Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IIK 936/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

S. D.

w dniu 12 sierpnia 2023 roku w W., przy ul. (...) nie zastosował się do ciążącego na nim sądowego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie sygn. akt (...) oraz do zakazu orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Krośnie sygn. akt (...) w ten sposób, że kierował pojazdem marki V. o nr rej. (...) w ruchu lądowym,

tj. o czyn z art. 244 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w sprawie o sygn. akt (...) wyrokiem z dnia 10 grudnia 2021 roku uznał S. D. za winnego tego, że w dniu 27 marca 2021 roku w W. prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości przy zawartości alkoholu we krwi z wynikiem 1,52% i 1,28 %, tj. występku z art. 178a par 1 kk i za to wymierzył mu 120 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 30 zł oraz orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat.

Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 9 lutego 2023 r.

odpis wyroku w sprawie (...)

24

Sąd Rejonowy w Krośnie w sprawie o sygn. akt (...) wyrokiem z dnia 8 grudnia 2022 r. uznał S. D. za winnego czynu polegającego na tym, że w dniu 27 lutego 2022 roku kierował samochodem, nie mając do tego uprawnień, tj. winnego popełnienia wykroczenia z art. 94 § 1 kodeksu wykroczeń i za to wymierzył mu karę grzywny oraz orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym przez okres 10 miesięcy.

Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 12 kwietnia 2023 r.

odpis wyroku w sprawie (...)

22

W dniu 12 sierpnia 2023 roku S. D. został zatrzymany jako kierujący samochodem maki V. o nr rej. (...) jadąc od strony Placu (...) w kierunku Pl. (...) ulicą (...) w W.. Powodem podjęcia czynności przez funkcjonariusza Policji był fakt korzystania przez kierującego z telefonu komórkowego trzymanego w ręce podczas jazdy .

zeznania świadka P. G.

7v, 262-263

protokół zatrzymania

2

W oparciu o przeprowadzone badania neurologicznie oraz dokumentację medyczną nie stwierdzono u oskarżonego zespołu neurologicznego, był zorientowany auto i allopsychicznie. Z puntu widzenia psychologa przeprowadzona diagnostyka nie wykazała występowania istotnej patologii organicznej, wyniki testów neuropsychologicznych mieściły się w normie dla wieku, oskarżony nie przejawiał jakichkolwiek zaburzeń formy ani treści myślenia.

U oskarżonego nie stwierdzono objawów choroby psychicznej, ani upośledzenia umysłowego, jego stan psychiczny w czasie czynu nie znosił ani nie ograniczał zdolności do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

opinia sądowo-psychiatryczna wraz z opinią psychologiczną, neurologiczną oraz opinia sądowo-psychiatryczna uzupełniająca

95-101, 160-165,177-182, 244-247

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1

S. D.

jak w pkt 1.1.1

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Brak możliwości kontroli własnego zachowania i przewidywania konsekwencji prawnych naruszenia sądownie orzeczonych zakazów prowadzenia pojazdów mechanicznych

Opinie sądowo-psychiatryczne, wraz z opinią psychologiczną i neurologiczną

95-101, 160-165,177-182, 244-247

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zeznania świadka P. G.

Depozycje złożone przez świadka na etapie postępowania przygotowawczego były spójne, logiczne, w pełni korespondujące z dowodem w postaci protokołu zatrzymania. Świadek jako funkcjonariusz Policji dokonał zatrzymania oskarżonego jako kierującego samochodem ulicą (...) w W. w związku z popełnionym przez oskarżonego wykroczeniem. W wyniku podjętych czynności funkcjonariusz ten ujawnił, że wobec oskarżonego orzeczone zostały dwa zakazy prowadzenia pojazdów mechanicznych, które w dacie kierowania autem przez oskarżonego nadal obowiązywały.

Świadek na etapie postępowania sądowego nie kojarzył już osoby oskarżonego, niemniej było to wynikiem wielości podobnych zdarzeń i czynności służbowych, które jako funkcjonariusz Policji od dnia zatrzymania oskarżonego podejmował, natomiast w pełni podtrzymał zeznania złożone na etapie dochodzenia.

