Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 199/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

L. K.

W dniu 8 listopada 2021 roku opublikowała publicznie dostępny wpis zawierający fragment o treści: „ W naszym kraju niestety głosiciele chwały morderców P., obrażający ich nazywając „zwierzętami” jak niejaki I. mają się doskonale i są bezkarni. To się musi skończyć! Gdzie są służby, gdzie policja, gdzie (...) sądy! Bezkarność U. rozzuchwala! Wyrażam swoje oburzenie i wyrazy współczucia dla pana J. B. i jego rodziny. Proszę Państwa – nie zostawmy tej sprawy bez echa, bo za chwilę przyjdą nas we własnym kraju MORDOWAĆ!” - to jest czyn z art. 212 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

I. K. (poprzednio I.) zamieścił na (...) wypowiedź nawiązującą do faktu zaprzestania udzielania dotacji organizacji (...) w P.: „ Wesołych świąt dla P., którzy dzisiaj obchodzą Wigilię. Dziękuję za milczenie części z was w tym roku. Wiecie, powiadają, że w Boże Narodzenie nawet zwierzęta zaczynają mówić. Umiejętności mówić i rozmawiać wam wszystkim życzę”.

W nawiązaniu do tej wypowiedzi L. K. w dniu 8 listopada 2021 roku opublikowała na swoim profilu na (...) wpis odwołujący się do publikacji zamieszczanej przez I. K.. Wpis ten dotyczył wzajemnych relacji (...) i (...) środowisk, w których przedstawiciele części społeczeństwa (...) wyrażającej konserwatywne wartości są pociągani do odpowiedzialności karnej za propagowanie „mowy nienawiści”.

L. K. krytykując zastaną rzeczywistość wskazała cyt. „ W naszym kraju niestety głosiciele chwały morderców P., obrażający ich nazywając „zwierzętami” jak niejaki I. mają się doskonale i są bezkarni. To się musi skończyć! Gdzie są służby, gdzie policja, gdzie (...) sądy! Bezkarność U. rozzuchwala! Wyrażam swoje oburzenie i wyrazy współczucia dla pana J. B. i jego rodziny. Proszę Państwa – nie zostawmy tej sprawy bez echa, bo za chwilę przyjdą nas we własnym kraju MORDOWAĆ!”

wyjaśnienia oskarżonej L. K.

k. 301, k. 372-373.

zeznania pokrzywdzonego I. K. (poprzednio I.)

k. 301-302, k. 361-371.

1.1.2.

L. K.

W dniu 9 października 2020 roku opublikowała w medium społecznościowym (...) dostępny publicznie wpis o treści: „ Warto się także zastanowić czy prokurator M. nie jest w jakiś sposób powiązany finansowo, towarzysko lub strukturalnie ze środowiskami (...) w P., którym szczególnie zależy na wypaczeniu historii (...) zbrodni ludobójczych na (...) ludności cywilnej. O takich powiązaniach świadczyć może (…) szczególnie wzmożoną aktywność prokuratora w obronę (...) I. I.. (...) ten znany jest przede wszystkim z nazywania P. zwierzętami, z domagania się usunięcia słowa „Honor” z (...) paszportów jako rzekomo rażącego „(...) wrażliwość”, z określania (...) podziemia niepodległościowego mianem „faszystowskiego” oraz z negowania (...) zbrodni na (...) ludności cywilnej, co podpada pod wspomniany już art. 55 ustawy o IPN, w którym przedstawiła nieprawdziwe zarzuty wobec oskarżyciela prywatnego i pomówiła oskarżyciela prywatnego I. I. za pomocą środków masowego komunikowania o właściwości, które mogą poniżyć go w opinii publicznej - to jest czyn z art. 212 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

