Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1201/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

1.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. A.

I. w dniu 10 maja 2021 roku w W. przy Placu (...) naruszyła nietykalność cielesną żołnierza zawodowego Wojska Polskiego szeregowego D. B. – podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych polegających na patrolowaniu Placu (...) i utrzymaniu porządku publicznego w wyznaczonym rejonie w ten sposób, że ciągnęła go za pas będący częścią jego umundurowania, kilkukrotnie odpychała go ręką na wysokości barku i klatki piersiowej,

to jest o czyn z art. 222 § 1 k.k.;

II. w dniu 10 maja 2021 roku w W., przy Placu (...), znieważyła żołnierza zawodowego Wojska Polskiego szeregowego D. B. – podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych polegających na patrolowaniu Placu (...) i utrzymaniu porządku publicznego w wyznaczonym rejonie w ten sposób, że używała wobec niego słów uważanych powszechnie za obelżywe i obraźliwe takich jak „(...)”,

to jest o czyn z art. 226 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 10 maja 2021 roku, jak każdego 10-go dnia miesiąca, od 2010 r., odbywały się w W. wydarzenia mające na celu upamiętnienie ofiar katastrofy lotniczej w S. w dniu 10 kwietnia 2010 r. (wydarzenia te powszechnie nazywane są (...) i takim określeniem będzie się posługiwał Sąd na potrzeby rozpoznawanej sprawy).

Około godziny 09:25 grupa osób, wśród których była również oskarżona K. A., ustawiła przy P. L. K. w W., przy Placu (...), tablicę z napisem "(...)".

Wówczas szeregowy D. B., pełniący służbę wartowniczą jako żołnierz zawodowy, otrzymał rozkaz drogą radiową usunięcia tablicy spod pomnika, w związku z czym wraz z trzema innymi żołnierzami postanowili wykonać rozkaz. W czasie gdy żołnierze usuwali tablicę spod pomnika, oskarżona chwyciła szeregowego D. B. za pas będący częścią jego umundurowania i ciągnęła w swoim kierunku, chcąc uniemożliwić mu odejście z Placu (...) z tablicą.

Zdarzenie to zostało zarejestrowane kamerą przez funkcjonariusza Policji st. post. P. K., który brał udział w ramach akcji "(...) ", a jego zadaniem było rejestrowanie kamerą osób mogących zakłócić przebieg uroczystości. Funkcjonariusz Policji st. post. P. K. chcąc pomóc szer. D. B., podjął interwencję wobec oskarżonej i chwycił ją z boku za rękę i skutecznie odciągnął ją od żołnierza, umożliwiając mu tym samym odejście z Placu (...) wraz z tablicą z napisami.

Po około 10 minutach szeregowy D. B. wrócił na Plac (...) a wtedy jeden z uczestników spontanicznego zgromadzenia, podszedł ponownie do P. L. K. i położył wieniec, w którym była tabliczka z napisem "(...)".

Szeregowy D. B. wraz z innymi żołnierzami postanowili usunąć wieniec, wówczas osoby zgromadzone pośród manifestantów zaczęli go odpychać, w wyniku czego doszło do szarpaniny między nimi a żołnierzami. W jej trakcie K. A. kilkukrotnie odpychała D. B. ręką na wysokości barku i klatki piersiowej.

Osoby szarpiące się z żołnierzami zaczęły też skandować hasła: m.in. „(...)”. Wśród skandujących znajdowała się oskarżona K. A., która krzyczała do D. B. "(...)" i "(...)".

Zdarzenie to zostało zarejestrowane kamerą przez funkcjonariusza Policji st. post. P. K., który ponownie skutecznie pomógł żołnierzom i umożliwił im wyniesienie wieńca.

Zeznania świadka P. K.

3-4v, 133-134

Zeznania świadka D. B.

7-9, 243-244

Zeznania świadka K. B.

14-15v, 135-137

Protokoły: zatrzymania rzeczy, oględzin rzeczy

18-20, 21-22, 24-29, 34-51, 53-60

Zeznania świadka P. W.

