Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 45/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

T. S.

W dniu 26 grudnia 2023 r. w nieustalonym miejscu celem zniesławienia, poprzez pomówienie A. S. wobec opinii publicznej i narażenie go na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zawodu (...), a także zdyskredytowanie jego nieposzkalowanej opinii zarówno w życiu prywatnym i zawodowym, zamieścił publicznie na platformie (...), w dwóch komentarzach pod postem utworzonym przez profil J. P. w grupie „(...)”, przy użyciu swojego prywatnego profilu założonego na ww. portalu, niczym niepoparte oraz jednocześnie fałszywe zarzuty w stosunku co do jego osoby, oskarżając go o:

a. bycie „sygnalistą”, „kretem” oraz „konfidentem”;

b. próbę wyłudzenia od Oskarżonego kwoty rzędu 100.000,00 zł; pisanie rzekomych wiadomości, w których treści miały obrażać T. S., nazywając go homoseksualistą;

d. opowiadanie w szerzej nieznanych okolicznościach, nieokreślonym osobom, jakoby T. S. miał występować w filmach pornograficznych oraz o szerzej nieokreślonych czynnościach z jego udziałem;

wpisami o treści (cytaty dosłowne):

„ ale to wspierasz (...) S.A. wielki sygnalisto krecie który nie potrafi nawet napisać (...). I chciał wyłudzić 100 000 zł na prywatnego konto B. K.. Utkaj kalapite”.

oraz

„ Na oku tego konfidenta trzeba mieć. Dostał pismo i nie odpowiedział wielki (...) (...) S.A. (...) współpracujące obracał mnie w prywatnych wiadomościach nazywając mnie homoseksualista i opowiadał o jakiś filmach porno i czynnościach z moim udziałem”

co mogło doprowadzić A. S. do utraty zaufania publicznego potrzebnego do wykonywania zawodu (...), jak również utraty zaufania i szykany wśród zarówno moich najbliższych osób jak i klientów, a także zdyskredytowania mnie, w środowiskach, w których działalność jestem zaangażowany,

tj. o czyn wskazany w treści art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 216 § 1 i 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

A. S. jest z zawodu (...).

zeznania A. S.

k. 62-63

A. S. reprezentował spółkę (...) S.A. z/s w R. w związku z publicznym kierowaniem przez T. S. wobec należącej do ww. Spółki marki B. oraz Prezesa Zarządu i akcjonariusza B. K. nieprawdziwych oraz obraźliwych treści, które miały wpływ na jej postrzeganie wśród klientów. (...) A. S. działając w roli pełnomocnika Spółki (...) pismem z dnia 1 sierpnia 2023 roku wezwał T. S. do zaprzestania powyższych działań oraz wypłaty na rzecz B. K. oraz (...) S.A. zadośćuczynienia w kwocie 100.000,00 zł.

zeznania A. S.

k. 62-63

wezwanie z dnia 1 sierpnia 2023 roku

k. 31-32

W dniu 25 grudnia 2023 roku na platformie (...) w grupie „ (...)” jeden z członków grupy J. P. opublikował post z dwoma zdjęciami zegarka marki R. z zapytaniem: "Dopuszczalna sytuacja w zegarku za 50tys?", który skomentował A. S. słowami: "W życiu bym tego situ nie kupił".

wyjaśnienia T. S.

k. 61v-62

zeznania A. S.

k. 62-63

wypis z aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia 2 stycznia 2024 roku

k. 10-30

Grupa „ (...) ” jest grupą prywatną liczącą ponad 22 tysiące członków, w tym A. S. oraz T. S..

wypis z aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia 2 stycznia 2024 roku

k. 10-30

W dniu 26 grudnia 2023 roku T. S. w odpowiedzi na komentarz A. S. zamieścił dwa komentarze o treści:

„ ale to wspierasz (...) S.A. wielki sygnalisto krecie który nie potrafi nawet napisać (...). I chciał wyłudzić 100 000 zł na prywatnego konto B. K.. Utkaj kalapite”

oraz

„ Na oku tego konfidenta trzeba mieć. Dostał pismo i nie odpowiedział wielki (...) (...) S.A. (...) współpracujące obracał mnie w prywatnych wiadomościach nazywając mnie homoseksualistą i opowiadał o jakiś filmach porno i czynnościach z moim udziałem”.

wyjaśnienia T. S.

k. 61v-62

zeznania A. S.

k. 62-63

wypis z aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia 2 stycznia 2024 roku

k. 10-30

T. S. nie był uprzednio karany.

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

k. 97

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia T. S.

Sąd daje wiarę spontanicznym wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim pokrywają się z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Oskarżony wyjaśnił, iż jego komentarz zamieszczony na platformie (...) w grupie „ (...)” nie odnosił się w całości do osoby A. S.. Wskazał, iż zamieścił pierwszy komentarz pod wpływem wzburzenia faktem, że A. S., będący (...) spółki (...) S.A., nazwał markę R. „shitem”. Oskarżony wyjaśnił, iż wzburzyło go to ponieważ jak twierdzi firma (...) S.A., którą reprezentuje oskarżyciel prywatny produkuje części składowe zegarków w Chinach, a sygnuje je nazwą made in Poland. Oskarżony wskazał, że poruszył ten problem na forum na skutek czego został nazwany m.in. homoseksualistą. Zamieszczony komentarz odnoszący się do nazywania go homoseksualistą nie odnosi się do osoby A. S. tylko osób związanych z firmą (...) S.A. Oskarżony wskazał, że pierwszy komentarz w zakresie nazwania A. S. „konfidentem” i „sygnalistą” faktycznie odnosił się do osoby oskarżyciela prywatnego. T. S. przyznał, iż przedmiotowy komentarz miał szczeniacki charakter. Oskarżony wskazał jednak iż druga część pierwszego komentarza odnosi się do inwestorów i sklepów współpracujących z firmą (...). Oskarżony podczas składania wyjaśnień na rozprawie w dniu 21 maja 2024 r. przeprosił A. S. za nazwanie go „konfidentem” wyrażając skruchę. Natomiast odnośnie nazwania oskarżyciela słowami „sygnalista” i „kret” wskazał, że chciał w ten sposób przestrzec administratorów i osoby w grupie, żeby zwracały uwagę czy nie ma wśród nich oskarżyciela, ponieważ w ocenie oskarżonego A. S. zbierał informacje na temat oskarżonego szkodzące zarówno mu jak i jego grupie przekazując je do wiadomości firmy (...).

Oskarżony nadmienił, iż zamieszczony przez niego komentarz pod postem J. P. został usunięty przez autora postu.

zeznania A. S.

Sąd dał wiarę zeznaniom A. S. w całości. Świadek zeznawał w sposób rzeczowy, jasny, spójny z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Świadek wskazał, że z uwagi na wykonywanie przez niego zawodu zaufania publicznego nazwanie go sygnalistą jest pejoratywne bo oznacza, że (...) może donosić informacje, o których się dowiedział, szczególnie naraziło go na utratę zaufania publicznego potrzebnego do wykonywania zawodu.

wypis z aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia 2 stycznia 2024 roku

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot. W odpowiedniej formie. Brak podstaw do jego kwestionowania. Dokument spójny z pozostałym materiałem dowodowym. Dowód na okoliczność dwukrotnej odpowiedzi T. S. na komentarz A. S. pod postem J. P. na platformie (...) w grupie „(...)”.

wezwanie z dnia 1 sierpnia 2023 roku

Dokument wiarygodny. Niekwestionowany przez strony. Spójny z pozostałym materiałem dowodowym. Dowód na okoliczność wezwania T. S. przez (...) A. S. do zaniechania naruszania dóbr osobistych oraz wypłaty 100.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia na rzecz B. K. oraz (...) S.A.

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot. W odpowiedniej formie. Brak podstaw do jego kwestionowania. Dokument spójny z pozostałym materiałem dowodowym. Dowód na okoliczność braku uprzedniej karalności T. S..

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

I

T. S.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

T. S. oskarżony został o popełnienie czynu zabronionego z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 216 § 1 i 2 k.k.

Odpowiedzialności karnej z art. 212 § 2 k.k. podlega ten, kto za pomocą środków masowego komunikowania pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności.

Czyn zabroniony z art. 212 § 2 k.k. stanowi kwalifikowany typ przestępstwa zniesławienia polegający na dopuszczeniu się tego czynu za pomocą środków masowego komunikowania. Środkami masowego komunikowania będą te wszystkie środki, których działanie sprowadza się do masowego przekazywania rozmaitych treści. Czyli do środków tych wypadnie zaliczyć nie tylko prasę drukowaną, przekaz radiowy i telewizyjny, lecz także książkę, plakat, film oraz przekaz przy pomocy Internetu (post. SN z 7.5.2008 r., III KK 234/07, Biul. PK 2008, Nr 10, poz. 33). Nie ma znaczenia jakość środków masowego komunikowania ani ich charakter, istotne jest jedynie to, aby były zdolne zakomunikować określone informacje szerszej – niż wynika to z pomówienia w typie podstawowym – grupie ludzi.

Dobrem chronionym komentowanego czynu jest godność osoby pomawianej o postępowanie lub właściwości, które są sprzeczne z prawem, z zasadami etyki, w tym etyki zawodowej, oraz np. o brak kompetencji lub zdolności do wykonywania danego zawodu oraz tzw. cześć zewnętrzna obejmująca ochronę szacunku, dobrego imienia pokrzywdzonego przed narażeniem go na negatywne wyobrażenia o nim ze strony osób trzecich. Istotą czynu zabronionego z art. 212 k.k. jest więc spowodowanie uszczerbku na czci pokrzywdzonego w sensie jego poniżenia w opinii publicznej lub narażenia na utratę zaufania skutkującego podważeniem jego kompetencji.

Czynność sprawcza przestępstwa zniesławienia polega na pomawianiu wskazanych w art. 212 k.k. osób, o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć je w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Przez pomawianie rozumie się przypisywanie, zarzucanie, posądzanie lub oskarżanie innej osoby o określone postępowanie lub właściwości, które zawierają negatywną oceną mającą jednak w konsekwencji prowadzić do poniżenia pomawianego w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Treścią pomówienia będą zazwyczaj rozgłaszane informacje nieprawdziwe. Czynność pomówienia może być zrealizowana w jakiejkolwiek postaci umożliwiającej realizację przekazu informacyjnego drugiej osobie, tj. w sposób, zdolny do uzewnętrznienia myśli sprawcy i przelania ich w świadomość innych osób.

Sąd Najwyższy przyjął, że wprawdzie przepis art. 212 k.k. nie wymaga dla przestępstwa zniesławienia szczególnego zabarwienia, ostrości czy dobitności wypowiedzi, lecz wystarczające jest dla bytu tego przestępstwa, by wypowiedź ta narażała pomówionego na utratę zaufania niezbędnego dla prowadzonej przez niego działalności lub zawodu (wyrok SN z 9.5.2013 r., IV KK 403/12, Legalis).

Należy wskazać, iż pomówienie jest przestępstwem formalnym z abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo, dla dokonania którego nie jest wymagany skutek w postaci rzeczywistego poniżenia lub utraty zaufania przez pokrzywdzonego, ale odpowiedzialność karna uzależniona jest od możliwości wystąpienia szkody moralnej po stronie osoby pokrzywdzonej w postaci możliwości poniżenia lub narażenia na utratę zaufania (post. SN z 14.10.2010 r., II KK 105/10, OSNwSK 2010, Nr 1, poz. 1963). Do popełnienia przestępstwa z art. 212 k.k. konieczne jest jedynie to, aby zawarte w pomówieniu informacje były obiektywnie zdatne do wywołania wskazanego skutku i nie jest ważne, czy zostały uznane za prawdziwe (post. SN z 9.10.2001 r., IV KKN 78/97, Legalis).

Słusznie wskazano w orzecznictwie, że art. 212 k.k. mówi nie o poniżeniu w ogóle, lecz o poniżeniu "w opinii publicznej", co oznacza, że chodzi tu nie tyle o urazę osobistych uczuć osoby pokrzywdzonej, ale o to, jak osoba pomówiona będzie postrzegana przez szeroki, nieokreślony krąg osób. Narażenie na poniżenie pokrzywdzonego w opinii publicznej zachodzi w sytuacji, gdy istnieje realne niebezpieczeństwo pogorszenia w odbiorze społecznym ukształtowanej co do niego opinii. Karalne jest więc takie pomówienie, które może prowadzić do upokorzenia danej osoby w opinii innych osób, spowodować, że inne osoby będą uważać pokrzywdzonego za osobę poniżoną (post. SN z 14.10.2010 r., II KK 105/10, OSNwSK 2010, Nr 1, poz. 1963).

Przestępstwo zniesławienia może być popełnione tylko umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym. Sprawca musi zatem chcieć pomówić pokrzywdzonego, albo przewidując, że jego słowa mogą mieć charakter pomawiający, na to się godzić.

W przedmiotowej sprawie, mając na uwadze całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wątpliwości Sądu nie budzi fakt, że oskarżony T. S. zamieszczając dwa wpisy pod komentarzem opublikowanym przez A. S. na platformie (...) na grupie „(...)”, na której znajduje się ponad 22 tys. członków, pomówił oskarżyciela prywatnego za pomocą środków masowego komunikowania o takie postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć go w opinii publicznej, a także narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywanego zawodu zaufania publicznego jakim jest zawód (...).

Oskarżyciel prywatny wskazał, że na przedmiotowej grupie na platformie (...) znajduje się wiele jego znajomych, w tym prawników ze środowiska, z którymi wielokrotnie współpracował oraz współpracuje, a także wielu klientów, którzy korzystali i nadal korzystają z jego usług, a także prywatnych znajomych.

W ocenie Sądu formułowanie zarzutu nie umiejętności napisania wezwania przed sądowego, próby wyłudzenia kwoty rzędu 100.000,00 zł, nieodpowiadania na pisma, wyzywania oraz nazwania (...) kretem i konfidentem bezsprzecznie mogło narazić (...) A. S. na utratę zaufania w opinii publicznej, niezbędnej do wykonywania zawodu zaufania publicznego.

Należy wskazać, że T. S. został nadto oskarżony o czyn zabroniony z art. 216 § 1 i 2 k.k. typizujący przestępstwo zniewagi, które istotowo podobne jest do przestępstwa zniesławienia z art. 212 k.k. jednakże chodzi w nim o zarzut typowo obelżywy lub ośmieszający nastawiony wyłącznie na zranienie uczuć osobistych pokrzywdzonego (B. Kunicka-Michalska, Przestępstwa przeciwko czci, s. 246–247). Odpowiedzialności z art. 216 § 1 i 2 k.k. odpowiada bowiem ten, kto za pomocą środków masowego komunikowania znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła.

Dobrem chronionym przestępstwa zniewagi jest cześć wewnętrzna człowieka, tj. obejmująca ochronę szacunku, dobrego imienia i godności pokrzywdzonego przed narażeniem go na negatywne (subiektywne) odczucia jego samego. Ocena zachowania sprawcy pod kątem charakteru znieważającego musi jednak opierać się na kryteriach obiektywnych, tj. powinno być powszechnie uznane za obraźliwe i naruszające godność osobistą człowieka w świetle przyjętych norm społeczno-obyczajowych (post. SN z 7.5.2008 r., III KK 234/07, Biul. PK 2008, Nr 10, poz. 33).

W związku z okolicznością, iż ustawodawca nie sprecyzował, na czym polega czynność sprawcza znieważania, należy przez nie rozumieć wszelkie zachowania sprawcy, które w sposób demonstracyjny wyrażają pogardę dla innej osoby, w szczególności mają poniżyć jej godność osobistą i sprawić, by poczuła się dotknięta lub obrażona (post. SN z 7.5.2008 r., III KK 234/07, Biul. PK 2008, Nr 10, poz. 33).

Należy zaznaczyć, iż komentowany czyn zabroniony ma charakter formalny tj. bezskutkowy, i jego dokonanie następuje w chwili poczynienia obiektywnie uznanej obrazy. Do dokonania zniewagi nie jest zatem wymagany jakikolwiek skutek w postaci subiektywnego odczucia obrazy. Pokrzywdzony nie musi zatem odczuć zniewagi jako ujmy dla swej godności.

Co więcej przestępstwo zniewagi może być popełnione tylko umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym. Sprawca musi zatem chcieć znieważyć pokrzywdzonego, albo przewidując, że jego słowa mogą mieć obraźliwy charakter, na to się godzić.

Mając na uwadze powyższe nie sposób nie zakwalifikować treści komentarzy zamieszczonych przez oskarżonego na platformie (...) na grupie „ (...) ” jako słów znieważających (...) A. S.. Zarzut bycia sygnalistą, kretem, konfidentem, próby wyłudzenia kwoty 100.000,00 zł, a także rzekomego nazywania oskarżonego homoseksualista, rozpowiadania przy tym o występowaniu przez niego w filmach pornograficznych Sąd, w świetle przyjętych norm społeczno-obyczajowych, uznaje za obraźliwy i naruszający godność osobistą oskarżyciela prywatnego.

Mając na uwadze analizę całokształtu materiału dowodowego Sąd uznał oskarżonego za winnego dokonania zarzucanego mu czynu, który zakwalifikował jako wyczerpujący znamiona występku określonego w art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 216 § 1 i 2 k.k.

Uznając winę oskarżonego za niewątpliwą Sąd skorzystał z możliwości przewidzianej w treści art. 66 § 1 k.k., po czym na mocy art. 66 § 1 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. zastosował wobec oskarżonego instytucję warunkowego umorzenia postępowania karnego na okres 2 (dwóch) lat próby.

Przepis art. 66 § 1 k.k. stanowi, że Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Mając na uwadze okoliczności sprawy i wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał, że zagrożenie sankcją karną, przewidziane w art. 212 § 2 k.k. oraz art. 216 § 1 i 2 k.k. mieści się w granicach, określonych przez art. 66 § 2 k.k., co pozwoliło na uznanie, iż spełniona została formalna przesłanka, która pozwala Sądowi na zastosowanie tej wyjątkowej instytucji prawa karnego, jakim jest warunkowe umorzenie postępowania. Przepis art. 66 § 2 k.k. stanowi bowiem, iż instytucji warunkowego umorzenia postępowania nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

Sąd rozważył na tle ujawnionych materiałów sprawy zakres społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, biorąc pod uwagę okoliczności strony przedmiotowej i podmiotowej. Przepis art. 115 § 2 k.k. nakazuje bowiem, aby przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

W ocenie Sądu wina i społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżonego nie były znaczne.

Sąd biorąc pod uwagę okoliczność, że oskarżony T. S. nie był dotąd karany za przestępstwo, a także fakt, iż oskarżony przyznał się do winy oraz wyraził przy tym żal i skruchę formułując w stronę oskarżyciela prywatnego przeprosiny, stanął na stanowisku, iż społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie jest znaczna. Nie był znaczny również stopień winy oskarżonego, gdyż zdarzenie było jedynie incydentem w jego życiu, jest on osobą młodą, aktywną zawodowo, uprzednio niekaraną. Okoliczności popełnienia czynu nie budzą najmniejszych wątpliwości, a dotychczasowa postawa oskarżonego uzasadnia przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa.

Sąd umarzając wobec T. S. postępowanie karne wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które powinny zostać wobec oskarżonego osiągnięte w wyniku przeprowadzonego postępowania. Zdaniem Sądu już sam fakt postawienia mu zarzutu i występowania przed Sądem w roli oskarżonego powinien niewątpliwie odstraszyć go od ponownego wejścia na drogę przestępstwa i spełnić swój cel prewencji indywidualnej.

Zdaniem Sądu odstąpienie od wymierzenia oskarżonemu kary i warunkowe umorzenie postępowania karnego nie stoi w sprzeczności z zasadą kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, uwidocznionej w treści art. 53 § 1 k.k. Zastosowanie wobec T. S. represji karnej poprzez orzeczenie kary byłoby w opinii Sądu na tle ujawnionych wyżej okoliczności środkiem zbyt surowym.

Na korzyść oskarżonego w ocenie Sądu niewątpliwie przemawia jego dotychczasowa niekaralność, jak również ustabilizowany tryb życia zarówno przed jak i po popełnieniu czynu. Dotychczasowy sposób funkcjonowania oskarżonego pozwala przyjąć, iż w stosunku do jego osoby zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd warunkowo umorzył postępowanie karne na okres 2 (dwóch) lat próby, uznając, że jest to wystarczające do przekonania oskarżonego by przestrzegał porządku prawnego i nie popełnił przestępstwa w przyszłości, zaś wskazany okres jest wystarczający do weryfikacji prognozy kryminalnej wobec oskarżonego.

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

T. S.

II

Na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 46 § 1 k.k. Sąd umarzając warunkowo postępowanie karne nałożył na oskarżonego T. S. obowiązek zadośćuczynienia w wysokości 5000 zł (pięciu tysięcy złotych) na rzecz A. S. za doznaną zniesławieniem oraz znieważeniem krzywdę.

T. S.

III

Na podstawie art. art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt. 2 k.k. Sąd umarzając warunkowo postępowanie karne zobowiązał oskarżonego T. S. do opublikowania za pośrednictwem swojego prywatnego profilu na platformie (...), w grupie " (...)" przez okres 2 (dwóch) tygodni, przeproszenia A. S. za zamieszczenie pod jego adresem treści zniesławiających i znieważających go, w terminie 3 (trzech) dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Na podstawie art. 628 k.p.k. i art. 629 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego T. S. na rzecz A. S. kwotę:

- 597,66 zł (pięciuset dziewięćdziesięciu siedmiu złotych sześćdziesięciu sześciu groszy), na którą składa się opłata za sporządzenie aktu notarialnego rep. A nr (...) z dnia 02.01.2024r. oraz jego wypisu w wysokości 297,66 zł (dwustu dziewięćdziesięciu siedmiu złotych sześćdziesięciu sześciu groszy) a także opłata sądowa wysokości 300 zł (trzystu złotych) oraz

- 70 zł (siedemdziesięciu złotych) na rzecz Skarbu Państwa tytułem obciążenia kosztami postępowania.

1.Podpis