Odpisy wyroków sądów

Dokumenty urzędowe nie budzące wątpliwości co do ich wiarygodności

Opinie sądowo-psychiatryczne, wraz z opinią psychologiczną i neurologiczną

Opinie pełne, jasne, kategoryczna, sporządzona przez osoby posiadające odpowiednią specjalistyczną wiedzę oraz doświadczenie zawodowe, wnioski końcowe tych opinii sformułowane w oparciu o zgromadzoną dokumentację medyczną i przeprowadzone badania oskarżonego. Konkluzje, do jakich doszli biegli, pozwalają stwierdzić, że oskarżony miał zachowaną pełną zdolność do rozumienia przedsiębranych przez niego działań i do przewidywania ich konsekwencji. Zdarzenia, które dotknęły fizycznie jego osobę, nie miały wpływu na jego poczytalność, tym samym odwoływanie się przez niego do tego, że „odruchowo wsiadł do samochodu i pojechał” stanowiło przyjętą przez niego linię obrony, nie znajdującą wsparcia w dowodach naukowych, jakimi są opinie biegłych.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

Wyjaśnienia S. D.

Twierdzenia oskarżonego negującego jego świadomość co do popełnionego czynu, możliwość pokierowania swoim postępowanie, zrozumienia konsekwencji, jakie wynikają z naruszenia sądowo nałożonych na niego zakazów prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, stanowiły li tylko przyjętą przez niego linię obrony. Ocena ta znajduje uzasadnienie nie tylko w dowodach w postaci opinii biegłych, którzy analizując dokumentację medyczną leczenia oskarżonego, ale też przeprowadzając osobiście badania oskarżonego, wykluczyli to, aby pobicie oskarżonego, jakie miało miejsce przed inkryminowanym zachowaniem miało wpływ na jego poczytalność czy też zdolność do pokierowania swoim postępowaniem i zdolność rozumienia znaczenia własnego czynu. Zdaniem Sądu, „odruchowe” zajęcie miejsca za kierownicą samochodu oraz przejazd z miejsca zamieszkania do centrum W. nie mogło być wynikiem nagłego impulsu, „niekontrolowaną reakcją” jak próbuje to przedstawić oskarżony, ale działaniem dokonanym z pełnym rozmysłem. Oskarżony miał dostęp do samochodu i z niego po prostu skorzystał mimo, że o orzeczonych zakazach wiedział.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

S. D.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odpowiedzialność karną na podstawie art. 244 kk ponosi sprawca, który nie stosuje się do m.in. orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów.

Jest to przestępstwo formalne, do którego znamion nie należy spowodowanie jakiegokolwiek skutku. Podmiotem przestępstwa z art. 244 kk może być tylko osoba, wobec której orzeczono dany środek karny. Jest to więc przestępstwo indywidualne. Czyn zabroniony z art. 244 kk jest występkiem umyślnym, który może być popełniony tak z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym.

Biorąc pod uwagę zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, stwierdzić należy, że wina oskarżonego nie budzi najmniejszych wątpliwości. Oskarżony wiedział o orzeczonych wobec niego zakazach prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Z pełną zatem świadomością o orzeczonych wobec niego środkach karnych w dniu 12 sierpnia 2023 r. kierował samochodem w ruchu lądowym. Swym zachowaniem wyczerpał zatem ustawowe znamiona występku z art. 244 kk, zarówno te o charakterze podmiotowym, jak i przedmiotowym.

Nie ma żadnych przesłanek do uznania, że oskarżony działał w stanie wyższej konieczności bądź choćby w stanie zbliżonym. To, że oskarżony chciał dotrzeć jak najszybciej na spotkanie do centrum W. z miejsca swojego zamieszkania, pokonując dystans około 20 km, w żadnej mierze nie usprawiedliwia popełnionego przez niego przestępstwa, tym bardziej, że dojazd możliwy był także komunikacją miejską.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. D.