31-32, 137-139

Wyjaśnienia oskarżonej K. A.

98-101, 233-237

Oskarżona nie była uprzednio karana.

Karta karna

245v.

1.2.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

K. A.

I. w dniu 10 maja 2021 roku w W. przy Placu (...) naruszyła nietykalność cielesną żołnierza zawodowego Wojska Polskiego szeregowego D. B. – podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych polegających na patrolowaniu Placu (...) i utrzymaniu porządku publicznego w wyznaczonym rejonie w ten sposób, że ciągnęła go za pas będący częścią jego umundurowania, kilkukrotnie odpychała go ręką na wysokości barku i klatki piersiowej,

to jest o czyn z art. 222 § 1 k.k.;

II. w dniu 10 maja 2021 roku w W., przy Placu (...), znieważyła żołnierza zawodowego Wojska Polskiego szeregowego D. B. – podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych polegających na patrolowaniu Placu (...) i utrzymaniu porządku publicznego w wyznaczonym rejonie w ten sposób, że używała wobec niego słów uważanych powszechnie za obelżywe i obraźliwe takich jak „(...)”,

to jest o czyn z art. 226 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Nieużywanie przez oskarżoną K. A. wobec pokrzywdzonego D. B. słów "(...)" i "(...)".

Wyjaśnienia oskarżonej K. A.

98-101, 233-237

2.OCena DOWOdów

2.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

Zeznania świadka K. B.

Zeznania świadka - żołnierza są logiczne, mają walor spójności wewnętrznej i wzajemnej zgodności, przemawiający za ich wiarygodnością, dokładnie opisują przebieg całej interwencji i w związku z tym w ocenie Sądu stanowią podstawę do prawidłowego odtworzenia i ustalenia przebiegu przedmiotowego zajścia. Należy zatem przyjąć, że owe zeznania są w pełni wiarygodnymi środkami dowodowymi. Nadto, relacje świadka są relacjami spontanicznymi, tzn. takimi, które odwołują się do rzeczywistych wspomnień dotyczących zdarzenia z dnia 10 maja 2021 roku. Świadek uczestniczył w przedmiotowym zdarzeniu, nie znał wcześniej oskarżonej, nie pozostawał z nią w konflikcie i nie stwierdzono żadnego innego motywu, dla którego miałby zeznawać fałszywie, narażając się w ten sposób na daleko idące konsekwencje, z pociągnięciem do odpowiedzialności karnej włącznie. W szczególności z formy i treści jego zeznań oraz całokształtu materiału dowodowego nie wynika, aby zeznawał pod wpływem emocji, czy chęcią odwetu.

Zeznania świadka P. W.

Zeznania spójne i rzeczowe, zawierające okoliczności nie kwestionowane przez strony. Świadek nagrywał kamerą zdarzenia z dnia 10 maja 2021 roku.

Zeznania świadka P. K.

Brak jest podstaw do zakwestionowania zeznań świadka. Jego zeznania zasłużyły na uwzględnienie, jako spójne, rzeczowe, a także zgodne ze sobą, wreszcie potwierdzone innymi wiarygodnymi dowodami, w tym wyjaśnieniami oskarżonej. Dodatkowo jego zeznania uwiarygodniły dokumenty znajdujące się w aktach sprawy w postaci protokołu oględzin płyt z nagrań kamerą. Świadek uczestniczył w przedmiotowym zdarzeniu, jako funkcjonariusz Policji, a zatem służbowo, nie stwierdzono żadnego motywu, dla którego miałby zeznawać fałszywie, narażając się w ten sposób na daleko idące konsekwencje, z pociągnięciem do odpowiedzialności karnej włącznie. W szczególności z formy i treści jego zeznań oraz całokształtu materiału dowodowego nie wynika, aby zeznawał pod wpływem emocji, czy chęci odwetu.

Zeznania świadka D. B.

Zeznania świadka były wiarygodne, spójne i logiczne, nie zawierały sprzeczności, korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym (wyjaśnieniami samej oskarżonej, a także zeznaniami świadków: P. K., K. B., P. W. oraz nagraniami z kamer). Depozycje były konsekwentne, świadek potwierdził zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego. Świadek opisał zachowanie osób protestujących w dniu 10 maja 2021 roku, a zwłaszcza okoliczności złożenia przed P. (...) tablicy i wieńca, jak również to, że oskarżona chwyciła go za pas będący częścią jego umundurowania, chcąc uniemożliwić mu odejście z Placu (...) z tablicą, a później kilkukrotnie odpychała go ręką na wysokości barku i klatki piersiowej.

Zeznania te były wiarygodne także w zakresie użycia przez oskarżoną wobec świadka słów "(...)" i "(...)". Użycie pierwszego ze słów potwierdziła oskarżona i było je słuchać na nagraniu. Z kolei użycia drugiego ze słów oskarżona nie wykluczała. Świadek zeznał w toku dochodzenia, że oskarżona używała w stosunku do niego obu tych słów. Nie ma żadnych podstaw, aby odmówić mu wiarygodności w tym zakresie. Jest on osobą obcą dla oskarżonej, nie zna jej, nie ma powodów do składania fałszywych zeznań w tym zakresie. Zwłaszcza, że zeznania w pozostały zakresie znajdują oparcie w pozostałym materiale dowodowym. Sąd nie dopatrzył się powodów, dla których świadek miałby zeznawać fałszywie w zakresie tego jednego słowa, równocześnie zeznają prawdę w pozostałym zakresie.

Wyjaśnienia oskarżonej K. A.

Sąd dał w części wiarę wyjaśnieniom oskarżonej, która opisała przebieg zdarzenia z dnia 10 maja 2021 roku, jak również motywy, które nią kierowały. Oskarżona nie zaprzeczyła, że złapała szeregowego D. B. za pas będący częścią jego umundurowania oraz że kilkukrotnie odpychała go ręką na wysokości barku i klatki piersiowej. W ten sposób chciała uniemożliwić mu odejście z Placu (...) z tablicą, którą osoby protestujące złożyły przy P. (...). Oskarżona potwierdziła użycie wobec D. B. słowa "(...)".

Wyjaśnienia oskarżonej są jasne, dokładne i korespondują (w przeważającej części) ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza z zeznaniami świadków: P. K., K. B., P. W. i częściowo D. B., a także dokumentami w postaci: protokołu zatrzymania rzeczy, czy protokołu oględzin płyt z nagraniem z monitoringu.

Protokoły: zatrzymania rzeczy, oględzin rzeczy

Dokumenty wiarygodne, zostały sporządzone przez powołane do tego osoby, w przewidzianej prawem formie, w sposób bezstronny i obiektywny, nie były kwestionowane przez strony, stąd stały się podstawą ustalenia stanu faktycznego.

Nagrania przedstawiały cały przebieg zdarzenia z dnia 10 maja 2021 roku, w tym chwycenie przez oskarżoną za pas pokrzywdzonego i ciągnięcie go w swoim kierunku.

1.1.1

Karta karna

Dowód wiarygodny, dokument urzędowy sporządzony przez właściwy organy, w odpowiedniej formie, niekwestionowany przez strony.

2.2.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

Wyjaśnienia oskarżonej K. A.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie dotyczącym nieużycia przez nią słowa "(...)" w stosunku do pokrzywdzonego. Zeznania w tym zakresie nie znajdowały oparcia w pozostałym materiale dowodowym i stanowiły jedynie przyjętą przez oskarżoną linię obrony. Użycie tego słowa dowodził dowód z zeznań pokrzywdzonego. Zeznania te były w pełni wiarygodne, pokrzywdzony nie miał powodów, aby zeznawać fałszywie w tym zakresie (o wiarygodności tych zeznań była mowa wyżej).

