Treść orzeczenia II K 1054/18 - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

II K 1054/18 - uzasadnienie Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z 2020-02-19

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1054/18

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. S. (1)

pkt I

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

St. post. K. S. (1) był funkcjonariuszem Oddziału Prewencji Policji w W.. W dniu 1 sierpnia 2017 r. brał udział w zabezpieczeniu marszu zorganizowanego przez (...) z okazji 73 rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. Marsz przemieszczał się wzdłuż Al. (...) w kierunku Mostu (...). Towarzyszyła mu spontaniczna kontrmanifestacja zorganizowana przez (...), protestująca przeciwko hasłom głoszonym na marszu (...). Kontrmanifestanci nieśli ze sobą transparenty o napisach m.in.: "Nigdy więcej faszyzmu. Nigdy więcej wojny" lub " (...) spadkobiercy faszyzmu". Kontrmanifestanci zajmowali chodnik przy Al. (...), podczas gdy uczestnicy marszu poruszali się po jezdni.

wyjaśnienia K. S. (1)

328-331, 454-456

zeznania D. Z.

9-13, 151-153, 297-299, 464-465

zeznania M. K.

20-22

zeznania A. C.

25-30, 237-240, 254-258, 352-354, 456v-457v, 463v-464

zeznania A. M.

43-44, 158-159, 301-303

zeznania M. P.

47-49, 159-160, 303-304, 477v-478

zeznania T. P.

50-53, 162-163, 478-479

zeznania M. D.

58-59, 153-154, 299-301

zeznania K. P.

62-63

zeznania P. P.

66-68

zeznania R. S.

70-72, 349-351

zeznania A. P.

77-79, 247-248, 263-266, 489v-490

zeznania D. J.

249-250, 266-270, 489-490

nagrania na płytach CD wraz protokołami oględzin

17, 56, 64, 358-373, 374-385, 386-392

dokumenty OPP w W.

35-42, 83-85, 224-233

płyta CD oraz protokół odtworzenia rozmów

87, 90-93

dane dot. przebiegu służby K. S.

356-357

Na wysokości skrzyżowania Al. (...) z ul. (...), realizując polecenia przełożonych, funkcjonariusze Policji zabezpieczający marsz, zaczęli podejmować czynności legitymowania uczestników kontrmanifestacji. K. S. (1) podjął interwencję wobec D. Z., odprowadził ją pod ścianę budynku i uniemożliwił odejście poprzez oparcie swoich ramion o budynek po obu stronach D. Z.. W pewnym momencie do interwencji przeciwko D. Z. dołączyła A. P.. K. S. (1) zażądał od D. Z. wylegitymowania się, ale D. Z. nie chciała okazać mu swojego dowodu osobistego, domagając się okazania przez K. S. (1) legitymacji służbowej oraz podania jego imienia i nazwiska oraz powodu interwencji.

wyjaśnienia K. S. (1)

328-331, 454-456

zeznania D. Z.

9-13, 151-153, 297-299, 464-465

zeznania M. K.

20-22

zeznania A. C.

25-30, 237-240, 254-258, 352-354, 456v-457v, 463v-464

zeznania A. M.

43-44, 158-159, 301-303

zeznania M. P.

47-49, 159-160, 303-304, 477v-478

zeznania T. P.

50-53, 162-163, 478-479

zeznania M. D.

58-59, 153-154, 299-301

zeznania K. P.

62-63

zeznania P. P.

66-68

zeznania R. S.

70-72, 349-351

zeznania A. P.