I

I

Przy zastosowaniu art. 37b kk na podstawie art. 244 kk Sąd wymierzył oskarżonemu karę mieszaną, a mianowicie karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym

Przestępstwo z art. 244 kk jest zagrożone karą pozbawienia wolności do 3 miesięcy do lat 5. O doborze rodzaju reakcji karnej na konkretny czyn zabroniony decyduje nadto, zgodnie z treścią art. 53 § 1 kk, stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu, ale również wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Stosownie do art. 53 § 2 kk uwzględnić należy przy tym w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

W przypadku S. D., zarówno stopień winy, jak i stopień społecznej szkodliwości czynu, był bardzo wysoki.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do stopnia winy, należy podkreślić, że oskarżony ma 62 lata, a tym samym dysponuje odpowiednim bagażem doświadczeń życiowych, aby zdawać sobie w pełni sprawę z powagi wyroku sądowego i konsekwencji sprzeniewierzenia się nałożonemu na niego zakazowi. Nie zachodziły w jego przypadku żadne okoliczności, które chociażby w najmniejszym stopniu usprawiedliwiały jego występek. Postępowanie karne nie dowiodło istnienia takich okoliczności, które obniżałyby z jakichkolwiek przyczyn zdolność prawidłowego postrzegania rzeczywistości i kontrolowania własnych zachowań. Przeprowadzone badana sądowo-psychiatryczne, uzupełnione opiniami psychologiczną i neurologiczną, potwierdziły, że poczytalność oskarżonego w chwili czynu nie była ograniczona, ani tym bardziej wyłączona. Miał on zatem niezakłóconą możliwość pokierowania swoim postępowaniem i zrozumienia znaczenia swojego czynu.

Również bardzo wysoki jest stopień społecznej szkodliwości czynu, którego oskarżony się dopuścił. Swoim zachowaniem godził w dobro prawne, jakim jest autorytet wymiaru sprawiedliwości i wyroków wydawanych w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej, albowiem w stosunku do niego orzeczone zostały już dwukrotnie takie zakazy prowadzenia pojazdów, wprawdzie za różne czyny, niemniej środki karne miały ten sam cel, a mianowicie wyeliminować oskarżonego jako kierującego pojazdami mechanicznymi z ruchu drogowego.

To całkowicie lekceważące podejście do orzekanych wobec niego środków karnych w postaci zakazu prowadzenia pojazdów wymaga zatem zastosowania wobec niego kary nieuchronnej, odpowiednio dolegliwej, takiej, która spowoduje, że sytuacje „odruchowego” wsiadania za kierownicę nie będą się już oskarżonemu przytrafiały.

W ocenie Sądu, karą, która jako jedyna może spełnić swe funkcje prewencyjne i wychowawcze jest kara mieszana, łącząca karę pozbawienia wolności w wymiarze 3 miesięcy oraz karę ograniczenia wolności w wymiarze 1 roku.

Na wstępie warto wyjaśnić, że nie ma podstaw do oczekiwania przez oskarżonego, że Sąd każdorazowo będzie podchodził do popełnianych przez niego występków w sposób łagodny i wyrozumiały oraz że każdorazowo, po słownej deklaracji wyrażenia skruchy, będzie mógł on liczyć na wymierzenie mu kary w dolnym ustawowym zagrożeniu, względnie bliskim tej granicy. Miarkowanie tej kary uwzględniało przebieg dotychczasowej ścieżki życiowej oskarżonego, także to, że podejmował się działań prospołecznych, na co przedstawił dowody w postaci listów i zaświadczeń, których wiarygodności Sąd nie kwestionuje. Tej aktywności społecznej oskarżonego nie może jednakże przeceniać. Jest to okoliczność, którą Sąd wziął pod uwagę miarkując rodzaj i wysokość orzeczonej kary. Należy mieć na względzie to, że występek, którego oskarżony się dopuścił, zagrożony jest wyłącznie karą pozbawienia wolności w graniach od 3 miesięcy do lat 5.

