Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Justyna Koska-Janusz

Protokolant: Marzena Bundz

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej Warszawa Śródmieście Tomasza Mioduszewskiego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 r.

sprawy M. K., syna A. i A. z domu F., urodzonego (...) w W.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 31 marca 2014 roku w W. na ul. (...) lokal (...) w sklepie (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 500 zł gdzie wartość strat wyniosła 500 zł, czym działał na szkodę A. K. (1), przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

orzeka

I.  oskarżonego M. K. w granicach oskarżenia uznaje za winnego tego, że w dniu 31 marca 2014 roku w W. przy ul. (...) lokal (...), w sklepie (...) przywłaszczył powierzone mu przez pracownika tego sklepu pieniądze w kwocie 500 zł, czym działał na szkodę A. K. (1) – ajenta sklepu (...), z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się po odbyciu w okresie od 13.10.2007r. do 15.12.2008r., od 31.12.2009 do 27.04.2013r. kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 9 lutego 2011 roku m.in. za przestępstwo podobne z art. 278 § 1 kk, czyn ten kwalifikuje z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 284 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazuje go, a na podstawie art. 284 § 2 kk wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego A. K. (1) kwoty 500 zł (pięćset złotych);

III.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zalicza okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie w dniu 22 kwietnia 2014 r.;

IV.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 123 , poz. 1058 z późn. zm.) oraz § 2 ust. 3 w zw. z § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. F. kwotę 420,00 zł (czterysta dwadzieścia złote 00/100) plus VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

V.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49; poz. 223 z późn. zm.) zwalnia oskarżonego od kosztów i opłat w sprawie i określa, że ponosi je Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 447/14

UZASADNIENIE

M. K. został oskarżony o to, że w dniu 31 marca 2014 roku w W. na ul. (...) lokal (...) w sklepie (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 500,00 zł, gdzie wartość strat wynosiła 500,00 zł, czym działał na szkodę A. K. (1), przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. (1) od 28 grudnia 2013 roku prowadzi na zasadzie ajencji sklep (...), mieszczący się w W. przy ul. (...) lokal (...). W dniu 28 marca 2014 roku pokrzywdzony zatrudnił do pracy w sklepie na okres próbny M. K. na stanowisko kasjer – sprzedawca.

dowód: zeznania pokrzywdzonego A. K. (1) (k. 1 - 3).

W dniu 31 marca 2014 roku M. K.pracował na zmianie w godzinach 06:30 – 14:30. Około godziny 12:00 z uwagi na nadwyżkę gotówki w kasie pracownik tego sklepu T. D.przekazał pieniądze w kwocie 500 zł M. K., aby ten następnie przekazał je A. K. (1). M. K.wszedł do pomieszczenia służbowego, w którym przebywał A. K. (1), lecz pozostawił tam jedynie papierosy z bieżącej dostawy, a następnie powrócił do układania towaru na półkach. Po chwili zgłosił, że wchodzi „na papierosa” i opuścił sklep, nie powracając już do niego. Kiedy zorientowano się, że M. K.nie przekazał pieniędzy A. K. (2), podejmowano próby telefonicznego skontaktowania się z nim, jednakże bezskutecznie.

dowód: zeznania pokrzywdzonego A. K. (1) (k. 1 - 3), zeznania świadka T. D. (k. 34 – 35), wyjaśnienia oskarżonego M. K. (k. 165), protokół oględzin (k. 39-40)

M. K. przesłuchany na rozprawie głównej przyznał się do tego, że przywłaszczył pieniądze przekazane mu przez T. D., który ze sprawą tą nie miał nic wspólnego, a także wniósł o wydanie wyroku skazującego w trybie art. 387 § 1 kpk. ( vide: wyjaśnienia k. 165).

Oskarżony M. K.był już uprzednio karany. W okresie od 31 grudnia 2009 r. do 27 kwietnia 2013 r. odbywał karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 9 lutego 2011 r. sygn. akt II K 113/10, którym objęto jednostkowe kary pozbawienia wolności za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym art. 278 § 1 kk i 284 § 1 kk. ( dowód: informacja z KRK k. 91 – 94, odpis wyroku k. 66 – 68)

Z opinii sądowo – psychiatrycznej sporządzonej przez dwóch biegłych lekarzy wynika, że stan psychiczny oskarżonego M. K. w odniesieniu do zarzucanego mu czynu nie znosił ani nie ograniczał zdolności do rozpoznania znaczenia czynu, ani zdolności do pokierowania swoim postępowaniem. Poczytalność oskarżonego w chwili postępowania jak i chwili popełniania zarzucanego mu czynu nie budziła wątpliwości ( dowód: opinia sądowo - psychiatryczna k. 137-139).

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, na który składają się nie tylko wyjaśnienia oskarżonego, ale także zeznania pokrzywdzonego A. K. (1), jak też zeznania T. D., poparte dowodami z nagrania z monitoringu, pozwalają na dokonanie kategorycznych ustaleń stanu faktycznego. Wyjaśnienia oskarżonego, przyznającego się do zarzucanego mu czynu w tych okolicznościach, nie budzą zatem wątpliwości. Jego depozycje Sąd uznał za przekonywujące i wiarygodne, a przyznanie się – za szczere.

Sąd dał także wiarę zeznaniom pokrzywdzonego A. K. (1) i świadka T. D., albowiem były one logiczne, spójne i były wzajemnie niesprzeczne, nadto korelowały z zabezpieczonym nagraniem z monitoringu.

Jako wiarygodne Sąd uznał też dowody z dokumentów, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione do tego organy, w prawem przewidzianej formie i nie zachodziły jakiekolwiek wątpliwości co do prawdziwości zawartych w nich informacji.

Opinia sądowo-psychiatryczna wykonana została przez biegłych z należytą starannością, a wyprowadzone przez biegłych końcowe wnioski poprzedzone zostały rzetelną oceną stanu psychicznego oskarżonego, stąd uznać należało tę opinię za w pełni wartościowy materiał dowodowy.

Dowody w postaci karty karnej oraz odpisu wyroku miały dla sprawy jedynie subsydiarne znaczenie, albowiem nie były to dowody kluczowe dla przypisania oskarżonemu sprawstwa zarzucanego mu czynu. Jednocześnie wskazać należy, że Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek okoliczności mogących podważać wiarygodność tych dowodów. Wszystkie powyższe dokumenty zostały sporządzone przez podmioty publiczne, na podstawie przysługujących im kompetencji, w granicach określonych przez prawo.

Przechodząc zatem do oceny prawnej ustalonego stanu faktycznego stwierdzić należy, iż przestępstwo kradzieży określone w art. 278 § 1 kk, pod zarzutem popełnienia którego stanął oskarżony, polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Znamię czynności wykonawczej polegającej na „zaborze” jest zrealizowane wówczas, gdy sprawca wyjmuje rzecz ruchomą spod władztwa osoby uprawnionej i sam obejmuje ją we władanie. Osoba dopuszczająca się kradzieży nie może mieć jakiegokolwiek uprawnienia do władania rzeczą. Przestępstwo to może być popełnione jedynie umyślnie, w zamiarze bezpośrednim kierunkowym. Sprawca, zabierając cudząc rzecz ruchomą, musi bowiem działać „w celu jej przywłaszczenia”, czyli w celu wykreowania takiej sytuacji, w której będzie mógł z rzeczą postąpić jak właściciel (co obejmuje włączenie rzeczy do swojego stanu posiadania, sprzedanie, zużycie, a nawet porzucenie lub zniszczenie).

Posiadanie natomiast rzeczy przez przywłaszczającego przed dokonaniem przywłaszczenia wyróżnia tym przestępstwo przywłaszczenia od przestępstwa kradzieży. Zważywszy na ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny stwierdzić należy, że zachowanie M. K. nie wypełniło znamion przestępstwa kradzieży, albowiem nie dokonał on zaboru pieniędzy, lecz przywłaszczył powierzoną mu sumę.

