Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

UZASADNIENIE

Odnośnie czynu popełnionego na szkodę Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. W. (1) był właścicielem lokali nr (...) w budynku przy ul. (...) w W. wraz z przydzielonymi do tych lokali miejscami postojowymi. Jako członek wspólnoty mieszkaniowej zobowiązany był do uiszczania comiesięcznych opłat m.in. w związku z koniecznością utrzymania nieruchomości wspólnej. Od drugiej połowy 2011 roku A. W. (1) zaprzestał regularnego ponoszenia wskazanych opłat, a od pierwszego kwartału 2012 roku zaniechał ponoszenia opłat za wymienione 3 mieszkania. Doprowadziło to do powstania należności przekraczającej 50 000 zł wobec Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...).

(dowód: zeznania P. P. – k. 451-452, 1407-1408; rozliczenie opłat za lokale nr (...) w budynku przy ul. (...) w W. – k. 456-459; umowy dotyczące przeniesienia własności lokali – k. 572-574, 575-578)

A. W. (1) był także właścicielem następujących lokali mieszkalnych położonych w W.: nr (...) w budynku przy ul. (...) w budynku przy ul. (...) w budynku przy ul. (...), nr (...) w budynku przy ul. (...) oraz nr (...) w budynku przy ul. (...).

(dowód: umowy przeniesienia własności nieruchomości – k. 579-585, 586-593, 603-611, 622-627, 661-669, 833-841, 842-850, 851-859, 860-868)

Od 2010 roku A. W. (1) pozostawał w związku z J. S.. W 2012 roku poprosił swoją partnerkę o wsparcie finansowe. Nie informował jej o problemach dotyczących regulowania należności za lokale w budynku przy ul. (...). Wskazał, że potrzebuje pieniędzy na urządzenie należącego do niego mieszkania (przy ul. (...)) oraz na spłatę wspólniczki spółki której był udziałowcem ( (...) sp. z o.o. w W.). Początkowo zaproponował swojej partnerce wzięcie kredytu na kwotę 400 000 zł. J. S. się nie zgodziła na takie rozwiązanie. O wsparcie finansowe A. W. (1) zwracał się także do matki J. S. oraz jej znajomego, przy czym J. S. nie wiedziała o tych działaniach. Aby przekonać J. S. do przekazania pieniędzy A. W. (1) zaproponował, że tytułem zabezpieczenia przeniesie na nią własność ruchomości w zajmowanych przez niego lokalach. W dniu 15 marca 2012 roku A. W. (1) (sprzedający) zawarł z J. S. (kupującą) umowę sprzedaży sprzętu komputerowego za kwotę 50 000 zł. Płatność ceny miała nastąpić w 20 ratach po 2 500 zł. W tym samym dniu wskazane strony zawarły umowę sprzedaży sprzętu gospodarstwa domowego za kwotę 150 000 zł. Płatność ceny miała nastąpić w 20 ratach po 7 500 zł. Ponadto w dniu 16 marca 2012 roku wskazane strony zawarły umowę sprzedaży sprzętu fotograficznego za kwotę 79 000 zł. Płatność ceny miała nastąpić w 20 ratach po 3950 zł. To A. W. (1) przygotował powyższe umowy oraz załączniki zawierające opis sprzętu będącego przedmiotem transakcji. Ruchomości wymienione w załącznikach do umów pozostały w lokalach stanowiących własność A. W. (1) (m.in. na ul. (...), ul. (...), ul. (...) i ul. (...)). Po zawarciu umów J. S. zaczęła regularnie przekazywać pieniądze A. W. (1). Do końca 2013 roku przekazała mu około 100 000 zł, w tym około 60 000 zł w związku zawartymi umowami sprzedaży sprzętu, który faktycznie pozostawał nadal w dyspozycji A. W. (1).

(dowód: umowa sprzedaży sprzętu komputerowego z dnia 15 marca 2012 roku – k. 419-422; umowa sprzedaży sprzętu gospodarstwa domowego z dnia 15 marca 2012 roku – k. 426-432; umowa sprzedaży sprzętu fotograficznego z dnia 16 marca 2012 roku – k. 536-541; zeznania J. S. – k. 463-465, 529-531, 1425-1426)

A. W. (2) wyzbył się należących do niego lokali mieszkalnych na rzecz (...) sp. z o.o. w W.. Pomiędzy 24 maja 2013 roku a 24 czerwca 2013 roku zawarł umowy dotyczące przeniesienia własności lokali: nr (...) w budynku przy ul. (...) (wartość transakcji określono na 300 000 zł), nr (...) w budynku przy ul. (...) (wartość transakcji określono na 100 000 zł), nr (...) w budynku przy ul. (...) (wartość transakcji określono na 50 000 zł), nr (...) w budynku przy ul. (...) (wartość transakcji określono na 100 000 zł), nr (...) w budynku przy ul. (...) (wartość transakcji określono na 100 000 zł), nr (...) w budynku przy ul. (...) (wartość transakcji określono na 100 000 zł). A. W. (1) otrzymał cenę sprzedaży wskazanych nieruchomości w gotówce w okresie pomiędzy 27 maja 2013 roku a 3 lipca 2013 roku. Stosunkowo niska cena sprzedaży wiązała się z faktem, iż wymienione lokale były obciążone kredytami zabezpieczonymi hipotecznie. Nabywający je podmiot zajmował się restrukturyzacją zobowiązań finansowych i takie też działania zamierzał podjąć względem zobowiązań obciążających nieruchomości kupione od A. W. (1). Zbywca nieruchomości jeszcze przez rok nie chciał wydać ich nabywcy. Ponadto nabywca mieszkań położonych w budynku przy ul. (...) nie został poinformowany o zadłużeniu tych lokali względem Wspólnoty Mieszkaniowej z tytułu comiesięcznych opłat na utrzymanie nieruchomości. Spółka (...) nie uregulowała tych należności. Ostatecznie własność lokali w budynku przy ul. (...) została przeniesiona na rzecz A. P. (1) (lokale nr (...)) oraz A. P. (2) i K. P. (lokal nr (...)).

(dowód: umowy przeniesienia własności nieruchomości – k. 579-585, 586-593, 603-611, 622-627, 661-669, 833-841, 842-850, 851-859, 860-868; zeznania A. W. (3) – k. 632-634, 1426-1427; pokwitowania otrzymania zapłaty ceny przez A. W. (1) – k. 880-891)

O wskazanych transakcjach A. W. (1) J. S. dowiedziała się dopiero w grudniu 2013 roku, kiedy w drzwiach lokalu przy ul. (...) zastała kartkę z informacją, iż właścicielem tego lokalu nie jest już osoba z którą pozostawała w związku. To doprowadziło do zerwania przez J. S. relacji z A. W. (1).

