Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 989/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

R. G. (2)

w dniu 10 lutego 2023 roku w W. na wysokości ul. (...), publicznie znieważył obywatela U., tj. A. Z. (A. Z.) z powodu jego przynależności narodowej poprzez kierowanie wobec w/wym. słów obraźliwych i wulgarnych powszechnie uznanych za obelżywe,

tj. czyn z art. 257 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 10 lutego 2023 roku A. Z. poruszał się swoim samochodem w rejonie ulicy (...) w W., jadąc wolnym tempem w poszukiwaniu miejsca parkingowego. Za nim swoim samochodem poruszał się R. G. (1), który wobec poprzedzającego go A. Z. użył klaksonu. Na końcu ulicy (...) znalazł wolne miejsce, gdzie zaparkował swój samochód.

Następnie udał się w stronę R. G. (1) i D. W., którzy zdążyli już wysiąść ze swojego samochodu i kierowali się do wejścia do budynku. R. G. (1) nie zwracał uwagi na osobę zbliżającą się z jego prawej strony.

częściowo zeznania A. Z.

242-243

częściowo wyjaśnienia R. G. (1)

29, 273-274

protokół oględzin wraz z płytą DVD-R zawierającą nagrania z monitoringu (w szczególności zapis godz. 19:08)

16-20

W pewnym momencie został słownie zaczepiony przez A. Z., który używając słów wulgarnych zwrócił się do niego z pytaniem, czemu na niego trąbił. Po krótkiej wymianie zdań R. G. (1) odepchnął rękoma pokrzywdzonego na wysokości klatki piersiowej. Następnie mężczyźni dalej stojąc naprzeciwko siebie kontynuowali rozmowę. Po chwili A. Z. robiąc zamach ręką uderzył R. G. (1) w twarz, po czym odskoczył i zaczął się oddalać. Za nim podbiegał R. G. (1). Gdy udało się mu zbliżyć do pokrzywdzonego, A. Z. ponownie uderzył oskarżonego, po czym pomiędzy mężczyznami doszło do szarpaniny, w wyniku której A. Z. ściągnął marynarkę R. G. (1), blokując mu ręce.

częściowo wyjaśnienia R. G. (1)

29, 273-274

częściowo zeznania A. Z.

242-243

protokół oględzin wraz z płytą DVD-R zawierającą nagrania z monitoringu (w szczególności zapis godz. 19:09)

16-20

Obydwaj mężczyźni ponownie stanęli naprzeciwko siebie, A. Z. wyciągnął telefon komórkowy i zaczął nagrywać wypowiedzi R. G. (1). Wówczas oskarżony wypowiedział słowa: „niech żyje P.”, „(...) szmato”, „ (...) chuju”, „spierdalaj z Polski”, powtarzając je wielokrotnie.

Pokrzywdzony w tym czasie dwukrotnie zwrócił się do oskarżonego słowami " ty jebłan".

płyta zawierająca nagranie fragmentu zdarzenia sporządzone przez pokrzywdzonego

9a

Oskarżony następnie odszedł z tego miejsca i skierował się w stronę bramy wejściowej, a za nim podążył pokrzywdzony, chwilę obydwaj stali przy bramie, po czym się rozeszli.

protokół oględzin wraz z płytą DVD-R zawierającą nagrania z monitoringu (w szczególności zapis godz. 19:10)

16-20

Stan psychiczny oskarżonego w czasie czynu ograniczał w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, poczytalność ograniczona był w stopniu znacznym ze względu na rozpoznanie choroby afektywnej dwubiegunowej.

opinia sądowo-psychiatryczna

177-183

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

częściowo wyjaśnienia R. G. (1)

Wyjaśnienia oskarżonego, za wyjątkiem oświadczenia o nieprzyznaniu się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jak również w zakresie okoliczności wskazanych w pkt 2.1.2 - nie budziły wątpliwości co do wiarygodności. Przebieg tego zdarzenia został w głównej mierze zarejestrowany przez kamery monitoringu i jest on w zasadniczej części zbieżny z depozycjami R. G. (1). W ocenie Sądu, na wiarę zasługują twierdzenia oskarżonego co do tego, że pokrzywdzony sprowokował oskarżonego do wypowiedzenia słów znieważających. Należy bowiem zwrócić uwagę na zapis z kamery monitoringu, gdzie widać, że po stronie oskarżonego nie ma jakiegokolwiek zainteresowania osobą pokrzywdzonego do momentu, gdy ten ostatni nie zwraca na siebie uwagi. W ocenie Sądu, nie ma podstaw do zakwestionowania twierdzeń oskarżonego, że sposób, w jaki pokrzywdzony zwrócił się do niego był obraźliwy i wulgarny. Doświadczenie życiowe podpowiada, że słowa te musiały być na tyle prowokujące, że spowodowały natychmiastową reakcję po stronie oskarżonego, który odepchnął pokrzywdzonego.

