Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Bazyluk

Protokolant: Anna Urbańska

przy udziale oskarżyciela--------------------

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2015 roku w Warszawie

sprawy M. S.

syna A. i B.

urodzonego dnia (...) w P.

obwinionego o to, że:

w dniu 5 maja 2014 roku w siedzibie Straży Miejskiej na ulicy (...) w W., będąc właścicielem pojazdu marki B. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi, nie wskazał na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył w/w pojazd do kierowania w dniu 17.04.2014 r. o godzinie 10:30 na ul. (...) przy ul. (...) w W.,

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw

orzeka

I.  obwinionego M. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 96 § 3 kw i za to na podstawie art. 96 § 3 kw skazuje go, a na podstawie art. 96 § 3 kw, art. 24
§ 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 3478/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności faktycznych ujawnionych w toku rozprawy, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17.04.2014 r., o godz. 10:30 na ulicy (...) przy skrzyżowaniu z ul. (...) w W. urządzenie samoczynnie rejestrujące pomiar prędkości TraffiStar SR520 wykonało fotografię pojazdu marki B. o numerze rejestracyjnym (...), którego kierowca nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego ustawą i przekroczył dozwoloną prędkość o 28 km/h. W związku z popełnieniem wyżej opisanego czynu, Straż Miejska (...) W. podjęła czynności wyjaśniające, aby ustalić tożsamość sprawcy. W dniu 18.04.2014 r., na podstawie zasobów bazy Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców ustalono,
iż właścicielem pojazdu jest M. S.. Właścicielowi zostało wysłane za pośrednictwem poczty wezwanie wraz z formularzami oświadczeń do wyrażenia zgody na ukaranie mandatem karnym za popełnienie wykroczenia z art. 92a kw, do wskazania kierowcy, który prowadził pojazd w dniu popełnienia czynu oraz formularz oświadczenia do wyrażenia zgody na przyjęcie mandatu karnego w przypadku niewskazania osoby kierującej pojazdem. Poczta ta, wysłana na adres ul. (...), (...)-(...) P. została odebrana osobiście przez M. S. w dniu 28.04.2014 r. Obwiniony w żaden sposób nie zareagował na wysłaną do niego korespondencję. Następnie zostało do niego wysłane wezwanie do stawiennictwa w siedzibie Straży Miejskiej, którego nie odebrał. Straż Miejska (...) W. Oddział Ogólnomiejski odstąpiła zatem od sporządzenia protokołu przesłuchania osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia na podstawie art. 54 § 7 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Materiały sprawy wraz z wnioskiem o ukaranie zostały przesłane do tut. Sądu celem rozpatrzenia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: notatkę urzędową (k. 1-3), wezwania (k. 4, 6), zwrotne potwierdzenie odbioru (k. 5).

Obwiniony na rozprawie w dniu 10 grudnia 2015 roku nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Odpowiadając na pytanie Przewodniczącej stwierdził, iż zna obowiązek właściciela pojazdu polegający na udzieleniu informacji na wezwanie uprawnionego organu, komu powierzyło się pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Jednakże powód z jakiego w rozpoznawanej sprawie takiej informacji nie udzielił, zawarł w przedstawionym na rozprawie wniosku o umorzenie.

