Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Paulina Adamska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2015 roku w W.

sprawy przeciwko M. W.

córki Z. i J.

urodzonej (...) w W.

obwinionej o to, że:

w dniu 4 czerwca 2014 roku w siedzibie Straży Miejskiej na ul. (...)
w W., będąc właścicielem pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi, nie wskazała na żądanie uprawnionego organu, komu powierzyła w/w pojazd do kierowania w dniu 25.05.2014 r. o godzinie 05:22 na ul. (...) przy ul. (...) w W.,

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw,

I.  obwinioną M. W. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, przy czym ustala, że data popełnienia czynu to 11 czerwca 2014 roku, który to czyn kwalifikuje z art. 96 § 3 kw i za to na podstawie art. 96 § 3 kw skazuje ją, a na podstawie art. 96 § 3 kw, art. 24 § 1 i 3 kw wymierza jej karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 3664/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 maja 2014 roku o godzinie 05.22 na ulicy (...) przy ulicy (...) w W. zostało, za pomocą urządzenia pomiarowego do rejestracji prędkości pojazdów MultaRadar CD, wykonane zdjęcie pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...), którego kierowca nie zastosował się do ograniczenia prędkości, przekraczając dozwoloną prędkość o 26 km/h (notatka urzędowa - k. 1).

Właścicielem wzmiankowanego wyżej pojazdu jest obwiniona M. W. (notatka urzędowa – k. 16).

Pismem z dnia 27 maja 2014 roku M. W. wezwana została przez Straż Miejską do wyrażenia zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego za przedmiotowe wykroczenie drogowe (i wypełnienie w tej sytuacji dołączonego do pisma oświadczenia w części A), ewentualnie – w przypadku, gdyby M. W. nie była sprawcą tego wykroczenia – do wskazania, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. W wezwaniu zapisano - „kierującego pojazdem proszę wskazać poprzez wypełnienie i dostarczenie do Straży Miejskiej części B załącznika w terminie 7 dni od otrzymania niniejszego pisma”. W przypadku niewykonania tego obowiązku M. W. mogła wyrazić zgodę na przyjęcie mandatu karnego (należało w tej sytuacji wypełnić oświadczenie w części C). Wskazano dalej, że w przypadku niewypełnienia oświadczenia w części A, B lub C, powstaje obowiązek osobistego stawienia się do Straży Miejskiej w celu złożenia wyjaśnień w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia z art. 96 § 3 kw (pismo – k. 4).

Powyższe pismo zostało doręczone obwinionej w dniu 4 czerwca 2014 roku. Odebrał je dorosły domownik (zwrotne poświadczenie odbioru – k. 5).

Pismem z tego samego dnia, wysłanym do Straży Miejskiej w dniu 5 czerwca 2014 roku, obwiniona M. W. wniosła o umorzenie postępowania, nie wskazując komu powierzyła pojazd. Obwiniona nie udzieliła takiej informacji Straży Miejskiej w wyznaczonym terminie, tj. do dnia 11 czerwca 2014 roku (pismo – k. 6-11).

Obwiniona M. W. w toku rozprawy głównej nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Odmówiła składania wyjaśnień (k. 73).

Sąd zważył, co następuje:

Wskazany na wstępie stan faktyczny nie budzi żadnych wątpliwości – wynika ze wskazanych wyżej dokumentów.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności dokumenty stanowiące podstawę ustaleń faktycznych i pozostałe ujawnione (dane o karalności) - nie zachodzą bowiem żadne okoliczności mogące podważyć ich wiarygodność, a podczas rozprawy żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Stanowisko obwinionej uznać należy jedynie za przyjętą przez nią linię obrony.

Zgodnie z przepisem art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W okolicznościach sprawy niniejszej obwiniona została wezwana do takiego wskazania w terminie 7 dni. Nie budzi żadnych wątpliwości Sądu, że obwiniona skutecznie zapoznała się z przedmiotowym wezwaniem, skoro udzieliła odpowiedzi Straży Miejskiej. Odpowiedź ta nie zawierała jednakże wskazania komu powierzyła pojazd. Obwiniona do dnia 11 czerwca 2014 roku nie udzieliła takiej informacji Straży Miejskiej. Stąd też tę datę – jako ostatni dzień, kiedy obwiniona powinna uczynić zadość wymogowi przepisu art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym – Sąd przyjął jako datę czynu przypisanego w wyroku.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw - karze podlega, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

Zasadnym jest zatem twierdzenie, iż obwiniona jest sprawcą wykroczenia, a nie jedynie czynu zabronionego. Jej czyn jest bezprawny (narusza normę sankcjonowaną i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających bezprawność), karalny (realizuje wszystkie znamiona czynu zabronionego i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających bezprawność), karygodny (jest czynem społecznie szkodliwym), jest to również czyn zawiniony przez obwinioną (popełniony w sytuacji, w której sprawczyni mogła postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej, nie zachodzi w stosunku do niej żadna z ustawowych lub pozaustawowych okoliczności wyłączających winę). Stopień zawinienia wyznaczają: rozpoznawalność sytuacji – zarówno w sferze faktycznej, jak i w płaszczyźnie jej prawnego wartościowania, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcie decyzji o postąpieniu zgodnie z nakazem prawa oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Ocena tych okoliczności prowadzi do wniosku, iż obwinionej można postawić zarzut, że w czasie swojego bezprawnego, karalnego i społecznie szkodliwego czynu nie dała posłuchu normie prawnej.

Wymierzając karę obwinionej M. W. Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw.

W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionej, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy. Stopień społecznej szkodliwości czynu był znaczny. Wpływ na to mają: wartość naruszonego dobra w postaci porządku w komunikacji, sposób działania sprawczyni, która ewidentnie nie podjęła współpracy ze Strażą Miejską i nie zareagowała w należyty sposób na jej wezwanie. Wymierzając karę, Sąd miał równocześnie na uwadze właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionej, jej stosunki rodzinne, ustabilizowany sposób życia przed popełnieniem wykroczenia. Obwiniona jest osobą niekaraną za przestępstwa i wykroczenia drogowe (k. 61, 62).

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż orzeczona wobec obwinionej kara grzywny w wysokości 200 złotych – przy uwzględnieniu wysokości dochodów i sytuacji rodzinnej obwinionej (k. 72) jest sprawiedliwa. Sąd, wymierzając obwinionej karę, miał na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec niej. Miał także na względzie, aby kara była w odbiorze społecznym sprawiedliwa i zrealizowała cele prewencji ogólnej.

Na podstawie przepisów art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa opłatę od kary w wysokości 30 złotych, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Uiszczenie przez obwinioną kosztów nie przekracza jej ustalonych możliwości finansowych.