77-79, 247-248, 263-266, 489v-490

nagrania na płytach CD wraz protokołami oględzin

17, 56, 64, 358-373, 374-385, 386-392

płyta CD oraz protokół odtworzenia rozmów

87, 90-93

Interwencję przeciwko D. Z. zauważył inny uczestnik kontrmanifestacji, A. C., który podszedł do znajomej, stanął za plecami K. S. (1) i A. P., i namawiał D. Z., aby żądała wylegitymowania się przez K. S. (1). A. C. zwracał się także bezpośrednio do K. S. (1), domagając się, aby przestał on przypierać do muru D. Z.. K. S. (1) powiedział A. C., aby nie przeszkadzał w interwencji, na co A. C. odpowiedział, że mówi do koleżanki i nie utrudnia policjantom żadnego działania. K. S. (1) ostatecznie podał swoje dane D. Z. i ta okazała mu swój dowód osobisty.

wyjaśnienia K. S. (1)

328-331, 454-456

zeznania D. Z.

9-13, 151-153, 297-299, 464-465

zeznania A. C.

25-30, 237-240, 254-258, 352-354, 456v-457v, 463v-464

zeznania M. P.

47-49, 159-160, 303-304, 477v-478

zeznania M. D.

58-59, 153-154, 299-301

częściowo zeznania A. P.

77-79, 247-248, 263-266, 489v-490

nagrania na płytach CD wraz protokołami oględzin

56, 358-373

A. C. w dalszym ciągu mówił D. Z., aby żądała podania danych przez policjanta. Zirytowany zachowaniem A. C. K. S. (1) w pewnym momencie uderzył A. C. prawym łokciem w brzuch, a następnie odepchnął go na parę kroków. Zaskoczony zachowaniem funkcjonariusza A. C. nazwał go "gestapowcem". Po pewnej chwili K. S. (1) zażądał od A. C. dokumentów, na co A. C. odmówił i żądał okazania legitymacji. Po ok. 2-3 minutach wymiany zadań, K. S. (1) złapał A. C. za prawe ramię, popchnął na ścianę budynku, złapał za plecak, i przewrócił go na ziemię, dociskając kolanem. Po chwili A. C. wstał, a kiedy ponownie odmówił okazania dokumentów, został zatrzymany i przewieziony na komendę Policji.

częściowo wyjaśnienia K. S. (1)

328-331, 454-456

zeznania D. Z.

9-13, 151-153, 297-299, 464-465

zeznania A. C.

25-30, 237-240, 254-258, 352-354, 456v-457v, 463v-464

zeznania M. P.

47-49, 159-160, 303-304, 477v-478

częściowo zeznania A. P.

77-79, 247-248, 263-266, 489v-490

zeznania D. J.

249-250, 266-270, 489-490

nagrania na płytach CD wraz protokołami oględzin

56, 358-373

notatka urzędowa K. S.

Na skutek zażalenia na zatrzymanie wniesionego przez A. C., Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie postanowieniem z dnia 10 stycznia 2018 r., wydanym w sprawie o sygn. akt (...), uznał zatrzymanie A. C. za zasadne, legalne, ale nieprawidłowe. Wskutek tego orzeczenia wszczęto wobec K. S. (1) postępowanie dyscyplinarne, w którym stwierdzono przewinienie dyscyplinarne K. S. (1) i przeprowadzono z nim rozmowę dyscyplinującą.

wyjaśnienia K. S. (1)

328-331, 454-456

akta postępowania dyscyplinarnego

99-111

akta sprawy (...)

113-169

dane dot. przebiegu służby K. S.

356-357

Przeciwko A. C. skierowano do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie akt oskarżenia w sprawie o czyn z art. 226 § 1 k.k. Prowadzone pod sygn. akt (...) zakończyło się wydaniem wyroku uniewinniającego w dniu 22 listopada 2018 r.

akta sprawy (...)