(dowód: zeznania J. S. – k. 463-465, 529-531, 1425-1426)

Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przy ul. (...) celem wyegzekwowania od A. W. (1) zaległych opłat na utrzymanie nieruchomości wystąpiła na drogę sądową. Na podstawie wyroku Sądu Rejonowego (...) z dnia 23 stycznia 2014 roku wydanego w sprawie (...) A. W. (1) został zobowiązany do dokonania zapłaty na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) kwoty 51 997,10 zł (należność główna wraz z odsetkami liczonymi od poszczególnych kwot zaległości w opłatach na rzecz Wspólnoty począwszy od sierpnia 2011 roku) i 6217 zł (zwrot kosztów postępowania). Ponadto w dniu 30 maja 2014 roku w sprawie (...)został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy (...) zasądzający od A. W. (1) na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) kwotę 24 699,49 zł (należność główna wraz z odsetkami liczonymi od poszczególnych kwot zaległości w opłatach na rzecz Wspólnoty począwszy od grudnia 2012 roku) i 6217 zł (zwrot kosztów postępowania)

(dowód: kopia tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Rejonowego (...) z dnia 23 stycznia 2014 roku w sprawie (...) – k. 405-406; kopia tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego (...) z dnia 30 maja 2014 roku w sprawie (...) – k. 407-409)

W oparciu o tytuł wykonawczy w postaci wyroku Sądu Rejonowego (...) z dnia 23 stycznia 2014 roku wydanego w sprawie (...) z wniosku Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) A. G. (1) - Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym (...)wszczął w dniu 2 lipca 2014 roku egzekucję przeciwko A. W. (1). Postępowanie toczyło się pod sygn. (...). W toku egzekucji udało się zająć jedynie ruchomości stanowiące wyposażenie lokali położonych przy ul. (...) i ul. (...). Z zajętych ruchomości udało się wyegzekwować w drodze licytacji na rzecz wierzyciela kwotę 18 235,24 zł, przy czym w przypadku ruchomości zajętych w mieszkaniu przy ul. (...) wpłynęła skarga na czynności komornika, która wstrzymała sprzedaż licytacyjną zajętych przedmiotów. Do A. G. (1) wpłynął także w dniu 29 grudnia 2014 roku wniosek Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) o przeprowadzenie postępowania egzekucyjnego wobec A. W. (1) na podstawie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu wydanego upominawczym przez Sąd Rejonowy (...) w sprawie (...). Postępowanie toczyło się pod sygn. (...). Przeprowadzone czynności nie pozwoliły na ustalenie składników majątku dłużnika z których możliwe byłoby choćby częściowe zaspokojenie wierzyciela, co skutkowało umorzeniem postępowania egzekucyjnego postanowieniem z dnia 26 sierpnia 2016 roku.

(dowód: informacja Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (...) – k. 410; zeznania A. G. (1) – k. 640-641, 1452-1452v; zawiadomienie o wszczęciu egzekucji – k. 642; wniosek o wszczęciu egzekucji – k. 686-687; postanowienie o umorzeniu postępowania – k. 823)

J. S. z pieniędzy przekazanych A. W. (1) odzyskała jedynie 10 000 zł. W związku ze zwrotem części pożyczki J. S. zawarła w dniu 8 lipca 2015 roku z (...) sp. z o.o. w W. umowę sprzedaży ruchomości stanowiących przedmiot umów pomiędzy nią a A. W. (1) podpisanych w marcu 2012 roku. Spółkę (...) w czynności z J. S. reprezentował P. T., który działał za namową i wskazaniem A. W. (1).

(dowód: zeznania J. S. – k. 463-465, 529-531, 1425-1426; umowa sprzedaży z 8 lipca 2015 roku – k. 480-492l; zeznania P. T. – k. 826-828, 1450v)

Odnośnie czynów popełnionych na szkodę E. G. i Giełdy Praw Majątkowych (...) S.A. w W. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w (...) z dnia 4 października 2005 roku wydanego w sprawie (...) R. G. (1) został zobowiązany do dokonania zapłaty na rzecz Giełdy Praw Majątkowych (...) S.A. w W. kwoty 100 000 zł (należność główna wraz z odsetkami liczonymi od 16 października 1999 roku) i 5 250 zł (zwrot kosztów postępowania).

(dowód: kopia tytułu wykonawczego w postaci wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w (...) z dnia 4 października 2005 roku wydanego w sprawie (...) – k. 217)

Na podstawie pkt 3 postanowienia Sądu Rejonowego (...) z dnia 23 października 2008 roku wydanego w sprawie (...) R. G. (1) został zobowiązany do dokonania zapłaty na rzecz E. G. kwoty 303 500 zł (należność główna) w terminie 4 miesięcy od uprawomocnienia się postanowienia tytułem rozliczeń w związku z dokonanym sądowym podziałem majątku małżeńskiego. Postanowienie to uprawomocniło się w dniu 28 września 2009 roku.

(dowód: kopia tytułu wykonawczego w postaci postanowienia Sądu Rejonowego (...) z dnia 23 października 2008 roku wydanego w sprawie(...)– k. 2)

E. G. po uzyskaniu tytułu wykonawczego skierowała w czerwcu 2010 roku sprawę na drogę egzekucji do T. S. – Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (...) w W., wskazując jako majątek dłużnika z którego należy przeprowadzić egzekucję nieruchomość położoną przy ul. (...) w Ł. dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...). Postępowanie toczyło się pod sygnaturą (...). Do wskazanego postępowania zostały przyłączone także sprawy egzekucyjne prowadzone przeciwko R. G. (1) z wniosków: Giełdy Praw Majątkowych (...) S.A. w W. w oparciu o wyrok zaoczny Sądu Okręgowego w (...) z dnia 4 października 2005 roku w sprawie (...) (postepowanie pierwotnie toczyło się pod sygn. (...)) oraz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego (...) w W. w oparciu o postanowienie Sądu Rejonowego (...) w W. z dnia 23 października 2008 roku w sprawie (...) w zakresie kosztów postępowania (postepowanie pierwotnie toczyło się pod sygn. (...)).

(dowód: zeznania E. G. – k. 917v-918, 1390-1392; zeznania J. W. – k. 944v-945v, 1451v-1452; zeznania T. S. – k. 950v-951, 1450v-1451; wniosek egzekucyjny – k. 965)

Na przełomie maja i czerwca 2014 roku E. G. spotkała się w W. w rezydencji (...) z A. W. (1). Poinformował on, iż działa jako pełnomocnik R. G. (1) i okazał pełnomocnictwo podpisane przez swego mocodawcę. A. W. (1) próbował nakłonić E. G. do wycofania wniosku egzekucyjnego w zamian za dokonanie ustaleń dotyczących sposobu rozliczeń pomiędzy nią a byłym mężem. Nie poczyniono jednak żadnych konkretnych ustaleń.

(dowód: zeznania E. G. – k. 917v-918, 1390-1392; zeznania J. W. – k. 944v-945v, 1451v-1452)

W toku egzekucji prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (...) w W. w sprawie (...) wartość nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...) została oszacowana na 1 947 355 zł. Pierwsza licytacja odbyła się w dniu 18 czerwca 2014 roku, zaś druga w dniu 14 stycznia 2015 roku. Czynności egzekucyjne nie doprowadziły do licytacyjnej sprzedaży nieruchomości z uwagi na brak podmiotów zainteresowanych jej kupnem.

(dowód: operat szacunkowy – k. 1016-1037; obwieszczenie o licytacji – k. 224, 225; zeznania T. S. – k. 950v-951, 1450v-1451; protokół z czynności licytacyjnych – k. 1132, 1159)

W dniu 17 kwietnia 2015 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym (...) w W. w sprawie (...) umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone przeciwko R. G. (1) na rzecz E. G., Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego (...) w W. oraz Giełdy Praw Majątkowych (...) S.A. w W. z nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...). Jako podstawę umorzenia postępowania egzekucyjnego wskazano art. 985 § 1 k.p.c., tj. nieprzystąpienie przez żaden podmiot do II licytacji z nieruchomości i brak przejęcia na własność nieruchomości przez wierzycieli. R. G. (1) otrzymał odpis tego postanowienia w dniu 29 kwietnia 2015 roku. W tym też dniu R. G. (1) wystąpił do komornika o wydanie odpisu powyższego postanowienia ze stwierdzeniem jego prawomocności.