I. K. (poprzednio I.) zabrał też głos mediach społecznościowych wypowiadając się na temat wzoru paszportów wydawanych dla obywateli R. opatrzonych triadą „Bóg Honor Ojczyzna”: „W nowych „bogoojczyźnianych paszportach” krytyka skupiła się na „Bogu”, który okazał się na stronie tytułowej wraz z „Honorem” i „Ojczyzna”. Jednak poza Bogiem, mnie razi „Honor”. Który w znacznym stopniu tłumaczy chęć przylepienia Boga wszystkim, przy imieniu, nazwisku, zdjęciu i PESELu. W języku (...) „honor” i „honorowy” istnieje od średniowiecza, mimo to do dziś te wyrazy są odbierane jako absolutne polonizmy. W klasycznej literaturze (...), zarówno (...), jak i (...), przymiotnik (...) występuje wyłącznie przy P. (wobec U. używa się przymiotnika z innym sufiksem, (...)). O ile (...) U.” w (...) klasyce jest po porostu jedna z opcji psychicznych, o tyle „honorowy P.” to typowa cecha charakteru narodowego.

„L., panie (...), zrobili się bardzo honorowi” – mówi do B. C. w jednej z powieści (...) pułkownik I. B.. Czyli – idą w swoje, zaparte, na całość. Nie oceniając B. z C., warto zrozumieć ich emocje wobec P. i to, dlaczego polonizm „honor” w dzisiejszym języku (...) ma wyłącznie pejoratywne konotacje, w przeciwieństwie do neutralnego (...). Negatywny sens tego pojęcia wśród U. wychowała ówczesna (...) narracja polityczna, którą U. odbierali jako zbyt narzucającą się. Wystraczy przeczytać dwa akapity z D., żeby zrozumieć dlaczego powstali. Wystarczy tych dwóch akapitów, żeby poczuć, co U. dziś rozumieją pod słowem „honor”. „Honor” w paszportach to rezurekcja tej kultury. Tylko że tym razem nie wobec U., niegdyś znaczącej części R.. A wobec osób tej samej narodowości, P., tyle że wierzących i rozumiejących Boga inaczej niż stempel przy zdjęciu bądź część tożsamości narodowej. Albo wierzących nie w Boga. Albo nie wierzących w ogóle.”

I. K. (poprzednio I.) opublikował również wpis następującej treści : „Pod (...) MSZ i kilkoma ambasadami, w tym U., maszerują teraz ludzie, których hasła i symbolika nawołuje do totalitarnej ideologii faszystowskie oraz nienawiści. Policja zatrzymała mnie i wiele osób za to, że blokowaliśmy „legalną demonstrację” faszystów.

W związku z tym, oraz biorąc pod uwagę fakt, że od dzisiaj obowiązuje nowelizacja ustawy o IPN, publicznie oświadczam, że Państwo P. oraz Naród (...) są współodpowiedzialni za zbrodnie (...), bo do dzisiaj hołubią tych, którzy naśladują ideologię faszystowską; bo do dzisiaj w propagowaniu ideologii totalitarnej jest mocne odwołanie się do pojęcia „naród” i „P.”; bo do dzisiaj (...) organizacje faszystowskie nazywają się „narodowymi”. W ten sposób świadomie naruszam art. 55a nowej ustawy o IPN. I chyba moi uważni czytelnicy już wiedzą, gdzie mają to zgłosić”.

W nawiązaniu do tych publikacji L. K., w dniu 9 października 2020 roku opublikowała w medium społecznościowym (...) wpis o treści: „ Warto się także zastanowić czy prokurator M. nie jest w jakiś sposób powiązany finansowo, towarzysko lub strukturalnie ze środowiskami (...) w P., którym szczególnie zależy na wypaczeniu historii (...) zbrodni ludobójczych na (...) ludności cywilnej. O takich powiązaniach świadczyć może (…) szczególnie wzmożoną aktywność prokuratora w obronę (...) I. I.. (...) ten znany jest przede wszystkim z nazywania P. zwierzętami, z domagania się usunięcia słowa „Honor” z (...) paszportów jako rzekomo rażącego „(...) wrażliwość”, z określania (...) podziemia niepodległościowego mianem „faszystowskiego” oraz z negowania (...) zbrodni na (...) ludności cywilnej, co podpada pod wspomniany już art. 55 ustawy o IPN, w którym przedstawiła nieprawdziwe zarzuty wobec oskarżyciela prywatnego i pomówiła oskarżyciela prywatnego I. I. za pomocą środków masowego komunikowania o właściwości, które mogą poniżyć go w opinii publicznej.

wyjaśnienia oskarżonej L. K.

k. 301, k. 372-373.

zeznania pokrzywdzonego I. K. (poprzednio I.)

k. 301-302, k. 361-371.

