Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Beata Iłowska - Napiórkowska

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2022 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko (...)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) na rzecz powoda J. K. kwotę 18.000 zł (osiemnaście tysięcy złotych złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 9.000 zł (dziewięć tysięcy złotych) od dnia 15 lutego 2019 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 9.000 zł (dziewięć tysięcy złotych) od dnia 15 marca 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) na rzecz powoda J. K. kwotę 1.000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1419/20

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2019 roku (data prezentaty) powód J. K. wniósł pozew przeciwko (...) o zapłatę kwoty 18.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 9.000,00 zł od dnia 15 lutego 2019 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 9.000,00 zł od dnia 15 marca 2019 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że kwota dochodzona niniejszym pozwem stanowi zaległe wynagrodzenie za realizację przedmiotu umowy zlecenia zawartej pomiędzy stronami w dniu 28 stycznia 2019 r. (pozew, k. 1-2v).

W dniu 26 maja 2020 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie w osobie referendarza sądowego wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie (nakaz zapłaty, k. 21).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zaskarżył przedmiotowy nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany w uzasadnieniu wskazywał, że powód był pracownikiem pozwanego zatrudnionego na podstawie umowy o pracę z dnia 30 kwietnia 2018 r. na stanowisku (...), a następnie zawarł aneks z dnia 20 maja 2020 roku do umowy o pracę obejmujący tym samym stanowisko (...). Powód na podstawie umowy o pracę był zobowiązany do nadzorowania i koordynowania prac osób zatrudnionych w dziale prawnym, dlatego też obowiązkiem powoda było, gdy doszło do likwidacji (...), a tym samym rozwiązania stosunku pracy z pracownikami zatrudnionymi, w tym dziale, dokonanie przeglądu oceny kompletności dokumentacji, akt sprawy które prowadzone były przez dział prawny podlegający bezpośrednio powodowi. Powód nie wykonał w tym zakresie obowiązków służbowych, nie dopełnił należytej staranności przy rozliczeniu (...) z wykonywanych obowiązków. Pozwany wskazał, również, że powód nie wykonał pracy ujętej w umowie zlecenia (sprzeciw, k. 28-29).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 30 kwietnia 2018 roku pomiędzy (...), a J. K. została zawarta umowa o pracę na czas nieokreślony od dnia 01 maja 2018 roku. Strony ustaliły rodzaj umówionej pracy jako Kierownik; miejsce wykonywania pracy jako D. (...) (...); wymiar czasu pracy jako pełny etat, zaś wynagrodzenie miesięczne zasadnicze brutto na kwotę 7.800,00 zł (dowód: umowa o pracę na czas nieokreślony, k. 45).

Dnia 22 maja 2018 roku pomiędzy (...) a J. K. został zawarty aneks do umowy o pracę na czas nieokreślony zawartej w dniu 01 maja 2018 roku, który wprowadzał następujące zmiany: jako komórkę organizacyjną wskazano (...), jako (...), zaś wynagrodzenie miesięczne zasadnicze brutto ustalono na kwotę 8.500.00 zł (dowód: aneks do umowy, k. 46).

Dnia 26 września 2018 roku pomiędzy (...), a J. K. doszło do rozwiązania umowy o pracę z dnia 1 maja 2018 roku - z dniem 15 października 2018 roku na mocy porozumienia stron. Przyczyną rozwiązania stosunku pracy była restrukturyzacja (...), wynikająca z Zarządzenia nr (...) (...) z dnia 24 września 2018 r., wprowadzającego z dniem 1 października 2018 r. zmiany w Regulaminie Organizacyjnym firmy. Powyższe zmiany skutkowały tym, że w strukturze organizacyjnej (...) został zlikwidowany, m.in. Wydział Prawny, stanowiska tego Wydziału, jak również stanowisko pracy J. K.. Strony wspólnie i w porozumieniu ustaliły treść ugody, mając na uwadze dotychczasową bardzo dobrą współpracę. Zgodnie z §2 pracownik otrzymał wynagrodzenie za miesiąc października 2018 r., zgodnie z łączącą strony umową o pracę, ponadto pracodawca w związku z rozwiązaniem stosunku pracy pracownikiem miał wypłacić dniu 31 października 2016 r. kwotę w wysokości 80.000,00 zł tytułem wszelkich roszczeń związanych z rozwiązaniem stosunku pracy. Zobowiązania określone w §2 wyczerpywały wszelkie roszczenia z tytułu rozwiązania umowy o pracę pomiędzy stronami. Strony wspólnie oświadczyły, iż nie posiadają względem siebie innych roszczeń, poza opisanymi w ugodzie, wynikających ze stosunku pracy lub jego rozwiązania (§3) (dowód: rozwiązanie umowy, k. 58-58v).