3.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

K. A.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przepis art. 222 § 1 k.k. stanowi, że karze podlega, kto, narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Rodzajowym przedmiotem ochrony art. 222 § 1 k.k. jest prawidłowa i niezakłócona działalność organów państwowych i samorządu terytorialnego oraz ich funkcjonariuszy. Ochrona ta obejmuje organy i instytucje należące do władz ustawodawczych, wykonawczych i wymiaru sprawiedliwości. Przepis art. 222 § 1 k.k. penalizuje naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Jest to typ kwalifikowany, szczególny w stosunku do określonego w art. 217 k.k. przestępstwa naruszenia nietykalności człowieka, przy czym zaostrzenie odpowiedzialności następuje ze względu na związek naruszenia nietykalności funkcjonariusza z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych. Należy zauważyć iż przepis artykuł 217 § 1 k.k. określa odpowiedzialność karną za przestępstwo naruszenia nietykalności cielesnej człowieka. W jego opisie ustawodawca eksponuje uderzenie, przez co należy rozumieć każde gwałtowne działanie skierowane na ciało człowieka (zadanie ciosu, kopnięcie, szarpanie za włosy itp.), a ponadto wskazuje na naruszenie nietykalności w inny sposób (np. oplucie, oblanie nieczystościami), przy czym nie jest wymagane, by sprawca oddziaływał na gołe, nieosłonięte ciało ofiary. Przestępstwo ma charakter materialny, przy czym przez skutek należy rozumieć naruszenie integralności cielesnej, które wiąże się z uczuciem przykrości, bólu, poniżenia, a może także pozostawić nieznaczne ślady na ciele (sińce, zadrapania lub obrzęk). Strona podmiotowa przestępstwa naruszenia nietykalności cielesnej polega na umyślności w obu jej formach, tj. zamiaru bezpośredniego lub ewentualnego. (za Komentarz do art. 217 kodeksu karnego (Dz. U. 97.88.553), (w:) A. Marek, Kodeks Karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV.) Konieczne jest ustalenie, że sprawca obejmował swoją świadomością, iż jego działanie skierowane jest przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu lub osobie do pomocy mu przybranej oraz że ma ono związek z pełnieniem przez funkcjonariusza obowiązków służbowych. Dla bytu omawianego przestępstwa nie jest natomiast istotny rodzaj motywu kierującego sprawcą. Do znamion strony przedmiotowej omawianego występku należy naruszenie nietykalności funkcjonariusza podczas lub w związku z wykonywaniem jego obowiązków służbowych. Tak więc czyn może być popełniony tylko w związku lub podczas pełnienia przez funkcjonariusza (ewentualnie także osobę przybraną) obowiązków służbowych (za Komentarz do art. 222 kodeksu karnego (Dz. U. 97.88.553), (w:) M. Mozgawa (red.), M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, Kodeks Karny. Komentarz praktyczny, Oficyna, 2007, II wyd.).

Zgodnie z art. 226 § 1 kk kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Przedmiotem ochrony art. 226 § 1 KK jest prawidłowe funkcjonowanie instytucji państwowych i samorządu terytorialnego (główny przedmiot ochrony) oraz godność funkcjonariusza publicznego i osoby przybranej mu do pomocy (dodatkowy przedmiot ochrony). Pierwszoplanowe znaczenie ma ochrona funkcjonariusza publicznego, a drugoplanowe jego godność jako osoby fizycznej. W orzecznictwie wskazuje się, że "przedmiotem ochrony w art. 226 § 1 KK jest autorytet osób realizujących pełnieniem swych obowiązków działalność instytucji państwowych, a także ich godność" (wyr. SA w Białymstoku z 6.12.2012 r., II AKa 218/12, Legalis). Zachowanie przestępne polega na znieważeniu funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych (§ 1). Kodeks karny nie wymaga, aby znieważenie funkcjonariusza publicznego miało miejsce publicznie. Znieważenie polega na uwłaczaniu czci drugiego człowieka przez okazywanie mu pogardy, ubliżanie, obraźliwe zachowanie w stosunku do niego. Chodzi o naruszenie godności człowieka. Kryminalizacji poddane jest znieważenie funkcjonariusza publicznego. Termin "funkcjonariusz publiczny" jest zdefiniowany w art. 115 § 13 KK i ma takie samo znaczenie jak w art. 222 § 1 KK. Znieważenie tych osób wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 226 § 1 KK, o ile miało miejsce podczas pełnienia obowiązków służbowych i w związku z nimi (wyr. SN z 20.11.2012 r., II K 287/12, Legalis). Oznacza to, że znieważanie musi nastąpić w czasie pełnienia obowiązków służbowych i mieć z nimi związek. Obie te przesłanki muszą wystąpić łącznie. Zwroty "podczas pełnienia obowiązków służbowych" oraz "w związku z pełnieniem obowiązków służbowych" mają takie same znaczenie jak w art. 222 KK. Sprawcą tego przestępstwa może być każdy; są to przestępstwa powszechne ( delicta communa). Przestępstwa te są umyślne ( crimina dolosa) i mogą być popełnione tylko z zamiarem bezpośrednim ( cum dolo directo), bowiem znamiona "znieważa" i "poniża" wskazują na intencjonalność zachowania. Przypisanie sprawcy popełnienia owego przestępstwa wymaga ustalenia, że obejmował on swoją świadomością zarówno fakt, iż jego działanie jest skierowane przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu (względnie, osobie do pomocy mu przybranej), jak też, że ma ono związek z pełnieniem przez funkcjonariusza obowiązków służbowych.

