Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 67/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

S. M.

w dniu 24 października 2023 r. w W. przy ul. (...) na terenie Hostelu (...) naraziła na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu M. K., w ten sposób, że uderzyła ją w głowę w okolice skroni reklamówką z zawartością dwóch kamieni powodując u ww. pokrzywdzonej obrażenia w postaci rany czołowej tłuczonej o długości około 2 cm powodując tym samym naruszenie czynności narządu ciała na okres poniżej dni siedmiu,

to jest przestępstwo z art. 160 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

S. M. w październiku 2023 roku wynajmowała pokój w hostelu (...) w W. przy ul. (...).

wyjaśnienia S. M.

k. 48-50; 331-331v; 333v-334

zeznania świadka M. K.

k. 31; 332-334

zeznania świadka V. K.

k. 9-10; 436v-438

W dniu 23 października 2023 roku w godzinach wieczornych do recepcjonistki hostelu (...) - M. K. podeszła wychowawczyni grupy młodzieży B. S., przebywającej wówczas na terenie hostelu. Wychowawczyni zgłosiła M. K., że S. M., wynajmująca także pokój w ww. hostelu zaczepia znajdujące się pod jej opieką dziecko (syna świadka) i chciała, aby syn świadka wysłał dokument po ukraińsku do innej osoby.

zeznania świadka M. K.

k. 31; 332-334

zeznania świadka B. S.

k. 533-533v

W dniu 24 października 2023 roku M. K. przekazała S. M., że z uwagi na to, że nie potrafi dostosować się do regulaminu hostelu oraz utrudnia życie innym mieszkańcom, zostaje wymeldowana i ma niezwłocznie opuścić hostel.

S. M. powiedziała, że wyjeżdża, po czym spakowała walizki i udała się w kierunku wyjścia.

M. K. poprosiła S. M. o zwrócenie klucza od wynajmowanego pokoju.

S. M. odpowiedziała, że go zgubiła.

M. K. zażądała od S. M. zwrotu 100 zł za zgubienie klucza.

S. M. powiedziała, że nie zapłaci i w takim razie zostanie w hostelu.

M. K. nie wyraziła zgody na pozostanie S. M. w hostelu i poprosiła ją kolejny raz o opuszczenie terenu hostelu.

zeznania świadka M. K.

k. 31; 332-334

zeznania świadka V. K.

k. 9-10; 436v-438

S. M. zaczęła się awanturować, więc jej bagaże zostały wystawione za drzwi przez M. K..

Wówczas S. M. pociągnęła M. K. za włosy, tak, że pokrzywdzona upadła na ziemię.

Pomiędzy M. K. oraz S. M. doszło do szarpaniny.

Po pewnym czasie M. K. udało się wypchnąć S. M. za drzwi wyjściowe.

zeznania świadka M. K.

k. 31; 332-334

zeznania świadka V. K.

k. 9-10; 436v-438

protokół oględzin osoby

k. 35-40

protokół oględzin osoby wraz z nośnikiem

k. 55-57

Na miejsce zdarzenia przyjechali funkcjonariusze Policji, na których oskarżona czekała przed budynkiem.

Razem z funkcjonariuszami Policji na miejsce zdarzenia wróciła S. M..

S. M. trzymała w ręku plastikową reklamówkę, w której znajdowały się dwa kamienie.

W trakcie interwencji, kiedy funkcjonariusze Policji próbowali ustalić, co się wydarzyło, S. M. zamachnęła się na M. K. i uderzyła ją w głowę trzymaną w ręku reklamówką, a kamienie znajdujące się w środku uderzyły M. K. w głowę.

zeznania świadka M. K.

k. 31; 332-334

zeznania świadka M. R. (1)

k. 25-26; 438-439v

zeznania świadka K. M. (1)

k. 439v-440v

zeznania świadka V. K.

k. 9-10; 436v-438

protokół oględzin miejsca zdarzenia wraz z dokumentacją fotograficzną

k. 14-17

protokół oględzin osoby

k. 35-40

Na skutek przedmiotowego uderzenia M. K. doznała urazu głowy bez utraty przytomności oraz rany czołowej tłuczonej o długości około 2 cm.

Z załączonej opinii sądowo-lekarskiej wynika, że obrażenia ciała, jakich doznała M. K. spowodowały naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k.

zeznania świadka M. K.

k. 31; 332-334

protokół oględzin osoby

k. 35-40

opinia sądowo-lekarska

k. 110-111

W dniu 24 października 2023 roku o godz. 12:00 S. M., niezwłocznie po ataku kamieniem na M. K., została zatrzymana przez funkcjonariuszy Policji oraz przewieziona do KRP (...)celem przeprowadzenia dalszych czynności.

zeznania świadka M. R. (1)

k. 25-26; 438-439v

zeznania świadka K. M. (1)

k. 439v-440v

protokół zatrzymania S. M.

k. 3

protokół przeszukania S. M.

k. 6-7

W toku dochodzenia wobec S. M. została wydana opinia sądowo-psychiatryczna, oraz opinia sądowo-psychiatryczna uzupełniająca. Biegli uznali wówczas, że u oskarżonej nie występują objawy choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, rozpoznano u niej stan dysforii, osobowość nieprawidłową oraz uzależnienie od benzoizepin. Wskazano, że ten stan psychiczny w czasie zarzucanych jej czynów nie znosił ani nie ograniczał jej zdolności rozpoznania tych czynów oraz zdolności pokierowania swoim postępowaniem, a zatem uznano, że poczytalność w czasie czynu nie budzi wątpliwości.

W toku postępowania sądowego oskarżona wskazała, że w toku jednej ze spraw prowadzonej przeciwko niej na U. była uznana za niepoczytalną. Podała także, że od wielu lat leczy się na schizofrenię paranoidalną. Okoliczności te zostały potwierdzone na podstawie pozyskanej od matki oskarżonej dokumentacji medycznej z U..

W związku z tym w dniu 15 lipca 2024 roku odbyło się jej ponowne badanie sądowo - psychiatryczne. W trakcie badania oskarżona była bez zaburzeń świadomości, dygresyjna, rezonerska, w zachowaniu chwilami dziwaczna. Jej wypowiedzi wskazywały na poczucie zagrożenia, wypowiadała treści prześladowcze i ksobne. Relacjonowała doznania słuchowe o charakterze imperatywnym.

Na podstawie przedmiotowego badania i całościowej dokumentacji medycznej wydana została nowa opinia sądowo-psychiatryczna dot. oskarżonej, w której stwierdzono, że u S. M. aktualnie i w okresie obejmującym zarzuty występowała choroba psychiczna – schizofrenia paranoidalna, a zachowanie, którego się dopuściła było popełnione w czasie nasilenia się u niej objawów chorobowych.

Ten stan psychiczny w czasie zarzucanych oskarżonej czynów znosił zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem (poczytalność była zniesiona w rozumieniu art. 31 § 1 k.k.).

opinia sądowo-psychiatryczna

k. 138-142, 152-160, 684-691

dokumentacja z U. dot. S. M.

k. 642-646

dokumentacja medyczna z (...) Centrum (...) im. prof. J. M.

k. 394

dokumentacja medyczna ze Szpitala (...) w W.

k. 397

Ponadto biegli psychiatrzy w ustnej opinii sądowo-psychiatrycznej wskazali, że w momencie wystąpienia objawów choroby oskarżona przejawia wówczas zachowania agresywne, nieprzewidywalne, zagrażające dla życia i zdrowia innych osób. Biegli podali, że oskarżona w takiej sytuacji może sięgnąć po różne narzędzia, takie jakie akurat będzie miała pod ręką. Osoba z takimi objawami nie zdaje sobie sprawy dlaczego takie działanie podejmuje, one są motywowane chorobowo, a nie realną ocena sytuacji.

W ocenie biegłych z powodu niepodejmowania systematycznego leczenia choroby psychicznej przez oskarżoną, takie objawy mogą się pojawić w każdej chwili, a wynikają z czynnych objawów psychotycznych. Nadto biegli wskazali, że S. M. nie jest krytyczna wobec objawów swojej choroby, ani wobec potrzeby leczenia. Z dokumentacji medycznej wynika, że w przeszłości po opuszczeniu szpitala nie kontynuowała leczenia, a w areszcie chowała leki.