Obwiniony, jak wynika z jego oświadczenia był karany mandatowo za wykroczenia w ruchu drogowym.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie podzielił argumentacji i oceny prawnej obwinionego dotyczącej rzetelności i legalności postępowania Straży Miejskiej zawartej w sprzeciwie od wyroku nakazowego (k. 47-50). Odnosząc się do zarzutów podnoszonych przez obwinionego należy stwierdzić, iż po pierwsze czynności wyjaśniające prowadzone przez Policję oraz inne uprawnione organy, a w tym wypadku Straż Miejską przeprowadza się w celu stwierdzenia, czy istnieją podstawy do sporządzenia przeciwko osobie wniosku o ukaranie oraz zebrania danych niezbędnych do sporządzenia takiego wniosku. Określeniem, czy osoba, wobec której przeprowadzano czynności jest winna wykroczenia, czy też nie, zajmuje się właściwy do rozpoznania wniosku o ukaranie - sąd powszechny. Jeśli więc Straż Miejska stwierdzi, iż zachodzi uzasadnione prawdopodobieństwo popełnienia wykroczenia, przeprowadza czynności wyjaśniające w opisanym wyżej zakresie,
zaś następnie kieruje sprawę do właściwego sądu, aby ten orzekł o winie bądź niewinności obwinionego. Z kolei brak istnienia po stronie właściciela obowiązku prowadzenia rejestru osób korzystających z jego pojazdu nie oznacza nieistnienia po stronie właściciela obowiązku nałożonego art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, polegającego na konieczności wskazania na żądanie uprawnionego organu, komu został powierzony do kierowania lub używania dany pojazd w określonym czasie. Prowadzenie rejestru byłoby swego rodzaju narzędziem, mogącym ułatwić wskazanie kierowcy lub użytkownika pojazdu, jednak także bez korzystania z takiego narzędzia właściciel samochodu jest zazwyczaj w stanie ustalić osobę, w której dyspozycji pojazd się znajdował. Następnie, należy stwierdzić,
iż czynności wyjaśniające były prowadzone w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawnymi. Po drugie obwiniony podnosił, iż nie był znany status prawny (rola procesowa), jaki nadał mu organ prowadzący czynności wyjaśniające, wysyłając do niego przedmiotowe wezwanie do wskazania. W konkluzji do tego należy podkreślić, iż w chwili odbioru wezwania obwiniony nie miał jeszcze żadnej roli procesowej, ponieważ wezwanie do wskazania zostało wysłane do niego jako ustalonego właściciela pojazdu. W związku z tym zgodnie z powołanym powyżej art. 78
ust. 4 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, był on wówczas ustawowo zobowiązany do wskazania kierującego pojazdem w oznaczonym czasie i taki obowiązek miał spełnić. Dopiero wtedy po udzieleniu takiej informacji, osobę wskazaną można następnie wezwać do wskazania, czy to ona faktycznie prowadziła pojazd i jeżeli w wyniku wskazanych czynności, konkretna osoba zostanie ustalona, to jej można postawić zarzut o popełnienie określonego wykroczenia drogowego. Wtenczas osoba taka staje się osobą podejrzaną (stroną postępowania) o popełnienie wykroczenia, której przysługują konkretne uprawnienia procesowe np. prawo do odmowy składania wyjaśnień albo odpowiedzi na zadawane pytania. Po trzecie obwiniony kwestionując legalność kierowanego do niego przez Straż Miejską wezwania do wskazania powołuje się przy tym na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 marca 2014 r.
(sygn. P 27/13). Jednakże w wyroku tym, stwierdzona została zgodność art. 96 § 3 kw
z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz brak niezgodności z art. 42 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu faktycznym pojawia się jedynie wzmianka o możliwym zinterpretowaniu wezwania alternatywnego „ABC” jako przyjęcia przez organ państwa domniemania winy właściciela lub posiadacza pojazdu sfotografowanego przez urządzenie rejestrujące. Nadal jest to jednak tylko zakwestionowanie przez Trybunał jednego ze sposobów procedowania organu państwa – Straży Miejskiej – w sprawach o wykroczenia drogowe,
w których organ nie dysponuje wystarczającą ilością informacji, aby ustalić osobę sprawcy;
tym samym nie jest kwestionowany sam przepis art. 96 § 3 kw w świetle jego zgodności
z Konstytucją RP. Ponadto podobne stanowisko w całym wyroku zostało zaprezentowane jeszcze dwukrotnie: w opisie stanowiska Rzecznika Praw Obywatelskich (pkt 2.4 uzasadnienia faktycznego wyroku) oraz w zdaniu odrębnym złożonym do wyroku przez sędziego TK W. H.. W obu przypadkach przedstawiony pogląd nie stanowi jednej z tez wyroku, a jedynie jest zasygnalizowaniem kwestii, jakie w sposób nierozłączny wiążą się
z problematyką odpowiedzialności za wykroczenie z art. 96 § 3 kw, przy czym charakter wypowiedzi, jakimi w treści wyroku są stanowisko RPO oraz zdanie odrębne członka składu orzekającego nie pozwala na stwierdzenie, że przedstawiony pogląd jest tezą uniwersalną prezentowaną w orzeczeniu. Ponadto, jak jest to wskazane w pkt. 4.6 uzasadnienia prawnego wyroku TK, „na tle rozwiązań prawnych w innych państwach europejskich kontrolowany art. 96 § 3 k.w. nie jest nadmiernie restrykcyjny. Ustawodawca nie zastawił nim pułapki na właściciela (posiadacza) pojazdu. W naszym porządku prawnym na właścicielu (posiadaczu) pojazdu spoczywa obowiązek wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania. Nie jest jednocześnie dopuszczalne domniemanie, że właściciel (posiadacz) pojazdu, który nie wskazał, komu powierzył pojazd do kierowania (używania), jest sprawcą wykroczenia polegającego np. na przekroczeniu dopuszczalnej prędkości.” (sygn. P 27/13, OTK-A 2014/3/30, Dz.U.2014/375). Przytoczona powyżej argumentacja prawna została potwierdzona również w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 września 2015 r. (sygn. K 3/13). We wskazanym orzeczeniu, Trybunał uznał, iż praktyka kierowania alternatywnych wezwań jest nieprawidłowa, jednakże nie wywiódł z tego żadnych skutków prawnych. Przy czym nie wskazał, iż wezwania te są nieważne
i osoba zobowiązana ustawowo nie musi na wezwania odpowiadać. Mając na uwadze powyższe trzeba uznać, iż powołana przez obwinionego judykatura nie służy zatem poparciu wysuwanych argumentów.