Należy również zauważyć, że już na etapie postępowania przygotowawczego oskarżony swoje zachowanie tłumaczył afektem, silnym wzburzeniem, wyrażał żal i dziwił się sam sobie, że dał się tak sprowokować (k. 29). Stanowisko to podtrzymał w toku rozprawy głównej, tłumacząc swoje zachowanie wzburzeniem, jakie wywołało zachowanie pokrzywdzonego. (k. 273)

częściowo zeznania A. Z.

Depozycje świadka co do czasu i miejsca zdarzenia, jak również faktu wypowiedzenia słów znieważających przez oskarżonego, nie budziły żadnych wątpliwości. Okoliczności te potwierdzały w tym zakresie nagrania z monitoringu oraz nagranie przedstawione przez pokrzywdzonego. W pozostałym zakresie, w jakim świadek umniejszał swoje naganne zachowanie, było przyjętą przez niego postawą procesową. Ujawnienie tych okoliczności stawiałoby go w negatywnym świetle, czego świadek - zdaniem Sądu - chciał uniknąć.

protokół oględzin wraz z płytą DVD-R zawierającą nagrania z monitoringu

Zapis z kamer monitoringu jest dowodem obiektywnym, nie noszącym śladów manipulacji, czy też ingerencji w ciągłość zapisu. Zapis ten powstał bez wiedzy zarówno oskarżonego, jak i pokrzywdzonego, tym samym zarejestrował on to zajście bez jakiegokolwiek zafałszowania.

opinia sądowo-psychiatryczna

Biegli rzetelnie i wyczerpująco przedstawili wnioski co do stanu psychicznego oskarżonego w inkryminowanym czasie, czyniąc to w oparciu o analizę dokumentacji medycznej, świadczącej o długoletnim leczeniu oskarżonego, oraz po uprzednim jego badaniu ambulatoryjnym. Wnioski końcowe tej opinii zostały sformułowane w sposób jasny, pełny i kategoryczny. Treść opinii i wnioski w niej zawarte Sąd podzielił w całości.

płyta zawierająca nagranie fragmentu zdarzenia, sporządzone przez pokrzywdzonego

Dowód ten obrazuje zachowanie oskarżonego jedynie w końcowym etapie zajścia, nie oddaje zatem całości przebiegu tej sytuacji od momentu, gdy pokrzywdzony swoim zawołaniem zwrócił na siebie uwagę oskarżonego. Zapis ten, podobnie jak nagranie z kamer monitoringu, nie nosił śladów manipulacji. Zdaniem Sądu, we fragmencie, w jakim oddawał on przebieg tego zajścia, był dowodem wiarygodnym. Zarejestrował nie tylko wypowiedzi znieważające formułowane przez oskarżonego, ale także słowa znieważające padające ze strony pokrzywdzonego.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

częściowo zeznania A. Z.

Wersja zdarzenia, wedle której pokrzywdzony miał nie wykazywać żadnej agresji względem oskarżonego i spokojnie zadać mu pytanie, dlaczego na niego trąbił, na co oskarżony miał od razu odpowiedzieć obelżywymi słowami, nie jest wiarygodna. Należy bowiem zauważyć, że oskarżony, zbliżając się do wejścia do domu, w ogóle nie był zainteresowany osobą, która podążała w jego kierunku. Szedł spokojnie, nie rozglądał się. Zareagował dopiero na zawołanie pokrzywdzonego i do niego się odwrócił. Po krótkiej wymianie zdań przekazał trzymanego przez siebie psa, zdjął okulary i w reakcji na to, co usłyszał od pokrzywdzonego, odepchnął go oburącz w okolicach klatki piersiowej. W ocenie Sądu, słowa, które pokrzywdzony skierował wobec oskarżonego, nie mogłyby być zatem neutralne, gdyż takie nie spowodowałyby natychmiastowej reakcji po stronie oskarżonego, tak silnego wzburzenia, nawet uwzględniając stan jego zdrowia psychicznego. To zachowanie A. Z. musiało być zatem prowokujące, do czego się nie przyznawał, gdyż kłóciłoby się to z przyjętą przez niego postawą jako osoby wyłącznie pokrzywdzonej w tym zajściu. Oskarżony wyjaśnił natomiast, że w tym momencie pokrzywdzony użył wobec niego słów wulgarnych. O tym, że takie słowa mogły już wtedy paść, świadczy zapis wykonany telefonem pokrzywdzonego, na którym słychać jak używa on wobec oskarżonego określenia " jebłan", co w tłumaczeniu na język polski oznacza "jebnięty". Dalej mówi też, że ma " chujowe" zachowanie. Słowa takie wypowiada w czasie, gdy wie, że ten fragment tego zdarzenia jest przez niego utrwalany za pomocą telefonu. W ocenie Sądu, oczywistym jest, że osoba mityguje się, gdy sama miałaby utrwalać swoje niewłaściwe zachowanie, a czuje się swobodnie, gdy przekonana jest, że takiego dowodu nie ma lub nie będzie. Wiadomym jest bowiem, że zazwyczaj osoby powstrzymują swoje emocje, gdy zdają sobie sprawę z tego, że ich zachowanie jest nagrywane. W tym przypadku nagrywającym był sam pokrzywdzony i miał świadomość, że dla potrzeb tego dowodu, musi unikać zachowania, które byłoby dla niego wizerunkowo obciążające. Skoro świadomość nagrywania takich jego wypowiedzi go nie powstrzymała od użycia słów obraźliwych, jak np. „jebłan”, to tym bardziej mógł ich użyć wiedząc, że nie jest to rejestrowane.