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonej L. K.

Wyjaśnienia oskarżonej są wiarygodne. Korespondują z obiektywnymi dowodami w postaci wydruków publikacji internetowych na portalu (...), które nie zostały zakwestionowane przez oskarżyciela prywatnego; korespondują również z zeznaniami oskarżyciela prywatnego.

zeznania pokrzywdzonego I. K. (poprzednio I.)

Zeznania pokrzywdzonego są wiarygodne z tych samych powodów, co wyjaśnienia oskarżonej: korespondują z niezakwestionowanymi przez żadną ze stron dowodami w postaci wydruku publikacji internetowych.

1.1.2

wyjaśnienia oskarżonej L. K.

j.w.

zeznania pokrzywdzonego I. K. (poprzednio I.)

j.w.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5. Uniewinnienie

L. K.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Odpowiedzialności karnej za przestępstwo określone w art. 212 § 1 k.k. podlega ten, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności.

W razie przypisania sprawcy popełnienia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 k.k. podlega on karze grzywny albo karze ograniczenia wolności.

Surowszej odpowiedzialności za przestępstwo określone w art. 212 § 1 k.k. podlega sprawca, który dopuszcza się przestępstwa zniesławienia za pomocą środków masowego komunikowania. Taki sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Oskarżona L. K. stanęła pod zarzutem popełnienia dwóch przestępstw określonych w art. 212 § 2 k.k.

Pierwszy zrzut dotyczył tego, że w dniu 8 listopada 2021 roku opublikowała publicznie dostępny wpis zawierający fragment o treści: „ W naszym kraju niestety głosiciele chwały morderców P., obrażający ich nazywając „zwierzętami” jak niejaki I. mają się doskonale i są bezkarni. To się musi skończyć! Gdzie są służby, gdzie policja, gdzie (...) sądy! Bezkarność U. rozzuchwala! Wyrażam swoje oburzenie i wyrazy współczucia dla pana J. B. i jego rodziny. Proszę Państwa – nie zostawmy tej sprawy bez echa, bo za chwilę przyjdą nas we własnym kraju MORDOWAĆ!”.

Drugi zarzut dotyczył opublikowanego w mediach społecznościowych w dniu 9 października 2020 roku wpisu o treści: „ Warto się także zastanowić czy prokurator M. nie jest w jakiś sposób powiązany finansowo, towarzysko lub strukturalnie ze środowiskami (...) w P., którym szczególnie zależy na wypaczeniu historii (...) zbrodni ludobójczych na (...) ludności cywilnej. O takich powiązaniach świadczyć może (…) szczególnie wzmożoną aktywność prokuratora w obronę (...) I. I.. (...) ten znany jest przede wszystkim z nazywania P. zwierzętami, z domagania się usunięcia słowa „Honor” z (...) paszportów jako rzekomo rażącego „(...) wrażliwość”, z określania (...) podziemia niepodległościowego mianem „faszystowskiego” oraz z negowania (...) zbrodni na (...) ludności cywilnej, co podpada pod wspomniany już art. 55 ustawy o IPN”.

Nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 2 k.k. kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut służący obronie społecznie uzasadnionego interesu (art. 213 § 2 k.k.).

Art. 213 § 2 k.k. określa warunku kontratypu dozwolonej krytyki:

· zarzutowy charakter wypowiedzi;

· prawdziwość zarzutu;

· zarzut służący obronie społecznie uzasadnionego interesu.

Zgodnie z treścią art. 214 k.p.k. brak przestępstwa wynikający z przyczyn określonych w art. 213 k.k. nie wyłącza odpowiedzialności sprawcy za zniewagę ze względu na formę podniesienia lub rozgłoszenia zarzutu.