Z uwagi na to, iż obwiniony został wezwany do wskazania komu powierzył pojazd jako jego właściciel nie przysługiwało mu uprawnienie do odmowy składania zeznań i odmowy odpowiedzi na pytanie, które mogłoby pociągnąć odpowiedzialność za przestępstwo i przestępstwo skarbowe. Również wskazanie osoby, której powierzony został pojazd w razie późniejszego okazania się, iż to jednak ta osoba nie popełniła wykroczenia drogowego nie może pociągnąć na obwinionego odpowiedzialności za przestępstwo fałszywego oskarżenia stypizowanego w art. 234 kk. Po pierwsze, samo wskazanie, iż powierzyło się komuś pojazd do używania lub kierowania nie jest oskarżeniem tej osoby o czyny zabronione prawem określone w art. 234 kk - kierowanie lub używanie pojazdu nie jest zabronione prawem. Po drugie, osoba składająca fałszywe oskarżenie musi wiedzieć, iż z całą pewnością dana osoba czynu nie popełniła.

Zatem w sytuacji, gdy norma zawarta w art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 roku zezwala na uchylenie się od obowiązku wskazania na żądanie uprawnionego organu komu został powierzony pojazd do używania lub kierowania w oznaczonym czasie jedynie w sytuacji, gdy :

-pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy

-przez nieznana osobę

-czemu właściciel nie mógł zapobiec

brak reakcji obwinionego na skierowane do niego wezwanie należy uznać za niewywiązanie się z obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym, co wypełnia znamiona wykroczenia z art. 96§3 kw. Obwiniony w żaden sposób nie wykazał, aby zachodziły warunki określone w art. 78 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym, kiedy mógł odpowiedzi nie udzielić.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż dokumenty ujawnione na rozprawie bez odczytywania ich treści w trybie art. 76 § 1 kw. w postaci notatek urzędowych (k. 1-3, k. 11 i 12), wezwania (k. 4), zwrotnego potwierdzenia odbioru (k. 5), sprzeciwu od wyroku nakazowego (k. 47-50) oraz wniosku o umorzenie postępowania (k. 57-60), Sąd uznał za dowody wiarygodne. Wskazane wyżej dowody nie zostały w toku postępowania dowodowego zakwestionowane, a ich treść nie budzi żadnej wątpliwości.

Nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek obwinionego o umorzenie postępowania sądowego (k. 57-60). Obwiniony zarzucał w nim naruszenie art. 54 ust. 1 oraz art. 99 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia twierdząc, iż nieważne jest postępowanie mandatowe, gdyż wszczęto je w drodze wystosowania do niego wezwania alternatywnego ABCD z dnia 05.05.2014. Wniósł przy tym z ostrożności procesowej o uniewinnienie. Należy zaznaczyć,
że umorzenie postępowania może nastąpić jedynie w przypadku wystąpienia negatywnej przesłanki procesowej, których katalog zawiera art. 5 § 1 kpw. Sąd nie stwierdził wystąpienia żadnej z tych przesłanek. W szczególności zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do stwierdzenia, iż czyn w ogóle nie został popełniony, a także że brak jest danych mogących świadczyć o jego popełnieniu. Ponadto Sąd nie dopatrzył się, aby zachowanie obwinionego nie nosiło znamion wykroczenia określonego w art. 96 § 3 kw, ani zachodziła okoliczność kontratypowa (wyłączająca bezprawność działania obwinionego). Co więcej, należy stwierdzić,
iż zgodnie ze stanowiskiem określonym w Uchwale SN z dnia 30 września 2014 r., zapadłej
w składzie 7 sędziów i wpisanej do księgi zasad prawnych, na podstawie przepisu art. 17 § 3 kpw, w brzmieniu po nowelizacji ustawą z dnia 29 października 2010 o zmianie ustawy – Prawo
o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw, straży gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia z art. 96 § 3 kw. Uwzględniając więc fakt, iż wniosek o ukaranie przeciwko M. S. spełniał wszystkie wymogi formalne opisane w art. 57 § 2 i 3 kpw, zauważyć trzeba, że nie zachodziła także negatywna przesłanka procesowa opisana w art. 5 § 1 pkt 9 kpw – brak skargi uprawnionego oskarżyciela. Sąd nie stwierdził ponadto wystąpienia innych okoliczności wyłączających z mocy ustawy orzekanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia, takich jak umorzenie postępowania
w związku z amnestią lub abolicją. W związku z powyższym w pełni zasadne było nieuwzględnienie wniosku obwinionego o umorzenie postępowania w oparciu o art. 5 § 1 pkt 1, 2, 9 i 10 kpw a contrario również z powodów wskazanych powyżej.