Ustna opinia sądowo-psychiatryczna

k. 734-734v

Zachowanie S. M. wskazuje na wypadanie z ról społecznych i destrukcję osobowości, występują u niej zaburzenia dyssocjalne. Jej zachowanie w trakcie objawów chorobowych nie jest racjonalne, występuje u niej nadmierna pobudliwość, tendencja do przypisania innym ludziom złych intencji wobec jej osoby.

Ustna opinia biegłej psycholog K. B.

k. 733v

S. M. była uprzednio dwukrotnie skazywana prawomocnie: za czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk oraz z art. 212 § 1 kk i art. 216 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Dane o karalności

k. 731-732

W toku postepowania ustalono, że Prokuratura Rejonowa (...) Centrum Zachód skierowała do Sądu Rejonowego w T. akt oskarżenia w sprawie o sygn. (...), w której S. M. oskarżona jest o to, że w dniu 19 października 2023 roku około godziny 14:20 w T., na ulicy (...), poprzez uderzenie fragmentem płyty chodnikowej w lewą stronę głowy doprowadziła do obrażeń ciała A. P. w postaci stłuczenia powłok głowy w okolicy ciemieniono-potylicznej lewej oraz pęknięcia naskórka i obrzęku części przypaznokciowej paliczka dalszego palca drugiego ręki prawej co spowodowało naruszenie czynności skóry trwające nie dłużej niż siedem dni, a nadto w tym samym miejscu i czasie znieważyła A. P. słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, działając publicznie i z błahego powodu okazując przez to lekceważenie porządku publicznego, tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k. w zb. z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

kserokopia akt sprawy (...)Prokuratura Rejonowa (...) Centrum Zachód

k. 412-426

odpis aktu oskarżenia ze sprawy (...)prowadzonej przez Prokuraturę Rejonową (...) Centrum Zachód

k. 563-565

1.1.2.

S. M.

w dniu 24 października 2023 r. w W. przy ul. (...) na terenie Hostelu (...) groziła popełnieniem przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu wobec V. K. oraz jej dzieci, przy czym groźba ta wzbudziła u ww. pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona,

to jest o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

S. M. w październiku 2023 roku wynajmowała pokój w hostelu (...) w W. przy ul. (...).

wyjaśnienia S. M.

k. 48-50; 331-331v; 333v-334

zeznania świadka M. K.

k. 31; 332-334

zeznania świadka V. K.

k. 9-10; 436v-438

W dniu 24 października 2023 roku M. K. przekazała S. M., że z uwagi na to, że nie potrafi dostosować się do regulaminu hostelu oraz utrudnia życie innym mieszkańcom, zostaje wymeldowana.

M. K. poprosiła S. M. o opuszczenie terenu hostelu.

Pomiędzy M. K. oraz S. M. doszło do szarpaniny.

zeznania świadka M. K.

k. 31; 332-334

zeznania świadka V. K.

k. 9-10; 436v-438

W międzyczasie na miejsce zdarzenia przyszła V. K..

S. M. zaczęła grozić V. K., że ją pobije oraz pozbawi życia zarówno ją jak i jej dzieci.

Słowa wypowiedziane przez oskarżoną wzbudziły w V. K. uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, z uwagi na agresywne i nieracjonalne zachowanie oskarżonej.

zeznania świadka M. K.

k. 31; 332-334

zeznania świadka V. K.

k. 9-10; 436v-438

W toku dochodzenia wobec S. M. została wydana opinia sądowo-psychiatryczna, oraz opinia sądowo-psychiatryczna uzupełniająca. Biegli uznali wówczas, że u oskarżonej nie występują objawy choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, rozpoznano u niej stan dysforii, osobowość nieprawidłową oraz uzależnienie od benzoizepin. Wskazano, że ten stan psychiczny w czasie zarzucanych jej czynów nie znosił ani nie ograniczał jej zdolności rozpoznania tych czynów oraz zdolności pokierowania swoim postępowaniem, a zatem uznano, że poczytalność w czasie czynu nie budzi wątpliwości.

W toku postępowania sądowego oskarżona wskazała, że w toku jednej ze spraw prowadzonej przeciwko niej na U. była uznana za niepoczytalną. Podała także, że od wielu lat leczy się na schizofrenię paranoidalną. Okoliczności te zostały potwierdzone na podstawie pozyskanej od matki oskarżonej dokumentacji medycznej z U..

W związku z tym w dniu 15 lipca 2024 roku odbyło się jej ponowne badanie sądowo - psychiatryczne. W trakcie badania oskarżona była bez zaburzeń świadomości, dygresyjna, rezonerska, w zachowaniu chwilami dziwaczna. Jej wypowiedzi wskazywały na poczucie zagrożenia, wypowiadała treści prześladowcze i ksobne. Relacjonowała doznania słuchowe o charakterze imperatywnym.

Na podstawie przedmiotowego badania i całościowej dokumentacji medycznej wydana została nowa opinia sądowo-psychiatryczna dot. oskarżonej, w której stwierdzono, że u S. M. aktualnie i w okresie obejmującym zarzuty występowała choroba psychiczna – schizofrenia paranoidalna, a zachowanie, którego się dopuściła było popełnione w czasie nasilenia się u niej objawów chorobowych.

Ten stan psychiczny w czasie zarzucanych oskarżonej czynów znosił zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem (poczytalność była zniesiona w rozumieniu art. 31 § 1 k.k.).

opinia sądowo-psychiatryczna

k. 138-142, 152-160, 684-691

dokumentacja z U. dot. S. M.

k. 642-646

dokumentacja medyczna z (...) Centrum (...) im. prof. J. M.

k. 394

dokumentacja medyczna ze Szpitala (...) w W.

k. 397

1.1.3.

S. M.

w dniu 24 października 2023 r. w W. przy ul. (...) na terenie Hostelu (...) naruszyła nietykalność cielesną M. K., w ten sposób, że szarpała ją za włosy powodując upadek ww. na podłogę, a także drapała ją po twarzy i szyi powodując u ww. pokrzywdzonej ślady zadrapań na szyi i twarzy,

to jest o przestępstwo z art. 217 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

S. M. w październiku 2023 roku wynajmowała pokój w hostelu (...) w W. przy ul. (...).

wyjaśnienia S. M.

k. 48-50; 331-331v; 333v-334

zeznania świadka M. K.

k. 31; 332-334

zeznania świadka V. K.

k. 9-10; 436v-438

W dniu 24 października 2023 roku M. K. przekazała S. M., że z uwagi na to, że nie potrafi dostosować się do regulaminu hostelu oraz utrudnia życie innym mieszkańcom, zostaje wymeldowana.

M. K. poprosiła S. M. o opuszczenie terenu hostelu.

zeznania świadka M. K.

k. 31; 332-334

zeznania świadka V. K.

k. 9-10; 436v-438

S. M. zaczęła się awanturować. M. K. wystawiła bagaże S. M. za drzwi wejściowe hostelu.

Wówczas S. M. pociągnęła M. K. za włosy, tak, że pokrzywdzona upadła na ziemię.

Pomiędzy M. K. oraz S. M. doszło do szarpaniny.

S. M. drapała M. K. po twarzy i szyi powodując u niej liczne ślady zadrapań na szyi i twarzy.

zeznania świadka M. K.

k. 31; 332-334

zeznania świadka V. K.

k. 9-10; 436v-438

protokół oględzin osoby

k. 35-40

protokół oględzin osoby wraz z nośnikiem

k. 55-57

opinia sądowo-lekarska

k. 110-111

W toku dochodzenia wobec S. M. została wydana opinia sądowo-psychiatryczna, oraz opinia sądowo-psychiatryczna uzupełniająca. Biegli uznali wówczas, że u oskarżonej nie występują objawy choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, rozpoznano u niej stan dysforii, osobowość nieprawidłową oraz uzależnienie od benzoizepin. Wskazano, że ten stan psychiczny w czasie zarzucanych jej czynów nie znosił ani nie ograniczał jej zdolności rozpoznania tych czynów oraz zdolności pokierowania swoim postępowaniem, a zatem uznano, że poczytalność w czasie czynu nie budzi wątpliwości.