Zdaniem Sądu, kara pozbawienia wolności orzeczona w ustawowym dolnym zagrożeniu przewidzianym za taki występek, połączona z karą ograniczenia wolności, jest w odniesieniu do oskarżonego karą adekwatną do popełnionego czynu, uwzględniającą dyrektywy jej wymiaru określone w art. 53 § 1 i 2 kk. Dotychczas orzeczone kary, jak i środki karne, nie powstrzymały oskarżonego od popełnienia kolejnego czynu zabronionego. Wobec tak „swobodnego” podejścia do wagi zapadających wyroków sądowych nie ma miejsca na pobłażliwość czy wyrozumiałość, gdyż takie rozstrzygnięcie byłoby jedynie akceptacją lekceważenia wyroków sądów wydawanych w majestacie Rzeczypospolitej Polskiej, byłoby sygnałem, że do wydawanych orzeczeń można się nie stosować, bo zawsze liczyć można na łagodne potraktowanie, jeżeli na sali sądowej okaże się skruchę albo odpowiednio mocno zaakcentuje się swoją aktywność społeczną, czy też odwoła się do okoliczności, że samemu też padło się ofiarą przestępstwa. To nie o taką skruchę i nie o takie wyrażeniu żalu chodzi. Celem postępowania karnego, w tym orzeczonych i wykonanych kar, jest oddziaływanie na osobę sprawcy, aby faktycznie zrozumiał on naganność swojego postępowania i nabrał krytycznego stosunku do tego, czego się uprzednio dopuścił. To krytyczne spojrzenie winno też sprawić, że ponownie nie powróci on na drogę przestępczą.

Zatem tylko kara pozbawienia wolności, bezwzględna, nieuchronna i odpowiednia surowa, aczkolwiek w wymiarze krótkim, bo zaledwie 3- miesięcznym, połączona z karą ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu pracy społecznej, a zatem poświęceniu swojego wolnego czasu i sił fizycznych, może wywołać jakąkolwiek refleksję u oskarżonego. Należy dodatkowo odnotować, że wymiar kary ograniczenia wolności pozwala oskarżonemu na realizowanie jego dotychczasowej aktywności zarobkowej.

Każdorazowo też trzeba mieć na uwadze to, że kara jest elementem kształtowania świadomości społecznej, budowania przeświadczenia o braku jakiejkolwiek pobłażliwości dla takich sprawców, którzy mimo orzeczonej kary i środka karnego w dalszym ciągu gotowi są złamać zakazy.

S. D.

II

I

Na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk Sąd orzekł w stosunku do oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat. Orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w przedmiotowej sprawie z uwagi na treść art. 42 § 1a pkt 2 kk. było obligatoryjne. Sąd uznał, że oskarżony ponieść musi konsekwencje swego zachowania przede wszystkim w zakresie pozbawienia go możliwości kierowania pojazdami mechanicznymi. Zdaniem Sądu na taki czas koniecznym jest wyeliminowanie oskarżonego jako kierowcy z ruchu drogowego. Czas ten pozwoli również oskarżonemu na zrozumienie naganności czynu i zapobiegnie ewentualnemu powrotowi do przestępstwa.

S. D.

III

I

Na podstawie art. 43a § 2 kk Sąd orzekł w stosunku do oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 5.000 zł (pięć tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej.

Podkreślić należy, że orzeczenie tego środka karnego w wysokości, co najmniej 5 000 zł w stosunku do sprawcy przestępstwa określonego w art. 244 k.k. jest obligatoryjne.

S. D.

IV

I

Na podstawie art. 43b kk sąd orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez zamieszczenie jego treści na stronie internetowej Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie przez okres 6 (sześciu) miesięcy. Wymierzony środek karny ma znaczenie z uwagi na cele prewencji ogólnej związanej z wydźwiękiem, jaki zapadły w sprawie wyrok wywołać powinien w odbiorze społecznym. Winien on być nie tylko odpowiednią lekcją przestrzegania prawa dla samego oskarżonego, ale także przestrogą dla innych.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. D.

V

Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zaliczony został okres jego zatrzymania w niniejszej sprawie w dniu 12 sierpnia 2023 roku od godz. 13:10 do godz. 16:30

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI

Na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk, art. 2 ust. 1 pkt 1 i 3 oraz art. 2 ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oskarżony został obciążony kosztami procesu, a mianowicie kwotą 4.163,77 zł z tytułu wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państw, m.in. na przeprowadzenie dowodów z opinii biegłych, oraz kwotą 240,00 zł tytułem opłaty. Zdaniem Sądu, w odniesieniu do oskarżonego nie zachodziły żadne okoliczności, które uzasadniałyby zwolnienie go od obowiązku ponoszenia tych wydatków i przerzucenia ich na rachunek Skarbu Państwa.

Podpis

sędzia Justyna Koska-Janusz