Treść orzeczenia II K 344/20 - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

II K 344/20 - wyrok Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z 2021-03-10

Sygn. akt II K 344/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Drewin

Protokolant: Ewelina Wedman, Aleksandra Stryjek, Katarzyna Michalak,

przy udziale: Magdaleny Milewskiej, Artura Folgi, Magdaleny Szarnowieckiej, Lucyny Olesińskej (apl.prok.) - prokuratora Prokuratury Rejonowej Warszawa-Ochota w Warszawie,

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 9 lipca 2020 roku, 15 lipca 2020 roku, 7 września 2020 roku, 7 października 2020 roku, 19 października 2020 roku, 27 listopada 2020 roku, 4 lutego 2021 roku, 24 lutego 2021 roku, sprawy

1. M. F. (F.), syna D. i B. z domu P., urodzonego (...) w W.,

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. na stacji metra (...) działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym małoletnim oraz innym nieustalonym sprawcą publicznie propagował ustrój faszystowski i nazistowski poprzez wykrzykiwanie haseł „Sieg heil” i wykonywanie gestu salutu rzymskiego,

to jest o czyn z art. 256 § 1 k.k.

II. w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. na stacji metra (...) działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym małoletnim oraz innym nieustalonym sprawcą zastosował przemoc wobec pokrzywdzonego o nieustalonych dotychczas danych rozdającego posiłki osobom bezdomnym na stacji metra (...) w W., groźbę bezprawną w celu zmuszenia go do określonego działania polegającego na okazaniu zawartości kieszeni, przy czym czynu tego dopuścił się działając publicznie z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

to jest o czyn z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

III. w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. naruszył nietykalność cielesną B. C. rozdającego na stacji metra (...) posiłki bezdomnym poprzez rozpylenie mu w kierunku twarzy i oczu nieustalonej substancji, przy czym czynu tego dopuścił się działając publicznie z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

to jest o czyn z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

IV. w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. naruszył nietykalność cielesną N. P. w związku z podjętą przez nią interwencją na rzecz ochrony bezpieczeństwa ludzi i porządku publicznego poprzez dwukrotne rozpylenie w kierunku jej twarzy, ust i oczu nieustalonej substancji, przy czym czynu tego dopuścił się działając publicznie z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

to jest o czyn z art. 217a § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

V. w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. naruszył nietykalność cielesną K. S. rozdającej na stacji metra (...) posiłki osobom bezdomnym poprzez rozpylenie jej w kierunku twarzy i oczu nieustalonej substancji, przy czym czynu tego dopuścił się działając publicznie z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

to jest o czyn z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

VI. w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. na peronie stacji metra (...) działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym małoletnim oraz innym nieustalonym sprawcą publicznie znieważył kobietę o nieustalonych dotychczas danych kierując do niej słowa powszechnie uznane za obelżywe, co stanowiło reakcję na zachowanie kobiety polegające na zwróceniu podejrzanemu uwagi na niepoprawne zachowanie polegające na publicznym propagowaniu ustroju faszystowskiego, przy czym czynu tego dopuścił się działając publicznie z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

to jest o czyn z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

VII. w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. naruszył nietykalność cielesną P. J. w związku z podjętą przez niego interwencją na rzecz ochrony bezpieczeństwa ludzi i porządku publicznego poprzez rozpylenie w kierunku jego twarzy i szyi nieustalonej substancji, przy czym czynu tego dopuścił się działając publicznie z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

to jest o czyn z art. 217a § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

VIII. w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. naruszył nietykalność cielesną M. K. w związku z podjętą przez niego interwencją na rzecz ochrony bezpieczeństwa ludzi i porządku publicznego poprzez rozpylenie w kierunku jego twarzy, ust i oczu nieustalonej substancji, przy czym czynu tego dopuścił się działając publicznie z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

to jest o czyn z art. 217a § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

2. K. K. , syna Z. i B. z domu W., urodzonego (...) w W.,

oskarżonego o to, że:

IX. w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. na stacji metra (...) działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym małoletnim oraz innym ustalonym sprawcą publicznie propagował ustrój faszystowski i nazistowski poprzez wykrzykiwanie haseł „Sieg heil” i wykonywanie gestu salutu rzymskiego,

to jest o czyn z art. 256 § 1 k.k.

X. w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. na stacji metra (...) działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym małoletnim oraz innym ustalonym sprawcą zastosował przemoc wobec pokrzywdzonego o nieustalonych dotychczas danych rozdającego posiłki osobom bezdomnym na stacji metra (...) w W., groźbę bezprawną w celu zmuszenia go do określonego działania polegającego na okazaniu zawartości kieszeni, przy czym czynu tego dopuścił się działając publicznie z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

to jest o czyn z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

XI. w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. na peronie stacji metra (...) działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym małoletnim oraz innym ustalonym sprawcą publicznie znieważył kobietę o nieustalonych dotychczas danych kierując do niej słowa powszechnie uznane za obelżywe, co stanowiło reakcję na zachowanie kobiety polegające na zwróceniu podejrzanemu uwagi na niepoprawne zachowanie polegające na publicznym propagowaniu ustroju faszystowskiego, przy czym czynu tego dopuścił się działając publicznie z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

to jest o czyn z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

orzeka:

I. oskarżonego M. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I. (pierwszym) części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z K. K. oraz ustalonym nieletnim sprawcą i czyn ten kwalifikuje jako wyczerpujący znamiona występku określonego w art. 256 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 256 § 1 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II. oskarżonego M. F. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II. (drugim) części wstępnej wyroku;

III. oskarżonego M. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie III. (trzecim) części wstępnej wyroku, który kwalifikuje jako wyczerpujący znamiona występku określonego w art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

IV. na podstawie art. 57a § 2 k.k. zasądza od oskarżonego M. F. na rzecz pokrzywdzonego B. C. nawiązkę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych;

V. oskarżonego M. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie IV. (czwartym) części wstępnej wyroku, który kwalifikuje jako wyczerpujący znamiona występku określonego w art. 217a § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 217a § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

VI. na podstawie art. 57a § 2 k.k. zasądza od oskarżonego M. F. na rzecz pokrzywdzonej N. P. nawiązkę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych;

VII. oskarżonego M. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie V. (piątym) części wstępnej wyroku, który kwalifikuje jako wyczerpujący znamiona występku określonego w art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII. na podstawie art. 57a § 2 k.k. zasądza od oskarżonego M. F. na rzecz pokrzywdzonej K. S. nawiązkę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych;

