Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Dorota Walczyk

Protokolant apl. adw. Mateusz Jachimczyk

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa miasta (...)

przeciwko A. T., H. T., T. T., S. T.

o eksmisję

orzeka

1.  nakazuje A. T., H. T., T. T., S. T. opróżnić i opuścić lokal mieszkalny nr (...), położony w W. przy ulicy (...) wraz z osobami prawa ich reprezentującymi i rzeczami oraz wydać go powodowi,

2.  ustala, że A. T. i H. T., przysługuje uprawnienie do otrzymania jednego lokalu socjalnego,

3.  ustala, że T. T. i S. T. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego,

4.  nakazuje wstrzymanie wykonania eksmisji w stosunku do pozwanych A. T. i H. T. do czasu zaproponowania im najmu lokalu socjalnego,

5.  odstępuję od obciążania pozwanych A. T. i H. T. kosztami postępowania,

6.  Zasądza od T. T. i S. T. solidarnie na rzecz powoda kwotę 320 złotych ( trzysta dwadzieścia) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

I C 3238/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 grudnia 2013 roku (data Prezentaty Sądu) powód miasto (...) reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika radcę prawnego A. S.(pełnomocnictwo-k.8) wniósł o nakazanie pozwanym A. T., H. T., T. T.i S. T.opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...)położonego w budynku przy ulicy (...)w W.i wydania lokalu powodowi bez osób i rzeczy. Jednocześnie wniósł o zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pełnomocnik powoda wskazał, iż pozwani zajmują należący do powoda lokal mieszkalny nr (...)w budynku przy ulicy (...)w W.. Pozwanym H. T.oraz T. T.przysługiwał tytuł prawny do korzystania przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Jednak wobec zalegania przez pozwanych z zapłatą czynszu i innych opłat za korzystanie z rzeczy powód był zmuszony wypowiedzieć umowę najmu, poprzedzając wypowiedzenie ostatecznym wezwaniem do zapłaty. (Pozew wraz z załącznikami- k. 5-18)

W odpowiedzi na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych oraz wnieśli o otrzymanie lokalu socjalnego.( odpowiedź na pozew- k.31-32)

Na rozprawie wyznaczonej na dzień 19 marca 2014 roku pozwane H. T. oraz A. T. wniosły o przyznanie mieszkania socjalnego.

S. T. oraz T. T. pomimo, iż zostali powiadomieni prawidłowo nie stawili się na rozprawę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Miasto (...) jest właścicielem budynku mieszkalnego położonego w W.przy ul. (...), w skład którego wchodzi lokal mieszkalny numer (...)o powierzchni użytkowej 92,45 m ² . (bezsporne).

W dniu 1 września 1988 roku doszło do zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...)położonego przy ulicy (...)w W.pomiędzy miastem (...) a K. S.. (umowa o najem lokalu mieszkalnego-k.9)

H. T. oraz T. T. z dniem śmierci K. S. tj. 15 lutego 2006 roku zostali najemcami lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ulicy (...) w W. (Aneks do umowy najmu
z dnia 1.09.1988r. –k.10)

Obecnie w lokalu mieszkalnym nr (...) w budynku przy ulicy (...) w W. zamieszkują: H. T., T. T., S. T., A. T.. (Oświadczenie z dnia 1.02.2013 roku-k.11)

Zadłużenie lokalu nr (...) położonego przy ulicy (...) w W. z tytułu opłata za lokal według stanu na dzień 30 czerwca 2013 roku wyniosło 5.307,16 złotych ( w tym: 5.188,15 zł - czynsz, 119,01-odsetki). Najemcy zostali wezwani do zapłaty i poinformowani, że brak spłaty zadłużenia w wyznaczonym terminie jednego miesiąca spowoduje wypowiedzenie umowy najmu. Wezwania odebrała osobiście H. T. (Ostateczne wezwanie do zapłaty-k.12, zpo-13-14).

Pismem z dnia 17 września 2013 roku powód wypowiedział umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) w W., na miesiąc na przód, na koniec miesiąca kalendarzowego. (Wypowiedzenie umowy najmu-k.15, zpo-16-17)

A. T. cierpi na choroby krwi, choroby kręgosłupa-dyskopatia, zwyrodnienia, przepuklinę, astmę, nadciśnienie, refluks żołądkowy, choroby jelit, alergie. Nie pracuje ze względów zdrowotnych. Otrzymuje wsparcie z centrum pomocy społecznej. Złożyła dokumenty odnośnie mieszkania socjalnego. Jako jedyna w rodzinie nie cierpi na chorobę alkoholową. Szuka pracy, uczestniczy w kursach doszkalających w celu znalezienia pracy. (dowód: zeznania A. T.- k. 93-94)