Reguły odpowiedzialności za przestępstwo zniesławienia znajdują swoje uzupełnienie w treści art. 10 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 listopada 1950 roku – dalej: EKPC (Dz.U.1993, Nr 61, poz. 284 ze zm.).

Zgodnie z powoływaną normą art. 10 ust. 1 EKPC każdy ma prawo do wolności wyrażania opinii. Prawo to obejmuje wolność posiadania poglądów oraz otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice państwowe. Katalog dopuszczalnych ograniczeń wolności wyrażania opinii został określony ust. 2 powoływanego art. 10 EKPC. Zgodnie z nim – korzystanie z wolności wyrażania opinii może podlegać wymaganiom formalnym, warunkom, ograniczeniom i sankcjom, jakie są przewidziane przez ustawę i niezbędne w społeczeństwie demokratycznym w interesie bezpieczeństwa państwowego, integralności terytorialnej lub bezpieczeństwa publicznego ze względu na konieczność zapobieżenia zakłóceniu porządku lub przestępstwu, z uwagi na ochronę zdrowia i moralności, ochronę dobrego imienia i praw innych osób oraz ze względu na zapobieżenie ujawnieniu informacji poufnych lub na zagwarantowanie powagi i bezstronności władzy sądowej.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, że inkryminowane wypowiedzi oskarżonej mają charakter opinii.

Wypowiedzi oskarżonej podlegają zatem ochronie art. 10 ust. 1 EKPC: wynikają z faktów i nie przekraczają granic dozwolonej krytyki (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie, V ACa 361/17, opublik. w elektronicznej bazie orzecznictwa Legalis za numerem 1794261).

W powoływanym orzeczeniu Sąd Apelacyjny w Warszawie wskazał, że negatywna ocena wyrażana w formie, którą można określić jako „przesadną i prowokującą”, mieści się zasadniczo w granicach swobody wypowiedzi i wolności prasy, określonej w art. 14 i 54 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Swoboda wypowiedzi, jako jeden z filarów demokratycznego społeczeństwa, obejmuje swoim zakresem nie tylko informacje i poglądy odbierane przychylnie albo postrzegane jako nieszkodliwe lub obojętne, ale i takie, które obrażają, oburzają lub wprowadzają niepokój w państwie lub w jakiejś grupie społeczeństwa. Takie są bowiem wymagania pluralizmu, tolerancji i otwartości, bez których demokratyczne społeczeństwo nie istnieje.

Oskarżona swoją opinię oparła na źródłach dających jej podstawę do sformułowania ocen zawartych we wpisie opublikowanym w dniu 8 listopada 2021 roku: „ W naszym kraju niestety głosiciele chwały morderców P., obrażający ich nazywając „zwierzętami” jak niejaki I. mają się doskonale i są bezkarni”.

Wypowiedzi tej nie można oceniać bez uwzględnienia pozostałego fragmentu wypowiedzi, ani jej kontekstu. Przytoczony powyżej fragment wypowiedzi ma zrzutowy charakter. odwołuje się bowiem do określenia oskarżyciela prywatnego jako „głosiciela chwały morderców P.” oraz do zarzucenia mu nazywania P. zwierzętami. Z wiarygodnych wyjaśnień oskarżonej wynika, że użycie przez nią wskazanej frazy nastąpiło w celu odniesienia się do spektrum publikacji oskarżyciela prywatnego w mediach społecznościowych.

Oskarżyciel prywatny nie zaprzeczył autorstwa własnej publikacji zamieszczonej przez niego w mediach społecznościowych (k. 366, k. 365, k. 159). Publikacje te dotyczyły wyrażonego przez oskarżyciela prywatnego komentarza do faktu odebrania dotacji organizacji (...) w P.. Oskarżyciel prywatny komentując ten fakt w poście zamieszczonym w mediach społecznościowych posłużył się porównaniem milczenia społeczeństwa (...) w reakcji na odebranie przez rząd dotacji portalowi (...) do motywu przemawiania zwierząt ludzkim głosem w wigilijną noc, konkludując, że nawet w Boże Narodzenie zwierzęta zaczynają mówić. W zamierzeniu oskarżyciela publicznego jego wypowiedź miała zwrócić uwagę na problem braku sprzeciwu społeczeństwa (...) na fakt odebrania przedmiotowej dotacji.

