Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 955/24

Mając na uwadze, że wniosek o uzasadnienie wyroku z dnia 20 grudnia 2024 roku złożony przez obrońcę R. U. dotyczy jedynie rozstrzygnięcia co do kary odnoszącej się do tego oskarżonego Sąd ograniczył zakres uzasadnienia zgodnie z treścią art. 424 § 3 k.p.k.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

Podstawa prawna skazania postępowania zgodna z zarzutem

V

R. U.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Art. 171 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe stanowi, że karze podlega kto, bez zezwolenia prowadzi działalność polegającą na gromadzeniu środków pieniężnych innych osób fizycznych, osób prawnych lub jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej w celu udzielania kredytów, pożyczek pieniężnych lub obciążania ryzykiem tych środków w inny sposób.

Dobrem chronionym w tym wypadku jest prawidłowe, a zatem zgodne z prawem, prowadzenie działalności bankowej, bowiem przestępstwo nielegalnego prowadzenia działalności bankowej wywołuje stan zagrożenia dla bezpieczeństwa, stabilności i zaufania do systemu finansowego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2016 roku w sprawie IV KK 16/16). Art. 171 ust. 1 prawa bankowego statuuje przestępstwo z abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo, stąd dla realizacji znamion przedmiotowego typu nie jest konieczne wywołanie bliżej skonkretyzowanego zagrożenia dla określonego dobra prawnego. Zgodzić się należy z poglądem, że prowadzona przez sprawcę działalność ma charakteryzować się przynajmniej pewnym stopniem zorganizowania dającego możliwość gromadzenia środków pieniężnych kogo innego po to, aby z tych środków udzielać kredytów, pożyczek pieniężnych lub w inny sposób obciążać je ryzykiem. (por. Bojarski (red.), System PrKar, t. 11, wyd. 2, 2018, art. 171, Nb 574; J. Majewski, Przestępstwa, s. 278).

Należy też zaznaczyć, że posłużenie się klauzulą „w inny sposób” oznacza, że chodzi tu o każdy rodzaj działalności zmierzającej do gromadzenia środków pieniężnych innych osób, jeśli tylko doszło do tego bez posiadania zezwolenia na prowadzenie działalności bankowej o jakim mowa w art. 36 prawa bankowego.

Odnosząc się do strony podmiotowej tego występku należy zaznaczyć, że w związku z posłużeniem się przez ustawodawcę zwrotem „w celu udzielania kredytów, pożyczek pieniężnych lub obciążania ryzykiem tych środków w inny sposób” jest to przestępstwo umyślne, możliwe do popełnienia wyłącznie z zamiarem bezpośrednim.

Przedstawione przez oskarżyciela publicznego dowody, w szczególności dokumenty (umowy pożyczek oraz historia rachunków bankowych), znajdujące potwierdzenie w wyjaśnieniach samego R. U. (k. 7125-7126) pozwoliły przyjąć, że oskarżony ten w okresie od 10 maja 2013 roku do 29 lipca 2023 roku jako prezes zarządu (...) sp. z o.o., oraz pełnomocnik (...) sp. z o.o. działał wspólnie z D. P. oraz M. M., w imieniu tych spółek, które działały jako instytucje pożyczkowe bez wymaganego zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego oraz bez wymaganego wpisu do rejestru instytucji pożyczkowych. R. U. wraz ze współoskarżonymi prowadził działalność polegającą na gromadzeniu środków pieniężnych osób fizycznych i prawnych w celu udzielania pożyczek pieniężnych lub obciążania tych środków ryzykiem w inny sposób przez zarządzane przez siebie spółki w ten sposób, że uzyskał od wymienionych w postawionym mu zarzucie osób oraz podmiotów środki pieniężne na rzecz spółek (...) oraz B. B., a następnie zgromadzone w ten sposób środki przekazał w oparciu o zawarte umowy pożyczki do wymienionych w postawionym mu zarzucie osób fizycznych i prawnych.

Mając na uwadze ilość osób fizycznych i prawnych, którym spółki w których działał oskarżony udzieliły pożyczek, a także ustaloną wysokości i warunki spłaty tych zobowiązań, zaistniały podstawy do przyjęcia, że oskarżony z popełnienia powyższego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, o jakim to działaniu sprawcy stanowi art. 65 § 1 k.k.