W ocenie sądu oskarżona K. A. dopuściła się obydwu zarzucanych jej czynów, które wyczerpują znamiona przestępstwa z art. 222 § 1 kk i art. 226 § 1 kk. Przeprowadzone w sprawie dowody wykazały, że naruszyła ona nietykalność funkcjonariusza publicznego (żołnierza) chwytając go za pas i ciągnąć w swoim kierunku oraz kilkukrotnie odpychają go ręką na wysokości barku i klatki piersiowej. Ponadto znieważyła go, używając w stosunku do niego słów powszechnie uznawanych za obraźliwe i obelżywe, tj. "(...)" i "(...)". Wszystkich tych czynów dopuściła się w podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, tj. zabezpieczeniem bezpieczeństwa i porządku publicznego na Placu (...) w dniu 10 maja 2021 roku w W. oraz wykonywaniem rozkazu wojskowych przełożonych. Sposób dokonania tych czynów świadczy o zamiarze bezpośrednim popełnienia przestępstwa. Działanie oskarżonej było celowe. Działała ona w celu uniemożliwienia żołnierzowi wykonania otrzymanego rozkazu polegającego na przeniesieniu wieńca i tabliczki z napisem. Ponadto, poszczególne zachowania dzielił pewien okres czasu. Najpierw chwyciła pokrzywdzonego za pas i ciągnęła w swoją stronę. Dopiero po chwili kilkukrotnie odpychała go ręką na wysokości barku i klatki piersiowej oraz użyła słów obelżywych.

Jednocześnie wskazać trzeba, że społeczna szkodliwość czynów nie jest znikoma. Czyny te były skierowane przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu. Zapewnienie przez niego bezpieczeństwa i porządku publicznego służy wszystkim osobom znajdującym się w danym miejscu. Zatem zamach na dobra chronione funkcjonariusza publicznego (w tym jego godność. nietykalność osobista) stanowi zamach na bezpieczeństwo i porządek publiczny, zagrażając tym samym osobom trzecim. Dlatego też ustawodawca zdecydował się odrębnie uregulować kwestię odpowiedzialności za czyny skierowane przeciw funkcjonariuszom publicznym podczas i w związku z wykonywanymi przez nich obowiązkami, zaostrzając wymiar kary w tym przypadku. Naruszenie nietykalności nie było znaczne (z uwagi na dysproporcję siły oskarżonej i pokrzywdzonego), jednak brak obrażeń na ciele funkcjonariusza nie przesądza jeszcze o znikomej społecznej szkodliwości czynu. Wystąpienie takich obrażeń, czy jakiejkolwiek innej szkody, nie stanowi znamienia przestępstwa z art. 222 § 1 kk.

Zgodnie z art. 66 § 1 kk Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Zastosowanie warunkowego umorzenia postepowania karnego możliwe jest zatem jedynie przy łącznym, kumulatywnym spełnieniu wszystkich przesłanek wynikających z art. 66 § 1 kk. Jak wskazano w akapitach powyżej, okoliczności jego popełnienia przestępstwa, w tym wina oskarżonej, nie budzą wątpliwości.

W ocenie sądu wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Stopień winy i społecznej szkodliwości nie są na tyle wysokie, aby wymagały ukarania oskarżonej. Zgodnie z art. 115 § 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Stopień naruszenia dóbr chronionych prawem nie był znaczny. Dolegliwości fizyczne dla pokrzywdzonego nie miały charakteru intensywnego. Pokrzywdzony nie doznał żadnych obrażeń ciała. Co się tyczy sposobu i okoliczności popełnienia czynu, należy wskazać, iż oskarżona z całą pewnością popełnienia czynu zabronionego nie planowała. Do zdarzenia doszło pod wpływem impulsu, w sytuacji dla oskarżonej stresowej, gdy znajdowała się wśród osób demonstrujących. Oskarżona wyrażała podczas spontanicznego zgromadzenia swoje poglądy. Dokonując czynu znajdowała się pod wpływem emocji. Chciała chronić złożony przez siebie wieniec wraz z tabliczką.

Właściwości i warunki osobiste oskarżonej, jak również dotychczasowy sposób życia świadczyły, w ocenie Sądu, na jej korzyść, skutkując stwierdzeniem, iż odnośnie oskarżonej zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna. Oskarżona nie była dotychczas karana. W żaden sposób nie utrudniała postępowania karnego. W jej działaniu, ocenianym w niniejszej sprawie, trudno dostrzec przejawy demoralizacji, czy jakiejkolwiek patologii społecznej. Inkryminowane zdarzenie, choć niewątpliwie było naganne i przybrało postać karalnego występku, w życiu oskarżonej miało charakter incydentalnego wybryku. Również w życiu pokrzywdzonego nie wywarło dużego, negatywnego wpływu. Powyższe okoliczności uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania oskarżona będzie przestrzegała porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W konsekwencji Sąd uznał, że K. A. zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego umorzenia postępowania karnego, stanowiące szansę na poprawę swego postępowania w przyszłości i kontynuowanie dotychczasowej linii życiowej po pomyślnym upływie okresu próby – bez obciążenia rejestru karnego. Skazanie w danym momencie takiej osoby jak oskarżona, nawet na karę nieizolacyjną, byłoby nadmierną represją, wiązałoby się ze stygmatyzacją, w sytuacji gdy dla osiągnięcia celów postępowania karnego jest to w ocenie Sądu zbyteczne. Sam fakt wszczęcia postępowania i postawienie w stanie oskarżenia stanowi dostateczny, w danym momencie, środek represji względem oskarżonego, który skłoni oskarżoną do poszanowania porządku prawnego w przyszłości. Sąd uznał, iż w przedmiotowej sprawie roczny okres próby jest wystarczający, by oskarżona swym zachowaniem dowiodła, że zasłużyła na dobrodziejstwo warunkowego umorzenia postępowania karnego.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. A.

2

2

Zgodnie z art. 67 § 3 in principio kk umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę. Sąd zasądził od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonego kwotę 700 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W ocenie sądu ta kwota jest adekwatna do krzywdy wyrządzonej pokrzywdzonemu. Jak wskazano wcześniej, pokrzywdzony nie doznał żadnych obrażeń. Ewentualne ujemne konsekwencje przestępstw były nieznaczne. Zasądzona kwota 700 zł jest zatem odpowiednia.

5.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 624 § 1 kpk sąd zwolnił oskarżoną od zapłaty kosztów sądowych i nie wymierzył jej opłaty. Sąd uznał, że ich uiszczenie byłoby zbyt uciążliwe dla oskarżonej. Sąd wziął pod uwagę sytuację finansową oskarżonej, jej wiek i stosunkowo niewielkie dochody (2300 zł).

7.Podpis