Oskarżona – co wynika z jej wiarygodnych wyjaśnień potwierdzonych wydrukiem ze screen’u załączonym do prywatnego aktu oskarżenia – w swoim poście zamieszczonym na (...) w dniu 8 listopada 2021 roku odnosiła się do problemów środowisk (...). Post ten został zamieszczony obok kolejnego, w którym oskarżona przedstawiała swój punkt widzenia na temat odpowiedzialności prawnej związanej z zarzutem „mowy nienawiści” (k. 11). Swój pogląd przedstawiła na przykładzie pociągania do odpowiedzialności karnej za mowę nienawiści osób identyfikujących się ze środowiskiem ofiar i świadków Zbrodni (...). Przedstawiła też w nim ocenę sprawowania funkcji przez prokuratora M. M. (k. 40). W tym kontekście pojawiło się nazwisko I. I. (obecnie K.), którą to okoliczność oskarżyciel prywatny potraktował również jako mogącą poniżyć go w opinii publicznej – obok zarzutu – głosiciela chwały morderców P., obrażającego ich i nazywającego ich zwierzętami.

W powyższym również kontekście oskarżona przedstawiła sylwetkę oskarżyciela prywatnego wskazując, że w jego obronę zaangażowany jest prokurator M.. Opisała oskarżyciela prywatnego jako (...) znanego przede wszystkim z nazywania P. zwierzętami, z domagania się usunięcia „Honor” z (...) paszportów jako rzekomo rażącego „(...) wrażliwość”, z określania (...) podziemia niepodległościowego mianem „faszystowskiego” oraz z negowania (...) zbrodni na (...) ludności cywilnej (k. 13). Cytowany fragment pochodzi z listu otwartego do Prezydenta R. (k. 40) zamieszczonego w inkryminowanym wpisie.

Treść całego wpisu zamieszczonego na (...) świadczy o tym, że dotyczy on całokształtu działalności (...) oskarżyciela prywatnego w mediach społecznościowych.

Oskarżyciel prywatny przyznał, że opublikował w tych mediach treści, do których w swoich wpisach odwoływała się oskarżona.

Oznacza to, że wpisy dokonane przez oskarżoną a dotyczące oskarżyciela prywatnego należy oceniać w kontekście uczestnictwa każdego z nich w debacie publicznej dotyczącej relacji (...) i ich historycznych uwarunkowań.

Oskarżyciel prywatny w swoich wpisach dotyczących kwestii istotnych dla (...) opinii publicznej dobrowolnie i świadomie zdecydował się wziąć udział w debacie, w której mógł przedstawić własne poglądy dotyczące relacji (...). Przykładem takiego stanu rzeczy są wpisy oskarżyciela prywatnego traktujące o różnym pojmowaniu słowa „honor” w kulturze (...) i kulturze (...) oraz nawiązujące do S. B.. Wypowiedź oskarżyciela prywatnego korzysta z ochrony wolności wypowiedzi określonej w art. 10 ust.1 EKPC mimo, że wywołuje kontrowersje pośród osób, które utożsamiają się ze środowiskiem (...).