(dowód: postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego – k. 17; zeznania T. S. – k. 950v-951, 1450v-1451; potwierdzenie odbioru – k. 1163; wniosek R. G. (1) z dnia 29 kwietnia 2015 roku – k. 1166)

W dniu 30 kwietnia 2015 roku pomiędzy R. G. (1) a spółką (...) w H. ((...)), reprezentowaną przez A. W. (1), została zawarta umowa przeniesienia własności nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...). W treści aktu notariolanego wskazano, iż umowa została zawarta w celu zwolnienia się przez R. G. (1) ze zobowiązania jakie posiadał on wobec A. W. (1) z tytułu umowy pożyczki zawartej w dniu 17 lipca 2008 roku, które zostało następnie przeniesione na rzecz (...) w H., umową cesji z dnia 26 kwietnia 2015 roku (wysokość zobowiązania określono na 476 000 zł). Na datę sporządzania aktu notarialnego w dziale III księgi wieczystej wskazanej nieruchomości była wzmianka o prowadzeniu egzekucji przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (...) w W. w sprawie (...) z wniosku E. G. do której przyłączyli się Skarb Państwa – Sąd Rejonowy (...) w W. oraz Giełda Praw Majątkowych (...) S.A. w W.. R. G. (1) w związku z zawarciem tej umowy złożył oświadczenie, że nieruchomość nie jest obciążona żadnym długami, ani ograniczeniami w rozporządzaniu (§ 2 ust. 3 pkt 5 aktu notarialnego). Wartość nieruchomości została określona na kwotę 600 000 zł (§ 5 aktu notarialnego).

(dowód: kopia aktu notarialnego (...) sporządzonego w kancelarii notariusza A. G. (2) – k. 3-11; dokumenty rejestracyjne (...) w H. wraz z tłumaczeniem na język polski – k. 207-214)

W tym samym dniu A. W. (1) działając w imieniu spółki (...)w H. złożył oświadczenie o ustanowieniu na nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...) dożywotnej odpłatnej (100 zł miesięcznie) służebności mieszkania polegającej na prawie do zamieszkiwania i korzystania przez R. G. (1) z całego budynku mieszkalnego znajdującego się na tej nieruchomości. Wartość wskazanej nieruchomości została określona na kwotę 600 000 zł (§ 4 aktu notarialnego).

(dowód: kopia aktu notarialnego (...) sporządzonego w kancelarii notariusza A. G. (2) – k. 12-16)

W dacie dokonywania wskazanych czynności R. G. (1) był uprawniony do świadczenia emerytalnego w kwocie ok. 2400 zł netto miesięcznie.

(dowód: informacja ZUS – k. 136, 167)

W dniu 21 maja 2015 roku E. G. złożyła do komornika T. S. wniosek o prowadzenie egzekucji przeciwko R. G. (1) m.in. ze świadczenia emerytalnego. Komornik przystąpił do egzekucji z emerytury dłużnika.

(dowód: wniosek egzekucyjny E. G. – k. 1166v; zeznania E. G. – k. 917v-918, 1390-1392; zeznania T. S. – k. 950v-951, 1450v-1451)

W dniu 14 stycznia 2016 roku Giełda Praw Majątkowych (...) S.A. w W. złożyła przeciwko spółce (...) w H. pozew o uznanie za bezskuteczną czynności prawnej w postaci umowy przeniesienia własności nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...) zawartej w dniu 30 kwietnia 2015 roku pomiędzy R. G. (1) a (...) w H., reprezentowaną przez A. W. (1).

(dowód: kopia pozwu – k. 197-200)

W kwietniu 2016 roku na stronie internetowej firmy (...) zajmującej się pośrednictwem w transakcjach nieruchomości ukazało się ogłoszenie stanowiące ofertę sprzedaży nieruchomości przy ul. (...) w Ł. za kwotę 2 300 000 zł.

(dowód: wydruk oferty – k. 344-347)

Łączne zadłużenie R. G. (1) na wrzesień 2016 roku wynosiło 653 691,90 zł.

(dowód: zeznania T. S. – k. 950v-951, 1450v-1451)

W dniu 24 sierpnia 2016 roku Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem wydanym w sprawie (...) uznał za bezskuteczne wobec Giełdy Praw Majątkowych (...) S.A. w W. umowę przeniesienia własności nieruchomości o numerze (...) zawartej w dniu 30 kwietnia 2015 roku pomiędzy R. G. (1) a (...)w H. oraz oświadczenie o ustanowieniu na tej nieruchomości dożywotnej służebności mieszkania na rzecz R. G. (1).

(dowód: kopia wyroku wraz z uzasadnieniem – k. 349-352)

Kwota miesięcznych potrąceń komorniczych w związku z egzekucją prowadzoną z emerytury otrzymywanej przez R. G. (1) na czerwiec 2018 roku wynosiła 1 080,71 zł.

(dowód: zeznania T. S. – k. 950v-951, 1450v-1451)

* * *

A. W. (1) urodził się (...). Jest kawalerem. Nie ma innych osób na utrzymaniu. Prowadził działalność gospodarczą w formie spółek kapitałowych. Od stycznia 2018 roku pozostaje tymczasowo aresztowany w związku z postępowaniem prowadzonym przez Prokuraturę Regionalną w K. w sprawie (...). Był karany za występek z art. 190 § 1 k.k. Jego stan psychiczny w chwili przedmiotowych zdarzeń nie znosił ani nie ograniczał zdolności do rozpoznania znaczenia czynu, ani zdolności do pokierowania swoim postępowaniem.

(dowód: karta karna – k. 1444; dane z bazy NOE-SAD – k. 1368; opinie sądowo-psychiatryczne – k. 910-912, 914)

R. G. (1) urodził się (...). Jest rozwiedziony. Nie ma innych osób na utrzymaniu. Pobiera świadczenie emerytalne w wysokości 3 500 zł netto. Nie był karany. Jego stan psychiczny w chwili przedmiotowych zdarzeń nie znosił ani nie ograniczał zdolności do rozpoznania znaczenia czynu, ani zdolności do pokierowania swoim postępowaniem.

(dowód: karta karna – k. 1442)

* * *

A. W. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, iż dokonując czynności z R. G. (1) nie wiedział o istnieniu niespłaconych wierzycieli. Podkreślił, iż w czasie czynności przed notariuszem zostało okazane postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko R. G. (1). Dodał, że R. G. (1) pożyczył od niego pieniądze i jego działania zmierzały do odzyskania długu. Oświadczył, iż nie pamięta, aby rozmawiał z E. G.. Oskarżony zaprzeczył ponadto, aby kiedykolwiek działał jako pełnomocnik R. G. (1). Odnosząc się do drugiego z postawionych mu zarzutów zauważył, iż transakcji z J. S. dokonał przed powstaniem orzeczeń sądowych i z tego względu nie jest możliwe przyjęcie, że uciekał z majątkiem przed wierzycielem. Dodał, iż w przypadku zbywanych nieruchomości został zmuszony do podpisania aktów notarialnych przez A. W. (3) działającego w spółce (...). Wskazał, że podjął kroki prawne, aby uchylić się od skutków tych czynności, jednak z powodu braku środków finansowych nie był w stanie skutecznie wszcząć postępowania sądowego w tym zakresie. Dodał, że bez jego wiedzy przeprowadzono egzekucję komorniczą dotyczącą przedmiotów znajdujących się w lokalach na ul. (...), zaniżając wartość licytowanych przedmiotów.

R. G. (1) nie przyznał się do zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień (k. 1390).

Sąd Rejonowy w zakresie ustaleń faktycznych zważył, co następuje:

W okolicznościach sprawy bezspornym było, iż oskarżeni byli właścicielami nieruchomości i ruchomości opisanych szczegółowo w postawionych im zarzutach. Bezspornym też było, iż w stosunku do powyższych przedmiotów oskarżeni podejmowali czynności skutkujące uszczupleniem majątku, z którego możliwym byłoby przeprowadzenie wobec nich egzekucji. Oskarżeni nie kwestionowali w swych wyjaśnieniach, iż:

-

pomiędzy A. W. (2) a J. S. w marcu 2012 roku doszło do zawarcia umowy sprzedaży sprzętu komputerowego, umowy sprzedaży sprzętu gospodarstwa domowego i umowy sprzedaży sprzętu fotograficznego;

-

pomiędzy A. W. (2) a (...) sp. z o.o. w W. w maju i czerwcu 2013 roku doszło do zwarcia umów sprzedaży lokali mieszkalnych oznaczonych nr (...) położonych w budynku przy ul. (...) w W., lokalu mieszkalnego oznaczonego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w W., lokalu mieszkalnego oznaczonego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w W., lokalu mieszkalnego oznaczonego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w W., lokalu niemieszkalnego oznaczonego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w W., lokalu mieszkalnego oznaczonego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w W.;

-

pomiędzy R. G. (1) a (...) w H., w imieniu której działał A. W. (1), w kwietniu 2015 roku doszło do zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) dla której prowadzona jest księga wieczystą o numerze (...).

Treść i skutek prawny umów dotyczących sprzedaży nieruchomości, których stronami byli oskarżeni, wynika jednoznacznie z zawartych w aktach kopii wypisów aktów notarialnych tych czynności.

Odnosząc się do wyjaśnień A. W. (1) należy zauważyć, iż przedstawił on siebie jako osobę pokrzywdzoną, która została zmuszona do sprzedaży swego majątku, a nie kogoś kto swym postępowaniem działał szkodę wierzyciela. Twierdzenie te mają charakter ogólny i nieprecyzyjny. Prawdą jest, co podnosił także oskarżony, że w momencie zawarcia umów z (...) sp. z o.o. w W. nie istniały jeszcze tytuły wykonawcze w postaci wyroku Sądu Rejonowego (...) z dnia 23 stycznia 2014 roku wydanego w sprawie (...) oraz nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego w dniu 30 maja 2014 roku w sprawie (...) przez Sąd Rejonowy (...). Jednocześnie wymienione wyroki potwierdzają, że zaległości w ponoszeniu opłat obciążających właściciela lokali nr (...) w budynku przy ul. (...) sięgały już połowy 2011 roku. Ponadto zaprzestanie przez oskarżonego całkowitego ponoszenia wskazanych należności zbiegło się z zawarciem pomiędzy nim a J. S. umów dotyczących przeniesienia własności należących do niego ruchomości. Wypada zauważyć, iż z zeznań J. S. wynika, iż nie była ona zainteresowana nabyciem na własność przedmiotów, których dotyczyły umowy zawarte w marcu 2012 roku. Umowy te w istocie miały umożliwić uzyskanie przez A. W. (1) wsparcia finansowego. J. S. traktowała je jako pożyczkę udzieloną ówczesnemu partnerowi, przy czym nie zdawała ona sobie sprawy z trudności finansowych jakie już w tym czasie przeżywał A. W. (1), które przejawiały się m.in. stopniowym zwiększaniem się zadłużenia na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej. Z zeznań byłej partnerki oskarżonego wynika, iż A. W. (1) otrzymał od niej środki finansowe w wysokości blisko 100 000 zł, które jednak nie zostały przeznaczone na uregulowanie wskazanego zadłużenia. Zeznania złożone przez J. S. należy ocenić jako szczere i wiarygodne. W jej relacji nie sposób doszukać się podawania nieprawdziwych informacji lub zamiaru bezpodstawnego oczernienia A. W. (1). Jej twierdzenia odnośnie transakcji z wymienionym oskarżonym potwierdzają ujawnione dokumenty w postaci umów z nim zawartych. Jednocześnie z jej relacji wynika, iż oskarżony nawet w czasie wspólnego zamieszkiwania z nią nie był szczery co do swych zamierzeń finansowych, co skutkowało ostatecznie zakończeniem łączącej ich relacji.

Na to, że celem wskazanych umów było w istocie zabezpieczenie majątku A. W. (1) przed grożącą mu egzekucją wskazuje fakt, iż w dniu 8 lipca 2015 roku, a więc już po zakończeniu egzekucji z ruchomości prowadzonej przez komornika A. G. (1) w sprawie (...), J. S. przeniosła własność ruchomości będących przedmiotem umów z marca 2012 roku na (...) sp. z o.o., którą reprezentował P. T.. W złożonych zeznaniach potwierdził on, że znał A. W. (1) i za jego namową zgodził się wejść w skład zarządu (...) sp. z o.o. (k. 826-828, 1450v). Potwierdził także, że reprezentował tę spółkę w związku z zawarciem z J. S. umowy z dnia 8 lipca 2015 roku. Jednocześnie P. T. nie miał wiadomości odnośnie postępowań egzekucyjnych toczonych wobec A. W. (1), czy też relacji łączącej go z J. S.. Takie działania wskazują, iż A. W. (1) pomimo formalnego wyzbycia się ruchomości w praktyce posiadał kontrolę nad dalszym przeznaczeniem tych rzeczy.

W przypadku sprzedaży nieruchomości w maju i czerwcu 2013 roku dług A. W. (1) z tytułu opłat do których ponoszenia był on zobowiązany jako właściciel lokali nr (...) w budynku przy ul. (...) w W. przekroczył 75 000 zł tytułem należności głównej. Z zeznań P. P., zatrudnionego w spółce (...) będącej zarządcą wskazanej nieruchomości wynika, iż oskarżony nie próbował wyjaśnić ze Wspólnotą Mieszkaniową kwestii swego zadłużenia i ewentualnego sposobu jego uregulowania. Co więcej o wskazanym zadłużeniu nie poinformował także przedstawicieli spółki (...), która nabyła te lokale, co potwierdził w złożonych zeznaniach nie tylko przedstawiciel tej spółki (A. W. (3)), ale również P. P.. Należy podkreślić, iż z ujawnionych pokwitowań wynika, iż A. W. (1) jeszcze w 2013 roku otrzymał w gotówce ponad 500 000 zł w związku ze sprzedażą mieszkań i jednocześnie nie przeznaczył nawet części tej kwoty na spłatę wymagalnego zadłużenia względem pokrzywdzonej Wspólnoty Mieszkaniowej. Takie zachowanie wskazuje, iż chciał on być jedynym beneficjentem przeprowadzonych transakcji i nie liczył się w ogóle z interesami swego wierzyciela. Zachowanie oskarżonego wskazuje, iż po zaistnieniu problemów finansowych spowodowanych m.in. trudnościami w spłacie rat kredytów za które nabył mieszkania w W., próbował on podjąć działania zmierzające do rozwiązania tych problemów (np. poprzez zbycie lokali obciążanych kredytami hipotecznymi). Jednocześnie A. W. (1) nie zamierzał uregulować długu wobec Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w W.. Gdyby oskarżony nie podjął czynności wskazanych w postawionych mu zarzutach wówczas Wspólnocie Mieszkaniowej z pewnością udałoby się wyegzekwować większą kwotę niż 18 235,24 zł, bowiem egzekucja mogłaby być prowadzona z ruchomości będących przedmiotem umów zawartych z J. S. w marcu 2012 roku oraz z nieruchomości będących przedmiotem umów zawartych z (...) sp. z o.o. w W. w 2013 roku.

Przy ustalaniu zdarzeń dotyczących zachowania R. G. (1) nie budziło wątpliwości, iż przed dokonaniem w dniu 30 kwietnia 2015 roku kwestionowanej czynności, miał on świadomość istnienia tytułów wykonawczych skierowanych przeciwko niemu w postaci postanowienia Sądu Rejonowego (...) w W. z dnia 23 października 2008 roku wydanego w sprawie (...) oraz wyroku Sądu Okręgowego w (...) z dnia 4 października 2005 roku wydanego w sprawie (...). Wypada zauważyć, iż z ujawnionych dokumentów zawartych w aktach dotyczących egzekucji prowadzonej przez T. S. – Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (...)w W. w sprawie (...) wynika, iż oskarżony ten miał pełną świadomość toczącego się przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego, w którym jako wierzyciele występowali E. G. i Giełda Praw Majątkowych (...) S.A. w W. (k. 960-1211). R. G. (1) składał w toku tego postępowania liczne pisma, w tym skargi na czynności komornika rozpoznawane w trybie przepisów zawartych w k.p.c. (k. 1042, 1059-1060) i wnioski o zawieszenie postępowania egzekucyjnego (k. 1052).

Na cel działania R. G. (1) w dniu 30 kwietnia 2015 roku w postaci utrudnienia wierzycielom możliwości zaspokojenia się z jego majątku wskazuje fakt, iż do zawarcia umowy przenoszącej własność nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...) doszło w bardzo krótkim okresie od wydania przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (...) w W. postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego toczącego się w sprawie (...). Faktem jest, iż postępowanie to zostało umorzone z uwagi na niedojście do skutku licytacyjnej sprzedaży wskazanej nieruchomości. Nie oznacza to jednak, że wierzyciele (E. G. i Giełda Praw Majątkowych (...) S.A. w W.) zamierzali zaniechać prób uzyskania zaspokojenia z tej nieruchomości. Należy podkreślić, iż zabudowana działka położona w Ł. przy ul. (...) była najistotniejszym składnikiem majątku R. G. (1), której sprzedaż mogłaby doprowadzić do zaspokojenia wierzycieli. To, że dwie licytacje przeprowadzone w 2014 i 2015 roku zakończyły się niepowodzeniem, nie powodowało, iż nie było możliwe ponowne złożenie wniosku o prowadzenie egzekucji z tej nieruchomości, przy czym zgodnie z art. 985 § 1 k.p.c. nowa egzekucja mogła być wszczęta po upływie 6 miesięcy od daty drugiej niepomyślnej licytacji. Nie jest też wykluczone, iż w przypadku gdyby kolejne licytacje zakończyły się niepowodzeniem wierzyciele, względnie któryś z wierzycieli, nie zdecydowaliby się na przejęcie tej nieruchomości na własność, w ten sposób zaspokajając swe roszczenie. Warto zauważyć, iż z zeznań T. S., który jako komornik prowadził postępowanie egzekucyjne w sprawie (...) wynika, że po drugiej licytacji i umorzeniu postępowania aktywność R. G. (1) ukierunkowana była na uzyskanie wzmianki, że postanowienie o umorzeniu egzekucji nieruchomości jest prawomocne. Zeznania komornika potwierdza treść wniosku złożonego przez oskarżonego w dniu 29 kwietnia 2015 roku (k. 1166). Przesłuchany komornik zauważył, iż choć oskarżony nie informował go o powodach dla których chce otrzymać taki dokument, to nigdy nie spotkał się z taką aktywnością dłużnika. T. S. kojarzył sobie, że dłużnik przyniósł pismo z Sądu Rejonowego (...) w W., gdzie stwierdzono, że nie zanotowano skargi na czynności komornicze w związku z umorzeniem postępowania egzekucyjnego z wymienionej nieruchomości. Tymczasem oskarżony już następnego dnia po wizycie u komornika zbył wskazaną nieruchomość. Zatem związek tej czynności z egzekucją toczącą się wobec oskarżonego jest oczywisty.

Przedstawione dowody potwierdzają, iż osoba występująca po drugiej stronie transakcji z 30 kwietnia 2015 roku, a więc A. W. (1), wiedziała o sytuacji i zamiarach R. G. (1). Wskazują na to przede wszystkim zeznania E. G., która stwierdziła, że już w 2014 roku spotkała się z A. W. (1), który występował wówczas jako reprezentant interesów jej byłego męża. E. G. zeznając na rozprawie w dniu 5 marca 2018 rok, mając osobisty kontakt z oskarżonym, nie miała wątpliwości, iż to z nim kontaktowała się w połowie 2014 roku i omawiała w sposób ogólny kwestię dokonania spłaty przysługującej jej należności względem R. G. (1) (k. 1390). Potwierdzeniem zeznań pokrzywdzonej są twierdzenia J. W. pracownika Giełdy Praw Majątkowych (...) S.A. w W.. Wskazał on, że po tym gdy okazało się, że doszło do zbycia nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...) skontaktował się on z E. G., wiedząc o tym, że również jej przysługuje roszczenie względem R. G. (1). J. W. zauważył, iż po poinformowaniu o wskazanej transakcji E. G. była bardzo zaskoczona i jednocześnie opisała w jakich okolicznościach spotkała się z A. W. (1) w 2014 roku. Nie sposób doszukać się w wersji przestawionej przez E. G. i J. W. prób podawania nieprawdziwych zdarzeń. Ich twierdzenia o czynnościach podejmowanych w związku z egzekwowaniem należności przysługujących wobec R. G. (1) znajdują pełne potwierdzenie w ujawnionych w sprawie dokumentach obrazujących przebieg egzekucji komorniczej. Wypada podkreślić, iż to m.in. stwierdzenie, że stronami transakcji z 30 kwietnia 2015 roku były osoby, które wcześniej pozostawały we wzajemnych relacjach wzbudziło podejrzenia pokrzywdzonych i skłoniło ich do złożenia zawiadomień o możliwości popełnienia przestępstwa.

Wątpliwym jest cel wskazany w akcie notarialnym z dnia 30 kwietnia 2015 roku dla którego R. G. (1) przeniósł własność nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...) na rzecz (...) w H., a więc chęć zwolnienia się ze zobowiązania wobec A. W. (1) z tytułu umowy pożyczki z dnia 17 lipca 2008 roku (na dzień dokonania czynności zobowiązanie te miało wynosić 476 000 zł). Po pierwsze, gdyby R. G. (1) rzeczywiście był dłużnikiem A. W. (1) z tytułu wskazanej umowy wówczas zasadnym byłoby przeniesienie własności tej nieruchomości na rzecz faktycznego wierzyciela, a nie spółki zarejestrowanej poza granicami Polski. Ponadto powyższą czynność należy uznać za nieuzasadnioną ekonomicznie, bowiem uwzględniwszy choćby wartość nieruchomości oszacowaną w postępowaniu egzekucyjnym (ponad 1 900 000 zł), niezasadnym było wyzbycie się jej celem uregulowania długu wynoszącego niespełna 500 000 zł. Wprawdzie jak wyżej wskazano, w postępowaniu licytacyjnym nie udało się zbyć komornikowi tej nieruchomości za wskazaną kwotę, ale jednocześnie z przedstawionego w imieniu Giełdy Praw Majątkowych (...) S.A. w W. wydruku ogłoszenia wynika, że nieruchomość ta w kwietniu 2016 roku była oferowana za 2 300 000 zł (k. 344-347). Wypada też dodać, iż ani R. G. (1) ani A. W. (1) nie informowali innych wierzycieli o istnieniu zobowiązania z dnia 17 lipca 2008 roku. Jest to niezrozumiałe, zważywszy na rozmowę odbytą pomiędzy E. G. i A. W. (1) w 2014 roku. Gdyby ten oskarżony był faktycznie wierzycielem R. G. (1) mógłby on wykorzystać to jako argument w negocjacjach z E. G., wskazując, że z uwagi na liczbę wierzycieli i wartość majątku dłużnika pokrzywdzona winna ograniczyć swoje oczekiwania finansowe. Trudno też uznać za przypadkowe, że A. W. (1) zdecydował się dochodzić swych roszczeń wobec R. G. (1) akurat w czasie, gdy niepowodzeniem zakończyło się postępowanie egzekucyjne toczące się ze wskazanej nieruchomości. Nie można też pominąć zeznań A. W. (3) z których wynika (k. 1426), iż A. W. (1) w kontaktach z wierzycielami stosował „inżynierię finansowej” (np. poprzez wygenerowania obowiązków alimentacyjnych względem dziadka, co miało dać uprzywilejowanie względem wierzyciela hipotecznego). W końcu trudno się doszukać racjonalnego uzasadnienia dla którego na rzecz R. G. (1) została ustanowiona już w dniu 30 kwietnia 2015 roku dożywotnia służebność mieszkania za kwotę 100 zł miesięcznie. Ustanowienie takiego prawa rzeczowego w sposób istotny ogranicza możliwość zbycia nieruchomości, bowiem potencjalny nabywca musiałby znosić obecność na swej nieruchomości innej osoby.

Uwzględniwszy powyższe okoliczności należy uznać, iż A. W. (1) nie był wierzycielem R. G. (1) a umowa pożyczki datowana na 17 lipca 2008 roku była wykreowanym dokumentem, który w sposób fikcyjny miał uzasadniać cel czynności wskazany w akcie notarialnym z dnia 30 kwietnia 2015 roku. Jednocześnie gdyby hipotetycznie przyjąć, że R. G. (1) rzeczywiście miał dług wobec drugiego z oskarżonych to i tak czynność opisana w postawionym mu zarzucie winna była zostać uznana jako podjęta w celu pokrzywdzenia innych wierzycieli, którzy mieli prawo zaspokojenia się z majątku R. G. (1) na równi z A. W. (1).

Brak jest podstaw, aby uznać, iż zdolności poznawcze któregokolwiek z oskarżonych i ich świadomość w zakresie norm postępowania obowiązujących w społeczeństwie w sposób istotny odbiegały od zdolności i świadomości przeciętnej dorosłej osoby. W przypadku R. G. (1) nie było żadnych wątpliwości wskazujących na istnienie schorzeń lub zaburzeń mogących wpływać na możliwość ponoszenia przez nich odpowiedzialności karnej. W przypadku zaś A. W. (1) istnienie jakichkolwiek wątpliwości w tym zakresie zostało usunięte złożonymi w sprawie opiniami sądowo-psychiatrycznymi (k. 910-912, 914). Biegli ustalili, że poczytalność tego oskarżonego w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów jak i w czasie postępowania karnego nie budziły wątpliwości. Powyższe opinie w sposób rzetelny opisują poczynione ustalenia dotyczące stanu zdrowia psychicznego oskarżonego. Z tego względu wnioski biegłych psychiatrów nie budziły zastrzeżeń Sądu.

Sąd Rejonowy w zakresie rozważań prawnych zważył, co następuje:

Oskarżonym zarzucono popełnienie czynów z art. 300 § 2 k.k. Przepis ten stanowi, iż kto, w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Występek z art. 300 § 2 k.k. jest przestępstwem indywidualnym, bowiem może zwrot „udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela” jednoznacznie przesądza, iż podmiotem niniejszego przestępstwa może być jedynie dłużnik. Ponadto jest to przestępstwo kierunkowe, tzn. zabarwione celem działania, przy czym dopuszczalne, a niekiedy konieczne jest zrekonstruowanie postaci strony podmiotowej odnoszącej się działania sprawcy także na podstawie okoliczności przedmiotowych konkretnej sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2015 roku w sprawie V KK 400/14). Oznacza to, że przypisanie przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. wymaga wykazania, iż działanie sprawcy było nakierowane na udaremnienie wykonania orzeczenia. Działanie sprawcy musi przybrać formę jednej z czynności wykonawczych ujętych w przepisie, np. zbywanie, a przedmiotem czynności wykonawczej musi być składnik majątku sprawcy, który został zajęty bądź jest zagrożony zajęciem. Ponadto przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. jest przestępstwem skutkowym, a zatem konsekwencją podjętych przez sprawcę działań musi być udaremnienie zaspokojenia wierzyciela bądź uszczuplenie tego zaspokojenia. Przez udaremnienie zaspokojenia wierzyciela należy rozumieć wyłącznie całkowite uniemożliwienie zaspokojenia jego roszczenia (wierzyciel nie znajdzie zaspokojenia nawet w części). Przez uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela należy natomiast rozumieć uniemożliwienie zaspokojenia jego roszczenia w jakiejkolwiek części (ale nie w całości), przy czym ograniczenie to nie musi być znaczne.

Nie budzi wątpliwości, że obaj oskarżeni dopuścili się występków z art. 300 § 2 k.k. działając na szkodę swych wierzycieli. A. W. (1) działał na szkodę Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w W., zaś R. G. (1) działał na szkodę E. G. oraz Giełdy Praw Majątkowych (...) S.A. w W..