241-306

odpis wyroku

397

K. S. (1) nie był dotychczas karany.

karta karna

499

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia K. S. (1)

w zakresie w jakim oskarżony wyjaśnia na okoliczność służby w Oddziale Prewencji Policji, uczestniczenia w zabezpieczaniu marszu (...) w dniu 01.08.2017, podjęcia interwencji wobec D. Z., okoliczności podejścia do oskarżonego A. C. i jego zachowania, polegającego na wzywaniu D. Z. do nieokazywania dokumentu tożsamości, dopóki oskarżony się nie wylegitymuje, faktu nazwania oskarżonego "gestapowcem" przez A. C. oraz faktu zatrzymania A. C. - albowiem wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie, a uznanym przez Sąd za wiarygodny

zeznania D. Z.

zeznania świadka są logiczne, spójne i konsekwentne, korespondują także z zeznaniami świadków (z wyjątkiem tych fragmentów, o których mowa w części 2.2) oraz treścią nagrań z k. 17 i 56; ocena tych zeznań pod kątem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego pozwala na stwierdzenie ich wiarygodności

zeznania M. K.

zeznania A. C.

zeznania świadka są logiczne, spójne i konsekwentne, korespondują także z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie i uznanym przez Sąd za wiarygodny; wskazać należy, iż opisany przez świadka przebieg zdarzenia koresponduje z treścią nagrań z k. 17 i 56; fakt uderzenia świadka przez oskarżonego łokciem w brzuch znajduje oparcie w zeznaniach D. Z. (k. 12, 152, 297, 464) i M. P. (k. 47v, 160, 304, 477v), treść nagrań oraz zeznania D. Z. (k. 152, 298), M. P. (k. 160) i M. D. (k. 154) potwierdza także depozycje świadka, że nie był on agresywny wobec oskarżonego; ocena tych zeznań pod kątem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego pozwala na stwierdzenie ich wiarygodności

zeznania A. M.

zeznania M. P.

zeznania T. P.

zeznania M. D.

zeznania K. P.

zeznania P. P.

zeznania R. S.

zeznania A. P.

na okoliczność uczestniczenia w zabezpieczaniu marszu (...) w dniu 01.08.2017, podjęcia interwencji wobec D. Z., okoliczności podejścia do oskarżonego A. C., faktu nazwania oskarżonego "gestapowcem" przez A. C. oraz faktu zatrzymania A. C. - albowiem zeznania świadka w tym zakresie znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie, a uznanym przez Sąd za wiarygodny

zeznania D. J.

nagrania na płytach CD wraz protokołami oględzin

treść nagrań nie była kwestionowana przez strony, brak jest podstaw do przyjęcia, że dokonywano nieuprawnionych ingerencji w treść nagrań; treść protokół oględzin odpowiada treściom zawartym w nagraniach

notatka urzędowa K. S.

dokument urzędowy sporządzony przez uprawniony do tego organ w prawem przewidzianej formie, jego treść nie była kwestionowana przez strony, brak jest także innych okoliczności, które mogłyby podważać jego wiarygodność

dokumenty OPP w W.

akta postępowania dyscyplinarnego

akta sprawy (...)

dane dot. przebiegu służby K. S.

odpis wyroku

karta karna

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

wyjaśnienia K. S. (1)

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie, w jakim opisywał on swoje zachowanie wobec A. C.. Wyjaśniając w postępowaniu przygotowawczym oskarżony wskazał (k. 329-330), iż A. C. "skakał wokół niego jak wściekła osa", krzyczał, próbował wchodzić między oskarżonego a D. Z., skracał dystans. W pewnym momencie A. C. podszedł do niego za blisko, w związku z czym oskarżony "odsunął" go od siebie. Oskarżony wyjaśnił, iż dolną częścią przedramienia dotknął klatki piersiowej i brzucha pokrzywdzonego i odsunął na ok. 1 m. Oskarżony zaprzeczył, aby odpychał pokrzywdzonego wskazując, iż gdyby tak było to pokrzywdzony by się przewrócił. Oskarżony wyjaśnił nadto, iż zatrzymania pokrzywdzonego dokonał bezpośrednio po tym, jak pokrzywdzony nazwał go "gestapowcem".