Zasygnalizowania wymaga, iż wniosek o umorzenie postępowania zbudowany jest w oparciu o bardzo niejasną i nielogiczną argumentację. Obwiniony powołuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 marca 2014 r., w którym to orzeczeniu Trybunał stwierdza zgodność przepisu art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń z zasadą demokratycznego państwa prawnego zawartą w art. 2 Konstytucji RP oraz brak niezgodności z art. 42 ust. 1 Konstytucji RP
(zasada odpowiedzialności karnej). Argumentacja zawarta we wniosku oparta jest na wyrwanych z kontekstu fragmentach uzasadnienia wyroku TK, służących zwróceniu uwagi na problemy związane z interpretacją przepisu art. 96 § 3 kw, nie zaś na zasadniczych wynikających z orzeczenia tezach. W związku z tym sprzecznym z zasadami logiki jest powoływanie przedmiotowego wyroku jako podstawy zastosowania przepisu art. 190 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 5 § 1 pkt 10 kpw jako przesłanki umorzenia postępowania. Nie można też zgodzić się z tezą obwinionego, jakoby organ prowadzący czynności wyjaśniające wysyłając do obwinionego tzw. wezwanie alternatywne nie wypełnił obowiązku prowadzenia czynności wyjaśniających. Jakkolwiek charakter wezwań alternatywnych i ich forma jest przedmiotem dyskusji organów państwa stosujących przepisy prawa, to jednak stwierdzenie, iż w ten sposób naruszany jest obowiązek przewidziany w art. 54 § 1 kpw byłoby znacznym uproszczeniem. Wbrew twierdzeniu obwinionego, także i próba ustalenia użytkownika pojazdu w oparciu o wiedzę właściciela pojazdu stanowi czynność mającą na celu zebranie danych niezbędnych do sporządzenia wniosku o ukaranie za czyn (najczęściej wykroczenie drogowe) i jest – w obecnym stanie prawnym,
przy braku stwierdzenia działania organu bez podstawy prawnej – przeprowadzana przez uprawniony do tego organ, stanowić zatem będzie czynność wyjaśniającą w rozumieniu art. 54
§ 1 kpw. Konkludując powyższe rozważania Sąd pragnie zaznaczyć, iż podobne wnioski
o umorzenie postępowania, oparte na tożsamych podstawach są w sprawach o wykroczenia
z art. 96 § 3 kw rozpatrywane przez Sąd bardzo często, co nasuwa wątpliwości co do ich samodzielnego redagowania przez wnoszących. Stosowanie przez obwinionych o wykroczenie
z art. 96 § 3 kw błędnie skonstruowanego wzoru, zazwyczaj nieuwzględniającego realiów konkretnej sprawy, a powołującego niewłaściwe zarzuty co do prowadzonego postępowania, należy jednoznacznie ocenić jako wpływające negatywnie na świadomość i kulturę prawną społeczeństwa.

Wykroczenie stypizowane w art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń popełnia ten, kto nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Popełnienie wykroczenia opisanego w tym przepisie zagrożone jest karą przewidzianą w art. 96 § 1 kw, to jest karą grzywny.