Czynność wykonawcza stypizowana w art. 284 § 2 kk polega na przywłaszczeniu rzeczy powierzonej sprawcy (np. użyczonej), a powierzenie jest w swej istocie przekazaniem rzeczy z zastrzeżeniem jej zwrotu. Przywłaszczenie wymaga postąpienia z cudzą rzeczą tak, jakby się było jej właścicielem ( animus rem sibi habendi). Zachowaniem manifestującym postępowanie z rzeczą jak ze swoją własnością może być w szczególności odmowa jej zwrotu osobie uprawnionej (właścicielowi). W niniejszej sprawie, postępowanie dowodowe wykazało, że oskarżony M. K. nie przekazał pieniędzy w kwocie 500,00 zł pokrzywdzonemu A. K. (1), które zostały mu w tym celu powierzone. Takie zachowanie oskarżonego w ocenie Sądu jednoznacznie wskazywało na fakt, iż w sposób nieuprawniony, bez żadnego tytułu prawnego dokonał przywłaszczenia powierzonej mu gotówki. Należy ponadto zwrócić uwagę na to, iż oskarżony nie znalazł się przypadkowo w posiadaniu tych pieniędzy, lecz jako pracownik sklepu – sprzedawca, któremu powierza się pieczę tak nad towarami tam zgromadzonymi, ale i gotówką, zgodnie z przyjętym zwyczajem miał uczestniczyć w przeniesieniu nadmiaru gotówki z kasy do biura. Powierzenie rzeczy ruchomej polega na przekazaniu władztwa nad rzeczą sprawcy, z zastrzeżeniem jej zwrotu właścicielowi (posiadaczowi) lub osobie posiadającej inne prawo do rzeczy. Powierzenie oznacza więc przeniesienie władztwa nad rzeczą z uprawnionego na sprawcę bez prawa rozporządzania nim jak swoją własnością, z jednoczesnym konkretnym oznaczeniem sposobu jego wykonywania przez osobę, której rzecz jest powierzana. Dla odpowiedzialności karnej na podstawie art. 284 § 2 k.k. nie jest konieczne powierzenie rzeczy poprzez zachowanie szczególnej formy prawnej, jak również nie jest wymagane, aby powierzający określił precyzyjnie zakres uprawnień i obowiązków osoby, której rzecz jest przekazywana. Powierzenie rzeczy nie musi zostać dokonane bezpośrednio przez właściciela. Prawnie skuteczne i rodzące podstawy odpowiedzialności za sprzeniewierzenie jest także powierzenie sprawcy rzeczy przez osobę trzecią, działającą w imieniu i na rzecz właściciela ( por. Kodeks karny. Komentarz pod red. A. Zoll Tom III Zakamycze 2006 s. 230 i nast.) Dokonując oceny prawnej zachowania oskarżonego nie można tracić z pola widzenia, iż był on faktycznie pracownikiem sklepu, zatrudnionym na stanowisku sprzedawcy. Fakt, iż nie doszło jeszcze do podpisania umowy o pracę, nie przekreśla tego, iż jego status był taki, jak zatrudnionego pracownika. Należy bowiem odwołać się w tym zakresie do art. 29 § 2 kodeksu pracy, zgodnie z którym umowę o pracę zawiera się na piśmie, natomiast jeżeli umowa o pracę nie została zawarta z zachowaniem formy pisemnej, tak jak miało to miejsce w niniejszej sprawie, pracodawca powinien, najpóźniej w dniu rozpoczęcia pracy przez pracownika, potwierdzić pracownikowi na piśmie ustalenia co do stron umowy, rodzaju umowy oraz jej warunków. Do tego jednak nie doszło, albowiem oskarżony porzucił swoje miejsce pracy przed jej zakończeniem danego dnia. Sporządzenie umowy o pracę na piśmie ma walor dowodowy, nie decyduje o ważności tej umowy. W tych okolicznościach, inne osoby zatrudnione w tym sklepie, wiedząc o tym, że oskarżony jest nowym pracownikiem, działały w zaufaniu do niego, sam oskarżony miał z tego powodu dostęp do mienia zgromadzonego w sklepie, i wykorzystując te warunki, kiedy powierzono mu w zaufaniu pieniądze do zdeponowania, nie uczynił tego tak, jak zostało mu to polecone, lecz uprzednio przeliczając gotówkę w obecności innego pracownika stworzył pozory wykonania tej czynności udając się w kierunku pomieszczenia, gdzie miał się znajdować właściciel i wkrótce po wyjściu stamtąd opuścił swoje stanowisko pracy. Te okoliczności przesądzają zdaniem Sądu o tym, iż dopuścił się on kwalifikowanego typu przywłaszczenia w postaci sprzeniewierzenia, stypizowanego w art. 284 § 2 kk.