Dnia 28 stycznia 2019 roku w Warszawie pomiędzy (...) jako zleceniodawcą, a J. K. jako zleceniobiorcą została zawarta umowa zlecenia. Przedmiotem umowy było świadczenie przez zleceniobiorcę usługi polegającej na uporządkowaniu wytworzonych dokumentów i akt spraw sądowych prowadzonych przez pracowników (...) w (...) do dnia 1 października 2018 roku (§1 umowy). Strony ustaliły, że umowa jest umową starannego działania, do której w kwestiach nieuregulowanych stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu (§2 umowy). Umowa została zawarta na okres od 1 lutego 2019 roku do dnia 31 marca 2019 roku z możliwością przedłużenia (§5 umowy). Zgodnie z §6 umowy, za realizacją przedmiotu umowy zleceniobiorca miał otrzymywać wynagrodzenie w wysokości 9.000,00 zł netto miesięcznie, płatne przelewem do dnia 15 każdego miesiąca. Dnia 14 lutego 2019 roku został zawarty aneks do powyższej umowy, wprowadzający zmiany w §6 poprzez zastąpienie wyrazu „netto” wyrazem „brutto” (dowód: umowa zlecenia, k. 4, aneks do umowy, k. 5)

W okresie od dnia 1 lutego 2019 roku do dnia 13 marca 2019 roku J. K. wykonywał pracę polegającą na porządkowaniu dokumentów i akt, segregowaniu zawartości kartonów, segregowaniu spraw sądowych, segregowaniu dokumentów wg. dat, kompletowaniu wg. sygnatur i oznaczenie działu, tworzenie teczek akt sądowych. Począwszy od 13 marca 2019 roku J. K. tworzył po analizie każdego dokumentu, teczek sprawy sądowych oraz segregatorów zawierających inne sprawy znajdujące się w gestii działu. (dowód: ewidencja czasu pracy wykonania zlecenia – świadczenia usługi pracownika, k. 6, 9, notatka dot. Wykonania umowy z dnia 28 stycznia 2019 r.)

Dnia 18 marca 2019 roku J. K. wezwał (...) w związku z nieuregulowaniem płatności wynikających z §6 umowy zlecenia z dnia 28 stycznia 2019 r. do zapłaty kwoty 18.000,00 zł brutto w terminie 5 dni od dnia otrzymania wezwania (dowód: wezwania do zapłaty, k. 10)

Dano wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom i ich kserokopiom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle zebranego materiału dowodowego i po jego wszechstronnym rozważeniu nie nasuwa żadnych wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Stosownie do treści art. 743 k.c., przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Przepis art. 744 k.c. dotyczy zlecenia odpłatnego (co w świetle art. 735 k.c. jest zasadą) i wprowadza zasadę, zgodnie z którą przyjmującemu zlecenie należy się wynagrodzenie „z dołu", a więc po wykonaniu zlecenia. W świetle tej regulacji należy przyjąć, że roszczenie o zapłatę wynagrodzenia staje się wymagalne z chwilą dokonania czynności prawnej, której dotyczy zlecenie. W sytuacji gdy zlecona czynność prawna nie została dokonana, przyjmującemu zlecenie należy się wynagrodzenie, jeżeli wykaże, że dokonał wszelkich działań w celu wykonania umowy i dołożył w tym zakresie należytej staranności, zaś niedokonanie czynności prawnej nastąpiło na skutek okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności. Odstępstwa od reguły, że zleceniobiorcy należy się wynagrodzenie po wykonaniu zlecenia, mogą wynikać z umowy bądź z przepisu szczególnego. Strony mogą w umowie określić inne od ustawowej zasady płatności wynagrodzenia. Strony mogą określić wynagrodzenie jako świadczenie jednorazowe płatne z góry czy też świadczenie jednorazowe rozłożone na raty bądź też przewidywać zapłatę wynagrodzenia w częściach odpowiadających kolejnym czynnościom podejmowanym w celu wykonania umowy. Przy zleceniu obejmującym stałe dokonywanie określonych czynności dla dającego zlecenie, wynagrodzenie może zostać uregulowane jako płatne okresowo (w razie umowy zlecenia zawartej na czas nieokreślony czy dłuższy czas określony), w ustalonych odstępach czasu w z góry określonej wysokości (por. P. Machnikowski (w:) E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz, 2013, s. 1276). Ponadto zasady płatności wynagrodzenia mogą też wynikać z mającego zastosowanie do danej umowy wzorca umownego, którym posługuje się jedna ze stron (najczęściej zleceniobiorca-przedsiębiorca). W braku takich postanowień modyfikacje zasady wyrażonej w art. 744 k.c. mogą też wynikać z przepisów szczególnych, przez które rozumieć należy zarówno odrębne przepisy ustawowe, jak i przepisy wykonawcze (J. Szczerski (w:) Komentarz, t. II, 1972, s. 1551).