W toku postępowania sądowego oskarżona wskazała, że w toku jednej ze spraw prowadzonej przeciwko niej na U. była uznana za niepoczytalną. Podała także, że od wielu lat leczy się na schizofrenię paranoidalną. Okoliczności te zostały potwierdzone na podstawie pozyskanej od matki oskarżonej dokumentacji medycznej z (...).

W związku z tym w dniu 15 lipca 2024 roku odbyło się jej ponowne badanie sądowo - psychiatryczne. W trakcie badania oskarżona była bez zaburzeń świadomości, dygresyjna, rezonerska, w zachowaniu chwilami dziwaczna. Jej wypowiedzi wskazywały na poczucie zagrożenia, wypowiadała treści prześladowcze i ksobne. Relacjonowała doznania słuchowe o charakterze imperatywnym.

Na podstawie przedmiotowego badania i całościowej dokumentacji medycznej wydana została nowa opinia sądowo-psychiatryczna dot. oskarżonej, w której stwierdzono, że u S. M. aktualnie i w okresie obejmującym zarzuty występowała choroba psychiczna – schizofrenia paranoidalna, a zachowanie, którego się dopuściła było popełnione w czasie nasilenia się u niej objawów chorobowych.

Ten stan psychiczny w czasie zarzucanych oskarżonej czynów znosił zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem (poczytalność była zniesiona w rozumieniu art. 31 § 1 k.k.).

opinia sądowo-psychiatryczna

k. 138-142, 152-160, 684-691

dokumentacja z U.dot. S. M.

k. 642-646

dokumentacja medyczna z (...) Centrum (...) im. prof. J. M.

k. 394

dokumentacja medyczna ze Szpitala (...) w W.

k. 397

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

wyjaśnienia S. M.

Sąd nie daje wiary wyjaśnieniom oskarżonej, w zakresie w jakim są sprzeczne z pozostałym spójnym ze sobą materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności z dokumentacją fotograficzną z miejsca zdarzenia i protokołem oględzin (które to dowody były sporządzone w odpowiedniej formie, przez funkcjonariuszy publicznych - funkcjonariuszy Policji), a także z wiarygodnymi zeznaniami M. K., V. K., M. R., K. M..

Twierdzenia oskarżonej w ocenie Sądu były jedynie próbą uniknięcia odpowiedzialności karnej, a jej twierdzenia, że to ona została zaatakowana przez M. K. oraz V. K., nie zostały w żaden sposób wykazane.

Przesłuchana w charakterze podejrzanej, po przedstawieniu zarzutów, S. M. przyznała się do popełnienia jedynie czynu z art. 217 § 1 kk i wyjaśniła, że M. K. wyzywała ją od „ szmat i kurew” oraz twierdziła, że świadczy ona usługi seksualne w hostelu. Podawała, że pokrzywdzona obrażała ją również pod kątem wyglądu oraz jej groziła. Później miała pojawić się V. K., która również miała ją obrażać oraz grozić. Wedle depozycji oskarżonej, M. K. zaczęła wyrzucać rzeczy podejrzanej z hostelu i zaczepiła się włosami o walizkę, a potem odwróciła się i oskarżyła ją, że to ona pociągnęła ją za włosy. Następnie obie ww. zaczęły bić podejrzaną. Recepcjonistka kopnęła ją w twarz i zamknęła drzwi.

Przesłuchana w trakcie posiedzenia sądu w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i wyjaśniła, że uderzyła pokrzywdzoną pięścią w głowę, a nie reklamówką.

S. M. przesłuchana w trakcie rozprawy sądowej w dniu 13 lutego 2024 roku nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Odmówiła składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania. Po odczytaniu protokołu wyjaśnień z k. 48-50, potwierdziła odczytane wyjaśnienia, zastrzegając, że obecnie nie przyznaje się do popełnienia czynu z pkt 3 aktu oskarżenia. Po odczytaniu protokołu wyjaśnień z k. 63-65, oskarżona wyjaśniła, że zaczepiła M. K. za włosy kiedy upadała na podłogę. Dodała, że była bita przez M. K. oraz V. K., na skutek czego upadła na podłogę i właśnie wtedy mogła przypadkiem zaczepić M. K. za włosy. S. M. nadmieniała, że w czasie popełnienia zarzucanych je czynów jej reklamówka była pusta, nie było w niej kamieni.

Te depozycje w sposób oczywisty były nieprawdziwe. Dokumentacja fotograficzna z miejsca zdarzenia, poddana oględzinom na rozprawie, oraz zeznania pokrzywdzonych oraz podejmujących tego dnia interwencję funkcjonariuszy Policji w sposób niewątpliwy dowiodły tego, że w reklamówce, którą oskarżona uderzyła w głowę M. K. były dwa duże kamienie.

Ponadto depozycje oskarżonej, a propos tego, że to ona była bita przez pokrzywdzone są sprzeczne z wiarygodnymi zeznaniami pokrzywdzonych, a także wskazać należy, że oskarżona po zdarzeniu nie miała śladów obrażeń, czego nie można powiedzieć o M. K., której twarz, ręce były zakrwawione na skutek napaści ze strony S. M..

zeznania świadka M. K.

Sąd daje wiarę zeznaniom świadka w całości. Depozycje świadka są rzeczowe, obszerne, logiczne i spójne z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie, w szczególności z dokumentacją fotograficzną z miejsca zdarzenia, dokumentacją fotograficzną obrazującą jej obrażenia, dokumentacją medyczną, opinią sądowo-lekarską. Świadek zeznała na okoliczność złapania oraz pociągnięcia jej za włosy przez S. M. na skutek czego upadła na ziemię. Świadek zeznała, że na skutek szarpaniny z S. M., miała ślady zadrapań naskórka na twarzy i szyi, oraz że została uderzona reklamówką przez oskarżoną, w której to reklamówce znajdował się kamień.

Nadto świadek zeznała na okoliczność grożenia V. K. przez S. M., że ją pobije i zabije jej dzieci.

zeznania świadka V. K.

Sąd daje wiarę zeznaniom świadka w całości. Depozycje świadka są rzeczowe, obszerne, logiczne i spójne z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Świadek zeznała na okoliczność złapania oraz pociągnięcia przez S. M. włosów M. K. na skutek czego M. K. upadła na ziemię. Świadek zeznała, że na skutek szarpaniny M. K. z S. M., M. K. miała ślady zadrapań naskórka na twarzy i szyi.

Nadto świadek zeznała na okoliczność grożenia jej przez S. M., że ją pobije i zabije jej dzieci, a agresja, jaka była u oskarżonej bez wątpienia mogła wzbudzić u V. K. uzasadnioną obawę, że oskarżona chce spełnić swoje groźby.

zeznania świadka M. R. (1)

Sąd daje wiarę zeznaniom funkcjonariusza Policji w całości. Depozycje świadka są rzeczowe, obszerne, logiczne i spójne z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie, w szczególności z załączoną do akt dokumentacją fotograficzną z miejsca zdarzenia i protokołem oględzin. Świadek zeznała na okoliczność przebiegu interwencji przeprowadzonej w dniu 24 października 2023 roku w hostelu (...).

Świadek jako osoba obca dla stron nie miała interesu w tym, by oskarżoną bezpodstawnie obciążać.

zeznania świadka K. M. (1)

Sąd daje wiarę zeznaniom funkcjonariusza Policji w całości. Depozycje świadka są rzeczowe, obszerne, logiczne i spójne z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie, w szczególności z załączoną do akt dokumentacją fotograficzną z miejsca zdarzenia i protokołem oględzin. Świadek zeznał na okoliczność przebiegu interwencji przeprowadzonej w dniu 24 października 2023 roku w hostelu (...).

Świadek jako osoba obca dla stron nie miał interesu w tym, by oskarżoną bezpodstawnie obciążać.

zeznania świadka B. S.

Sąd daje wiarę zeznaniom świadka w całości. Zeznania świadka są rzeczowe, logiczne i spójne z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Świadek zeznał na okoliczność styczności z S. M. w październiku 2023 roku w hostelu (...) w W. i zaczepiania dziecka świadka przez oskarżoną w trakcie jej pobytu w hostelu, a także dziwacznego zachowania oskarżonej w trakcie pobytu w tym hostelu.

protokół zatrzymania S. M.

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, w odpowiedniej formie, spójny z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Brak podstaw do jego kwestionowania.

protokół przeszukania S. M.

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, w odpowiedniej formie, spójny z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Brak podstaw do jego kwestionowania.

protokół oględzin miejsca zdarzenia wraz z dokumentacją fotograficzną

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, w odpowiedniej formie, spójny z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Brak podstaw do jego kwestionowania.

protokół oględzin osoby

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, w odpowiedniej formie, spójny z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Brak podstaw do jego kwestionowania. Dowód na okoliczność istnienia na ciele M. K. licznych zadrapań oraz rozcięcia głowy.

protokół oględzin osoby wraz z nośnikiem

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, w odpowiedniej formie, spójny z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Brak podstaw do jego kwestionowania. Dowód na okoliczność istnienia na ciele S. M. kilku niewielkich zadrapań.

opinia sądowo-lekarska

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, w odpowiedniej formie, spójny z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Brak podstaw do jego kwestionowania. Dowód na okoliczność doznania przez M. K. na skutek zdarzenia mającego miejsce w dniu 24 października 2023r. urazu głowy bez utraty przytomności oraz rany tłuczonej okolicy czołowej głowy. Spowodowane obrażenia skutkować mogły naruszeniem czynności narządu ciała lub rozstrojem zdrowia trwającym nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k.

dokumentacja z U. dot. S. M.

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, w odpowiedniej formie, spójny z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Brak podstaw do jego kwestionowania.

dokumentacja medyczna ze Szpitala (...) w W.

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, w odpowiedniej formie, spójny z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Brak podstaw do jego kwestionowania.

dokumentacja medyczna z (...) Centrum (...) im. prof. J. M.

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, w odpowiedniej formie, spójny z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Brak podstaw do jego kwestionowania.

opinia sądowo-psychiatryczna (ustna i pisemna)

Dokument sporządzona przez uprawniony podmiot, w odpowiedniej formie, spójny z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Brak podstaw do jego kwestionowania. Biegłe wydały swoją opinię po wszechstronnymi zapoznaniu się z dokumentacją medyczną oskarżonej oraz analizie akt.

Opinia została wydana przez biegłe z wieloletnim stażem zawodowym, była ona kompletna, jasna i logiczna, a zatem w pełni należało dać wiarę wnioskom z tej opinii.

Z uzyskanej na potrzeby postępowania opinii sądowo-psychiatrycznej wynika, że u S. M. biegli stwierdzili aktualnie i w okresie obejmującym zarzuty chorobę psychiczną – schizofrenię paranoidalną. Ten stan psychiczny w czasie zarzucanych oskarżonej czynów znosił zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem (poczytalność była zniesiona w rozumieniu art. 31 § 1 k.k.). Upośledzenia umysłowego nie stwierdzono.

Biegli psychiatrzy w ustnej opinii sądowo-psychiatrycznej wskazali, że w momencie wystąpienia objawów choroby oskarżona przejawia wówczas zachowania agresywne, nieprzewidywalne, zagrażające dla życia i zdrowia innych osób. Wynika to z nieadekwatnej oceny rzeczywistości. Biegli wskazali, że oskarżona w takiej sytuacji może sięgnąć po różne narzędzia, takie jakie akurat będzie miała pod ręką. To jest zachowanie typowe dla osób z takimi objawami. Osoba z takimi objawami nie zdaje sobie sprawy dlaczego takie działanie podejmuje, one są motywowane chorobowo, a nie realną ocena sytuacji.

Biegli wskazali, że jeśli oskarżona się nie leczy to takie objawy mogą się pojawić w każdej chwili, a wynikają z czynnych objawów psychotycznych. Nadto biegli wskazali, że oskarżona nie jest krytyczna wobec objawów swojej choroby ani wobec potrzeby leczenia. Z dokumentacji medycznej wynika, że w przeszłości po opuszczeniu szpitala nie kontynuowała leczenia, a w areszcie chowała leki.

Ustna opinia biegłej psycholog K. B.

Biegła psycholog w ustnej opinii wskazał, że zachowanie oskarżonej S. M. wskazuje na wypadanie z ról społecznych i destrukcję osobowości, występują u niej zaburzenia dyssocjalne. Jej zachowanie w trakcie objawów chorobowych nie jest racjonalne, występuje u niech nadmierna pobudliwość, tendencja do przypisania innym ludziom złych intencji wobec jej osoby.

Opinia została wydana przez biegłą z wieloletnim stażem zawodowym, była ona kompletna, jasna i logiczna, a zatem w pełni należało dać wiarę wnioskom z tej opinii.

Dane o karalności

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, w odpowiedniej formie, spójny z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Brak podstaw do jego kwestionowania. Dowód na okoliczność uprzedniej karalności S. M..

odpis aktu oskarżenia ze sprawy (...) prowadzonej przez Prokuraturę Rejonową (...) Centrum Zachód

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, w odpowiedniej formie, spójny z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Brak podstaw do jego kwestionowania. Dowód na okoliczność wniesienia przeciwko S. M. aktu oskarżenia za czyn z art. 157 § 2 kk w zb. z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk, do którego miało dojść 19.10.2023r.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☒

3.4. Umorzenie postępowania

I

S. M.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

S. M. zostało oskarżona o czyny z

1.  art. 160 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

2.  art. 190 § 1 k.k.

3.  art. 217 § 1 k.k.

Odpowiedzialności karnej z art. 160 § 1 k.k. odpowiada ten, kto naraża człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Znamiona przestępstwa z art. 160 § 1 k.k., jak stwierdza A. Zoll, zostaną zrealizowane w razie "naruszenia przez sprawcę opartych na naszej wiedzy i doświadczeniu reguł postępowania w stosunku do drugiego człowieka, reguł wykształconych dla określenia tolerowanego, ze względu na wagę podejmowanych czynności, stopnia zagrożenia. Sprawca musi naruszyć tę regułę postępowania, która chroni bezpieczeństwo życia lub zdrowia ludzkiego przed zagrożeniem na tej drodze, na której sprawca je w rzeczywistości sprowadził" (A. Zoll, w: A. Zoll, KK. Komentarz. Część szczególna, t. 2, 2006, s. 379). Sąd Najwyższy wymienił trzy sposoby narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu: przez sprowadzenie zagrożenia, jego znaczące zwiększenie, a w wypadku gwaranta nienastąpienia skutku przy przestępstwach z zaniechania – przez niespowodowanie jego ustąpienia albo zmniejszenia (zob. wyr. SN z 14.7.2011 r., III KK 77/11, OSNKW 2011, Nr 10, poz. 94, oraz z 14.7.2011 r., III KK 77/11, Legalis). Przestępstwo z art. 160 § 1 k.k. ma charakter materialny, skutkujący wytworzeniem stanu narażenia na niebezpieczeństwo utraty życia lub uszczerbku na zdrowiu o rozmiarach określonych w art. 156 § 1 kk. Przepis art. 156 § 1 kk stanowi, że ciężki uszczerbek na zdrowiu polega na:

1) pozbawieniu człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia,

2) ciężkim kalectwie, ciężkiej chorobie nieuleczalnej lub długotrwałej, chorobie realnie zagrażającej życiu, trwałej chorobie psychicznej, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałym, istotnym zeszpeceniu lub zniekształceniu ciała,

3) wycięciu, infibulacji lub innym trwałym i istotnym okaleczeniu żeńskiego narządu płciowego.

Narażenie człowieka na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu powinno być bezpośrednie, co oznacza, że w sytuacji przez sprawcę już stworzonej, a więc bez dalszych działań z jego strony, istnieje duże prawdopodobieństwo nastąpienia w najbliższym czasie wymienionych w przepisie skutków. Sąd Najwyższy tłumaczył znamię "bezpośrednie" jako "nieuniknione lub co najmniej wysoce prawdopodobne w dającej się przewidzieć przyszłości, ale niekoniecznie natychmiastowe. W przypadku czasowej rozbieżności pomiędzy działaniem a skutkiem powinien zostać wykazany automatyzm dowodzący co najmniej wysokiego prawdopodobieństwa jego zaistnienia" (wyr. z 29.5.2012 r., III KK 87/12, Legalis; zob. także post. SN z 26.1.2016 r., V KK 342/15, Legalis; wyr. SN z 15.11.2017 r., IV KK 293/17, Legalis).

Z kolei art. 157 § 2 k.k. stanowi, że odpowiedzialności karnej tego, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. Artykuł 157 § 2 kk typizuje więc lekki uszczerbek na zdrowiu określając jedynie maksymalny 7-dniowy czas dysfunkcji organizmu.

Odnosząc się więc do czynu z art. 157 § 2 k.k. zasadnicza różnica między przestępstwem z art. 157 § 2 kk a przestępstwem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu z art. 156 § 1 kk wynika z rozmiaru, a nie rodzaju skutków na zdrowiu. Regulacja art. 157 kk ma charakter dopełniający wobec unormowań art. 156 kk. Ustawa w przepisie tym nie określa wprost rodzaju skutków, a jedynie stanowi, że muszą to być postacie naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia "inne" w stosunku do ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Wnioskowanie o ciężarze skutków odbywa się więc w oparciu o regułę argumentum a contrario. Przepis ten obejmuje zatem te wszystkie różnorodne wypadki oddziaływania na ciało człowieka, które z jednej strony ze względu na rozmiar skutków nie są jeszcze ciężkimi uszczerbkami na zdrowiu z art. 156 § 1 kk, z drugiej zaś wykraczają poza nieznaczne ślady na ciele wynikające z uderzenia lub innego naruszenia nietykalności cielesnej w rozumieniu art. 217 § 1 kk.

Na gruncie niniejszej sprawy wskazano, że zachowanie oskarżonej S. M. określone w pkt 1 aktu oskarżenia wypełniło znamiona zarówno przestępstwa zarówno z art. 160 § 1 kk jak i art. 157 § 2 k.k., a zatem należało zastosować art. 11 § 2 k.k., który stanowi, że jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Na gruncie niniejszej sprawy wykazane zostało, że S. M. w dniu 24 października 2023 r. w W. przy ul. (...) na terenie Hostelu (...) uderzyła M. K. w głowę w okolice skroni reklamówką z zawartością dwóch kamieni, co wynikało m.in. z zeznań osób całkowicie bezstronnych wobec stron postępowania, tj. ze słów funkcjonariuszy Policji wezwanych na miejsce zdarzenia. Kamienie te zostały udokumentowane w dokumentacji fotograficzno-poglądowej załączonej do akt sprawy. Na skutek przedmiotowego uderzenia M. K. doznała urazu głowy bez utraty przytomności oraz rany tłuczonej okolicy czołowej. Z załączonej opinii sądowo-lekarskiej wynika, że obrażenia ciała, jakich doznała M. K. spowodowały naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k., jednakże w ocenie Sądu bezspornie naraziły ją na ciężki uszczerbek na zdrowiu w myśl art. 156 § 1 k.k., a zatem oskarżona dopuściła się czynu z art. 160§1 k.k. i art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. Kierując się doświadczeniem życiowym i elementarną wiedzą z zakresu medycyny sądowej przyjąć należy, że zachowanie polegające na uderzeniu drugiej osoby reklamówką z dwoma kamieniami w środku, z bliskiej odległości, w okolice głowy, z pewnością mogą narazić taką osobę na ciężkie obrażenia rozumiane w myśl art. 156 § 1 k.k., m.in. ciężkie kalectwo, chorobę realnie zagrażającą jej życiu, trwałą chorobę psychiczną, całkowitą albo znaczną trwałą niezdolność do pracy, istotne zeszpecenie lub zniekształcenie twarzy, a nawet mogą prowadzić do śmierci pokrzywdzonego (uderzenie kamieniem z bliskiej odległości w głowę innej osoby zawsze może spowodować takie skutki). Oskarżona zamachnęła się na pokrzywdzoną nie bacząc na to jakie jej działania mogą spowodować konsekwencje, w czasie ataku w ogóle nie brała pod uwagę negatywnych następstw swojego zachowania. Tylko szczęśliwy bieg okoliczności spowodował, że M. K. nie doznała bardzo ciężkich obrażeń ciała.

Odnosząc się do czynu zabronionego zarzucanego S. M. w pkt 2 aktu oskarżenia wskazać należy, że odpowiedzialności karnej z art. 190 § 1 k.k. odpowiada ten, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub na szkodę osoby dla niej najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w osobie, do której została skierowana lub której dotyczy, uzasadnioną obawę, że będzie spełniona.

Czynność sprawcza omawianego przestępstwa polega na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub na szkodę osoby dla niej najbliższej. Groźba jest zatem zapowiedzią spowodowania określonej dolegliwości, tj. wykonania czegoś, co zagrożony odczuje jako przykrość (krzywdę), a co wzbudzi u osoby bezpośrednio zagrożonej lub u innej osoby, której ona dotyczy, uzasadnione poczucie obawy, że może się realnie zdarzyć. Groźba jest zatem rodzajem oddziaływania na psychikę ofiary przez przedstawienie jej zła (szkody), które ją spotka ze strony sprawcy lub innej osoby, na którą sprawca ma realny wpływ, i jest zdolny ją w bliżej nieokreślonym czasie wypełnić (A. Grześkowiak, K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2024).

Przedmiotem ochrony z art. 190 § 1 k.k. jest wolność człowieka rozumiana jako wolność od strachu, obawy przed popełnieniem przestępstwa na szkodę zagrożonego lub jego najbliższych. Groźba musi oddziaływać na psychikę zagrożonego w taki sposób, aby mógł on obawiać się, że groźba będzie spełniona. Warte zaznaczenia jest, iż forma groźby nie ma znaczenia, bowiem może być ona wyraźna lub dorozumiana. Grozić można słowem, gestem lub innym zachowaniem się, które w zamiarze grożącego ma być zrozumiane jako groźba popełnienia przestępstwa i w rzeczywistości może być tak zrozumiana (M. Mozgawa [w:] M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa, Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024, art. 190).

Wyrażenie „ jeżeli groźba wzbudza (...) uzasadnioną obawę, że będzie spełniona” należy interpretować w ten sposób, iż pokrzywdzony winien traktować groźbę poważnie i uznawać jej spełnienie za rzeczywiście możliwe. Jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z 26 stycznia 1973 roku w sprawie o sygn. akt III KR 284/72 „ Wzbudzenie obawy w zagrożonym należy oceniać subiektywnie, nie zaś z punktu widzenia obiektywnego niebezpieczeństwa realizacji groźby”. Biorąc pod uwagę powyższe, nie wystarczy jedynie to, że pokrzywdzony oświadczy, iż obawiał się spełnienia groźby, bowiem koniecznym staje się dokonanie oceny, czy jego przekonanie miało obiektywne podstawy w ustalonych okolicznościach. Obiektywizacja podstawy wymaga zaś oceny w oparciu zarówno o osobowość pokrzywdzonego, jak i okoliczności, które pozwalają stwierdzić, że każdy przeciętny człowiek o podobnej osobowości, cechach psychiki, intelektu co pokrzywdzony, w ustalonych okolicznościach, uwzględniając także wcześniejsze ewentualne relacje pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym, towarzyszące wypowiedziom zachowania, uznałby groźbę za rzeczywistą i wzbudzającą obawę jej spełnienia (M. Mozgawa [w:] M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa, Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024, art. 190).

Na gruncie niniejszego postępowania wykazane zostało, że S. M. w dniu 24 października 2023 r. w W. przy ul. (...) na terenie Hostelu (...) kierowała w stosunku do V. K. będącej wówczas z dzieckiem słowa w postaci „pobije i zabije was i wasze dzieci”. Zarówno z zeznań M. K. jak i V. K. wynika jednoznacznie, że S. M. kierowała groźbę pozbawienia życia wobec V. K. oraz jej dziecka, przy czym z uwagi na okoliczności w jakich została wypowiedziana wzbudziła u V. K. obawę, że będzie spełniona. Tuż przed wypowiedzeniem groźby S. M. złapała współpracownicę V. K. za włosy na skutek czego M. K. upadł na ziemię, następnie kobiety na oczach V. K. wdały się w szarpaninę, po czym S. M. w obecności funkcjonariuszy Policji uderzyła M. K. reklamówką z kamieniami w środku w głowę, na skutek czego M. K. doznała urazu głowy w postaci rozcięcia o średnicy ok. 2 cm.