IX. oskarżonego M. F. w granicach zarzutu opisanego w punkcie VI. (szóstym) części wstępnej wyroku uznaje za winnego tego, że w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. na peronie stacji metra (...) publicznie znieważył kobietę o nieustalonych danych naruszając jej nietykalność cielesną plując na nią i kierując do niej słowa powszechnie uznane za obelżywe, co stanowiło reakcję na zachowanie kobiety polegające na zwróceniu uwagi na niepoprawne zachowanie polegające na publicznym propagowaniu ustroju faszystowskiego, przy czym czynu tego dopuścił się działając publicznie z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego i tak opisany czyn kwalifikuje jako wyczerpujący znamiona występku określonego w art. 216 § 1 k.k. w zb. z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 216 § 1 k.k. w zb. z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. skazuje go, zaś na podstawie art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

X. na podstawie art. 57a § 2 k.k. zasądza od oskarżonego M. F. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej nawiązkę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych;

XI. oskarżonego M. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie VII. (siódmym) części wstępnej wyroku, który kwalifikuje jako wyczerpujący znamiona występku określonego w art. 217a § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 217a § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

XII. na podstawie art. 57a § 2 k.k. zasądza od oskarżonego M. F. na rzecz pokrzywdzonego P. J. nawiązkę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych;

XIII. oskarżonego M. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie VIII. (ósmym) części wstępnej wyroku, który kwalifikuje jako wyczerpujący znamiona występku określonego w art. 217a § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 217a § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

XIV. na podstawie art. 57a § 2 k.k. zasądza od oskarżonego M. F. na rzecz pokrzywdzonego M. K. nawiązkę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych;

XV. na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego M. F. w punktach I. (pierwszym), III. (trzecim), V. (piątym), VII. (siódmym), IX. (dziewiątym), XI. (jedenastym) i XIII. (trzynastym) części dyspozytywnej wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności łączy i orzeka wobec tego oskarżonego karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XVI. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego M. F. w punkcie XV. (piętnastym) części dyspozytywnej wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zalicza temu oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 24 grudnia 2019 roku od godziny 23:50 do dnia 15 lipca 2020 roku do godziny 13:35 przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

XVII. oskarżonego K. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie IX. (dziewiątym) części wstępnej wyroku z tym ustaleniem, że działał on wspólnie i w porozumieniu z ustalonym małoletnim i M. F. i tak opisany czyn kwalifikuje jako wyczerpujący znamiona występku określonego w art. 256 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 256 § 1 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

XVIII. oskarżonego K. K. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie X. (dziesiątym) części wstępnej wyroku;

XIX. oskarżonego K. K. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie XI. (jedenastym) części wstępnej wyroku;

XX. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego K. K. w punkcie XVII. (siedemnastym) części dyspozytywnej wyroku kary ograniczenia wolności zalicza temu oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 31 grudnia 2019 roku od godziny 20:45 do dnia 28 lutego 2020 roku przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

XXI. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego M. F. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 986,48 (dziewięćset osiemdziesiąt sześć złotych czterdzieści osiem groszy) tytułem zwrotu wydatków;

XXII. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego K. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków.

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 344/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. F.

I. w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. na stacji metra (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. K. oraz ustalonym nieletnim sprawcą publicznie propagował ustrój faszystowski i nazistowski poprzez wykrzykiwanie haseł „Sieg heil” i wykonywanie gestu salutu rzymskiego - to jest czyn z art. 256 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. F. oraz K. K. na stacji metra (...) na peronie w kierunku stacji (...) wykonywali gest tzw. salutu rzymskiego wyciągniętym wyprostowanym ramieniem do góry wykrzykując słowa: "Sieg Heil".

zeznania świadka P. J.

k. 43-45, k. 464-465.

zeznania świadka M. M. (2)

k. 191-192, k. 512-513.

zeznania świadka M. G.

k. 155-156, k. 514.

zeznania świadka T. C.

k. 204-206, k. 490-491.

1.1.2.

M. F.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 22 grudnia 2019 roku w W. M. F. wraz z K. K. i ustalonym nieletnim podeszli do stoiska na placu obok wejścia do stacji metra (...) - tzw. (...), przy którym wolontariusze wydawali darmowe posiłki osobom bezdomnym. Pośród wolontariuszy znajdował się B. C.. M. F. zaczął kwestionować sens inicjatywy wolontariuszy oraz wydawania posiłków. W pewnym momencie rozpylił w kierunku oczu i twarzy B. C. nieustaloną substancję. B. C. zaczął uciekać w kierunku dworca PKP (...). M. F. oraz K. K. i ustalony nieletni zaczęli go ścigać. B. C. udało się uniknąć konfrontacji z nimi. M. F. działał publicznie, z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

zeznania świadka B. C.

k. 4-6, k. 420-423.

1.1.3.

M. F.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. F. oraz K. K. wraz z ustalonym nieletnim zaniechali pościgu za B. C.. Wrócili do stoiska przy którym umieszczony był banner z napisem: "jedzenie zamiast bomb". Zabrali banner ze sobą. Całość zdarzeń przy stoisku obserwowała N. P., która przechodziła w pobliżu. Zastąpiła drogę M. F. nakazując mu zaniechanie ścigania osób ze stoiska. Wówczas rozpylił on dwukrotnie w kierunku jej twarzy, oczu i ust nieustaloną substancję - najprawdopodobniej gaz. M. F. działał publicznie, z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

zeznania świadka N. P.

k. 15-16, k. 461-463.

1.1.4.

M. F.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. F. użył tej nieustalonej substancji również w stosunku do K. S., która próbowała nagrać zachowanie M. F. oraz towarzyszących mu: K. K. oraz ustalonego nieletniego, którzy ze stoiska zabrali banner i oddalili się w kierunku stacji metra (...). M. F. rozpylił ją w kierunku twarzy i oczu K. S.. M. F. działał publicznie, z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego

zeznania świadka K. S.

k. 10-11, k. 424-427.

1.1.5.

M. F.

VI. w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. na peronie stacji metra (...) publicznie znieważył kobietę o nieustalonych danych plując na nią i kierując do niej słowa powszechnie uznane za obelżywe, co stanowiło reakcję na zachowanie kobiety polegające na zwróceniu uwagi na niepoprawne zachowanie polegające na publicznym propagowaniu ustroju faszystowskiego, przy czym czynu tego dopuścił się działając publicznie z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego - to jest czyn z art. 216 § 1 k.k. w zb. z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. F., K. K. oraz ustalony nieletni po wejściu do stacji metra (...) przemieszczali się po peronie stacji w kierunku (...) od wejścia północnego. Na peronie zatrzymali się. M. F. oraz K. K. wykonywali gest tzw. salutu rzymskiego wyciągniętym wyprostowanym ramieniem do góry wykrzykując słowa: "Sieg Heil". Ich zachowanie zwróciło uwagę kobiety, której tożsamości nie ustalono, a która próbowała uzmysłowić im naganność wykonywania faszystowskiego pozdrowienia w przestrzeni publicznej W.. W reakcji na zwrócenie uwagi przez kobietę M. F. opluł kobietę i określił ją wulgarnym epitetem (k. 44). M. F. działał publicznie, z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

zeznania świadka P. J.

k. 43-45, k. 464-465.

zeznania świadka M. M. (2)

k. 191-192, k. 512-513.

zeznania świadka M. G.

k. 155-156, k. 514.

zeznania świadka T. C.

k. 204-206, k. 490-491.

