwoli w rzetelny sposób zweryfikować trafność prognozy kryminalistycznej postawionej wobec oskarżonej, a jednocześnie pozwoli skontrolować jej postawę i zachowanie w tym czasie.

U. P.

2

I-II

Sąd na podstawie art. 67 § 3 kk zasądził od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonych kwotę po 1500 złotych tytułem nawiązki.

Wysokość nawiązki determinowała niewielka skala cierpień fizycznych i psychicznych wywołanych zachowaniem oskarżonej oraz brak długotrwałości ich negatywnych następstw.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40 zł tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu oraz kwotę 60 złotych tytułem opłaty.

5.  Podpis