W konsekwencji w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu Sąd podzielił kwalifikację prawną zaproponowaną w akcie oskarżenia.

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie oraz Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. U.

V

V

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami zawartymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. oraz uwzględnił stopień społecznej szkodliwości, jak i zawinienia oskarżonego, właściwości i warunki osobiste oraz sposób jego zachowania się po popełnieniu przestępstwa.

Czyn przypisany oskarżonemu był bezprawny i zawiniony. Brak było okoliczności wyłączających lub ograniczających winę R. U.. Stopień winy był dość wysoki. Oskarżony bez wątpienia miał możliwość postąpienia zgodnie z prawem. Analiza i ocena zgromadzonego materiału dowodowego nie ujawniła okoliczności, które usprawiedliwiałyby brak posłuchu obowiązującym przepisom prawa.

Na korzyść oskarżonemu, uwzględniono brak karalności.

Art. 171 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe zakłada, że sprawca tego występku podlega grzywnie do 20000000 zł i karze pozbawienia wolności do lat 5.

Jednocześnie zgodnie z art. 60 § 2 k.k. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w szczególnie uzasadnionych wypadkach, kiedy nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa.

Nadzwyczajne złagodzenie kary polega na wymierzeniu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, kary łagodniejszego rodzaju albo na odstąpieniu od wymierzenia kary i orzeczeniu środka karnego, środka kompensacyjnego lub przepadku.

Jeżeli czyn jest zagrożony karą pozbawienia wolności oraz karą ograniczenia wolności lub grzywną zgodnie z art. 60 § 7 k.k. w zw. z art. 60 § 6 pkt 4 k.k. sąd wymierza grzywnę albo karę ograniczenia wolności.

Nie jest możliwe przyjęcie, że na skutek działania oskarżonego uznanego za przestępstwo doszło do wyrządzenia szkody. Oczywistym jest, że nie powoduje to, iż zachowanie jakiego dopuścił się R. U. nie stanowi występku opisanego w art. 171 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe. Jednocześnie powyższe uzasadnia przyjęcie, że kara grzywny w kwocie 60000 zł uzgodniona pomiędzy oskarżonym a oskarżycielem publicznym w toku postępowania przygotowawczego będzie wystarczającą reakcją na bezprawne zachowanie przypisane R. U..

Mając na uwadze, że oskarżony działał w warunkach opisanych w art. 65 § 1 k.k., co stanowi podstawę nadzwyczajnego obostrzenia kary, Sąd w podstawie skazania powołał art. 57 § 2 k.k. w pierwotnym brzmieniu (na podstawie art. 4 § 1 k.k.) , stanowiącym, iż jeżeli zbiegają się podstawy nadzwyczajnego złagodzenia i obostrzenia, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie albo obostrzenie kary.

R. U.

VI

V

Na podstawie art. 41 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego zakaz prowadzenia działalności polegającej na gromadzeniu środków pieniężnych osób fizycznych i prawnych w celu udzielania pożyczek pieniężnych na okres 1 roku. Sąd miał na uwadze, że charakter czynu przypisanego oskarżonemu w pkt V wyroku nakazuje czasowe uniemożliwienie mu prowadzenie wskazanej działalności. Rodzaj i wymiar tego środka obejmowało porozumienie zawarte pomiędzy oskarżonym a oskarżycielem publicznym i oskarżycielem posiłkowym na posiedzeniu w dniu 20 grudnia 2024 roku.

1.KOszty procesu

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII

Zasadzając na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. od R. U., solidarnie ze współoskarżonymi, na rzecz oskarżyciela posiłkowego (Przewodniczącego Komisji Nadzoru Finansowego) jedynie kwotę 3600 zł tytułem zwrotu wydatków Sąd miał na uwadze treść porozumienia zawartego pomiędzy oskarżonym a oskarżycielem publicznym i oskarżycielem posiłkowym na posiedzeniu w dniu 20 grudnia 2024 roku.

1.Podpis