1.1.6.

M. F.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W obronie zaatakowanej kobiety stanął P. J. - pasażer oczekujący na metro na stacji (...), na peronie w kierunku stacji (...). Wówczas M. F. użył wobec niego tej samej substancji rozpylając ją w kierunku twarzy i szyi. M. F. działał publicznie, z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego. Następnie wraz z K. K. oraz ustalonym nieletnim wsiadł do wagonu metra, a następnie całą trójką opuścili wagon wybiegając na schody w kierunku wyjścia ze stacji. Wówczas P. J. dokonał zatrzymania obywatelskiego ustalonego nieletniego. M. F. i K. K. oddalili się.

zeznania świadka P. J.

k. 43-45, k. 464-465.

zeznania świadka M. G.

k. 155-156, k. 514.

zeznania świadka Ł. B.

k. 164-165, k. 485-486.

zeznania świadka M. M. (2)

k. 191-192, k. 512-513.

1.1.7.

M. F.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W czasie kiedy M. F., K. K. i ustalony nieletni udali się w pogoń za B. C. i zaniechawszy jej powrócili do stoiska wolontariuszy w celu dokonania przejęcia banneru z nazwą inicjatywy, interwencję w celu przywrócenia ładu społecznego podjął również M. K. - przechodzień, który wysiadł z autobusu miejskiego. Widząc jego zachowanie M. F. skierował w stronę ust, oczu i twarzy M. K. strumień rozpylonej nieustalonej substancji. M. F. działał publicznie, z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

zeznania świadka M. K.

k 167-168, k. 489.

protokół oględzin rzeczy

k. 23-24, k. 33-34, k. 48-49, k. 171-174, k. 195-200.

protokół zatrzymania rzeczy

k. 29-31.

protokół oględzin osoby

k. 46-47, k. 64-65, k. 114-115.

protokół zatrzymania osoby

k. 60, k. 101.

protokół przeszukania miejsca

k. 62-63, k. 108-109.

protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości

k. 105.

protokół przeszukania osoby

k. 106-107.

opinia sądowo - psychiatryczna

k. 231-233.

1.1.8.

K. K.

IX. w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. na stacji metra (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. K. oraz ustalonym nieletnim sprawcą publicznie propagował ustrój faszystowski i nazistowski poprzez wykrzykiwanie haseł „Sieg Heil” i wykonywanie gestu salutu rzymskiego - to jest czyn z art. 256 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. F. oraz K. K. na stacji metra (...) na peronie w kierunku stacji (...) wykonywali gest tzw. salutu rzymskiego wyciągniętym wyprostowanym ramieniem do góry wykrzykując słowa: "Sieg Heil".

zeznania świadka P. J.

k. 43-45, k. 464-465.

zeznania świadka M. M. (2)

k. 191-192, k. 512-513.

zeznania świadka M. G.

k. 155-156, k. 514.

zeznania świadka T. C.

k. 204-206, k. 490-491.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

M. F.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Zastosowanie przemocy wobec pokrzywdzonego o nieustalonych danych oraz groźby bezprawnej w celu zmuszenia go do okazania zawartości kieszeni wspólnie i w porozumieniu z K. K. i ustalonym nieletnim.

zeznania świadka B. C.

k. 43-45, k. 464-465.

1.2.2.

K. K.

X. w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. na stacji metra (...) działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym małoletnim oraz innym nieustalonym sprawcą zastosował przemoc wobec pokrzywdzonego o nieustalonych dotychczas danych rozdającego posiłki osobom bezdomnym na stacji metra (...) w W., groźbę bezprawną w celu zmuszenia go do określonego działania polegającego na okazaniu zawartości kieszeni, przy czym czynu tego dopuścił się działając publicznie z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego - czyn z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

jak w punkcie 1.2.1

1.2.3.

K. K.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Znieważanie kobiety o nieustalonych danych w reakcji na zwrócenie przez nią uwagi na propagowanie publicznie ustroju faszystowskiego.

zeznania świadka P. J.

k. 43-45, k. 464-465.

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

zeznania świadka P. J.

Zeznania zasługują na danie im wiary, ponieważ są szczere i spontaniczne oraz konsekwentne. Świadek obserwował zachowanie oskarżonych z tego samego peronu, na którym znajdowali się oskarżeni. Miał zatem możliwość bezpośredniego przyglądania się zachowaniu oskarżonych.

Z jego zeznań wynika, że po zejściu na peron metra zauważył trzech mężczyzn charakterystycznie ubranych w czarne kurtki i buty wojskowe, którzy wykonywali charakterystyczny ruch rękoma w pozdrowieniu nazistowskim oraz krzyczeli "Sieg Heil" (k. 44). Zauważył też, że nieznana mu kobieta zwróciła im uwagę wskutek czego jeden z mężczyzn zwrócił się do niej określając ją wulgarnym znieważającym epitetem (k. 44) oraz opluł ją.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z którymi korespondują zeznania świadka wynika, że mężczyzną, o których w swoich zeznaniach traktuje świadek P. J. był oskarżony M. F..

Świadek nie znał tożsamości M. F.. W swoich zeznaniach opisał go jako "łysego mężczyznę". Zeznania te jednak znajdują swoje uzupełnienie w zeznaniach: N. P., B. C. i K. S.. Dotyczą spostrzeżeń co do zachowania tych samych osób, które wcześniej brały udział w zdarzeniach przy stoisku wolontariackim.

zeznania świadka M. M. (2)

Zeznania zasługują na wiarę, ponieważ są szczere, spontaniczne i konsekwentne. Świadek miał możliwość bezpośredniego obserwowania zachowania oskarżonych na peronie stacji metra (...), ponieważ wysiadł z wagonu metra na tej stacji, na peron w kierunku stacji (...).

Świadek zeznał, że widział jak co najmniej dwójka z grupy mężczyzn stojących na peronie w kierunku K. wykonywała gest tzw. "hajlowania" - nazistowskiego pozdrowienia (k. 191 verte). Świadek potwierdził również to, co w swoich zeznaniach wskazał świadek P. J. - w zakresie obecności na peronie kobiety oraz podjęcie interwencji w obronie tej kobiety.