Wypowiedziane przez S. M. słowa na tle przedstawionym wyżej okoliczności mogły w ocenie Sądu wzbudzić subiektywnie u V. K. obawę ich spełnienia, a także w ocenie Sądu obiektywnie dla każdej innej osoby wzbudziłyby taką obawę.

Przechodząc do czynu z pkt 3 aktu oskarżenia wskazać należy, że odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 217 § 1 k.k. podlega ten, kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną.

Dobrem chronionym przestępstwa określonego w art. 217 k.k. jest nietykalność cielesna stanowiąca jedno z podstawowych dóbr osobistych człowieka (J. Wojciechowski, w: A. Wąsek, KK. Komentarz. Część szczególna, t. 2, 2006, s. 1135). Istotą tej ochrony jest zagwarantowanie człowiekowi wolności od fizycznych oddziaływań na jego ciało (M. Mozgawa, Ustawowe znamiona, s. 67). Przepis ten nie chroni zatem integralności cielesnej, gdyż jego celem nie jest zagwarantowanie ochrony przed wyrządzeniem szkody w postaci uszkodzeń ciała, ale ma przeciwdziałać zamachom fizycznym, których celem jest okazanie drugiemu człowiekowi braku szacunku przez nieposzanowanie jego woli co do postępowania z jego ciałem. Przepis art. 217 § 1 k.k. w związku z powyższym ma na celu przede wszystkim ochronę zachowania integralności osobistej, tj. swobody dysponowania swoim ciałem w sposób wolny od jakichkolwiek oddziaływań na nie wbrew woli pokrzywdzonego (A. Grześkowiak, K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2024).

Czynność sprawcza przestępstwa z art. 217 § 1 k.k. zachodzi, gdy sprawca uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną. Naruszenie nietykalności cielesnej jest zatem zawsze zachowaniem będącym formą fizycznego oddziaływania na ciało człowieka, które nie jest przez niego akceptowane. Poprzez pojęcie „innego sposobu naruszenia nietykalności cielesnej” należy rozumieć wszelkie formy zachowań i wszelkie możliwe rodzaje ingerencji sprawcy w nietykalność cielesną, tj. naruszenie sfery cielesnej pokrzywdzonego wbrew jego woli polegające m.in. na szarpaniu, popychaniu, przytrzymywaniu, szczypaniu, ciągnięciu za włosy, uciskaniu, kłuciu, potrącaniu łokciem, polewaniu wodą lub rozpyleniu gazu itp. (A. Grześkowiak, K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2024).

Odnośnie powyższego czynu, na gruncie niniejszego postępowania wykazane zostało, że S. M. w dniu 24 października 2023 r. w W. przy ul. (...) na terenie Hostelu (...) szarpała M. K. za włosy, na skutek czego M. K. upadła na podłogę. S. M. drapała także M. K. po twarzy i szyi. Powyższe zostało ponadto uwiarygodnione dokumentacją fotograficzną załączoną do protokołu oględzin osoby M. K.. Ponadto szarpanie to i drapanie miało miejsce przed uderzeniem pokrzywdzonej w głowę reklamówką z kamieniami, a zatem zachowanie to należało potraktować jako oddzielny czyn zabroniony (najpierw było szarpanie i drapanie, potem chwila przerwy w czasie oczekiwania na przyjazd Policji, a następnie kolejny atak z użyciem kamieni). Tym samym zostały spełnione przesłanki z art. 217 § 1 k.k.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów, Sąd miał na uwadze przesłanki wynikające z art. 115 § 2 k.k., w szczególności zaś wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra i rozmiary wyrządzonej szkody. Oskarżona swoim zachowaniem godziła bowiem w podstawowe dobra prawne chronione prawem, jakim jest życie i zdrowie, poczucie bezpieczeństwa, nietykalność cielesna; jej działania były obiektywnie czynione bez powodu – gdyby opuściła hostel zgodnie z tym, do czego została grzecznie poproszona, w ogóle nie miałaby miejsce ta scysja z pokrzywdzonymi.

Stopień społecznej szkodliwości tak opisanych czynów był wysoki, także z tego powodu, że jej zachowanie z pkt 1 aktu oskarżenia wypełniało znamiona 2 występków oraz dlatego, że dopuściła się dwóch zachowań bezprawnych wobec tej samej pokrzywdzonej, oraz trzeciego wobec kolejnej pokrzywdzonej. Sąd nie dopatrzył się żadnych szczególnych okoliczności łagodzących z punktu widzenia społecznej szkodliwości czynu.

Wskazać jednakże należy, że zarówno przestępstwo z art. 160 § 1 kk, art. 157 § 2 k.k., art. 190 § 1 kk , jak i art. 217 § 1 k.k. mogą być popełnione jedynie umyślnie.

Z uwagi zaś na wątpliwości, co do stanu psychicznego S. M. prokurator w toku postępowania przygotowawczego wydał postanowienie o zasięgnięciu opinii dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, celem przeprowadzenia badań psychiatrycznych S. M. celem sporządzenia pisemnej opinii. Na ówczesnym etapie postępowania, mimo iż biegli rozpoznali u niej schizofrenię paranoidalną i uzależnienie od benzodiazopin, stan dysforii, osobowość nieprawidłową, to uznano, że w czasie zarzucanych jej czynów jej poczytalność i zdolność rozpoznania znaczenia czynów nie budzi wątpliwości.

Tutejszy Sąd jednakże od samego początku procedowania sprawy miał wątpliwości co do poprawności opinii sądowo-psychiatrycznej wydanej wobec oskarżonej z etapu postępowania przygotowawczego, obserwując chociażby zachowanie oskarżonej na sali sądowej, a także składaną systematyczną dokumentację medyczną dot. w/w, a także informacje jakie na jej temat były przekazywane z aresztu śledczego. Ponadto pojawiła się okoliczność w postaci tego, że w przeszłości miała być uznana za niepoczytalną. Z tych też powodu dopuszczono dowód z nowej opinii sądowo-psychiatrycznej na okoliczność aktualnego stanu zdrowia psychicznego S. M.. Biegli sporządzając nową opinię sądowo-psychiatryczną nie mieli dostępu do poprzednio wydanej.

Ze sporządzonej w dniu 17 sierpnia 2024 roku opinii sądowo-psychiatrycznej wynika, że u S. M. biegli stwierdzili aktualnie i w okresie obejmującym zarzuty chorobę psychiczną – schizofrenię paranoidalną. Ten stan psychiczny w czasie popełnionych przez nią czynów znosił zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem (poczytalność była zniesiona w rozumieniu art. 31 § 1 k.k.). Upośledzenia umysłowego nie stwierdzono. W ocenie biegłych aktualny stan zdrowia psychicznego stanowi, że zachodzi wysokie prawdopodobieństwo popełnienia ponownie podobnych czynów zabronionych o wysokim stopniu społecznej szkodliwości, a S. M. winna być leczona w oddziale psychiatrycznym stacjonarnym, z uwagi na bezkrytycyzm wobec swoich zaburzeń i niechęć do systematycznego leczenia (co wynika także z przeszłych informacji dot. oskarżonej, że początkowo deklarowała chęć leczenia, a potem je porzucała, i powracała do agresywnych, nieprzewidywalnych zachowań). Biegli psychiatrzy podtrzymali swoje stanowisko w trakcie wysłuchania przed Sądem na rozprawie w dniu 16 września 2024 roku. Podobnie wskazała biegła psycholog, która wskazała, że powodem tego są występujące u oskarżonej zaburzenia osobowości, wypadanie z ról społecznych, destrukcję osobowości, zaburzenia dyssocjalne, tendencja do przypisywania innym ludziom złych intencji wobec jej osoby. Biegła wyraźnie podała, że z uwagi na to, że oskarżona jest bezkrytyczna wobec swojej choroby, nie chce regularnie przyjmować leków, jedynie leczenie w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym może przynieść wobec niej pozytywne efekty.