W świetle przedstawionych okoliczności faktycznych nie ulega wątpliwości, iż M. S. w czasie, kiedy był świadomy wezwania go przez Straż Miejską (...) W. do wskazania, komu powierzył do kierowania pojazd – to jest w dniu 5 maja 2014 roku – wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie uprawnionego organu, tj. Straży Miejskiej
(...). W. Oddziału Ogólnomiejskiego mieszczącego się przy ul. (...)
w W., komu powierzył do kierowania lub używania w dniu 17 kwietnia 2014 roku
o godzinie 10:30 na ul. (...) przy ul. (...) w W., stanowiący jego własność pojazd marki B. o nr rej. (...). Obwiniony był obowiązany do wskazania, komu powierzył pojazd na podstawie art. 78 Prawa o ruchu drogowym i na tym etapie postępowania nie występował w żadnej roli procesowej, nie przysługiwało mu prawo odmowy wyjaśnień, odmowy zeznań ani odmowy odpowiedzi na pytania. Wezwanie do wskazania użytkownika pojazdu otrzymał 28 kwietnia 2014 roku, a więc 11 dni po zarejestrowaniu wykroczenia popełnionego przez kierowcę jego pojazdu. Zdaniem Sądu czas ten jest tak krótki, że obwiniony mógł pamiętać, bądź z łatwością ustalić, jednakże tego nie uczynił i powyższej informacji na żądanie uprawnionego organu nie udzielił. Dlatego też Sąd uznał, iż obwiniony popełnił wykroczenie z art. 96 § 3 kw z upływem siódmego dnia od 28 kwietnia 2014 roku, to jest w dniu 5 maja 2014 roku.

Dodać ponadto należy, iż obwiniony wypełnił także ustawowe znamię winy, rozumiane jako możliwość przypisania mu popełnienia wykroczenia. Brak jest negatywnych przesłanek, których zaistnienie wykluczałoby możliwość przypisania M. S. winy, takich jak na przykład niemożliwość rozpoznania znaczenia swojego czynu lub pokierowania swoim postępowaniem wskutek choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych.

Art. 1 § 1 kw stanowi, iż odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę pod groźbą określonej kary. W art. 47 § 6 kw ustawodawca precyzuje, iż przy ocenie społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Czyn obwinionego godzi w dobro jakim jest bezpieczeństwo i porządek w komunikacji. Obowiązek wynikający z art. 78 ust. 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym służy skutecznemu wykrywaniu sprawców przestępstw i wykroczeń drogowych, jest zatem niezbędnym uregulowaniem, mającym na celu wykrycie sprawcy czynu przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji. Niejednokrotnie informacja pochodząca od właściciela, bądź użytkownika pojazdu jest jedyną wskazówką, na którą mogą liczyć organy prowadzące postępowanie. Waga naruszonego obowiązku była zatem wymierna. Wobec powyższego bez wątpienia należy stwierdzić, iż czyn obwinionego był społecznie szkodliwy.

W sytuacji gdy w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, popełniony przez sprawcę czyn wypełnia znamiona określone w stosownym przepisie ustawy, przy czym jednocześnie istnieje możliwość określenia społecznej szkodliwości tego czynu i przypisanie jego popełnienia działającemu świadomie sprawcy, należy stwierdzić, iż zachodzą wszystkie przesłanki odpowiedzialności za wykroczenie. M. S. ponosi wobec powyższego odpowiedzialność za popełnienie wykroczenia stypizowanego w art. 96 § 3 kw.

Sąd wymierzając karę za popełnione wykroczenie kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru zawartymi w art. 33 kw. W ocenie sądu kara grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości i nie przekracza stopnia winy obwinionego. Określając wysokość grzywny na kwotę 500 złotych, Sąd miał na uwadze wysokość dochodów osiąganych przez obwinionego (2000 złotych miesięcznie), w szczególności mając na uwadze względy indywidualno-prewencyjne. Kara aby uświadomiła obwinionemu nieopłacalność popełniania wykroczeń musi być dolegliwa, zaś wobec sytuacji materialnej obwinionego kara
w niższej wysokości taką by nie była. W ocenie Sądu zastosowana sankcja, spełni także swoje cele w zakresie prewencji generalnej.

Z uwagi na treść art. 118 § 1 kpw, art. 119 kpw w zw. z art. 627 kpk Sąd, obciążył obwinionego kosztami postępowania. Sąd uznał, iż warunki rodzinne i materialne obwinionego nie stoją na przeszkodzie temu, aby poniósł on koszty postępowania w pełnej wysokości. Na zasądzone koszty składają się: kwota 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz opłata od kary grzywny, której wysokość wyliczono na podstawie przepisów Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (50 zł).