Zeznania świadka M. M. (2) stały się przez to również podstawą do dokonania ustaleń faktycznych w zakresie zarzucanych oskarżonemu M. F. czynów opisanych w punktach: Vi. i VII. części wstępnej wyroku. Świadek ten zeznał bowiem, że widział jak jeden z mężczyzn wyciągnął gaz wobec interweniujących mężczyzn. Rozbieżność co do ilości interweniujących osób nie pozbawia zeznań tego świadka waloru wiarygodności. Na peronie znajdowały się pojedyncze osoby postronne. Świadek nie znał tożsamości M. F., ale zaraz po zdarzeniu udał się w ślad za nim i widział charakterystyczny tatuaż na jego karku (zob. k. 66).

zeznania świadka M. G.

Zeznania świadka sąd uznał za wiarygodne; są one szczere, spontaniczne i konsekwentne, a nadto korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Świadek w czasie zdarzenia przebywała na stacji metra (...) na peronie w kierunku K.. Na podstawie jej zeznań sąd ustalił, że gesty "salutu rzymskiego" wykonywali oskarżeni: M. F. i K. K..

Oczywistym jest, że świadek nie znała tożsamości oskarżonych oraz towarzyszącego im ustalonego nieletniego. Jednakże z jej zeznań wynika, że "gest wyprostowaną ręką, który świadkowi kojarzył się z ustrojem faszystowskim czy nazistowskim" wykonywali dwaj starsi mężczyźni (k. 155 verte). Następnie świadek zeznał, że zatrzymany został "najmłodszy", tych dwóch starszych już nie było (k. 155 verte). Konfrontując te zeznania z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym należy dojść do wniosku, że "młodszym mężczyzną" był ustalony nieletni, który został ujęty przez świadka P. J., zaś "starszymi mężczyznami" - oskarżeni: M. F. i K. K..

Świadek rozpoznała na okazanych jej tablicach poglądowych oskarżonych jako mężczyzn wykonujących gest salutu rzymskiego.

zeznania świadka T. C.

Zeznania świadka co do zasady zasługują na danie im wiary. Korespondują z zeznaniami świadków: P. J., M. G. i M. M. (2).

Zeznania świadka różnią się elementami szczegółów odnośnie obecności z oskarżonymi trzeciej osoby; co do obrażeń, których doznał mężczyzna w stosunku, do którego M. F. użył nieustalonej substancji; co do zachowania K. K., który według zeznań świadka nie wsiadł do pociągu metra.

Różnice te nie pozbawiają waloru wiarygodności zeznań tego świadka; nie pozwalają jednak na uznanie, że mają one znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Nie wnoszą bowiem nic nowego do sprawy.

1.1.2

zeznania świadka B. C.

Zeznania tego świadka sąd uznał za wiarygodne, ponieważ korespondują z zeznaniami świadka K. S.. Na podstawie zeznań B. C. ustalono początkowe okoliczności przebiegu całokształtu zachowań oskarżonych: od zdarzenia przy stoisku wydawania posiłków bezdomnym przez wolontariuszy akcji (...) do chwili opuszczenia przez oskarżonych stacji metra (...). Zeznania świadka B. C. znajdują zatem swoje naturalne uzupełnienie w zeznaniach świadków: K. S., N. P., P. J., M. G., Ł. B., M. K., M. M. (2), T. C..

Z zeznań świadka B. C. wynika, że oskarżony M. F. zaatakował go nieustaloną substancją - najprawdopodobniej gazem - zaraz po tym jaki podszedł w towarzystwie oskarżonego K. K. do stoiska, gdzie B. C. rozdawał jedzenie bezdomnym.

Na podstawie zeznań świadka ustalono, że oskarżony M. F. działał s oczywiście błahego powodu, publicznie okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Zeznania świadka są wiarygodne, ponieważ w ich treści nie ma elementów, które świadczyłyby o uzupełnianiu dokonanych postrzeżeń domysłami. Świadek wskazała w nich tylko te okoliczności, których był naocznym świadkiem; brak jest w tych zeznaniach elementów, które świadczyłyby również, że świadek składając zeznania kierował się żądzą odwetu i przypisania oskarżonym zachowań, których się nie dopuścili. Jego zeznania korespondują z zeznaniami K. S. będącej kolejną osobą pokrzywdzoną działaniem oskarżonego M. F., który także i w stosunku do niej użył nieustalonej substancji rozpylając ją w kierunku jej twarzy.

Wiarygodności zeznań nie podważa fakt, że świadek dokonał nieprawidłowego rozpoznania sprawcy na tablicy poglądowej. Na tożsamość oskarżonego M. F. jako sprawcy rozpylającego nieustaloną substancję w kierunku pokrzywdzonego B. C. jak i innych osób wskazali konsekwentnie pozostali świadkowie, których zeznania zostały po części omówione powyżej, jak również zostaną omówione poniżej.

1.1.3

zeznania świadka N. P.

Zeznania świadka są wiarygodne, ponieważ dotyczą wskazania na fakty, które stały się przedmiotem osobistych spostrzeżeń świadka. Korespondują nadto z zeznaniami świadków: B. C. i K. S.. N. P. była świadkiem jednej z paru sekwencji zdarzeń, które miały miejsce na placu przed stacją metra (...) oraz na peronie tej stacji (w kierunku K.). W treści zeznań świadka brak jest elementów wskazujących na ich uzupełnianie własnymi domniemaniami lub domysłami świadka. Zeznania świadka od początku do końca są konsekwentne. Opisała w nich cechy zewnętrzne wyglądu oskarżonego M. F. wskazując, iż to on użył w stosunku do niej dwukrotnie gazu. Wskazała na charakterystyczny tatuaż (k. 16).

W protokole oględzin osoby M. F. wskazano, że na jego ciele widoczny jest wytatuowany symbol trzyramiennej gwiazdy (k. 64 verte).

W związku z powyższym dla oceny wiarygodności zeznań świadka N. P. nie ma znaczenia okoliczność, że nie była w stanie rozpoznać oskarżonego M. F. na okazanych jej tablicach poglądowych (k. 16), skoro zwróciła uwagę na charakterystyczny znak szczególny tego oskarżonego, jak również rozpoznała drugiego z oskarżonych K. K. na tablicy poglądowej (k. 16).

1.1.4

zeznania świadka K. S.

Zeznania świadka sąd uznał za wiarygodne, ponieważ są one szczere, spontaniczne i korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Świadka nie było przy stoisku z posiłkami dla bezdomnych w momencie, kiedy podeszli do niego M. F., K. K. oraz ustalony nieletni, ponieważ w tym czasie poszukiwała ona osób bezdomnych, które mogłyby skorzystać z bezpłatnych posiłków. W trakcie drogi powrotnej do stoiska spostrzegła uciekającego B. C. i ścigających go mężczyzn. Mężczyznami tymi byli oskarżeni: M. F. oraz K. K. i ustalony nieletni. Zgubili oni B. C., postanowili więc wrócić do punktu wydawania żywności bezdomnym. Zachowanie oskarżonych próbowała zrejestrować telefonem komórkowym świadek K. S., której zachowanie spostrzegł oskarżony M. F.. Wówczas skierował on do jej twarzy i oczu strumień nieustalonej substancji.