Artykuł 17 § 1 pkt 2 kpk stanowi, iż nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa. Ustawowe uznanie, że "sprawca nie popełnia przestępstwa" wynika m. in. z wymienionych w Kodeksie Karnym okoliczności wyłączających przestępność czynu zabronionego zarówno w charakterze przedmiotowym, jak i wiążących się z problematyką winy, do których zalicza się niepoczytalność sprawcy (art. 31 § 1 kk).

Biorąc pod uwagę ustalenia poczynione w sprawie, Sąd umorzył postępowanie karne na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 kpk w zw. z. art. 31 § 1 kk przeciwko S. M., która tempore criminis nie była w stanie rozpoznać znaczenia swojego czynu ani pokierować swoim postępowaniem.

Postępowanie umorzono wyrokiem, gdyż rozstrzygnięcie zapadło po rozpoczęciu przewodu sądowego w sprawie (art. 414 § 1 kpk).

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. M.

II

I

Na podstawie art. 93b § 1 k.k., art. 93c pkt 1 k.k. i art. 93g § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonej S. M. środek zabezpieczający w postaci pobytu w zakładzie psychiatrycznym.

Zgodnie z treścią art. 93b § 1 kk Sąd może orzec środek zabezpieczający, gdy jest to konieczne, aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego, a inne środki prawne określone w tym kodeksie lub orzeczone na podstawie innych ustaw nie są wystarczające. § 3 wskazanego artykułu przewiduje, iż środek zabezpieczający i sposób jego wykonywania powinien być odpowiedni do stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego, który sprawca może popełnić, oraz prawdopodobieństwa jego popełnienia, a także uwzględniać potrzeby i postępy w terapii lub terapii uzależnień. Natomiast zgodnie z art. 93c pkt 1 kk środki zabezpieczające można orzec wobec sprawcy co do którego umorzono postępowanie o czyn zabroniony popełniony w stanie niepoczytalności określonej w art. 31 § 1 k.k. Przepis art. 93g § 1 k.k. stanowi, że Sąd orzeka pobyt w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym wobec sprawcy określonego w art. 93c pkt 1 k.k, jeżeli istnieje wysokie prawdopodobieństwo , że popełni on ponownie czyn zabroniony o znacznej społecznej szkodliwości w związku z chorobą psychiczną lub upośledzeniem umysłowym.

Uznając tym samym, że zostały spełnione wszystkie niezbędne ku temu przesłanki, Sąd orzekł o zastosowaniu wobec S. M. środka zabezpieczającego w postaci pobytu w zakładzie psychiatrycznym. Jak wynika bowiem z wiarygodnej opinii biegłych psychiatrów i biegłego psychologa, brak jest bowiem podstaw do twierdzenia by stan jej zdrowia uległ samoistnej poprawie, albo też aby mogła ona w aktualnym stanie zdrowia być poddana leczeniu ambulatoryjnemu.

Odnosząc się do przesłanki wysokiego prawdopodobieństwa popełnienia czynu zabronionego o znacznej społecznej szkodliwości Sąd miał na uwadze dotychczasową linię życia oskarżonej, jej obecny stan zdrowia psychicznego, w szczególności rozpoznanie u oskarżonej choroby psychicznej w postaci schizofrenii paranoidalnej. Niewątpliwie też ważnym elementem oceny prawdopodobieństwa popełnienia przez oskarżoną czynu o znacznej społecznej szkodliwości jest opinia biegłych psychiatrów i psychologa, którzy kategorycznie stwierdzili, że istnieje wysokie prawdopodobieństwo, iż S. M. ponownie popełni w przyszłości czyn zabroniony o znacznej szkodliwości społecznej.

W ustnej opinii sądowo-psychiatrycznej oraz w ustnej opinii psychologicznej biegli wskazali, że w momencie nasilenia objawów choroby (schizofrenii paranoidalnej) oskarżona przejawia zachowania agresywne, nieprzewidywalne, zagrażające dla życia i zdrowia innych osób. Biegli wskazali, że oskarżona w takiej sytuacji może sięgnąć po różne narzędzia, takie jakie akurat będzie miała pod ręką. Na pytanie Przewodniczącego, czy gdyby pod ręką miała np. nóż, biegli stwierdzili, że wówczas użyłaby noża, bo dla niej wówczas nie ma znaczenia, jakiego rodzaju jest to narzędzie i jakie obrażenia można nim spowodować.

Sąd podziela wnioski płynące z opinii biegłych oraz z wysłuchania biegłych, że osoba z takimi objawami nie zdaje sobie sprawy dlaczego takie działanie podejmuje, są one motywowane chorobowo, a nie realną oceną sytuacji. Tym samym jej zachowanie wówczas jest całkowicie poza jej kontrolą.

Co do konieczności orzeczenia wobec oskarżonej pobytu w zakładzie psychiatrycznym (a więc zastosowania wobec niej leczenia w placówce stacjonarnej) wskazać należy, że z dokumentacji medycznej wynika, że w przeszłości po opuszczeniu szpitala (...) nie kontynuowała leczenia, zaś przebywając w areszcie chowała leki. Wskazać należy także, że jak wynika z opinii biegłych, którą Sąd podziela, że jeżeli osoba chora na schizofrenię paranoidalną się nie leczy to ww. objawy mogą się pojawić w każdej chwili, bowiem wynikają z czynnych objawów psychotycznych. Ponadto z opinii dot. oskarżonej wynikało, że S. M. nie jest krytyczna wobec objawów swojej choroby ani wobec potrzeby leczenia. Biegli w sposób zdecydowany i jednoznaczny podali, że oskarżona winna być leczona w oddziale psychiatrycznym stacjonarnym.

Sąd wskazuje także, że w toku niniejszego postepowania ustalono, że Prokuratura Rejonowa (...) Centrum Zachód, skierowała w sprawie o sygn. (...) akt oskarżenia do Sądu Rejonowego w T., w której S. M. oskarżona jest o to, że w dniu 19 października 2023 roku około godziny 14:20 w T., na ulicy (...), poprzez uderzenie fragmentem płyty chodnikowej w lewą stronę głowy doprowadziła do obrażeń ciała A. P. w postaci stłuczenia powłok głowy w okolicy ciemieniono-potylicznej lewej oraz pęknięcia naskórka i obrzęku części przypaznokciowej paliczka dalszego palca drugiego ręki prawej co spowodowało naruszenie czynności skóry trwające nie dłużej niż siedem dni, a nadto w tym samym miejscu i czasie znieważyła A. P. słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, działając publicznie i z błahego powodu okazując przez to lekceważenie porządku publicznego, tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k. w zb. z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k., co jest kolejną okolicznością wskazującą na to, że agresywne zachowanie oskarżonej przy użyciu niebezpiecznych przedmiotów stanowi jej modus operandi.