Oskarżeni mieli świadomość, że zbywane przez nich mienie może podlegać komorniczemu zajęciu. W przypadku R. G. (1) nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...) była już przedmiotem zajęcia i oskarżony ten dokonując jej zbycia wykorzystał fakt umorzenia postępowania egzekucyjnego. Natomiast w przypadku czynu dokonanego przez A. W. (1) na szkodę Wspólnoty Mieszkaniowej należy wskazać, że przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. można się, dopuścić w toku trwania postępowania egzekucyjnego, jak również wtedy, gdy egzekucja dopiero grozi, a więc w okresie, kiedy wierzyciel w sposób niedwuznaczny daje do zrozumienia, że postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej w drodze sądowej. Wystarczające jest, więc by składniki majątku były zagrożone zajęciem, jeżeli istnieje obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, czyli takie, z którym należy się liczyć. A. W. (1) mając wymagalne zadłużenie względem Wspólnoty Mieszkaniowej, przekraczające 50 000 zł, musiał liczyć się z możliwością powstania tytułu wykonawczego, który uprawniałby do prowadzenia egzekucji z: jego ruchomości których dotyczyły umowy sprzedaży zawarte z J. S. w marcu 2012 roku oraz jego nieruchomości których dotyczyły umowy sprzedaży zawarte z (...) sp. z o.o. w W. w maju i czerwcu 2013 roku. Gdyby nie działanie oskarżonych, ich wierzyciele mieliby realną możliwość, chociażby częściowego, zaspokojenia przysługujących im roszczeń. W przypadku wszystkich wierzytelności przysługujących odpowiednio Wspólnocie Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w W., E. G. i Giełdzie Praw Majątkowych (...) S.A. w W. istniało rzeczywiste, bezpośrednie i obiektywne niebezpieczeństwo (z punktu widzenia oskarżonych) zagrożenia zajęcia zbytego mienia. Zatem transakcje opisane w zarzutach postawionych oskarżonym skutecznie uszczupliły zaspokojenie wierzycieli i właśnie taki był cel działania oskarżonych.

Sąd dokonał modyfikacji opisu czynu zarzuconego R. G. (1) poprzez przyjęcie, że jego zachowanie uszczupliło zaspokojenie roszczeń wierzycieli, zamiast wskazanego przez oskarżyciela publicznego udaremnienia zaspokojenia wierzycieli. Zważyć bowiem należy, że w przypadku czynu zarzuconego A. W. (1) w toku egzekucji jego wierzyciel uzyskał częściowe zaspokojenie. Podobnie w przypadku R. G. (1), egzekucja ze świadczenia emerytalnego prowadzi do stopniowego zmniejszania się jego zadłużenia.

W kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego A. W. (1) popełnionego na szkodę Wspólnoty Mieszkaniowej słusznie powołano art. 12 k.k., bowiem w okresie objętym zarzutem podjął on kilka zachowań w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. W okolicznościach sprawy z góry powzięty zamiar należy utożsamiać z zawieraniem umów prowadzących do wyłączenia możliwości prowadzenia egzekucji wobec składników jego majątku. Jednak nie jest możliwe uznanie, iż zachowanie oskarżonego opisane w zarzucie stanowiło jeden czyn ciągły, z uwagi na zbyt duży przedział czasowy pomiędzy zawarciem umów z J. S., a zawarciem umów z (...) sp. z o.o. w W.. W związku z tym Sąd przyjął, iż zachowanie oskarżonego zarzucone mu w pkt II aktu oskarżenia stanowiło dwa przestępstwa ciągłe. Pierwsze popełnione w okresie od 15 marca 2012 roku do 16 marca 2012 rok, kiedy zawarł on umowy z J. S., a drugie popełnione w okresie od 24 maja 2013 roku do 24 czerwca 2013 roku, kiedy zawarł on umowy ze spółką (...).

Sąd nie miał również wątpliwości, iż w związku z udziałem w transakcji sprzedaży nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...) A. W. (1) dopuścił się występku z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k. Oskarżony reprezentując (...) w H., który to podmiot był nabywcą wskazanej nieruchomości umożliwił R. G. (1) wyzbycie się wskazanej nieruchomości, uniemożliwiając jego wierzycielom przeprowadzenie skutecznej egzekucji z tego składnika majątku. Pomocnictwo polega na ułatwieniu innej osobie popełnienia czynu zabronionego (art. 18 § 3 k.k.). Stroną podmiotową pomocnictwa jest umyślność zarówno w postaci zamiaru bezpośredniego, jak i ewentualnego. Pomocnictwo musi realnie ułatwiać sprawcy popełnienie czynu. Nie budzi wątpliwości, iż gdyby nie zachowanie A. W. (1), R. G. (1) nie mógłby wyzbyć się najistotniejszego składnika swego majątku, utrudniając swym wierzycielom skuteczne prowadzenie postępowania egzekucyjnego. Jak wyżej wskazano A. W. (1) znał sytuację R. G. (1), w tym fakt, iż jest on dłużnikiem E. G.. Musiał więc on co najmniej godzić się na to, że transakcja w której bierze udział w dniu 30 kwietnia 2015 roku była dokonywana na szkodę wierzycieli R. G. (1).

W niniejszej sprawie spełnione są przesłanki warunkujące przypisanie oskarżonym winy, a nie zachodzą żadne okoliczności ją wykluczające. A. W. (1) i R. G. (1) są osobami dojrzałymi i w konkretnych warunkach niniejszego stanu faktycznego mieli zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz zdolność pokierowania swoim postępowaniem bez naruszania norm prawa karnego. Nadto oskarżeni nie działali w sytuacji motywacyjnej odmiennej od normalnej i można było od nich oczekiwać zachowania zgodnie z prawem.

Jak wyżej wskazano, sprawca występku z art. 300 § 2 k.k. podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Sąd wymierza karę za pomocnictwo w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo (art. 19 § 1 k.k.). Jednocześnie jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności (art. 37a k.k.). Sąd kierując się dyrektywami zawartymi w art. 3 k.k. oraz art. 53 § 1 i 2 k.k. uznał, że adekwatną dla:

-

A. W. (1) za 2 przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnione na szkodę Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w W. oraz przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k. będzie kara ograniczenia wolności w wymiarze po 8 miesięcy za każdy z przypisanych mu czynów, polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym;

-

R. G. (1) za przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. popełnione na szkodę E. G. i Giełdy Praw Majątkowych (...) S.A. w W. będzie kara ograniczenia wolności w wymiarze 1 roku, polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym.

Decydując się na wymierzenie kar ograniczenia wolności Sąd uwzględnił fakt, iż wymierzenie wobec oskarżonych kar innego rodzaju byłoby niezasadne. Przeciwko wymierzeniu kary grzywny przemawia aktualna sytuacja majątkowa oskarżonych, w tym istnienie zobowiązań względem podmiotów występujących w sprawie w charakterze pokrzywdzonych. Z kolei wymierzenie oskarżonym bezwzględnych kar pozbawienia wolności stanowiłoby nadmierną dolegliwość. Natomiast wymierzenie kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania mogłoby zostać uznane za fikcyjną reakcję na popełnione występki.

A. W. (1) i R. G. (1) na datę popełniania przypisanych im czynów byli osobami niekaranymi. Sąd miał na uwadze, aby orzeczone kary nie przekraczały stopnia winy oraz uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynów. Ponadto wzięto pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonych oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę Sąd miał na względzie motywacje, sposób zachowania się sprawców, ich właściwości i warunki osobiste, a także zachowanie po popełnieniu czynów. Stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonym uznano za wysoki. Zarówno A. W. (1) jak i R. G. (1) swoim zachowaniem naruszyli przysługujące wierzycielom uprawnienia, a nadto występowali przeciwko orzeczeniom sądów. Przestępstwa te charakteryzowały się takim samym sposobem działania i wskazywały na lekceważący stosunek oskarżonych do konieczności realizacji obciążających ich zobowiązań. Sposób ich zachowania należy uznać za wyrachowany, a działanie za skierowane na pokrzywdzenie wierzycieli. Ustalone zachowanie oskarżonych wypełniające znamiona przestępstwa opisanego w art. 300 § 2 k.k., a w przypadku A. W. (1) również w art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k., powodowało konieczność reakcji ze strony wymiaru sprawiedliwości. W ocenie Sądu wymierzone kary powinny odnieść właściwy skutek zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i ogólnej. W zakresie prewencji indywidualnej kary powinny skłonić oskarżonych do analizy swojego zachowania, zapobiec powrotowi do przestępstwa oraz wzmocnić w nich poczucie odpowiedzialności. W zakresie prewencji ogólnej orzeczona kara uświadomi społeczeństwu, iż popełnienie przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. wiążę się zawsze z reakcją wymiaru sprawiedliwości.