Środowisko (...) reprezentuje oskarżona L. K.. Utożsamia się z pielęgnowanymi przez nie wartościami wyrażającymi się w triadzie: „Bóg, Honor, Ojczyzna”. Usprawiedliwiona jako podlegająca ochronie swobody wypowiedzi z art. 10 EKPC jest zatem jej wypowiedź zawarta w inkryminowanym wpisie wskazująca na osobę oskarżyciela prywatnego jako (...) „znanego z domagania się usunięcia słowa „Honor” z (...) paszportów jako rzekomo rażącego „(...) wrażliwość””. Wypowiedź oskarżonej ma niewątpliwie charakter oceny w zakresie, w jakim wskazuje na czynność domagania się przez oskarżyciela prywatnego usunięcia tego słowa z (...) paszportów. Oczywistym bowiem jest, że jej wypowiedź nie może być traktowana dosłownie jako podlegająca weryfikacji poprzez kryterium prawdy i fałszu, lecz jako przedstawienie poglądów (...) oskarżyciela prywatnego.

W tożsamy sposób należy ocenić posłużenie przez oskarżoną określeniem: „głosiciele chwały morderców P.”. Oskarżyciel prywatny w jednym ze swoich postów odniósł się do oceny działalności S. B.. Jest to ocena, która obiektywnie jako stanowiąca element debaty historycznej podlega ochronie prawnej, niemniej jednak – z punktu widzenia – części uczestników tej debaty może być odebrana jako co najmniej relatywizująca odpowiedzialność Organizacji (...) za Zbrodnię (...).

Niewątpliwie przedstawione przez oskarżoną oceny odnoszące się do (...) oskarżyciela prywatnego są rzetelne. Opierają się zamieszczonych przez samego oskarżyciela prywatnego w przestrzeni publicznej postach, tym samym wyrażona przez oskarżoną opinia dotycząca oskarżyciela prywatnego została oparta na wiarygodnych źródłach dających podstawę do jej sformułowania. Podlega więc ochronie prawnej wyrażonej w art. 10 ust. 1 EKPC.

Nadto o tym, czy określone treści mają charakter zniesławiający w rozumieniu art. 212 k.k. decydują oceny obiektywne, a nie subiektywne przekonanie osoby, której dotyczą wypowiedzi.

Przekazywana informacja, aby mogła być bowiem uznana za pomówienie, musi być w stanie obiektywnie poniżyć osobę pomawianą w opinii publicznej lub narazić ją na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Innymi słowy przekazywana informacja, aby wypełniała znamiona przestępstwa pomówienia musi być obiektywnie uznana za pomówienie, a nie uznana za taką - wyłącznie w rozumieniu osoby, której informacja ta dotyczy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2001 roku, IV KKN 78/97, opublik. w bazie Legalis nr 316492).

Wypowiedzi oskarżonej w świetle ogólnie obowiązujących reguł znaczeniowych języka, przy uwzględnieniu przeciętnej kompetencji językowej czytelnika nie sposób uznać za obiektywnie zdolną do poniżenia oskarżyciela prywatnego w opinii publicznej lub narażenia go na utratę potrzebnego zaufania. Ocena przeciwna jest wynikiem subiektywnej interpretacji tekstu przez oskarżyciela prywatnego.

Oskarżona w inkryminowanych wypowiedziach przedstawiała własne poglądy na temat (...) oskarżyciela prywatnego. Jej wypowiedzi były adresowane do grona osób, których losy są związane z K.. W kręgu tych osób należy przede wszystkim poszukiwać odbiorców treści prezentowanych w wywiadzie. Jak zatem wynika z powyższego odbiorcami prezentowanych treści nie były osoby z mediów, w których opinii w ocenie pokrzywdzonego – podnoszone przez oskarżoną treści – mogłyby podważyć jego dobre imię i narazić na utratę zaufania potrzebnego do prowadzenia działalności (...). Taki stan rzeczy stanowi dodatkowy argument do uznania, iż w zachowaniu oskarżonej brak było elementu podmiotowego i przedmiotowego stanowiącego znamię występku zniesławienia określonego w art. 212 § 2 k.k.

Oskarżona L. K. nie wykroczyła w swojej wypowiedzi poza granice prawa do wolności wyrażania opinii zagwarantowane przez art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z dnia 4 listopada 1950 roku (Dz.U. z 1993 roku, Nr 61, poz. 284).

Z tych względów Sąd na podstawie art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. oskarżoną uniewinnił od popełnienia zarzucanych jej czynów.

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Podpis