Kolejno, jak wynikało z dokumentów pochodzących z (...), w dniu 22 września 2021 roku tamtejsza Policja po zapoznaniu się z materiałami postępowania przygotowawczego nr (...) dotyczącego przestępstwa z art. 185 ust. 2 (...) kodeksu karnego, wystosowała do tamtejszego Sądu wniosek o zastosowanie wobec S. M. przymusowych środków o charakterze medycznym w postaci umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym pod zwykłym nadzorem. W ramach przedmiotowego postępowania S. M. została skierowana do (...) Obwodowego Szpitala (...) na obserwacje celem sporządzenia opinii sądowo psychiatrycznej. W opinii sądowo-psychiatrycznej z dnia 14 września 2021 roku komisja orzekła, iż S. M. choruje na przewlekłą chorobę psychiczną w postaci schizofrenii prostej z defektem psychopatycznym osobowości i nie jest w stanie uświadamiać znaczenia swoich czynów oraz ich kontrolować. W związku z powyższym w dniu 23 grudnia 2021 roku S. M. została umieszczona w szpitalu w trybie przymusowej hospitalizacji i leczenia psychiatrycznego. Po czym w dniu 4 lutego 2022 roku została wypisana. Z dokumentacji medycznej Z U. wynika, że u S. M. rozpoznana schizofrenię prostą, defekt psychopatyczny. Nadto wskazano, że na tydzień przed hospitalizacją, powodowana urojeniami, S. M. wyśledziła kobietę – biegłą w zakresie medycyny – i pobiła ją młotkiem, w związku z czym wszczęto postępowanie karne. Stale prześladowała biegłego lekarza, uważała się za jego legalną żonę. W dniu 23.12.2021r. groziła biegłemu lekarzowi jak sama twierdziła bardzo żałuje, że nie zabiła jego małżonki, obiecała, że to zrobi lub że obleje ją kwasem „ponieważ ona stoi na przeszkodzie ich szczęściu”. W dniu wypisu odnotowano, że po zakończeniu leczenia stan psychiczny S. M. znacznie się polepszył: nastąpiło ustabilizowanie nastroju, poprawa zachowania, zredukowanie zachowań psychopatycznych, pojawiło się częściowe uświadomienie i krytycyzm wobec własnej choroby. Ta dokumentacja z U. pokazuje, że oskarżona popełniła wówczas kolejny raz czyn przeciwko życiu i zdrowiu innej osoby z użyciem niebezpiecznego narzędzia – młotka – z powodu swoich urojeń.

Jak widać, oskarżona w sytuacji poczucia zagrożenia, prześladowania, decyduje się używać niebezpiecznych narzędzi – kamienia, młotka, płyty chodnikowej – co pokazuje, że stanowi bardzo zagrożenie dla życia i zdrowia innych osób. Dotychczas jedynie szczęśliwy zbieg okoliczności spowodował, że jej ataki wobec innych osób nie zakończyły się poważnymi obrażeniami u pokrzywdzonych, ale nie ulega wątpliwości, że każde z tych opisanych wyżej zdarzeń mogło się skończyć tragicznie, łącznie ze śmiercią tych osób.

Oskarżona musi być zatem odizolowana od społeczeństwa, gdyż niewątpliwie stanowi zagrożenie dla życia i zdrowia innych ludzi. Jedynie systematyczne, długotrwałe leczenie psychiatryczne w ramach zakładu zamkniętego może przynieść pozytywne efekty i spowodować, że znacząco zmniejszy się ryzyko popełnienia przez nią ponownie czynu zabronionego o znacznej społecznej szkodliwości w związku z chorobą psychiczną lub upośledzeniem umysłowym. Jeszcze raz za biegłymi Sąd podkreśla, że terapia ambulatoryjna nie przyniesie w tych okolicznościach spodziewanego rezultatu z uwagi na to, że jak wynika z historii jej choroby, wcześniejsze próby leczenia ambulatoryjnego nie przyniosły długotrwałej poprawy w jej zachowaniu, oskarżona mimo deklaracji nie przyjmowała zgodnie z zaleceniami przepisywanych jej leków.

Sąd wskazuje, ze zgodnie z art. 200 § 1 k.k.w., przez zakład psychiatryczny, o którym mowa w art. 93a § 1 pkt 4 k.k, rozumie się podmiot leczniczy udzielający świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie opieki psychiatrycznej.

Wykonanie orzeczenia tego środka zabezpieczającego polegającego na pobycie w zakładzie psychiatrycznym uregulowane jest w art. 200 § 2 k.k.w., który stanowi, że to sąd wykonawczy, po zasięgnięciu opinii komisji psychiatrycznej do spraw środków zabezpieczających, określa rodzaj tego zakładu. Oznacza to, że sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie ma żadnego wpływu na to, do którego konkretnie zakładu psychiatrycznego trafi oskarżona.

Sąd wskazuje także, w kontekście wniosku obrońcy (aplikanta adw. K. M. (3)) zgłoszonego na ostatniej rozprawie w przedmiocie tego, by oskarżona została umieszczona w zakładzie psychiatrycznym na terenie U., na art. 610 § 1 k.p.k., który stanowi, że w razie prawomocnego skazania cudzoziemca przez sąd polski na karę pozbawienia wolności podlegającą wykonaniu albo prawomocnego orzeczenia wobec niego środka polegającego na pozbawieniu wolności, Minister Sprawiedliwości może wystąpić do właściwego organu państwa, którego skazany albo osoba, wobec której orzeczono środek, jest obywatelem, z wnioskiem o przejęcie go w celu odbycia kary lub wykonania środka.

Jak stanowi doktryna, innym środkiem polegającym na pozbawieniu wolności jest w szczególności izolacyjny środek zabezpieczający oraz umieszczenie w zakładzie poprawczym orzeczone wobec nieletniego (tak P. Hofmański, KPK. Komentarz, t. 3, 2012, s. 838–839).

Oznacza to, że oskarżona bądź jej obrońca mogą wystosować wniosek do Ministra Sprawiedliwości, aby ten wystąpił do właściwego organu państwa (...), by tam S. M. wykonywała środek zabezpieczający polegający na pobycie w zakładzie psychiatrycznym. Sąd I instancji wydając wyrok w tej sprawie nie miał podstaw prawnych by nawet rozważyć orzeczenie umieszczenie oskarżonej w zakładzie psychiatrycznym w U., a zatem wniosek obrońcy w tym zakresie był całkowicie bezzasadny.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.w zw. z § 17 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 4 ust. 1, 2 pkt 1, 3 i 4 oraz ust. 3 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024 r. poz. 763) Sąd przyznał od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. B. kwotę 5.616 zł (pięć tysięcy sześćset szesnaście złotych) powiększoną o należną stawkę VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej S. M. z urzędu.

Adwokat P. B. ustanowiony został na etapie postępowania przygotowawczego obrońcą z urzędu dla oskarżonej S. M.. Należy zaznaczyć, że adw. P. B. obecny był na pięciu terminach rozprawy głównej tj. w dniu 13 lutego 2024r., 5 marca 2024r., 14 maja 2024r., 14 czerwca 2024r. oraz 16 września 2024r.

Wysokość wynagrodzenia obrońcy w zakresie postępowania przygotowawczego ustalono w oparciu o przepis § 17 ust. 1 pkt 1, natomiast w zakresie postępowania sądowego ustalono w oparciu o przepis § 17 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024 r. poz. 763), tj. odpowiednio w kwocie 360 zł oraz w kwocie 840 zł, gdyż postępowanie przygotowawcze prowadzone było w formie dochodzenia, zaś sądowe prowadzone było przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym. Zgodnie z § 20 powyższego Rozporządzenia w sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, opłata za obronę ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20 %.

Mając na uwadze okoliczność, iż adw. P. B. ustanowiony na etapie postępowania przygotowawczego obecny był na pięciu terminach rozprawy głównej, należało przyznać mu wynagrodzenie w łącznej kwocie 1.872 zł.

Sąd z uwagi na duży nakład pracy obrońcy, w szczególności czas poświęcony na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczbę stawiennictw w sądzie, wkładu adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych (m.in. poprzez utrudniony kontakt z oskarżoną z powodu jej zaburzeń, kontakt z rodziną oskarżonej z U., pozyskanie dokumentacji medycznej dot. oskarżonej z U.), jak również stopnień zawiłości sprawy, na podstawie § 4 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1, 3 i 4 wyżej cytowanego Rozporządzenia zastosował trzykrotność wysokości stawki minimalnej należnej obrońcy.

Nadto w myśl § 4 ust. 3 wyżej cytowanego Rozporządzenia opłatę za obronę podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług. Stąd należne wynagrodzenie obrońcy w tej sprawie wyniosło 5616 zł + VAT.

Zważywszy na to, że obrońca podjął w toku postępowania sądowego czynności uzasadniające przyznanie mu wynagrodzenia za udzielenie pomocy prawnej świadczonej z urzędu, zaś koszty tej pomocy zgodnie z jego oświadczeniem nie zostały uiszczone ani w całości, ani w części, jego wniosek w tym zakresie uznać należało za zasadny.

IV

Koszty postępowania wobec umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 632 pkt 2 kpk przejęte zostały na rachunek Skarbu Państwa.

7.  Podpis