Treść zeznań koresponduje z zeznaniami niezależnych od siebie świadków: B. C., N. P. oraz M. K..

1.1.5

zeznania świadka P. J.

zeznania wiarygodne z powodów podanych w punkcie 1.1.1.

zeznania świadka M. M. (2)

zeznania wiarygodne z powodów podanych w punkcie 1.1.1.

zeznania świadka M. G.

zeznania wiarygodne z powodów podanych w punkcie 1.1.1.

zeznania świadka T. C.

zeznania wiarygodne z powodów podanych w punkcie 1.1.1.

1.1.6

zeznania świadka P. J.

zeznania wiarygodne z powodów podanych w punkcie 1.1.1.

zeznania świadka M. G.

zeznania wiarygodne z powodów podanych w punkcie 1.1.1.

zeznania świadka Ł. B.

Zeznania świadka są wiarygodne, ponieważ korespondują z zeznaniami świadka P. J.. Świadek stał się obserwatorem ujęcia obywatelskiego ustalonego nieletniego przez P. J.. Okoliczności stwierdzone zeznaniami świadka zarejestrowała kamera monitoringu stacji metra (...). Dowody te korespondują ze sobą, co przemawia za prawdziwością zeznań świadka Ł. B.. Świadek ten rozpoznał na tablicy poglądowej K. K. jako jednego z mężczyzn uciekających ze stacji metra schodami.

zeznania świadka M. M. (2)

zeznania wiarygodne z powodów podanych w punkcie 1.1.1.

1.1.7

zeznania świadka M. K.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, ponieważ stanowią one naturalne uzupełnienie zeznań świadka N. P., B. C. oraz K. S.. Świadek był niezależnym od wskazanych powyżej osób obserwatorem zdarzeń w momencie, kiedy M. F. rozpylił nieustaloną substancję w kierunku B. C., a następnie substancji tej użył wobec N. P. i K. S.. Zeznania świadka M. K. korespondują z zeznaniami tych osób.

Świadek rozpoznał na okazanych mu tablicach poglądowych oskarżonych: M. F. oraz K. K. jako napastników, którzy zaatakowali punkt wydawania żywności bezdomnym (k. 168).

Z zeznań tego świadka w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że nieustaloną substancję (najprawdopodobniej gaz) rozpylał tylko M. F. i to właśnie M. F. użył tej substancji wobec świadka kierując jej strumień w stronę oczu świadka, jego ust i twarzy. Stało się to wówczas, kiedy M. K. podjął interwencję w obronie zaatakowanych przez M. F. osób.

1.1.8

zeznania świadka P. J.

zeznania wiarygodne z powodów podanych w punkcie 1.1.1.

zeznania świadka M. M. (2)

zeznania wiarygodne z powodów podanych w punkcie 1.1.1.

zeznania świadka M. G.

zeznania wiarygodne z powodów podanych w punkcie 1.1.1.

zeznania świadka T. C.

zeznania wiarygodne z powodów podanych w punkcie 1.1.1.

protokół oględzin osoby

dokument zasługujący na wiarę; został sporządzony dla celów postępowania karnego w oparciu o obowiązujące przepisy, przez uprawnione osoby; jego rzetelność nie została zakwestionowana przez żadną ze stron.

protokół oględzin rzeczy

j.w.

protokół przeszukania miejsca

j.w.

protokół przeszukania osoby

j.w.

protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości

j.w.

protokół zatrzymania osoby

j.w.

protokół zatrzymania rzeczy

j.w.

opinia sądowo - psychiatryczna

rzetelna; biegli przedstawili wnioski końcowe oraz sprawozdanie z badań w oparciu, o które je sformułowali; opinia jest jasna i pełna.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

zeznania świadka B. C.

Jedynym dowodem dotyczącym okoliczności zarzutu stawianego oskarżonemu M. F. opisanego w punkcie II. (drugim) części wstępnej wyroku są zeznania świadka B. C.. Zeznania świadka M. K. nie wnoszą w tym zakresie żadnych okoliczności, w oparciu o które sąd mógłby przypisać oskarżonemu zarzucany mu występek. W tożsamy sposób należało w zakresie wskazanym w punkcie 1.2.1 ocenić zeznania świadków: K. S. i N. P.. W żadnym wypadku nie pozwalają one na stwierdzenie, że M. F. oraz K. K. oraz ustalony małoletni użyli w stosunku do jednego z wolontariuszy, którego tożsamość nie została ustalona przemocy, jak również, że zastosowali wobec niego groźbę bezprawną w celu zmuszenia go do okazania zawartości kieszeni.

Również zeznania świadka B. C. z etapu postepowania sądowego nie wskazują na takie intencjonalne użycie przemocy i groźby bezprawnej przez któregokolwiek z oskarżonych, ani też przez ustalonego nieletniego. Nie jest wystarczające do przypisania oskarżonemu M. F. oraz K. K. działania wspólnie i w porozumieniu stwierdzenie zawarte w zeznaniach świadka B. C., że oskarżeni szukali zaczepki. Agresywna postawa oskarżonych nie przesądza sama przez się o wypełnieniu znamion występku określonego w art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

1.2.2

zeznania świadka B. C.

jak w punkcie 1.2.1

1.2.3

zeznania świadka P. J.

Zeznania świadka P. J. w żadnej swojej części nie traktują o jakimkolwiek zachowaniu oskarżonego K. K. względem kobiety, która zwróciła uwagę oskarżonym na wykonywanie gestu salutu rzymskiego. Wskazują one, iż jedynym agresorem był oskarżony M. F..

Żaden z przesłuchanych świadków nie wskazał na takie zachowanie oskarżonego K. K., które wskazywałoby, że obejmował on swoją świadomością i akceptował zachowanie oskarżonego M. F. względem kobiety, wobec której ten ostatni dopuścił się jej znieważenia i naruszenia jej nietykalności cielesnej. Do przypisania oskarżonemu K. K. działania wspólnie i w porozumieniu z M. F. nie jest wystarczająca sama jego obecność w towarzystwie oskarżonego F..

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

M. F.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zachowanie oskarżonego M. F. opisane w punkcie I. części wstępnej wyroku i przypisane temu oskarżonemu w punkcie I. części dyspozytywnej wyroku wyczerpało znamiona występku określonego w art. 256 § 1 k.k.