Z uwagi na fakt, iż oskarżony A. W. (1) popełnił 3 przestępstwa, za które wymierzono kary tego samego rodzaju Sąd zobligowany był do orzeczenia kary łącznej na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 3 k.k. W związku z tym, Sąd orzekł karę łączną 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym. Określając wymiar kary łącznej Sąd miał na uwadze związek przedmiotowo-podmiotowy łączący przypisane oskarżonemu czyny. Ustalając wymiar prac społecznych na 40 godzin w stosunku miesięcznym Sąd uwzględnił społeczną szkodliwość wszystkich występków ocenianą w sposób całościowy. Przyjęty miesięczny wymiar nie będzie stanowić nadmiernego obciążenia dla oskarżonego i pozwoli mu wykonać orzeczoną karę.

Kary ograniczenia wolności orzeczone wobec obu oskarżonych winny mieć efekt wychowawczy i jednocześnie w przypadku należytego ich odbycia będą stanowić wystarczającą odpłatę za popełnione przez nich przestępstwa.

Dodatkowo w pkt II wyroku Sąd na podstawie art. 41 § 2 k.k. orzekł wobec A. W. (1) zakaz prowadzenia działalności gospodarczej w wymiarze 5 lat związanej ze: zbywaniem, nabywaniem i obciążaniem nieruchomości; zbywaniem i nabywaniem wierzytelności oraz reprezentowaniem innych podmiotów w postępowaniu egzekucyjnym lub upadłościowym. Powołany przepis stanowi, iż Sąd może orzec zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej w razie skazania za przestępstwo popełnione w związku z prowadzeniem takiej działalności, jeżeli dalsze jej prowadzenie zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. Oskarżony ten występku z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k. dopuścił się działając na rzecz (...)w H.. Wiązało się to z prowadzeniem działalności gospodarczej przez ten podmiot. Ustalone zachowanie oskarżonego, wskazujące na jego lekceważący stosunek do wypełniania zobowiązań finansowych i wykonywania orzeczeń sądowych umożliwiających egzekwowanie tych zobowiązań dowodzi, iż uzasadnione jest pozbawienie możliwości występowania przez oskarżonego w obrocie gospodarczym przy czynnościach związanych z obrotem wierzytelnościami i prowadzeniem postępowań mających na celu zaspokojenie wierzycieli. Czas trwania zakazu jest adekwatny do stopnia naganności zachowania jakiego dopuścił się A. W. (1) ułatwiając R. G. (1) popełnienie występku z art. 300 § 2 k.k.

Sąd pomimo złożonych wniosków w imieniu pokrzywdzonych (k. 1347-1348, 1386) nie mógł orzec obowiązku naprawienia szkody w związku z występkami przypisanymi oskarżonym w postępowaniu karnym. Należy wskazać, iż zgodnie z art. 415 § 1 k.p.k. nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Zakaz wynikający z art. 415 § 1 k.p.k. odnosi się do każdego określonego w ustawie wypadku orzekania karnoprawnego obowiązku naprawienia szkody i to niezależnie od tego, czy roszczenie zasądzone w postępowaniu cywilnym zostało skutecznie wyegzekwowane (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2013 roku, II KK 268/12). Roszczenia o charakterze cywilnym zgłoszone przez pokrzywdzonych zostały skonkretyzowane w powołanych wyżej orzeczeniach sądowych wydanych w postępowaniu cywilnym, a więc: w wyroku Sądu Rejonowego (...) z dnia 23 stycznia 2014 roku w sprawie (...) i nakazie zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy (...) w dniu 30 maja 2014 roku o sygn. akt (...) (czyny dotyczące A. W. (1)) oraz postanowieniu Sądu Rejonowego (...) w W. z dnia 23 października 2008 roku wydanym w sprawie (...) i wyroku Sądu Okręgowego w (...) z dnia 4 października 2005 roku wydanym w sprawie (...) (czyn dotyczący R. G. (1)). Nałożenie na oskarżonych obowiązku naprawienia szkody w trybie art. 46 § 1 k.k. mogłoby prowadzić do wzbogacenia wierzycieli oskarżonych, którzy swe roszczenia cywilne mogą realizować na podstawie przysługujących im tytułów wykonawczych. Należy powtórzyć, iż aktualnie toczy się egzekucja ze świadczenia emerytalnego R. G. (1), zatem jego dług ulega stopniowemu zmniejszeniu, choć z pewnością nie w tempie które zadowalałoby wierzycieli. Ponadto ujawnione dowody potwierdziły, iż jeden z wierzycieli (Giełda Praw Majątkowych (...) S.A. w W.) zakwestionował w trybie art. 527 k.c. skuteczność wobec niego czynności z

30 kwietnia 2015 roku pomiędzy R. G. (1) a (...) w H. oraz oświadczenie o ustanowieniu na tej nieruchomości dożywotnej służebności mieszkania na rzecz R. G. (1) i w dniu 24 sierpnia 2016 roku Sąd Okręgowy w (...) wydał wyrok w sprawie (...) uwzględniający powództwo wierzyciela. Zatem po jego uprawomocnieniu wierzyciel w dalszym ciągu będzie mógł szukać zaspokojenia swych roszczeń majątkowych w drodze egzekucji prowadzonej ze wskazanej nieruchomości. Z powyższych względów Sąd nie mógł uwzględnić wniosków złożonych w postępowaniu karnym przez E. G. i Giełdę Praw Majątkowych (...) S.A. w W..

Od oskarżonych zasądzono w pkt VII i VIII wyroku na rzecz Skarbu Państwa opłaty, ustalone zgodnie z zapisami ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Na tej podstawie zasądzono od: A. W. 300 zł (art. 2 ust. 1 pkt 4 oraz ust. 2 powołanej ustawy), R. G. (2) 180 zł (art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 2 powołanej ustawy). Na podstawie art. 633 k.p.k. Sąd obciążył oskarżonych obowiązkiem zwrotu części wydatków w kwotach po 70 zł. Na wysokość zasądzonych wydatków od każdego z oskarżonych składają się: wydatki poniesione w postępowaniu przygotowawczym w kwocie 20 zł (ryczałt za doręczenie wezwań i pism w postępowaniu przygotowawczym w kwocie) i wydatki poniesione w postępowaniu sądowym w kwocie 50 zł (ryczałt za doręczenie wezwań i pism w postępowaniu sądowym oraz opłata za uzyskanie informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego).

W punkcie IX wyroku Sąd ustalił na podstawie art. 627 k.p.k., iż A. W. (1) i R. G. (1) są obowiązani solidarnie do zwrotu oskarżycielce posiłkowej E. G. poniesionych w sprawie wydatków.