Także depozycje pokrzywdzonego o braku agresji z jego strony nie wytrzymują konfrontacji z materiałem wizyjnym, jaki pochodzi z nagrań z monitoringu. Na nagraniu tym widać bowiem, że po odepchnięciu go przez oskarżonego, pokrzywdzony dalej kontynuuje wymianę zdań z oskarżonym, w tym czasie obydwaj mężczyźni stoją naprzeciwko siebie, ich postawa wskazuje na to, że obydwaj są wobec siebie wrogo nastawieni, po czym pokrzywdzony robi zamach ręką i uderza oskarżonego w twarz, a następnie ucieka. Wówczas oskarżony podbiega za pokrzywdzonym i gdy udaje się mu zbliżyć do niego zostaje ponownie uderzony przez pokrzywdzonego. Dopiero w reakcji na to zachowanie oskarżony wypowiada słowa, które legły u podstaw jego oskarżenia, a które zostały zarejestrowane przez pokrzywdzonego. Wbrew twierdzeniu pokrzywdzonego, widać na zabezpieczonym nagraniu, że nie jest to "tylko lekkie odepchnięcie", lecz ruch dynamiczny, wykonany przez osobę dwukrotnie młodszą od oskarżonego, co przy tego rodzaju występkach nie może pozostać niezauważone. Przewaga fizyczna jest tu bowiem oczywista. Powyższe okoliczności przywołane zostały nie w celu całkowitego oczyszczenia oskarżonego z zarzutu, niemniej to jego naganne zachowanie polegające na użyciu słów znieważających ze względu na przynależność narodową, nabiera innej wagi, jeżeli oceni się je w pełnym kontekście sytuacyjnym, a nie - jak próbował to przedstawić pokrzywdzony - jako wyłączny atak na jego osobę z powodu tego, że jest narodowości (...).

zeznania O. I.

Depozycje tego świadka nie były konsekwentne. Należy zauważyć, że świadek ten podczas pierwszego przesłuchania (k. 46) najpierw opisał zdarzenie, jednocześnie zaznaczając, że nie widział jego całości, po czym po dwóch tygodniach stawił się, by złożyć oświadczenie, że " wycofuje swoje wszystkie zeznania z uwagi na to, że wiele rzeczy nie pamięta i nie chce wprowadzać w błąd organów ścigania" (k. 52). Wyjaśnienie powodów zmiany tych depozycji okazało się niemożliwe, albowiem brak było możliwości doręczenia wezwania temu świadkowi do stawiennictwa na rozprawie głównej. Zważywszy jednak na to, że świadek mógł co najwyżej zaobserwować fragment tego zajścia od momentu, gdy doszło już do szarpaniny pomiędzy mężczyznami, Sąd uznał, że w tym zakresie istnieje materiał dowodowy w postaci nagrań z monitoringu oraz nagrań wykonanych przez pokrzywdzonego, co pozwoliło na poczynienie kategorycznych ustaleń. Z tego też względu nie czyniono jakichkolwiek ustaleń w oparciu o zeznania tego świadka.

częściowo wyjaśnienia R. G. (1)

Depozycje oskarżonego w zakresie jego oświadczenia o nieprzyznaniu się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jak i zaprzeczenie działaniu z zamiarem znieważenia pokrzywdzonego, stanowiły w ocenie Sądu wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony. Podkreślić bowiem należy, iż oskarżony nie kwestionował wypowiedzenia słów znieważających ze względu na przynależność narodową. To, że słowa takie padły, wynika także wprost z materiału wizyjnego zarejestrowanego przez pokrzywdzonego.

Materiał z monitoringu podważa także twierdzenia oskarżonego jakoby ten ostatni został na początku tego zdarzenia chwycony przez pokrzywdzonego za ramię. Także szarpanie oskarżonego za kurtkę nie nastąpiło bezpośrednio po uderzeniu go przez pokrzywdzonego w twarz, lecz po tym jak oskarżony podbiegł za nim kilkanaście-kilkadziesiąt metrów. Zdaniem Sądu, twierdzenia oskarżonego o tym, że był kopany kolanem po twarzy, jest przesadne, gdyż takie działanie pozostawiłoby na twarzy oskarżonego wyraźne ślady, tego zaś przedstawione przez A. Z. nagranie nie ujawnia. Dlatego w tym zakresie, Sąd wyjaśnień oskarżonego nie uznał za wiarygodne. Niewątpliwe jest natomiast to, że oskarżony był szarpany przez pokrzywdzonego, co częściowo obrazuje nagranie z monitoringu.

zeznania D. W.

Zeznania D. W. nie wniosły do sprawy żadnych istotnych okoliczności. Świadek był wprawdzie na miejscu zdarzenia, niemniej nie potrafił udzielić odpowiedzi na pytania odnoszące się do szczegółów tego zajścia, jedynie w ogólnym zarysie potwierdzając fakt zaistnienia tej sytuacji.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☒

3.4. Umorzenie postępowania

I

R. G. (2)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

Odpowiedzialność karną na podstawie art. 257 kk ponosi sprawca, który publicznie znieważa grupę ludności albo poszczególną osobę z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej albo z powodu jej bezwyznaniowości lub z takich powodów narusza nietykalność cielesną innej osoby. Sprawca musi zarówno mieć świadomość określonych cech pokrzywdzonego (np. narodowości), jak i chcieć naruszenia jego godności właśnie i przede wszystkim z tego powodu. Istota powyższego czynu nie polega bowiem jedynie na samym znieważeniu, ale okazaniu osobom przeciwstawianym sobie przez sprawcę, charakteryzowanym jako «inne», ich niższości i zanegowaniu ich prawa do równego traktowania. Racją penalizacji jest zwalczanie celowej, intencjonalnej wrogości o podłożu rasistowskim, nacjonalistycznym lub religijnym.

Materiał dowodowy daje podstawy do stwierdzenia, że oskarżony swoim działaniem podjętym publicznie, a więc w miejscu dostępnym dla postronnych obserwatorów, a polegającym na wypowiedzeniu słów obraźliwych – jak na ujawnionym zapisie – a kierowanych wobec pokrzywdzonego, odwołujących się przy tym do jego narodowości, realizował znamiona występku z art. 257 kk. W zakresie tego działania także zamiar znieważenia przez oskarżonego był niewątpliwy. Słowa znieważające używał w stosunku do pokrzywdzonego przeciwstawiając swoją narodowość – narodowości pokrzywdzonego, akcentując to, że jest Polakiem.

Wypowiedzi oskarżonego nie można jednak oceniać w oderwaniu od całego kontekstu sytuacyjnego, w jakim doszło do wypowiedzenia przez niego znieważających słów na tle narodowościowym, bo ten właśnie kontekst nakazuje uznać badany czyn za społecznie szkodliwy w stopniu znikomym.

Dokonanie oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego wymaga w myśl art. 115 § 2 kk wzięcie pod uwagę takich przesłanek, jak rodzaj i charakter naruszonego lub zagrożonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Po pierwsze, uznaniu takiemu nie sprzeciwia rodzaj i charakter naruszonego dobra. Przedmiotem ochrony z art. 257 kk są godność i nietykalność człowieka, jak również porządek publiczny. Sam ustawodawca plasuje dobra prawne chronione tym artykułem w hierarchii dóbr prawnych nie najwyżej, jest to wprawdzie występek ścigany z urzędu, niemniej ustawowe zagrożenie przewidziane za ten czyn jest do lat 3. Oczywiście czyny popełnione jako przejaw tzw. mowy nienawiści na tle narodowościowym stają się coraz bardziej powszechne, stąd wymagają stanowczej reakcji i jednoznacznego potępienia, niemniej nie oznacza to całkowitego wykluczenia możliwości zastosowania art. 17 § 1 pkt 3 kpk.

Po drugie, również okoliczności popełnienia tego czynu przez oskarżonego nakazywały uznać ten czyn za społecznie szkodliwy w stopniu znikomym. Należy bowiem zauważyć, że sytuacja konfliktowa rozpoczęła się od zaczepki słownej pokrzywdzonego. Oskarżony, podążając do miejsca swoje zamieszkania, nie zwracał uwagi na pokrzywdzonego, to ten ostatni zwrócił na siebie uwagę, mając pretensje o użycie wobec niego klaksonu na innej sąsiedniej ulicy. Na zabezpieczonym nagraniu z monitoringu nie widać bowiem, aby oskarżony jechał bezpośrednio za pokrzywdzonym, co sugerowałoby, że właśnie wtedy miało dojść do „obtrąbienia” pokrzywdzonego. Skoro zatem do nieakceptowalnego z punktu widzenia pokrzywdzonego zachowania oskarżonego doszło znacznie wcześniej niż obrazuje to zabezpieczony monitoring, to uzasadniony jest wniosek, że większe w tym czasie negatywne emocje były po stronie pokrzywdzonego, czemu dał wyraz zaczepiając oskarżonego. W ocenie Sądu wiarygodne są też twierdzenia oskarżonego, że jako pierwszy słowa obraźliwe wypowiedział pokrzywdzony względem niego, a nie – odwrotnie. To następnie spowodowało wymianę zdań pomiędzy mężczyznami, w wyniku czego oskarżony odepchnął pokrzywdzonego w okolicach klatki piersiowej. Sytuacja mogłaby zakończyć się na tym, gdyby nie to, że pokrzywdzony po dalszej wymianie zdań zamachnął się i uderzył pokrzywdzonego ręką w twarz. Eskalacja tej sytuacji była zatem wynikiem działania pokrzywdzonego, bo dopiero w następstwie tego zachowania oskarżony zaczął formułować znieważające treści na tle narodowościowym.

Także czas i miejsce tego zdarzenia miały znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości tego czynu. Do zdarzenia doszło wprawdzie w miejscu publicznym, gdzie obserwatorami tej sytuacji mógł być nieokreślony krąg podmiotów, niemniej ze względu na porę dnia, gdyż były to godziny wieczorne po godz. 19.00 oraz to, że sytuacja rozgrywała się na jednej z bocznych, mniej ruchliwych ulic, mimo że położonej w centrum W., nie było to zajście, które mogło dotrzeć do świadomości wielu osób.

Po trzecie wreszcie, strona podmiotowa tego przestępstwa nakazywała uznać go za czyn o znikomym stopniu społecznej szkodliwości. Przeprowadzone na etapie postępowania sądowego badanie sądowo-psychiatryczne oskarżonego ujawniło, że jest on osobą cierpiącą na chorobę afektywną dwubiegunową, a w dacie czynu zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem była u oskarżonego ograniczona w stopniu znacznym w rozumieniu art. 31 § 2 kk. Oznacza to, że miał on istotnie ograniczone możliwości powstrzymania się od słownej agresji i zapanowania nad swoimi emocjami. Im dalej trwał w tej sytuacji, tym bardziej chwytał się argumentów ad personam. Przeciwnie zaś pokrzywdzony. W czasie gdy zaczął rejestrować to zdarzenie wręcz prowokował oskarżonego do tego, aby ten zniewagi powtarzał, o czym świadczą pytania: „kim ja jestem?”, „kim ty jesteś?”. Kierował też do oskarżonego słowa: „jebłan”. To zaś napędzało spiralę zniewag wypowiadanych przez oskarżonego. Te zniewagi nie były zatem efektem głębokich przemyśleń oskarżonego, wcześniej przygotowanym publicznym wystąpieniem czy elementem jakiejś szerszej wypowiedzi, co świadczyłoby o premedytacji. Były natomiast spontaniczną, nie do końca kontrolowaną przez niego reakcją na sytuację konfliktową.

Ustalając zatem, że czyn zarzucany R. G. (1) popełniony został w warunkach ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 31 § 2 kk oraz że stopień społecznej szkodliwości tego czynu – ze względów opisanych powyżej - był znikomy, na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk postępowanie karne przeciwko R. G. (1) o ten czyn Sąd umorzył.

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Z uwagi na umorzenie postępowania wobec stwierdzenia wystąpienia negatywnej przesłanki procesowej, o której mowa w art. 17 § 1 pkt 3 kpk, na podstawie art. 632 pkt 2 kpk koszty procesu przejęte zostały na rachunek Skarb Państwa.

Podpis

sędzia Justyna Koska-Janusz