Treść art. 256 § 1 k.k. stanowi, że podlega odpowiedzialności karnej za przestępstwo określone w tym przepisie ten, kto publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 28 marca 2002 roku wskazał, że propagowanie ustroju państwa, o jakim mowa w art. 256 § 1 k.k. oznacza prezentowanie tego rodzaju ustroju, co może mieć postać każdego zachowania, którego treścią jest rozpowszechnianie wiedzy dotyczącej ustroju państwa totalitarnego, a więc także wystawienie na widok publiczny symboli takiego państwa, czy też wykonywanie określonych gestów identyfikowanych z takim ustrojem (zob. uchwała Izby Karnej Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2002 roku, I KZP 5/02, opublik. w OSNKW 2002/5-6/32).

Oskarżony M. F. działając wspólnie i w porozumieniu z K. K. i ustalonym nieletnim na stacji metra (...) w W. wykonywał gest tzw. salutu rzymskiego oraz krzyczał hasło Sieg Heil. Jest okolicznością notoryjną fakt, że gest tzw. salutu rzymskiego jest związany z totalitarnym ustrojem państwa włoskiego za rządów B. M. oraz ustrojem nazistowskich N. A. H.. Prezentowane w wyjaśnieniach oskarżonego M. F. argumenty stanowią realizację przyjętej przez oskarżonego linii obrony i nie stanowią podstawy, w oparciu o którą należałoby stwierdzić, że oskarżony działał bez zamiaru pochwalania i przekonania do ustroju faszystowskiego.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy świadczy o tym, że oskarżony M. F. publicznie prezentował salut rzymski w zamiarze pochwalania i przekonywania do faszystowskiego ustroju państwa. Z wyjaśnień oskarżonego wynika, że znaczenie tego gestu jest mu znane.

Nie ma więc racji oskarżony twierdząc, że nie propagował ustroju faszystowskiego. Ustrój faszystowski będący jedną z odmian ustroju totalitarnego znamionuje szowinizm, stosowanie terroru policyjnego wobec przeciwników politycznych, istnienie jednaj partii o charakterze wodzowskim, likwidacja wolności i praw obywatelskich. Salut rzymski jako oficjalne pozdrowienie reżimu faszystowskiego został obowiązkowo wprowadzony w urzędach państwowych przez B. M. w 1925 roku. A. H. pierwszy raz posłużył się gestem salutu rzymskiego w 1923 roku. Stał się on od 1930 roku oficjalnym powitaniem członków (...) dodatkowo połączony z okrzykiem „Heil Hitler”, dla którego alternatywę stanowiło zawołanie „Sieg Heil”. Od 1933 okrzyk ten stał się oficjalnym pozdrowieniem totalitarnego społeczeństwa niemieckiego.

Oskarżony wykonywał gest salutu rzymskiego i podnosił okrzyk „Sieg Heil” publicznie – na stacji metra (...)w W.. Swoją postawą, strojem, gestem pochwalał ustrój faszystowski i nazistowski. Demonstrował kult siły i wolę jednostki, pogardę do słabszych– za których uważał wolontariuszy wydających posiłki bezdomnym.

Publiczne propagowanie ustroju faszystowskiego i nazistowskiego zwróciło uwagę pasażerów oczekujących na peronie na przyjazd metra oraz wywołało ich wzburzenie.

Mając na uwadze powyższe sąd orzekł jak w punkcie I. części dyspozytywnej wyroku.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

III.

M. F.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zachowanie oskarżonego M. F. opisane w punkcie III. części wstępnej wyroku i przypisane temu oskarżonemu w punkcie III. części dyspozytywnej wyroku wyczerpało znamiona występku określonego w art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Treść art. 217 § 1 k.k. stanowi, że podlega odpowiedzialności karnej za przestępstwo określane w tym przepisie ten, kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną.

Skierowanie strumienia nieustalonej substancji w kierunku twarzy i oczu B. C. przez oskarżonego M. F. stanowiło czynność polegającą na naruszeniu nietykalności cielesnej B. C.. Substancja dosięgła twarzy i oczu pokrzywdzonego wywołując u niego ich podrażnienie.

Oskarżony M. F. działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Uświadamiał sobie, że skierowanie nieustalonej substancji o drażniącym charakterze w kierunku twarzy i oczu B. C. będzie związane z naruszeniem jego nietykalności cielesnej i chciał tego.

Opisane zachowanie stanowiło występek określony w art. 217 § 1 k.k.

Oskarżony M. F. działał publicznie z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, tym samym wyczerpując znamiona występku o charakterze chuligańskim określone w art. 57a § 1 k.k.

Mając na uwadze powyższe sąd orzekł jak w punkcie III. części dyspozytywnej wyroku.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

M. F.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zachowanie oskarżonego M. F. opisane w punkcie IV. części wstępnej wyroku i przypisane temu oskarżonemu w punkcie V. części dyspozytywnej wyroku wyczerpało znamiona występku określonego w art. 217a § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Treść art. 217a § 1 k.k. stanowi, że podlega odpowiedzialności karnej za przestępstwo określone w tym przepisie ten, kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną w związku z podjętą przez niego interwencją na rzecz ochrony bezpieczeństwa ludzi lub ochrony bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

N. P. podjęła interwencję na rzecz ochrony bezpieczeństwa ludzi i porządku publicznego. Jej zachowanie spowodowało naruszenie jej nietykalności cielesnej przez oskarżonego M. F., który rozpylił w kierunku jej twarzy, ust i oczu nieustaloną substancję, która dosięgła celu i podziałała drażniąco na wymienione części ciała pokrzywdzonej. Zachowanie oskarżonego M. F. pozostawało w związku czasowo-przyczynowym z interwencją podjętą przez N. P.. Celem działania pokrzywdzonej było skłonienie M. F. do zaprzestania naruszania nietykalności cielesnej B. C. oraz rażącego lekceważenia porządku prawnego.

Oskarżony M. F. był świadomy roli interwenienta przyjętej przez N. P.. Mając taką świadomość chciał naruszyć jej nietykalność cielesną poprzez rozpylenie w jej kierunku nieustalonej substancji. Działał zatem umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Opisane zachowanie stanowiło zatem występek określony w art. 217a § 1 k.k.

Mając na uwadze powyższe sąd orzekł jak w punkcie V. części dyspozytywnej wyroku.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

VII.

M. F.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zachowanie oskarżonego M. F. opisane w punkcie V. części wstępnej wyroku i przypisane temu oskarżonemu w punkcie VII. części dyspozytywnej wyroku wyczerpało znamiona występku określonego w art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Skierowanie strumienia nieustalonej substancji w kierunku twarzy i oczu K. S. przez oskarżonego M. F. stanowiło czynność polegającą na naruszeniu nietykalności cielesnej tej pokrzywdzonej. Substancja ta dosięgła twarzy i oczu pokrzywdzonej wywołując u niej ich podrażnienie.

Oskarżony M. F. działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Uświadamiał sobie, że skierowanie nieustalonej substancji o drażniącym charakterze w kierunku twarzy i oczu K. S. będzie związane z naruszeniem jego nietykalności cielesnej i chciał tego.

Opisane zachowanie stanowiło występek określony w art. 217 § 1 k.k.

Mając na uwadze powyższe sąd orzekł jak w punkcie VII. części dyspozytywnej wyroku.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

XI.

M. F.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zachowanie oskarżonego M. F. opisane w punkcie VII części wstępnej wyroku i przypisane temu oskarżonemu w punkcie XI. części dyspozytywnej wyroku wyczerpało znamiona występku określonego w art. 217a § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

P. J. podjął interwencję na rzecz ochrony bezpieczeństwa ludzi i porządku publicznego. Jego zachowanie spowodowało naruszenie jego nietykalności cielesnej przez oskarżonego M. F., który rozpylił w kierunku jego twarzy i szyi nieustaloną substancję, która dosięgła celu. Zachowanie oskarżonego M. F. pozostawało w związku czasowo-przyczynowym z interwencją podjętą przez P. J.. Celem działania pokrzywdzonego było skłonienie M. F. do zaprzestania znieważania i naruszania nietykalności cielesnej nieustalonej kobiety na peronie stacji metra (...) oraz rażącego lekceważenia porządku prawnego.

Oskarżony M. F. był świadomy roli interwenienta przyjętej przez P. J.. Mając taką świadomość chciał naruszyć jego nietykalność cielesną poprzez rozpylenie w jego kierunku nieustalonej substancji. Działał zatem umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Opisane zachowanie stanowiło zatem występek określony w art. 217a § 1 k.k. Oskarżony M. F. działał publicznie z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, tym samym wyczerpując znamiona występku o charakterze chuligańskim określone w art. 57a § 1 k.k.

Mając na uwadze powyższe sąd orzekł jak w punkcie XI. części dyspozytywnej wyroku.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

XIII.

M. F.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zachowanie oskarżonego M. F. opisane w punkcie VIII. części wstępnej wyroku i przypisane temu oskarżonemu w punkcie XIII. części dyspozytywnej wyroku wyczerpało znamiona występku określonego w art. 217a § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

M. K. podjął interwencję na rzecz ochrony bezpieczeństwa ludzi i porządku publicznego. Jego zachowanie spowodowało naruszenie jego nietykalności cielesnej przez oskarżonego M. F., który rozpylił w kierunku jego twarzy, ust i oczu nieustaloną substancję, która dosięgła celu i spowodowała ich podrażnienie. Zachowanie oskarżonego M. F. pozostawało w związku czasowo-przyczynowym z interwencją podjętą przez M. K.. Celem działania pokrzywdzonego było skłonienie M. F. do zaprzestania naruszania nietykalności cielesnej innych osób oraz rażącego lekceważenia porządku prawnego.

Oskarżony M. F. był świadomy roli interwenienta przyjętej przez M. K.. Mając taką świadomość chciał naruszyć jego nietykalność cielesną poprzez rozpylenie w jego kierunku nieustalonej substancji. Działał zatem umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Opisane zachowanie stanowiło zatem występek określony w art. 217a § 1 k.k.

Mając na uwadze powyższe sąd orzekł jak w punkcie XIII. części dyspozytywnej wyroku.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

XVII.

K. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zachowanie oskarżonego K. K. opisane w punkcie IX. części wstępnej wyroku i przypisane temu oskarżonemu w punkcie XVII. części dyspozytywnej wyroku wyczerpało znamiona występku określonego w art. 256 § 1 k.k.

Treść art. 256 § 1 k.k. stanowi, że podlega odpowiedzialności karnej za przestępstwo określone w tym przepisie ten, kto publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa.

Oskarżony K. K. na stacji metra (...) w W. wykonywał gest tzw. salutu rzymskiego oraz krzyczał hasło Sieg Heil. Jest okolicznością notoryjną fakt, że gest tzw. salutu rzymskiego jest związany z totalitarnym ustrojem państwa włoskiego za rządów B. M. oraz ustrojem nazistowskich N. A. H..

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy świadczy o tym, że oskarżony K. K. działając wspólnie i w porozumieniu z M. F. i ustalonym nieletnim publicznie prezentował salut rzymski w zamiarze pochwalania i przekonywania do faszystowskiego ustroju państwa.

Ustrój faszystowski będący jedną z odmian ustroju totalitarnego znamionuje szowinizm, stosowanie terroru policyjnego wobec przeciwników politycznych, istnienie jednaj partii o charakterze wodzowskim, likwidacja wolności i praw obywatelskich. Salut rzymski jako oficjalne pozdrowienie reżimu faszystowskiego został obowiązkowo wprowadzony w urzędach państwowych przez B. M. w 1925 roku. A. H. pierwszy raz posłużył się gestem salutu rzymskiego w 1923 roku. Stał się on od 1930 roku oficjalnym powitaniem członków (...) dodatkowo połączony z okrzykiem „Heil Hitler”, dla którego alternatywę stanowiło zawołanie „Sieg Heil”. Od 1933 okrzyk ten stał się oficjalnym pozdrowieniem totalitarnego społeczeństwa niemieckiego.

Oskarżony wykonywał gest salutu rzymskiego i podnosił okrzyk „Sieg Heil” publicznie – na stacji metra (...) w W.. Swoją postawą, strojem, gestem pochwalał ustrój faszystowski i nazistowski. Demonstrował kult siły i wolę jednostki, pogardę do słabszych– za których uważał wolontariuszy wydających posiłki bezdomnym.

Publiczne propagowanie ustroju faszystowskiego i nazistowskiego zwróciło uwagę pasażerów oczekujących na peronie na przyjazd metra oraz wywołało ich wzburzenie.

Mając na uwadze powyższe sąd orzekł jak w punkcie XVII. części dyspozytywnej wyroku.

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

IX.

M. F.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd zmienił opis czynu zarzucanego oskarżonemu M. F. w punkcie VI. części wstępnej wyroku i przypisał mu w punkcie IX. cześci dyspozytywnej wyroku zachowanie polegające na tym, że w dniu 22 grudnia 2019 roku w W. na peronie stacji metra (...) publicznie znieważył kobietę o nieustalonych danych plując na nią i kierując do niej słowa powszechnie uznane za obelżywe, co stanowiło reakcję na zachowanie kobiety polegające na zwróceniu uwagi na niepoprawne zachowanie polegające na publicznym propagowaniu ustroju faszystowskiego, przy czym czynu tego dopuścił się działając publicznie z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, które zakwalifikował jako wyczerpujące znamiona występku określonego w art. 216 § 1 k.k. w zb. z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Odpowiedzialności za występek określony w art. 216 § 1 k.k. podlega ten kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła.