M. K. w chwili dokonania czynu był osobą dorosłą i świadomą bezprawności swojego działania. Oskarżony nie działał w sytuacji motywacyjnej odmiennej od normalnej i można było wymagać od niego zachowania zgodnego z prawem, nie zachodziła również żadna okoliczność, która uwalniałaby go od odpowiedzialności za popełnione przestępstwo, tj. wyłączałaby bezprawność czynu, bądź winę oskarżonego. W tej konkretnej sytuacji można było zatem wymagać od oskarżonego zachowania zgodnego z prawem.

Mając na względzie to, że okoliczności popełnienia przestępstwa przez oskarżonego nie budziły wątpliwości, Sąd na podstawie art. 387 § 1 i 2 kpk uwzględnił wniosek o wydanie wyroku skazującego, uznając, że cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzania rozprawy w całości.

Sąd uznał więc, że M. K. w dniu 31 marca 2014 roku w W. przy ul. (...) lokal (...), w sklepie (...) przywłaszczył powierzone mu przez pracownika tego sklepu pieniądze w kwocie 500 zł, czym działał na szkodę A. K. (1) – ajenta sklepu (...), z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się po odbyciu w okresie od 13.10.2007r. do 15.12.2008r., od 31.12.2009 do 27.04.2013r. kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 9 lutego 2011 roku m.in. za przestępstwo podobne z art. 278 § 1 kk, czyn ten kwalifikuje z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Oskarżony M. K. składając wniosek na podstawie art. 387 § 1 i 2 kpk wniósł również o wymierzenie mu kary 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz nałożenie na niego obowiązku naprawienia szkody. W ocenie Sądu, zaproponowana przez oskarżonego kara pozbawienia wolności jest adekwatna zarówno do stopnia społecznej szkodliwości tego czynu i jak i stopnia winy. Oskarżony jest osobą uprzednio wielokrotnie karaną, w odniesieniu do tego czynu działał w warunkach powrotu do przestępstwa. Jest to zatem okoliczność, która wpływa obostrzająco na wymiar orzeczonej kary. Należy w tym miejscu przypomnieć, że zgodnie z art. 64 § 1 kk sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Zważywszy jednak na przyznanie się oskarżonego, okazanie szczerego żalu i zadeklarowaniu chęci poprawy i gotowości naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, możliwym było orzeczenie wobec oskarżonego kary w dolnym ustawowym jej zagrożeniu. Wobec powyższego, zdaniem Sądu, zaproponowana przez oskarżonego i orzeczona wobec niego kara jest wystarczająco dolegliwa dla osiągnięcia jej celów prewencji indywidualnej, jak również generalnej.

Celem także wychowawczego oddziałania na osobę oskarżonego i jednocześnie z uwagi na konieczność naprawienia szkody wyrządzonej jego działaniem na wniosek pokrzywdzonego Sąd na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego M. K. środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej A. K. (1) w całości poprzez zapłatę na jego rzecz kwoty 500 zł (pięćset złotych).

Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu jeden dzień zatrzymania, tj. w dniu 22 kwietnia 2014 r.

O kosztach postępowania w zakresie udzielonej oskarżonemu M. K. pomocy prawnej Sąd orzekł na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 123 , poz. 1058 z późn. zm.) oraz § 2 ust. 3 w zw. z § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. F. kwotę 420,00 zł (czterysta dwadzieścia złote 00/100) plus VAT.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49; poz. 223 z późn. zm.) zwalniając oskarżonego od kosztów i opłat w sprawie i określając, że ponosi je Skarb Państwa. Sąd wziął pod uwagę aktualną wysokość zarobków otrzymywanych przez oskarżonego i po zestawieniu ich z wydatkami z postępowania przygotowawczego oraz sądowego, uznał, że ich wysokość nie pozwala na ich uiszczenie przez oskarżonego bez uszczerbku dla jego utrzymania.