H. T. ma 64 lata, otrzymuje emeryturę w wysokości 1.700 złotych. Nie ma tytułu prawnego do innego mieszkania. Nie ma oszczędności. Spłaca karty kredytowe. Na życie pozostaje jej 1000 złotych. Ma na utrzymaniu córkę i syna. (dowód: zeznania H. T.-k.94)

Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd w oparciu o zeznania pozwanych H. oraz A. T. oraz kserokopie dokumentów znajdujące się w aktach sprawy, których autentyczność i treść nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd dopuścił dowód z przesłuchania stron ograniczając go do przesłuchania obecnych na rozprawie pozwanych H. T. oraz A. T. na okoliczność ich sytuacji majątkowej, mieszkaniowej i rodzinnej.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania pozwanych H. T. oraz A. T. obrazujące ich sytuację materialną, zdrowotną
i mieszkaniową.

Sąd zważył c o następuje:

Bezspornym w niniejszej sprawie pozostawało, że strona powodowa – miasto stołeczne W. jest właścicielem lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w budynku w W. przy ulicy (...).

Nie ulegało wątpliwości najemcą przedmiotowego lokalu była H. T. oraz T. T., uprawnienie do zamieszkania w przedmiotowym lokalu przysługiwało A. T. i S. T..

Umowa najmu lokalu mieszkalnego nr (...) została skutecznie wypowiedziana w oparciu o art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity Dz. U. z 2005, Nr 31, poz. 266 ze zm.; dalej: ustawa o ochronie praw lokatorów) z powodu niewnoszenia opłat za używanie mieszkania, którą to okoliczność pozwani przyznali. Stosunek najmu zawiązuje się na podstawie umowy, która jest umową konsensualną, wzajemną. Jest również umową odpłatną, a odpowiednikiem świadczenia wynajmującego w postaci oddania lokalu do używania jest zapłata czynszu przez najemcę w wysokości ustalonej przez strony w umowie najmu. Zgodnie bowiem z art. 669 § 1 k.c. w zw. z art. 680 k.c. najemca lokalu obowiązany jest uiszczać czynsz w umówionym terminie. Jeżeli nie wywiązuje się on z przedmiotowego obowiązku, tj. nie płaci czynszu, wynajmujący ma prawo wypowiedzieć umowę najmu oraz dochodzić od najemcy zapłaty czynszu na drodze sądowej.

Stosownie do przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie przez właściciela stosunku prawnego może nastąpić tylko z przyczyn określonych w ust. 2 – 5 oraz w art. 21 ust. 4 i 5 niniejszej ustawy. Wypowiedzenie powinno być zatem pod rygorem nieważności dokonane na piśmie oraz określać przyczynę wypowiedzenia (ust. 1). Nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności (ust. 2 pkt 2).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, iż zaistniała podstawa do wypowiedzenia umowy najmu w oparciu o wymienione powyżej przepisy. Wypowiedzenie umowy najmu spełniało nadto wymagania określone w ustawie o ochronie praw lokatorów. Dokonane zostało na piśmie, zawierało wskazanie przyczyny wypowiedzenia, poprzedzone było uprzedzeniem na piśmie o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu i udzieleniem dodatkowego miesięcznego terminu do uregulowania zaległości. Pozwani również nie kwestionowali powyższych okoliczności.

Mając powyższe na uwadze sąd ustalił, że pozwani utracili tytuł prawny do zajmowanego lokalu z uwagi na rozwiązanie umowy najmu w związku z upływem okresu wypowiedzenia. Z powyższego wynika, iż pozwani zajmują przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego i nie przysługuje im skuteczne względem powoda uprawnienie do władania przedmiotowym lokalem i zamieszkiwania w nim.

Tym samym stwierdzić należy, że strona powodowa miała prawo domagać się wydania jej spornego lokalu. Właściciel lokalu ma bowiem prawo do swobodnego dysponowania swoją własnością, np. wynajęcia go, i osoby zamieszkujące tam bez tytułu prawnego nie mogą mu tego w jakikolwiek sposób uniemożliwiać. Roszczenie miasta (...) wynika nie tylko z przepisów prawa rzeczowego, ale przede wszystkim ze stosunku obligacyjnego w oparciu o treść art. 675 k.c. Zgodnie z brzemieniem tego przepisu, po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz wynajmującemu, przy czym zwrócenie rzeczy oznacza jej wydanie, a skuteczne wypowiedzenie stosunku najmu kończy najem.

W związku z powyższym, sąd nie znalazł żadnych podstaw aby odmówić słuszności żądaniu powoda, a w konsekwencji nakazał pozwanym opuszczenie i opróżnienie zajmowanego przez nich lokalu mieszkalnego (punkt I wyroku).