Oskarżony M. F. nazwał nieustaloną kobietę wulgarnym epitetem odwołującym się do profesji trudnienia się nierządem a nadto naruszył jej nietykalność cielesną plując w jej kierunku. Całokształt okoliczności zachowania oskarżonego wskazuje, że jego zamiarem bezpośrednim było poniżenie tej kobiety oraz naruszenie jej nietykalności cielesnej. Podejmując przypisane mu zachowanie oskarżony zrealizował swój zamiar.

Oskarżony M. F. działał publicznie, z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego. Znieważona kobieta zwróciła uwagę oskarżonym na niestosowność wykonywania gestu salutu rzymskiego i podnoszenia okrzyków "Sieg Heil" w miejscu publicznym. Znieważył kobietę w jej obecności.

Zachowanie oskarżonego wyczerpało zatem znamiona występku określonego w art. 216 § 1 k.k. w zb. z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Mając na uwadze powyższe sąd orzekł jak w punkcie IX. części dyspozytywnej wyroku.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5. Uniewinnienie

II.

M. F.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa określonego w art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. zarzucanego oskarżonemu M. F. w punkcie II. części wstępnej wyroku. W związku z powyższym sąd w punkcie II. części dyspozytywnej wyroku uniewinnił oskarżonego od popełnienia tego czynu w oparciu o treść art. 17 § 1 pkt. 1 k.p.k.

Przestępstwo określone w art. 191 § 1 k.k. polega na intencjonalnym zastosowaniu przemocy lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia osoby do określonego działania, zaniechania, znoszenia.

Przemoc w rozumieniu tego przepisu polega na fizycznym i bezpośrednim oddziaływaniu na ciało człowieka ukierunkowanym na przełamanie lub uniemożliwienie oporu. Użyciem przemocy wobec osoby w rozumieniu komentowanego przepisu jest nawet zastosowanie niewielkiej siły fizycznej, odpowiadającej naruszeniu nietykalności cielesnej, jeżeli zastosowanie jej prowadzi do przełamania woli pokrzywdzonego.

Groźba bezprawna to groźba, której mowa w art. 190 § 1 k.k. polegająca na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, a nadto groźba spowodowania postępowania karnego lub innego postępowania, w którym może zostać nałożona administracyjna kara pieniężna oraz groźba rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do stwierdzenia, że M. F. lub K. K. zastosowali przemoc lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia jednego z wolontariuszy do okazania zawartości kieszeni.

Dlatego też sąd uniewinnił oskarżonego M. F. od tego czynu orzekając jak w punkcie II. części dyspozytywnej wyroku.

☒

3.5. Uniewinnienie

XVIII.

K. K.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa określonego w art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. zarzucanego oskarżonemu K. K. w punkcie X. części wstępnej wyroku. W związku z powyższym sąd w punkcie XVIII. części dyspozytywnej wyroku uniewinnił oskarżonego od popełnienia tego czynu w oparciu o treść art. 17 § 1 pkt. 1 k.p.k.

Przestępstwo określone w art. 191 § 1 k.k. polega na intencjonalnym zastosowaniu przemocy lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia osoby do określonego działania, zaniechania, znoszenia.

Dlatego też sąd uniewinnił oskarżonego K. K. od tego czynu orzekając jak w punkcie XVIII. części dyspozytywnej wyroku.

☒

3.5. Uniewinnienie

XIX.

K. K.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Zachowanie oskarżonego K. K. opisane w punkcie XI. części wstępnej wyroku nie wyczerpało znamion występku określonego w art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. W związku z powyższym sąd uniewinnił oskarżonego od jego popełnienia na podstawie art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. i orzekł jak w punkcie XIX. części dyspozytywnej wyroku.

Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego oskarżony K. K. nie dopuścił się żadnego czynu, który wyczerpywałby znamiona zarzucanego mu występku określonego w art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że to oskarżony M. F. naruszył nietykalność cielesną nieustalonej kobiety i dokonał jej znieważenia na peronie stacji metra (...).

W związku z powyższym sąd uniewinnił oskarżonego K. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu orzekając jak w punkcie XIX. części dyspozytywnej wyroku.

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. F.

I., III., V., VII., IX., XI., XIII., XV.

IV., VI., VIII., X., XII., XIV.

Wymierzając oskarżonemu M. F. poszczególne kary jednostkowe za przypisane mu czyny sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. i art. 57a § 1 k.k. Baczył by wymierzone kary mieściły się w ustawowym zagrożeniu karą, uwzględniały stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, a nadto odniosły swój skutek wychowawczy w zakresie prewencji generalnej, jak i indywidualnej.

Jednostkowe kary połączył i wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd nie znalazł podstaw do warunkowe zawieszenia wykonania tej kary z uwagi na wymiar kary przekraczający okres roku.

W ocenie tylko surowa kara pozbawienia wolności uzmysłowi oskarżonemu karygodność przypisanych mu czynów oraz stopień jego zawinienia.

Oskarżony popełniając przypisane mu czynu zanegował uprawnienie każdego człowieka do swobodnego i bezpiecznego poruszania się w przestrzeni miejskiej bez narażania się na ataki z czyjejkolwiek strony. Zachowywał się tak jakby nie obowiązywały go żadne zasady prawa obowiązujące w życiu społecznym.

Z uwagi na treść art. 57a § 2 k.k. sąd orzekł wobec oskarżonego obligatoryjne nawiązki na rzecz pokrzywdzonych wskazanych w wyroku.

K. K.

XVII.

Wymierzając oskarżonemu K. K. karę sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k., bacząc by mieściła się ona w ustawowym zagrożeniu karą, uwzględniała stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, a nadto odniosła swój skutek wychowawczy w zakresie prewencji generalnej, jak i indywidualnej.

W ocenie sądu kara 1 roku i 2 miesięcy ograniczenia wolności polegająca na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym spełni te cele.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. F.

XVI.

na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego M. F. kary łącznej pozbawienia wolności sąd zaliczył temu oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 24 grudnia 2019 roku od godziny 23:50 do dnia 15 lipca 2020 roku do godziny 13:35 przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

K. K.

XX.

na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego K. K. kary ograniczenia wolności sąd zaliczył temu oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 31 grudnia 2019 roku od godziny 20:45 do dnia 28 lutego 2020 roku przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXI.

na podstawie art. 627 k.p.k. sąd zasądził od oskarżonego M. F. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 986,48 tytułem zwrotu wydatków.

XXII.

na podstawie art. 627 k.p.k. sąd zasądził od oskarżonego K. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 50 złotych tytułem zwrotu wydatków.

Podpis

Dodano: 12 lutego 2025, Opublikował(a): Elżbieta Piotrowska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie
Osoba, która wytworzyła informację: sędzia Małgorzata Drewin
Data wytworzenia informacji: 10 marca 2021