Zarówno dający zlecenie, jak i przyjmujący zlecenie ma prawo do wypowiedzenia umowy zlecenia. Jest to prawo kształtujące, pozwalające jednej stronie rozwiązać stosunek zobowiązaniowy. Wypowiedzenie umowy jest czynnością prawną, obejmującą oświadczenie woli, składane drugiej stronie umowy. W odróżnieniu od odstąpienia od umowy, wypowiedzenie wywołuje skutki prawne, znosi stosunek prawny jedynie na przyszłość (ex nunc). Wypowiedzenie jest konstrukcyjnie związane ze stosunkami prawnymi o charakterze ciągłym i bezterminowym (art. 365 1 k.c.). Wypowiedzenie zlecenia jest dopuszczalne, niezależnie od czasu, na jaki zawarto umowę dla dokonania jednej czynności prawnej, na czas oznaczony czy nieoznaczony (wyrok Sądu Najwyższego z 28 września 2004 r., IV CK 640/03, OSNC 2005, nr 9, poz. 157). Oznacza to możliwość wypowiedzenia w każdym momencie trwania umowy oraz bez względu na okoliczności, bez potrzeby zaistnienia ku temu ważnej przyczyny. Nie wymaga ono podania powodu wypowiedzenia. Istnienie ważnego powodu wypowiedzenia umowy ma jednak znaczenie w zakresie jego skutków. Brak ważnego powodu wypowiedzenia zlecenia odpłatnego powoduje odpowiedzialność odszkodowawczą strony wypowiadającej umowę (art. 746 § 1 in fine i § 2 in fine k.c.).

Ponieważ przepisy art. 746 k.c. nie wskazują terminów wypowiedzenia, wypowiedzenie zlecenia następuje ze skutkiem natychmiastowym. Zobowiązanie wygasa z chwilą złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu zgodnie z art. 61 k.c. Strona może jednak określić w tym oświadczeniu termin ustania umowy. Ponadto strony mogą w umowie określić termin jej wypowiedzenia (por. J. Szczerski (w:) Komentarz, t. II, 1972, s. 1551). Mogą przy tym zróżnicować zasady wypowiedzenia zlecenia w zależności od przyczyn je uzasadniających, a więc określić inne zasady wypowiedzenia z ważnych powodów, inne w sytuacji ich braku.

W przypadku gdy wypowiedzenia dokonuje dający zlecenie, zobowiązany jest do zwrotu przyjmującemu zlecenie wydatków, poczynionych w celu należytego wykonania zlecenia. Zwrot obejmuje wydatki poczynione do dnia wypowiedzenia i powinien nastąpić zgodnie z art. 742 zd. 1 k.c., a więc z ustawowymi odsetkami. Ponadto, jeżeli zlecenie jest odpłatne, zobowiązany jest do zapłaty takiej części wynagrodzenia, która odpowiada dotychczasowym czynnościom przyjmującego zlecenie (art. 746 § 1 zd. 1 i 2 k.c.). Skutki wypowiedzenia zlecenia odpłatnego zależą również od istnienia ważnego powodu je uzasadniającego. Skutkiem każdego wypowiedzenia, niezależnie od tego, czy nastąpiło z ważnego powodu, czy nie, jest wygaśnięcie zobowiązania. Jeżeli jednak zlecenie jest odpłatne, a wypowiedzenie nastąpiło bez ważnego powodu, strona, która dokonała wypowiedzenia, zobowiązana jest do naprawienia wyrządzonej w ten sposób szkody. Zakres odpowiedzialności strony wypowiadającej zlecenie odpłatne w razie braku ważnego powodu obejmuje szkodę wyrządzoną na skutek wypowiedzenia. Przesłanki odpowiedzialności stanowią więc: wypowiedzenie dokonane bez ważnego powodu, szkoda powstała w majątku drugiej strony oraz związek przyczynowy między takim wypowiedzeniem a szkodą (art. 361 k.c.). Ciężar wykazania zaistnienia tych przesłanek spoczywa na powodzie, zgodnie z art 6 k.c.

W niniejszej sprawie pozwany nie wypowiedział umowy zlecenia, natomiast nie zapłacił należności za cały okres obowiązywania umowy zlecenia. Powód wykazał, że wykonywał czynności w związku z zawartą umową zlecenia z dnia 28 stycznia 2019 roku poprzez przedłożenie do akt sprawy ewidencji czasu pracy wykonywania zlecenia, jak również poprzez przedłożenie notatki dot. wykonania umowy z dnia 28 stycznia 2019 roku, która to została przyjęta w dniu 14 marca 2019 r. przez Kierownika (...) (...). W tej sytuacji zleceniodawca powinien wywiązać się z umowy i wypłacić należność za miesiąc luty oraz marzec w kwocie takiej jak została uzgodniona w chwili zawarcia umowy. Co prawda strona pozwana w toku niniejszego procesu zakwestionowała zasadność i poprawność działań podejmowanych przez powoda, jednakże w ocenie Sądu były to gołosłowne twierdzenia niepoparte żadnymi dowodami. Wskazać należy, że pozwany, co wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy, po otrzymaniu oświadczeń o liczbie przepracowanych godzin od powoda, nie kwestionował wykonania przez powoda umowy, jednakże zgodnie z zawartą z powodem umową wypłaty nie wykonał. Na marginesie, wskazać należy, że pozwany podnosił między innymi, iż czynności, które zostały wykonywane w ramach umowy zlecenia z dnia 28 stycznia 2019 r. powinny był wykonane przez powoda w ramach zawartej z nim wcześniej umowy o pracę z dnia 1 maja 2018 r. , jednakże jak wynika z rozwiązania umowy o pracę z dnia 1 maja 2018 r. na mocy porozumienia stron z dnia 26 września 2018 r. strony oświadczyły, że nie posiadają względem siebie innych roszczeń, poza opisanymi w ugodzie, wynikających ze stosunku pracy lub jego rozwiązania.

Jak wynika z art. 476 zdanie pierwsze k.c., dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Zgodnie zaś z art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności.

Rozważając roszczenie odsetkowe wskazania wymaga także § 6 Umowy zlecenie z dnia 28 stycznia 2019 roku, zgodnie za realizację przedmiotu umowy zleceniobiorca otrzyma wynagrodzenie w wysokości 9.000,00 zł miesięcznie, płatne przelewem do dnia 15 każdego miesiąca. W konsekwencji wynagrodzenie należne było powodowi od dnia 15 lutego 2019 roku oraz od dnia 15 marca 2019 roku i w tejże dacie rozpoczął bieg termin naliczania odsetek od należnego wynagrodzenia. Powód co prawda literalnie sformułował żądanie w ten sposób, iż domaga się od pozwanego wynagrodzenie wraz z odsetkami ustawowymi, jednakże z uzasadnienia pozwu i podanej podstawy faktycznej i prawnej roszczenia w sposób klarowny wynika, iż w istocie chodzi o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie, uregulowanych w art. 481 k.c. Ustawa z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.2015 r., poz. 1830) zróżnicowała dotychczasowe odsetki ustawowe, przysługujące z tytułu opóźnienia (art. 481 § 2 k.c.), oraz zwykłe, kapitałowe (art. 359 § 2 k.c.). Co do odsetek z art. 359 § 2 k.c. pozostawiono nazwę „odsetki ustawowe”, zaś w odniesieniu do odsetek z art. 481 § 2 k.c. zmieniono ich nazwę z „odsetek ustawowych” na „odsetki ustawowe za opóźnienie”, dlatego też Są w tym zakresie nie oddalał powództwa odsetkowego.

O kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. powód wygrał sprawę w całości, stąd pozwany winien zapłacić na jego rzecz poniesione przez niego koszty procesu, na które złożyła się opłata sądowa od pozwu poniesiona przez powoda w kwocie 1.000 zł.

Z tych względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)