Nie ulega wątpliwości, iż pozwani są lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity Dz.U. z 2005, Nr 31, poz. 266 z późn. zm.), przysługiwał im bowiem tytuł prawny do spornego lokalu mieszkalnego. W związku z tym stosownie do przepisów art. 14 powołanej ustawy, w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

Zgodnie z art. 14 ust. 4 powołanej ustawy Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec:

1.  kobiety w ciąży,

2.  małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą,

3.  obłożnie chorych,

4.  emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5.  osoby posiadającej status bezrobotnego,

6.  osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności zeznań pozwanych H. T.oraz A. T.wynika, że obu pozwanym przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego. A. T.należy bowiem do kategorii osób wymienionych w art. 14 ust. 4 pkt 5 powołanej ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Nadto ona jak też H. T.spełnia kryteria, o których mowa w art. 14 ust. 4 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie bowiem z § 13 uchwały Nr XLIII/1010/2004 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 2 grudnia 2004 roku w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta stołecznego Warszawy umowa najmu lokalu socjalnego może być zawarta z osobą, która nie ma tytułu prawnego do lokalu i znajduje się w niedostatku. Niedostatek - należy rozumieć jako średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie 3 miesięcy poprzedzającym datę złożenia wniosku o najem lokalu, nie przekraczający 150% kwoty najniższej emerytury w gospodarstwie jednoosobowym, a także w gospodarstwie osoby samotnie wychowującej dziecko i 100% tej kwoty w gospodarstwie wieloosobowym, obowiązujący w dniu złożenia wniosku (§ 1 pkt 12 powołanej uchwały). Obecnie kwota najniższej emerytury wynosi 844,45 złotych (ust. 1 pkt a Komunikatu Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 lutego 2014 r. w sprawie kwoty najniższej emerytury i renty, dodatku pielęgnacyjnego i dodatku dla sierot zupełnych oraz kwot maksymalnych zmniejszeń emerytur i rent). Jak wynika z zeznań pozwanej H. T.osiąga ona miesięczny dochód w kwocie 1700 złotych z czego całą kwotę przeznacza na utrzymanie siebie oraz A. T.i S. T., którzy pozostają na utrzymaniu matki. Dlatego też dochód osiągany przez H. T.należy podzielić na 3, co daje kwotę około 566,67 złotych. Nie ulega zatem wątpliwości, iż pozwane H. T.oraz A. T.pozostają w niedostatku w rozumieniu powołanej uchwały Rady Miasta Stołecznego Warszawy. (punkt II wyroku)

Pozwani T. T. oraz S. T. pomimo, iż zostali prawidłowo wezwani na termin rozprawy nie stawili się, w związku z czym nie możliwe było ustalenie ich sytuacji majątkowej, mieszkaniowej i rodzinnej. W związku z tym Sąd ustalił, iż im nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego. (punkt III wyroku)

O wstrzymaniu wykonania wobec pozwanych H. T.oraz A. T.opróżnienia przedmiotowego lokalu do czasu złożenia im przez Miasto (...) oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego Sąd orzekł na podstawie art. 14 ust. 6 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. (punkt IV wyroku)

Orzeczenie o kosztach procesu w stosunku do pozwanych H. T. oraz A. T. Sąd oparł na treści art. 102 kpc. Zgodnie z jego brzmieniem, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Do kręgu okoliczności branych pod uwagę przez sąd przy ocenie przesłanek z art. 102 należą zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i będące „na zewnątrz” procesu, zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony. Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. Taki „szczególnie uzasadniony przypadek” zachodzi zdaniem Sądu w niniejszej sprawie. Obie pozwane znajdują się w trudnej sytuacji materialnej. Pozwana A. T. jest osobą bezrobotną, cierpi na liczne choroby, korzysta z centrum pomocy społecznej natomiast pozwana H. T. osiąga miesięczny dochód z tytułu emerytury w wysokości 1700 złotych z czego po opłaceniu kart kredytowych i zajęciu przez komornika pozostaje jej 1000 złotych z której to kwoty utrzymuje bezrobotną córkę A. T. oraz S. T.. Biorąc pod uwagę powyższe Sąd orzekł jak w pkt. V wyroku.

O kosztach sądowych w stosunku do pozwanych T. T. oraz S. T. Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. W skład kosztów należnych stronie powodowej wchodzą: wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 120 złotych ( § 9 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radcy prawnego oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.), opłata sądowa od pozwu w wysokości 200 złotych (art. 27 pkt 11 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – Dz.U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) w związku z czym sąd zasądził od pozwanych T. T. oraz S. T. solidarnie na rzecz powoda kwotę 320 złotych. (punkt VI wyroku)

Z: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć: