Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

UZASADNIENIE

W. P. stanął pod zarzutem popełnienia czynu polegającego na tym, że w dniu 4 lipca 2016 roku za pośrednictwem sieci internetowej na portalu społecznościowym F. znieważył funkcjonariusza publicznego posłankę J. W., podczas i w związku z pełnieniem przez nią obowiązków służbowych posła na Sejm RP poprzez wysłanie do niej tekstowej wiadomości prywatnej używając słów wulgarnych i powszechnie uznanych za obelżywe oraz kierował wobec ww. pokrzywdzonej groźbę spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

tj. o czyn z art. 226 § 1 kk w zb. z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. W. jako posłanka na Sejm RP uczestniczyła w odbywającej się w dniu 4 lipca 2016 roku debacie pt. „ Zatrzymać spiralę agresji. Jak powstrzymać mowę pogardy i niebezpieczeństwo przestępstw z uprzedzeń?” Po zakończonej debacie, na jej profilu prywatnym w dniu 4 lipca 2016 r. o godz. 23:09 W. P. zamieścił wpis, w którym, używając słów wulgarnych i powszechnie uznanych za obraźliwe, groził J. W. spowodowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Po otrzymaniu tego wpisu pokrzywdzona poczuła się zagrożona, uznając groźbę spowodowania u niej obrażeń ciała za realną.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań J. W. (k. 33-34, 256-), wydruku wpisu na F. (k. 8, 13-14) i opinii biegłego sądowego z zakresu informatyki (k. 102-106).

W toku postępowania przygotowawczego W. P. został poddany badaniu sądowo-psychiatrycznemu i psychologicznemu. Biegli psychiatrzy i psycholog nie stwierdzili u niego objawów choroby psychicznej, ani objawów upośledzenia umysłowego, rozpoznana została natomiast osobowość nieprawidłowa. Stan psychiczny nie znosił, ani nie ograniczał zdolności oskarżonego do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. ( dowód : opinia sądowo-psychiatryczna k. 124-126, 144-145; opinia psychologiczna k. 138-142)

W. P. był uprzednio karany za czyny z art. 190 § 1 kk i z art. 191 § 1 kk, za które wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 5 lutego 2016 r. (sygn. akt III K 640/14) orzeczono wobec niego karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata. ( dowód : informacja z KRK k. 210-211; odpis wyroku k. 233)

W. P. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i oświadczył, że nie wie, co miałby wyjaśniać. Stwierdził, że dla niego sprawa od początku była dziwna, że do końca nie wie i nie rozumie, o co w tej sprawie chodzi i jaka jest jego rola w tej sprawie. ( vide wyjaśnienia k. 218)

W sprawie niniejszej na etapie postępowania jurysdykcyjnego przeprowadzona została pomiędzy stronami mediacja, która zakończyła się w dniu 21 stycznia 2019 r. podpisaniem ugody, w której strony ustaliły, iż W. P. przeprasza za swoje zachowanie J. W., a pokrzywdzona przeprosiny przyjmuje, uznając je za szczere. Ponadto na stronie W. P. przeprosiny zostaną umieszczone w formie postu przez minimum tydzień. Tytułem zadośćuczynienia W. P. przekaże na konto Fundacji (...) kwotę 1.000 zł. Ponadto W. P. zobowiązał się, że takie czyny nie powtórzą się w przyszłości wobec pokrzywdzonej. Natomiast J. W. zobowiązała się wystąpić o zaprzestanie ścigania i umorzenie sprawy pod warunkiem realizacji punktów ugody. ( vide ugoda k. 231)

W wykonaniu tej ugody W. P. zamieścił post zawierający przeprosiny wobec pokrzywdzonej, jak również w dniu 31 stycznia 2019 r. dokonał wpłaty 1.000 zł na rzecz Fundacji (...). ( dowód: wydruk ze strony F. k. 236, kopia potwierdzenia wpłaty k. 237)

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a mianowicie zeznania pokrzywdzonej J. W., wsparte dowodami w postaci opinii biegłego z zakresu informatyki i wydrukami ze strony internetowej, pozwala na dokonanie kategorycznych ustaleń, a w konsekwencji na uznanie wyjaśnień W. P., nie przyznającego się do popełnienia tego czynu, za jedynie obraną przez niego linię obrony.

W ocenie Sądu, depozycje pokrzywdzonej były rzeczowe i spójne. Świadek w sposób wyważony opisała okoliczności istotne dla tej sprawy, unikając przy tym przerysowań. Treść jej zeznań korelowała z wynikami badań przeprowadzonych przez biegłego sądowego z zakresu informatyki, który potwierdził, iż oskarżony łączył się z profilem pokrzywdzonej na portalu społecznościowym. Z uwagi zaś na zachowaną treść zamieszczonego postu, nie zachodziły jakiekolwiek trudności w ustaleniu faktycznych wypowiedzi, jakie zostały przez oskarżonego sformułowane.

Sporządzona w toku postępowania przygotowawczego opinia biegłego z zakresu informatyki pozwoliła na odnalezienie plików o zbliżonej treści do wpisu zamieszczonego na profilu F. pokrzywdzonej. Badania przeprowadzone przez biegłego, aczkolwiek nie ujawniły treści tożsamej z tą pochodzącą z dnia 4 lipca 2016 r., zostały wykonane z możliwą dokładnością. Ujawniono natomiast, że komputer zabezpieczony od oskarżonego łączył się z adresem pokrzywdzonej na stronie F..

W zakresie stanu psychicznego oskarżonego i jego poczytalności Sąd swoje ustalenia oparł na opiniach biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa, którzy sporządzali je na podstawie przeprowadzonych przez siebie badań ambulatoryjnych. Wyprowadzone na tej podstawie wnioski końcowe są kategoryczne i jasne, w konsekwencji Sąd w pełni je podzielił.

Zdaniem Sądu, także pozostałe ujawnione dowody z dokumentów nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności, czy też prawdziwości zawartych w nich informacji.

W odniesieniu do złożonego aktu oskarżenia wskazać również należy, iż mimo podpisania ugody w ramach postępowania mediacyjnego i zamieszczenia w tej ugodzie zapisu o zobowiązaniu się do cofnięcia wniosku o ściganie, oświadczenie takie nie może być uznane za skuteczne, a tym bardziej wiążące dla Sądu, albowiem zgodnie z dyspozycją art. 12 § 3 kpk wniosek może być cofnięty w postępowaniu sądowym za zgodą Sądu do rozpoczęcia przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej. W sprawie niniejszej do podpisania ugody doszło zaś już po otwarciu przewodu sądowego. Z tej przyczyny zawarcie ugody mogło mieć wpływ na wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary i innych postanowień objętych wyrokiem.

Mając zatem na uwadze wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd uznał oskarżonego W. P. w granicach oskarżenia za winnego tego, że w dniu 4 lipca 2016 r. za pośrednictwem sieci internetowej na portalu społecznościowym F., używając słów wulgarnych i powszechnie uznanych za obraźliwe groził J. W. spowodowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, która to groźba wzbudziła u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. Czyn ten został zakwalifikowany jako występek z art. 190 § 1 kk.

Z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu wyeliminowano art. 226 § 1 kk, albowiem odpowiedzialności na tej podstawie podlega bowiem tylko ten, kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. O ile zatem niewątpliwe było, iż do znieważenia pokrzywdzonej doszło w związku z pełnionymi przez nią obowiązkami służbowymi jako posłanki na Sejm RP, o tyle brak było podstaw do przyjęcia, iż do inkryminowanego zachowania oskarżonego doszło podczas realizacji tych obowiązków. Przypisanie sprawcy przestępstwa z art. 226 § 1 kk wymaga bowiem zarówno działania w związku z pełnionymi obowiązkami przez pokrzywdzonego, jak i podczas tych czynności. Powyższe oznacza zbieżność czasową i miejscową zachowania sprawcy i wykonywania obowiązków służbowych przez funkcjonariusza publicznego. Warunkiem odpowiedzialności sprawcy na podstawie art. 226 § 1 k.k. jest zatem to, aby znieważenie funkcjonariusza nastąpiło nie tylko podczas, ale także w związku z wykonywaniem przez niego czynności służbowych (por. wyrok SN z dnia 20 listopada 2012 r. sygn. akt II KK 287/12).

Na podstawie zatem art. 190 § 1 kk w zw. z art. 34 § 1 i § 1a kk Sąd wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym. W ocenie Sądu, jest to kara adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości tego czynu, którą uznać należało za wysoką. O stopniu tym świadczy zarówno treść wypowiedzi oskarżonego, tj. sformułowanie groźby spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a nie spowodowanie jakiegoś błahego dla niej zagrożenia. Także słowa, jakie znalazły się w tym poście, ich stopień wulgarności i obelżywy charakter kazały uznać ten czyn za społecznie szkodliwy w stopniu wysokim. Przy wymiarze kary jako okoliczność obostrzającą Sąd potraktował także uprzednią karalność oskarżonego, skazanego za przestępstwo podobne.

Okolicznością, która wpływała natomiast na obniżenie wymiaru orzeczonej kary, był fakt podpisania przez strony ugody, w której oskarżony przeprosił pokrzywdzoną za popełniony na jej szkodę czyn, zobowiązał się do wpłaty określonej kwoty na cel społeczny i z tego się wywiązał. Zamieścił również post na swoim profilu na portalu społecznościowym, zawierający przeprosiny.

Konkludując orzeczona wobec oskarżonego kara ograniczenia wolności w wymiarze 3 miesięcy, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, z jednej strony spełni swe funkcje wychowawcze i prewencyjne, z drugiej zaś nie będzie stanowiła przeszkody do realizacji innych obowiązków zawodowych przez oskarżonego. Kara ta będzie również odpowiadać potrzebie w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Ponadto w ocenie Sądu względy słuszności przemawiały za zwolnieniem oskarżonego na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49; poz. 223 z późn. zm.) od obowiązku uiszczenia kosztów i opłat w sprawie. Należy bowiem podkreślić, iż cele postępowania karnego, a mianowicie wzbudzenie krytycyzmu wobec popełnionego przestępstwa i przeproszenie ze strony oskarżonego, tudzież materialne zadośćuczynienie poprzez wpłatę na cel społeczny, zostały osiągnięte jeszcze przed wydaniem wyroku. Wysokość zaś kosztów postępowania, na które w głównej mierze składały się koszty opinii biegłych, była znaczna, przekraczająca możliwości ich pokrycia przez oskarżonego bez uszczerbku dla podstawowych kosztów jego własnego utrzymania.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem i pouczeniem doręczyć zgodnie z wnioskiem.

25 marca 2019 r.