Wyjaśniając przed Sądem oskarżony wskazał (k. 454-456), że A. C. przeszkadzał w legitymowaniu, wchodził pomiędzy oskarżonego a D. Z., wchodził na oskarżonego, wpychał się. Ponieważ pokrzywdzony był bardzo bliskiego niego, musiał go odepchnąć, ale go nie uderzył. Miał na to za mało miejsca. Odepchnął go dłonią. Pokrzywdzony odsunął się na ok. 1-1,5 m, potem wrócił i dalej krzyczał. Oskarżony delikatnie go odsunął, a wtedy pokrzywdzony nazwał go "gestapowcem".

Odpowiadając na pytania pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego oskarżony wyjaśnił (k. 455), że do kontaktu fizycznego między nim a pokrzywdzonym doszło, ponieważ pokrzywdzony "się na niego wpychał", "dosłownie na niego wlazł". Oskarżony odepchnął pokrzywdzonego, ten podszedł drugi raz i znowu został odepchnięty. Za trzecim razem został zatrzymany. Oskarżony wyjaśnił, iż przed pierwszym odepchnięciem dwukrotnie ostrzegał pokrzywdzonego o możliwości użycia środków przymusu bezpośredniego.

W ocenie Sądu depozycje oskarżonego w powyższym zakresie nie zasługują na wiarę, albowiem stoją w sprzeczności nie tylko z zeznaniami pokrzywdzonego i świadków: D. Z. i M. P., ale także nagraniami przebiegu zdarzenia. Wskazać bowiem należy, iż na nagraniu (...) z folderu (...)" z płyty znajdującej się na k. 56 widać wyraźnie, iż pokrzywdzony podchodzi do oskarżonego w czasie 03:29. Postać pokrzywdzonego widoczna jest na nagraniu do czasu 03:35 i jej zachowanie w tym czasie w żadnej mierze nie odpowiada zachowaniu opisanemu przez oskarżonego. Pokrzywdzony stoi spokojnie, blisko oskarżonego, ale nie na tyle blisko, aby można było mówić o "wpychaniu się" lub "włażeniu", a co dopiero o "skakaniu jak wściekła osa". Nagranie nie wskazuje także, aby pokrzywdzony krzyczał na oskarżonego, a osoba nagrywająca stała na tyle blisko zdarzenia, że momentami "chwytała" głośniejsze wypowiedzi uczestników, tymczasem pokrzywdzonego na tych fragmentach nagrania nie słychać.

W czasie 03:43 widać na nagraniu jak pokrzywdzony gwałtownie odskakuje w tył. W ocenie Sądu obraz z nagrania potwierdza treść zeznań pokrzywdzonego o gwałtownym uderzeniu łokciem. Wskazać w tym miejscu należy, iż depozycje oskarżonego odnośnie sposobu w jaki miał odepchnąć pokrzywdzonego są wewnętrznie sprzeczne (w toku postępowania przygotowawczego oskarżony wyjaśnił, iż odsunął podejrzanego "dolną stroną przedramienia" - k. 330, przed Sądem natomiast, że odepchnął go "głownie dłonią" - k. 454). Nadto w czasie 03:42 po lewej stronie osoby trzymającej transparent widoczna jest częściowo postać pokrzywdzonego. Z nagrania wynika, iż stoi on spokojnie i bezpośrednio przed odepchnięciem się nie poruszał.

Pokrzywdzony ponownie jest widoczny na nagraniu w czasie 03:58 i widać w tym momencie jak dyskutuje z oskarżonym. Wskazać jednak należy, iż pokrzywdzony stoi spokojnie, w dalszej odległości od oskarżonego, nie słychać także, aby krzyczał na oskarżonego. W chwili zatrzymania (04:03) pokrzywdzony stał spokojnie. Oskarżony chwycił pokrzywdzonego za ramię i szarpnął nim, ciągnąc go pod ścianę. W czasie 04:07 widać, jak pokrzywdzony traci równowagę i przewraca się. Oskarżony wyjaśniał (k. 330, 454v), że pokrzywdzony się potknął, ale w ocenie Sądu z nagrania jednoznacznie wynika, iż oskarżony próbował przewrócić pokrzywdzonego na ziemię, ale z powodu obecności innych osób i biernego oporu pokrzywdzonego nie w pełni to się oskarżonemu udało.

W świetle powyższe Sąd stanął na stanowisku, iż wyjaśnienia oskarżonego w powyższym zakresie są niewiarygodne i stanowią przyjętą na potrzeby postępowania linię obrony. Oskarżony bowiem usiłuje przedstawić swoje zachowanie w jak najkorzystniejszym świetle, zaprzeczając użyciu siły fizycznej w natężeniu nieproporcjonalnym do zachowania pokrzywdzonego, a także próbuje przedstawić zachowanie pokrzywdzonego w taki sposób, aby użycie wobec niego siły fizycznej wyglądało na usprawiedliwione.

zeznania A. P.

Sąd nie dał wiary depozycjom świadka odnośnie zachowania pokrzywdzonego A. C.. W zeznaniach składanych w dniu 01.08.2017 r. świadek zeznała (k. 247v), że oskarżony "odsunął' pokrzywdzonego ręką, bo ten przeszkadzał w wypełnianiu obowiązków służbowych. W kolejnych zeznaniach składanych w dniu 20.02.2018 r. (k. 79) oraz przed Sądem w dniu 11.04.2018 (k. 263) świadek zeznała, że nie pamięta żadnego użycia siły fizycznej przez oskarżonego. Podczas przesłuchania na rozprawie głównej w dniu 16.01.2020 świadek zeznała (k. 489v), że nie pamięta zdarzenia.

W ocenie Sądu depozycje świadka w tym zakresie należy uznać za niewiarygodne, albowiem stoją one w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie, uznanym przez Sąd za wiarygodny. Podobnie jak miało to miejsce w przypadku wyjaśnień oskarżonego, również zeznania A. P. przejawiają tendencję do opisywania zachowania pokrzywdzonego jako agresywnego (co nie znajduje oparcia chociażby w treści nagrań), również kwestię pierwszego uderzenia pokrzywdzonego przez oskarżonego opisuje w sposób korzystny dla oskarżonego.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

K. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odpowiedzialności karnej z art. 231 § 1 k.k. podlega funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego. Z kolei art. 217 § 1 k.k. przewiduje odpowiedzialność karną dla tego, kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną.

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona obu opisanych wyżej przestępstw. Oskarżony jest funkcjonariuszem publicznym, albowiem stosownie do treści art. 115 § 13 pkt 7 k.k. funkcjonariuszem publicznym jest funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego, a takim organem niewątpliwe jest Policja, co wynika wprost z treści art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2019 r. poz. 161, z późn. zm.). Nadto, jakkolwiek funkcjonariusz Policji ma prawo do użycia siły fizycznej, to jej użycie w realiach przedmiotowej sprawy niewątpliwie stanowiło przekroczenie uprawnień. Odnosząc się do pierwszego przypadku użycia siły fizycznej, tj. uderzenia pokrzywdzonego łokciem, wskazać należy, iż nie zachodziły ustawowe przesłanki uzasadniające zastosowanie środków przymusu bezpośredniego, określone w art. 11 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 2418). W szczególności, jak wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia, brak jest podstaw do uznania, że zachowanie pokrzywdzonego na tym etapie utrudniało czynności urzędowe albo stanowiło zagrożenie dla interweniujących policjantów czy też osób postronnych. Wskazać należy, iż uderzenie łokciem naruszało dyspozycję art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, która wprost zakazuje zadawania uderzeń, chyba że uprawniony odpiera zamach na życie lub zdrowie własne lub innych osób albo na mienie lub przeciwdziała ucieczce, które to okoliczności w przedmiotowej sprawie nie zaistniały. Odnośnie drugiego momentu użycia siły fizycznej stwierdzić należy, iż wprawdzie zaistniała wówczas przesłanka opisana w art. 11 pkt 1 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, w postaci konieczności wyegzekwowania wymaganego prawem zachowania (pokrzywdzony odmówił wylegitymowania się), to jednak użycie siły fizycznej w tym wypadku dokonane zostało z naruszeniem dyspozycji art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej nakazującej stosowanie środków przymusu bezpośredniego w sposób niezbędny do osiągnięcia celów tego użycia, proporcjonalnie do stopnia zagrożenia, wybierając środek o możliwie jak najmniejszej dolegliwości. W przedmiotowej sprawie pokrzywdzony nie był agresywny, nie stanowił zagrożenia, ani nie podejmował próby oddalenia się z miejsca wykonywania czynności. Brak było w ocenie Sądu jakichkolwiek podstaw do zastosowania siły fizycznej, szczególnie w tak brutalnym wydaniu, jak zrobił to oskarżony. Oskarżony bowiem najpierw silnie szarpnął pokrzywdzonego za ramię, a następnie próbował przewrócić go na ziemię. W sytuacji, gdy pokrzywdzony nie był agresywny, ani nie podejmował próby oddalenia się z miejsca legitymowania, użycie takich środków było całkowicie nieuzasadnione, stanowiło zatem przekroczenie ustawowych uprawnień funkcjonariusza. Takie zachowanie oskarżonego stanowiło działanie na szkodę interesu prywatnego pokrzywdzonego A. C., gdyż naruszyło jego nietykalność osobistą. Powyższe jednoznacznie wskazuje na wypełnienie przez oskarżonego znamion czynu z art. 231 § 1 k.k.

Niewątpliwym jest także wypełnienie przez oskarżonego znamion czynu z art. 217 § 1 k.k. Oskarżony bowiem najpierw uderzył pokrzywdzonego łokciem, a później w inny sposób naruszył jego nietykalność cielesną, szarpiąc go i przewracając na ziemię.

Ponieważ oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona dwóch czynów zabronionych, należało zastosować art. 11 § 2 k.k., który nakazuje w takiej sytuacji skazywać za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. S. (1)

Wymierzając karę Sąd kierował się dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., które nakazują baczyć nie tylko na to, aby kara nie przekraczała stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, ale także by uwzględniała motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób jego życia przed popełnieniem przestępstwa.

Zgodnie z art. 11 § 3 k.k. w przypadku określonym w § 2 tego przepisu wymierza się karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą. Czyn z art. 231 § 1 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat 3, natomiast czyn z art. 217 § 1 k.k. jest zagrożony grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Surowszą sankcję przewiduje zatem art. 231 § 1 k.k. i to ten przepis będzie podstawą wymiaru kary.

Wina oskarżonego nie budzi wątpliwości Sądu. Oskarżony w chwili dokonania czynu był osobą dorosłą i w pełni poczytalną. W ocenie Sądu nie działał on w sytuacji motywacyjnej odmiennej od normalnej i można było wymagać od niego zachowania zgodnego z prawem. W ocenie Sądu oskarżonemu przypisać można bezpośredni zamiar popełnienia przestępstwa, albowiem z ustalonych okoliczności wynika, iż musiał on zdawać sobie sprawę, iż początkowo nie miał żadnych podstaw do podejmowania interwencji wobec A. C., a później, kiedy takie podstawy się pojawiły, musiał zdawać sobie sprawę, że postawa pokrzywdzonego nie uzasadnia zastosowania wobec niego środków przymusu. Stwierdzić zatem należy, iż oskarżony rozmyślnie najpierw uderzył łokciem oskarżonego, aby ten przestał rozmawiać z D. Z., a później bezpodstawnie użył wobec niego środków przymusu bezpośredniego.

Wątpliwości Sądu nie budzi także wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Przemawia za tym rodzaj i charakter naruszonych dóbr (nietykalność cielesna pokrzywdzonego, ale także konieczność zapewnienia prawidłowego funkcjonowania instytucji państwowych), sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru (zamiar bezpośredni) oraz motywacja sprawcy (chęć zmuszenia pokrzywdzonego do zaprzestania zachowania, które nie podobało się oskarżonemu).

Okolicznością obciążającą oskarżonego niewątpliwie jest fakt, że zarzucanego mu przestępstwa dopuścił wykonując obowiązki funkcjonariusza publicznego. Takie zachowanie oskarżonego nie tylko powodowało naruszenie interesu prywatnego osoby bezpośrednio pokrzywdzonej, ale także wpływało na obniżenie prestiżu i zaufania formacji, do której oskarżony należał. Obywatele mają bowiem prawo oczekiwać, iż organa państwa będą działały w zgodzie z obowiązującym prawem, zatem zachowanie oskarżonego, przekraczającego swoje uprawnienia, winno być ocenione jednoznacznie negatywnie.

Na korzyść oskarżonego świadczy fakt, iż nie był on do tej pory w ogóle karany. Poza zdarzeniem będącym przedmiotem niniejszego postępowania, nie wdrażano także wobec niego żadnego postępowania dyscyplinarnego.

W świetle powyższych okoliczności sąd uznał za uzasadnione wymierzenie oskarżonemu kary 2 miesięcy pozbawienia wolności. Tak ukształtowana kara odpowiada stopniowi winy oskarżonego oraz społecznej szkodliwości jego czynu. Bierze także pod uwagę jego dotychczasową niekaralność oraz fakt, iż na skutek zachowania oskarżonego nie doszło do uszczerbku na zdrowiu u pokrzywdzonego. Kara w tym wymiarze spełni swoje cele zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jednoznacznie wskazując oskarżonemu na naganność jego zachowania, a także w zakresie prewencji ogólnej, wskazując społeczeństwu, że przekraczanie uprawnień przez funkcjonariuszy publicznych nie pozostanie bez konsekwencji.

Sąd jednocześnie stanął na stanowisku, iż w przedmiotowej sprawie spełnione zostały przesłanki uzasadniające skorzystanie wobec oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Zgodnie z art. 69 § 1 k.k. sąd może zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zgodnie z § 2 przywołanego przepisu zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

W ocenie Sądu powyższe przesłanki znajdują zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Kara pozbawienia wolności została orzeczona w wymiarze 2 miesięcy, oskarżony nie był wcześniej w ogóle karany, nie prowadzono wobec niego innych postępowań dyscyplinarnych, niż to dotyczące przedmiotowego zdarzenia. Oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, zatem w ocenie Sądu warunkowe zawieszenie wykonania kary będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary.

Okres próby Sąd ustalił w granicach przewidzianych w art. 70 § 1 k.k. na okres lat 2. Tak ukształtowany okres próby pozwoli w ocenie Sądu na zweryfikowanie pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego.

III

Na podstawie art. 73 § 1 k.k. Sąd oddał skazanego pod dozór kuratora w okresie próby, albowiem charakter popełnionego przestępstwa, związanego z przekroczeniem uprawnień przez funkcjonariusza publicznego, wymaga szczególnego nadzoru nad weryfikacją pozytywnej prognozy kryminologicznej podczas okresu próby.

Sąd orzekł także wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu policjanta, albowiem czyn oskarżonego popełniony został w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków funkcjonariusza Policji.

Okres obowiązywania tego środka karnego Sąd ustalił na 5 lat, albowiem taki okres odpowiada ciężarowi przewinienia oskarżonego.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 160 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych, albowiem brak było podstaw do zwolnienia oskarżonego z obowiązku ponoszenia tych kosztów.

1.Podpis

Dodano: 17 stycznia 2025, Opublikował(a): Elżbieta Piotrowska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie
Data wytworzenia informacji: 19 lutego 2020